CLAN WINTEREVENT || Search for the fox

De kater zou netjes achtergebleven zijn in het kamp, zoals zijn leider hem opgedragen had, was het niet dat een apprentice, Bugpaw, het kamp in kwam gesneld om hem te halen. Blijkbaar was het contract niet verlopen zoals afgesproken, en had Butter hem nodig. Hard klemde hij zijn kaken op elkaar. Vuur steeg op in zijn hart. Hij wist dat dit geen goed idee geweest was. Hij wist gelukkig wel beter dan Butter de fout geven. Nee, hij schoof dit allemaal op Oceanstar af. Zij was hier komen janken, het was haar schuld dat er nu een RiverClanner dood was. Strak keek hij om zich heen. Hij zou meer katten met zich meenemen; het was maar al te duidelijk dat Boter krijgsmacht nodig had. "Sunlight, Futuresong, Beartooth, Dovefeather en Speakeasy, volg mij." Met die woorden stapte de deputy in een hoog tempo achter de geur van de RiverClan groep aan. Zijn hart deed pijn, immers hadden ze iemand verloren vandaag; maar hij zette deze pijn om in woede. Woede tegen WindClan en woede tegen diens leidster.

Eenmaal aangekomen nam de kater het strijdveld in zich op met een ontzette uitdrukking op zijn gezicht. Alles was chaos. Dode katten waren overal waar je keek en niemand leek nog helemaal heel te zijn. Met vuur in zijn gele ogen stapte Panthergrowl door totdat hij zijn leidster gevonden had. Ze riep om Oceanstar en met een grom keek hij om zich heen. Waar bleef dat kreng. Hij had geen geduld meer voor haar. "Butter, wie hebben we verloren," vroeg hij haar toe, zijn stem hard maar tegelijkertijd ook gepijnigd. Zijn ogen bleven haken op een bekende vacht. Dewflower. Leefde ze nog? Snel ging de kater naar haar toe. Hij drukte zijn neus troostend tegen haar wang toen hij merkte dat haar zij nog op en neer ging. Een brok kwam in zijn keel. Ze zou het niet meer halen; ze was al bijna bij StarClan. "Dew, hey," miauwde hij. Zacht begon hij te hummen. Probeerde haar gaan makkelijker te maken, maar wist ook dat dit moeilijk was. "Moge StarClan je pad verlichten," miauwde hij, verdriet duidelijk merkbaar in zijn stem.

De vos was dood. Na de chaos van het gevecht nog niet lang geleden leek de afwezigheid ervan een doodse stilte over het camp te laten neerdalen. Sommige katten drukten hun opluchting uit, anderen gingen meteen opzoek naar hun verloren clangenoten. Littlepaw keek met grote blauwe ogen naar Coyotepaw. zij waren veilig, maar waren de andere Riverclanners dat ook? Of hadden ook zij hier katten verloren? Butterstar riep haar clan weer bij elkaar. De kleine apprentice liet haar blik even over de queens en kittens glijden. Ze waren veilig nu. Met bloedende pootjes liep ze naar haar mentor. In ieder geval zag haar "wond" er erger uit dan het eigenlijk was. Het prikte en het stak en het zou zeker schoongemaakt moeten worden; maar op zich was het niets ernstigs. De stem van Butterstar riep de windclan leider; Littlepaw schrok van de luidheid van de roep. Ook Panthergrowl voegde zich bij hen; hij vroeg meteen wie ze verloren hadden. waarschijnlijk was de deputy opgelucht om te zien dat in ieder geval zijn dochter nog leefde.

Tag: Coyotepaw
Indirect: Butterstar, Panthergrowl, Riverclanners

OCEANSTAR

♡like the moon cannot stop oceanic tide; but a hidden star can still be smiling at night's black spell on darkness, beguiling♡

Het gevecht was voorbij, in plaats van opluchting voelde ze angst. Angst dat Windclan veel katten was verloren, meer dan ze op dit moment in de drukte op kon merken. Wellicht zelfs angst voor Riverclan, ze hoopte maar dat geen van hen ernstig gewond was geraakt, of zelfs dood was gegaan. Ze had gehoopt dat Starclan haar goed genoeg gezind was, want ze had haar ogen en oren open gehouden, in de hoop dat de dreiging de andere Clan niet zou verzwakken zoals dat bij die van haar was gebeurd. De jonge Leader stond nog steeds te waken over Abysshowl terwijl haar blik van Routpaw naar de gewonde katten schoot. De stilte was angstaanjagend, voor nu dan. Haar blauwe ogen richtte ze pas weer op toen ze de geur van Shadowclan rook. Haar haren schoten automatisch omhoog, ze was namelijk nog niet vergeten wat er was gebeurd tussen haar Clan en Shadowclan. Wellicht moest ze dankbaar zijn dat ze nog dapper genoeg waren om haar te helpen; echter was ze alles behalve blij om Acefray en Bloodpaw bij Tallstar in de buurt te zijn. Dat miezerige onderkruipsel! Haar blauwe ogen spuwde een vuur van woede, dat normaal niet zo snel bij de jonge Leader te zien was, ze had nog een afspraak met Acefray staan; ze moest hem nog spreken. Haar haren zette ze nog meer op totdat ze Tallstar met Tinderlight aan zag komen; de kattin die ze had moeten laten liggen. Een waterige glimlach werd hem gegund terwijl ze trillend van woede en verdriet op hem af stapte. "Leg haar maar bij de Tallrock neer." Sprak ze kort terwijl ze naar de grote rots in het midden van het kamp wees. Hierna richtte ze zich kort op Acefray waarna ze haar lip licht optrok. "Acefray, waag het een van mijn katten wat aan te doen en je zal door het leven gaan zonder ogen, begrepen!" Mauwde ze kalm, alsof het normaal was om een Medicine Cat woest aan te spreken. Ze hoopte dat die opmerking voldoende was om hem voorzichtig te werk te laten gaan. Hierna richtte ze zich op Tallstar. "Bloodpaw is niet welkom, dat onderkruipsel heeft twee seconde om weg te komen voordat ik Stallionheart toestemming geef hem aan te vallen. De afspraak was hem niet al te veel in mijn buurt te laten zodat mijn Clan kan kalmeren en het eerste wat jullie idioten doen, is hem hier in mijn kamp brengen!" Mauwde ze hard en woest. Waarna ze haar staart zwiepte. Voordat ze echter verder kon op deze poot leek er meer in het kamp te gebeuren.

Er kwam een bekend figuur van Thunderclan het kamp binnen gerend. Mistgaze, een warme glimlach verscheen kort op het gezicht van de jonge Leader. Het was goed om te zien dat de andere Clans haar te hulp waren geschoten, al hoopte ze nog steeds dat dit niet teveel zou kostten voor haar Clan. Ze hadden niet zoveel om te geven. Soms was ze hopeloos met haar Clan, hoe vaak zou ze zich nog moeten bewijzen voordat ze eindelijk wat respect op zouden brengen en haar niet bij elke beslissing af zouden kraken. Het was behoorlijk vermoeiend. Niet alleen dat, ze werd er ook geïrriteerd van. Ze was degene die zonder te twijfelen de Clan had overgenomen van Evergreen toen de rotzooi te veel werd van haar. Ondanks de vele kittens die van haar afhingen; plus enkele jonge Apprentices die ze samen met Bronzemask had opgevoed. Dat alles leken ze vergeten te zijn, Bronzemask... Even schoot er een rilling over haar rug. Zonder twijfel was haar Deputy nu overleden. Ze had helemaal geen tijd om ruzie te maken met Tallstar over de katten die hij mee had genomen als de kattin die was overleden zo'n belangrijke was. Niet alleen dat, ze moest uitzoeken wie er nog meer gewond waren geraakt.

"Oceanstar!" Een stem zo hard als onweer schalde over het kamp heen. Even schudde ze geschrokken haar kop voordat ze in de richting van de flamepoint Leader stapte. Bezorgd keek ze de ander aan, er was toch niets gebeurd dat haar woede zo op deed borrelen? "Wat is er Butterstar?" Mauwde ze zacht, terwijl ze haar haren naar beneden dwong. De ander had haar borst vooruit gestoken, en leek boos om iets dat ze niet meteen kon zien. Er waren toch geen doden gevallen, want dan kon ze net zo goed zich omdraaien en vragen of Butterstar haar doodde. Die kattin was doodeng als iemand het aan haar vroeg. Ze had de energie niet om te vechten met de ander, haar wonden begonnen weer te bloedden en haar Clan was nog in de war geschopt door de bezoekers die net waren verslagen. Toch wist ze beter dan dit alles te zeggen, als Butterstar haar riep was er iets gebeurd. Waardoor de ander enkel een bezorgde Windclan Leader tegenover zich had staan. "Wat is er gebeurd?" Mauwde ze haar stem sterk en rustig; al klonk er wel in door dat ze niet blij was met deze wending. Panthergrowl kwam er bij en alle hoop verdween; wat deed de Deputy hier, hoorde hij niet op het kamp te passen?

Tag: Abysshowl, Routpaw, Tallstar, Acefray, Bloodpaw, Mistgaze, Butterstar & Panthergrowl

Coyotepaw hoorde de leader van Windclan zeggen dat het redelijk beilig was. Ze knikte, waarna ze de jonge kitten weer oppakte. Waar was haar moeder...? Een eindje verderop zag ze de witte queen, waarvan Coyo gegokt had dat dat de moeder was. Ze lege de kittwn bij de moeder, en schonk de ander een rustgevende glimlach. Ze hoorde geroep, dat de vos dood was. Dat was goed toch? Ze wierp een blik op haar beste vriendin. Ze rook bloed aan Little, wat haar bezorgd maakte. ”Je bloedt,” miauwde ze tegen haar, met een bezorgde frons. Was Chivysniff hier maar, die wist wat ze moesten doen. Toen Butterstar haar Clan bijeen riep, bleef Co even staan. Errr, gold dit ook voor haar? Moest zij niet gewonde katten verzorgen en dat soort dingen? Schoorvoetend voegde ze zich toch maar bij de rest van Riverclan. Haar adem stokte toen ze een beter beeld kreeg van de vele gewonden. De deputy van Windclan was dood, een warrior had een oog verloren... het zag er alles behalve goed uit. Ze voelde dat ze vanbinnen in tweeën werd gescheurd. Ze koest helpen, maar ze moest ook haar moeder gehoorzamen. Ze wist het niet meer. Waar was Chivy wanneer je haar het hardst nodig had? Een bekende vacht deed haar opkijken. Panther. Wat deed die hier? Instinctief rende ze naar haar voormalige mentor toe, slechts om naast hem te gaan staan. Bij hem voelde ze zich veiliger, zekerder van zichzelf. Bij het horen van de naam van Bloodpaw keek ze nieuwsgierig op. Wat deed die hier? Sinds wanneer was hij medicine cat apprentice? Ze snapte er weer eens helemaal niks van. ”Wat moet ik doen?” mompelde ze haar gedachten hardop. Ze miste de tijd dat ze geen verantwoordelijkheden had.

Tag: (indirect) Oceanstar, Wisteriakit, Faithleap, (direct) Littlepaw, Butterstar, Panthergrowl

Zo snel als ze kon wurmde de apprentice zich door de tunnels heen. Ze meende een vleugje van hevige ademhaling van de honden waar te nemen achter zich, maar dat was enkel een illusie van haar op hol geslagen hoofd die niks anders kon doen dan panikeren bij dit event. Angst sudderde door haar aderen heen en dreef haar vooruit. Ze wist niet hoe lang ze nog zou kunnen uithouden in deze stress... Maar ze zou verder moeten streven. En gelukkig voor haar was ze klein genoeg om sneller te zijn dan de monsters die achter haar aanzaten. Er was namelijk al snel licht aan het einde van de tunnel, waardoor ze even schokkerig naar adem hapte om vervolgens door de licht vervallen uitgang te breken en het op een rennen te zetten.
Ze was succesvol in het ontsnappen van haar achtervolgers, althans dat hoopte ze... Waardoor ze even beverig haar pas vertraagde nadat ze nog enkele minuten hevig had zitten rennen. Hijgend lichtte ze haar kop op en keek ze even om naar de heuvel waar ze net over was gestoven. Haar lichaam bevende van de mentale en fysieke schok die erdoor aan het trekken was. Niet goed wetende wat te doen en lichtjes bang begon de jonge poes te snikken, tranen dropen van haar wangen af terwijl ze zowat in elkaar stortte. Haar hele lijf bevende van de adrenaline en angst. Ze moest terug gaan naar de clan, ze hadden vast hulp nodig. Even probeerde ze haar adem op controle te brengen, wat langzaam ging. Met een paar hevige teugen probeerde ze dit, maar de angst van eerder bekroop haar longen gewoon weer.... Ze had oog in oog gestaan met de dood en ze wist niet goed hoe ze ermee moest omgaan. Ondanks dat Burnetpaw talloze katten had zien sterven in de bergen, kon niks een kat voorbereiden op de dood zelve. Om hand in hand ermee te gaan en spel te spelen die elk moment kon overlopen in een bloedbad. Even schudde de kleine poes haar kopje even, ergens toch wel blij dat haar lichaam van zo'n klein postuur was. Het had haar gered in deze situatie en ze was er verzekerd van dat deze bouw haar misschien nog kon helpen later. Ze mocht dan wel niet de snelste kat van windclan zijn, ze was behendig en slim genoeg om het anders aan te pakken. Even tilde ze haar pootjes trillend op, waarna ze even een kalm likje over haar tenen bracht. Haar bevende adem gleed over haar vacht heen en bevestigde dat alles nog niet ok was.

Na een tijdje kon ze haar lijf eindelijk van de grond krijgen. Ze had de honden en hun twolegs niet meer gehoord of geroken waardoor ze er zeker van was dat haar achtervolgers het of hadden opgegeven of terug waren gegaan naar de clans. Wat het ook was, ze was veilig hier. Trillend kwam de poes overeind waarna ze licht hinkend begon te lopen. Een drafje dat werd ondersteund door rillende spieren en glazige ogen. Ze had bloed zien vloeien over de velden van de clan en wist niet goed hoe ze hier mee overweg moest. Hoeveel doden waren er gevallen? Leefden Silverdew en Lionbeat nog? Ze slikte even kort, een schuldgevoel bekroop haar. Ze had bij de andere moeten blijven, ze had moeten vechten met haar leven... Maar ze kon enkel lopen, zoals windclanners altijd deden. Even kreunde ze zachtjes toen de pijn aan haar pootkussentje toenam en ze niks anders kon doen dan gewoon doorlopen. Er was geen punt in stoppen, er was geen punt in wijken van haar pad. Vroeg of laat moest ze terugkeren naar de clan waar ze was grootgebracht... Ze moest de schade zien. Ze moest weten of Routpaw in orde was... Natuurlijk was ze ook bezorgd om haar moeder, maar zij had nog haar negen levens. Niet alle katten hadden dat...
Na een klein reisje naar de origine van de chaos, stootte ze al snel op een bende katten. Geuren van verschillende clans vermengden zich met de geur bloed waardoor Burnet bijna het gevoel had dat ze in een droom was, of eerder een nachtmerrie. Haar geest leek uit haar lichaam gedragen te zijn en ze wist niet goed wat ze moest doen of zelfs zeggen. Geen enkele geur of pels kon ze vastgrijpen en bevestigen. Ze wist niet goed wat ze moest doen en werd zowat in de chaos van pijn en verlies gegooid. Was dit waarvoor ze haar leven had gegeven? Verslagen keek de apprentice even rond naar de katten, maar ze kon hun gezichten helemaal niet zien, analyseren. Ze was moe, ze wilde slapen. Toch schudde ze haar kop even, waarbij haar vieze pels even zwakjes geen en weer wiegde. Ze sloeg haar ogen af van haar clan en draaide zich even om, om niet veel later neer te gaan liggen tussen de sneeuw en gras dat toebehoorde aan hun gebied. Ze sloot even haar ogen; Windclan was zwak.

Mood: Klik
Tag: No-one cause she big shock

_{Daar lag ze. Ze was uitgeput, ze was kapot. Ze voelde dat haar leven alleen nog aan een flinterdun touwtje hing, dat elk moment zou knappen. Ze had hoop. Hoop dat iemand haar vond, maakte niet uit welke Clan. Ze wilde niet hier alleen een miserabele dood sterven. Dus hoopte ze vurig dat StarClan het haar gunde. Dat iemand haar kon vinden.

Het leek alsof ze al eeuwen lag. Alles deed pijn, ademen deed pijn, kijken deed pijn, bestaan deed pijn. Ze wilde dat het over ging, dat ze haar ogen kon sluiten om nooit meer pijn te voelen. Ze wilde dood. Zo had ze zich nog nooit gevoeld. Ze had nooit nagedacht hoe dit zou kunnen voelen. Maar nu voelde ze het toch. Ze ging al dood, dus waarom kon StarClan haar pijn niet stillen en haar gewoon meenemen? Het was wreed. Waarom gunde StarClan haar dit niet? Ze wilde weg, weg uit deze verschrikkelijke pijn. Waar was haar verlossing, ze had al genoeg pijn geleden. Haar longen snakten naar lucht, maar het kwam maar niet. Haar keel zat vol met bloed, bloed dat ze zo nu en dan ophoestte.

Ze was al bijna weg, ze voelde dat het leven haar ontglipte, toen ze een bekende stem hoorde. Met grote, gepijnigde ogen keek ze naar Panthergrowl. Haar deputy. ”Panther,” wist ze te zeggen, hoewel ze niet zeker wist of ze echt verstaanbaar was. Ze moest weer hoesten, wat ervoor zorgde dat er weer een nieuw plasje bloed onder haar bek vormde. ”Zeg... zeg tegen Sky, tegen mijn kinderen...” Het lukte niet, praten lukte niet. Ze snakte naar adem, naar zuurstof, maar het werd haar niet gegund. Toen hoorde ze het, het neuriën. Het maakte haar rustig, ze voelde elke spier, elke zenuw in haar lichaam ontspannen. De brandende pijn in haar flanken verzachtte, en ze hoorde een stem, een andere stem boven haar. Ravenfall. Haar lieve, blinde zoon. Hij was eerder heen gegaan dan zij, wat haar erg had laten lijden. Maar nu wist ze dat ze verwelkomt zou worden door haar zoon. Die gedachte was zeker aangenaam. Een glimlach vormde zich op haar gezicht waarna ze opstond. Ze stond op en zweefde naar haar zoon toe. Haar mooie zoon. Wat was ze trots op hem, zo trots. Haar lichaam trok het niet meer, en met één huiverige schok kwam alles tot stilstand. Haar glimlach was voor eeuwig.}

"Vogel
im Käfig"

De vos was verslagen, en er viel een stilte over het kamp. Katten overal om haar heen rende naar hun geliefde terug, hun familie, of zochten nog naar diegene die ten laatste gevallen waren. Honeyspots liet haar clan genoten voor wat ze waren en liep automatisch als een mechanisch dier naar de plek waar ze was gestorven. Lostvoice lag onder de hond, en ze stonk naar kittypets. “Oh, Lostvoice.” Ademde ze zacht en ze sloot haar ogen van verdriet. Er waren zoveel woorden die ze nog tegen haar oude mentor had willen zeggen. ‘Het spijt mij.’ bogen alles, al konden woorden het nooit goed maken wat ze Lostvoice en haar dochter hadden aan gedaan. Niemand, zelf iemand met alle krachten van de wereld, kon die wond niet mooi dicht maken. Die zou voor altijd lelijk blijven. Het was een naar zaakje, wat ze er van had gemaakt. Het leek wel eeuwen geleden sinds die tijd, en nu had Honeyspots haar kans verloren. Stomme dwaas dat ze was! “Ik zal je naar huis brengen, Lost, moge je met StarClan jagen en je zonden vergeven zijn.” Hoorde Honeyspots haar leider zeggen, opluchting stroomde door haar hele lichaam heen en ze voelde haar poten zwak worden. Dat was het mooiste geschenk dat ze Lostvoice had kunnen geven. Dankbaar keek ze met mistige ogen naar Butterstar. Ze bukte en duwde haar neus tegen de koude wang van haar voormalige mentor en zakte door haar poten. Ze hoorde Butterstar roepen naar haar clan maar Honeyspots bleef waar ze was. Als ze haar spijt niet meer betogen kon, kon ze tenminste de hele dag, en de hele nacht helemaal tot de volgende ochtend bij haar blijven. Die respect verdiende ze, Lostvoice was een van de moedigste katten die ze had gekend. Niemand zou haar weg krijgen meer, tot haar laatste dienst aan de witte warrior was voltooid.

rest in peace..

MADE BY VEL OF GS

Stallionheart

Let me take you for a wild ride

WindClan

33 Moons

Let me take you for a wild ride

» Mood: Tired «

De gevlekte kater was moe en wilde eigenlijk niks liever dan in zijn mosbed neerploffen en zich opkrullen tegen Shatteredice. Overal om hem heen lagen dode katten, enkele van RiverClan en een heel aantal meer van zijn eigen Clan. Droefheid verscheen in zijn groene ogen, zoveel katten dood. Waar hadden ze dat aan verdiend? Hij liep het Camp binnen waar hij inmiddels Mistgaze zag die zich over een kat ontfermde. Hij glimlachte waterig, blij dat hij haar gelijk had kunnen doorverwijzen naar het Camp. Nu hij hier terug in het Camp was zag hij dat er van álle Clans Medicine Cat's waren gekomen. Hij voelde iets van verbazing en een vonkje blijdschap dat ze van die katten altijd hulp konden verwachten. "... voordat ik Stallionheart toestemming geef hem aan te vallen." vingen zijn oren op. Met een ruk keek hij naar Oceanstar met een groot vraagteken. Wat zei ze daar? Een kat aanvallen? Hij keek haar nu verward aan en hij draafde zo snel hij kon naar haar toe. Hij zag haar furieuze blik gaan naar een zwart/oranje gevlekte kat naast Acefray. Hij fronste en keek naar Tallstar die daar de blijheid zelve altijd leek te zijn met zijn muizen. Zijn blik verschoof en toen zag hij pas dat de ShadowClan leader een lichaam op zijn rug had. Het lichaam van Tinderlight. Zijn ogen werden rond van schrik. ".. Tinderlight?" miauwde de kater zacht. Hij bleef naast Oceanstar staan want die leek elk moment weer te kunnen ploffen. Hij schudde snel zijn kop om die te focussen op de levende katten, de doden zouden ze nog langer kunnen betreuren. "OCEANSTAR!" hoorde hij plots een andere kat gillen. Zijn oren zakte een klein beetje en hij snoof. Wat moest die RiverClan Leader nu weer. Ergens voelde hij zich een beetje bedreigd tussen al die Leaders in maar hij toonde het niet gelijk aan iedereen. Hij keek even naar Acefray die duidelijk alleen maar wilde helpen en de woeste blik van de RiverClan leider. Oceanstar vroeg ook gelijk wat er aan de hand was. Hijzelf fronste weer even en zette een pootstap dichter naar Oceanstar aan. Als hij iets kon doen deed hij dat maar ook hij had grenzen.

...

Tag: Oceanstar | (Indirect) Butterstar en Bloodpaw

Lijstje:

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

[sub]Het zachte geneurie van haar moeder klonk voort terwijl Pepperkit langzaam weg liep te dommelen. De kleine flame point kitten, ondanks dat ze helemaal wit geboren was, begon al steeds meer de kenmerkende rode aftekeningen te krijgen van haar kleurslag. Er waren weleens katten de nursery in gekomen die hadden opgemerkt dat ze zo ontsetllend veel op haar moeder leek. Pepperkit had daar niks op gezegd, Tinderlight had erom gelachen. Het kon Pepperkit ook niet zoveel schelen, zolang ze maar bij haar moeder was en haar zachte gezang haar in slaap kon laten dommelen. Haar moeder hief zich op uit hun nest, Pepperkit blootstellend aan de koude bries die toch wel door de nursery heen sijpelde. Een zachte piep ontsnapte uit de mond van de kleine kitten. “Geen zorgen lieverd,” had haar moeder warm gezegd, “ik kom altijd bij je terug, ik zou je nooit in de steek laten.” En met een lik over Pepperkit’s koppie was haar moeder verdwenen.

Ze zou altijd terugkomen. Zo nu ook. Dat was de belofte die ze hadden gegeven aan elkaar. Pepperkit wist nog niet zo goed wat een belofte was, maar wel dat ze volledig, honderd procent, in de woorden van haar moeder geloofde. Haar moeder zou vanzelf terugkeren naar het kamp om haar uit de bek van deze stinkende kat te redden. Maar voor nu bungelde de kitten nog maar wat, hulpeloos, wachtende tot haar moeder zou arriveren. Ze had het koud, net zoals toen, terwijl de wind langs haar nog vrij dunne vachtje streek. Alle heibel in het kamp begreep ze niet zoveel van, daarvoor was ze simpelweg te jong.

Toen zag ze het, de nagenoeg melkwitte pels van haar moeder, met de bekende rode pootjes en staart. Haar kop zag ze niet. Pepperkit bleef voor een moment kijken, in een poging om de puzzelstukjes bijeen te brengen. Haar mama had wel heel hard gejaagd, dat ze slapend thuis gebracht werd. De kitten begon te spartelen totdat de Riverclan warrior haar losliet. Met een plofje landde de kitten op de grond, voor een moment haar evenwicht verliezend voordat ze naar de grote, ook al stinkende, kater rende. “Mama!” bracht ze uit, haar grote blauwe ogen rond. “Mama je moet wakker worden!” Geen reactie, geen beweging. Pepperkit drentelde wat achteruit, maar verstijfde in haar bontslofjes toen ze de kop van haar moeder zag, de pels doordrenkt met bloed, de wond. De kitten werd wel twee keer zo breed met hoe erg haar pels overeind kwam. Haar stem begon te beven. “M-mama?” Ze bewoog niet, ze ademde niet. Haar moeder was teruggekomen, zoals beloofd

Maar nooit zoals Pepperkit gewenst had.

{TAG: Tinderlight, Tallstar (Indirect)}

Lijstje:

Abysshowl wist niet goed waar ze was of wat er gebeurde, iets wat logisch kon zijn als je buiten bewustzijn lag. Aangezien ze al meerdere keren van een flinke afstand op haar hoofd was gevallen zorgde dit ervoor dat ze redelijk… kwetsbaar was. En de klap tegen de grond was genoeg haar knock out te krijgen. Het zwart duurde echter niet lang, langzaam dreef haar onderbewustzijn weer naar boven en zag ze het licht door haar gesloten oogleden vallen. Ze hoorde de stem van Ocean, al leek deze ver weg. Na zichzelf geforceerd te hebben wakker te worden opende ze haar overgebleven oog en keek in een paniek rond. Haar ademhaling gejaagd en haar lichaam broos van de pijn. Alles deed pijn. Vluchtig keek ze rond en zag haar jongen niet in de buurt, iets wat haar borst verknelde. Abyss duwde haar kop dichter tegen haar partner aan en sloot haar oog weer. “Ik hou van je” Gesmoord, gepijnd en simpel. Ze wist niet hoe het met haar ging. Ze had pijn. Maar dit moest er gezegd worden.. voor het geval dat. De grijze elder voelde zichzelf bijna weer wegzakken toen er ineens een harde stem de naam van haar vriendin riep. Instinctief gromde ze en duwde zich dichter tegen de ander aan. Als het nodig was wilde ze haar laatste kracht wel gebruiken om haar liefde te beschermen, daar had ze absoluut geen problemen mee. Al moest ze toegeven dat het haar wel alles koste om nu wakker te blijven.

Spoiler:

I'll know my name
as it's called again

Nog voor de Windclan leader bij haar was schoten haar oren achteruit en draaide ze zich naar Panthergrowl die nadat Butter een apprentice naar hem toe had gestuurd zich bij hen had gevoegd. En wat hij zag liet haar hart stilstaan. Niet alleen een oud member.. Maar nog een volle warrior ook waren ze verloren... Haar maag draaide om en haar bloed begon langzaam te koken De deputy toeknikkend met een traan in haar ogen. "Moge ze rusten in Starclan." Fluisterde ze zacht tegen hem terwijl ze met haar staart richting Honeyspots en de witte vacht van diens oud mentor wees. "Lostvoice.. heeft een hond voor ons gedood.. Ze heeft er voor gezorgd dat we veilig waren.. Ze heeft ons gered en haar leven gegeven. Haar zonden zijn vergeven.. Maar dat betekend da die van Ocean nog hoog bovenaan het lijstje staan." Haar laatste woorden waren meer grom dan echt gevormde zinnen terwijl ze haar diep blauwe ogen op de leader richtte die haar aankeek.

"Wat er aan de hand is. Oceanstar." Sprak ze de trilling van woede aanwezig in haar ijzige stem. "Is dat twee van mijn warriors dood zijn. Dat was niet de afspraak. En dat betekend dat er even wat nieuwe dingen besproken moeten worden." Ze liet haar nagels uit hulzen glijden terwijl ze een stap naar voren zette. "Makkelijk of moeilijk. Het kan op beide manieren besproken worden. Maar ik ben te lang te aardig geweest. Als wij niet gekomen waren waren er vele meer gestorven. Hoe ga je ons bedanken, en de verloren Riverclan levens vergoeden. Clanleader." Siste ze haar kop hoog haar nagels gravend in de grond voor haar.

Acefray was blij dat ze eindelijk weg konden gaan om Windclan te ondersteunen. Hij wist ook wel dat het de laatste tijd een beetje stroef was tussen hem en deze locatie.. maar goed. Het was niet zijn schuld geweest en hij was zich hiervan bewust, al voelde hij ook wel de natuurlijke schuld die bij een actie als deze hoorde. En hoewel hij wilde helpen uit zijn eigen enorme drang om zijn taak te vervullen, was er ergens ook een hoop dat dit de banden weer kon verstevigen en alles weer goed kon maken. Als een vredesoffer. Hij had dan ook een redelijke hoeveelheid planten meegenomen die ze konden missen, al was ieder blaadje pijnlijk om af te staan in een tijd als deze. Leaf-bare was er en ze moesten een heel seizoen met deze middelen doen. Dat was veel te lang en veel te stresvol, zelfs zonder deze enorme donatie. Maar hij wist dat het nodig was. En soms moest je doen wat goed was, niet wat handig is. Deze keer had hij wel een voordeel als het ging om planten vervoeren, hij had namelijk iemand meegesleurd die ook ging dragen. Bloodpaw was de leader den in gestruikeld en was hierdoor meteen slachtoffer om mee te gaan naar dit oorlogsgebied. Het zou wel goedkomen, daar voelde hij zich vertrouwd in. Ze zouden immers enkel de gewonden helpen hij kon de apprentice met gemak beschermen. Daar ging hij maar van uit.

Ze waren op een drafje vertrokken en kwamen al vrij snel in het Windclan territorium. Het rook.. vreemd en verwarrend. “Bloodpaw, blijf dicht bij me. Ik wil niet dat je mijn flank verlaat” Zijn toon was vaderlijk streng, maar goed gewilt. Hij moest weten dat dit kleine hulpeloze ding veilig was bij hem en niet zijn blikveld verliet. Daarbij ging hij er van uit dat Bloodpaw zelf er beter op kon letten.. voor het geval hij zelf even vergat dat de apprentice er was. Zo ver waren ze nog niet gekomen en Tall sprak op, waardoor hij zijn oren naar achteren pinde op een geïrriteerde wijze. “Ja want ik was echt van plan vossen te doden door brandnetel in hun keel te duwen” Hij leek de rest van de zin niet compleet te snappen, iets wat de kater ondertussen wel had moeten kunnen weten van hem. Als je wat te zeggen had moest je het duidelijk doen en direct, anders vatte de kat het niet. Gelukkig gingen ze hierna al snel door met het lopen en kwamen ze steeds dichterbij het gebied van actie. De geuren werden sterker en er hing iets in de lucht wat hij enkel kon omschrijven als adrenaline en angst. Zijn kop was wazig door alles wat hierin gebeurde en voor hij het wist stonden ze stil… Tinderlight. Het eerste wat hij zag was Tinderlight. Een kattin die het vuur in haar vacht in ogen had. Een kattin die zijn beste vriend kon afslaan alsof het een sport was geweest. Een kattin die de dochter was van een van zijn dichste vrienden, Lionroar. Ze leek op hem, enkel feller, sterker bijna. Ze was altijd een sterk licht geweest, zelfs in tijden waarin hij wist dat ze verdrietig moest zijn, je hoorde het nooit. Niet als buitenstaander. En deze kattin was de liefde van Tallstar geweest, van zijn partner in crime… Hij wilde naar hem kijken maar zijn blik kon niet weg van de flamepoint poes. Het bloed rond haar lichaam was als een rosenkrans die haar inlijstte. Ze leek sereen. De dood was altijd sereen. Hij sloot zijn ogen en voelde hoe warme tranen langs zijn wangen stroomde, tranen voor iemand die hij misschien niet het beste kende, maar waarvan hij de pijn voelde van degene die wel close waren tot hem. Hij leidde mee. “Moge starclan haar pad verlichten” Zijn toon gesmoord, voor zichzelf, voor Starclan. Tall pakte haar op, zijn pijn maakte de lucht om hun heen zo dik als stroop. Zijn kou die hij gebruikte als afweer middel maakte dit des te duidelijker. Ace keek hem aan met verdriet en sympathie, maar hielt stil. Als hij hem nodig had zou hij hem kunnen vinden. Hij had genoeg geliefde verloren om te weten hoe de eenzaam beet en je soms niks meer nodig had dan tijd voor het bespreekbaar kon worden. “Kom Bloodpaw, we zijn er nu bijna” Hij likte hem over zijn kop heen terwijl zijn tranen op de oren van de ander druppelde, niet zeker ervan of hij dit deed voor zijn eigen steun of die van de apprentice.

Eenmaal in het kamp was het niet veel beter. Het was vrijwel met de grond gelijk gemaakt. Hij sloeg zijn staart om de tortie kat heen en liep door. Zijn blik viel op Ocean en een andere kattin die hij niet kende. Ze leken bij elkaar te horen. Hij opende zijn mond al om te zeggen dat hij haar ging helpen toen ze opsprak. Haar blik was alsof ze naar een vijand keek, haar lip opgetrokken in haar woorden. Kort voelde hij zich als een apprentice die op zijn kop kreeg… En toen klikte er iets in hem. Manen lang had hij over zich heen laten lopen en voor het eerst in zijn leven ging hij een grens zetten. En die grens was tot hier. Nee. Die grens had Oceanstar net voorbij gestapt. Hij herinnerde zich de woorden die Innerstar hem had toegesproken vele manen geleden, toen hij nog maar een kat van 13 moons was geweest. Hij herinnerde zich de woorden van Rowanflame. Iedereen liep altijd over hem heen, respecteerde hem niet. De kater verkoelde zijn blik en hief zijn kop op een manier die Shadowclan toebehoorde. “Mag ik je eraan herinneren dat het een windclan warrior was die een kitten aanviel. Een windclan warrior die een medicine cat aanviel. Die een medicine cat bij zijn strot had gepakt en op het punt stond deze te doden. Ik heb mezelf beschermd, iets wat toegestaan is volgens de code, in tegenstelling tot het gedrag van jóu clanmate.” Hij haalde eens adem en stapte dichterbij, zijn stem sterk en hard. “En nu kom ik hier om Windclan te helpen, om te zorgen dat de verwonden geholpen worden. Ik kom hier in Leaf-bare mijn kostbare kruiden afstaan voor jóu clan. Ieder blad wat ik hier gebruik kan ik niet meer gebruiken als een Shadowclanner dit nodig heeft. Een Shadowclanner die mijn familie of vriend kan zijn” Hij had zichzelf groot gemaakt, iets wat hem verassend intimiderend kon maken. “En het eerste wat je doet terwijl ik binnen stap is mij bedreigen? Nee.” Het laatste woord klonk als een grom, de tranen nog brandend in zijn ogen. Hij voelde zijn borst trillen van woede. Van pijn en verdriet, verraad. “Nee Oceanstar. Zoek het zelf maar uit. Ik weet wanneer ik en mijn werk niet welkom zijn” Hij brieste even en duwde lichtjes tegen Bloodpaw zijn schouder aan om te zeggen dat ze terug gingen. De enorme kater draaide zichzelf om en maakte aanstalte weg te lopen, zijn blik automatisch trekkende naar het lichaam van Tinder…

Een lichaam dat niet meer alleen was. Een klein pluisje had zich erbij gevoegd, een direct copie van diens moeder. Meteen leek iedere agressie zijn lichaam uit te stromen en werd hij overvalt met een instinctieve drang om ervoor te zorgen. Verdwaast bleef hij staren naar de situatie... In de knoop met wat hij voelde. Het moest haar dochter zijn, het moest wel. Oceanstar en iedereen negerende liep hij naar het kleintje toe en legde een staart beschermend om haar heen. Verlies was zwaar op de kleintjes. Het was oneerlijk. Hij maakte een sussend geluid en kwam rustig op haar hoogte, zijn toon net hard genoeg om voor haar hoorbaar te zijn. “Het spijt me kleine... maar mama is niet meer bij ons. Ze wilde heel graag blijven, dat weet ik zeker. Met een dochter zo mooi als dat jij bent. Alleen kan dat soms niet… wanneer Starclan roept, moet je gaan” Hij zocht kort de woorden die hij nodig had. “Heb je de verhalen gehoord over Starclan? Je mama is nu daar. In de velden en bossen en wouden, gevuld met sterren en prooi alsof het altijd leaf-green is. En in Starclan heeft mama geen bloed, en ook geen wond. Want in Starclan is alles mooi. Maar iedereen die daar woont kan ook nog naar beneden gaan. Dat betekent dat ze je nog altijd helpt, en altijd bij je is… alleen kan je haar niet meer zien.” Hij keek haar aan, zacht en vaderlijk als hij zich voelde. Tranen in zijn eigen ogen. “Wanneer er iemand naar Starclan gaat, zeggen wij clanmatten altijd iets bijzonders. Als een soort laatste wens… Zodat we gedag kunnen zeggen”

“Moge starclan haar pad verlichten”

Tag: Tallstar, Bloodpaw, Oceanstar, Pepperkit

Waar het de anderen te doen leek om wie er mee was en wat het gevecht teweeg had gebracht, besloot Tall zwijgend Tinder neer te leggen bij de rots die Ocean had aangewezen. Ze stak daarna een tirade af, die voor de verandering eens niet tegen hem was maar tegen Ace. De kater hoorde het wel, maar kon er op het moment nog niet echt boos om worden. Hij voelde zich te leeg vanbinnen. Vandaar dat hij met een emotieloze uitdrukking zich om wilde draaien om Tinder - hij weigerde 'het lichaam' te denken - te pakken.

Even registreerde hij niets, maar toen zag hij een tweede hoopje Tinder bij de poes liggen, een hoopje wat hem een beetje deed denken aan een wuppie, maar dan huilend. Een hoopje, wat getroost werd door zijn vriend. Een hoopje wat Tall voor de tweede keer die dag deed verstijven. Al zijn ledematen werden van ijs en zijn ogen groot. Zijn poot hing nog even in de lucht terwijl hij Aces blik probeerde te vangen. Zijn brein werkte nog niet echt mee maar zijn hart ging tekeer en zijn adem was gestokt. In zijn blik lag wat zijn vriend af zou kunnen lezen, want ja. Ja. Whatever hij nu dacht: ja. Niet dat hij het verwacht had, maar nu kon het hem niet duidelijker worden. Spreken lukte hem niet, maar zijn P.I.C. zou zijn blik begrijpen en doen wat nodig was - de kitten troosten pretty much - terwijl Tall de andere zaken afhandelde, waarna ze hiermee zouden dealen. Al moest hij nog even bijkomen van het feit dat hij hier blijkbaar mee moest dealen überhaupt?

Nog steeds in opperste verwarring, en gemixte gevoelens, keerde hij zich om naar Ocean, Butter en de rest. Zijn blik stond echter wel strak, want het was wel duidelijk dat het zijn beurt was de oudste te zijn. De kater paradeerde Shadowclan waardig naar Ocean, geen woorden vuil makend aan wat Ace had gezegd, en keek toen hij dichtbij haar was, haar even bemoedigend aan. "Je kan nu alle hulp gebruiken die je krijgen kunt Ocean," Mauwde hij zacht, en doelde daarmee op de katten die hij had meegenomen. Ze mocht ervan denken wat ze wilde maar.. "Laat je trots niet het leven van andere kosten," Want dat was niet handig. Zijn blik ging dan ook naar Bloodpaw met een teken dat ze niet moesten vertrekken.

Hij en Ocean hadden bovendien andere appeltjes te schillen en dus draaide hij zich om naar Butterstar, zijn wenkbrauwen gefronst. "Sinds wanneer weet Riverclan niet meer waar ze aan beginnen?" Mauwde hij schamper. "Ik snap dat je de overledenen betreurt Butterstar, maar als je ze niet had willen hebben, had je niet moeten komen. Je doet hun dood te min door te doen alsof die onvoorzien, onhandig en overbodig is. Alsof die is terug te betalen door iets anders," Dit was een beetje een pijnpunt van Tall, dode katten hoorden erbij, dat wist hij als geen ander, maar dan moest je er niet zo over doen zoals Butter nu. "Ze zijn gestorven terwijl ze de wil van hun leader uitvoerden, neem daar verantwoordelijkheid voor, voel je niet schuldig maar wees wel eerlijk tegen jezelf. Wil je dat ze zich in Starclan nu extra dom voelen dat ze zijn gestorven voor Windclan? Ze zijn gestorven in een gevecht voor het voortbestaan van de clans, eer ze dan ook naar behoren," Aan het einde keek hij ronduit teleurgesteld. Dat de ander dit gezegd had raakte hem. Dit was iets wat zelfs Tall niet zou flikken. "Ik moet je zo trouwens nog even spreken," Mauwde hij daarna kort naar Ocean, zijn blik wat zachter. Ze hadden iets fluffies te bespreken.

@Acefray, @Pepperkit, @Butterstar, @Bloodpaw (indirect)

Het was niet de bedoeling geweest. Totaal niet het plan maar toch liep hij hier nu met Acefray en Tallstar naast zich. Nog geen uur geleden had hij nog in de med cat den gelegen en nu was hij vlakbij Windclan grens. Een pakje met kruiden die Ace verzameld had dragend in zijn bek. Het verbaasde hem nog steeds dat hij had mee mogen gaan. Hij was tenslotte maar een jonge apprentice, met weinig vechtskills. Als de vossen, honden en twolegs nog hier op de heides rondliepen dan was zijn kans klein om te overleven. Nee. De tom schudde zijn kop. Nee het was veilig. En hij was mee om Acefray te helpen. Hij wou graag de grijze medicine cat een pootje bijstaan maar het idee dat het ook werkelijk mocht was.. iets om amper te geloven. Hij kon weinig. Bijna niks. Alleen een paar planten met geneeskrachtige werkingen wist hij op te noemen maar dat waren er ook maar een paar.. Zenuwachtig slikte hij. Als het maar goed kwam, want de maine coon apprentice wou niks liever dan een clan in nood helpen met zijn grote held naast zich. Bloodpaw keek op naar de grote grijze tom toen hij hem aansprak. Meteen luisterde hij naar de woorden van de ander en drukte zich tegen hem aan. Zijn dikke zwart met rode vacht mengend in de zijne. Zijn warmte en steun voelend die hij even nodig had om de eerste paar stappen in Windclan te zetten. Een zucht liep kort over zijn lippen heen maar bang om de kruidens te laten vallen hield hij zijn tanden stevig op elkaar gedrukt. Ademend door zijn zwarte neusje liep hij door met de snelste tred die kon aannemen met zijn missende teen. Het was bijna genezen maar je zag zijn wond nog duidelijk. Gelukkig deed het geen erge zeer meer, maar hij voelde het wel nu hij weer volledig op zijn poot liep, maar de tom liet zich niet kennen en liep gewoon stevig door tot.. Bloodpaw was te geconcentreerd dat hij bijna niet opmerkte dat Tallstar gestopt was met lopen en botste bijna tegen zijn billen aan. Snel zette de jonge tom een pas terug en keek om de bruine tabby heen om te zien wie of wat hun pad belemmerde. Geschrokken van het beeld dat hij nu zag drukte hij zich helemaal in de fluffheid van Acefray en sloot zijn ogen. De tom probeerde de geur van bloed uit zijn neus te krijgen door de kruidenlucht die in de med cat's zijn pels hing te inhaleren maar de geur van bloed was te sterk. Dood hoorde.. zeg maar bij het leven maar om het zo plots, zonder waarschuwing te zien, en nog aardig brut ook, viel even verkeerd bij de jonge tom. Hij bleef wegkijken van het lijk tot Tallstar weer sprak. Hij keek even op en zag de leider weglopen met de warme bloederige lichaam op zijn rug. Bloodpaw bleef staan, verstijfd voor een paar seconde tot hij de tong van Acefray over zijn kopje voelde. De grijze tom had tranen langs zijn wang druppeld en spetterde op zijn oor pluis. De tom keek sip naar de ander maar besloot niks te zeggen. Hij wou de twee niet boos maken door iets verkeerds te zeggen.. Stilletjes begon hij weer te lopen, zijn groen en kopper kleurige ogen gericht op de grond zodat hij niet naar de dode Windclan warrior hoefde te staren.

Eenmaal op de plek aangekomen werden ze begroet met een nare sfeer. Onderweg waren ze nog meer gewonde katten tegen gekomen, eentje zelfs die een oog kwijt was. Hij voelde zich verschrikkelijk machteloos en wou alle andere katten zo graag helpen maar hij wist niet wat te doen. Acefray had hem nog verteld niet zijn zijde te verlaten en dat deed hij dus ook niet. al was de drang erg groot. Zijn blik gleed even langs alle katten. Zijn hart klopte luid in zijn borstkas, even was hij voor een kort moment bang dat misschien de katten die bij hem in de buurt stonden dit is konden horen. Oceanstar nam het woord en meteen viel zijn afgeleide ogen, die eerst rond de gewonden katten gleden, op de grijze she-cat. Bibberend stond hij op zijn poten bij het horen van haar boze woorden. Meteen zakte Bloodpaw door zijn poten. Direct propte een brok in zijn keel en wouden zijn ogen zich vullen met tranen, maar hij beet op zijn lippen om dit niet te doen. Nee, wat ze zei klopte niet! Hij was geen scharminkel.. Hij kwam op te helpen! Niet om nog meer chaos te veroorzaken. De tom had werkelijk gedacht dat Oceanstar hem vergeven had toen hij haar had gesproken bij de grens. Hij had niks gedaan, het was niet zijn schuld! Als de warriors in Windclan zich gewoon hadden kunnen gedragen dan was dit probleem er nooit geweest. Het was hun schuld! Woede borrelde even op in de maine coon apprentice. Wou werkelijk de Windclan leidster weer een aanval doen op een machteloze jonge kat? voor de tweede keer? Wat moest hij doen dan? Deze zogenaamde Stallionheart bestrooien met planten? Met vechten zou hij niet winnen tegenover een getrainde warrior. Hij was tenslotte maar 6 moons. De tom drukte zich tegen Acefray aan, die zichzelf en hem verdedigde. Zijn oren lagen plat in zijn nek. Zijn ogen boos maar ook diep verdrietig. Hij was mee gegaan om te komen helpen. Om zijn 'fout' recht te zetten om Windclan te verzorgen met hun gewonden maar dit kreeg hij voor zijn kiezen? Nee. De apprentice veegde de tranen weg met zijn staart. Hij zal hier niet om huilen. Niet waar alle katten bij waren. Bloodpaw pakte zijn pakje kruidens weer op toen Ace hem aantikte en aangaf dat ze zouden vertrekken maar hij kon niet gaan. Niet zonder woorden. Met nog steeds zijn pluizige oren in zijn nek gedrukt keerde hij zich om naar de Windclan leidster. "Het was niet mijn fout maar toch liet ik berouw zien voor wat gebeurd was. Ik probeer hier te helpen, uw clan te helpen maar u bedreigd mij? Scheld me uit? Windclan heeft me al pijn gedaan door de houding van één van je warriors en nu stimuleer je dit gedrag opnieuw? Ik had nooit moeten toegeven aan mijn gevoel, het gevoel om andere in nood te helpen, want nu bewijst het maar dat dit niet waardeert word. Dat Windclan dit niet waardeert. U zal nooit meer mijn hulp krijgen. Nooit meer." Sprak hij tegen de leidster met zijn wenkbrauwen boos naar elkaar toe gedrukt. Zijn pakje kruidens weer oppakkend en weer tegen Ace aandrukkend nadat hij klaar was met een kitten te kalmeren. Hij zal nooit, en dan nooit meer deze konijnen clan proberen te helpen. Wat er ook zal gebeurde, hem zouden na vandaag nooit meer zien.
TAG: @Acefray - @Tallstar - (gewonden katten) - @Oceanstar

_{Niemand had Sunlight erop kunnen voorbereiden dat dit zo'n afgrijselijke dag zou worden. Eerst had ze helemaal naar Shadowclan territorium moeten rennen, om vervolgens uitgemaakt te worden voor stinkerd en ongewenst betast te worden door kittens, waarna ze weer terug moest rennen, om vervolgens weer naar Windclan te rennen en hier de ravage gade te slaan. Sunlight zuchtte binnensmonds en sloot haar ogen kort. Hier was het laatste nog niet over gezegd Panthergrowl. Maar voor nu hield de kattin zich beleefd stil, haar ogen half vernauwd terwijl ze alles wat plaatsvond gadesloeg. Het eerste wat haar opviel was dat Oceanstar een apprentice bedreigde. Een jonge apprentice die nog niet eens uit z'n nesthaar gegroeid had. Zwak. Emotioneel of niet, als je tot dat niveau zonk, was je het clanleiderschap niet waard. Hoe kon je tegen zo'n kleintje. Maar dat was haar zaak niet.

Sunlight stapte achter Panthergrowl aan en hield haar kop gebogen terwijl ze keek naar hoe Dewflower haar laatste adem uit blies. Ze zou gemist worden. Zwijgzaam ging ze bij Dewflower liggen, haar lichaam verwarmend met de hare. Dan had ze nog wat aan haar eigen pluizigheid.. "Moge Starclan je pad verlichten," echode de kattin zachtjes, terwijl ze zachtjes het oor van Dewflower begon te wassen. Het lichaam van Dewflower werd stil, het was goed zo. Hierna spitste Sunlight haar oren en keek ze op naar Butterstar. Deze was blijkbaar niet van plan om dit over haar kant te laten gaan. Ondertussen liep het ook duidelijk niet zo lekker tussen Shadowclan en Windclan. Wat een afgang en drama. Op dit moment was Sunlight blij dat ze onder een sterke leider en deputy stond. Geen gepruts en drama.}

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Zachtjes trilde Pepperkit op haar pootjes. De koude wind die haar eerst zo had doen huiveren, deerde haar niet meer. Het waren nu andere huiveringen die over haar kleine lijfje liepen. De kleine flamepoint zette nog een stap dichterbij haar moeder, terwijl haar ogen langzaam zo vochtig werden dat haar zicht wazig werd. "M-mama?" klonk haar stem kleintjes, bevend. Ze kon haar ogen niet lostrekken het diepe gat in de kop van haar moeder, omringd door een krans van bloed. Ze wilde haar neusje begraven in de flamepoint vacht voor haar, maar ze durfde tegelijkertijd niet te naderen. Langzaam begonnen de tranen te lopen terwijl ze het beeld in zich opnam, in warme druppen langs haar wangen glijdend. Er hing een beangstigende stilte rond haar moeder, die altijd leven, liefde en warmte voor haar uitgestraald had.

En toen werd ze opeens omringd door warme pels. Het rook gek, maar als een engel die vanuit de Starclan neergedaald was, werd ze omring door de warme vacht van één van de nieuwe katten. Met betraande, grote blauwe ogen keek de flamepoint op naar haar engel, een grote grijze kater met groene oogjes. Maar toch, de woorden die de kater sprak pasten niet. Het klopte niet. "Maar mama zei.. Mama zei dat ze altijd.. terug zou komen," miauwde de kitten zachtjes, haar stem verstikt en hees. "A-anders ben ik heel erg alleen.." De kitten begon langzaam met haar bleke kopje te schudden. De woorden landden niet goed, ze veroorzaakten enkel paniek}

{TAG: Tinderlight, Tallstar (Indirect), Acefray}

Ze bleef zich vasthouden ook toen ze een lik over haar oor kreeg. Nee, eerst mama…. Toen Faithleap begon te praten trok ze even wat ongelukkig met haar oortjes. Doodgaan? Ja, ergens stond haar dat nu ook weer niet aan. Kon haar moeder dan ook doodgaan, want die was daar buiten. Geschrokken liet ze los en draaide zich om naar Faithleap. Dan moesten ze eerst haar mama gaan zoeken! Die mocht ook niet dood. “Dan moeten we mama zoeken, want die mag ook niet dood hoor.” Haar hazelnootkleurige ogen waren groot geworden. Voordat ze verder kon gaan stormde Amberstorm de nursery alweer binnen. Ze keek niet echt blij, maar daar begon Hazelkit inmiddels al wat immuun voor te worden. Haar moeder keek niet heel vaak blij. Amberstorm greep haar bij haar nekvel en nam haar mee naar buiten. Ze probeerde de pijn in haar nekvel te negeren, omdat Amberstorm haar wel heel strak vasthield. Was haar moeder nu ook boos op haar? Deed ze iets verkeerd misschien. “Mama.” Miauwde ze toen toch maar zachtjes. “Het doet zeer.” Ze stribbelde niet tegen, dat deed ze nooit bij haar moeder. Bang dat ze iets verkeerd deed en ze boos op haar werd. Ze wilde haar moeder vrolijk maken om haar zeldzame glimlachen te zien. Niet boos maken, want dat maakte het vaak alleen maar erger. Alleen nu deed het echt gewoon zeer… Dat was niet erg om te zeggen dan toch? Ze deed haar oogjes dicht bang dat Amberstorm wel boos werd en ze dat dan aan haar moeder zou zien.

Tag: Faithleap en Amberstorm

OCEANSTAR

♡like the moon cannot stop oceanic tide; but a hidden star can still be smiling at night's black spell on darkness, beguiling♡

Het gevecht leek voorbij en een nieuwe leek alweer te beginnen. Oceanstar had rust nodig, haar lichaam en ziel waren uitgeput, ze moest haar doden vinden, gewonden helpen en haar nieuwe Deputy aanwijzen. Daarnaast moest ze ook nog eens Bronzemask goed te rusten leggen. Alsof het nog niet erg genoeg was kwam Shadowclan er aan met Acefray én Bloodpaw. Iets waar ze op dit moment niet op zat te wachtten, twee katten die in een dode Warrior van haar kant hadden geresulteerd. Abysshowl leek haar gelukkig te horen, net na het gevecht. Haar ogen gleden over de bewusteloze kattin, haar poten trilden. Ze moest er zijn voor de Elder, wie anders kon haar gerust stellen? "Ik hou van je." Klonk er gesmoord, vol van pijn. Ze hoopte dat de andere kattin haar leven niet zou laten. Voorzichtig likte ze over diens oor heen voordat ze zachtjes sprak. "Ik ook van jouw." Ze wist niet of de ander haar nog kon horen, immers leek die weer weg te zakken in bewusteloosheid. Hierna richtte ze zich tot Tallstar, Acefray en Bloodpaw.

Drie katten die ze inmiddels goed kende. Haar blauwe ogen waren gepijnigd terwijl ze de Medicine Cat bedreigde nadat ze Tinderlight's lichaam naar de Tallrock had laten brengen. Vanuit haar ooghoeken zag ze Pepperkit, de dochter van de flamepoint naar haar moeder rennen. Er stak iets in haar moederlijke hart terwijl ze machteloos toekeek. Als de andere Warrior er was geweest, waren er wellicht minder doden gevallen. Haar woorden waren hard, oneerlijk maar ze kon ze niet stoppen. Niet in de pijn die ze voelde. Tot haar verbazing en ontzetting leek Acefray dit de druppel te vinden. Ze had nooit verwacht dat haar vriend zo boos kon worden. “Mag ik je eraan herinneren dat het een windclan warrior was die een kitten aanviel. Een windclan warrior die een medicine cat aanviel. Die een medicine cat bij zijn strot had gepakt en op het punt stond deze te doden. Ik heb mezelf beschermd, iets wat toegestaan is volgens de code, in tegenstelling tot het gedrag van jóu clanmate.” Begon de grijze pluizige kater waarna hij dichterbij stapte. Zijn stem werd hard en sterk. Waardoor de jongere kattin diep inademde en hem met grote ogen aan keek. “En nu kom ik hier om Windclan te helpen, om te zorgen dat de verwonden geholpen worden. Ik kom hier in Leaf-bare mijn kostbare kruiden afstaan voor jóu clan. Ieder blad wat ik hier gebruik kan ik niet meer gebruiken als een Shadowclanner dit nodig heeft. Een Shadowclanner die mijn familie of vriend kan zijn” Vervolgde de kater, waardoor de jonge kattin zich pijnlijk bewust raakte van de fout die ze daarnet had gemaakt. Ze stond op instortten, waarom zagen de anderen dit niet. Tranen verzamelden zich in haar lichtblauwe ogen terwijl ze haar oren liet hangen. “En het eerste wat je doet terwijl ik binnen stap is mij bedreigen? Nee.” Het was duidelijk dat de ander zich verraden voelde, wist hij dan niet dat ze zich precies hetzelfde voelde. Ze had nooit verwacht dat een van haar Warriors dit zou doen. Toch onderbrak ze haar vriend niet, dat kon ze niet. Bloed druppelde als tranen uit haar oor en staart, het maakte haar niet eens licht in haar hoofd, de emotionele pijn leek haar vast te nagelen aan de grond. “Nee Oceanstar. Zoek het zelf maar uit. Ik weet wanneer ik en mijn werk niet welkom zijn” Brieste de kater waarna hij Bloodpaw dichter tegen zich aan duwde. Beschermend voor haar, een kattin die normaal vredelievend was. Dat was de laatste steek die ze kon hebben, haar kop verlaagde ze terwijl ze die schudde. "Heb je enig idee hoe verraden ik mij voel. Dat mijn Warriors niet eens zich aan de Code willen houden. Hoe machteloos, terwijl mijn Deputy als eerste haar leven heeft gelaten." Mauwde ze emotioneel terwijl ze de grijze kater een spijtige blik gunde. "Het spijt mij, Acefray. Ik had mij beter moeten gedragen, ondanks mijn pijn." Vervolgde ze op breekbare toon voordat ze zich omdraaide. De woorden van Bloodpaw bereikten haar oren. Met zijn oren in zijn nek geduwd sprak de jonge Apprentice haar aan. "Het was niet mijn fout maar toch liet ik berouw zien voor wat gebeurd was. Ik probeer hier te helpen, uw clan te helpen maar u bedreigd mij? Scheld me uit? Windclan heeft me al pijn gedaan door de houding van één van je warriors en nu stimuleer je dit gedrag opnieuw? Ik had nooit moeten toegeven aan mijn gevoel, het gevoel om andere in nood te helpen, want nu bewijst het maar dat dit niet waardeert word. Dat Windclan dit niet waardeert. U zal nooit meer mijn hulp krijgen. Nooit meer." Mauwde de jonge kater waardoor ze hem geschrokken aankeek. Haar kop zakte tot zijn hoogte waarna ze hem met spijtige blauwe ogen aan keek. "Het spijt mij jonge Bloodpaw, ik had mij niet zo moeten gedragen. Het ziet er naar uit dat jij beter bent ontwikkeld dan ik in de afgelopen dagen." Mauwde ze met een waterige glimlach. "Tallstar en Acefray mogen trots op je zijn." Klonk er vervolgens waarna ze kort stil viel. De kater volgde toen Acefray naar de jonge kitten toe, die duidelijk in paniek was nu haar moeder niet meer ademde. Haar blik schoot wanhopig naar Tallstar. Haar andere vriend.

De kater paradeerde Shadowclan waardig naar de jongere Leader toe. Zodra hij dichtbij stond keek hij haar bemoedigend aan. "Je kan nu alle hulp gebruiken die je krijgen kunt Ocean," Mauwde hij zacht, doelende op alle gewonden katten die op het randje van de dood konden zweven. Ze waren het gevaar nog niet uit, langzaam knikte ze terwijl ze de gestreepte grote kater aan keek. Ze ontmoette zijn blik met beschaamde en verdrietige ogen. "Mijn Deputy is dood, een kitten heeft haar moeder verloren en het eerste wat er gebeurd is dat ik herinnerd word aan de dood van een andere Warrior die zichzelf niet waardig heeft gedragen." Mauwde ze zacht tegen de kater terwijl ze onhandig met haar oortjes trok. "Laat je trots niet het leven van andere kosten," Vervolgde de kater waarna ze langzaam knikte. "Is Bloodpaw jullie Medicine Cat Apprentice?" Mauwde ze voorzichtig terwijl ze zijn blik naar de jonge kat volgde. Haar ogen zochten even die van Acefray op. "Zou hij spinnenrag uit mijn den kunnen halen. De laatste twee Moons hebben twee spinnen daar hun thuis gevonden. Wellicht dat het gebruikt kan worden." Vroeg ze haar stem luid genoeg om Acefray te bereiken, ze hoopte dat haar spijtbetuiging niet op dove oren viel.

Zodra Butterstar haar riep herstelde de jonge kattin zich zo goed mogelijk terwijl haar blik naar Stallionheart gleed die duidelijk in de buurt was gaan staan om haar te steunen. Dat hij Tinderlight's naam had uitgeslaakt had ze in de drukte niet mee gekregen. "Wat er aan de hand is. Oceanstar." Sprak de kattin met een trilling van woede in haar stem, terwijl de grijze kattin haar aan keek. Kon deze dag al voorbij zijn, Starclan ze was uitgeput en had geen energie meer om zichzelf staande te houden. "Is dat twee van mijn warriors dood zijn. Dat was niet de afspraak. En dat betekend dat er even wat nieuwe dingen besproken moeten worden." Ze liet haar nagels uit haar hulzen glijden, waardoor Oceanstar haar ogen even naar diens poten liet glijden. De flamepoint had verklaard dat Riverclan niet zou vechtten om doden te voorkomen, ze had die Clan ook niet laten vechtten; enkel gevraagd te helpen de onschuldigen te laten ontsnappen. Hoe kon het haar fout zijn? "Makkelijk of moeilijk. Het kan op beide manieren besproken worden. Maar ik ben te lang te aardig geweest. Als wij niet gekomen waren waren er vele meer gestorven. Hoe ga je ons bedanken, en de verloren Riverclan levens vergoeden. Clanleader." Siste de ander nadat ze een stap naar voren had gezet. Tallstar leek dit ook te horen, het kon ook niet anders immers stond hij naast haar. "Sinds wanneer weet Riverclan niet meer waar ze aan beginnen?" Mauwde hij schamper waardoor Oceanstar heel langzaam haar kop naar hem toe draaide. Dat had ze niet verwacht. "Ik snap dat je de overledenen betreurt Butterstar, maar als je ze niet had willen hebben, had je niet moeten komen. Je doet hun dood te min door te doen alsof die onvoorzien, onhandig en overbodig is. Alsof die is terug te betalen door iets anders," Deze serieuze kant had ze nog niet zo vaak van hem gezien. Haar blauwe ogen gleden weer naar die van Butterstar, dit zou ze vast niet prettig vinden om te horen. "Butterstar, ik ben met jouw de afspraak aan gegaan ze zo veilig mogelijk te houden. Zo zouden ze enkel helpen mijn kittens, Queens en Elders te laten ontsnappen. Hoe is het mijn fout dat ze toch gevochtten hebben?" Mauwde ze zacht terwijl ze de ander vragend aan keek. "Ze zijn gestorven terwijl ze de wil van hun leader uitvoerden, neem daar verantwoordelijkheid voor, voel je niet schuldig maar wees wel eerlijk tegen jezelf. Wil je dat ze zich in Starclan nu extra dom voelen dat ze zijn gestorven voor Windclan? Ze zijn gestorven in een gevecht voor het voortbestaan van de clans, eer ze dan ook naar behoren," Aan het einde keek de Shadowclan Leader de Riverclanner teleurgesteld aan. Zelfs zij had met haar uitbarsting dit niet voor elkaar gekregen. Even dacht de jonge kattin na voordat ze haar staart tegen Tallstar aan tikte. "Toch verdiend Riverclan wat. Ik heb gezien dat de wateren bevroren zijn en jullie met een groter voedseltekort kampen. Het is mijn taak net als die van jullie om de vier Clans te beschermen tegen een gezamelijke dreiging. Dat is deze koude. Zolang jullie niet veilig kunnen vissen, zal Riverclan één patrol per dag op zonhoog hier mogen laten jagen. Vier katten, niet meer." Sprak ze kalm en krachtig. "Ik moet je zo trouwens nog even spreken," mauwde de kater daarna kort naar Oceanstar waardoor ze knikte. "Ik moet eerst dit met Butterstar afhandelen, dan heb ik de tijd. Al moet ik een nieuwe Deputy voor maanhoog hebben benoemd en ook mijn doden vinden en begraven. De gewonden laten behandelen en de kittens gerust stellen." Mauwde ze rustiger terug. Ze wist dat Tallstar niet iets onzinnigs wilde bespreken. Tijd zou ze voor hem maken.

Tag: Abysshowl, Stallionheart, Tallstar, Acefray, Bloodpaw, Butterstar

I'll know my name
as it's called again

Diep blauwe ogen vernauwde zich, woede moeilijk binnen te houden toen Tallstar zich bij hen voegde en haar tegensprak. Een kleine lach gleed over haar lippen de kater van top tot teen bestuderend tot haar aandacht bleef hangen op zijn ogen. Haar oren iets naar achteren. "Ah fijn om te zien dat jij ook terug bent van je vakantie Tallstar. Ik moet zeggen. Je hebt er zowaar een kleurtje bij gekregen." siste ze haar klauw dieper in de grond gravend terwijl ze haar kop schudde en de shadowclan leader met een zwiep van haar staart wegwuifde. "Nou als je het niet erg vind, ik heb zaken te bespreken. Oh nee wacht. Je bent welkom voor de waarschuwing. Ik dacht toch echt net die twolegs jouw territorium richting op te zien lopen" Beet ze hem nog even toe voor ze de kater compleet uit haar gedachten zette. Half vergroeide kitten. Wat wist hij van het leven of van haar zaken. Of de afspraken die zij met Oceanstar had staan.

Het voorstel wat Oceanstar bracht liet een schampere lach over haar lippen rollen. "Fijn om te zien dat in je haast je tijd genoeg had om op onze zwaktes te letten. Maar als je ons toch zo hongerig vind lieverd." Ze deed een stap naar voren haar tanden ontblotend. "Een patrol per dag gaat ons niet voeden. "Nee, Riverclan wil jullie heatherfields." Commandeerde de leader haar kop hoog en een zekere arrogantie in haar ogen. "Daar zullen we meer dan genoeg prooi vinden." Een halve grijns gleed heel even over haar lippen terwijl ze haar warriors aankeek. Haar ogen op haar deputy richtend. "Nietwaar Panthergrowl." Sprak ze zacht maar duidelijk genoeg om gehoord te worden door de windclan leader. Haar uitspraak een duidelijk dreigement. Ze konden het nu vriendelijk overhandigen of Riverclan zou met geweld nemen wat hen toebehoorde. Te lang had ze alles gedaan voor het woud. Riverclan kwam nu eerst. Ze waren aan het verhongeren. Ze hadden dit nodig. Nu.

@oceanstar @tallstar @panthergrowl

Zachtjes suste hij Dewflower toen ze zijn naam probeerde uit te spreken. Ze moest haar laatste energie niet aan hem gebruiken. Met een gepijnigde blik keek hij naar haar, hoe ze probeerde een laatste boodschap aan haar kinderen door te geven, maar dit niet lukte. Echter wist de kater bijna zeker wat ze hen wilde laten weten. Hij knikte op haar. "Dat zal ik doen, Dew," murmelde hij waarna hij zijn staart troostend om haar heen sloeg. Zachtjes neuriede hij een melodietje. I'll swim and sail on savage seas, with ne'er a fear of drowning.
Toen was ze weg. Haar laatste adem blies uit en met een huivering kwam de deputy overeind. Sunlight waakte nu over het lichaam van Dewflower en hij knikte naar haar. Ze was een goede warrior. Panther spitste zijn oortjes toen hij plots de roep van Butterstar hoorde. Kort schudde hij met zijn vacht; het was tijd om zijn gevoelens weg te duwen en de sterke deputy te zijn die RiverClan nu nodig had. Hij liep terug naar zijn leider en deze knikte naar haar, en miauwde de bekende woorden voor Dew. Ook vertelde ze hoe ze Lostvoice verloren hadden; hij had niet verwacht die naam ooit nog te horen, maar hij was haar dankbaar. Dit betekende echter wel dat ze twee RiverClanners verloren hadden. En dat waren er twee teveel.

En Oceanstar wilde dom spelen, vroeg wat er aan de hand was. Alsof dat niet duidelijk was. Butter legde het nog uit en met vurige ogen keek Panther de leidster aan. Deze richtte hij op Tallstar die dacht hen de les te lezen over hoe hun doden zouden voelen in StarClan. Zijn haren rezen overeind. Nee, hier moest Tallstar niet over beginnen, niet nu hij net een warrior door haar sterven heen begeleid had. Hij had het recht niet om te spreken voor de verliezen die zij geleden hadden. Hij gromde waarschuwend naar de jonge leider. Butter sprak hem spottend toe, was hem voor, gelukkig voor Tallstar anders had hij zijn hele huid volgescholden.
Vervolgens durfde Oceanstar de blame op hun warriors te leggen. Dat zij gevochten hadden en dat het dus hun schuld was. "Er was geen één klauw in Dewflowers haren gezet," siste hij de leidster toe. "Ze heeft niet gevochten. Hoe durf je de schuld op mijn warriors af te schuiven als deze duidelijk bij jou ligt." Het voorstel was lachwekkend. 1 patrouille per dag van maximaal vier katten. Wat zouden ze dan binnenhalen? Twee konijnen maximaal? Hoe ging dat hun clan voeden. Dit had Butterstar natuurlijk ook door en deze wuifde het voorstel dan ook meteen weg. En kwam met een betere. De kater grijnsde kort toen hij zijn leider bekeek. Sterk, onverslaanbaar. Dat waren zij. RiverClan.

De vraag werd naar hem getrokken en hij knikte, waarbij hij zijn spieren aanspande. Hij wist dat dit op een gevecht zou kunnen uitlopen en zijn houding liet duidelijk zien dat hij hier niet bang voor was. WindClan was zwak, had haast geen gezonde warriors meer over en kon duidelijk niet vechten. De dreiging hier was niet meer een vos, of honden, of jagers. Het was RiverClan. Één sterke, verbonden familie, die onder dreiging stond van een binnenkorte hongersnood, zou zich verenigen en vechten om wat ze nodig hadden. "Oceanstar, wil je werkelijk nog meer warriors van je verwonden of zelfs de dood injagen door koppig te zijn. Je houdt geen clan meer over. Of dat nou is omdat je ze allemaal laat sterven of omdat ze afstand van je nemen door al je domme, domme beslissingen," siste hij haar toe.

Onderwerp: Re: CLAN WINTEREVENT || Search for the fox