Enough is enough

Hij hoorde amper de woorden van een van zijn apprentices die blijkbaar was gekomen om hem te waarschuwen. Daar was het nu al iets te laat voor en hij had wel meer dingen om zich nu druk over te maken dan om een antwoord te geven op Darkpaw. Hij had tenslotte net gezegd dat hij elke kat die over zou stappen zou verbannen en hij hoopte dat daarmee degene die hij niet kon vertrouwen ertussen uit zouden gaan, maar hij hoopte dat er niemand meer zou zijn die over zou stappen. Hij kon het niet hebben nu, niemand moest overstappen zelfs al was het om zijn domme zoon te redden. Hij zou iets anders moeten bedenken om Southernwolf te redden van Sinclaw. Er werd hem nogmaals door een van de shadowclanners gezegd dat ze terug moesten gaan en dat leverde alleen maar meer woede bij hem op. "Denk je dat ik dat niet weet?" Snauwde hij dan ook naar Poisonivy. Hij kon alleen niet Southernwolf in deze situatie laten en met de rest terug gaan naar het Shadowclankamp. Dat kon hij gewoon niet doen.
Hij wist niet waarom hij nog stiekem had gehoopt dat niemand over zou stappen, maar dat vleugje hoop vervloog zodra de eerste naar de andere kant begon te lopen, Bleaktail. De kater durfde er ook nog eens bij te zeggen dat hij een bloodclanner van deze aanval had verteld. Een grom ontsnapte uit zijn keel en hij moest er alles aan doen om niet ter plekke bovenop de kater te springen. "Dan ben je hierbij ook verbannen van Shadowclan, Bleaktail." De woorden kwamen makkelijker dan hij had verwacht. Maar wat had hij anders verwacht? Als hij niet eens meer wist wie hij kon vertrouwen van zijn eigen katten? Er werden een aantal specifiek naar voren geroepen, kittens van Sinclaw wist hij. Als ze nu aan zijn kant bleven wist hij dat hij ze kon vertrouwen, maar staken ze over naar Sinclaw, dan kon hij er niet meer zeker van zijn en moest hij zich aan de woorden houden die hij net uitgesproken had. Toen Feverpitch dan ook naar Sinclaw begon te lopen, al was het wel wat twijfelend, wist hij dat er geen weg terug meer was. Hij slikte een keer, proberende de woede die bij elk nieuw verraad naar boven kwam weg te slikken. "Feverpitch, het feit dat je hier voor Sinclaw kiest betekent dat ik ook jou moet verbannen van Shadowclan." Het overlopen gaf aan dat ze niet genoeg vertrouwen hadden in wat hij zou kunnen doen. Hij zou een andere manier vinden om Southernwolf te helpen als dat moest, maar ieder die nu over stapte leek dat vertrouwen niet in hem te hebben.
Zijn blik ging ondertussen naar Southernwolf. Ze waren hier al te lang en ze moesten terug naar het kamp zien te gaan, maar hoe kon hij dat doen terwijl zijn zoon elk moment vermoord kon worden? Toch zou hij zich nooit overgeven, hoe graag de bloodclanners dat wilden, dat zou niet gebeuren. Hij zou zijn leven geven om dat te voorkomen al was hij de enige Shadowclanner die er nog tegen was. De volgende die echter overstapte deed hem pijn met elke stap die ze dichter naar Sinclaw zette. Was alles dat ze hem verteld had een leugen geweest? Hoe graag ze Sinclaw neer had willen halen? De blik die de poes hem nog wierp vertelde hem alles dat hij wilde weten, maar dit was niet wat hij wilde dat ze deed. Ze zouden er wel uitkomen als ze maar bij Shadowclan bleef. Hij wist dat hij haar niet voor de anderen kon trekken die hij net had verbannen. Hopelijk zou ze begrijpen waarom hij dit op dit moment moest doen. "Wolfpaw," Waarom was het deze keer zo moeilijk? De vorige waren makkelijker geweest. "Voor het kiezen van Sinclaw over Shadowclan kan ik niet anders dan je te verbannen van Shadowclan." De woorden waren eruit, maar hij voelde zich er niet beter bij. Eerlijk was hij gewoon moe van alles dat op hem af kwam, maar hij moest doorgaan, stoppen was nooit een optie geweest en dat was het ook nu niet. Al was hij alleen, dan zou hij zich nog niet over geven.
Sinclaw leek alleen nog maar oog te hebben voor Wolfpaw en schoof Southernwolf naar een van de andere Bloodclanners. Dit was zijn kans, dit kon hij niet laten gaan nu. Deze bloodclanner leek lang niet zo sterk als Sinclaw en had ook geen vitale plek van zijn zoon te pakken. Hij probeerde met zijn blik die van Wolfpaw te zoeken. Als ze daadwerkelijk nog aan de kant van Shadowclan stond, dan zou ze hem hier helpen. Ze waren nog steeds met veel meer katten als de bloodclanners en ze moesten snel terug zien te komen naar het kamp. Dat kon alleen als Southernwolf vrij was en daar was nu de mogelijkheid toe. Hij negeerde dan ook alle katten om hem heen verder. Hij had alleen nog maar oog voor de bloodclanner die bovenop zijn zoon zat. Hij zette zich af tegen de grond en vloog recht op de bloodclanner af, hopende diegene met zijn gewicht van Southernwolf af te drukken. "Ren zodra je vrij bent," Grauwde hij nog wel naar zijn zoon. Hij had geen idee wat voor een effect zijn actie op de rest van de clan had gehad, maar dat zou hij binnen de kortste keren merken. Voor nu was het voor hem belangrijk dat Southernwolf vrij kwam, want dan konden ze terug naar het kamp. Dan hielden ze hier in ieder geval niks meer boven zijn kop.

Tag: Poisonivy, Bleaktail, Feverpitch, Wolfpaw, Southernwolf, Orchis en de rest ook soort van

Alles leek versneld af te spelen vanaf het moment dat Acefray overliep naar de verkeerde kant. Southernwolf wierp zichzelf op het duo en een geschrokken kreetje kwam uit Settleddust zijn bek toen Sinclaw met eenvoud de kater tegen de grond werkte. De haren op de rug van de jonge kater kwamen allemaal overeind toen hij de tanden van Sinclan om de nek van de kater zag. Hij moest vast doodsangsten uitslaan en er was niets wat ze konden doen. Eén van de BloodClanners begon namelijk uitleggen wat de situatie was. Sinclaws dochters voor Acorndust zijn zoon. Zijn blik ging naar de twee poezen, waarna zijn hart sneller begon te kloppen. Er werd nog meer heen en weer geroepen. Dit was alleen maar uitstelgedrag. Ze moesten terug naar kamp, niet koppig verwenzingen naar elkaar roepen. Zijn familie, de enige familie die hij nog had, was thuis. Pepperpaw, Softpaw. Zijn blik ging naar Acorndust die Acefray verbande. Zo simpel was het, de medicine cat werd uit de clan geschopt.  En iedereen die zou volgen zou ook niet meer terug verwelkomd te hoeven worden. Maar, er zouden toch vast niet meer gaan? Ze waren één clan, sterk. Zijn bezorgde blik ging naar de twee zusjes die mee waren. Die waren toch ook zeker wel sterker dan dat? Ze moesten toch weten dat ze nooit zouden krijgen van die slang wat ze hoopten?

Maar het had wel een beweging in gang gezet. Eerst stak Bleaktail over die met zijn domme kop trots vertelde dat hij de mol was. Settleddust gromde laag. Hij wist het, hij had al verdenkingen gehad. Maar, dat was zo lang geleden. Hij kon zich nu wel voor zijn kop slaan dat hij het Acorndust nooit had verteld. Ze hadden die bloedzuiger al lang geleden weg moeten snijden. En daarna stapte al aarzelend de eerste van Sinclaws gespuis de grens over, die meteen ook keihard werd verbannen. En toen.. zelfs Wolfpaw. Settleddust had haar nooit gemogen, maar hij had verwacht dat ze beter was dan dat. Maar kennelijk geloofde ze in loze beloften. Blijkbaar hield ze meer van haar moeder dan van de clan die haar altijd had verzorgd en gevoed. Maar ze vroeg nog of Southernwolf mocht gaan. Beter, want deze chantage was voorbij. Southernwolf wist een gaatje te vinden en probeerde weg te kruipen, maar al snel werd hij alweer tegen de grond gedrukt. Settleddust zijn hartslag bonkte inmiddels in zijn keel. Bijna, bijna waren ze er geweest. Hadden ze terug kunnen gaan. Ze moesten niet veel meer tijd verspillen. Wie wist hoe het eraan toeging in het kamp? Misschien werden ze daar wel één voor één gedood, elke seconde die voorbij tikte was cruciaal. En toen gebeurde iets wat hij niet had verwacht. Sinclaw leek wat tegen Acorndust te zeggen. ‘Dit is bluf, ze is tijd aan het rekken,’ mompelde hij nog onder zijn adem.

Acorndust dook naar voren, op de lelijke BloodClanner die Southerwolf in zijn klauwen had. Alles leek nu in slow motion te gaan, behalve zijn hersenen die op volle toeren draaide. Settleddust moest een beslissing maken, snel! Rennen, of terug gaan. Maar Acorndust zou waarschijnlijk nu het middelpunt staan om aangevallen te worden. Maar zij waren nog steeds in grotere getalen, zelfs met de overlopers. Settleddust knipperde een keer, waarna hij zijn spieren aanspande en naar de deputy werkte, om daar zijn rug te beschermen. Ze hadden samen getraind, hij kende Acorndust zijn bewegingen als geen ander. Ze zouden elkaar kunnen spiegelen, schouder aan schouder vechten als het moest. Hij sloeg ook richting de kop van de lelijke kater, op Southernwolf een kans te geven het op een lopen te zetten. En dan zouden ze met zijn allen moeten vertrekken en dit gespuis geen kans geven om zich ook bij de rest van hun clan aan te sluiten en hun kamp terug veroveren.

Tag: Acorndust, Orchis, Southernwolf

Maar hij kon niet ontsnappen. Een harde snok aan zijn staart deed hem zijn evenwicht verliezen, waarop hij met zijn kin tegen de grond terechtkwam. Voor hij opnieuw kon opstaan kwam er een klein lichaam op hem staan; en met goedgemikte drukpunten schoot er een scheut van pijn doorheen zijn lichaam. Southernwolf schreeuwde het uit; maar verstijfd van de pijn kon hij niet veel doen. En toen maakte zijn vader de beslissing om aan te vallen. Eindelijk. maar het kwam te laat, de Bloodclanner die hem in zijn greep had aarzelde niet en sneed zijn keel door. Bloed gutste uit de wonde; Southernwolf's ogen werden groot van schrik. Nee, nee, nee.. De pijn was overweldigend; de jonge warrior sloot zijn ogen. Hij wou iets zeggen, zich verontschuldigen voor zijn vader misschien - sorry dat ik zo'n teleurstelling ben, sorry dat ik het niet beter kon doen.. Maar hij kon geen woord uitbrengen. En plots was alle pijn weg. Hij opende zijn ogen opnieuw en leek wel te zweven, hoog boven zijn lichaam en alle katten eromheen. Hij was nu bij de sterren - bij Starclan. Nu maar hopen dat zijn dood niet voor niets had hoeven zijn..

Ze was braaf met de patrouille mee gegaan, net zoals haar werd opgedragen. Op weg om haar voormalig mentor te redden. Dat bleek enkel iets anders te verlopen dan ze had verwacht. Het begon met dreigementen, natuurlijk, daar begon het bij Bloodclan altijd mee. Al ging het snel over naar iets waar ze met haar kop niet bij kon. Overlopers. En de eerste die overliep was haar vader nog ook. Hij ging naar zijn partner, de partner die ze nooit helemaal had begrepen. Dit was misschien wel waarom. Er volgden meer. Dit was tegen de regels toch? Waarom deden ze dat, maakte ze deze keuze? Ze begreep er weinig van. Iets vertelde haar dat ze ook moest gaan, bij haar familie blijven. Aan de andere kant had ze in nummers meer familie die nog in Shadowclan bleef. Wat moest ze doen?

Omdat alles blijkbaar nog niet erg genoeg was werd er ook nog eens bij Southernwolf de keel doorgesneden door een van de Bloodclanners. Een diep rode kleur trok in de aarde. En het gekke er aan? Het maakte haar gedachten helderder. De duizenden vragen namen spontaan af naar slechts een stuk of tien. Al waren dat nog steeds geen vragen die ze zomaar kon beantwoorden. Helemaal niet als ze nog moest proberen na te denken tussen het geschreeuw vanuit de Shadowclan kant en het gelach vanuit de Bloodclan kant door. Dus daar zat ze dan. Aan de rand van de groep Shadowclan katten. Een enorm verwarde uitdrukking op haar kop en op en neer kijkend tussen de twee groepen katten.

Ze werd ontvangen door haar moeder. Haar frêle lichaam drukte zich dankbaar er tegen. Ze snoof de geur op van haar moeder en verdween bijna in haar vacht. Tranen biggelden zachtjes over haar wangen. Oh wat had ze dit verlangd. Sinds dat ze zich had afgezet tegen haar moeder had ze dit gewild. Ze geloofde het eerst niet, maar oh. Toch voelde het niet zoals ze gedacht had. De woorden van Acorndust wierp een schemering op haar hart. Maar dan... Dan kwam Wolf. Lieve Wolfpaw. "mijn wolfstar." Haar hart verkilde. Ze drukte haar oren tegen haar kop en deinsde een paar stapjes terug. Vol ongeloof keek ze van haar moeder naar Wolfpaw en terug. Haar ogen versmalden. Feverpitch behoorde nergens toe. In Shadowclan stond ze in de schaduwen van haar zuster Wolfpaw en in Bloodclan stond ze in de schaduwen van haar moeder. Tranen dropen uit haar ogen. Vol ongeloof. Ze deed nog een paar stappen achteruit. Haar gifgroene ogen flitsten naar Acorndust, ze keken bijna smekend. Tot... ze werd afgeleid door een gorgelend geluid. Ze had volledig de conversatie van die vieze kleine rat gemist. Haar ogen werden groot toen ze zag hoe het leven uit Southernwolf bloedde. Ze begon te trillen. NEE! De aarde kleurde rood. Feverpitch begon nu openlijk te huilen. "Nee, nee nee!" Op dat moment van zwakte gebeurde misschien nog wel het aller ergste. Haar zus bracht met een grote smak haar moeder ten val. De kleine poes stak haar staart tussen haar poten. Nee. Ja! Ze deinsde nog een vossenlengte achteruit. Als haar moeder dit overleefde was Wolfpaw eraan, als ze ging helpen ging Feverpitch eraan. Hoe dan ook, alle ogen waren op haar zus gericht. Nooit op haar. Zij was de schaduw en... Soms zijn schaduwen sneller dan voorzien. Feverpitch keek naar haar zus. Een laatste keer. "Ik kom terug!", fluisterde ze zachtjes huilend. Daarna draaide ze zich om. Ze vluchtte, want dat was wat iedereen verwachtte van haar. Dat was wat het kleine meisje Feverkit zou doen. Ze liet alles achter, maar ook niets. Niemand zou ooit een traan laten om haar vertrek, want... Haar zus had op deze dag een heldendaad gedaan.

Ze bleef rennen.

Het moment waarop hij de aanval inzette was ook het moment waarin hij besefte dat alles fout ging. De klauwen van de Bloodclanner gingen recht door de keel van Southernwolf en dat deed hem haperen in de laatste stap voor de aanval, waardoor de Bloodclanner de kans had om wel te schieten. Maar daar ging zijn aandacht voor het moment niet naar. Nee, het ging naar zijn zoon waar steeds meer bloed uit begon te vloeien. Instinctief probeerde hij zijn poten nog op de wonde te drukken in de hoop het bloeden te stoppen. Starclan kon hem toch hier niet zijn zoon afnemen? Hadden ze niet al genoeg gedaan? Wat had hij ooit gedaan dat hij dit allemaal verdiende? Het bloed bleef maar vloeien over zijn poten heen, de witte vacht daar rood kleurend. Wat kan hij zeggen? Hij kon niet zeggen dat het goed kwam, dat besefte hij maar al te goed, maar hij kon ook niet niets zeggen. "Je was de beste zoon die een vader kon hebben, Southernwolf." Sprak hij zachtjes. Hij merkte amper dat het bloed was gestopt met vloeien, maar de levenloze blik in Southernwolf's ogen vertelde hem genoeg. Voorzichtig sloot hij de ogen van de kater en strekte zich tot zijn volledige lengte.
Zijn zoon was dood, dat besef begon langzaam bij hem door te dringen. De pijn die daarbij kwam was een die hij nog niet eerder zo hard gevoeld had en het leek zijn hart aan stukken te scheuren. Het liefst wilde hij schreeuwen, vragen waarom dit zo had moeten gebeuren, maar het had geen zin. De oorzaak van alles was nog steeds hier tenslotte. De kater die zijn zoon vermoord had was nog steeds hier en het deed een woede in hem opborrelen die sterker was dan hij ooit eerder gevoeld had. Zijn met bloed besmeurde poten waren al in beweging voor hij er echt erg in had. Zijn nagels waren uitgeklapt, hij had maar een doel voor ogen en dat was de keel van die kater open rijten net zoals hij gedaan had bij Southernwolf. Niemand zou hem daarvan kunnen stoppen zonder hetzelfde lot te ondergaan. Hij zag de kater verscholen achter de twee andere bloodclanners en zijn de woede die hij voelde werd alleen maar erger. "Lafaard!" Gromde hij, alvorens naar voren te springen. Hij zou zijn weg naar de keel van de kater vinden ongeacht wie hem in de weg probeerde te zitten. Zodra hij iets van vacht voor zijn neus zag, haalde hij zijn uitgeklapte nagels ernaar uit, het boeide hem niet wie of wat het was. Ze hadden zijn zoon vermoord en dat zouden ze voelen.

Tag: Southernwolf, Orchis

Er stapten maar liefst 4 katten over naar Bloodclan, dat waren er 4 te veel. Hij vernauwde zijn ogen. Katten van Shadowclan, die al hun hele leven bij hen leefden, liepen in amper 10 seconden naar de andere kant, alsof Shadowclan niets meer voor hen betekende. Wat er vervolgens gebeurde ging heel snel. Southern werd tegen de grond gewerkt en niet veel later werd zijn keel over gehaald. Bloed vloeide en was meteen het signaal om toe te slaan. Wolfpaw keerde zich tegen haar moeder en Feverpitch rende huilende weg van de verzamelde katten. "Nu is het de moment om haar te pakken!" grauwde hij luid, om de rest van de clan aan te sporen, en sprong naar voren. Acorn was op een andere Bloodclanner afgesprongen, de kater die zijn zoon gedood had. Hij vervoegde de twee jonge apprentices en gooide zijn gewicht in de strijd om Sinclaw tegen de grond te werken. Hazelnut had nu eenmaal een stevig gewicht om een poes zoals Sinclaw tegen de grond te kunnen werken. De twee apprentices hadden dit alleen niet gekund. Hoe sneller dit afgehandeld was, hoe sneller ze naar hun kamp konden. Hij was opgesprongen en landde op de poes, waar hij zijn klauwen op haar schouder zette en zin in haar vel pinde, om haar op deze manier, met zijn gewicht tegen de grond te krijgen. Hij zou zichzelf naar beneden trekken, zodat een ander het kon afmaken.

Tag: Ravenpaw, Wolfpaw, Sinclaw, iedereen (kort)

Ze naderde het Bloodclan gebied. Russetfur zette al haar zintuigen opscherp terwijl ze Acorndust volgde. Ze naderde het kamp, maar een onbehaaglijk gevoel bekroop haar. Er klopte iets niet. Maar wat? Daar kwamen ze al snel achter toen ze het kamp van Bloodclan binnenstapte. Die was leeg. De neiging om haar bek verontwaardigd en kwaad open te trekken was groot, maar de rossige kattin wist zich in te houden. Settleddust siste tegen Acorndust dat het een val was, iets wat Russetfur ook meteen duidelijk was geworden. Ze moesten inderdaad zo snel mogelijk terug. Ontzet keek ze naar Acefray toen hij plots naar voren stapte. Hun medicine cat. Hij stapte op Sinclaw af en leek hiermee Shadowclan aan de kant te zetten. Acorndust verbande hem van Shadowclan. Niet alleen dat, maar ook Wolfpaw gaf een dubbele reactie. Ongemak overspoelde haar lijf, zorgen om het kamp waar alle jongeren en zwakkeren zich bevonden. Hazelnut had gelijk. Southernwolf verloor zijn zelfbeheersing en riep naar de verraders, sprong op Sinclaw en Acefray af. Sinclaw sloot haar kaken om de keel van Southernwolf heen. Russetfur wilde in actie komen, maar ze stond als aan de grond genageld.

Het was duidelijk. Ieder die naar voren zou stappen, zou verbannen worden van Shadowclan. Russetfur bleef dicht bij Acorndust staan. Haar ogen stonden wijd met schok, woede en ook angst, al wilde ze dat zelf niet voelen. Wie hier was een verrader. Wie hier waas trouw aan Shadowclan en de Warrior Code? De zoon van Acorndust liep gevaar en zij stonden als bomen aan de grond. Ze waren hier gekomen om Tallstar te redden, maar alles in Russetfur's lijf schreeuwde dat dit niet klopte. Ze moesten terug, elk moment was een kostbaar moment. Katten in het kamp liepen gevaar! En toen begon Ravenpaw te spreken. Russetfur keek naar haar zoon. Ze wilde hem het zwijgen opleggen. Russetfur begon te brommen toen ook Bleaktail naar voren stapte. Vuile verrader. Hij zei zelfs doodleuk dat hij de spion was. Nu gleden haar nagels uit haar hulzen. Ze voelde hoe haar spieren zich aan begonnen te spannen, die nu rolde onder haar rossige vacht. Haar ijsblauwe ogen stonden fel en ze was klaar om te vechten. Waspsting stapte naar voren. Ze nam het op voor de jongen van Sinclaw. Russetfur hief haar kop op en liet haar blik naar Feverpitch en Wolfpaw glijden. Feverpitch, nu verbannen naar Shadowclan. Wolfpaw, ook verbannen naar Shadowclan. En toen sprong Acorndust naar voren. Alles vervaagde nu voor haar ogen. Alles ging snel. Ravenpaw verloor zijn zelfbeheersing naar Wolfpaw toe. Verwilderd keek Russetfur van ex-Clangenoot naar Bloodclanner, naar de katten die nog wel bij Shadowclan hoorde, loyaal bleken te zijn. De bloodclanner vermoorde Southernwolf.

Ontdaan keek Russetfur naar Ravenpaw die naar voren, richting Sinclaw sprong. Nu kwam ook Russetfur in beweging. Niet haar zoon. Maar op het moment dat Ravenpaw tot een halt kwam, kwam ook Russetfur tot stilstand, naast haar zoon. Wolfpaw viel Sinclaw aan. Wolfpaw was geen verrader. Het was Hazelnut die zich in het gevecht met Sinclaw wierp. Hoe graag Russetfur zich ook wilde mengen in het gevecht tegen Sinclaw, had ze er alle vertrouwen in dat Hazelnut, Wolfpaw en haar zoon, Ravenpaw de poes aan zouden kunnen. Daarom draaide Russetfur zich om en wierp zich met een grauw op Acefray. De verrader. "Hoe kun je Shadowclan, Innerstar zo verraden!" Gromde ze vol woedde.

TAG: @Acefray indirect: Ieder ander eigenlijk

Al haar zelfvertrouwen en zekerheden ebden weg als sneeuw voor de zon toen ze keek naar alles wat er gebeurde. Verraders. Verbanningen. Moord. Ravenpaw die Sinclaw aanviel, Wolfpaw die toch geen verrader was en Sinclaw aanviel. Hazelnut die ook Sinclaw aanviel en haar moeder, Russetfur die zich op Acefray wierp. Innerpaw slaakte een kort kreetje en strompelde wat naar achteren toe. Acorndust was ook in een gevecht beland en schaamte stroomde door haar lijf toen ze besefte dat zij hier angst naar achteren strompelde als een lafaard. Haar moeder had zich niet voor niets Innerpaw genoemd. Ze was vernoemd naar haar oma. Toch kon ze zich er niet toe zetten om zich ook in het gevecht te werpen. Kort wierp ze een blik op Waspsting, ooit de beste vriendin van haar Oma. "Mijn... mijn zusjes lopen gevaar!" Ratelde ze toen geschokt, denkend aan Neritefur en Shrewpaw.

TAG: Indirect: Waspsting

De twee kinderen kwamen hun kant op, precies als gepland. Mooi. Ondertussen werd de halve groep die met Acorndust mee was verbannen en een glimlachje speelde om de lippen van de mooi gevlekte Bloodclanner. Alles liep precies zoals ze wouden; het enige probleem was dat Acorndust niet geloofde dat zij Tallstar in hun bezit hadden. Terwijl ze daar niet eens over logen. Plots vloog Acorndust op Orchis af, die nu de zoon van hem in zijn klauwen had gekregen. Orchis sneed vrolijk diens keel door, iets waar Zahida misschien mee gewacht zou hebben want nu waren ze echt boos. Maar goed, ze kon het ook wel begrijpen, als Acorndust plots op haar afsprong had ze ook snel en in the moment moeten handelen.

Maar nu begon iedereen te vechten en waren zij toch in een pijnlijke minderheid. Niemand vloog direct op haar af; Acorndust ging richting Orchis, maar die had zich achter haar en Ivory verstopt dus dat was fijn, het lompe gewicht van de deputy zou zich eerst op hen moeten storten. Zahida sprong opzij, ze zou echt niet haar leven opofferen voor dat konijn, maar zag toen in haar ooghoek hoe Sinclaw overmeesterd werd door haar bloedeigen dochter. Een rilling trok door haar lichaam; dat was onverwachts. Dat was vervelend, maar het was niet heel erg. Ze siste richting Acorndust waarbij ze fel naar hem keek. "Zoals je wenst," gromde ze waarna ze een harde miauw liet horen en er verderop hard geschreeuwd werd. Ja, het was dan misschien niet Tallstar die daar nu van het leven beroofd werd, maar ze had haar dochter Joan de opdracht gegeven om een mannelijke kittypet te vermoorden zodat het leek alsof ze een leven stalen van hun geliefde leider. Hopelijk stopte dat hen, maar meer dan dat kon ze nu niet doen. Ze sloeg haar nagels richting de deputy in de hoop zijn zij te raken, zodat hij in ieder geval niet meteen Orchis kon plat stampen. Want eerlijk is eerlijk hij deed het goed, en ze kon zich voorstellen dat ze meer aan hem zouden hebben als hij leefde dan wanneer hij dood was, hoe vervelend hij ook was. "Hoorden jullie dat?" schreeuwde ze hierna hard richting de groep. "Als jullie nu braaf stoppen met vechten, verliest meneer Tallstar niet nog meer levens, ik gok dat hij dan niet meer terug komt namelijk." Met een hard zwiepende staart keek ze naar Acorndust, haar lichaam gespannen. Ze wist niet hoe hij hierop zou reageren maar ze durfde te wedden dat hij een geweten had en dat hij zijn leader niet haatte, dan moest hij wel stoppen met vechten. Toch?
@everyone, sorry als ik iemand vergeet te vermelden in mijn post maar er gebeurt erg veel om op te reageren! we zijn immers maar met z'n viertjes cx

Er werd haar amper een blik waardig gegund door Sinclaw, en dat gaf een heel apart gevoel voor Waspsting, die gewend was om respect te krijgen. Ze werd nooit zo genegeerd en ze stond er even van te kijken. Tot drie tellen zou zo ook geen zin hebben. Degene die haar wel aansprak had ook nooit manieren geleerd, dat was duidelijk. Platkop werd ze genoemd en de enige reactie die ze daarop kon geven was met haar staart tikken. Beledigingen deden haar niets, hadden haar ook nooit wat gedaan. Misschien toen ze jong geweest was, maar dat was ze al jaren niet meer.

Met een ruk draaide ze haar kop om toen Acorndust Wolfpaw verbande. Dat was dat. Het was gebeurd in een enkele seconde en met één adem voelde ze alle respect die ze voor hem had uit haar lichaam wegsijpelen. Hoe durfde hij. Haar staart verdikte zich en woede laaide op in haar hart. Voordat ze ook maar iets kon doen gebeurde er heel veel. Daar stond ze, tussen de Shadowclanners en Bloodclanners in, als een mislukte bemiddelaar terwijl Southernwolf's keel doorgesneden werd, en er meteen drie katten in de aanval gingen. Wolfpaw viel haar moeder aan en dit alles gebeurde in een paar seconden. Plots klonk er een harde schreeuw op teken van één van de Bloodclanners. Het was Tallstar die een leven verloor. Waspsting bleef staan waar ze stond; ze wilde Wolfpaw helpen, maar die leek geen hulp nodig te hebben. Ze was zelfstandig en trots vulde Wasp's lichaam. Ze was zo ontzettend trots op de apprentice en als zij deputy of leider geweest was had ze nu in dit moment haar haar warrior naam gegeven. Maar dat was ze niet en ze kon op dit moment ook niks doen. Alles hing af van wat Acorndust zou zeggen, zouden ze de aanval voortzetten of zouden ze kiezen voor het leven van Tallstar. Waspsting wist wat zij zou doen, haar keuze was duidelijk en hard. Maar als ze dat nu zou doorzetten zonder te wachten op Acorndust zou ze dalijk nog riskeren dat ook zij de clan uitgeknikkerd werd, want blijkbaar kon de deputy zijn hoofd niet koel houden, kon hij niet vliegen boven de storm zoals zij apprentices leerde om dat te doen. Een nare smaak vulde haar mond terwijl dit besef tot haar doordrong. Was dat dan hun toekomst? Dat ze geen begrip voor zijn situatie in zich kon opbrengen was een karakterflaw van haarzelf maar zij zag dit niet zo. Zij zag een zwakke deputy die de overmacht aan de Bloodclanners over had gegeven het moment dat hij zo reageerde op de dood van zijn zoon.