Enough is enough

Hij had de achterhoede voor zich genomen en trok even met zijn oor toen ze de grens overstaken. Vanaf deze plek zouden ze schimmen van Bloodclan moeten opvangen. Ze zwierven meestal rond en zouden daarmee alarmbellen kunnen aansteken in hun kamp. Toch bleef het stil, verdacht stil. Ze konden zonder een probleem tot aan het kamp geraken. Zijn poten prikkelden. Starclan, wat was hier aan de hand?! Het waren 4 katten die hen in alle rust aan het opwachten waren. Dit klopte niet. Settleddust deelde zijn gedachten en melde het tegen Acorndust. "Het kamp is in gevaar," voegde hij er snel maar zachtjes aan toe, tegen de katten in de achterhoede. "Onze beste warriors zijn allemaal hier." Zijn oren zakten naar achteren. Hij draaide zijn kopje al weg naar achteren. Ze moesten hier zo snel mogelijk weg om hun jongste warriors, apprentices en elders te gaan helpen. Zijn poten prikkelden om deze vreselijke plek te ontvluchten, maar hij zou wachten op het teken van Acorndust.

Het was een val. Hoe hadden ze dit niet aan zien komen? Starclan, starclan, help hen. Southernwolf stond naast zijn vader, kijkend naar de vier Bloodclanners. Eén van hen was Sinclaw, de verraadster. Zij was minder dan het stof onder zijn poten en hij zou haar dat fysiek maken ook. Maar toen was er nog een tweede onverwachte steek onder de riem toen Acefray met grote hartstocht op de rat afliep en haar omhelsde alsof ze de grootste engel was. Southernwolf keek het tweetal aan met open mond, eerst met verbazing geslagen tot Settleddust ook de medicine cat 'rat' noemde. Zijn gezicht vertrok in woede, zijn klauwen schoten naar buiten. Hij had zich nog nooit zo boos gevoeld. Hoe durfden ze dit zijn vader, zijn clan, aan te doen? Met een woedende grauw stortte hij zich op het liefdevolle tweetal. "Vuile verraders!", schreeuwde hij, woest. Hij moest en hij zou hun bloed aan zijn klauwen zijn. Ze verdienden het niet meer om nog langer te leven.

Tag: Acefray, Sinclaw

Met een glimlachje keek ze naar Sinclaw toen deze haar vraag beantwoordde. Pootstappen weerklonken in de verte terwijl ze de woorden van haar commander aanhoorde. Ja, zelfs hun eigen clanleider was een verrader, dat was nog het mooie. Gelukkig wisten ze dat niet dankzij 't wilde ontsnappingsplan dat hij geleid had bij één van zijn oude clangenoten. Nee die sukkels vertrouwde hem nog door en door. Met een gespannen blik keek ze in de richting van de steeds luider wordende pootstappen; ze was erg benieuwd hoe de befaamde Acorndust eruit zou zien. Ze had toch zoveel over hem gehoord.
Het duurde niet lang voor de hele groep verdwaalde Shadowclanners eenmaal aankwam. Er liep een grote kater voorop, bruin met wit gevlekt. Aan zijn uiterlijk stelde ze vast dat dit Acorndust moest zijn, de deputy. Haar groene ogen richtten zich fel op de hele vechtgroep en met een met humor gevulde blik keek ze hen stuk voor stuk aan. Ivory begroette hen. Er kwam meteen één van de Shadowclanners naar voren, die Sinclaw een lieflijke kus gaf. Oh, ze kon de intense furie die oplaaide in de groep voor haar haast op haar tong proeven. Een zachte grinnik verliet haar bek terwijl ze met haar kop schudde. En dan hadden die clankatten het gore lef om hun ongeregeld te noemen. Ze leefde al haar hele leven bij de elite en nooit waren zij zo op hun bek gegaan als wat hier nu gebeurde.
Jammer genoeg kwam het al redelijk snel binnen dat de Shadowclanners hier niet helemaal op de juiste plek zaten. Kort tikte Zahida met haar oor, terwijl ze een pruillipje opzette. "Ach, jullie verlaten ons toch niet nu al?" spon ze terwijl ze haar klauwen uit haar hulzen duwde. Ja, ze waren in aantallen misschien outnumbered, maar ze hadden een sterspeler aan hun zijde; Tallstar. Die toch oh zo nodig gered moest worden! Plots kwam er een ratje naar voren gesprongen, maar Sinclaw wist deze per direct te overmeesteren. Haar kaken sloten om zijn keel heen en met een grinnik keek Zahida ernaar. Pathetisch. De staart van Sinclaw wenkte haar, en ze trippelde rustig naar haar toe. Ze volgde diens blik naar twee katten, ze durfde te wedden dat dit de kroost was waar ze ooit over verteld had. "Jullie twee," sprak ze waarna ze hen met een knik van haar kop wenkte. "Naar voren en heel gauw. Mama kan jullie niet langer missen, arme vrouw," sprak ze terwijl ze een verdrietige blik opzette. "Iedere dag heeft ze wel verteld hoe graag ze herenigd wil zijn met jullie. Nu is het eindelijk zover, kom, geef jullie moeder een knuffel," sprak ze waarna ze uitdagend met haar staart zwiepte. Vervolgens stapte ze naar voren, voor haar Bloodclan vriendjes uit, en ze tot stilstand kwam één meter voor Acorndust. Er straalde autoriteit uit haar lichaam. Ze wist dat niemand haar wat zou doen, door haar volgende voorstel.
"Goed, we kunnen nu twee dingen doen. Wij hebben Tallstar in ons bezit, en het gaat niet zo heel goed met hem. Hoe langer het duurt tot jullie je overgeven, hoe meer levens hij zal verliezen. God, ik denk dat hij er ondertussen niet meer dan wat, twee? meer over heeft! Met liefde halen wij die laatste paar er ook af, dat gebeurt zodra één van ons een teken geeft. Nu denk ik niet dat we het zover hoeven laten komen toch?" Met vuur in haar ogen keek ze naar Acorndust. "Dus, geef je je over, of laten jullie je leider sterven? De keuze is aan jou."

Het gevoel dat hem had bekropen hoe dichter hij bij het bloodclankamp kwam, bleek niks minder dan gelijk te hebben. Er waren maar een paar bloodclanners aanwezig, waaronder Sinclaw en het enige wat door zijn kop schoot op dat moment was dat dit een val was. Iemand moest Bloodclan verteld hebben wat er te gebeuren stonden. Een van de katten die op dit moment met hem was zou zomaar eens een verrader kunnen zijn en misschien was het er wel meer dan een. Woede borrelde in hem op bij het besef dat iemand hem verraden had en ergens vroeg hij zich af waarom hij hier nog verbaasd over kon zijn. Hij vernauwde zijn blik en staarde strak naar Sinclaw. "Sinclaw," Natuurlijk had de poes die naar Bloodclan was gegaan er iets mee te maken, dat kon niet anders.
Hij had verwacht meer verrast te zijn toen Acefray naar voren stapte en direct naar Sinclaw toeliep. Misschien had hij dat moeten zijn toen de medicine cat liefkozend ging doen naar de verraadster, maar alles dat hij voelde was woede. Een woede waarvan hij niet eens goed wist waar het vandaan kwam. Kwam het door het feit dat hij dondersgoed begreep waar de rest van Bloodclan was. Dat de kittens die hij daar had achtergelaten in meer gevaar waren dan zij hier waren. Dat was een mogelijkheid, maar de grootste factor was waarschijnlijk het verraad van de medicine cat. Ergens had hij geweten dat de kater niet te vertrouwen was en dat was nu alleen maar bewezen. "Acefray," Sprak hij ijzig kalm, de storm van woede die hij voelde verbergend. "Vanwege je verraad naar de clan toe verban ik je hierbij van Shadowclan." Het was een hard besluit, dat wist hij maar, hij kon geen verraders gebruiken niet nu.
Ondanks dat hij net deze woorden had uitgesproken besloot niemand minder dan zijn eigen zoon naar voren te schieten en de twee katten aan te vliegen. "Southernwolf, kom terug!" Hij had nog helemaal niks gezegd over aanvallen en hij kon het dan niet hebben dat zijn zoon juist degene was die in gevaar was. Hij schoot er dan ook achteraan, maar voor hij iets kon doen had Sinclaw Southernwolf naar de grond gewerkt en zijn keel tussen haar kaken. Hij ving haar blik die naar Wolfpaw en Feverpitch ging, waardoor zijn haren overeind gingen staan. Zaten zij ook in het complot? Was iedereen tegen hem hierin? Met lichte paniek liet hij zijn blik over zijn eigen katten gaan. Hoeveel hiervan zouden hem hier ter plekke verraden? Was er iemand nog te vertrouwen hier? Southernwolf was te vertrouwen, dat was duidelijk en hij ging er ook van uit dat dat gold voor Settleddust en de paar anderen die commentaar geleverd hadden, maar de anderen? Hij rechtte zijn vacht en liet zijn blik nogmaals over zijn katten gaan. "Ieder van jullie die overstapt zal net als Acefray verbannen worden. Dus denk goed na voor je die keuze maakt" Hij had gehoopt dat er meer kracht achter die woorden had gezeten, maar de onzekerheid die er plots was leek niet weg te gaan. Ergens was hij gewoon moe om katten te vertrouwen, om ze te geven wat ze wilden, alleen maar om in de rug gestoken te worden. "En als ik jullie was zou ik met je tengels van hem afblijven." Richtte hij naar de bloodclanners. Als ze zijn zoon iets zouden doen, dan zou hij niet stoppen tot ze stuk voor stuk dood waren.
Hij had geen idee wat zijn katten zouden kiezen, hij zou het moeten zien, maar er was nog iets wat een van de bloodclanners zei. "Hoe kan ik weten dat je Tallstar hier hebt op het moment?" Was het het nog waard om Tallstar überhaupt te helpen ontsnappen? Als hij hier als enige over zou blijven was dat iets dat hij zeker niet meer voor elkaar kon krijgen en er waren ook nog de katten terug in het kamp waar hij naar terug moest. Hij moest weten hoe die kittens er aantoe waren. Hoe kon hij op het moment kiezen tussen zijn zoon die hier lag en de zijn andere kittens die in het kamp waren en mogelijk in gevaar waren. Hoe konden ze van hem verlangen dat hij hier kon kiezen?

Ah. Een val. Het was te merken aan de stilte die hen begroette nog voordat het zelfingenomen ongedierte dat deed. Zijn gelaat bleef onbewogen, enkel zijn oren gespitst voor een mogelijke aanval. Wederom werd hem de stupiditeit van anderen benadrukt. Zie? Als zijn verheven woord gehoord zou worden, zou niemand hier staan. Een strijd was beter te vechten waar alles bekend was, deze ontsteltenis had zo simpel voorkomen kunnen woorden. Angst voelde hij niet, enkel het lichte discomfort van Whitepaw die naast hem stond. Immers wist hij hoe breekbaar hij was, hoe broos. Porcelijn schitterend in de zon, te waardevol om tussen deze zondenaren te staan. Enkel een dwaas zou hem bestempelen als zwak, hij was verheven. Niet bedoeld om tussen deze aarde bezigheden rond te dwalen. Stagpaw hield halt, zijn rust vindend door één stap voor te blijven. Er werden woorden gewisseld die hij enkel opsloeg, maar waarvan hij het niet de moeite waard achtte om zijn reactie op te geven. Golven van emoties leken door de groep katten heen te waaien, hoe triest. Hij was onaangetast. In zijn houding was enkel de kalmte en spanning te vinden die verwacht was in een dergelijke situatie, om zo niet het wantrouwen op zich te krijgen. Wat had woede voor zin? Al deze emotionele connecties waren slechts vermoeiend, enkel aards. Ze zouden simpelweg een manier moeten vinden om terug te komen naar het kamp. Stagpaw zou weigeren om behandeld te worden als verschot door wezens die samen met de ratten sliepen.

Zijn kalme interieur werd echter door elkaar geschud toen een schrille stem zijn aandacht trok. Hij was constant aan het luisteren geweest, al lag zijn aandacht ergens anders. Bij het vinden van een weg hieruit, dit diplomatiek op te lossen. Zo ver dat kon, natuurlijk, met katten zoals... Dit. Een van hen, een wezen die uitgespuwd was door de sterren nam het woord. Hij sprak over wit, over een wolkje. Walging. Orchis. Stagpaw zijn gelaat bleef even leeg als altijd, al lag er iets duister in zijn tweekleurige ogen. Met één stap blokkeerde hij de weg voor zijn metgezel. Licht behoorde niet in klauwen vol rot. "Hoor de sterren, hoor mij. Je blijft hier, aan mijn zijde, dat is de enige plek waar je hoort te zijn," murmelde hij. Zijn stem was niet dwingend of scherp, er straalde simpelweg een autoriteit uit die vertelde dat hij geen enkele twijfel had dat Whitepaw hem op zou volgen. Achteloos gleed zijn blik af van Southernwolf die daar als een spartelend stuk prooi lag naar Orchis, de mismaakte kater die dacht over zijn licht te kunnen spreken. Ah, wat voor roet zijn gedachten moesten vormen. Hij leek op de konijnen die zelfs Windclan tot een dood kon brengen. Haast voelde hij medelijden met een wezen dat zo uit zijn plaats kon spreken, wiens ingewanden slechts aards zouden dampen wanneer ze uit zijn vleselijke gevangenis waren bevrijd. Stagpaw maakte oogcontact en bleef deze houden bij zijn volgende tirade. Zijn blik was leeg, hol, ontdaan van alles dat iets menselijk maakte. Southernwolf was slechts een hond, een pion in een spel dat hem niet deerde. Liet hem sterven, hij zou geen krimp geven. Zijn staart legde hij over de rug van zijn metgezel. Geen klauw zou diens witte vacht besmeuren.

Tag: Whitepaw, (indirect) Orchis

Ok, dat was niet helemaal zo heldhaftig als hij gehoopt had. In een oogwenk klapte hij tegen de grond, waarbij de lucht uit zijn longen geblazen werd. Scherpe tandjes drukten in zijn nek en een klein druppeltje bloed vloeide al over zijn vacht tegen de grond. Even probeerde hij te worstelen, maar de tanden van de vossenstront duwden alleen maar dieper in zijn nekvel waarop hij zijn lichaam dwong slap te worden. Starclan, dit was niet goed. Zijn blik vond zijn vader; angst was erin af te lezen. Zijn hart klopte wanhopig in zijn keel terwijl hij luisterde hoe de vieze vuile bloodclanners enkele katten naar voren wouden doen lopen. "Nee, ga terug!", riep Southernwolf hen zo luid als hij kon toe, moeizaam met de beet in zijn nek. Nee, hij zou hen niet Shadowclan laten opofferen voor hem. Dat hij maar zou sterven als martelaar.

Tag: Sinclaw, Acorndust, Wolfpaw, Feverpaw, Whitepaw

De eerste zonnestralen wisten zichzelf over de horizon heen te tillen en lichtte zijn goudgele ogen kort op in het duister. De grijze tabby liep met een zenuwachtige tread achter de groep aan. Dit was het dan. Dit zouden zomaar eens zijn laatste paar uren met ShadowClan kunnen zijn. Brat had hem ervoor gewaarschuwd. En nu was het te laat. Hij zat er middenin en er zou geen weg meer terug zijn. Bleaktail had ervoor gekozen om mee te gaan. Om ‘ShadowClan te steunen’. Het was kiezen tussen twee kwaden en hij gokte hier de beste kansen te hebben. Zelfs al zou dit een val zijn dan stond hij nog aan de betere zijde van het hele verhaal. Maar daar ging hij niet vanuit. ShadowClan zou zijn plannen voltrekken en hij zou zich ontmaskeren als spion om vervolgens aan de kant van de Elite mee te vechten. Of hij daarbij zou sterven was onzeker maar hoe vandaag ook zou eindigen, hij had in ieder geval geleefd. Al was het maar dat hij voor een paar uur de vrijheid zou kunnen beproeven. Terwijl de katten om hem heen zich op momenten zoals deze zich juist meer met elkaar verbonden zouden voelen, moest hij toegeven dat de eenzaamheid hem oprecht begon te benauwen. Nooit had hij ook maar iemand hier oprecht kunnen vertellen wat hij voelde, wat hij dacht, wie hij was… De stille grijze tabby die ze hier aan hun zijde hadden lopen was een grote fassade. En hoe dichter hij bij de vrijheid kwam hoe benauwder dat gevoel werd. Want wat als het niet zou lukken? Dan was alles voor niets geweest. En Brat… hij wist dat ze niet op die manier om hem gaf maar ergens wilde hij haar zo graag nog eens zien zonder zich zorgen te hoeven maken dat hij betrapt zou worden. Of zich af te vragen of ze tegen hem loog of niet. Gewoon na…dit alles…

“Het doel is om Tallstar te bevrijden, maar ook om aan Bloodclan duidelijk te maken dat we niet over ons heen zullen laten lopen. We hebben het lang genoeg aangezien en vandaag is dan ook de dag dat we wat terug zullen doen.” De woorden van Acorndust echode nog lang na in zijn gedachten. Meerdere hier hadden zo hun redenen om Bloodclan een lesje te willen leren. Naarmate ze dichterbij kwamen merkte hij dat zijn Clangenoten wat meer gespannen raakte. Klaar voor wat hen te wachten kon staan. Maar ergens toch ook wel nerveus. Dat was hij zelf ook. Acorndust vertelde dat ze zich op BloodClan territorium bevonden. Thuis dus… maar vooralsnog liet hij er niets van merken. Dat had hij al zijn hele Warrior carrière lang volgehouden, de laatste beetjes mochten dan wel moeilijk zijn maar het was het waard. De bruine kater hield er aardig de pas in en het duurde dan ook niet al te lang voordat ze bij het kamp aankwamen. Bleaktail fronste. Er leken slechts vier katten te zijn… Een lichte paniek schoot door hem heen. Waar waren de anderen? "Wat is er, je kijkt zo verward? Ben je iets kwijt?" Sprak een van hen tegen Acorndust. Langzaam maar zeker begon hij zich te beseffen wat er aan de hand was. Had hij Brat immers niet min of meer op de hoogte gehouden over hun plannen? Ze had hem aangedrongen om niet in het kamp te blijven en gezegd dat de toekomst voor ShadowClan niet bepaald rooskleurig zou zijn. Maar verder had ze niets gezegd. Bleaktail zag sommige katten de groep afscannen. Zoekende naar de mol. Vol ongeloof en bijna smachtend naar diens bloed. Hij was de mol. Of in ieder geval, een van de velen. Mochten er al meerdere zijn geweest. Traag liet hij zijn blik over de groep gaan. Zoekende naar mogelijke lotgenoten. Tot zijn verbazing zag hij hoe Acefray als eerste overstak. “Rat!” Hoorde hij Settledust grommen. Dat was ook zo, Settle had hem eens bijna betrapt. Wat een tijden… Jammer voor hem. Nu was het te laat. Dat zal hem wel leren om voortaan door te vragen.  Meer en meer katten kwamen er achter waar de rest van BloodClan zich op het moment verkeerde en riepen om terug te keren naar het kamp. Er gebeurde veel tegelijkertijd. Southernwolf sprong naar voren in een poging om Acefray en Sinclaw aan te vallen maar werd gelijk op de grond gesmeten en vastgehouden door de kattin. Een verkeerde move en het zou gedaan zijn. Er werden verschillende voorstellen gedaan. Maar de enige woorden die daadwerkelijk tot hem doordrongen waren die van Acorndust zelf. “Ieder van jullie die overstapt zal net als Acefray verbannen worden. Dus denk goed na voor je die keuze maakt.” Dit was het moment. Dat kon niet anders. Soepeltjes wrong hij zich tussen de andere katten door om zo op de eerste linie te komen. Om daar vervolgens aan voorbij te lopen. Richting de overkant. Zijn hart bonkte in zijn keel. Nog nooit was hij zo opgelucht en tegelijkertijd zo bang geweest. “Ik heb Brat van deze aanval vertelt. Ik ben jullie spion.” Zei hij. Daarbij zijn neutrale houding nog wel behoudende. Al hadden zijn woorden wel standvastiger geklonken dan voorheen. Voor een moment leek alles heel helder te zijn. Eindelijk wist hij waar hij mee bezig was. Eindelijk kon hij zijn leven beginnen…

Tallstar was ontvoerd door BloodClan. Het klonk zo raar in zijn oren, maar waarom had hij dan tegen iedereen 'doei' gezegd? Het klonk in zijn oren voor geen meter, het kon niet zo simpel zijn als dat er verteld werd. Maar hij kon niet twijfelen, hij mocht niet twijfelen, aan de woorden die Acorndust sprak. Een deel was zeker waarheid, BloodClan mocht niet meer over hen heen gaan lopen. Dat mocht en kon niet. In stilte liep hij mee met de groep, op weg naar het kamp. Twijfel was er niet geweest dat hij niet mee zou gaan met Acorndust. Natuurlijk zou hij mee gaan. Acorndust wist hopelijk dat hij iemand was waarop hij kon bouwen. Waarop hij kon vertrouwen. Hij zou zijn leven geven voor de leader die vooraan de groep liep. Zonder enige twijfel. BloodClan stonk enorm. Normaal was hij niet iemand die zich vaak buiten het kamp bevond, maar dit was toch echt wel een ander ding waardoor hij besloot om mee te gaan. Dit hadden ze nodig, dit zou hen helpen.

Acefray stapte vrijwel meteen over vanaf het moment dat hij Sinclaw zag. De blauwgrijze kater klemde vrijwel meteen zijn kaken op elkaar bij het aanzicht ervan. Hij was niet iemand die ging schreeuwen, die ging roepen. Hij was over het algemeen een stille kater, eentje die niet zijn mening uitte in een groep met katten. Acefray was per direct verbannen. En toen begon Bleaktail ook nog eens, dat hij een spion was. Dat hij de aanval had doorgespeeld aan Brat van BloodClan. Een lage grom kon hij niet bij zichzelf onderdrukken terwijl hij een paar keer met zijn staart zwiepte. Maar hij zei niets. Hij stapte alleen maar dichter naar Acorndust toe, zijn lichaam aangespannen. Hij zou geen woord zeggen, maar zelfs als Acorndust hem ook maar een licht seintje zou geven, zou hij zo op die verraders en moordenaars vliegen. Maar zolang Acorndust dat niet wilde, zou hij bij de kater zijn. Kort keek hij even met zijn stormachtige ogen naar de andere kater. Hij was zelf woedend, laaiend. Als hij alleen was geweest hadden Bleaktail en Acefray dit ook zeker gevoeld, maar dat ging nu niet. Totaal niet. Hij wist dat het een domme zet zou zijn, dat het een fatale zet kon zijn. Daarom wachtte hij, tot zijn leader en iemand die hij als vriend beschouwde hem zou aansturen naar wat hij dacht dat het beste was.

Tag: Acorndust, Indirect: Bleaktail&Acefray

De vrij kleine poes voelde zich plots toch wat misselijk worden. Haar lust naar een oorlog en naar de wraak op haar moeder verdween als sneeuw voor de zon toen ze de geur oppikte van Bloodclan. Ze zwierven doelloos rond in de straten, leek wel. Alsof ze zich niet thuis voelden. Haar poten raakten het beton aan, de koude vloer van het gebied. Haar pootkussentjes begonnen al te zeuren na een paar minuten stappen erop, maar... als zoveel katten het hier kon overleven. Zij ook! Terwijl ze door liepen herkende ze hier en daar wel iets. Een vuilbak, een silhouette van een oude slapende twoleg in het licht van de kunstzon. Het was niet donker, maar in de steegjes leek het des te meer duister. Feverpitch haar hartslag dat in haar oren suisden verplaatste zich naar haar keel. Speeksel ging rond in haar mond dat ze nerveus probeerde weg te slikken. Toch leek het alsof alles kurkdroog stond. Haar poten tintelden, nee vibreerden met een ander soort energie. Ze voelde zich sterk naast haar clangenoten die aan haar zijde liepen. Haar gifgroene ogen blikten eventjes op Southernwolf. De knappe zoon van de deputy die schuin tegenover haar liep. Ze kon zijn staart- en billenvacht zachtjes heen en weer zien waaien op de sterke passen die hij nam. Ze knipperde. Straks zou het allemaal anders zijn... Allemaal anders.

"Goeiemorgen. Wat is er, je kijkt zo verward? Ben je iets kwijt?" Feverpitch keek op. Ze had gewandeld, compleet in gedachten verzonken. Verscheurd en nerveus. Niet meer zo dapper als toen Acorndust hen strijdmoedig had aangesproken in het camp. Toen was ze zeker geweest van zichzelf, nu ging alles aan diggelen. Haar blik schakelde bijna dromerig over. Ze ving die van een enge kleine kater die meer bot leek dan vacht. Ook de groene blik ving ze die even fel glimmerde als die van... Haar hart zonk. Net zo hard als de grond waar ze net op had gewandeld. Ze staarde in haar moeders ogen. Feverpitch bleef haar blik even vasthouden, hoewel haar moeder meer bezig was met de deputy en Acefray. Gepijnigd keek ze naar beneden. Jeugdherinneringen tolden door haar hoofd. Ze moest haar tranen bedwingen om het tegelijk niet uit te schreeuwen. Ze wilde... nee ze wilde niet. Ze wilde niet, ze wilde niet, niet, niet, ...? Feverpitch schudde een seconde haar nek los en zo ook de gevoelens weg. In die seconde had Southernwolf besloten zich te storten op haar moeder. Feverpitch slikte, haar droge keel schreeuwde. Ze piepte heel zachtjes toen de knappe kater bij zijn keel werd gegrepen. Hij zag er plots veel minder sterk uit, nu haar moeder hem nog net van het leven spaarden. De kattin slikte weer. Haar pupillen verkleinden zich. Haar blik ging van de keel van Southern, naar de ogen van haar moeder. Haar nekharen rezen overeind. Ze keek naar haar. Die blik... Die blik zei alles. Feverpitch hield de ogen zo lang mogelijk vast voordat ze naar Wolfpaw keek. Haar zusje. Zo anders en toch hetzelfde. Ze wist ergens wel dat hetzelfde vuur in hun brandde. Loyaal vuur. Vuur dat was bestemd voor al het goede in de wereld. Enkel was Wolf... altijd het favorietje geweest. Nu ook. Wolf was groot, zeker drie koppen groter dan Fever en Wolf had pit, een donkerdere vacht. Ze paste meer bij Shadowclan of... Ze maakte haar gedachte niet af toen de poes met de groene ogen begon te spreken. Haar stem was mierzoet. Haar spieren trilden onzichtbaar, maar ze voelde de energie. Ze lagen klaar, klaar voor de aanval. Ze hadden ook hoop. Haar droom was dat de woorden van de poes waar waren en dat Sinclaw echt verlangde naar een knuffel. Van Feverpitch, de kleine, miezerige poes die nergens paste.

De inderdaad kleine, grijs-witte kattin sloeg wantrouwend met haar staart. Acorndust sprak. Acefray was verbannen, dat betekende dat Bloodclan nu een medicine cat rijker was. Haar ogen flitsen even naar het rode spul dat uit de bek van haar moeder droop. Had zij ook zo Innerstar vermoord? Zou ze het ook doen met Southernwolf en zijn vader als ze niet luisterden? De vraag om Tallstar kwam niet. Ze wist precies... "Ik heb Brat van deze aanval vertelt. Ik ben jullie spion." Haar kop draaide zich verward naar Bleaktail. Hij leek zo standvastig en sterk. Ze had een ietwat paniekerige blik in haar gifgroene ogen. Twee katten hadden hen verraden. Nee. Jawel. Feverpitch slikte weer. Uiteindelijk lag het bij Wolfpaw. Ze staarde haar zusje aan. Wouden ze niet allebei hetzelfde? Liefde. Waar konden ze liefde vinden? Feverpitch beet op haar lip en staarde nu naar haar witte voetjes. Die trilden niet, maar ze voelde de energie zich daar kanaliseren. Ging ze door zoals ze nu door ging? Ging ze daar liefde vinden? Liefde in Shadowclan, in... Southernwolf? Als ze niet naar voren stapte ging hij dood. Als ze wel naar voren stapte verloor ze de liefde van Shadowclan. Haar blik ging van haar pootjes naar haar zus, naar Sinclaw en weer terug. Wolfpaws gele blik leek bijna net die van hun moeder. Feverpitch slikte, maar zuchtte nu heel zachtjes.

Twijfelend liep ze naar voren. Naar haar moeder. Naar de knuffel die ze al zo lang begeerde.

Ze waren in de val gelokt. Het was zo simpel als dat. Acefray had hen verraden door naar Sinclaw toe te gaan, en Bleaktail had hun plan allang doorgespeeld richting hun vijanden. Wasp kon dit niet geloven. Waren er dan geen loyale warriors meer aan hun zijde? In al haar levensjaren had ze zoiets als dit niet gezien. Ze was in schok over hoe haar bloedeigen clangenoten het zo makkelijk vonden om hen te verraden; en voor wat voor reden? Acefray duidelijk voor liefde, Bleaktail was ze minder zeker van. Plots sprong de zoon van Acorndust naar voren. Hard sissend keek Waspsting toe hoe ze hem beetpakten bij zijn keel, om deze net niet door te bijten. Haar staart zwiepte constant, aangevend hoe nerveus en woedend ze wel niet was. Een Bloodclanner kwam naar voren en deed verhaal. Tallstar zou sterven als ze hen zouden aanvallen. Een tweede Bloodclanner vertelde dat dit niet alleen Tallstar zou zijn, maar ook heel Acorndust's familie. En toen kwam er een bargain, dat ze Southernwolf zouden laten gaan als Feverpitch en Wolfpaw naar hun moeder zouden gaan. Haar blauwe ogen gleden naar het duo. Ze zag hen beiden aarzelen. Alhoewel ze hoopte, dat dit om meer ging dan loyaliteit naar hun moeder. Dat dit ging om het redden van een leven. Als eerste stapte Feverpitch naar voren. De pers drukte haar kleine oren in haar nek. Daarna zag ze Wolfpaw gaan, en even stopte haar kleine, gouden hart met kloppen. Ze had Wolfpaw al haar hele leven geprobeerd om op te vangen, nadat deze door haar moeder compleet de grond in was gewerkt. Natuurlijk werd het pas toen Sinclaw de clan uit was bekend hoe slecht ze werkelijk met haar kinderen om kon gaan, maar daarvoor had Waspsting al gezien dat haar kinderen niet pedagogisch verantwoord werden opgevoed, omdat ze hen zoveel moest corrigeren. En dan voornamelijk Wolfpaw. Wolfpaw was altijd het lievelingetje, of was pispaaltje een beter woord? geweest en haar hart scheurde in twee toen ze de apprentice naar voren zag treden.

En even, even wist Waspsting niet wat ze moest doen. Ze was ouder en wijs, had altijd haar zegje klaar en had levenservaring voor 10. Maar ze wist niet wat ze moest doen. Kort dacht ze na over Tallstar. Over hoe ze hem dood zouden maken, en ze voelde hoe ze mentaal haar schouders ophalen. Nee ze had het nooit gehad op hem, en als ze de keuze moest maken zou ze hem liever dood zien, dan dat ze Wolfpaw moest overgeven aan deze clan van monsters. Acorndust zou een goeie leader maken, beter dan dat Tallstar dat ooit geweest was en dat was een keuze die ze makkelijk kon maken. Southernwolf was een lastiger offer. Hij was jong, sterk, en Acorndust zou het haar nooit vergeven als ze nu zou vechten voor de twee welpjes. Maar was het niet eerlijker? Één leven voor twee. Als Southernwolf stierf, zouden Feverpitch en Wolfpaw niet naar Bloodclan hoeven gaan. Hij zou moedig sterven, zou naar Starclan gaan en ze zou hem eren. Haar keuze was gemaakt.

Met zware stappen kwam de senior warrior naar voren, Sinclaw aankijkend. De vastberadenheid in haar ogen was duidelijk te zien. Adrenaline gierde door haar aderen, en haar spieren rolden krachtig met iedere stap die ze zette. Nee ze zou Wolfpaw niet laten gaan. Ze kon haar niet laten gaan. Want in al die tijd was ze haar gaan zien als haar eigen dochter. En Waspsting zou alles, alles doen om haar familie veilig te houden. "Je laat hen gaan," sprak ze, duidelijk, kalm, ijzig tegen Sinclaw toen ze tegenover haar stond. Haar bek nog steeds om Southernwolf. Haar nek duidelijk zichtbaar, makkelijk om bij te komen. Waspsting was een warrior van de code en deed altijd alles om zich hieraan te houden. Maar nu zou ze tot het uiterste gaan om haar clan en haar kinderen te beschermen. Ze zou deze poes vermoorden als ze de kans kreeg. "Sinclaw, ze willen hier duidelijk niet zijn. Ik geef je drie seconden om ze te laten gaan." Haar eis was duidelijk. Haar nagels waren al uitgeklapt. Ze was dubbel zo oud als Sinclaw en had dubbel zo veel ervaring. Ze had Bloodclan eerder verslagen toen deze had geprobeerd om Shadowclan over te nemen, toen ze nog onder leiding stond van Claw en Zira. Toen was het hen ook gelukt en nu zou het hen weer lukken. Ze had zoveel ervaring onder haar riem, en was zelfverzekerd dat hen niets aangedaan kon worden.

Wolfpaw en Feverpitch stapten naar voren, en ook Bleaktail ontpopte zich tot verrader. Zijn blik was op de twee zussen gericht met een verraden uitdrukking. Hoe konden ze? Hij had gedacht dat ze sterker waren dan dit, dat ze aan hun moeder zouden kunnen weerstaan. Plots verdween de druk op zijn nek en werd hij ruw opzij geduwd. Kleine bloeddruppeltjes druipten over zijn warmgrijze vacht naar beneden, maar hij leefde nog. Nu nog, in ieder geval. Zijn hart bonsde in zijn keel en de wereld leek trager te gaan door de adrenaline. Snel krabbelde hij recht en zo snel als hij kon probeerde hij naar voren te springen, terug naar Shadowclan, weg van de verraders en de stank van bloed. Alleen kon hij hen niet aan en het leek erop dat de anderen te zwak waren om aan te vallen.