Help

Voordat iemand hem zou judgen: Tall was een doetje en op het moment er heilig van overtuigd dat hij deze encounter met een duif niet zou overleven. Een lichtelijke paniekstemming begon zich te ontwikkelen in zijn hoofd en melodramatisch begon de kater de katte bijlangs te gaan die hij nog eens had willen spreken. Nu zou hij ze nooit meer zien, en waarom? Omdat hij niet kon eten. Misschien kon hij in Starclan nog zijn excuses aanbieden aan Acorn voor het feit dat die zo snel leider had moeten worden.

De mayday-factor verhoogde aanzienlijk toen Slate ook nog eens opmerkte dat er iets mis was, en knikken kon hem nu niet redden. Blegh, als ze niet blind was geweest had hij kunnen sterven in vrede, maar nu moest het opvallen. "Ja hoor," Mauwde hij, zeer gesmoord en niet goed klinkend at all. Aan de andere kant, het was een veertje dus doodgaan was een kleine kans, al wilde die info zich niet nestelen in zijn hoofd.

Zijn kuchen bleef rustig doorgaan terwijl de kater zijn gebeden opdreunde en met heel zijn hart hoopte dat Inner hem niet nog eens zou vermoorden wanneer hij in Starclan was. Toen de poes opstond werden zijn ogen echter groot en ging zijn kuchen een stuk sneller. 'Kuch kuch kuch kuch' was zijn maat en op die maat begon de kater zich langzaam aan een poot weg te slepen toen ze zijn kant op kwam. Dit gaf hem een naar voorgevoel en haar starre blinde blik hielp er niet bij.

Toen ze een poot ophief en op de verschillende plekken op zijn buik porde paste hij nog even zijn gebed aan. Het zou Slate zijn die hem zou vermoorden, niet de veer. Wat een plottwist. En toen duwde de poes wat hem naar adem deed happen en tegelijkertijd hoesten. De veer kwam met een hoop speeksel omhuld naar buiten gedreven, hem bijna uitlachende om zijn paniek terwijl Tall zich - nog steeds hoestend - op zijn rug draaide om zijn poot naar de zon te strekken. Het licht! Hij was er nog! "Ik leef," Mauwde hij schor... en verbaasd.

Haar opmerking - die naar zijn mening niet uitbundig genoeg was voor het feit dat Starclan hem een honderdste kans gegeven had om zijn leven te beteren - merkte droogjes op dat hij zijn negen levens nog moest halen. Waar hij even stil van werd. "Zou dat echt moeten?" Vroeg hij voorzichtig, na een tijdje stil geweest te zijn en met zijn pootjes in het zand gewreven te hebben. Hij had stiekem helemaal geen zin en was doodsbang, wat als ze hem weer zouden weigeren? Hij kon het er niet echt bij hebben, zeker weten dat hij dan zonder pardon de clan uitgezet zou worden.

Helaas, ze ging hem niet helpen met een weg eronderuit verzinnen. Een beetje geschrokken door haar felle reactie bracht de kater zijn neus wat bij haar uit de buurt - opvliegende poezen hadden de neiging die als doelwit te zien - en luisterde naar haar antwoord tot ze hem een duwtje gaf en hij daarin meebewoog, geen trek in tegenstand hebbende en ook in gedachten verzonken. "Maar wil de clan me wel zo lang hebben?" Hij trok zijn neus op alsof hij wat vies rook, "Wat nou als ik heel lelijk oud wordt, met hangwangen en een schorre stem, dat is toch verschrikkelijk!" Dit was nog niet eerder in hem opgekomen, maar gaf hem een heel nieuw probleem om over na te denken. Niemand bereidde je voor op dit soort zaken, zou Starclan hem ook eeuwige jeugd kunnen geven? Leek veel nuttiger nu hij er zo over nadacht.

Hij was nog in opperste horror voor zich uit aan het kijken, toen de poes besloot dat zijn probleem niet groot genoeg was en zij nog wel een grapje erover kon maken. Meteen keek hij haar met vernauwde ogen aan en met een diep beledigde frons. "Nou thanks," Bromde de kater, noteerde het 'help wat als ik lelijk oud word'-scenario voor later, en gaf de poes een duwtje. "Daar heb ik wat aan," Dit waren serieuze problemen hoor, beetje mentale ondersteuning graag.

De ander leek niet uit haar goede humeur te krijgen, waar Tall ook wel weer respect voor kon opbrengen. Aan de andere kant maakte haar volgende opmerking hem nog onzekerder dan eerst waardoor hij zijn kop met een dramatische zucht op zijn poten liet vallen. "Maar hoe weet ik dan weer of mijn hart 'zuiver' is," Of wat het dan ook moest zijn. Hij had geen idee. Hij deed zijn best, maar was dat genoeg?

Waarom waren sommige katten zo wijs en hij niet? Of was hij het wel maar had 'ie het gewoon nog niet ontdekt? Tall snapte er in ieder geval bar weinig meer van en besloot dat het leven niet makkelijk was en ze het beter over Slate konden hebben dan over hem. "Is jouw hart zuiver?" Want als je het alleen zelf kon weten, hoe wist zij het dan?

Ze leek wat onzeker in haar antwoord, al begon ze sterk. Dat ze in ieder geval het goede probeerde te doen. Dan waren ze in die zin gelijk aan elkaar, Tall probeerde altijd het goede te doen, het lukte gewoon niet altijd en bovendien: hoe wist je wat goed was? Voor nu besloot hij echter dat die vragen even konden wachten en glimlachte kort naar de grijze poes, terwijl hij haar een duwtje gaf. "Ik zou anders niet weten waarin jij tekortschiet," mauwde hij met een schouderophaal, geen plagerige stem of iets in die richting. De poes was soms insufferably righteous.

Ze leek zijn mening niet te delen, en gooide zelfs zijn eigen woorden in zijn gezicht. Tall grinnikte. Good times. "Ja, maar let's be honest," Mauwde hij verdedigend, maar met een glimlach op zijn gezicht. "Je bent nog steeds wel een beetje een duiveltje," Wat zeker waar was, want alleen al haar vacht die eens in de zoveel tijd piekte in de vorm van hoorntjes vertelde hem genoeg. Deze poes had haar duivelse verleden als kitten nog niet achtergelaten.

Ze leek oprecht verontwaardigd waardoor hij even angstig om zich heen keek of Acorndust niet klaar stond hem weg te slepen in de richting van de kampuitgang voor Talltalk nummer zoveel. Hij zuchtte bijna, maar prikte zijn oren in de lucht toen hij de uitdaging van Slate hoorde, een grijns verscheen op zijn gezicht. "Nou," Mauwde hij, doen alsof hij aan het nadenken was, "Ten eerste heb je een duivels gehoor waar niemand aan ontsnapt," Hij begon een rondje om haar heen te lopen terwijl hij praatte. "Ten tweede ben je altijd in het kamp, als een draak in zijn hol, klaar om toe te slaan," Hij grinnikte even en stopte om de laatste dichtbij zacht haar oor in te blazen, "Enneh, je hebt een duivels kapsel," Hierna sprong hij weer weg, geen idee of ze net zo lichtgeraakt was over haar kapsel als andere poezen die hij kende maar voorzichtigheid kon hem van pas komen.