Help

Bij het horen van haar voorstel als knuffelpartner trok Tall acuut een grimas - when you speak of the devil - maar vergat een bijbehorend geluid te maken dus hij wist niet of Slate het doorhad. "Uhuh," Mauwde hij, duidelijk niet onder de indruk van haar poging het mos kwijt te raken, "Al stond ook dat je prima," Weer met een schouderophaal erbij mostly omdat de kater best slecht was in het geven van complimentjes dus zijn opmerkingen probeerden duidelijk te maken dat Slate er eigenlijk wel goed uitzag, al kon het goed zijn dat ze hun doel flink voorbij schoten.
Na zijn melodramatische actie lachte ze hem zowaar uit en grapte of hij misschien ook een beperking had. Tall trok zijn 'are you kidding me' face maar haalde, ditmaal mentaal, opnieuw zijn schouders op en moest haar eigenlijk wel gelijk geven. "Who knows," Snorde hij geamuseerd terug, maar zuchtte toen weer. "Maar het begint erop te lijken dat ik hier niet onderuit ga komen, of wel?" Laatste redmiddel, maar iets zei hem dat ze het verhaal uiteindelijk wel uit hem zou krijgen. En dan zou ze hem weer uitlachen, want na zoveel gedoe leek het absurd klein, al sliep hij er al dagen niet van.

De kater kon zichzelf wel voor zijn kop slaan toen hij de bewegingen van de poes zag die duidelijk maakte dat ze natuurlijk niets zag. Tegelijkertijd fronste hij echter ook even omdat ze vast wel het compliment alsnog kon aannemen, al was het wel te begrijpen dat ze misschien liever een compliment over de structuur had. "Het wordt er ook heel zacht van," voegde hij dus ook goedbedoeld en met een jongensachtige grijns toe. Misschien dat ze dat zou waarderen, al redde het hem niet van het vertellen van z'n verhaal want daar was de poes genadeloos in. Met een zucht besloot Tall dan ook maar meteen het eruit te krijgen, dan zou hij zometeen wel uitweiden. "Het is Ace," Mauwde hij, al wist ze dat inmiddels al. "Hij doet gek, onaardig, gepijnigd," Yup, hij had gelijk gehad, nu hij het hardop zei klonk het enorm als drama om niets, maar hij hield van zijn vrienden oké? Voor hem was het drama.

Iets vertelde hem dat dit gesprek wat hij voerde met de poes zijn reputatie als 'grote stoere leider' weinig goed deed. Eerst moest ze grinniken om zijn compliment - lekker dan, het was gemeend hoor - om vervolgens nadat hij het voor hem moeilijke woord eruit had, te glimlachen! Even stond hij met open mond te kijken naar de poes die hem net de hele tijd vertelde dat hij moest beginnen, dat erover praten hielp, en die hem op dit moment schaamteloos aan het uitlachen was. Een verslagen zucht verliet de kater, toch meer geraakt dan hij durfde toe te geven. "Jaja," Mauwde hij een beetje zwakjes, "Ik weet het, het is onzin," Dat wist hij ook wel hoefde ze er niet in te wrijven. "Maar het is gewoon stom oké," Vervolgde hij, met een hardere blik in zijn ogen en zijn stem sterker. "Je beste vriend verliezen.." Kwam er nog zachtjes achteraan. Zo voelde het, zijn P.I.C. Gone. In een clan waarin hij ongeveer een derde van de katten oppervlakkig vertrouwde was dat nogal mousedung.

Vrijwel meteen toen de poes er achter was gekomen dat hij geraakt was door wat ze zei, wat hij best obvious had gemaakt nu hij er zo over nadacht, leek ze zich schuldig te voelen. Bij de eerste 'sorry' knikte de kater nog dramatisch mee, inderdaad, dit was iets om serieus te nemen. Maar toen het niet bij die sorry bleef viel even zijn mond open in onmacht en bereikten zijn ogen voor de zoveelste keer de paniekstand. Even keek hij naar Starclan, zo lang was hij poes-vrij geweest en nu in korte tijd achter elkaar had hij allemaal breakdowns om mee te dealen. Het was niet alsof hij female psycholoog was!
Geen tijd om daar nu met Starclan over te praten though, hoewel hij net echt even beledigd was geweest was de uitleg van Slate op zich wel logisch en nam Tall even een moment om zichzelf boos aan te kijken. Hoe vaak deed hij wel niet zoiets? Dat deze poes dat nu ook eens deed zou juist moeten betekenen dat ze hem begreep. Een zucht ontsnapte hem dan ook en op het punt van 'hug it out' liep hij naar voren en, tsja, hugde het out. "Dat is een geaccepteerde verontschuldiging," Bromde hij, nog even quasi-beledigd. Tijdens de hug werden zijn ogen echter even groot in verbazing en het duurde niet lang voor hij met zijn poot even over haar vacht ging, zogenaamd om te troosten maar eigenlijk omdat het werkelijk waar was wat hij net had gezegd. Bij Starclan deze vacht was zacht!

De ander verstijfde even, maar ontspande toen en stopte zelfs haar neus in zijn vacht. Tall keek even verbaasd naar voren en toen omhoog naar Starclan - oprecht, ze moesten gek worden van hem - want dit had hij dan ook weer niet verwacht. Aan de andere kant gaf dit hem de kans om nog even haar vacht te voelen. Zou ze conditioner gebruiken want dit was niet normaal. Of zou het zijn dat ze elder was en dus minder buiten deed. Voordat hij er erg in had spinde hij zachtjes. "Even he," Mauwde hij, op een manier die duidelijk maakte dat hij een feit ging verkondigen. "Jouw vacht is oprecht de meest zachte die ik ooit gevoeld heb," Na deze confessie was hij even stil maar voegde toen, meer voor zichzelf, toe: "Mijn complimentjes hebben voorspellende gaven," Want het kon geen toeval zijn dat het zo goed uitkwam. En in de tussentijd had ze niets aan haar vacht kunnen doen dus hij was echt altijd al zacht geweest.

Hij keek even geinteresseerd voor zich uit toen de poes een mogelijke verklaring gaf voor de zachtheid van haar vacht en knikte bedachtzaam. Dat klonk wel logisch wat ze zei, al was het altijd jammer zo'n logische verklaring te hebben. Een fairytale verklaring was veel leuker. "Weet je zeker dat het niet is omdat je voorbestemd bent prinses te zijn?" Mauwde hij dus alsnog, gewoon voor de zekerheid. Hij hield van verhalen.
Zijn spinnen kwam weer terug toen de ander hem een complimentje gaf in antwoord, het was leuker om door geluid wat te zeggen dan door het, naja, te zeggen. Dat maakte dat ze er van alles in kon lezen, al wist hij niet echt wat ze naast een bedankje er in zou kunnen zien. Maar dat was nu juist de verrassing.

Hij moest, ook al verstoorde het een beetje het moment, lachen om haar opmerkingen over de princess. Grinnikend schudde de kater zijn hoofd en keek de poes even ongelovig aan. Dacht ze echt dat ze lomp was en hamsterwangen had? Die poes was slecht van geheugen. Ze had juist een goed rond gezichtje en rondingen. Een en al rondjes dus, dat was juist goed voor een prinses, tenminste, van wat hij zich kon herinneren. Bovendien leek haar tweede optie hem weinig, een ongelovig lachje voegde zich bij zijn al bestaande lach. "En dan ben ik de prinses?" Mauwde hij, een beetje schamper maar goedmoedig. Alsof hij een prinses was. De kater schudde zijn hoofd. "Nee nee, de heldenrol was al bezet," Dat dat even duidelijk was.

De kater was ergens onder de indruk van hoe de poes besloot welke richting ze op moest kijken. Het was al veel beter dan aan het begin want nu week ze slechts zo'n dertig graden af. Kwam ook een beetje door de knuffel en het feit dat hij veel groter was natuurlijk. Trouwens onmiddellijk erg koud nu haar mini-vachtje niet de wind tegenhield. Tall onderdrukte een rilling en rolde met zijn ogen om haar 'imposante pose'. "Bij de mieren misschien," Plaagde hij haar goedmoedig, maar keek accuut geïnteresseerd toen de poes hem een positie aanbood. "Hmmmm," Mauwde hij dan ook om haar zijn interesse kenbaar te maken. "En wat zouden mijn taken dan zijn, held?" Hij keek haar uitdagend aan, wat ook in zijn nadruk van het laatste woord lag. Nu zou ze met iets goeds moeten komen.

Het deed hem goed de poes zo vrolijk te zien. Ze leek niet meer gemoeid met haar blindheid en haar vermogen tot humor was er zo mogelijk op vooruit gegaan. Een grinnik hierom ontsnapte hem, al kon hij het maskeren door te grinniken om haar mierengrapje. Toen ze tegen hem aan botste maakte hij even een dramatisch 'oef' geluid, maar knikte al snel dramatisch. "Ik kan het aan, mijn borstkas is zeer getraind," Mauwde hij, gedeeltelijk naar waarheid gedeeltelijk ook gewoon omdat het kon. Ze was blind, hij kon zichzelf zo mooi maken als hij wiilde. Wat hem plots onzeker maakte. "Sidekick..." Herhaalde hij, en keek toen een beetje verward. "Wacht, je bent een held, waarom heb je een bodyguard nodig?" Bij het woord 'ondersteuning' begon hij echter hard te lachen, al om de grap die hij nog moest maken. "Zo zwaar ben je nu ook weer niet," Ja, slechte grap. Maar hij was jarenlang vrienden met Ace, wat wilde je anders?

Hij tuitte zijn lippen toen de poes besloot zijn opmerking te testen. De por deerde hem weinig maar de opmerking deed hem even ongerust naar beneden kijken. Meteen gaf hij zijn borstkas een ferme lik in de hoop zelf enkel en alleen spieren te voelen maar de poes had gelijk. Er was fluff. "Stomme genen," Mompelde hij, met lichte frustratie in zijn stem al wist hij eerlijk waar niet waarom hem dit deerde.
Het maakte wel dat hij blij was met de afleiding van haar verdere opmerking over hoe hij nuttig kon zijn. De kater had nu promotie gemaakt tot het zijn van haar ogen. Een sceptische blik kon hij niet onderdrukken. "Dus ik ben of je ogen of je benen," Mauwde hij, niet zwaar onder de indruk. "Ik begin me steeds meer af te vragen waarom ik ook alweer niet de held was en jij de prins," Hij bekeek haar van top tot teen en haalde zijn schouders op terwijl hij toevoegde "Of prinses, zoals ik al gezegd had," Want ja, daar stond hij nog steeds achter.