Help

Even was hij nog in de ban van wat hij gezegd had, zoals het een ware kater betaamde zich compleet niet bewust van het effect van zijn woorden. Maar al snel werden zijn ogen groot en begon zijn mond verontschuldigingen te prevelen toen de poes met haar pootjes begon te wrijven en reageerde op wat hij gezegd had. "Nee nee nee nee nee," Mauwde hij snel, zijn poot naar voren bewegend maar toen weer terug want wat wilde hij daarmee doen? "Zo bedoelde ik het niet," Vervolgde hij, een beetje smekend. Nu legde hij zijn poot maar gewoon op haar poot alsof ze dan kon voelen dat hij het meende wat hij zei. "Ik was gewoon wat aan het dollen," Ging hij verder, en hield zijn kop schuin. "Eerlijk, ik zie niet eens dat je blind bent," Zien als in de brede sense van het woord, al moest hij toegeven dat dit ook niet al te handig klonk. Hij kon zich wel voor zijn kop slaan. Ugh.

Oke. Verkeerde focus Slate. Als ze nou zou focussen op dat hij sorry had gezegd en het niet zo bedoelde dan was alles goed geweest maar nu moest hij zich hieruit proberen te redden. Dat, of... Of hij kon eerlijk antwoord geven. Tall slikte even en bleef een kort tijdje stil voor hij uiteindelijk zuchtend besloot dat laatste te doen. Hoewel ze het hem nu misschien kwalijk zou nemen had liegen weinig zin. "Jawel," Mauwde hij dan ook, gewoon duidelijk zonder drama deze keer. Hij had ook wel door dat dit een gevoelig onderwerp was voor haar. "In plaats van dat ze eruit zien zoals mijn ogen zijn jouw ogen.." Hij hield even zijn hoofd schuin zoekende naar het goede woord. "Naja, een eindeloze sterrennacht met soms wat bewolking." Besloot hij. "Ik bedoelde meer, dat ik niet constant onthoud dat je blind bent, wanneer ik met je praat, omdat het van nul belang is omdat je alles nog zo goed kunt," Het klonk verontschuldigend maar hij schaamde zich er niet voor.

Een gevoel van opluchting overspoelde hem toen de poes niet meer al te somber leek door zijn woorden. Het was niet fijn als hij de schuldige was wat het verdriet van een ander betrof. Bovendien vond hij het extra jammer om Slate zo treurig te zien kijken, ze had een vrolijk gezicht wanneer ze, naja, vrolijk was. "I try," Mauwde hij dan ook, niet eens grinnikend, in antwoord op haar opmerking over zijn poetica. De kater merkte wel vaker dat katten vonden dat hij niet erg rechtuit sprak maar verbloemend. Slate vond het duidelijk niet erg dat hij het zei zoals het in zijn hoofd was. Tuurlijk, de kater zag wel in dat katten iets anders konden zien dan wat hij zag, maar waarom zou je daarvoor kiezen als dit ook kon? Hij zag liever de sterren in haar ogen, die er verstopt zaten, dan de melkwolkjes die andere mensen als spoken beschouwden.
"Die snorharen helpen je cuteness factor ook wel," Beaamde hij dat ze handig waren, toen Slate probeerde uit te leggen waarom het zo goed ging. Proberen haar ervan te overtuigen dat ze ook gewoon een goede leerling was, leek hem hopeloos. Dat moest hij maar gewoon overtuigd genoeg vinden voor hun tweeën.

Hij kon zich wel voor zijn kop slaan om haar reactie op zijn opmerking. Deze poes leek incapable van self-loving, elk compliment wat hij gaf werd gebagitaliseerd of op een andere manier afgewend. Deze ook weer door te melden dat elke kat die had, onuitgesproken gedachte: dus waarom zouden ze mij speciaal maken. "Misschien," Besloot Tall maar met een schouderophaal te antwoorden. "Maar ze maken niet iedereen cute, kijk naar mij," Naja, figuurlijk gezien dan want het was niet alsof ze hem kon zien. "Ik heb snorharen maar zie er eerder oud en dramatisch door uit dan cute," Kwam ook wel omdat ze best groot waren en om de een of andere reden weigerden te stoppen met zo sneeuwwit te zijn, maar dat was bijzaak. "Probeer nu maar te geloven dat je er prima uitziet," Besloot hij. "Ondanks dat je jezelf niet kan zien," Hij zou het heus eerlijk zeggen als het anders was.

Een beetje verslagen zuchtte de kater bij haar antwoord, het klonk nog steeds zo hol, alsof ze niet geloofde wat ze zelf zei. Dat soort zaken konden hem mateloos frustreren. Ja, hij had zelf genoeg getwijfeld aan van alles en nog wat, maar dan voelde het zo onrechtvaardig als een kat die complimenten verdiende weigerde die aan te nemen. Het was dan ook niet zo gek dat Tall even stuurs voor zich uitkeek voor hij het van zich af kon schudden. "Oke," Besloot hij uiteindelijk, hopend dat het er niet kortaf uit kwam. "Dat is voor nu denk ik het beste waar ik op kan hopen," Hier zat weer een lichte grinnik in zijn stem, omdat de situatie ook wel random was. Waarom vond hij het belangrijk dat Slate aannam wat hij zei? Wat zou het hem schelen?

Nog steeds zat de kater verwikkeld in een strijd met zichzelf, het werd maar niet duidelijk hoe het gesprek deze kant op was gegaan en waarom dat hem zoveel uitmaakte. Daarbij kwam ook nog eens dat hij zich irriteerde aan zichzelf omdat hij de poes hiermee van streek maakte. Dat werd maar al te duidelijk toen ze uiteindelijk weer sprak en ook die zin niet het hoogst van haar dacht. Tall onderdrukte de neiging met zijn ogen te rollen en haalde zijn schouders op. "Prima," Mauwde hij, met een vrolijke ondertoon. Vervolgens stond hij op en dartelde naar de uitgang. "Kom op," Riep hij over zijn schouder naar haar, en stapte de buitenlucht in. Het was ook niet gezond voor een kat te lang binnen te zitten, Slate had gelijk, ze moesten erop uit.

Toen hij omkeek lag de ander alweer als een verbrande pannekoek op het mos in haar den wat zijn mond verontwaardigd open deed vallen. Wat was dit nu weer wat een luiheid. Dacht ze dat ze zo makkelijk van hem af kwam? Bij zijn oproep deed de poes nog even een poging te doen alsof ze het niet doorhad maar daar trapte Tall niet in.. vandaag. "Nee die moshoop naast je," Mauwde hij in antwoord, plagend. "Ja jij suffie, kom. op!" En met die vrolijke uitroep sprong hij letterlijk de den uit, maar draaide meteen 180 graden om te checken of ze hem nu wel volgde. Zijn gezicht stond lichtelijk wantrouwend. Straks was ze weer a la crêpe neergeploft. Dan zou hij haar met mos en al die den uittrekken.

Ze kwam! Hij kon het even niet geloven en draaide als een vrolijke puppy rondjes tot ze dan ook eigenlijk buiten stond. Zodra dat zo was stond hij echter stokstijf en bloedserieus voor haar, al kon hij een compleet onbegripvolle blik niet onderdrukken toen ze hem vroeg wat ze gingen doen en waarheen. "Wat een onzin," Bromde hij even, maar bedacht zich dat hij eigenlijk wel honger had. Vandaag had hij nog weinig gegeten dus misschien was rondje prooistapel geen slecht idee. "Maar tegen wat eten zeg ik geen nee," Hij bleef een kater. "Dus eerst eten, dan dansen, dan naar buiten?" Stelde hij voor, terwijl hij al langzaam in de richting van de prooistapel schoof, het was toch niet alsof ze erop tegen zou zijn. "Al kan yoga natuurlijk ook," Voegde hij toe, meer aan zichzelf dan aan Slate.

Bij haar antwoord kwam er een brede grijns op zijn gezicht en trippelde hij vrolijk naar een goede plek in de zon, aangezien de poes al bezig was met een prooi uitkiezen. Even likte hij wat mos van zijn borstkas, waarschijnlijk daar gekomen door de kroon van Slate, om vervolgens verder te gaan aan zijn poot. Het was wat met een deels witte vacht, al moest hij toegeven dat hij er niet altijd zo netjes mee was en het doorgaans wel goed ging. Het meeste plukte je d'r zo uit.
Toen hij net bij poot twee was kwam Slate aangelopen - of naja, hij zat zo ongeveer naast haar want hem terugvinden was niet altijd even makkelijk in het kamp - met een duif. Zijn blik ging terloops even naar de prooistapel en bleef daar hangen omdat wat net nog een stapel was, nu meer een uitgezaaide bende leek. Tall kon het niet laten even te grinniken maar knikte toen. "Een duif lijkt me helemaal prima," Mauwde hij, en anders nam hij toch een hapje minder? Who cared.

Toen de poes was neergeploft en een hapje had genomen besloot Tall dat het ook voor hem geoorloofd was om aan te vallen. Meteen nam hij een grote hap en begon ook te spinnen. Dit was officieel goed voedsel, de duif leek nog vers en - hij kuchte. En de duif had veren. Ugh blegh, hij onderdrukte zijn hoestpartij maar kuchte voorzichtig een paar keer. Lekker dan, had hij een prooi en een goede gesprekspartner, was hij bezig met zijn leven verliezen door een duif. Hopelijk had Slate weinig door, al was hij nu weinig van een gezellig persoon aangezien ze zijn knikken niet kon zien. "Hmm," Merkte hij dus voorzichtig op, ongeveer het enige geluid wat hij kon maken zonder in een hoestpartij verzeild te raken.