CLAN WINTEREVENT || Search for the fox

Barksound was meteen in actie geschoten. Hij had zich in eerste instantie eerst op de vos gericht, aangezien dit beest als eerste het kamp in was gelopen. Er waren momenteel 5 warriors die het opnamen tegen de vos, inclusief de deputy. Maar alles veranderde toen de vos aanviel en Bronzemask vastgreep. Ze werd snel bevrijd en aan de rand van het kamp gelegd. Je moest geen medicine cat zijn om te zien dat dit niet goed zou aflopen. Bronzemask, de zus van Brindleleaf. Zijn hart klopte in zijn keel, waarna hij zich terugtrok en zich naar Routpaw en Bronzemask begaf. "Bronzemask," mauwde hij zachtjes, maar wel snel. Hij wilde kort zijn zegje doen, waarna hij verder kon gaan helpen. Hij keek kort op naar Routpaw, maar focuste zich nu even op de deputy. Hij kende haar goed, mede dankzij Brindleleaf die heel close wat met haar zus. Wat er ook gebeurde vandaag, hij had zichzelf nu al voorgehouden dat hij persoonlijk aan Brindleleaf ging vertellen wat er gebeurt was.

Tag: Routpaw en Bronzemask

BINNEN HET KAMP
Vos: Stallionheart, Panthersoul, Crowcall, Amberstorm
Hond: Dinspots, Cranepaw
Aan de kant: Bronzemask, Wolfheart, Routpaw, Barksound
Nursery: Brokentune, Lunarbite, Faithleap & haar kittens, Mintkit, Pollenpuff, Sacredpace, Prayingkit, Hazelkit
Elders den: -

BUITEN HET KAMP
Honden & Twolegs: Burnetpaw, Silverdew, Lionbeat
Hulp halende: Underpaw, Oceanstar

Amberstorm hoorde een zware stem haar naam roepen door het camp. Ze keek om, even afgeleid van de vos waarop die de kans nam om zijn poot naar haar te slaan. De kattin schrok, sprong aan de kant maar kon niet vermijden dat zijn klauwen langs haar zij gleden - weliswaar slechts oppervlakkig. Ze siste van pijn en keek boos naar de kater die haar geroepen had. Wolfheart. Wie had hem de leiding gegeven?! Waarschijnlijk Oceanstar, sinds die nergens te bekennen had - maar dan nog, dat zorgde er niet voor dat hij kon beslissen wat zij moest doen. Ze was geen zwakke queen die geëvacueerd moest worden, ze was net zo goed een warrior als hij en de rest. Daarom negeerde ze ook zijn woorden compleet en richtte ze zich terug op de vos. Iemand anders zou er wel voor zorgen dat haar kittens veilig zouden zijn. Ze sloeg haar klauwen uit naar de kop van het beest, boos grauwend. Kleine druppeltjes bloed druppelden uit het klauwspoor op haar zij; maar dat kon haar niet schelen, zo makkelijk was ze niet klein te krijgen.

Tag: (Wolfheart), Vos

Ze liep naar het Windclan camp. Littlepaws hart klopte in haar keel toen ze de grens overstaken met zo'n grote groep Riverclanners. Het voelde alsof ze iets verboden deden, alsof ze hiermee Starclans wrok over hun uitriepen; en toch was hun doel nobel. Onderweg deelde Butterstar de groepen in; Littlepaw kwam terecht in groep drie, die de achterwand bij de nursery open zou trekken. Ze voegde zich bij de andere katten van die groep. Onder de modder zag iedereen er hetzelfde uit en het camoufleerde hun geur genoeg dat het moeilijk was om de andere katten te herkennen. Ook aan haar zag je enkel dat zij het was aan haar turquoise ogen en haar kleine gestalte. En aan haar glimlach, die af en toe toch door haar serieus masker dreigde te breken.

GROEP DRIE

<sub>Tinderlight was op jacht geweest, diep het territorium in. De flamepoint kattin hield wel van de rust en eenzaamheid. Het zorgde dat haar hoofd rustig werd. Ze had zich sinds ze haar staart gebroken had alleen maar verder afgezonderd van de rest van Windclan. Wist zij veel dat ze op het moment hard nodig was... De wind stond de verkeerde kant op voor haar, dus de geluiden woeien van haar af. Toen ze met een klein haasje terugrende naar het kamp, liet ze deze vallen toen ze het geblaf en gekrijs hoorde. Oh grote Starclan. Het kamp werd belaagd door honden. Het geblaf was onmiskenbaar. Voor een moment bleef de flame point kattin geschokt stilstaan. Moest ze rennen? Moest ze haar clangenoten helpen? Was ze van nut? Haar poten beefden terwijl ze erover nadacht. Tinderlight was nooit de besluitvolle kat geweest. Eerder vrij besluiteloos. De kattin draaide haar oren in haar nek en haalde diep en huiverig adem. Doordat haar kop zo stormachtig was, merkte ze het lange gestalte in de heide een stuk verderop niet op. Ze merkte ook niet op hoe het gestalte langzaam zijn geweer hief en richtte. Haar blauwe ogen werden wijd toen na een harde klap een snijdende pijn zich door haar kop bliksemde. Vrijwel meteen werd alles zwart en stortte Tinderlight ter aarde, op slag overleden.

{Tinderlight is overleden! Ze ligt wat verder van het kamp af}</sub>

Oh Bronzemask was geen dwaas. Natuurlijk wist ook zij dat het bloed dat uit haar bek stroomde enkel slechte betekenissen met zich mee droeg. Inmiddels was ze aan het huilen. De poes merkte het pas toen de tranen over haar wangen op de grond druppelden. Hoe kon ze, hoe kon zij hier huilen terwijl de stervende deputy voor haar poten zich sterk hield. “Je word een goede medicine cat Routpaw.” Haar hartje brak en ze drukte warm haar neus tegen de kop van de ander toen deze opnieuw hoestte. "Shht, shht, s-spaar je adem, Bronze," suste ze zachtjes, wetend dat de zaden zou zouden gaan werken. Ze had er te veel gegeven, veel te veel, voor een kat die nog door zou moeten leven, dan. Maar zo zou ze rustig in slaap vallen, pijnloos. Routpaw haalde huiverend adem toen een nog hardere stem door het kamp geen schreeuwde. “M-mama!!”  Haar kleine hartje viel aan stukken toen ze de jonge kater op haar af zag stormen. Tranen vulden opnieuw haar ogen toen ze opzij moest stappen zodat haar zoon nog één maal Bronzemask gedag kon zeggen. Hij krulde zich om zijn moeder heen en Routpaw voelde de wereld om zich heen draaien. Flitsen van haar eigen, stervende moeder schoten voor haar groene ogen voorbij en kort hief ze haar natte ogen naar de hemel, maar Starclan zou haar smeekbeden niet beantwoordden. Bronzemask zou hier sterven, maar dat zou pijnloos zijn en in de poten van haar zoon. Was dat enige troost? “Mama hou vol, je kan nog niet gaan. Je bent sterk. Alsjeblieft!!” Routpaw wilde niets anders dan naast de kater gaan liggen en even hard huilen om dit verschrikkelijke verlies, maar het zou hen nergens brengen. Ze moest sterk zijn, maar Starclan, hoe kon ze dat ooit zijn. "Underpaw.. Ze... Ze..," de woorden staken als doorns in haar strot en deden pijn toen ze slikte. Met haar staart streelde ze de jongere kater. "Blijf hier, blijf bij haar. Stel haar gerust," ze kon het hem niet vertellen. Ze kon de kater niet vertellen dat haar moeder zou sterven, ondanks alles dat ze zou doen. Maar wat ze wel kon, was de rest van de clan helpen. Iets dat onmogelijk leek nu, nu het bloed van de deputy aan haar poten kleefden als een donkere herinnering aan de dood. Het rode bloed was in sterk contrast met haar witte poten en de poes had zich nog nooit zo ver van Starclan af gevoeld. Maar er waren meer katten die haar hulp nodig hadden, en ze wist dat zich moest losscheuren van deze tragedie. Barksound voegde zich bij hen en Routpaw ontmoette gebroken zijn blik, de woorden die hij murmelde gingen slechts langs haar heen. "L-let alsjeblieft op Underpaw," sprak ze de kater toe, bang dat de zoon van de deputy zo overmoedige beslissingen zou nemen om zijn moeder te wreken. "Blijf bij hem, alsjeblieft Barksound," en toen scheurde ze zich met pijn in haar hart los van de stervende deputy, terug de chaos in. Meteen wilde ze zich naar de nursery toe begeven, toen er plots allerlei vreemde katten hun kamp binnen stroomde. Meteen vlogen haar haren recht overeind, met angst in haar ogen dat een groep vreemde katten deze kans zouden pakken om Windclan de grond in te werken. De werkelijkheid was echter anders, ze herkende Oceanstar onder hen en ze wist dat ze steun moesten hebben gekregen van Riverclan. Oh Starclan, bedankt. De nursery werd vrij gemaakt en Routpaw bemerkte dat er genoeg katten zaten, in staat om de kittens in veiligheid te stellen. Wie niet veilig was, was Amberstorm; de eerste poes op wie haar oog was gevallen. Ze vocht nog altijd met de vos, ondanks de woorden ven Wolfheart. Niet alleen was ze een queen, ook was ze ziek. Routpaw was niet absoluut geen held en de grauwende vos vulde haar kleine hartje met angst, maar iedere warrior was druk bezig met vechten, en ze zou het zichzelf nooit vergeven als de zieke queen voor haar ogen verscheurt werd. Oh, here goes nothing. Éénmaal haalde ze diep adem en stormde toen naar de poes toe, die nu net buiten het bereik was van de vos. Met haar tanden greep ze de ander in het nekvel en sleurde haar met alle kracht die ze in zich had weg van het gedrocht, wiens tanden net voor hun neuzen dicht klapten. Gelukkig zouden de andere katten hem afleiden, waardoor Routpaw en Amberstorm kort veilig zouden zijn. "Amberstorm! ik wil dat je nu weg gaat! Ga naar je kinderen! Je bent ziek!" haar stem was krachtiger dan wanneer dan ook, maar ondanks alles was duidelijk dat het voornamelijk bezorgdheid was, geen woede. "Nu!" riep ze haar nogmaals toe, waarna ze zich tussen haar en de afgeleide vos neerzette.
Lang kon ze de andere poes echter niet toespreken, want een afgrijnselijk geschreeuw van een stervend dier drong haar oren binnen. Meteen draaide ze zich om, pure terror in haar groene ogen. Het gveluid was afkomstig geweest van een tweede hond die het kamp binnen was gedrongen, en wiens lichaam nu na trappelend en gorgelend op de grond lag. Het lijk van de hond zou haar hebben gerustgesteld, was het niet zo dat er een met bloed besmeerde kat bij een ook al bloedende Abysshowl stond. Ze herkende haar sukkeltje Dinspots en haar hart sprong tien meter in de lucht toen ze iets op de grond zag liggen vlak bij hem. Oh. Oh starclan. Met een ruk richtte ze zich tot de eerste de beste warrior in haar blikveld; Puddleshine. "Puddle! Haal Amberstorm hier weg, hou haar van de vos af,"  beval ze hem waarna ze zonder op een antwoord te wachten de Medicine cats den in stormde. Hier gooide ze in haar haast bijna alle planten van hun plekken en maakte een enorme bende, maar ze wist de voorraad spinrag om haar poot te wikkelen en alsof de duvel zelf haar op de hielen zat, stormde ze weer naar buiten, naar Dinspots toe. Haar ogen waren groot van angst toen ze zag dat hij het voor elkaar had gekregen om zijn whole-ass oog te verliezen. "Oh bij Starclan! Dinspost!" riep ze hem haast kwaad toe, al was duidelijk dat die woede voortkwam uit pure bezorgdheid. Meteen trok ze wat ruw zijn kop naar haar toe, waarna ze het gapende gat in zijn kop begon te inspecteren. Bloed stroomde eruit en voor nu was het enige wat ze kon doen, het kundig afdekken met spinnenrag. Het zou geen ontstekingen uitsluiten, maar er iniedergeval voor zorgen dat hij niet neer ging van bloed verlies. Trillend van angst, bezorgdheid en honderd andere emoties drukte ze zich tegen hem aan, kort steun zoekend in zijn aanwezigheid.  Kort viel haar blik op de trillende grijze kitten achter hen, ook zij was gewond. Routpaw voelde haar bloed veranderen in ijs.  "Ga weg hier, nú, pak Chasmkit en ga met Iciclecrown mee het kamp uit,"  vast besloten gaf ze hem met haar kop een duw waarna ze nog één keer oogcontact maakte. "Ga! ik zorg voor Abyss!" en dat deed ze. Met een ruk draaide ze zich om naar de toegetakelde grijze elder, die bewegingsloos op de grond lag. Routpaw haar hart zonk in haar keel, maar toen ze haar oor kort bij de hals van de ander legde kon ze tot haar geluk diens hart nog horen kloppen.Ze was slechts buiten bewustzijn, maar voor iemand als Abysshowl was dat al gevaarlijk. Allereerst greep ze de gestorven hond en trok die met veel inspanning weg van de poes, zodat ze diens wonden beter kon bekijken. Tot haar grootste opluchting waren die niet al te ernstig, al maakte ze zich zorgen om hoe diep ze waren. Net als bij Dinspots legde ze er kundig spinnenrag overheen, zodat het bloed iniedergeval gestelpt zou zijn. Voor de rest kon ze niets doen, Abyss moest een behoorlijke klap hebben gemaakt met haar kop, waardoor het risico van een hersenschudding bestond. No way was het veilig om haar nu te verplaatsen. "Oceanstar! Iemand!" riep ze wanhopig door het kamp, hopend dat er iemand zou kunnen zijn die zich nu over Abysshowl kon ontfermen, totdat ze weer wakker zou worden.  

Here goes OEF:
Tag (Op chronologische volgorde): Underpaw, Barksound, Amberstorm, Puddleshine, Dinspots&Chasmkit, Abysshowl, Oceanstar wordt geroepen

DE HOND IS NU DOOD

De she-cat keek met grote ogen toen ze door het besneeuwde gebied een grote waas zag van beesten. Haar hart klopte hard in haar keel. Haar grijze poten trillend van angst. Verstijfd van schrik en angst keek ze toe hoe een stel paarden naar haar toe galoppeerde met een aardige tempo. De grote hoeven stampte hard op de grond, haar oren bonsde van het geluid. Ze kon haar eigen hartslag en ademhaling niet eens meer horen. De paarden kwamen dichter bij, samen met de twolegs op hun rug. De she-cat nagelde haar klauwen in de bevroren grond. Waarom rende ze niet!? Paniek greep haar lichaam over. Beweeg! Schreeuwde ze in haar eigen hoofd, maar inplaats van om te draaien en weg te sprintte zakte ze door haar poten heen. Haar oortjes diep in haar nek gedrukt en haar zachte buikje het natte sneeuw rakend. Geschreeuw van twolegs en gehinnik van paarden klonk door de heides heen. Er werd naar haar gewezen en meteen rende de paarden met grote stappen op haar af. Feathermist ogen groeide zo groot als schoteltjes maar lang kon ze niet kijken. Een zwart beeld schoot over haar netvlies heen toen één van de paarden haar een trap gaf tegen der kop aan. Ze viel neer. Haar bek geopend door een gebroken kaak. Maar ze leefde nog. Voor kort maar. Want een stel nieuwe paarden stampte over haar heen. En nog één. En nog één. En nog één.. Verplettert door de hoeven en het gewicht, verliet ze met veel pijn het leven. Haar ogen waren nog wijd open gesperd maar geen beeld lag meer in haar blik. Alles was zwart. Donker. De dood had haar meegenomen.. Maar starclan zou haar opwachtte. Ze zou iedereen weer zien die gestorven was en dat was een vredig idee.

- Feather is dood. Stuk van het kamp af

Nu Routpaw steeds meer alleen voor kon staan, konden ze zichzelf opsplitsen. Op deze manier bleef er altijd iemand in het kamp, moest er plots een kat inzakken door ziekte. Wat er komende zou zijn, had niemand natuurlijk zien aankomen. Lizardpath was alleen niet ter plaatse om een poot toe te steken. Zij was richting de twoleg boerderij gegaan om de laatste restanten van de  wilgenbladeren te bemachtigen. De voorraad was niet groot en de ziektes waarbij katten braakten kwamen naar boven. Ze wilde vermijden dat katten hun magen leeg braakte door de ziekte, nu dat de prooi al zo schaars was. Als dat het geval zou zijn, liepen er binnenkort allemaal geraamtes door het kamp. Nog voor ze bij de boerderij was, werd ze opgeschrikt door het plots lawaai van vele twolegs te paard, die een troep honden achterna gingen. De honden hadden zich gefocust op iets anders en Lizardpath was gelukkig buiten bereik. Maar dat was niet wat er door haar kopje ging. De troep liep namelijk rechtstreeks richting het kamp. Het kamp was dan nog wel ver, maar het zag er niet naar uit dat ze van hun pad gingen wijken. De poes zetten dan ook meteen de achtervolging in. De sporen waren met gemak te volgen, wat heel goed was, want ze troep verdween langzaam uit haar zicht. Hun tempo lag vele hoger dan het tempo van een kleine medicine cat. Haar oren lagen naar achteren, niet wetende wat er zou gebeuren, wat er aan de hand was. Misschien liepen ze wel aan het kamp voorbij, dat wist je nooit. De sporen van vernieling waren te zien. Planten en jonge boompjes moesten er aan geloven. Maar het bleef niet alleen bij dat. Op haar pad kwam ze het misselijkmakende lichaam van een poes tegen. Lizardpath bleef in stilte staan, buiten adem van de tocht die ze al had afgelegd. Ze kon het lichaam amper herkennen doordat het zo vertrappeld was geweest door de paarden. De geur van de poes, gaf haar mee om wie het ging. Feathermist. Ze kon het lichaam hier niet laten liggen, wetende dat de vogels maar al te graag bereid waren om wat vlees binnen te doen in deze koude. Ze was bezig met het verslepen van het lichaam, om het tussen de wortels van een boom te leggen en ze te bedekken met de omliggende vegetatie, toen Lizardpath een enorme knal hoorde en geroep. Wat was er aan de hand? Ze maakte haar taak niet af, liet Feathermist tussen de wortels liggen met een grote tak over haar heen. Ze moest voorkomen dat er meerdere katten het pad van Feather volgden. Sorry Feathermist, moge Starclan je pad verlichten. Haar poten had ze weer in beweging gezet. Ze bleef aan één stuk doorliepen, het spoor van vernieling volgende. Ze passeerde het kamp, maar hier hield ze geen halt. Routpaw was daar en de geur die ze nu opving, was de geur van bloed en Windclan. Het was een keuze die ze maakte gebaseerd op het vertrouwen van haar apprentice. De geuren van drie katten kon ze onderscheiden. Burnetpaw, Lionbeat en Silverdew. Het waren Lionbeat en Silverdew die ze als eerst tegen kwam. Ze maakte vanop een kleine afstand al een korte schets van de situatie. Lionbeat lag neer. Silverdew zag er niet meteen gewond uit, maar had zich ontfermd over Lionbeat. Waar was Burnetpaw? Haar geur ging verder, weg van het kamp met de geur van twolegs en honden achter haar aan. Dit alles gebeurde in een flits, vlak voor ze zich bij het duo voegde. "Ik ben hier," mauwdde ze snel. "Ga Burnetpaw zoeken!"Beval ze aan Silverdew. Ze had gezien wat de paarden konden doen met een kleine poes, laat staan wat die honden en de twolegs erbij nog konden doen. De apprentice had niet de eeuwige energie om door te gaan. Starclan sta hen bij! Ze focuste zich nu op Lionbeat. Ze wist niet wat er gebeurd was, maar kon wel zien dat haar achterpoot er alles behalve goed uit zag.

BINNEN HET KAMP
Vos: Stallionheart, Panthersoul, Crowcall, Amberstorm
Hond: Dinspots, Cranepaw
Aan de kant: Bronzemask, Wolfheart, Routpaw
Nursery: Brokentune, Lunarbite, Faithleap & haar kittens, Mintkit, Pollenpuff, Sacredpace, Prayingkit, Hazelkit
Elders den: -

BUITEN HET KAMP
Honden & Twolegs: Burnetpaw, Silverdew, Lionbeat, Lizardpath

KATTEN IN NOOD(medicine cats)
Dood: Bronzemask, Tinderlight, Feathermist
Ernstig gewond:
- Dinspots (mist een volledig oog)
- Lionbeat (schot van een geweer in achterpoot)
- Abysshowl (...)
- ...
- ...
Gelieve de gewonden te bevestigen OF correct aan te vullen/aanpassen (wat is er gebeurd, welke  wonden zijn er?) zodat de Medicine cats jullie goed kunnen bijstaan/helpen!

Hij had de aandacht van de vos voor kort naar hem toe gekregen, waardoor Bronzemask weg had weten te komen. Stallionheart was ondertussen op de rug van de vos geklommen nu en had zijn tanden in de nek van de vos gezet. Zelf haalde hij nog een keer uit naar de snuit van de vos, maar in zijn ooghoeken zag hij hoe Amberstorm zich met het gevecht mengde. Moest de queen niet voor haar kittens zorgen? Hij liet zijn blik naar haar gaan. Hij wilde er iets van zeggen, Mintkit en Cocoonkit waren zijn zusjes tenslotte, maar Wolfheart zei er al wat van en kwam met het plan om de vos het kamp uit te drijven. Als je het hem vroeg zou het nu bijna makkelijker zijn om de vos te doden dan om het dier het kamp uit te krijgen, maar hij zou zijn best doen dat voor elkaar te krijgen. Hij schoot dan ook langs de vos heen, zodat hij bij de achterpoten was en dichter bij waar de kampingang was. Als ze de vos naar buiten zouden drijven, was het beter als deze iets had om te volgen. Hij haalde met zijn nagels uit naar de achterpoten van de vos en deze draaide zich vrijwel meteen naar hem om, om te kijken wie hem had aangevallen van achteren. Hij voelde zijn hart bonken, want nu moest hij het dier nog zover krijgen dat het hem zou volgen het kamp uit. Hij haalde uit naar de snuit en sprong een stukje terug toen de vos uit probeerde te halen met een poot naar hem. Dit zou nog niet gemakkelijk worden, maar als iedereen zou helpen moest het te doen zijn. De vraag was alleen wel wat Amberstorm zou doen, want voor nu leek ze alleen maar de vos aan te vallen en niet te geven om de kittens die ze daarbij achterliet. Hij moest hierbij warriors hebben die wisten wat ze deden anders zou het gevaarlijk worden.

Tag: Vos

Spoiler:

Lijstje::

Hij moest huilen.
Op dit moment was alles verschrikkelijk. Zijn familie was gewond. Routpaw was nergens te vinden. Hij was een oog kwijt en alles deed pijn. Zijn hele vacht zat onder het bloed en hij kon niet eens meer plaatsen van wie dit nu was. Hij proefde niks anders meer dan ijzer, bloed.

Toen plots hoorde hij een stem bij zijn kop en met een ruk draaide hij zijn kop naar haar toe. Hij had haar niet aan zien komen en schrok zich dood maar haar mooie gezicht zorgde toen voor alleen maar oplichting. Ze was oké.. Ze was oké.
Ze begon meteen met het dichtdrukken van de wond. Leeg staarde Din langs haar heen. De tranen stopten niet met stromen. Hij dacht na over de toekomst. Zou hij nog warrior kunnen worden? Zou.. Zou Rout nog van hem houden? Hij was lelijk nu. Een misvormde kat. Oceanstar had hem al goed te pakken gekregen maar nu was hij echt verpest.
Toen ze klaar was drukte Rout zich tegen hem aan. Bijna viel Din om maar wist zich te herpakken. Hij was duizelig, misselijk. Hij wilde slapen, zo graag slapen. Zwarte vlekken begonnen voor zijn zicht te kruipen maar toen kreeg hij plots een opdracht en met een schok richtte hij zijn aandacht weer op haar. Hij moest Chasmkit pakken en weggaan. De kater fronste niet begrijpend. Wat ging zij dan doen? Zij moest hier ook weg. Nu.

Maar het werd al gauw duidelijk dat dit niet het geval zou zijn. Ongelovig en wat verdwaasd keek de kater haar aan. "En jij dan?" zei hij, zijn stem in lichte paniek. "Jij moet hier ook weg," fluisterde hij waarbij zijn stem halverwege oversloeg in een snik. Hij wilde haar niet kwijtraken. Zij was alles. Echter werd hij weggeduwd, moest hij gaan, en hij pakte de kitten -- nee, zijn broertje -- op en deed precies dit. Hij haatte zichzelf maar hij had de kracht niet om een discussie aan te gaan noch had hij de kracht om haar het kamp met zich mee uit te sleuren.

Toen hij eenmaal buiten het kamp was zag hij allemaal katten die hem niet bekend voorkwamen. Kort vroeg hij zich af of hij, zodra hij het kamp verlaten had, StarClan of Dark Forest ingelopen was. Echter voelde hij zich te slecht om in één van de twee te zijn en hij had ook Chasmkit nog vast. Hij wist niet goed wat nu. Hij was moe en wilde slapen. Met een zuchtje zakte hij door zijn poten, daar, middenin het territorium. Hij had toch nergens anders om naartoe te gaan.
@Routpaw @ Chasmkit.

Amberstorm legde boos haar oortjes in haar nek toen Routpaw plots voor haar neus sprong, schreeuwend dat ze naar haar kittens toe moest gaan, dat ze ziek was. Nu stond de medicine cat apprentice recht in het pad van de vos. De queen wou haar wegduwen, maar de ander had weer iets anders gehoord en was weg voor ze er erg in had. De tabby brieste geïrriteerd, even twijfelend haar blik richtend op de nursery. Toen riep de stem van Butterstar door het camp dat ze Riverclan bijhad - alsof het allemaal nog niet chaotisch genoeg was. De kattin voelde geen opluchting bij dat nieuws, alleen irritatie en een soort pijn in haar trots. Windclan zou sterk genoeg moeten zijn om dit alleen aan te kunnen. Ze toonden zichzelf zwak, een makkelijk slachtoffer, een schande tegenover hun voorouders. Ondertussen lokte Stallionheart de vos achter zich aan, roepend aan Wolfheart en Panthersoul om hem achter hem aan te drijven. Amberstorm maakte haar beslissing in een fractie van een seconde, waarna ze zo snel als ze kon achter de vos en de drie katers aanrende. Ze was minstens net zo snel als hen, ondanks haar status als queen, ondanks haar ziekte, ondanks de nog steeds bloedende wond op haar zij.

Tags: (Routpaw), Stallionheart, Wolfheart, Panthersoul

Het voelde ongewoon, maar aan de andere kant toch weer zo ontzettend vertrouwd. Het was te lang geleden sinds ik weer eens buiten de muren van het huis was geweest. De twolegs zorgde goed voor me, maar het was nooit iets geweest waar ik aan had kunnen wennen. Wel had het me voldoende tijd gegeven om na te denken over fouten die ik had gemaakt. En by Starclan, wat had ik veel fouten begaan. Het was vooral de vraag waarom ik het in m'n domme kop had kunnen krijgen om mijn geliefde clan te verlaten. Waarom ik bang was dat Stormstar en Cinderfall me zouden verraden en me alleen zouden laten. Ik had er gewoon over moeten praten, ik had geen rationele beslissingen moeten nemen. Want juist daardoor zat ik nu zo in de problemen. Door die ene fout had ik m'n gelukkige leventjes, met een clan, een familie, een partner en m'n gezin, achter moeten laten. Door die fout had ik een paar jaar vast gezeten in het kamp van de Bloodclan, een plek die ik nooit echt mijn huis had kunnen noemen. Die paar keer dat ik toen bij de Riverclan border was geweest en weer weggejaagd was omdat de geur van de Elite te diep in mijn witte vacht had gezeten, had pijn gedaan. Maar ik wist natuurlijk ook wel dat ik niet meer terug had kunnen komen. Niet sinds ik Cinderfall had vermoord, Greypaw van het leven had ontnomen en m'n eigen dochter had ontvoerd naar de Elite. Appleblossom, mijn prachtige dochter. Ze wilde nog steeds niet met me praten, na al die jaren, kreeg ik het nog steeds niet voor elkaar. Ik kon 't dr niet schuldig nemen, met zo'n verschrikkelijke moeder als ik was geweest. En nu, nu was mijn witte vacht schoon en pluizig wit. De winter had me weer m'n lange vacht gegeven, waardoor de sneeuw me bijna liet verdwijnen. Het waren mijn helder blauwe ogen die nog zichtbaar waren. En dat was dan ook het enige. Ik zuchtte zachtjes en keek om me heen, de grenzen moesten hier ergens zijn, tenzij de clans zich hadden uitgebreid. Iets wat ik me niet kon voorstellen, er was al genoeg ruzie om de gebieden immers geweest. Het was een paar dagen geleden sinds ik besloten had dat de twolegs goed genoeg voor me gezorgd hadden, maar dat het woud toch echt mijn thuis zou zijn. Terug naar de Elite kon ik waarschijnlijk toch niet meer en ik durfde het er niet op te wagen om terug naar Riverclan te gaan, dus ik had me voorgesteld om als rogue door het leven te gaan en daar maar het beste van te maken. Wel hielt ik mijn naam, als aandenken van de kattin die ik ooit was geweest; Lostvoice.
Het geurspoor van Windclan hielt me eventjes tegen, ik was nooit een fan geweest van de snelle katten. Ik was een zwemmer geweest, al was het dan weliswaar dat ik er bang voor was. Eventjes stond ik stil, draaide mijn witte lichaam heen en weer, het rook hier vreemd? Het duurde eventjes, langer dan dat ik had gewild, voordat ik de geur herkende. Er was een vos in het gebied! Ik wist dat ik me er niet mee mocht bemoeien, immers konden de clans best goed voor zichzelf zorgen, maar aan de andere kant, wilde ik toch eventjes gaan kijken.
Mijn witte poten gingen als een razende door de sneeuw heen, wat langs mijn lichaam opstoof en het rennen moeilijker maakte. De geur van de vos was sterker geworden en vermengde met de geur van honden en een twoleg. Dit kon alleen maar fouten boel zijn en ik haatte het momenteel dat ik niets kon doen. Opeens stond ik stil, alle vier mijn poten stijf op de grond, toen ik de geur van Riverclan rook. Wat deed mijn oude clan hier? Zou Windclan echt de hulp hebben ingeschakeld van een andere clan? Was Everstar echt zo onzeker geworden dat ze de hulp van Dawnstar had ingeroepen? Ik herkende een paar geuren aan de kant van Riverclan, maar niet veel meer. Het was echt te lang geleden sinds ik weg was gegaan. Uit nieuwsgierigheid ging ik verder, kijkend naar wat er gebeurde allemaal.

En het was chaos, natuurlijk was het chaos. Ik herkende Butterbell, maar ze leek anders, moediger, meer zelfzeker. Was ze leader? Waar was Dawnstar? Ik schudde mijn hoofd, dat was iets voor later. Het zag er naar uit dat de vos in het kamp van Windclan was gekropen, een plek waar ik me veel te dichtbij bevond momenteel. Riverclan was aan het helpen om de wanden stuk aan het maken, terwijl enkele katten bezig was waren met de vos te verjagen. Een ijzige gil achter me deed om opkijken. Een bruine gestreepte kattin deed een poging om de vos te lokken door zich als aas neer te leggen. Ik haalde mijn neus op, ze rook naar ziekte, ze had hier niet eens moeten zijn. Pas op het moment toen ik merkte dat er een blauwe jongere kat op af kwam stormen, met een hond voor zich uit, snapte ik het probleem. De bruine kattin zou dit nooit overleven en de blauwe kat deed een dappere poging om de hond tegen te houden, maar het gevecht leek al eventjes aan de gang te zijn. Ik knarste met mijn tanden, ik was maar een rogue. Ik had hier niet eens moeten zijn, ik mocht niet. Maar de clans waren wel altijd mijn thuis geweest en ik kon ze toch niet zomaar kapot laten gaan? Zonder dat ik 't echt in de gaten had, kwamen mijn poten in actie. Ik stoof op de bruine kattin af, sprong over d'r heen, zodat ik in het blikveld van de hond terecht kwam. "Rennen," snauwde ik naar de kattin toe, ze zou het niet overleven als ze hier zou blijven. "Je clan heeft je nodig. Ren, nu!" Ik merkte hoe de hond steeds dichterbij kwam en draaide mijn kop om het dier head's on aan te vallen. Ik sprong in de lucht en greep de hond bij z'n oor, waarna ik mijn nagels in zijn kop zetten. Met een beetje moeite en met zo veel mogelijk nagels in zijn huid, klom ik naar boven toe. Toen ik de blauwe kat zag, knikte ik alleen maar. "Kijk of je 'm bij z'n flank kan grijpen," riep ik naar de kat toe. Zelf kroop ik in de nek van de hond en zetten met mijn nagels erin. De hond stopte met rennen en piepte luid, terwijl hij woest zijn klop begon te schudde in een poging om me van zich af te krijgen. Snel zetten ik mijn nagels dieper in zijn vacht, maar ik verloor mijn griep en zakte op de grond. Vloekend kwam ik weer overeind, om te zien dat de hond boven me hing. Ik gromde en blies naar het beest en was voor een keer dankbaar voor de trainingen die ik bij de Elite had gekregen. Daar was het vechten met honden bijna een basis principe geworden en daarvan had ik toch wel een paar dingen opgevangen. Ik haalde uit naar de snuit van de hond toen hij naar me hapte en ik voelde hoe mijn klauwen een scheur in zijn neus haalde. De hond yelpte eventjes en stapte achteruit, voordat er weer een hap in zijn mijn richting op kwam. Ik haalde nog een keer uit, maar dook daarna onder de hond door. Ik zetten me af en sprong tegen zijn zijkant aan, om mijn nagels en tanden in zijn flank te zetten. De hond jankte van de pijn en draaide zich woest om. Ik voelde kaken rond mijn middel heen gaan en deed een snel schietgebedje naar Starclan, maar in plaats van een doodsbeet werd ik van de hond af gegooid en kwam hard tegen een steen terecht. Ik voelde hoe de lucht uit mijn longen werd geslagen en ik hoestte wat bloed op. Mijn hele lichaam deed pijn en ik begon te merken dat ik echt oud was geworden. Moeizaam kwam ik overeind en blies naar de hond om zijn aandacht vast te houden. Ik had niet meer gezien of de bruine kattin inmiddels weg was, nog of de blauwe kat nog bezig was met de hond bezig te houden. Ik had alleen maar aandacht voor het lelijke beest voor me. Kwijlend was de hond op me af gekomen en ik haalde weer uit met mijn klauw. Ik wist de hond in een oog te raken en deze te verblinden, voordat ik een beet in mijn poot kreeg. Ik piepte van de pijn en voelde hevige pijn door mijn poot heen gaan. Snel sprong ik over de kop van de hond heen en greep 'm nog een keer bij zijn nek, maar ik kreeg geen houvast dit keer en gleed er weer vanaf. Damn. Ik dacht koortsachtig na, wat deed de Elite tegen een grotere hond? Aanvallen met meerdere katten, ja, maar dat kon nu niet. Ik stond er alleen voor. Richt je op de nek, dat probeerde ik, maar wilde niet lukken. Ik wist het niet meer en voelde opeens een klap in m'n zij. Ik werd nog een keer tegen een steen aan gegooid en ditmaal bleef ik iets langer liggen. De hond snuffelde bij mijn lichaam, waarschijnlijk om te kijken of ik echt dood was. Van dit moment maakte ik gebruik, door me overeind te duwen en de hond bij de keel te grijpen. Ik zetten mijn klauwen en mijn tanden in de nek van de hond, hopend zijn luchtpijp te pakken te krijgen. De hond wankelde op zijn poten, ik voelde het en mijn staart zwiepte tegen de grond aan. Ik hief mijn lichaam overeind om met mijn achterpoten de keel van de hond open te trekken. Uiteindelijk trok de aantrekkingskracht van de aarde de hond tegen de grond en kon ik het niet meer voor elkaar krijgen om niet onder het lichaam van de hond vast te komen zitten. Snel probeerde ik het massieve beest van me af te krijgen, maar het bewoog niet meer en ik zat muur en muur vast. Mijn lichaam was moe, de klappen om de steen en de beet in mijn poot hadden me meer uitgeput dan dat ik wilde toegeven. Het leven als kittypet hadden me aanzienlijk zwakker gemaakt, ik was niet meer zo sterk als dat ik ooit bij de Elite was geweest. Ik gromde diep en vroeg me af of ik om hulp kon roepen, maar niemand zou een rogue komen helpen, niemand was gek genoeg om dat te doen. Dus ik liet 't er maar bij, de hond drukte zo zwaar op mijn lichaam dat ik bijna zeker wist dat het minstens een paar botten had gebroken. Ik slaakte een zucht en keek om me heen, hopelijk waren de twee katten weggekomen en had ik tenminste nog iets kunnen helpen. Een kleine glimlach gleed over mijn gelaat heen. Ik dacht terug, aan Stormstar, aan Cinderfall, aan... bam! Leegte. Het schot was gelost, de jager had zijn wraak, mijn hoofd was leeg.

Spoiler:

Tag: Saving Amberstorm and Fraypaw. Killed the dog, got killed by the hunter. Goodbye my dear<3

Een luide stem liet haar omdraaien, waardoor ze plots Fraypaw aan een razende snelheid op haar af zag komen - en achter hem aan een hond die zijn blik op haar gericht had. Amberstorm schrok en kwam glijdend tot stilstand, waardoor haar poot bleef steken in de met sneeuw bedekte grond en ze een heuse koprol maakte. Ze kreunde even van pijn - de landing was niet bijzonder goed gegaan - maar voor ze zich terug recht kon zetten sprong een onbekende gedaante die naar tweebenen rook over haar slanke lijf. Haar vacht stond recht op haar rug en briesend stond ze weer op, denkend dat het een tweebeen of een hond was die over haar heen sprong; maar het was een grote pluizige kittypet, die zowaar de hond aanviel op een manier die niet echt kittypetachtig was. Ze riep naar haar dat ze moest rennen, voor de derde keer zeiden ze haar om weg te lopen. Even aarzelde de kattin. Weglopen was voor bangerikken, voor mietjes; en zij was moedig, een warrior, een sterke kattin. Ze stond aan de grond genageld terwijl ze keek hoe de verbazingwekkend sterke kittypet de hond vermoorden - en toen klonk er een luide knal. Amberstorm dook in elkaar, geschrokken door de klap, haar groene ogen gericht op het nu levenloze lijk van de witte kattin. Ze keek nog even om zich heen, naar de chaos, de Riverclanners die toegestroomd kwamen, de vos die ze nog steeds aan het bevechten waren, het lijk van de kittypet en de hond, alle ellende en pijn. Haar zij deed pijn van de kras die de vos erin gezet had, haar rug door de rare landing die ze daarnet gemaakt had en haar hoofd door de paniek en de chaos. Ze kon niet weglopen. Haar moeder was weggelopen van haar problemen, zij had haar clan in de steek gelaten - maar Amberstorm zou nooit zo zijn. Daarom draaide ze zich om en liep ze terug het camp in, waar ze met grote groene ogen om zich heen keek, op zoek om een manier om zich nuttig te maken.