Help

Hij kon het niet laten geamuseerd met zijn ogen te rollen toen de poes de korte opmerking over de medicine cat koos om reactie op te geven. De kater gaf haar een plagend duwtje maar was verder niet diep onder de indruk van haar verweer. "Ik ken onze medicine cat, geloof me, ik heb precies genoeg respect," waarbij het hielp dat hij was opgegroeid met betreffende medicine cat en hem door en door kende. "Plus, we hebben al een medicine cat, het zou wel een beetje jammer voor hem zijn als jij plots zijn baan pikte omdat je er wél goed in was," En hij keek haar veelzeggend aan, voordat hij na even snel nagedacht te hebben zijn poten resoluut neerplantte. Dat maakte een geluid, misschien kwam het ongeveer hetzelfde over als zijn blik en kon ze dit wel 'zien'. "Dus geen ontduiken meer, je hebt waarde voor de clan en bent speciaal, juist ook omdat je geen medicine cat bent," Tall was altijd redelijk stellig in wanneer hij anderen zijn versie van een peptalk gaf. Sommigen waardeerden het, anderen allesbehalve. Hij hoopte vurig dat Slate bij de eerste groep hoorde en anders zou hij zo weg moeten duiken voor een onvoorspelbare aanval.

Toen ze uiteindelijk reageerde - hij had een beetje op en neer gewipt in de stilte die op zijn woorden gevolgd was - zakte de kater moedeloos in elkaar en keek een beetje gefrustreerd naar Starclan. Lekker dan, een poes die zijn peptalks negeerde? "Ace is té lief soms," Mauwde Tall verdedigend, toen het ging over hoe hij en Ace haar behandeld hadden. Ook moest hij er wel door grinniken, het was gek te bedenken dat hij deze poes ook als kitten gekend had, al was hij echt een jonkie geweest toen. Ze leek zo oud en wijs. Wijzer dan hij in ieder geval. "Ik wens je succes," Mauwde hij echter een beetje gepikeerd op haar volgende woorden. Niet omdat ze misschien met Ace zou willen praten, maar meer omdat het allesbehalve realistisch was dat die op dit moment iemand zou kunnen helpen. Tall wist niet wat het was, maar Ace deed al sinds vóór de plotse relatie met Lurking erg vreemd.

"Ja." Mauwde hij botweg op haar eerste vraag, iets meer weggezonken in zijn frustratie over Ace. Die was te aardig geweest tegen Lurking, tegen de Bloodclan. En wat had het hem gebracht anders dan problemen? En nu was hij een soort diep depressieve alleshulp die tegen iedereen normaal deed maakt gefaked tegen Tall. Zag dan niemand dat die kat zichzelf niet was? Het ergerde Tall mateloos. Vandaar ook dat hij vermoeid zuchtte toen Slate niet eens voor de grap leek te zeggen dat ze blij was met zijn zegen. "Door de muur heen ga je hem nooit vinden," Mauwde Tall als een mokkende kitten nadat hij even stil was geweest als antwoord. Het was niet zijn bedoeling zo te doen maar het idee dat ze ondanks alles nog steeds liever naar Ace zou gaan maakte gewoon dat alles ineen kromp. Ace was zichzelf niet, het waren gewoon zorgen over zijn beste vriend, en toch vond hij het maar al te goed dat de poes de uitgang naar hem nog niet gevonden had. For some reason, anders dan Ace, had ze zijn zegen toch niet.

Ja hij was een kitten. Nee hij was op het moment niet meteen in de stemming om daarop te reflecteren. Frustratie was nooit zijn sterkste punt geweest, vaak loste hij iets op of dealde er gewoon niet mee. Het was alleen een beetje lastig als het probleem bestond uit je beste vriend en die weigerde geholpen te worden. Het enige wat hij kon doen was dit bolletje mos voor hem uiteen rukken en zich vervolgens heel slecht voelen omdat zijn imagination twee oogjes erin gevormd had van twee uitstekende plukjes dus nu voelde het alsof hij een lief knuffelbaar diertje vermoord had. Great.
Ondertussen was hij al bijna weer vergeten dat Slate en hij een gesprek hadden tot ze zijn naam noemde en hij opkeek als gestoken. Zijn blik verzachtte echte meteen en ging naar een van pure schaamte en verontschuldiging toen hij zich bedacht wat hij tijdens zijn moordpoging op Fred - het stukje mos had inmiddels een naam - gezegd had. De poes had het blijkbaar opgevat als een jaloerse poging. Wat het natuurlijk was. Ehm. Niet was. Niet. Right.. De kater schudde zijn hoofd en archiveerde het als iets om later op terug te komen en over na te denken. "Nee sorry," Mauwde hij voor nu, en probeerde Fred weer in elkaar te zetten om zijn poten wat te doen te geven. "Ik deed dom, lag niet aan jou," Dat was in ieder geval waar. Hij deed dom, niet nieuw, en het lag niet aan haar, relatief nieuw.

Het feit dat de poes opnieuw even stil was maakte dat hij zichzelf bijna een facepalm wilde geven om zijn domheid. Het was oneerlijk Slate zo mee te trekken in een van zijn buien en het was wel duidelijk dat de poes er een beetje van geschrokken was. Dat ze uiteindelijk toch doorvroeg verbaasde hem dus ook een beetje, maar in zijn hoofd deed de kater het af als beleefdheid terwijl hij gewoontegetrouw knikte maar inmiddels doorhad ook "Ja geen probleem," Te zeggen, tenzij hij zo hard knikte dat de poes de airflow kon voelen.. Maar dat was iets voor een andere keer. "Maar het zou je denk ik een beetje vervelen en ik wil je niet opdringen met de tantrums van een leider stuck in zijn kittentijd," Een goedmoedige glimlach werd tevoorschijn getoverd maar het lukte hem niet een lachje te faken. Hij was dan wel een groots acteur, dit was next level.

Haar frons was ondanks dat ze er nietsziende ogen bij had, best confronterend en even keek de kater naar zijn schuifelende pootjes. Ook deze zaten onder het mos, bloed, van Fred. Slikkend keek hij snel weer naar Slate, de gedachte aan Fred maakte hem verdrietig. De opmerking van Slate zorgde er echter voor dat hij dat vergat en met een schuin kopje overwoog Tall of hij het er dan toch over zou hebben. Ze had een punt met dat ze weinig meemaakte, en wie was hij om haar deze sensatie te ontzien? Aan de andere kant begon ze ook alweer over het mos op zijn vacht dus was het ook mogelijk dat ze het eigenlijk niet wilde horen maar gewoon beleefd was. Hij grinnikte. "Nee klopt, ik lijkt echt een monster nu," Besloot hij eerst maar te antwoorden, zichzelf bekijkende. "Dat valt bij jou nog wel mee, alleen je oren," Daar leken nog wat plukjes te zitten, sprietjes die het mos had losgelaten. Hoe glad de vacht ook, het mos overwon altijd. "Maar ehm, je moet wel zeker weten dat je zin hebt in mijn vriendschapsdrama's," Vervolgde hij na een zucht om moed, zijn stem een beetje zachtjes en onzeker omdat het gek was om over zijn problemen te praten terwijl hij hier tegenover een poes zat die aanzienlijk meer drama had gekend in haar recente leven dan hij. Tenminste, vanuit zijn perspectief. Hij was dan wel een mislukt leider en gehaat door een groot deel van de clan, uitgelachen door het andere deel, hij had zijn ogen nog.

Waar hij nog bezig was met nadenken over wat voor een grote zeur hij was merkte de poes op dat hij inderdaad een monster was, waarop hij zijn tong uitstak - hij deed zo zijn best maar bleef fouten maken - om vervolgens met zijn ogen te rollen -nadenken was moeilijk - en op het laatst maar gewoon te grinniken. Eerlijk, hij was hier niet voor gemaakt. Bij haar tweede vraag over haar oren veegde ze een paar sprietjes eraf, maar liet juist die zitten die haar op yoda deden lijken. De kater grinnikte weer even, "Wacht," Mauwde hij, en boog voorover om voorzichtig met zijn poot de sprietjes zo te leggen dat ze een kroontje vormden. "Nu is het heel toepasselijk," Bij nader inzien zou ze nu ook kunnen denken dat hij duivelsoortjes gemaakt had, maar dat was bijzaak. Bovendien moest hij nu antwoord geven op haar opmerking dat zelfs hij wel eens zijn hart mocht luchten. "Nah prima dan," Mauwde hij in antwoord, en bewoog even ongemakkelijk met z'n oren. "Maar ik waarschuw je, het is best saai en ik zeur," Even indekken, hij was pretty onzeker in gesprekken over zichzelf. Deed hij eigenlijk ook niet zo vaak, dat leek veiliger.

Het was zoals hij gevreesd had, de poes vermoedde een negatief teken wat het alleen maar gekker zou maken om te zeggen dat het een kroontje een prinses waardig was. Even was Tall dus stil en besloot toen maar te lachen. "En ik dacht nog wel subtiel te zijn," Mauwde hij, dus maar meegaand in haar optie maar dat was misschien beter dan het alternatief. Snel besloot hij niet terug te kijken op dit besluit, aangezien het goed kon dat hij er nog spijt van zou krijgen. Bovendien voelde het ergens oneerlijk, de kans was groot dat de poes er nooit achter zou komen dat hij een kroontje had gemaakt in plaats van duivelsoortjes. Een soort uitvlucht gaf ze hem wel gelukkig door hem duidelijk te maken dat het lastig saaier kon zijn dan haar dagelijks leven, wat hem oprecht deed lachen. "Oke," Mauwde hij grinnikend, en ging ervoor zitten. "In dat geval, buckle up," Zijn ogen twinkelden weer, "Want dan kan het zijn dat het drama van dit verhaal je achterover doet slaan," Ze was namelijk niets meer gewend natuurlijk, al was het ook sarcasme want zo heftig was het nou ook weer niet.

Terwijl Slate zich settelde en haar blik vol op de muur die haaks op hem stond vestigde ging Tall weer in zijn drama houding liggen om zijn verhaal te beginnen. Dit werd echter onderbroken door het feit dat hij verontwaardigd omhoog moest schieten om Slate van repliek te dienen over haar opmerking over gewicht, maar na een blik op haar bolle vachtje haalde hij zijn schouders op en kon niet anders dan in zijn hoofd lichtelijk toegeven, terwijl hij weer ging liggen. "Misschien," Besloot hij, zijn ogen sluitende aangezien praten dan makkelijker ging. "Maar het staat je prima," Want feiten zijn feiten en Tall was er een trouw verkondiger van. "Nu maar hopen dat het genoeg is," En hij grinnikte.

De kater kon het niet laten even te lachen om wat de ander reageerde op zijn eerlijke mededeling. Alsof dat überhaupt zou helpen, hij kon het niet laten met zijn ogen te rollen. "Persoonlijk houd ik wel van een beetje fluff," Mauwde hij met een schouderophaal, naar waarheid. Bovendien, het zou als een grotere verrassing komen wanneer hij het nu alsnog zou doen. "Misschien niet," Vervolgde hij nadenkend op haar schertsende opmerking over haar blindheid, om vervolgens beledigd te kijken. "Tsssss," Reageerde hij, naar al zijn verontwaardiging. "Noem je me nu een pussy?" Ja, hij was een pussy, no shame, maar toch een beetje shame.