CLAN WINTEREVENT || Search for the fox

Er was van alles gaande buiten de nursery en ze had geen idee wat. Allemaal onbekende geuren waren er, alleen deze keer wist ze dat dit gevaar betekende en niet zoals toen met de Shadowclankatten. Ze wilde aan de ene kant gaan kijken wat er aan de hand was, maar aan de andere kant wist ze dat ze dat beter niet kon doen. Amberstorm was echter al de nursery uit gegaan haar kittens achterlatende samen met Mintkit en Cocoonkit. Mintkit schudde haar kopje. Ze moesten evacueren, maar hoe kon ze de andere drie kittens meekrijgen? Ze had geen idee wat te doen en keek dan ook wat om haar heen zoekende naar iemand die haar en de andere kittens zou kunnen helpen.

Ze zat vast. Ze kon geen kant meer op. Ze was vrijwel meteen in actie geschoten en alsnog was ze omringt; overal waar ze keek waren katten aan het vechten. Ineengedoken en met grote ogen keek ze toe. Haar hele lichaam schreeuwde uit dat ze in een staat van pure angst was. Prayingkit hing in haar bek, net zo angstig als zijzelf. Sacred zag Bronzemask op de grond vallen maar kon er niks aan doen. Pollenpuff schreeuwde tegen haar dat ze in actie moest komen, maar het leek alsof ze geen kant op kon. Ze was aan de vloer genageld. Bloed van verschillende dieren kwam op haar anders witte vacht terecht. Tranen stonden in haar ogen. Ze kon niks.
Tag; @Pollenpuff

:

Oké, shit, dit was niet in zijn dagindeling ingepland. Deze dag zou hij lekker genieten van helemaal niks doen in de medicine cat den waar hij heel erg binnenkort uitgezet zou worden. Dit plan ging helemaal kapot toen er een vos, een aantal honden en twolegs het kamp in kwamen zetten. Zoals je wel is hebt.

Zijn tactiek was best simpel. Hij was helemaal naar de achterkant van de medicine cat den gelopen en daar zou hij blijven, wachten totdat alles voorbij was. Hij zou zijn leven niet riskeren door naar buiten te gaan, al helemaal niet nu alles nog net niet perfect geheeld was. Zijn achterpoot deed nog pijn en zijn zicht was nog steeds niet helemaal zoals het ooit was. Maar Rout had hem verzekerd dat alles weer goed zou komen, dus daar vertrouwde hij op.

Oh God. Rout. Waar was Rout?! Ze was niet meer binnen. Bij deze gedachte schrok hij op en krabbelde hij zo snel hij maar kon de den uit, recht in de rest van de chaos. Hij dook weg van een paar kaken en ontweek een random klauw. Oké, welke kant was ze opgegaan? Waar was zijn domme meisje nu weer heen, om iedereen behalve haarzelf te proberen te redden?

Hij kon haar niet vinden en paniek sloeg om zijn kleine hartje. Alles was een waas, diepte was nog steeds lastig en het ging gewoon allemaal veel te snel. Steeds moest hij van alles ontwijken en hij kwam in een minuut nog geen stap verder. Zijn blik landde op een kleine kitten, vlakbij Oceanstar haar den, en een hele, hele grote hond daar veel te dicht bij in de buurt.

Oké, nee, ik ben op zoek naar Rout. Hij wilde verder zoeken, maar kon het niet over zijn hart heen halen. Foxdung! Waarom was hij ook zo gevoelig! Met een grauw sprong hij over een kat heen, onder een vos door en beukte hij iemand aan de kant, waarna hij zichzelf zo hard mogelijk op de hond lanceerde. Met een grote sprong belandde hij op de hond, voor het eerst dat hij blij was met zijn WindClan genen. Hij probeerde hard in diens nek te happen maar werd er meteen afgeflikkerd. Helaas, door zijn WindClan genen had hij ook niet veel kracht.

Met een harde klap viel Din op de grond. Snel keek hij achterover naar de kit. "Blijf achter mij, ga in de den, maar probeer niet te vechten," siste hij snel naar de ander. Toen hij terug keek naar de hond hapte deze echter al vol naar zijn gezicht, recht op de bijna-geheelde wond boven zijn oog. Das pech, oog weg, was het enige wat er door zijn kop heen kon galmen terwijl het bloed uit zijn kop spoot. Jankend van de pijn haalde hij uit naar de hond, zo hard mogelijk, met het zielige kippenkrachtje dat hij had.

Tag; Chasmkit

lijstje:

Cranepaw had amper tijd gehad om uit zijn nest te komen toen het kamp plots overspoeld werd door drama. Met andere woorden: een heus bloedbad. Crane klom de eerste beste boom. Zich vast houdende aan de stam, probeerde hij eerst te plaatsen wat er aan de hand was. Het enige wat hij gehoord had was dat er een vos was maar nu hij rondkeek, was er veel meer aan de hand. Hij ademde even diep in toen hij Dinspots alleen een hond zag aanvallen bij de leadersden. Nu of nooit... Hij trok zijn nagels in en spring naar achteren, recht op de rug van de hond die net Dinspots ontdaan had van een oog, zijn oog. Hij leek wel uit de lucht gevallen te zijn. Zijn vacht stond naar alle kanten. Dit was dan ook zijn eerste hond waar hij ooit op stuitte. Hij mocht dan wel dapper ogen nu hij zich vastgepind had op de rug van de hond met uitgestoken nagels, maar hij was vanbinnen zo bang. Dat was te zien in zijn ogen, daar was geen ontkomen uit. Hij zette zich schrapper toen de hond zich weg draaide van Dinspots en probeerde het vervelende geval van zijn rug te krijgen, het vervelende geval dat beter gekend was als jonge Cranepaw. De apprentice beet zich vast in de vacht van de hond om betere grip te hebben op het beest. Wat nu?! Omdat hij zo klein was en zich plat op de hond begaf, was hij niet weg te slaan van het beest, totdat het dier zich op zijn rug draaide, met Cranepaw die geplet werd onder het gewicht van de hond. "Nek, nek!!" mauwde hij snel, buiten adem, als aanwijzing voor eender welke kat die hiertoe in staat was. De hals van de hond was vrij, klaar om doorgebeten te worden aan gezien de hond zijn kop gedraaid was naar Cranepaw die geplet werd.

Tag: Dinspots (Chasm), andere kat (of Din zelf)

lijstje:
Evacuatie: Iciclecrown; Sacredpace, Pollenpuff
Vos: Stallionheart, Panthersoul, Crowcall, Amberstorm
Hond: Dinspots, Cranepaw (helpt Din, maar roept nu een andere kat om het af te maken)
Aan de kant: Bronzemask, Wolfheart
Honden & Twolegs: Burnetpaw, Silverdew
Nursery: Brokentune, Lunarbite
Elders den: -
Hulp halende: Underpaw, Oceanstar

Even leek de spanning haar teveel te worden. Het feit dat ze zich zo op de hond had gegooid en het risico die daarmee gepaard ging... Hoe dan ook duurde het niet lang voordat een bekend gezicht zich bij haar voegde. Kort keek ze verbaasd op, haar pels nog steeds dubbel zo dik opgezet. "Burnetpaw, gaat het nog?" Klonk er van haar zuster, waarop de jonge kattin even naar haar knikte, lichte angst doorschijnende in haar ogen... Maar ze gaf niet op, ze was duidelijk overwelmd door adrenaline. Ze was niet bang. Niet nu, nooit niet. Hoe dan ook was SIlverdew in deze situatie een gek; ze had zich zomaar op een van die beesten gegooid. Burnet had dat ook gedaan, maar niet in een poging tot aanval, maar enkel om zijn aandacht te krijgen. Na enkele tellen kwam de grijze poes van het roofdier af, gespannen deinsde de jonge rossige poes naar achteren. Opletten! "We leiden ze zo ver mogelijk af van het kamp. Zorg ervoor dat de roedel op ons gericht blijft." Opnieuw knikte Burnetpaw. "Klinkt als een plan, let's go Silver!" Sissend stortte ze zichzelf ook even naar voren en haalde ze even uit naar een wild blaffende hond die stilstond. De hele roedel leek tot een halt te zijn gekomen nu er twee aggresieve katten voor hun stonden. Kort leken ze ook afstand te nemen toen ook Oceanstar zich bij hen voegde... maar toen die het op een lopen zette, was hun aandacht meteen op de grijze leader gericht. Grommend gooide de apprentice zich bovenop een van de beesten en hierdoor ramde ze hem omver. Even gingen ze een eindje rollen, om uiteindelijk tot een stilstand te komen. De adrenaline die in haar aderen stroomde liet haar meteen terug recht springen en met een lelijke haal haalde ze nog snel de neus open van een van de grotere honden die zowat steeds de leiding leek te nemen in de roedel. Hij was de eerste die meestal de stap zette... En ook nu leek dat zo te zijn. Gegrom ontglipte aan zijn lippen, gevolgd door wild geblaf dat happend naar haar werd gebracht. Geschrokken deinsde ze achteruit, nog nat de kaken van de bruin-witte hond ontwijkende. Hondenbloed plakte nu aan haar poten... het was niet eens zo hard geweest of een aanval met veel effect... Maar blijkbaar was het genoeg om deze achter haar aan te krijgen... En zo ook dus een stukje van de roedel, die boos blaffend in symphonie achter hun leider begonnen te razen. Wel meteen draaide de flame point zich een kwartslag, waarna ze zowat begon te lopen alsof der leven der vanaf ging... En wel dat deed ze ook... In de verte kon ze het geroep van de twolegs al horen, samen met het geroffel van de hoeven van hun paarden. Er leek een enthousiasme in hun stem te zitten bij het zien van de rossige, pluizige staart.

Tag: Hondenroedel, Twolegs en hun paarden + Silverdew, Oceanstar ook voor even indirect

_____

Evacuatie: Iciclecrown, Sacredpace, Pollenpuff

Binnen het kamp
Vos: Stallionheart, Panthersoul, Crowcall, Amberstorm
Hond: Dinspots, Cranepaw
Aan de kant: Bronzemask, Wolfheart, Routpaw
Nursery: Brokentune, Lunarbite, Faithleap & haar kittens, Mintkit
Elders den: -

Buiten het kamp
Honden & Twolegs: Burnetpaw, Silverdew
Hulp halende: Underpaw, Oceanstar

- Er is 1 hond binnengevallen in het kamp. De rest van de honden worden momenteel langs/weg van het kamp geleid

<sub>Pollenpuff’s vacht stond alle kanten uit en haar ogen waren wijd opengesperd. Bloed van verschillende dieren drupte van haar vacht af, al was ze zelf gelukkig nog niet gegrepen te zijn. Sacredpace leek echter niet aangevallen te worden door iets fysieks, nee, iets mentaals leek de poes in zijn klauwen te houden. Pollenpuff haar vacht prikte nerveus. Ze konden hier niet te lang blijven staan, tijd lekte weg als bloed uit de wonden van de warriors van de clan. Een andere uitgang van de nursery was er ook niet. Het was een diep hol. Ze zouden als ratten in de val zitten als één van die hondsdolle beesten zijn aandacht richtte op de zwakkeren van de clan. Maar dat zou ze niet laten gebeuren. Niet als zij hier bij de nursery stond.

Maar om te ontkomen moest ze wel Sacredpace in actie dwingen. De queen stond te rillen van angst en leek helemaal bevroren. Schreeuwen werkte niet en ze kon de queen moeilijk aan haar nekvel gaan meesleuren. Een kitten tillen wilde nog, maar niet een volgroeide queen. Of zou ze Prayingkit overpakken en zou de queen dan volgen als een hoefdier achter een wortel? Nee, dat kon ze niet riskeren. Plotseling raasde Amberstorm ook nog eens een keer weg en pas toen viel haar blik op de andere kittens in de nursery en haar hart zonk. Hoe gingen ze die ooit allemaal veilig buiten het kamp krijgen? Zelfs met de moederkatten minus Amberstorm en Brokentune in de nursery. “We hebben hier hulp nodig met de kittens!” riep ze. Als ze nu de aandacht van de vos of de hond trok was ze er geweest, maar ze konden de kittens niet laten lopen. Die waren weerloos. En ze wist hoe vossen in holen doken als ze angstig waren. Het was een kwestie van tijd voordat deze de nursery zou kiezen om zichzelf in veiligheid te brengen.

Het geblaf begon af te sterven en de chaos werd iets minder. Zou het de groep die de honden af zouden leiden gelukt zijn om ze mee te krijgen? Pollenpuff bad tot de Starclan dat ze veilig waren. Ze wierp nog een blik op Mintkit en de rest. Gelukkig kwam Lunarbite ook nog aanrennen. Samen zouden ze misschien alle kittens veilig het kamp uit kunnen brengen… Maar dan moest ze er meer dan één dragen. Ze had wel eens ouders door het kamp zien lopen met kittens speels op hun rug liggend. Misschien zou zoiets een uitkomst kunnen bieden. En dan kijken of ze Sacredpace kon mobiliseren… Pollenpuff zakte meteen door haar poten heen en keek Mintkit indringend aan. “Klim op m’n rug Mintkit, en hou je héél goed vast. Geen zorgen maken dat je me misschien pijn doet. Heel. Goed. Vasthouden.” Als Mintkit op haar rug klom, kon ze nog een andere kitten meegrijpen. Ze wierp haar ogen, toch ook wel gevuld met angst maar ook doorzettingsvermogen op Lunarbite en Brokentune. “We moeten ze allemaal het kamp uitkrijgen.” Het weesnestje met de grote kattennamen.. zouden die kunnen meerennen tussen hen in? Dat zou al schelen, maar dan zouden ze ze wel goed moeten beschermen… Pollen’s hoofd draaide overuren. Hoe gingen ze ze veilig wegkrijgen? De seal point wierp een blik op Sacredpace. "Je móet ons helpen dragen Sacredpace, we kunnen het niet zonder je. Grijp jezelf bij elkaar, alsjeblieft! Dan gaan we met z'n allen."

TAG: Sacredpace, Prayingkit, Mintkit, Lunarbite, Brokentune, overige kittens.</sub>

BINNEN HET KAMP
Vos: Stallionheart, Panthersoul, Crowcall, Amberstorm
Hond: Dinspots, Cranepaw
Aan de kant: Bronzemask, Wolfheart, Routpaw
Nursery: Brokentune, Lunarbite, Faithleap & haar kittens, Mintkit, Pollenpuff, Sacredpace, Prayingkit
Elders den: -

BUITEN HET KAMP
Honden & Twolegs: Burnetpaw, Silverdew
Hulp halende: Underpaw, Oceanstar

Gapend lag de grijze kitten in de nest van zijn ouders. Abysshowl en Oceanstar. Hij was vanochtend vroeg naar hun toegekomen omdat hij niet kon slapen en mocht toen even een uurtje bij hen liggen maar toen de jonge ventje zijn blauwe oogjes geopend had waren ze beide weg. Met een kwijlspoortje hief hij zijn kop omhoog en keek rond. Het was nog een beetje donker maar de zonlicht dat naar binnen scheen vertelde de jonge kitten dat hij een aardig tijdje getukt had. Met een geeuw stond hij dan ook op om zichzelf daarna naar buiten te slepen om de frisse ochtendlucht te proeven toen ineens een harde stem door het kamp riep. Geschrokken deinsde hij achter uit en zag tot zijn grootste schrik een vos niet veel later naar binnen schieten. Bang struikelde hij over zijn eigen voetjes en lag doodsbenauwd tegen de rots aangedrukt. Zijn ogen groot toen het gevecht los barste. Chasmkit keek terug naar de den waar hij zonet gezetten had en wou er weer terug in rennen maar de meeste warriors hielden zich niet bezig met het feit dat er een eventuele kitten in de Leaders den kon zijn. Hij zag Iciclecrown de Elders en gewonen bij een rapen en het kamp uit te begeleiden en Pollenpuff met met nog iemand de nursury inschieten. Hij moest bij hun terecht zien komen! De jonge kater keek rond en zocht naar een veilige route maar de enige pad die hij kon nemen zonder gevaar werd ineens geblokkeerd door een nieuwe gevaar. Angst schoot in zijn kittenlijfje en bang piepte hij het uit terwijl de tom weg probeerde te rennen. Ver kwam hij niet want de kleine hond die het kamp binnen wist te komen greep zijn grijze staartje tussen zijn kaken. Pijn schoot door kleine pluizige kitten staart heen en dat liet hij horen ook.  Met een pijnlijke geschreeuw rende hij terug naar de den van zijn mama. Een kat schoot hem te hulp en viel de hond aan maar wat er toen gebeurde zou nooit meer van zijn oogvlies komen. De warrior werd gegrepen bij zijn oog en geschrokken begon hij te huilen. Niet alleen angst maar ook pijn maakte zijn tranen aan alsof ze watervallen waren. “Dinspots!” Piepte hij. Zijn hartje klopte zowat uit zijn borstkast terwijl hij bang zijn oogleden sloot.

Tag: Dinspots & Cranepaw

Lijstje:

Oh god oh god oh god, hij had nog nooit zoveel pijn gehad. Toen hij met Oceanstar had gevochten had hij al zijn pijn uit weten sluiten dankzij adrenaline maar nu was het tegenovergestelde waar. Het enige waar hij op leek te kunnen focussen was zijn oog, of zijn geen-oog, want hij zag hem daar liggen op de grond, shit lmao! Bloed stroomde uit zijn kas en de hond zou hem bijna te pakken hebben gekregen als een andere kat hem niet gered had. Die kwam echter vast te geraken en de hond focuste al snel weer op hem. Cranepaw stamelde buiten adem dat hij de nek moest pakken, maar hij kon er niet goed bij, hij kon niet zien hoe hij er bij moest komen!

Toen uit het niets was daar Abyss. En lieve, lieve Abyss die hem onder haar vleugel had genomen om de één of andere reden die hij niet snapte, sprong recht voor hem. Zette zichzelf tussen hem en de kaken neer. Ze gaf hem een opdracht, om Chasmkit te pakken en weg te gaan, en bijna deed hij het. Bijna. Maar als er iets was wat hij geleerd had van zijn nieuwe moeder, was dat hij nu familie had, en familie liet elkaar niet in de steek. Zijn vader misschien. Zijn moeder misschien. Maar Abyss? Zij niet. En dus zou hij haar ook niet achter laten. Tranen welde op in zijn ene oog toen Abyss hem haar zoon noemde. Het klonk alsof ze dood ging en dat was niet zijn plan. Hij pakte Chasm, zijn kleine broer, op en gooide hem (zachtjes oké) terug in de den, zodat hij in minder gevaar liep. Toen hij zich terug om draaide naar Abyss had de hond haar tussen zijn kaken.

De kater had immense moeite om te focussen. Hij kon niet goed zien hoe ver weg alles was, vond het lastig om zijn evenwicht te waren. Een groot deel van zijn zicht was gewoon compleet weg dus hij kon zoveel minder waarnemen. En het deed zo'n, verschrikkelijke pijn. Maar hij zou niet opgeven. "Mam," piepte hij angstig toen het beest met zijn kop begon te schudden. Hij voelde zich een kleine, domme kitten die niets kon. Hij moest zichzelf bij elkaar rapen. Hij zette zich schrap en sprong naar voren, greep het oor van de hond in zijn bek, beet zo hard mogelijk, laat Abyss los by Starclan! Hij duwde zijn klauw diep in de keel van de hond. Nu hij Abyss tussen zijn kaken had was hij voor Din even geen dreiging meer. Bijna viel hij om maar wist zich vast te houden door zijn klauw. Hij liet het oor los en beet nu zo snel hij maar kon in de wond die hij met zijn klauw gemaakt had. Trok letterlijk de luchtpijp van het mormel eruit. Bloed vulde zijn oog, zijn niet-oog, zijn neus, zijn mond, alles was bloed. Maar hopelijk, hopelijk was zijn moeder veilig.
Tag; Abysshowl, Chasmkit, Cranepaw

Zijn poten gingen snel. De windclan bloed dat door zijn aderen heen vloeide kwamen nu eindelijk voor het eerst echt een keertje naar boven. Niet dat hij wist dat hij een halfbloedje was maar het was duidelijk genoeg dat de grote tom niet een pure Windclanner was. Zijn dikke vacht die zo dik en trots waren als de manen van een leeuw, de spieren die op zijn schouder en sterke poten lagen, het was geen Windclan bouw. Maar wat zijn bloed ook wel niet mocht zijn, zijn hart zou altijd bij Windclan liggen. De rode tom die de kleur van de helse hitte vuur droeg rende door. Zijn adem hijgend. Piepend. Happend. De koude zuurstof in zijn brandende longen pompend. De tranen lagen in zijn mintgroene ogen maar hij wou niet geloven dat er iets mis was met zijn mama. De tom was altijd al een echte moeders kindje geweest. Een echte familie man. Om nu afscheid te nemen van iets waar van hij zielsveel van hield dat.. kon hij niet. Toen Underpaw het kamp binnenschoot zag hij de vos en een boel warriors boven op hem. Zijn hart ging tekeer vooral toen hij de plas bloed lag liggen. Zijn blik volgde de verse bloedspoor en zag zijn moeder liggen. Oceanstar had gelijk. Het was geen neppe woorden. Geen verbeelding. Het was echt en de waarheid klapte hard in. De tom stokte in zijn ademhaling en sprong op zijn stuk kleinere moeder af. De tranen vloeide over zijn wangen als twee open gezette kraantjes. “M-mama!!” Zijn stem die een stuk dieper geworden was in de tijd dat hij gegroeid was sloeg weer terug naar zijn kleine piepende kitten klank. Hij brak. Letterlijk. Underpaw ging beschermend om zijn moeder liggen. De grootte die hij dus van zijn onbekende vader gekregen had was nu erg duidelijk te zien toen hij om zijn mama ging liggen. “Mama hou vol, je kan nog niet gaan. Je bent sterk. Alsjeblieft!!” Huilend begroef hij zijn gezicht in haar bloederige vacht en begon haar liefkozend een paar kusjes te geven tegen haar gezicht.

Tag: Burnetpaw, Silverdew

BINNEN HET KAMP
Vos: Stallionheart, Panthersoul, Crowcall, Amberstorm
Hond: Dinspots, Cranepaw
Aan de kant: Bronzemask, Wolfheart, Routpaw
Nursery: Brokentune, Lunarbite, Faithleap & haar kittens, Mintkit, Pollenpuff, Sacredpace, Prayingkit
Elders den: -

BUITEN HET KAMP
Honden & Twolegs: Burnetpaw, Silverdew, Lionbeat
Hulp halende: Underpaw, Oceanstar

Haar hele lichaam trilde. Ze voelde de landing in haar poten toen ze van de hond was afgesprongen. Zenuwachtig zwiepte ze met haar staart. "Klinkt als een plan, let's go Silver!" Een bittere glimlach vormde rond haar snuit. Tijd om eens wat te doen met haar leven. De poes naast haar haalde uit naar een van de honden, en in een flits zag Silverdew haar leader verschijnen. Oceanbreeze richtte zich op een paar van de honden, voor ze weer snel vertrok. Silver zag de blik van de honden verschuiven naar de rennende poes, en Burnetpaw sprong op een van de honden om de aandacht weer terug te krijgen, toen begon het rennen. Ze voelde haar poten over de grond razen. Inademen, uitademen. Een goed ritme behouden. Het geblaf van de honden en het gerammel van hoeven verder achter haar was oorverdovend. Een luid getoeter klonk, en ze hoorde het merkwaarde geluid dat twolegs altijd maakte. Ze voelde de adem van de honden in haar nek hijgen. Ze keek heen en weer, opzoek naar een weg om de katten heen te leiden. Afgeleid sloomde ze wat af. tot de hond achter haar greep naar haar poten. Silver voelde zijn snuit langs haar vacht gaan. Adrenaline gierde rond in haar lichaam, in haar bloed, en ze zette zichzelf steeds sneller af wat meer afstand te krijgen, om zich vervolgens om te draaien en in een van de beesten hun poten te bijten. De hond piepte van pijn, en gaf een krachtige zwaai met zijn poot waardoor Silverdew even opzij vloog. Ze voelde de klap in haar zij, maar stond op om meteen door te rennen. De beesten waren een stuk groter, met langere poten. Een groot voordeel aan hun kant, maar de katten waren van windclan. Rennen was wat ze goed konden. Toch kon het geen kwaad als een van de honden tijdelijk mank zou lopen. Zeker nu de paarden steeds dichterbij begonnen te komen, en ze de grond onder zich voelde trillen onder het gewicht van de kollosale beesten. Deze waren het gevaar nog niet eens. Het waren de twolegs op hun rug. Ze had nooit gesnapt waarom paarden twolegs toelieten ze te berijden. Het waren domme wezens, gokte ze. Maar hun hoeven waren enorm en konden met gemak een kat verpletten zonder dat de beesten het doorhadden. Met geluk was je meteen weg, anders was letterlijk elk bot in je lichaam verbrijzelt. Nee, vertrapt worden door een paard stond zeker niet op haar wensenlijstje. Noch stond opgegeten worden door een hond, nu ze er zo over nadacht. Ach, ze gokte dat de meeste katten gingen op manieren die zij niet wilden. Maar zelf wilde ze eigenlijk nog wel een paar moons leven.
Een andere kat sprong het veld in. Lionbeat. Ze zag hoe de kat Burnet aan de kant gooide en zelf haar plek in nam. Nobel. Echter volgde kort daarna een knal, en ze zag hoe de kat instortte. Verstijft stond ze stil. Ze zag hoe de enorme groep van twolegs, paarden en honden eraan kwam denderen, terwijl voor haar een kat lag. Schichtig keek ze om zich heen. Er was niet veel tijd. "Je moet hier weg" concludeerde ze tegen de kat voor haar. No shit sherlock. Wat een manier om tijd te verspillen in deze situatie. Maar Lionbeat had wel een medicine cat nodig. Snel trippelde ze naar de kat, opzoek naar het gezicht van Burnetpaw. Ze kon haar zus niet zomaar alleen achterlaten, maar Lionbeat kon ze ook niet achterlaten en op dit moment was Lionbeat degene die gewond was..

Tag: Burnetpaw, Lionbeat (&Oceanstar)

Spoiler:

Meerdere katten waren er in de nursery om te helpen, maar ze had geen idee wie te vragen om hulp. Hoe zouden ze alle kittens het kamp uit kunnen krijgen? Het was niet alsof zij wat zouden kunnen doen, behalve misschien lopen op veel te korte poten. Een van de warriors kwam voor haar liggen, Pollenpuff als ze het goed had, en vroeg haar op haar rug te klimmen. Dat zou ze wel kunnen. Ze knikte kort en liet haar blik nog even naar de anderen gaan voor ze door haar poten zakte en de sprong naar de rug van de poes maakte en zich daar vastgreep aan wat plukken haar om zichzelf verder omhoog te trekken. Eenmaal daar deed ze wat er van haar gevraagd was en greep ze zich zo goed mogelijk vast. "Ik ben klaar." Zei ze. Ergens wilde ze weten wat er precies buiten gaande was, maar ergens was ze bang om te weten wat het was.

Tag: Pollenpuff

BINNEN HET KAMP
Vos: Stallionheart, Panthersoul, Crowcall, Amberstorm
Hond: Dinspots, Cranepaw
Aan de kant: Bronzemask, Wolfheart, Routpaw
Nursery: Brokentune, Lunarbite, Faithleap & haar kittens, Mintkit, Pollenpuff, Sacredpace, Prayingkit
Elders den: -

BUITEN HET KAMP
Honden & Twolegs: Burnetpaw, Silverdew, Lionbeat
Hulp halende: Underpaw, Oceanstar