tja

Tja, soms liepen dingen wel een beetje vreemd. Jinx geloofde niet bepaald in een vast lot ofzo, wat hem betrof gebeurde alles gewoon omdat het nou eenmaal gebeurde,  zonder voorbedachte rade. Toch was het soms wel een beetje bijzonder hoeveel toeval er was, zoals dat die ene gekke jongen die hij eens de strot door had gebeten en toen plots herrezen was uit de dood, nu opeens in zijn kamp verbleef als een ere gast. Het maakte de zwarte kater niet zo belachelijk veel uit, voor hem waren er niet zoveel hard feelings. Ja, meneer Nogwattes-star had een stel prominente littekens achtergelaten op zijn snuit, maar aan de andere kant had Jinx hem ook wel vermoord - in zijn boekje stonden ze quitte. Toch was hij wel een klein beetje benieuwd naar hoe dit allemaal was gebeurd, het klonk in zijn oren als een zeer gecompliceerde komedie waar hij maar een heel klein rolletje in speelde, maar desalniettemin om kon lachen. Daarom trok hij zijn lichaam overeind en sjokte rustig naar de cyperse kater toe toen deze even alleen was. "Dus..." begon hij. Tja, uh, hoe begon je zo'n gesprek? Sorry dat ik je ooit één keer vermoord heb, maar om eerlijk te zijn vroeg je er zelf ook wel om. We cool?

&Tallstar

Inmiddels was Tall er achter wat men deed in het kamp van de barbaren. Helemaal niks. Oprecht. De eerste paar dagen had hij wat onrustig rondgelopen, met haviksogen kijkend naar iedereen die zich in het kamp bevond, klaar om een gevecht te starten met al hen van wie hij dacht dat ze hem volgden. Wat bleek: ze hielden hem niet in de gaten, vonden het prima dat de kater er was, en deden uit volle oprechtheid gewoon niets. En dat de hele dag. De organisatie waar Tall zijn hele leven in geleefd had was plots weggevallen en het beviel de kater vrij weinig. Vandaar dat hij zichzelf maar bezig hield met tactieken uittekenen en katten leren kennen. Als ze voor hem gingen vechten - al zagen ze dat zelf waarschijnlijk anders - was het van belang dat hij ze kende. En hij was misschien niet de enige die dat dacht. Een welbekende zwarte kater kwam zijn kant uit, en even verscheen er een geamuseerde twinkeling in Tall’s ogen. Kijk, dat was nou een kat met wie hij een interessante geschiedenis had. “Hallo,” Mauwde hij rustig terug, met een grinnik in zijn stem. “Dus.” Want no way dat hij het makkelijker ging maken, Tall hield van klieren. Al helemaal als het object van klieren er zo leuk op reageerde.

Naar eerlijkheid, Jinx had wel eens wat gekke dingen gezien en meegemaakt. Er begonnen namelijk al grijze haartjes op zijn snuit te komen - niet eens alleen meer van de stress, nu ook gewoon van ouderdom - en wanneer je al zo lang hier in dit zooitje ongeregeld zat, zag je echt wel een paar vreemde dingen. Zoals iemand die een nog levend konijn had meegenomen omdat hij dat leuk vond, of een ander die die zijn kop in een fles had gestopt en het er niet meer vanaf kon krijgen. Een kat die terug was gekomen van de dood en nu opeens een of andere... Eregast? Was in zijn kamp was misschien niet het vreemdste wat hij ooit had meegemaakt maar hey, het zat zeker wel in de top 3. Jinx grinnikte om zijn droge reactie en schudde lichtelijk vermoeid zijn kop. De jeugd van tegenwoordig ook, straks zou hij nog met scheuren in zijn broek terug komen. Ok boomer. "Tja," kwam er wat luchtig van hem af en liet zijn blik over zijn filosofische vriend, het shadowclan huppelsletje. "De naam is Jinx trouwens, dacht dat dat misschien wel eens tijd werd," zonder echt toestemming te vragen of te krijgen plofte hij zijn logge lichaam met een brom neer naast de ander. "Nou, welkom in de Elite. En nah, beter dan dit wordt het niet,"

"Tijd is dus nadat je me vermoord hebt?" Een laag gegrinnik verliet zijn bek op de woorden van de ander, er had vandaag iemand zijn lolbroek aan hoor. Gelukkig had Jinx ook een uh, piekfijn gevoel voor humor. "Joah, opzich," sprak hij met een schouderophaal. "Betekent dit dat ik jou ook eerst moet vermoorden voor ik je mijn naam vertel?" dat zou wel een beetje matig zijn. Jinx zijn eerste instinct was om een grap te maken dat hij niets liever zou willen, maar besloot toch maar nog even niet zijn suïcidale tendencies neer te leggen bij hem. Was humor die niet iedereen kon waarderen. "Hey kalm, niet iedereen weet hoe ze op kunnen staan uit de dood," ja kijk, dat hij nou de geheimen van het universum uitgevogeld had met zijn filosofische kop betekende niet dat iedereen zo verlicht was. Stomme flex. "Ik zal hier nooit lid van zijn," even keek hij hem schuin aan, waarna de grote kater zuchtte. Het was hem niet ontgaan dat hij zich afzijdig hield, kennelijk voelde meneer zich hoger dan de rest. Jinx sloeg er weinig acht op, het was slechts lichtelijk vermoeiend. Als er iets was wat hij geleerd had over de jaren was wel dat er niemand beter of slechter was dan de ander. Of je nu een straatkat was of een huiskat, iedereen bloedde hetzelfde. "Ach ja, dat zei ik ook aan het begin," hij lachte zachtjes. "Maar toen werd ik verliefd, tja, wat doe je er tegen," het sneed nog altijd. Hoe een kat zo gehaat door andere toch zo geliefd bij hem kon zijn. Bij Tallstar had hij niet echt het idee dat hij hier nou gekomen was uit liefde voor Sinclaw of Cobra. "Ik zou je vragen waarom je hier op bezoek bent, maar ik gok dat ik daar geen veel zeggend antwoord op ga krijgen,"