CLAN WINTEREVENT || Search for the fox

"this beautiful place,
isn't everything they say"

Honeyspots haar poten roffelde samen met die van haar clangenoten over de grond. Ze waren snel en het leek er niet op dat de jagers en de honden hun hadden gezien. Haar blauwe ogen volgde het tafereel, en dat was eentje zoals ze nog nooit had gezien. De jagers op paarden waren het meest afschrikwekkend. Ze konden sneller rennen dan welke kat dan ook en zaten hoog genoeg op de ruggen van hun dieren om de hele wereld te kunnen zien. En voor hen leidde ze hun meute honden. Honeyspots haar haren rezen overeind. Nu was er geen tijd om te aarzelen, ze moest aan hun doel denken. Red de kittens! Red de elders en red iedereen die nog achter was gebleven. Toen hoorde ze iemand schreeuwen. Een onbekende stem. Honeyspots wist niet waarom ze die roep zo duidelijk kon horen boven al het andere uit, maar het trok desalniettemin haar aandacht. Verward keek ze opzij en vestigde haar ogen op een grijze apprentice. Ze waren een goed eind van de meute vandaan dus kon Honeyspots het in niet teveel detail zien. Wel dat een wit cyperse poes gered werd door een grote, pluizige massa. De krijger stortte zich op de hond met dezelfde woestenij als haar tegenstander. Honeyspots knipperde verward en merkte niet dat haar pas langzamer werd. Als aan de grond genageld keek ze toe hoe in de verte een witte kattin een gevecht aan ging met de hond. Ze deed het op een manier die geen enkele clankat kende. Alsof ze ervaring er mee had. Honeyspots schudde haar hoofd. Ze zag schimmen en spoken, het leek wel alsof ze de witte kat kende. De blauwe ogen, de witte staart.. Haar ogen werden groot. Nee.. dat kon niet? De gevlekte riverclanner was nu tot een totale halt gekomen terwijl ze haar ogen niet meer van het tafereel houden kon. Ze was het gevecht aan het verliezen.. Maar voordat Honeyspots haar poten in beweging kon krijgen was het voorbij en kieperde de hond om. Verdwaasd sprong ze vooruit en wilde ze naar haar oude mentor toe rennen maar toen er een schot gelost werd stopte ze abrupt en bleef ze staan. Door de afstand had Honeyspots het wapen van de jager zien flitsen maar bereikte de knal pas een halve seconde later haar oren. Een jager op zijn paard reed voorbij. Iemand riep haar naam, boos dat ze zo stond te treuzelen, en met tegenzin scheurde ze haar ogen af van een klein wit bolletje die onder de hond lag. Haar poten kwamen in beweging en ze drukte haar ogen even stijf dicht voordat ze onder het rennen om keek. “Lostvoice.” Zei ze gesmoord.

Note: noticed Lostvoice

MADE BY VEL OF GS

Er gebeurde zoveel in een keer. Wolfheart had zeker drie extra paar ogen nodig om alles in de gaten te kunnen houden. Zijn woorden naar Amberstorm haalden weinig uit. Woest sloeg hij met zijn staart. Hij wist zelf ook wel dat hij geen deputy noch leader was, toch was het duidelijk geweest dat Oceanstar hem de leiding had gegeven. Waarom sloeg ze zijn bevelen in de wind? Vond ze hem niet goed genoeg? Veel tijd had hij er ook niet om over na te denken. Het was tijd om in actie te komen. Hij klauwde naar de vos en liet zijn blik kort afdwalen toen hij de kans kreeg. Riverclan geuren vulde zijn neus en hij wist dat het Oceanstar gelukt was om hulp te halen. Hoewel hij de visvreters haatte met een passie en ze liever zag gaan dan komen wist hij ook wel dat Windclan dit alleen niet ging redden. Niet met honden, tweebeners en een vos in en rond hun kamp. Wolfheart zijn oren draaide naar Stallionheart. De kater was voor de vos gaan staan als een soort lokaas. "Hou je ogen op de vos, laat hem je niet krijgen!" ze hadden geluk dat Bronzemask de vos half had kunnen verblinden. Dat was hun geluk op dit moment. Buiten het kamp konden ze het beest doden of wegjagen. Zijn blik ging kort naar Panthersoul en hij wist wat hem te doen stond. Met een paar sprongen schoot hij naar de achterflank en beet daar in vast zodat ze vos in beweging zou komen. Wolfheart zijn hart racete terwijl hij dit deed. Alles kon zo fout gaan, er was al zoveel fout gegaan. Dus dit ene ding moest goed gaan. Ze moesten de vos dood maken. "Buiten het kamp geven we hem de laatste slag. We zullen hem laten zien waar Windclan van gemaakt is!" brulde de kater woest, terwijl zijn poten krasten en plukken vacht uit de vos trokken waar mogelijk. Ze zouden het beest ombrengen, al was het het laatste wat hij deed.

BINNEN HET KAMP
Vos: Stallionheart, Panthersoul, Crowcall, Wolfheart
Hond: Dinspots, Cranepaw
Aan de kant: Bronzemask, Routpaw, Amberstorm
Nursery: Brokentune, Lunarbite, Faithleap & haar kittens, Mintkit, Pollenpuff, Sacredpace, Prayingkit, Hazelkit
Elders den: -

BUITEN HET KAMP
Honden & Twolegs: Burnetpaw, Silverdew, Lionbeat, Lizardpath, Fraypaw

KATTEN IN NOOD (Medicine cats)
Dood: Bronzemask, Tinderlight, Feathermist, Lostvoice
Ernstig gewond:
- Dinspots (mist een volledig oog)
- Lionbeat (schot van een geweer in achterpoot)
- Abysshowl (...)

Oceanstar stopte even bij een dode Windclankat die ze niet herkende maar ging snel verder, alsof ze een knop omgedraaid had in haar hoofd. Later zou ze moeten rouwen voor haar clangenoten; de Riverclanners hoopten dat zij niet ook zouden moeten rouwen voor enkelen van hun clangenoten. Stiekem vond Littlepaw het knap hoe kalm de windclan leidster bleef onder deze situatie, hoe ze haar aandacht bleef richten op wat belangrijk was. Ze dacht neit dat zij ooit hetzelfde zou kunnen doen. De grijze tabby leidde hen naar de achterwand van de nursery, waar de kleine apprentice meteen haar klauwen inzette terwijl Oceanstar haar clan waarschuwde voor de Riverclanners. Goed idee - straks zou Windclan zich nog vijandig keren tegen hen. De calico zetten alles in de strijd om de stevig gebouwde wand door te breken; ze beet en trok, krabte, zette haar volle gewicht ertegen. Langzaamaan begon ze door te breken; als de katten binnen in de nursery hielpen, zouden ze in no-time erdoorheen zitten.

GROEP 3

Tag: Oceanstar, Windclanners in de nursery

_{Coyotepaw was met Butterstar en een paar andere katten het kamp ingerend. Butter was wat bevelen aan het roepen, maar Coyo ging rechtstreeks naar de nursery. Kittens waren het kwetsbaarst, en die moesten het snelste weg. Kijk, dat wist ze al wel! Ze ging de ingang in. Oeps daar waren al heel wat katten. Allemaal Windclan, rook ze. Opeens voelde ze zich een indringer hier. Veel kittens waren al opgepakt, maar eentje lag nog een beetje hulpeloos tussen de poten van haar moeder. De queen leek erg angstig, wat natuurlijk hartstikke normaal was. "Zal ik...?" vroeg ze, terwijl ze met haar kop naar de jonge kitten wees. Eenmaal de queen het goed vond pakte ze het kleine ding voorzichtig bij de nekvel, en gebaarde met haar staart dat ze aan de achterkant naar buiten zouden moeten. Daar hoorde ze al gerommel, wat betekende dat ze er al bijna door waren. Zelf begon ze aan de binnenkant de takken los te krabben. Ze moesten hier zo snel mogelijk weg! Zodra zowel Little als zij nog een tijdje door aan het beuken waren, ontstond er een steeds groter wordende gat. Ze stapte achteruit, en gebaarde wild dat de queens daar door heen, naar Littlepaw moesten gaan. Zij ging pas als laatste naar buiten, en legde de kleine kitten vervolgens tussen haar poten. "Is het hier veilig?" vroeg ze bezorgd tegen haar beste vriendin.

GROEP 1

Tag Wisteriakit, Faithleap, de queens en kittens, Littlepaw

Queens en kittens kunnen via een gat in de achterwand van de nursery naar buiten!}

OCEANSTAR

♡like the moon cannot stop oceanic tide; but a hidden star can still be smiling at night's black spell on darkness, beguiling♡

Het was niet bij een dode gebleven, zoveel was al duidelijk. Ze kon zich echter nu niet focussen op de katten die ze nooit meer zou zien. De katten waarnaast ze zou zitten en voor de laatste keer zou samen tongen, terwijl ze zich in Starclan bevonden. Haar blauwe ogen lieten de pijn niet zien, tenminste niet aan de jonge Apprentice die samen met enkele anderen in groep drie was ingedeeld. Haar klauwen haakte ze onafgebroken in de wand, terwijl ze hier en daar een tak weg trok. Ze hoopte dat haar Warriors zich voor een keer zouden gedragen, zonder dat ze er om hoefde te vragen. Natuurlijk was de geur van Riverclan niet prettig, maar het was beter dan er alleen voor staan terwijl de kittens angstig piepten. Haar blauwe ogen gleden naar de gevlekte Apprentice, totdat er een gat verscheen en een flamepoint kattin de eerste kitten naar buiten tilde. Wisteriakit, haar kleindochter die zwakker was dan ze haar gunde. Ze gunde elke Warrior een prachtig leven, een zonder zorgen zolang ze aan het hoofd stond van haar Clan. Dat terwijl ze keer op keer faalde voor haar Warriors te zorgen. Ze kon het niet alleen doen, en dan nog maar te zwijgen over Bronzemask die zich zonder twijfel bij Starclan had gevoegd. Haar ogen prikten met tranen, terwijl ze zich door de opening heen wurmde en haar dochter even een kort tikje met haar staart gaf. Haar blik gleed naar de twee jonge Apprentices. "Is het hier veilig?" Vroeg de jonge flamepoint, terwijl ze in de verte een knal hoorde die overduidelijk afkomstig was van een van de twolegs. "Het is niet veilig, zorg dat iedereen buiten het kamp staat, en houd een oog op elkaar. Ik ga het kamp in om de gewonde weg te helpen." Mauwde ze terwijl ze de Riverclanners aan keek, ze moesten de zwakke voor haar beschermen terwijl ze zich in het strijdgewoel zou storten. Ze had te weinig poten om beide te doen.

Zonder verder een woord te spreken stapte ze door de Nursery naar buiten toe om vervolgens een gespannen Routpaw aan te treffen, meer dan gespannen zelfs. Doodsbang, voorzichtig stapte ze op de jonge kattin af terwijl ze haar hoorde schreeuwen om hulp. "Oceanstar, iemand!" Klonk er waardoor ze snel op de ander af beende om vervolgens een dode hond en gewonde Elder aan te treffen. Niet alleen dat, het leek erop dat Abysshowl niet de enige was die hier gewond was geraakt, ze kwam namelijk langs een even vreselijk uit ziende Dinspots en haar jonge zoontje Chasmkit. Ze bleef echter niet bij hen staan, ze zouden de weg naar buiten wel vinden. Voorzichtig boog ze haar kop terwijl ze Abysshowl een lik over haar oor gaf, ritmisch alsof ze een kleine kitten kalmeerde. "Routpaw, check of er nog gewonden zijn; ik blijf bij Abysshowl haar zal niets gebeuren." Mauwde ze kalm, helder.

De dood van de hond en de vroegere Riverclanner leek iets anders aangericht te hebben. Het geluid van weg stervende hoeven deed haar verrast op kijken. Waarschijnlijk was de dood van twee honden genoeg geweest voor de Twolegs om het territorium te verlaten, om gedag te zeggen tegen de mogelijke vangst van een vos. Een vos die rond dit moment gedood zou worden door de laatste Warriors die nog vochtten. Alles leek ineens doodstil en een koud gevoel greep haar hart vast. Haar prachtige vriendin, de kattin die haar s'nachts altijd geruststelde en haar vol liefde en begrip toesprak, was gewond. Als er een was die zich er door heen kon trekken, was het de grijze kattin wel. Zachtjes murmelde ze tegen de doodstille kat, in de hoop dat ze niet nog een kat zou verliezen op deze vreselijke dag. Ze was verbaasd dat haar Clan zich er zo goed doorheen had geslagen, het had geleken alsof ze zouden verliezen en uiteindelijk bleek dat ze zelfs zonder Riverclan al ver waren gekomen. Al hadden de voornamelijke langharige katten toch wel een groot onderdeel uitgemaakt van deze reddingsactie. Haar hart klopte in haar keel en haar poten trilden. Tinderlight en Bronzemask waren dood, tranen drupten over haar wangen naar beneden terwijl ze haar kop in de vacht van Abysshowl begroef. "Ik heb je nodig," Ze had haar vrienden nodig. Alleen kon ze het niet, zeker niet nu ze haar Deputy in deze strijd was verloren.

Tag: Groep 3, Littlepaw, Coyotepaw, Routpaw & Abysshowl
Extra: Twolegs trekken zich door het verlies van de twee honden terug!
De Medicine Cat's van Thunderclan en Shadowclan mogen nu ook binnen vallen!
Note: Geef iedereen de kans het mooi af te sluiten voordat Oceanstar, Butterstar nog aanspreekt en bedankt voor Riverclan's hulp. Dit zal een belangrijk onderdeel worden.

Stallionheart was naast hem gekomen na de vos bij de onderbuik geraakt te hebben en stelde voor dat hij de vos weg zou leiden, terwijl Panthersoul samen met Wolfheart de vos zou opjagen. Hij knikte, zodat de kater wist dat hij het ermee eens was en bewoog zich naar de achterkant van de vos. Stallionheart zou het lokaas zijn en zij zouden de vos opjagen. Buiten het kamp zouden ze de vos neerhalen. "Klinkt als een plan," Zei hij dan ook voor hij naar voren sprong en de vos bij zijn staart greep met zijn tanden in de hoop hem zo van hem weg te laten gaan. Wolfheart was ondertussen op een andere plek aan het aanvallen en het was nu alleen nog wachten tot de vos in beweging zou komen en Stallionheart het kamp uit zou volgen waar ze hem af konden maken.

Tag: Wolfheart & Stallionheart

De stem van Routpaw klonk, die hem beval Amberstorm weg te halen. Volledig in de stress zocht hij dan ook deze kattin, maar het enige wat hij nu zag was modderige wezens die langs hem schoten. Riverclan. Een korte zucht van opluchting dat ze hulp kregen verliet zijn mond voor hij op Amberstorm afstormde. Hij zag en hoorde niks meer, behalve die kattin die hij volgens Routpaw in veiligheid moest brengen. Net toen zij het kamp in kwam stormde hij voor haar tot stilstand, ietwat terug stribbelend omdat hij te ver doorschoot. "Is er een griep zo enorm naar je hoofd gestegen?!" Riep hij zijn zusje toe. "Sorry. Maar Amberstorm, ik begrijp dat je het niet wilt, je moet naar de veiligheid." Sprak hij, niet wetend wat er voor de rest aan de hand was. Hij kon maar op een ding tegelijk focussen en dan had hij voor de rest compleet niks door.

Stallionheart

Let me take you for a wild ride

WindClan

33 Moons

Let me take you for a wild ride

» Mood: Fierce «

Gelukkig gaven beide katers gehoor aan zijn oproep. De adrenaline golfde door zijn lijf terwijl hij wegschoot met de vos op zijn hielen die weer op zijn beurt op de hielen gezeten werd door Pantersoul en Wolfheart. Met zijn pluisstaart recht overeind rende de kater het Camp uit richting de open vlakte waar ze een einde konden maken aan het ellendige beest. Het was de laatste vijand die nu direct in de buurt was van WindClan en RiverClan hielp met alle katten in veiligheid brengen. Thank you StarClan dacht hij en hij sprong naar rechts om de vos in de war te brengen. Achter zich hoorde hij de kaken net dichtklappen en zijn hart bonsde in zijn keel. Met een snelle wenteling draaide de kater zich om en vloog hij naar de keel van de vos die vol in de ankers ging van schrik. "Wolfheart, pak hem bij zijn buik!" riep de kater en hij liet zijn tanden in de witte vacht van de vos zinken die wild begon te schudden. "Panthrs.. Grijp um" riep hij tussen zijn tanden door. Het wilde bokken ging door en hij was gedwongen de vos nogmaals los te laten terwijl hij met een klap op de grond landde. Alle lucht leek uit zijn longen geperst te worden maar zo snel hij kon stond hij nog een keer op om aan de kant te gaan voor de vos die nu nijdig in het rond aan het happen was. "Pas op!" riep hij. Hij dartelde in een rondje om de vos heen en greep hem bij zijn linker achterpoot. Dit moest eindigen, en snel ook voor het overleven van WindClan.

...

Tag: Wolfheart | Panthersoul

Lijstje:

De katten begonnen een gat in de wand van de nursery te maken, maar Hazelkit was heel erg stil geworden. Ze was in een hoekje gaan zitten, in een gedoken. Ze was doodsbang en haar mama kwam niet. De katten wilden haar er niet door laten. Ze had al meerdere keren de nursery uit proberen te glippen, waardoor ze haar nu alleen nog maar beter in de gaten hielden. Dus was ze in een hoekje gaan zitten terwijl er kleine traantjes uit haar ooghoeken drupten. “Nee ik ga niet!” Gilde ze toen ze door de wand heen waren en probeerden de queens en kittens naar buiten te krijgen. “Ik ga niehhhieeet!” Ze zette zich helemaal schrap en boorde haar tanden in de andere wand van de nursery. Helemaal aan de andere kant van het gat en zette zich schrap. Ze ging niet zonder haar mama. Eerst moest Amberstorm hier zijn, eerst haar mama…

BINNEN HET KAMP
Vos: Stallionheart, Panthersoul, Crowcall, Amberstorm
Hond: Dinspots, Cranepaw
Aan de kant: Bronzemask, Wolfheart, Routpaw
Nursery: Brokentune, Lunarbite, Faithleap & haar kittens, Mintkit, Pollenpuff, Sacredpace, Prayingkit, Hazelkit
Elders den: -

BUITEN HET KAMP
Honden & Twolegs: Burnetpaw, Silverdew, Lionbeat, Lizardpath

KATTEN IN NOOD (Medicine cats)
Dood: Bronzemask, Tinderlight, Feathermist
Ernstig gewond:
- Dinspots (mist een volledig oog)
- Lionbeat (schot van een geweer in achterpoot)
- Abysshowl (...)
- ...
- ...

Faith

"sheeps and lambs
becoming lions"

Faithleap had Wisteriakit nadat de Riverclanners hen te hulp waren geschoten aan een Apprentice gegeven. Haar blauwe ogen gleden naar haar andere kit die door Brokentune en Lunarbite naar buiten werd gebracht. Even bleef ze staan terwijl ze zocht naar Chasmkit en de kittens van Amberstorm. Haar ogen werden groot toen ze Hazelkit weg zag rennen naar de andere kant van de Nursery en haar hysterisch hoorde piepen om haar moeder. Meteen verliet ze de rij waarna ze naar de kitten toe snelde. Natuurlijk wilde ze Amberstorm, ze zou die idiote kattin een draai om de oren geven. Voorzichtig boog ze haar kop terwijl ze de kitten over diens oren heen likte. "Hazelkit, je kunt hier niet op mama wachtten. Mama heeft ervoor gekozen om het kamp te beschermen zodat jullie veilig weg kunnen. Als je op mama wacht kan je dood gaan. Dus kom mee," Sprak ze zacht, haar stem kalm,maar streng.

Tag: Brokentune, Coyotepaw, Lunarbite, Chasmkit, haar kittens & Hazelkit

lili # #

credit to kenz.

Grommend en sissend had ze haarzelf zo groot mogelijk gemaakt, het was eerder een reflex dan iets anders, aangezien ze zich wel bekend was met het feit dat de wind in haar haren sloeg en haar weerhield van snelheid te halen. Gelukkig had ze iemand naast haar, haar zuster SIlverdew. Samen konden ze dit wel halen. Het geroffel van de aarde en het geblaf van de monsters was iets dat recht uit een nachtmerrie kwam; het was een zicht die men niet graag zag, zeker niet voor hun. Maar Burnetpaw gaf niet op en zette zelfs nog een tandje bij om haar snelheid nog op te krikken, niet van plan te stoppen voor wat of wie dan ook. Iets in haar zei dat ze moest blijven gaan, ondanks dat dit haar einde kon betekenen. Voor de clan... Haar adem was gehaast, maar toch beheerst. Ze struikelde niet over haar eigen doen en was stiekem wel verbaasd hoeveel controle ze had over haar volledige lijf. De wind in haar haren, de grond razende onder haar poten. Ze voelde een pijnlijke steek in haar ledematen toen ze haarzelf even uit een verkrampte houding uitstrekte, een teken dat de spieren in haar lijf lichtjes begonnen te protesteren, een teken van limiet. Toch bleef ze doorgaan, niet wetende dat haar snelheid aan het afnemen was. haar hangende staart een doelwit voor de jagers die even hun geweer oprichtte en-
Bam! Met een hevige ruk werd de rossige poes weg geduwd. Iets dat ze niet had verwacht, waardoor ze met een hevige knal over haar eigen as rolde en met een hevige knal tot stilstand kwam tegen de grond. Vluchtig keek ze op, haar spieren trillende van de inspanning en angst die door haar lijf sudderde. Nog voor ze wel degelijk de situatie in kon nemen, sneed een pijnlijk geluid door de lucht heen waarna de impact wel meteen zichtbaar werd. Haar bek sperde zich open, waarbij haar pupillen zich vernauwde tot spleetjes, een stille roep van shock kwam uit haar longen... Met een hevige teug haalde ze weer even piepend adem, waarna ze wel meteen recht sprong en naar de gewonde kat toe stormde. Adrenaline sudderde door haar lijf heen toen ze even over haar schouder heen keek. De honden zaten hun op de hielen, nog een paar lengtes en ze waren er. Samen met hun twolegs en paarden. Kort keek de jonge kattin even om naar haar zuster en Lionbeat... Voordat ze al snel een besluit nam.

Gillend draaide ze zich om waarna ze met grote sprongen zowat op de honden afliep; de groep was inmiddels uitgedund naar een paar enkele individuen... Zonder enige twijfel sprong de elegante kattin zowat op een van de honden, waarbij ze zowat op zijn kop lande. Grommend begon ze uit te halen naar diens ogen, diens gezicht, voordat ze besluit van het monster af te springen. Net op tijd;.. Want zijn maat haalde net uit naar haar staart. Beverig haalde ze even adem, waarna ze wel meteen het op een lopen zette, recht naar de twolegs toe. Toen een van de mannen dit zag, trok hij even hevig aan de teugels van zijn beest, waardoor deze even abrupt probeerde te stoppen en vervolgens even van zijn stuk werd gebracht door de rossige poes die aan diens grote benen voorbij suste. Als ze het goed had moest het badger nest hier net ver van zijn... Als ze het alleen maar kon halen. Hevig geschreeuw werd hoorbaar, waarbij de honden ook aan de poten van de paarden voorbij renden en de paarden hetzelfde deden, om met grote passen achter het eenzame beest aan te gaan.
Gelukkig voor haar, had ze gelijk. Het oude tunnelsysteem kon haar redding zijn, kon de redding zijn van Lionbeat en haar zuster. Heuvels werden wat heviger in postuur, gevolgd door een decor van stenen en verdord gras en struiken. Burnet maakte hier hevig gebruik van en begon haar lenige en elegante lichaam te gebruiken op de beste manier mogelijk; door een zigzag patroon aan te gaan. Dit werkte, gelukkig, in haar voordeel.. Als het op de twolegs aankwam. Want zij besloten dat deze rotsenpartij te gevaarlijk was voor hun paarden, waardoor ze deze tot een halt riepen... Een tweede knal sneed door de lucht heen, maar het was duidelijk dat deze tegen een steen kaatste. Wel meteen voelde ze tensie in haar lichaam toenemen, aangezien ze maar op een staartlengte van de rots had gestaan. Ze had er aan kunnen zijn. Met een hevige hap naar lucht dook ze dan ook weg in de grond, om zich hevig tegen de aarde aan te drukken en verder te kruipen. Haar hele lijf beefde toen de stilte van de holen werd gevuld met geblaf en het geluid van gewoel, de honden probeerden de smalle ingang -die door de jaren heen was verkleind- open te woelen. Nu moest ze ervoor gaan; moest ze de uitgang vinden van dit tunnelsysteem. Als ze de andere kant kon bereiken voordat ze door de ingang waren gebrokken, dan maakte ze een kans... Zo niet, wie wist wat er zou gebeuren...

Tag: No-one
Burnet is bij de abandoned badgerset, waar ze probeert te ontsnappen aan de honden & twolegs door het tunnelsysteem te gebruiken.

Amberstorm
De kattin zuchtte gefrustreerd toen plots haar oudere broer in haar gezichtsveld sprong en haar nog maar eens opdroeg om de veiligheid op te zoeken. Dacht iedereen dan dat ze zo nutteloos was? Dat ze niets kon en dat ze zichzelf alleen maar de dood in zou jagen? Op sommige momenten, als ze zich lag te vervelen in de nursery, leek die optie niet eens zo erg. Maar nee, iedereen moest nu bezorgd komen doen, nu terwijl ze het niet nodig had - en wanneer ze bad dat iemand haar op zou merken bleven ze allemaal gemakzuchtig blind. Amberstorm blies wat lucht in haar neus, keek nog even om zich heen naar de chaos om haar heen en gaf toen op. Iets in haar sterke groene blik brak, de koppigheid die haar al die tijd overeind hield verliet haar lichaam. Voor het eerst werd ze zich echt gewaar van de prikkende wond in haar zij, van de doffe pijn in haar hoofd en haar rug. Zonder Puddleshine nog eens aan te kijken beende ze naar de nursery, duidelijk alles behalve blij. Daar werd ze meteen ontmoet door Hazelkit, die haar koppigheid geërfd leek te hebben en weigerde de nursery te verlaten zonder haar bij. Met een geïrriteerde blik op haar snuitje pakte de queen de kitten bij haar nekvel, misschien iets ruwer dan noodzakelijk was, waarna ze richting het gat in de den liep. Daar wierp ze de twee Riverclanners een blik die absoluut alles behalve opgelucht was - het was eerder de blik van een kitten die schoorvoetend zijn straf uitvoerde. Daarna zette ze zich neer bij de andere kittens en queens, Hazelkit nog steeds in haar bek. Starclan, ze voelde zich zo nutteloos tussen al die zwakkeren die gered moesten worden; maar hoe hard ze ook probeerde, ze kon de rest van de clan er niet van overtuigen dat ze niet één van hen was.

Tag: (Puddleshine), Hazelkit, Coyotepaw, Groep 3, Queens & Kittens

Littlepaw
Coyotepaw begon nu ook aan de binnenkant mee te helpen met door te breken, maar Littlepaw gaf nog niet op. Stukje bij beetje braken ze door, tot ze een gat hadden dat groot genoeg was om de queens en kittens door te laten. De kleine kattin glimlachte blij toen ze de ander door het gat kon zien; ze was nog nooit zo opgelucht geweest om haar vriendin te zien. Pas nu ze stopte met graven zag ze hoe haar poten aan het bloeden waren. Waarschijnlijk was ze een nagel of twee verloren in haar furieuze gegraaf. Coyotepaw had een kitten in haar bek maar zij ging maar als laatste buiten; eerst kwamen nog andere Windclan queens naar buiten. Eén van hen keek hen wat bozig aan, maar daar besteedde Littlepaw geen nuttige energie aan. Uiteindelijk was ook de medicine cat apprentice buiten. Ze zette de kitten tussen haar poten en vroeg of het veilig was. De met modder besmeurde poes haalde haar schouders op en keek bezorgd naar de groep katten achter de nursery. "Ik hoop het..", antwoordde ze enkel, waarna ze afwezig aan haar bloedende voorpoot begon te likken.

GROEP 3
Tag: Coyotepaw, Kittens & Queens

BINNEN HET KAMP
Vos: Stallionheart, Panthersoul, Crowcall
Hond: Dinspots, Cranepaw
Aan de kant: Bronzemask, Wolfheart, Routpaw
Nursery: Brokentune, Lunarbite, Faithleap & haar kittens, Mintkit, Pollenpuff, Sacredpace, Prayingkit, Hazelkit, Amberstorm
Elders den: -

BUITEN HET KAMP
Honden & Twolegs: Burnetpaw, Silverdew, Lionbeat, Lizardpath

KATTEN IN NOOD (Medicine cats)
Dood: Bronzemask, Tinderlight, Feathermist
Ernstig gewond:
- Dinspots (mist een volledig oog)
- Lionbeat (schot van een geweer in achterpoot)
- Abysshowl (...)
- ...
- ...

Het was een gevaarlijk klusje wat de drie katers op zich hadden genomen, maar als dit niet goed uitgevoerd werd dan was Windclan ten dode opgeschreven. De half verblindde vos volgde nog steeds zijn woede en ging achter Stallionheart aan. Een grijs speelde kort op Wolfheart zijn gezicht. Dom rotbeest dacht de kater bij zichzelf. Ze zouden ze vos nu krijgen. Hij hapte wild om zich heen. "Wolfheart, pak hem bij zijn buik!" hoorde hij opeens naar hem geroepen worden. Zonder na te denken voel de kater aan op de buik van de vos. Hij klauwde en haalde zoveel mogelijk open zolang het beest zich bezig hield met Stallionheart aan zijn achterkant. Plukken vacht en bloed plakte aan zijn vacht en gezicht terwijl hij zijn scherpe nagels keer na keer over de buik haalde. Toen gebeurde het ineens. Wolfheart zetten zoveel mogelijk kracht in zijn aanval en met dat hij zijn nagels terug trok voelde hij bloed gutsen. Niet zijn eigen bloed, dat van de vos. Dit moest het zijn! Dit was een slagader! "We hebben hem! Hij bloed dood!" brulde de kater, hijgend en uitgeput. Bebloed en smerig sprintte hij voor de vos uit, haalde zijn nagels over de neus van het beest. Hij zag de kaken naar hem toe komen en dichtklappen, maar de kater zag dat het beest net als hun moe was geworden. Dat gecombineerd met nu het snelle bloedverlies maakte dat de vos extra sloom was. Wolfheart rende door naar de achterkant, waar hij Stallionheart zag staan. Kort daarna zakte de vos door zijn poten heen, het gras onder hen rood gekleurd door het bloed. Hijgend en puffend stond hij daar, zijn vacht plakkend van het bloed. Zijn eigen en dat van de vos. Op enkele krassen en een goede klap op zijn zij had hij er niet veel aan over gehouden. De kater prees Starclan.

Het was voorbij.

DE VOS IS DOOD!

De vos deed wat ze wilden en begon Stallionheart te volgen. Ze zouden moeten oppassen dat de vos niet plots besloot een rare richting uit te gaan, maar voor nu ging het goed. Eenmaal buiten het kamp ging Wolfheart naar de buik van de vos en hijzelf bleef tussen de vos en het kamp, zodat het dier niet zomaar kon besluiten om weer terug te gaan. Alleen toen hij hoorde van Stallionheart om de vos vast te grijpen deed hij dat. Hij zette zijn nagels in een van de vos zijn heupen en hield stevig was. De vos begon hevig te bewegen, maar los wilde hij niet laten. Plots hoorde hij de stem van Wolfheart die hen vertelde dat de vos aan het doodbloeden was en dat bleek ook toen de kracht van de vos leek af te nemen. Hij besloot zijn nagels nog een keer door de vos heen te halen voor hij zijn afstand nam, terwijl de vos in elkaar zakte. Hijgend bleef hij daar staan kijken om er zeker van te zijn dat het dier dood was, maar dat was zo. Hij had wat krassen hier en daar en was een keer van de vos geslingerd geraakt, maar gelukkig leek dat alles te zijn dat hem mankeerde. Nu was het hopen dat de andere dingen die er waren ook snel weg zouden gaan.

Stallionheart

Let me take you for a wild ride

WindClan

33 Moons

Let me take you for a wild ride

» Mood: Tired «

StarClan zei dank dat alles goed verliep. De aanvallen die de drie katers op de vos afvuurden gaven hem eindelijk de genade klap. Wolfheart schoot onder de buik van de vos en haalde die open waarna die een soort rode douche leek te krijgen van bloed. "We hebben hem! Hij bloed dood!" hoorde hij de kater roepen en de gevlekte kater liet een blij geluid horen. "WindClan kan voor zichzelf zorgen en bewijst dat nu maar weer eens!" snorde hij en hij keek naar de twee katers met wie hij had gevochten. Over zijn eigen lijf misten er ook een aantal plukken haar en drupte er wat bloed op de grond maar geen ernstige verwondingen of andere zaken. De andere twee katten leken ook weinig te mankeren. "StarClan bedankt voor het leiden van onze pootstappen" miauwde hij hardop. Hij keek naar de rossige vacht die nu ineengezonken lag en waar het bloed uit kroop. Het had niet anders gekund dan de vos te doden. Het beest had een te grote bedreiging gevormd voor de Clan en zou dat nu niet meer zijn. Zijn groene ogen glommen maar zijn blik verried dat het hem veel kracht had gekost. Hij keek snel om zich heen maar zag de jagers niet meer met hun honden. "Laten we Oceanstar op gaan zoeken" miauwde hij en hij liep naar Wolfheart en Panthersoul toe. "Goed gevochten" complimenteerde hij beide katten waarna hij een keer diep zuchtte. Hopelijk was het nu over met de grote verliezen in de Clan. Bronzemask was dood en wie weet welke katten nog meer.

...

Tag: Wolfheart | Panthersoul

Lijstje:

_{Sinds het moment dat de Windclan Apprentice het kamp binnengestormd was, tot het moment dat ze hier stond, was ze alert geweest. Natuurlijk verdiende Windclan hulp. Ze snapte niet waarom sommige Riverclanners het zo moeilijk vonden om in te zien dat wanneer er om hulp gevraagd werd, dat je dan ook direct in actie moest komen. Dus hier rende ze dan, samen met haar clangenoten. Ze waren allen besmeurd met modder, zodat de jagers hun waarschijnlijk niet zouden opmerken. Zelf was ze ingedeeld in groep 2, ze had de leiding genomen. Samen met een aantal warriors en apprentices begon ze met het gat van de uitgang te vergroten. Dat ging al snel, vanwege de goeie teamwork tussen hen. Ze riep tegen een aantal dat ze naar binnen moesten, kijken of ze nog hulp nodig hadden. Sommigen bleven het gat te vergroten. Sommigen gingen het kamp uit om te kijken waar daar nog hulp nodig was. Ook Dew ging naar buiten. Ze was nooit goed geweest in vechten, maar levens stonden hier op het spel, kittens, apprentices, elders... Families die uit elkaar getrokken werden. Even gingen haar gedachten naar Ravenfall, haar zoon, haar blinde zoon, die nu in Starclan was. Daar in haar ooghoek, zag ze een paard met een jager erop. Het had een ding in zijn handen, iets wat Dewflower niet kon plaatsen. Haar instincten namen over, en in blinde paniek rende ze de open vlakte op.

Ze had nooit gedacht dat haar leven op het spel kwam te staan. Het was een reddingsactie, niks meer. Ze zou samen met haar Clangenoten weer terugkeren, daar zouden ze rusten en morgen zou weer een nieuwe dag zijn. Een nieuwe dag, hopelijk de dag dat ze vrede kon sluiten met Skyfeather. Maar die zou niet meer komen. Ze hoorde oorverdovende knallen dat uit het ding van de twoleg kwamen. Waarschijnlijk had de jager gedacht dat de flits de vos zou zijn. Het was een ongelukkig toeval. De jager had niet de vos, maar een onschuldige kat doodgeschoten. Waarom zou hier ook een kat zijn? Zou de jager zich hebben afgevraagd. Maar daar had de jager helemaal geen tijd voor, hij moest verder. Op zoek naar de vos.

Voor Dewflower was er geen verder. Door de kracht van de schoten was ze een eind verderop geland. De brandende pijn was onverdraaglijk. Sterren zweefden voor haar ogen, en ze knipperde verwoed. Het leek alsof de tijd stil stond, alles ging om haar heen in slow motion. Ze probeerde omhoog te kijken, te kijken waar ze gewond was, maar zelfs dat deed ontzettend pijn. Ze voelde bloed uit haar buik vloeien, terwijl haar flanken snel op en neer gingen. Haar lichaam snakte naar adem. Ze hoestte, en braakte bloed uit. Ze probeerde te schreeuwen voor help, maar geen geluid kwam uit haar keel. Ze wilde huilen, maar tranen kwamen haar te kort. Ze wilde weer op staan, doorvechten, maar kracht had ze niet. Niet meer.

Lijstje:

BINNEN HET KAMP
Hond: Dinspots, Cranepaw
Aan de kant: Bronzemask, Routpaw, Puddleshine
Nursery: Brokentune, Lunarbite, Faithleap & haar kittens, Mintkit, Pollenpuff, Sacredpace, Prayingkit, Hazelkit, Amberstorm
Elders den: -

BUITEN HET KAMP
Honden & Twolegs: Burnetpaw, Silverdew, Lionbeat, Lizardpath
Vos (RIP): Stallionheart, Panthersoul, Wolfheart

KATTEN IN NOOD (Medicine cats)
Dood: Bronzemask, Tinderlight, Feathermist, Lostvoice
Ernstig gewond:
- Dinspots (mist een volledig oog)
- Lionbeat (schot van een geweer in achterpoot)
- Abysshowl (...)
- Dewflower (dodelijk gewond, heeft een schot in haar borst en onderbuik (ligt een eindje van het kamp vandaan))
- ...}

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Zacht geneurie had Pepperkit doen ontwaken. Het licht van de ochtendgloren scheen zachtjes op haar oogleden terwijl ze ze open knipperde. In eerste instantie waren de beelden die haar grote blauwe ogen opsloegen wazig. Ze zag het licht gekleurde silhouette van haar moeder, omrand door het licht wat de den in viel. Zachtjes zong haar moeder voor haar terwijl ze Pepperkit een lik over haar hoofdje gaf. "Goedemorgen kleine Pumpkin van me," murmelde de flame point kattin zachtjes, "heb je goed geslapen?"

In eerste instantie had Pepperkit rustig in haar nest gelegen nadat haar moeder vertrokken was op jacht. De kleine kitten had een beetje weggedoezeld, maar was ondertussen wel oud genoeg om heel eventjes zonder haar moeder te zijn. Mits het hele kamp niet in chaos verviel natuurlijk. Pepperkit wist niet wat haar overkwam en had zich stil gehouden in de nursery, weggedoken in een hoekje met grote blauwe ogen. De flame point kitten voelde haar borstkas samentrekken in angst en zat te beven op haar pootjes. Waar, waar was mama? Ze had haar mama nodig! Waarom was mama hier niet? Ze voelde tranen achter haar ogen prikken en een snik brandde achter in haar keel, maar ze kon hem er niet uitkrijgen. En toen werd ze door onbekende kaen opgetild en uit de nursery geëvacueerd. De kat rook naar vis. Maar Pepperkit was zo bang en moe dat het haar niet veel meer kon schelen. De jonge kitten liet zich slap hangen in de kaken van haar redder.

{Pepperkit wordt atm geëvacueerd door een NPC Riverclanner, als een Windclanner haar over wil nemen of een Riverclanner de redder wil zijn mag het}

BINNEN HET KAMP
Vos: Stallionheart, Panthersoul, Crowcall
Hond: Dinspots, Cranepaw
Aan de kant: Bronzemask, Wolfheart, Routpaw
Nursery: Brokentune, Lunarbite, Faithleap & haar kittens, Mintkit, Pollenpuff, Sacredpace, Prayingkit, Hazelkit, Amberstorm, Pepperkit
Elders den: -

BUITEN HET KAMP
Honden & Twolegs: Burnetpaw, Silverdew, Lionbeat, Lizardpath

KATTEN IN NOOD (Medicine cats)
Dood: Bronzemask, Tinderlight, Feathermist
Ernstig gewond:
- Dinspots (mist een volledig oog)
- Lionbeat (schot van een geweer in achterpoot)
- Abysshowl (...)
- ...
- ...}

De kater was zo snel mogelijk met zijn team in zijn kielzog in de richting van Windclan gedraafd. Zelf droeg hij wat prooien bij zich, voornamelijk bestaande uit muizen omdat hij ervan uit was gegaan dat Windclan dat nog wel zou lusten. De anderen hadden medicinale kruiden meegenomen. Nog even keek de leider achterom, voor ze het thunderpath over renden en het gebied betraden. Hier hield hij kort halt en keek voornamelijk Ace aan. "Wij zijn hier om te ondersteunen wat gewonden betreft, je mengen in andere zaken van deze clan is uit den boze," Even dat dat duidelijk was, want ze wilden niet nog meer gezeur over alles wat zich tussen Shadowclan en Windclan had afgespeeld de afgelopen tijd.

Hierna liep de kater weer door, behoedzamer, op zijn hoede door lawaai en veel verschillende geuren. Zijn blik stond strak en zijn snorharen trilden. Als een ware shadowclanner sloop hij over de grond, zijn buik het zand haast rakende. Het puntje van zijn staart maakte duidelijk dat hij gefocust was op het vinden van de meest veilige weg in de richting van het kamp en in de richting van Oceanstar. Nu scheelde het dat hij hier best wat keren geweest was als apprentice, al hoefde hij alleen maar de geur van het gevecht te volgen. Hij hoorde wel wat katten, maar bleef in de richting van het kamp gaan.

Tenminste, dat was zijn plan geweest. Tot hij van oor tot teen bevroor en zijn geest acuut leeg werd. Op een klein afstandje, in een perfecte plas met onbezoedeld bloed, lag een hoopje wat hem terug de tijd in sleurde. Zo levendig dat zijn neus weer begon te tintelen van verscheidene tikken die hij te verduren had gehad, en zijn gevoel automatisch de bekende spanning voelde van net de juiste woorden vinden waardoor ze nog even wilde blijven. Waardoor ze nog net niet wegging. Met een zucht zette hij zijn poten neer en rees als het ware weer op, volledig in beslag genomen door het lichaam voor hem en een volledige stilte in zijn geest. Als verdoofd liep hij naar haar toe, twijfelde kort bij de rand van de plas bloed, en stapte er toen in om bij haar te komen. Even, heel kort, liet hij zijn kop tegen haar zachte hoofdje aankomen en liet de kater een trillende zucht, voor hij zich oprichtte en scherp naar de twee anderen keek. "Let's go," Mauwde hij, heel erg duidelijk in zijn stem dat ze gewoon hun mond moesten houden. Zijn ogen stonden net iets té strak om zijn gezicht volledig uitdrukkingsloos te laten zijn. Maar voor Ace daar überhaupt over zou kunnen beginnen wendde de kater zich weer af en hees het smalle lichaam van de Windclanner op zijn rug. Tijd om Tinder thuis te brengen.

De hele rest van de weg naar het kamp was hij stil en liep hij rechtop met haar kleine lichaam op zijn rug. Op een bepaald moment verscheen er een waterig glimlachje omdat hij moest denken aan wat ze waarschijnlijk zou zeggen als ze hier was geweest, maar voor de rest van de tijd vertoonde de kater weinig emotie. Simpelweg omdat hij weinig emotie toeliet in zijn geest. Hij was hier op missie met een team. Het feit dat Starclan dit op zijn pad bracht, deed daar niets aan af. Mocht daar niets aan afdoen. Bovendien waren ze bij de ingang gearriveerd, negeerde hij de blikken en opmerkingen van de Windclanners die hij al tegen was gekomen, en het kamp in paradeerde omdat Tinder daar thuishoorde. En omdat Ocean er waarschijnlijk was. Ze moesten zich op z'n minst een soort van aanmelden.

Note: Tall heeft Ace en Bloodpaw bij zich om Windclan te ondersteunen. Zelf heeft hij wat muizen bij zich. Onderweg hebben ze het lichaam van Tinder gevonden en dat brengt hij nu mee. Ze staan in het kamp.
@Oceanstar
Gevechtsdetails:

Zo snel als haar pootjes haar konden dragen was ze naar Windclan gerend. Misschien niet het beste plan, als er gevaar was dan kon ze makkelijk doodgaan. Mistgaze zag geen diepte door haar blinden oog en gevaar zou altijd dichter bij haar zijn dan zij dacht dat het was. Maar dat stopte haar niet, want katten hadden haar nodig. Als Starclan vond dat het haar tijd was, dan was het haar tijd. Ze dacht na over wat ze aan zou treffen, maar toen de geur van bloed haar neusvleugels bereikt had wou ze daar niet eens meer over denken.

Het Windclan kamp was een ravage. Mistgaze was op haar weg naar de kamp ingang een dode vos tegen gekomen en had bijna een hartstilstand gehad. Een tortie en bruine Windclan kater hadden haar verwezen naar de achterkant van het kamp. Snel was Mistgaze tussen katten doorgeschoten. De kruiden bungelde uit haar bek terwijl ze rondkeek. Windclan kamp leek verwoest, al kon alles erger lijken dan het ook echt was. De poes haalde diep adem en verplaatste zich naar de plek waar katten zich leken te verzamelen. Ze had Rousebell mee moeten nemen. Haar ogen vielen echter op een kat die binnen in het gras lag, dat zag er niet goed uit. Met snelle stappen kwam de poes dichterbij en drukte haar neus in zijn vacht. Oh man, er lag een kit bij hem. Wat moest ze nu. Ze voelde een hartslag en hij voelde warm aan, maar ze wist niet goed wat ze met de kit moest doen nu. Ze legde de kit voor nu bij de kater zijn buik neer, die kon hem warm houden terwijl ze hem onderzocht. Er was zo snel geen warrior die de kit mee kon nemen. De kruiden legde ze neer. "Gaat alles goed? Kan je met me praten?" simpele vragen om er voor te zorgen dat ze een beeld kreeg van wat hij had. Maar toen ze omdraaide om zijn kop te bekijken zag ze het goed. De kater had een oog wat.. goed naar de knoppen was. Een probleem die haar op het lijf geschreven was.

Tag: Chasmkit, Dinspots, Mist wilt hem helpen met zijn oog.

I'll know my name
as it's called again

De kattin had zichzelf in het zweet gewerkt. Haar oren galmde nog van de bevelen die ze over het kamp had geschreeuwd met haar grote blauwe ogen rondzoekend naar de laatste die nog alleen waren of hulp nodig hadden. In het geweld was de tijd sneller voorbij gevlogen dan ze gedacht had. En het leek er op dat haar warriors die ze naar thunderclan en shadowclan had gestuurd hun taak hadden gedaan. Ze zag vanuit haar ooghoek mistgaze en een zachte glimlach gleed heel even over haar lippen. Goed. Die hadden ze nodig.

Het was een slachtveld en toen ze ook nog eens Talls stem hoorde keek de kattin op en ontspande ze zich. Haar eerste hulp patrol kon zich terug trekken. Ze zou haar gewonden tellen en hopen dat er niemand gestorven was in haar clan.

Hijgend keek de kattin rond terwijl ze zichzelf uit het kamp werkte. En buiten het kamp.. een stukje verderop zag ze iets dat haar hart liet stilstaan. Een witte.. of tenminste wat wit hoorde te zijn maar nu meer rood was. Een duidelijke Riverclan vacht.. Haar hart sloeg over terwijl ze er naar toe rende en slippend tot stilstand kwam. Maar inplaats van een van haar Warriors zag ze Lostvoice. Haar oud vriendin.. Haar verrader.. Ze kattin had hen verlaten, waarom.. waarom was ze hier. Haar ogen begonnen te tranen terwijl ze haar poot op de zachte vacht plaatste. "Je bent teruggekomen voor ons.. Je hebt ons gered.." Fluisterde ze zachtjes een kleine glimlach op haar lippen terwijl ze haar neus in de vacht stopte. "Er zijn zoveel in Riverclan die je gemist hebben.. Ik zal je naar huis brengen Lost.. Moge je met Starclan jagen en je zonden vergeven zijn." Een riverclanner was overleden. Hetgeen wat ze niet wou. Want in haar hart was Lost nog altijd een van hen.. Ze wa Lostvoice kwijt geraakt manen en manen geleden, toen ze nog Butterbell had geheten. Maar nu was ze haar echt kwijt. Haar verdriet draaide zich om in woede. Haar verlaten warriors waren zelfs nog trouw genoeg om terug te komen en te sterven om anderen van haar clan pijn te besparen. En wat was Oceanstar met haar clan. Niets. Ze waren niets, loyaliteit was ver te zoeken bij het stelletje nietsnutten.

Een grom gleed over haar lippen. Twee apprentices van haar clan roepende om over Lostvoice haar lichaam te waken terwijl ze richting Oceanstar stapte. Haar kop hoog, furie zichtbaar in haar ogen. Hun deal was nog niet klaar. Die deal had gestaan op geen verlies van Riverclan levens. Nu was het aan Oceanstar om het verlies van Lostvoice goed te maken. En dat was geen verlies dat licht gevuld zou worden.

"Oceanstar!"Haar stem net zo hard als onweer rolde over het slachtveld heen. Haar borst vooruit gestoken terwijl ze met een zwiep van haar staart haar ongedeerde of lichtgewonde warriors en apprentices naar zich toe wuifde. Nog geen stap dichter naar de windclan leader zettende. Ze zou maar naar haar toe komen.

Onderwerp: Re: CLAN WINTEREVENT || Search for the fox