Help

Hijgend rende de kater de eerste de beste opening in die hij zag en dook achter een grote stapel mos in de hoek. Voorzichtig stak hij zijn kop erbovenuit om te kijken of zijn belagers hem achtervolgden of dat hij veilig was. Even was hij zijn oren vergeten, die als twee antennes boven het mos uitstaken, voor hij ze snel platlegde en vanuit zijn plekje doortijgerde naar het hoekje van de den. Nu hij hem van zo dichtbij - dat wilde zeggen: met zijn neus op de vloer - zag, ontdekte Tall dat het de elders den was die hij ingevlucht was. Een zucht van opluchting ontviel hem, hier zouden ze hem niet zoeken. Voorzichtig durfde de kater weer overeind te komen terwijl hij over zijn schouder checkte of dat echt het geval was, toen hij tegen iets zachts opbotste. Door de spanning sprong hij zo hoog dat zijn oren de takken van de overdekking raakte en beschaamd landde hij, meteen met grote ogen naar zijn slachtoffer kijkende. "Sorry mevrouw het spijt me zo, ziet u ik was op de vlucht en..." Zijn stem stierf langzaam weg toen hij de grijze vacht begon te herkennen en zijn ogen werden groot van angst. Zou je net zien, ontvluchtte hij de ene nachtmerrie, ontmoette hij een ander.

@Slatefur

Duidelijk was wel dat de poes zich heel wat minder druk maakte over deze situatie dan Tall, waar zij rustig bleef en het ondanks haar blindheid voor elkaar kreeg unimpressed te kijken zat hij rond te kijken in de hoop een zondebok te vinden voor deze situatie. Toen dat mislukte keek hij toch maar naar de poes en glimlachte hoewel ze dat niet kon zien. Misschien kon ze het voelen? Hij wist niet echt hoe blindheid werkte om eerlijk te zijn, was alles gewoon zwart?
Oke vragen voor een andere keer, de poes was meer in controle dan hij en dat maakte het alleen maar meer awkward voor hem, vandaar dat hij zich snel vermande en netter ging zitten. Misschien maar beter dat de poes niet kon zien hoezeer zijn poten trilden. Zou ze dat kunnen voelen? Tall schudde zijn hoofd in de hoop al die nieuwsgierigheid even weg te krijgen en reageerde toen zo diplomatiek mogelijk op de poes haar opmerking. "Ja, leek me wel eens tijd," Mauwde hij netjes terug, beetje jammer dat ze de twinkeling in zijn ogen niet meekreeg. "Dusseeeh," Vervolgde hij, nog eens om zich heen kijkende, "Hoe gaat het ermee?" Mocht je dat vragen aan een blinde? Ongeschreven regels zouden eens opgeschreven moeten worden, dat zou zijn leven zoveel simpeler maken.

Zijn hele trotse houding zakte in elkaar toen de poes al eerste reageerde door te vragen of hij trilde. Een hevige oogrol in de richting van Starclan - ja hij gaf hen de schuld bij gebrek aan beter - volgde en voorzichtig probeerde hij zichzelf wat stiller te krijgen. "Nee," Mauwde hij, niet erg overtuigend, "Dat zijn de trillingen van de aarde die helpen het ritme van dansen vast te houden," Vervolgde hij veel zekerder, tevreden kijkend door zijn goed bedachte verhaal. Maar goed dat ze zijn smug face nu niet kon zien, ze had het er zo afgeslagen. De poes ging verder met antwoord op zijn vraag en Tall kon het niet laten even te grinniken over haar opmerking over de reis. "Je bent niet de enige, ik denk dat iedereen zich op die reis verdwaald voelde," Antwoordde Tall met een glimlach, zij het een waterige.
Deze maakte al snel plaats vol opperste verbijstering toen de poes melde dat hij er goed uitzag in relatie tot hoe het met hem ging. Een paar keer opende de kater zijn mond alleen om hem weer te sluiten, en met vernauwde ogen keek hij de poes achterdochtig aan. Beetje jammer dat hij zo weinig wist over blind zijn. "Dank.. je?" Besloot hij uiteindelijk, nog steeds in verwarring, "Tis een nieuwe look die ik uitprobeer maar ik ben er nog niet zo zeker van," Ging hij maar gewoon verder alsof het de normaalste zaak van de wereld was, wie was hij om te zeggen dat Slate hem echt niet kon zien? Wie weet zag ze contouren? Wist hij veel.

Oprecht, hij was onder de indruk van haar oogrol, maar wist er meteen door dat ze niet al te geamuseerd was en zijn poging niet gewerkt had. "Heel bijzonder," Antwoordde hij zwakjes, maar wel schuldbewust. Ook zijn volgende opmerking viel ongelukkig en een beetje wanhopig zuchtte de kater, dit had hij ook moeten zien. Lekker, Slate was blind maar hij tastte hier in het duister, sociale omgang was zijn ding en toch op zoveel fronten ook echt niet. "Sorry," Vervolgde hij dus zijn schuldbewuste tour, maar kon niet anders dan haast gefrustreerd zijn poten in de lucht gooien toen de poes wel weer glimlachend reageerde op zijn laatste opmerking. "Gelukkig, dan heb ik mijn emo-fase nog een beetje goed gestyled," Mauwde hij in antwoord, maar zuchtte toen hardop en liet zijn schouders zakken. "Sorry Slate, ik ben echt onhandig wat dit betreft," Mauwde hij oprecht, en keek haar wat wanhopig aan. "Ik heb weinig ervaring met blind weet je," Wat er ook weer onhandiger uitkwam dan bedoelt, de kater kon wel neervallen wat een drama was dit, en dat allemaal door wat domme katten die hem maar bleven volgen.

Toen ze hém uiteindelijk besloot te vragen of het goed met hem ging liet hij een dramatische wail uit. "En nu moet je mij vragen of het gaat, ik ben echt een verschrikking," Verzuchtte hij, al leek hij het al geweten te hebben en dus meer te constateren dan er echt mee te zitten. De poes vervolgde uiteindelijk dat het niet zoveel uitmaakte, waarbij hij toch echt even een 'sure' blik opzette, om uiteindelijk te melden dat het nog het lastigst was bij clankatten. Meteen prikten zijn oren de lucht in van nieuwsgierigheid en kwam de twinkel terug, voor hij er erg in had was de vraag ook al zijn mond uit. "Hoezo dat?" Met oprechte nieuwsgierigheid in zijn stem, want soms was hij ook gewoon een kater die niet zo wereldwijs was als hij zou willen en graag de mogelijkheden om wat te leren aangreep.

Bij haar antwoord op zijn confessie keek hij haar even unimpressed aan maar rolde geamuseerd met zijn ogen toen ze hem gerust probeerde te stellen. "Wel bedankt," Mauwde hij grinnikend, "Maar je kan me niet vertellen dat ik dit gesprek niet volledig verschrikkelijk voer," Want dat deed hij wel, en was hij zich van bewust, gelukkig was Slate er niet te erg over. Ze wilde zelfs wel antwoord geven op zijn vraag. Het verbaasde hem wel een beetje, hij dacht zelf meer dat ze constant tegen Shadowclanners aanliep en niet tegen Windclanners en dat dat kwam door de geur ofzo, maar dit leek eigenlijk wel logischer nu hij er zo over nadacht. Een frons verscheen op zijn gezicht. "Wat een onzin," Mauwde hij verontwaardigd, "Wat een watje warriors heb ik in deze clan dat ze dat doen," Vervolgde hij, relatief opgefokt door dit nieuws, "Wat een onzin," Nog eens. "Hier moet ik iets aan doen," En hij wilde bijna meteen opstaan. Tot hij halverwege snel weer haar kant opkeek en vragend zijn hoofd schuinhield, "Tenzij je dat niet wilt?" Geen idee waarom niet, duidelijk dat die pussys hier eens hun kop uit de grond gehaald moesten krijgen.

Haar half compliment deed hem lachen en hij stak zijn tong uit al kon ze dat niet zien. Inmiddels durfde hij niet te voorspellen wat ze wel en niet doorhad. "Oh wat een verbetering," Mauwde hij in antwoord, iets zei hem dat Shadowclan in het algemeen slecht was in gesprekken voeren. Behalve Slate dan, die zelfs hem temperde toen hij de cavalarie al aan het bijeenroepen was om te zorgen dat ze normaal behandeld zou worden. Haar opmerking deed hem weer zitten en knikken - hij was niet super intelligent op het moment oke - al stopte hij mid-knik bij haar volgende opmerking en hield zijn hoofd schuin. "Je weet wat ze zeggen," Mauwde hij zacht, en grinnikte toen terwijl hij haar een goedmoedig duwtje gaf, heel voorzichtig ook al was ze naar eigen zeggen niet breekbaar. "Know thy enemy," Al was de poes dat allang niet meer, zij was juist een van de meest eerlijke katten, wat iets was wat hij goed kon gebruiken in een tijd dat iedereen zo onduidelijk deed als de pest.

De ander leek een wraakpoging te willen doen maar miste, wat hem haar plagend op haar schouder deed tikken, om vervolgens even met zijn poten te bewegen zodat zijn positie misschien wat duidelijker werd. Jaja, ze was niet breekbaar, dat betekende niet dat hij haar niet mocht helpen. "Nog niet," Mauwde hij mysterieus, al verwachtte hij niet binnen nu en binnenkort wel in lucht te veranderen. Haar volgende vraag maakte dat hij even wegkeek. "Ehm, naja," Begon hij langzaam, "Ik hoopte van niet.." Vervolgde hij voorzichtig. "En het was niet meteen de bedoeling hier binnen te komen trouwens, ik werd opgejaagd," Verdedigde hij zich tegen de 'verdreven' policy van de poes, het was waar dat hij hier al een tijd niet geweest was.

Ze skipte zijn hele betoog over dat hij hoopte geen vijanden meer te zijn en ging straight naar zijn belagers in het gesprek. Mentaal haalde de kater zijn schouders op, dat zou wel betekenen dat ze ermee ingestemd had dat ze geen vijanden meer waren. Hij hoopte het want -
Net toen hij mond open deed om te antwoorden gooide de poes zich tegen hem aan - foei Ace die definitely foute grapjes zou maken hierover - en wist hem zo off-guard te hebben dat hij omviel en vol verbazing doorrolde om vervolgens op te staan met overal mos op zijn vacht. "Die krijg je terug," Mauwde hij in full battle modus en pakte hem mos wat naast hem lag om het te lanceren naar de poes toe. "Attack!" Ja hij was een kitten, nee hij had geen regrets.

Haar opmerkingen maakte het allemaal niet veel beter, nu moest en zou hij haar volledig bemossen. Zijn aanval werkte dan ook grandioos en rolde met haar over de grond, ondertussen mos over haar vacht verspreidende zodat ze straks er net zo dramatisch uit zou zien als hij. Al kon ze dat zelf natuurlijk niet zien maar het idee was leuk. Zijn pogingen werden echter even gestaakt toen de poes een van haar poten tegen zijn neus en de ander tegen zijn oor duwde. "Terugtrekken," Mauwde hij, ademloos door het rollen en het lachen. "Hergroeperen," Het hardop uitspreken van zijn orders was niet alleen omdat de poes blind was, eigenlijk helemaal niet, het was iets wat hij uit zijn kittentijd had overgehouden en nu elke keer als hij helemaal opging in een playfight deed hij alsof hij een hele cavalerie moest leiden. Hij bewoog zonder het te willen opgewonden heen en weer met zijn kont voor hij weer - met poten vol mos - haar kant op sprong. "Attack again!" En nu zou hij niet zo snel terugtrekken.