CLAN WINTEREVENT || Search for the fox

OCEANSTAR

♡like the moon cannot stop oceanic tide; but a hidden star can still be smiling at night's black spell on darkness, beguiling♡

Butterstar was geen kat waarmee ze wilde vechten; maar op dit moment had ze duidelijk geen enkele keuze. Als het moest zou ze haar Clan verdedigen en het bleek dat de gevaren niet alleen uit de hoek van Bloodclan zouden komen. Er waren zoveel dingen die het leven van een goede Warrior kon kosten. Haar ogen richtte ze niet meer op de flamepoint terwijl ze sprak. Ze wist ook zo wel dat Butterstar haar op dit moment haatte. "Schat, hou je grond. Voor vandaag. Lik je wonden en bid tot starclan dat dit slechts een nachtmerrie is. We hadden dit kunnen bespreken. Maar nu.." Begon de kattin; de jonge grijze Leader wist dat Windclan niet sterk genoeg was een aanval van Riverclan te overleven. Toch zou het ook levens kosten als ze het gebied meteen afgaf en zwakte toonde. Haar lichaam was moe en ze had de steun van haar vrienden nodig, of die van Windclan waren of niet. "Nu heb je een pad bewandeld waar slechts een ding op je wacht. Meer bloed. Kom maar naar mij toe. Als je van dit pad af wil stappen. Ik kan je helpen. Op meer dan 1 manier." Vervolgde de oudere Leader waardoor Oceanstar een rilling onderdrukte. De keuzes die een kat moest maken, waren niet altijd de keuzes die ze wilde maken. Zeker niet als de toekomst van Windclan zo onzeker was. "Niet nodig. Ik kan de weg terugvinden." Mauwde de kattin ijskoud, maar nog steeds weigerde de jongere Windclanner erop te reageren. Ze mochten wellicht weten waar het kamp lag, maar hetzelfde was het geval voor haar. Het was geen geheim, anders had ze het ook nooit kunnen vinden. De Riverclanners vertrokken waardoor ze haar blik weer op Tallstar richtte. Waar waren ze gebleven? Even vielen haar blauwe ogen op Chasmkit en Dinspots die verzorgd werden door de Thunderclan Medicine Cat. Het stak om haar zoontje op deze manier te moeten zien zonder dat ze de energie had om naar hem toe te komen en hem te sussen. Ook Abysshowl was gewond, waardoor ze het liefste de Medicine Cats hielp om de gewonden te verzorgen. Haar eigen wonden staken ook, maar ze gaf het niet aan. Er waren wel belangrijkere dingen die haar bezig hielden. Tallstar leek Butterstar op dit moment ook niet te vertrouwen, het duurde even voordat hij zijn aandacht op de jonge tabby had gevestigd. "Je hoeft je geen zorgen te maken," Mauwde hij, waarna hij onderbroken werd door Bloodpaw die op hen af kwam gelopen. Een dankbare blik verscheen kort in de ogen van de jonge Leader voordat ze een waterig glimlachje op Bloodpaw wierp. "Mevrouw Oceanstar." Sprak het katertje waardoor ze hem met een kleine frons aan keek. Mevrouw, zo oud was ze ook weer niet. Noemde hij Tallstar ook Meneer? Zover ze het wist niet waardoor ze hem gespeeld bestraffend aan keek. "Zeg maar gewoon Oceanstar, ik ben nog geen... oma. Ehm... Wel eigenlijk, maar niet zo oud." Mauwde ze met licht humoristische maar vermoeide ondertoon in haar stem. "Acefray komt er aan, maar .. uhm, het zal een goed idee zijn als u even naar uw den gaat zodat ik alvast kan kijken wat voorn wonden u heeft." Verklaarde de jongere gevlekte kat waardoor ze hem even bedenkelijk aan keek. Natuurlijk moesten haar wonden schoongemaakt worden, maar erg ernstig waren ze verder niet. De gevlekte kater wiebelde met zijn neus, het was duidelijk dat hij ook kon ruiken dat er bloed op haar vacht zat. "Het is daar ook wat schoner. Wat beter is o-om infecties tegen te gaan." Probeerde hij haar te overtuigen. Ze kon natuurlijk geen infectie riskeren, maar wist ook dat er dingen af te handelen waren voordat ze zich overgaf aan haar wonden. "Ocean," Begon de kater, dit keer iets dwingender waardoor haar blik van de jonge Apprentice af gleed naar die van de grotere Leader. "Hoe erg ben je gewond? Want hoe sneller we gesproken hebben, hoe sneller je clan door kan met het helingsproces," Verklaarde hij, de kater had een punt. Haar wonden waren niet al te ernstig, ze bloedde niet dood. Al was het belangrijk dat ze wel behandeld zouden worden. "Ze moeten enkel schoongemaakt worden en verbonden, maar echt diep zijn ze niet. Kan mijn Clan dit horen of wilde je in mijn den spreken?" Mauwde ze zacht, haar stem kalm en beheerst. Het was duidelijk dat ze zich al wat meer op haar gemak voelde nu er geen schreeuwende katten meer waren en ook vastberaden haar Clan zo snel mogelijk weer op de been te hebben. Zelfs als er nu zoveel gewonden waren, het was balen dat het Leafbare was. Makkelijker zou het niet worden. "Lionroar is welkom afscheid te nemen van zijn dochter." Mauwde ze kort maar krachtig tegen de ander, hem hiermee aangevende dat iemand de flamepoint moest gaan halen. Het bleef zijn kind en hij had Windclan niet verraden zoals gedacht was. Hij verdiende het zijn dochter voor een laatste keer te zien en te ruiken. Hopelijk zou hij niet al teveel schrikken van de kleine Pepperkit. Ze wist niet of hij al van de kit had gehoord. Ze wilde niet voor de twee andere Clans ineen stortten; al zou dat vast wel gebeuren. Ze was uitgeput.

Tag: Butterstar, Bloodpaw, Acefray & Tallstar [indirect Mistgaze, Chasmkit en Dinspots]

De ander leek in te zien dat Tall een punt had, en zijn gekneed in de grond hielp ook niet echt met rust houden. Vandaar dat hij al bewegend luisterde naar wat de poes zei en even nadacht. Zijn blik ging naar de kitten, al helemaal toen ze Lionroar noemde. Die was hij in de haast bijna vergeten, maar Acorn kennende zou de flamepoint vast al deze kant uit zijn. Dit maakte dat Tall nog wat meer haast kreeg, maar tegelijkertijd was hij niet levensmoe. "Ik wacht wel in je den," Besloot hij uiteindelijk, hierdoor nog duidelijker makende dat dit iets was wat hem maar al te menens was. Hopelijk zou Ocean het ook met die zwaarte oppakken, de kater had niet vaak dat hij zo alles opzij schoof om een onderwerp op tafel te krijgen maar nu moest alles wijken. Zo bleek ook zeker toen hij kort even bij Ace stopte op weg naar de leaders den en hem recht aankeek. "Ocean en ik moeten een gesprek hebben, daarna kun je de katten behandelen," Het was half een vraag half een mededeling, maar zijn PIC zou hem begrijpen. Zoals hij hem altijd begreep.

@Oceanstar

Even keek de jonge poes om naar haar moeder... Toen ze dan ook sprak voelde ze een golf van opluchting over haar heen trekken. Ze wilde niet dat katten hun opoffering voor hun clan verloren ging omdat een bende leugenaars hun bij de neus wilde hebben. Nee, dat zou Burnetpaw nooit of te nimmer toestaan. Ze was dan ook woest geweest bij de uitspraken van de Riverclan katten. Stuk per stuk deden ze een vuur in haar oplaaien die gereflecteerd stond in haar helblauwe ogen. De pijn in haar lichaam leek wat weg te ebben, opdat haar lijf weer een nieuwe golf van adrenaline door haar aderen liet pompen. Ze voelde haar nagels in de grond boren. Haar spieren werden weer hard, waarbij haar poten en lijf trilden onder de spanning die ze beleefde. Ze had rust nodig, mentaal en fysiek, maar wilde daar niet aan toegeven. Voor nu wilde ze dat deze leugenaars haar familie met rust lieten. Voor Routpaw, voor Windclan.
De woorden van Butterstar lieten de kleine poes even grommen. Ze had zin om zowat bovenop een van de viskatten te springen en ze even te laten zien hoe sterk ze wel niet konden zijn... maar ze wist dat dat alles behalve goed zou zijn voor het imago van de clan. En haar lijf had ook rust nodig. Hoe dan ook kon ze het niet laten. Spanning steeg haar naar het hoofd waarna tranen opwelden en zacht gesnik aan haar mond ontglipte. De stress van eerder nam haar volledig over, waarbij ze langzaam maar zeker de pijn terug voelde in haar poten... Haar lichaam. Samen met de Riverclan patrouille, verdween ook haar o zo grote mond. De poes kromp in elkaar en zakte door haar poten waarbij ze haar pootjes even op haar neus plaatste. Zacht gesnik. Tranen. Trillen. Een combinatie van angst, paniek, woede en stress leek haar te overspoelen. BUrnetpaw was gewoonlijk al heel erg gevoelig aan emoties, maar dit werd haar even teveel. Bevend sloeg ze haar pluizige staartje om haar fragiele lijfje heen. Normaal zag ze er heel wat imposanter uit, een edele houding die aangaf dat ze wel een groot zelfbeeld had. En een pels dat mooi gewassen was gaf haar een groot beeld... maar nu, zo vuil en gebroken, leek ze niet meer dan de kleine apprentice dat ze maar was. Een vondeling die niet veel betekenden zo voelde ze zich nu. Alsof ze helemaal niet hier behoorde. Ze leek zwak, eenzaam en in pijn. Maar in realiteit stonden haar muren hoger dan ooit tevoren... Hoger, maar niet sterker... Zeker niet sterker.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Waar de warme staart van Acefray troostend was, waren zijn woorden dat absoluut niet. Pepperkit voelde tranen opwellen in haar blauwe oogjes, die ondertussen zo rond waren als de volle maan van angst. Deze kat was gemeen! Hij mocht dat niet zeggen! Mama had het haar beloofd, mama had haar beloofd dat ze altijd terug zou komen! Dus ze moest gewoon stoppen met slapen en Pepperkit komen troosten. Zwakjes begon de kitten iets tegen te werken tegen de pluizige staart van de Shadowclan kater. Ze wilde naar haar mama toe, hoe warm de pluisstaart van de kater ook was. Het was niet eerlijk! Pepperkit hief haar betraande kopje echter toen een andere kater zich bij hen voegde en staakte haar worstelingen voor een paar hartslagen. Deze rook bekender, maar zijn woorden waren eveneens gemeen.

De flame point kitten dook iets weg tussen het pluis van de staart van de medicine cat, alsof ze zich fysiek kon verbergen voor de woorden van de kater. "Ikke wil mama wél zien!" bracht de kitten jammerend uit, haar stem brak terwijl ze het zei. "Ikke wil haar nú zien!" De woorden van de twee katers deden weinig om de kitten gerust te stellen. In plaats van dat ze rustig bij Acefray bleef zitten, begon ze dan ook weer te worstelen, een wanhopige poging om toch weer bij haar mama te komen.

{TAG: Tinderlight, @Acefray, @Brokentune}}

LIONBEAT

Pijn, ondragelijke pijn. Een brandend gevoel die in haar achterpoot voelbaar was. Haar oren suisden van de knal, geblaf van de honden waren lichtjes te horen en stemmen… Voordat het donker werd voor haar ogen.

Toen ze haar ogen opende leek alles opeens zo groot, zo.. nostalgisch. Toen ze haar kopje langzaam draaide ontmoette ze het lichaampje van haar broer, zo klein.. zo.. kittenachtig? ”Oh, kijk eens wie heeft besloten haar oogjes te openen?” klonk de warme stem die zo bekend klonk. Ze keek langzaam op en knipperde even, waarna ze breed glimlachte. ”Mam?” haar stem klonk zo hoog, zo jong, alsof ze nog haar leven voor haar had. En al dit liet haar zo warm.. zo veilig voelen. Een tijd waar in ze vooruit kon kijken, een tijd waar ze zo blij was. De tijd die ze spendeerde met haar broer.. die tijd was goud. ”Wordt wakker, Lionbeat. Wordt wakker.”

Haar groene ogen schoten open en het eerste wat ze weer voelde was de pijn, ook voelde ze warmte. Lag ze op iemand? De kat leek zich te bewegen, tenminste. Ze slikte even, waarna ze haar ogen stevig dichtkneep. Het deed pijn, ze voelde een constante, brandende pijn. Ze wilde het uitschreeuwen, voelde hoe nat haar achterpoot voelde en wist dat dit misschien wel haar einde kon zijn, maar dat wist ze al toen ze Burnetpaw aan de kant had geschoven om de honden af te leiden. Toch had ze iets.. anders verwacht dan dit. Ze was zo moe.. En sloot haar ogen weer.

Toen ze dit keer haar ogen opende zag ze haar broer nog een keer, dit keer wat groter. Als ze moest gokken, waren ze nu apprentices. En het enige waar ze zich op kon focussen was hoe blij ze was om haar broer te zien, wetende dat ze misschien de reis naar huis niet eens haalde en dit de enige manier nog was om haar broer te herinneren. Was dat waarom ze hem zag? Het volgende moment zag ze haar oude mentor voor haar neus, om haar een neusje te geven. Ze had niet eens gehoord hoe ze haar apprentice naam had gekregen, maar ze was blij om dit te zien.

En toen… toen zag ze Firework. En ze wilde huilen, wilde schreeuwen, wilde zoveel doen. Maar ze zag alleen maar die snuit vol ongein, vol speelsheid waar ze zo door werd aangetrokken bij de jonge kater. Iets wat ze nooit had verwacht; gaan houden van een kater. En oh… wat waren ze gelukkig. Ze wist het nog precies, hun eerste ontmoeting. Ze had een pauze genomen en wilde zo ver springen dat ze naar de lucht kon komen. Firework had de sprong gezien en daarna… daarna waren ze gaan stoeien. "weet je dat wel zeker." had de kater nog gezegd toen hij haar had gevloerd op een speelse, dreigende toon. Ze wist nog hoe ze in de ogen van de kater keek, de blauwe ogen die ze zeker nooit meer zou vergeten… En toen Ashtail erbij kwam.. tja, ze kon niet zeggen dat ze het ergens jammer vond dat de ander hun toen had gejoined.

Ze was eerst zo verward geweest, niet wetende wat ze moest doen met haar gevoelens die ze had leren kennen voor de kater.. en toen ze eindelijk alles had uitgevonden… De kater was zo blij en alsof ze daar was op dat precieze moment, hoorde hij het naar haar fluisteren. "Ik zal je niet teleurstellen," dat hij haar nooit teleur zou stellen.. Dat had hij ook nooit gedaan. Die dag, was in haar geheugen gegrift. Iets wat ze vaak nog herleefde in haar kopje, iets waar ze houvast aan had. En Firework was de beste partner die ze zich had kunnen voorstellen.

En toen was ze drachtig geraakt. Ze was zo… zo verrast.. maar ze was ook zo blij op hetzelfde punt. En ze had op dat moment geen idee gehad hoe ze het hem had moeten vertellen, maar de kater had al snel door dat ze naar Brindlepool was geweest, dat had al veel verraden.. En hij was toen ook zo lief..
"Het gaat ons leven wel erg veranderen, want het is iets blijvends.." had ze hem verteld, omdat kittens inderdaad hun levens zou gaan veranderen, maar de kater had het natuurlijk opgenomen als iets ergs en haar het liefste antwoord ooit gegeven. "Wat het ook is, het kan mijn liefde voor jou niet verminderen, en ik beloof je, dat als het levensbedreigend is, ik naar het einde van de wereld zal reizen om de werkende kruiden voor je op te halen."

En toen was het tijd voor de geboorte van de kittens.. En ze kende de pijn nog van de geboorte, maar alles leek goed te gaan… tot ze wakker werd.. en haar kleine Otterkit hun leven had verlaten. Wat er daarna speelde brak haar hart alleen maar meer. In plaats van dat de partners samen rouwden over hun kitten, barstte het los in een ruzie, waarbij hun relatie op de klippen liep. Beiden zeiden dingen in de heat of the moment…

Uiteindelijk kwam het weer goed, gelukkig voor haar gezin, met Flashpaw en Fadedpaw. En toen had ze het ontdekt, ze was nogmaals drachtig van Firework. En de kater was natuurlijk helemaal in de wolken. Maar weer… Weer had ze een dode kitten in hun nestje. Wel was ze moeder geworden van Cuckookit, Flashingkit en Firekit. Newkit, de laatste kitten, overleden bij de geboorte. En even leek het alsof Newkit haar ogen opende en haar strak aan keek. ”Wordt wakker, Lionbeat. Je moet wakker worden.”

En ze schrok dit keer zowat wakker, haar groene kijkers verward om zich heen kijkend, zwakjes wel. Ze was… Ze was in het kamp? Bloed drong haar neusgaten binnen, RiverClan ook? Ze knipperde even verward en toen zag ze de spinnenrag, de met bloed doordrenkte poot die wit hoorde te zijn.. En ze wist dat het niet goed was. Ze slikte even, terwijl ze wakker probeerde te blijven. Ze wilde afscheid nemen van haar kittens, van haar broer.. Want ze wist dat dit niet goed kon zijn. Ze wilde ze roepen, maar het enige wat ze kon doen was haar bekje openen, er kwam geen geluid uit, ze kon het niet. Ze kon ze niet roepen, vastgeketend aan de grond. Haar zicht werd weer wazig, waarbij ze haar kopje weer neerlegde op de grond en haar bewustzijn weer verloor.

Ditmaal stond ze bij de thunderpath, waar ze nog precies herinnerde hoe ze Firework overreden zag worden, hoeveel pijn het haar deed. En even was ze bang dat ze het weer zou herbeleven, maar dat hoefde ze niet, want al snel veranderde het beeld naar het moment dat ze Burnetpaw had geslagen, één van de grootste dompers in haar leven als moeder. Niet dat de poes haar kitten was, maar het was iets wat niet hoorde. Ze slikte even en beet op haar lip. ”Het spijt me zo..” fluisterde ze zachtjes, wetende dat ze dit nooit tegen Burnet kon zeggen, maar ze hoopte dat haar actie dat al genoeg liet weten. Ze had Burnetpaw door kunnen laten lopen, gewond laten raken en laten sterven, haar positie laten innemen, maar dat had ze niet gedaan. Ondanks hun geschiedenis. ”Wordt wakker.” fluisterde ze tegen zichzelf, terwijl ze haar kopje schudde. ”Wordt wakker damn it!” gromde ze boos tegen haarzelf, terwijl voor haar neus allerlei lijken leken op te stapelen. Iedereen die ze kende, iedereen die ze kende leek dood te zijn en trilde even, schudde haar kopje. Stop, stop. ”Wordt wakker”

Haar lichaam, was zo zwak. Ze sprokkelde al haar laatste energie bij elkaar, iets wat ze net niet kon doen. ”Lizard…” sprak ze zachtjes, zwak. Tranen had ze niet, haar lichaam gebruikte zoveel vocht als ze konden om haar lichaam te onderhouden, wat niet lang meer zou kunnen duren, zelfs zij wist dat. ”Zeg… zeg mijn kittens.. broer..” sprak ze zacht, gebrekkig, het gevoel dat ze ieder moment weer weg zou kunnen vallen lieten woorden wegvallen, zodat het meeste eruit zou komen. ”Dat.. ik van ze hou…” sprak ze, de medicine cat aankijkend, waarna ze haar kopje langzaam neerlegde.

”Het is goed zo.” was het laatste dat ze sprak, voordat het donkere haar weer opslokte.

Het duurde niet lang meer, ondertussen had haar lichaam in schok gelegen, waardoor het bloed alleen maar naar haar belangrijkste organen zou gaan om te overleven, maar lang kon haar lichaam dat niet volhouden. De andere organen hadden ook bloed nodig.. en zodra dat weer open werd gezet… was het snel voorbij. Haar lichaam had te weinig bloed meer om te functioneren, waardoor al snel geen bloed meer rond te pompen was en haar lichaam de eeuwige rust kreeg die het verdiende.

If you get to me too late
Just know that I tried

Tag: Lizardpath

Rest in peace lil Lion <3

Thanks!

OCEANSTAR

♡like the moon cannot stop oceanic tide; but a hidden star can still be smiling at night's black spell on darkness, beguiling♡

Oceanstar zag op elk gezicht die zo snel in haar vizier kwam dezelfde zorgen en pijn staan. Om nog maar te zwijgen over de vermoeidheid die zich meester maakte van de meeste katten. Haar blauwe ogen gleden even zorgzaam langs haar clangenoten voordat ze zich op Tallstar focuste. Het was zeer ongebruikelijk om op een andere Leader te leunen, maar haar poten waren te moe en deden zeer. Alles deed zeer, niet alleen haar lichaam maar ook haar hart. "Ik wacht wel in je den," Mauwde de oudere kater waardoor ze knikte. Er was geen kat die ze de rol van Deputy op dit moment wilde geven; waardoor ze hem in haar eentje zo zou volgen. Hij maakte duidelijk dat het belangrijk was, menens. Ze hoopte maar dat Windclan niets geflikt had, want dat kon ze er echt niet bij hebben. Vermoeid stapte ze na hem haar den in. Ze wist niet of Bloodpaw zou moeten volgen. Zo erg waren haar wonden niet. Uitgeput plofte ze op haar mosnest neer waarna ze trillerig haar adem uitblies. Haar lichaam leek niet in staat te zijn haar warm te houden, terwijl de adrenaline verdween. Haar kaken klemde ze op elkaar terwijl ze een poging deed het trillen te verminderen. Uiteindelijk sprak ze met klapperende tanden. "Waarr..Waaro-over wil..wil-de je mij spr..spreken?" Haar stem klonk zacht maar krachtig ondanks het feit dat ze er duidelijk niet goed aan toe was. Tranen glinsterden nog in haar ogen terwijl ze haar best deed krachtig te blijven. Niet in te stortten. Ze was altijd de sterke, voor haar clan. De zorgzame moeder. Gespannen wachtte ze af, terwijl haar modderige vacht nog schoon gemaakt moest worden, net zoals haar wonden en die verbonden moesten worden. Ze legde haar kop uitgeput neer, de ander kon zich hier ook wel opkrullen. Statig als ze normaal gesproken was, zo zwakjes lag ze er nu bij. Ze wilde weten wat hij te melden had. Shadowclan en Windclan waren bevriend. Nog wel, en ze hoopte dat het zo zou blijven. Een Clan die bijna oorlog beloofde was al meer dan genoeg. Zeker als ze Leafbare door zouden moeten komen.

Tag: Tallstar, (Bloodpaw)

Ocean leek hem te volgen waardoor de kater even vrolijk met zijn staart zwiepte. Misschien ging het toch nog goedkomen, al had hij even stress van de hoogste plank want hij zou zometeen zijn hele leven veranderen en het aan een van zijn dichtbijstaande vrienden zeggen. Weer zuchtte hij even, maar stopte acuut toen de poes binnenkwam en veel meer reden om zuchten leek te hebben. Kort twijfelde de kater of hij het echt wel nu moest bespreken - hij had de poes wel eens beter gezien. Maar de andere kant in hem won en met een resolute knik en een lieve maar ferme blik richtte hij zich tot Ocean. ”Ik zal het kort houden,” Om obvious redenen. ”Ik moet je vragen mij Pepperkit mee te laten nemen,” Zijn strakke blik verried geen enkel teken van humor, hij maakte geen grapje, was bloedserieus. ”Het is mijn dochter,” Nog steeds zijn serieuze blik, al was er nu een flikker van genegenheid in verschenen. Het feit dat die ook weer verdween was vanwege de ernst van de situatie en het feit dat hij dit eigenlijk af wilde hebben vóór Bloodpaw binnenkwam.

@Oceanstar

OCEANSTAR

♡like the moon cannot stop oceanic tide; but a hidden star can still be smiling at night's black spell on darkness, beguiling♡

De kater leek nog altijd de vrolijkheid zelve, al was het duidelijk dat zijn gesprek niet kon wachtten. Hij gedroeg ze als de gewoonlijke Tallstar, die zich van geen kwaad bewust was. Zelden zou ze hem boos zien, dat was een ding dat ze zeker wist. Trillend van de koude en verlies van adrenaline, sprak ze hem aan. Ze was uitgeput en haar lichaam leek de warmte te verliezen die het nodig had. Met een resolute knik draaide de kater zich tot haar, nadat hij haar eerst had horen zuchtten. Het was duidelijk dat hij vastberaden was. ”Ik zal het kort houden,” Mauwde hij, met een lieve blik in zijn ogen. Vragend keek ze hem aan, terwijl ze haar zware kopje optilde. ”Ik moet je vragen mij Pepperkit mee te laten nemen,” Begon hij bloedserieus met een ferme blik in zijn ogen. Wat moest haar vriend met een kitten van Windclan? Hij was bloedserieus, dus het leek er op dat Pepperkit wellicht een halfclanner was. Anders zou hij er niet over beginnen. ”Het is mijn dochter,” vervolgde de kater. Kort keek ze hem met grote verbaasde ogen aan terwijl ze diep inademde. Hij was vader? Dat had ze nooit achter hem gezocht. "Gefeliciteerd Tall," Haar stem brak toen haar lichaam harder begon te trillen. "Kun jij... mij warm houden?" Haar woorden waren hakkelig, terwijl ze hem smekend aan keek. Ze had het zo koud en de ander was pluizig genoeg. "Ik.. ik houd geen kit van haar enige ouder weg." Mauwde ze zacht terwijl ze diep inademde en haar staart om zich heen sloeg. Haar oren liet ze kort iets hangen. "Ze zal pas met je mee gaan nadat we afscheid van Tinderlight hebben genomen. Daarnaast zal je het haar moeten vragen. Ook moet jij hier voor uit komen naar beide Clans toe." Hij zou haar als zijn dochter moeten erkennen. "Erken haar als je dochter en wees er voor haar zoals je er ook voor je vrienden bent. Als je een slechte vader bent, zal ik een manier vinden om je oren te verscheuren." Het laatste klonk droog, maar ergens was ze serieus. Als het om kittens ging was ze net een leeuwin. Krachtig en beschermend. Hij zou zichzelf zo goed mogelijk in dat vaderfiguur moeten drukken. Hij was verantwoordelijk voor de opvoeding en moest een band krijgen met Pepperkit. Hierna viel ze stil terwijl ze dichter tegen hem aan kroop haar tanden klapperden nog. Ze hoopte maar dat hij niets tegen de modder had.

Tag: Tallstar

De poes leek verbaas, wat hem niet verbaasde aangezien de verbazing ook nog in hem zat. En nu stond het woord verbazing te vaak in zijn hoofd. In plaats van daarop te focussen keek hij echter de poes nog steeds aan, glimlachte kort bij haar felicitatie, en kroop toen met grote ogen snel naast haar toen ze nog erger ging rillen. Good going Tall, dat had je toch zelf ook wel kunnen zien. Aan de andere kant was hij niet zo snugger wanneer hij andere dingen aan zijn hoofd had, dus kon hij het zichzelf wel weer vergeven.
Haar verdere woorden klonken logisch, al kon hij niet anders dan droogjes ”Bedankt voor ‘t vertrouwen,” grinniken en even fronsen over een van haar laatste eisen. ”Lijkt me allemaal erg logisch maar ik ga niet op een gathering zeggen ‘ah kijk dit is mijn kind ze is halfclan,’ ze moet juist zoveel mogelijk de kans krijgen normaal op te groeien, al zal ik haar haar moeder nooit laten vergeten,” Then again, dit was al parenting stuff dus er viel al een last van zijn schouders en met een blije glimlach, nog een beetje verbazing erin, keek hij Ocean aan. ”Thanks voor je begrip,” het was wel te zien dat hij het plotse vaderschap ook nog een beetje spannend vond. Heck, zijn vorige kittens stierven al vóór hij überhaupt iets kon doen, no joke dat hij nu wat spanning voelde.

@Oceanstar

OCEANSTAR

♡like the moon cannot stop oceanic tide; but a hidden star can still be smiling at night's black spell on darkness, beguiling♡

Het was duidelijk dat hij haar verbaasde reactie wel had verwacht. Wie had er gedacht dat Tallstar en Tinderlight bij elkaar zouden passen? Zij in ieder geval niet en dat beide het stil hadden gehouden. Ze keek hem zonder enige irritatie aan, al speelde ze het wel een beetje. "Niemand denkt, laten we het arme Oceanstar even vertellen dat ik een kit heb in haar Clan." Murmelde ze met humor in haar stem alsof het haar echt pijn deed. Hij had geweten het moment dat ze kittens kreeg. Dus ergens meende ze dit ook wel. Wat een goede idioot was Tallstar af en toe. Zo leek hij pas door te hebben dat ze het ijskoud had toen ze hem vroeg tegen haar aan te kruipen. Droogjes reageerde hij op haar woorden. ”Bedankt voor ‘t vertrouwen,” Mauwde hij waarop ze met een klein glimlachje knikte. Het was geen probleem, daarbij was ze te moe om er boos om te worden. Echt handig was het niet, maar het ging om het geluk van Pepperkit. Dat was iets wat ze haar niet zou kunnen ontkennen. ”Lijkt me allemaal erg logisch maar ik ga niet op een gathering zeggen ‘ah kijk dit is mijn kind ze is halfclan,’ ze moet juist zoveel mogelijk de kans krijgen normaal op te groeien, al zal ik haar haar moeder nooit laten vergeten,” Mauwde de kater waardoor ze met een klein glimlachje knikte. "Gesproken als een echte vader. Het gaat mij erom dat mijn Clan het van jouw hoort. Het hoeft niet op een Gathering maar het moet van jouw komen." Mauwde ze kalm. Ze kon immers niet zomaar een kitten weg geven. Met een blije glimlach en lichte verbazing keek hij de ander aan. Waarschijnlijk had hij niet verwacht dat ze nog zo redelijk kon zijn na alles dat er was gebeurd. ”Thanks voor je begrip,” vervolgde de kater waardoor ze vermoeid knikte. "Zorg goed voor haar, ik weet je te vinden." Murmelde ze. Waarna ze haar kop tegen hem aan drukte en als een kit zijn warme vacht in kroop. Ze was zo koud. Haar oren wiebelde ze kort voordat ze haar blauwe ogen af liet dwalen. Ze had zoveel om te doen en zo weinig energie. "Als je toch blijft. Help ons dan de doden bij elkaar te zoeken. Ik kan nauwelijks lopen en heb het alleen maar koud." Mauwde ze zacht. "Of los Acefray af bij je dochter. Mits hij mij komt knuffelen." Mauwde ze zacht.

Tag: Tallstar

De flame point kater had zich overduidelijk gehaast; want toen hij aankwam op, wat leek op een waar slachtveld, moest hij eerst even op adem komen. Wellicht niet de beste strategie, om als een kip zonder kop aan te komen op een plek waar wellicht nog honden en vossen rondliepen, maar toen hij aankwam, leek het hele gevecht al over te zijn. Katten zaten hun wonden te likken en de geur van Riverclan hing in de lucht - al was er geen Riverclanner meer te zien. Ze waren dus al teruggekeerd naar hun territorium. Nadat hij nog een keer diep adem had gehaald, stapte de kater het kamp binnen. Maar toen hij opkeek, zonk zijn hart in zijn poten. Want daar, in het midden, lag een hoopje vacht dat hij maar al te goed herkende. Identiek aan dat van hem. Een hoopje vacht dat hij had zien opgroeien tot de prachtige kattin die ze was. Maar daar lag het; roerloos en doordrenkt met bloed. Zijn ogen werden troebel bij het aanzicht en het was alsof hij de rest niet meer meekreeg. De kater zijn focus was gericht op haar; zijn dochter. En voor even verwenste hij Starclan; want het had niet haar moeten zijn die daar lag. Ze was immers nog zo jong, met een heel leven voor haar. Hij stapte zachtjes, maar vlug, op haar af, hopend dat ze nog zou bewegen. Op zou kijken, haar blauwe ogen op hem zou richten en hem vrolijk gedag zou wensen. Zoals ze altijd blij was geweest hem aan de grens te ontmoeten. Maar dat deed ze niet. De kater duwde zijn neus in haar nek, terwijl hij zijn ogen sloot en de tranen langs zijn wang gleden. Hij porde zachtjes met zijn neus tegen haar, in de hoop dat ze zou opstaan, maar dat deed ze niet. Stille tranen rolden over zijn wangen, terwijl de kater naast zijn overleden dochter ging liggen, zijn neus nog steeds in haar vacht. En voor even liet hij de pijn en het verdriet naar buiten komen. Een gebroken man. Want was het niet juist zijn kinderen waarvoor hij altijd sterk was gebleven? En was het niet juist zijn dochter die hier nu lag? Doodgeschoten door een twoleg, dat had ze niet verdiend en hij vervloekte Starclan voor dat.

Even keek de tabby op. Zijn woorden hielpen niet bij het kleintje. Verdriet en woede overspoelde hem kort, waarna hij opstond en sober wegtrippelde van het tafereel. In een kort moment zag hij de verbannen vader van Tinderlight voorbij gaan en kort keek hij om, zuchtte hij even en bracht hij zijn lichaam in beweging. Voor nu was er niks meer in deze clan waar hij voor kon leven, opdat zijn zoon weldra een warrior zou worden en zijn eigen gezin zou hebben. Daarom nam hij een besluit en draaide hij zijn lijf naar de kampuitgang, hij had kunnen rouwen. Kort, maar krachtig in zijn ogen. HIj zou terugkeren naar zijn roots en zoeken naar een plaats waar hij wel van waarde was, waar iets van waarde was. Windclan was gebroken, kapot en zoals het er nu uitzag wilde hij niet zijn mening uitspreken van de situatie. Hij was alles behalve blij met de situatie die zich had afgespeeld. En als dit de rest van zijn leven moest voorstellen, waar hij enkel maar gezien werd als een niemand in de background, dan kon hij net zo goed zijn eigen lot in zijn poten nemen. Hij was sterk en hij wist hoe te overleven, dus de stap die hij toen nam was dan ook niet meteen dom voor hem. Met een laatste zucht spande hij zijn spieren aan en liep hij het kamp uit, voor een laatste keer.

-topic uit

Ace vond het moeilijk om alles bij te houden wat er nu gebeurde, zijn trage kop leek het niet aan te kunnen. En dat terwijl dit niet de eerste keer was in een situatie als deze. Misschien kwam het door deze opgepropte woede die hij voelde dankzij het disrespect van een vriendin. Door het feit dat hij gekwetst was en zichzelf nu moest verdedigen voor goede daden. Zijn heldergroene ogen stonden dan ook omhoog naar haar blauwe, sterk en hard zoals bij een Shadowclanner hoorde. “Ik begrijp je pijn Ocean, die hebben we allemaal. Het kan je gedrag niet goedpraten. Het is niet alleen tegen de clancode, maar ook niet hoe je omgaat met vrienden” Hij gaf een diepe zucht en wierp zijn blik op de hemel. “Je hebt me erg veel zeer gedaan maar ik vergeef je. Dat is ook de rede waarom ik hier ben” Ace was te vriendelijk om lang een grudge te houden. Hij zou haar een tweede kans geven, en hopen dat ze hem nooit nogmaals zou kwetsen op die manier. Er volgde een vraag, een die hem schuin liet kijken naar het katertje naast hem. Hij hief zijn kop en knikte. “Bloodpaw is mijn apprentice ja, hiermee mijn opvolger voor de rang voor Medicine cat. Geef ook hem de respect en ruimte die hij verdiend”

Hierna richtte hij zich voornamelijk op kleine Pepperkit en ving al snel de blik op van zijn vriend. En hoewel hij normaal enorm traag was met hints opvangen snapte hij het meteen… Pepper was van hem. Pepper was zíjn nichtje. Een warmte vulde zijn hart terwijl hij het pluisje dichter tegen hem trok, om haar veilig te houden. Hij had geprobeerd haar te troosten, net zoals Brokentune, beiden leken hierin te falen. Ace had een hekel aan de andere kater, die hem als apprentice had aangevallen en waardoor hij nog altijd een litteken tussen zijn ogen droeg. Al verliet hij de situatie ook snel… iets wat hem alleen liet met de kleine flamepoint, een die zo erg op haar moeder leek. Ze was ontroostbaar en hij dacht terug toen hij het nieuws kreeg dat zijn eigen moeder was overleden. Toen hij voor de eerste keer haar levenloze lichaam had gezien en het gevoel van onzekerheid en angst… Hij bracht zijn kop dichter bij de kleine kitten. “Pepperkit” Hij had haar naam gehoord van haar clanmates. Een klein pepertje, het paste wel… het was een naam die Tinder zou geven. “Ik weet dat je graag je moeder wilt zien, maar dit kan niet. Mama is namelijk dood.” Ace zocht naar de juiste woorden. “Je mama probeerde thuis te komen, maar dit lukte niet. Ze is doodgegaan onderweg. Hier kon ze zelf niks tegen doen en niemand kon haar meer helpen. Haar lichaam ligt hier nog, maar mama zelf, wie ze was, is al naar Starclan vertrokken.” De grijze kater trok haar dicht tegen hem aan, al zorgde hij ervoor dat ze wel het lichaam kon zien. “De meeste katten verliezen weleens iemand waarvan ze houden, mijn mama en papa zijn ook dood. Maar daarom heb je een clan. Een clan is één grote familie die allemaal van je houden en je proberen te helpen. Iedereen is verdrietig en missen degene die dood zijn”

Toen verscheen er een nieuwe kat op het toneel, een zeer bekende. Zijn hart brak bij het zien van zijn vriend Lionroar. Niet alleen in een gebied wat ooit zijn huis was maar ook dat hij dit beeld moest treffen… Lion was een goede kater en het leven was niet vriendelijk tegen hem geweest. De kat was verraden, verstoten en weer opgevangen. Hij had een nieuw leven maar dit was niet iets waar hij om had gevraagd. Hij had kinderen achtergelaten, familie en vrienden. En nu was hij hier weer, en vond het lichaam van zijn dochter. Als een vader voelde hij die pijn. Ace leefde mee met zijn vriend en duwde zijn kop steungevend tegen hem aan. “Het spijt me voor je Lionroar…” Zijn stem warm en vol berouw, vol pijn. Hij trok zichzelf hierna terug en keek naar het pluisje bij hem “… Lion, dit is je kleindochter, Pepperkit. Pepper, dit is je opa Lionroar” Zijn stem was dik van de rouw en pijn.

Stallionheart

Let me take you for a wild ride

WindClan

33 Moons

Let me take you for a wild ride

» Mood: Tired «

Blijkbaar was een vieze visvreter het niet eens met zijn woorden. Hij hoorde ergens vaag een geluid of beter gezegd een stem ergens vandaan komen maar echt lokaliseren kon hij het zo snel niet. Toen hij naar beneden keek zag hij een witte RiverClan poes die zich had opgeblazen tot een grote boze sneeuwvolk. "Dus wat jij zegt is dat Lostvoice, nee, dat mijn moeder voor niets gestorven is om ervoor te zorgen dat jullie warriors niet dood gingen aan de honden die los liepen? De vos was het grootste probleem, hè? Maar de honden en de twoleg hebben meer schade aangericht, schade die door Riverclan is geneutraliseerd. Dan is het niet meer dan eerlijk dat Riverclan de Heatherfields krijgt voor de hulp die ze geboden hebben." miauwde de boze sneeuwvlok. De kater trok met zijn snorharen. Juist ja. Hij besloot de boze sneeuwvlok te negeren en te kijken wat er naast hem gebeurde. Tallstar gaf Butterstar een zetje met zijn woorden. Toch bij de woorden die hij daarna zei kon hij een zacht gegrinnik niet inhouden. "Het is niet alsof jullie iets met die velden kunnen anyways, ooit een Riverclanner zien rennen?" Een RiverClan kan die achter een haas aan rende, dat moest hij nog zien. Oceanstar stak van wal tegen Butterstar over het feit dat Lostvoice (de moeder van de boze sneeuwvlok) een rogue was geworden en dat het onzin was dat WindClan moest betalen voor de schade die er geleden was bij RiverClan. Er werden woorden gesproken over dat de poes labiel was en dingen in de weg liet komen van het leiden van een Clan. De kater wiebelde met zijn oren. Dat waren straffe woorden die Oceanstar nu uitsprak maar blijkbaar leek niks anders bij de RiverClan poes binnen te komen. Oceanstar ging door over de feiten dat WindClan de gevaren had geneutraliseerd en daar was de kater het helemaal mee eens. Dat hij zijn staart nog had met die vos was een wonder. Iets over verkeerde tijd en plaats vertelde ze ook nog en hij knikte enkel. Ook de woorden die ze erna sprak over het feit dat alle Clan’s elkaar moesten helpen als de ander in diepe problemen zaten. De woorden die ze daarna sprak lieten zijn groene ogen kwaad glimmen. Had Butterstar Oceanstar expres opgehouden? Hij wierp een koude blik op de poes die tegenover hem stond. Oceanstar pakte Smokegaze ook aan door hem terrecht te wijzen en hij keek met een schuin oog naar de kater. De spanning die nu in het Camp hing was ontzettend naar en de kater begon zich bijna onveilig te voelen in zijn eigen camp. Oceanstar bulderde verder maar hij kreeg er niet veel meer van mee. Hij dacht aan alle gewonde katten en alle hulp die nodig was om WindClan weer op de rit te trekken. ”Stallionheart, en andere die nog energie over hebben. Begeleid Riverclan ons land uit!” miauwde zijn leader naast hem. Bijna verschrikt keek hij op waarna hij knikte naar de poes. ”Dat zal ik doen” antwoordde hij waarna hij een stap naar voren zette en keek naar alle RiverClan katten. Butterstar leek het echter niet nodig te vinden dat hij hen terug zou begeleiden. Ze gaf aan dat ze zelf de weg wel terug kon vinden. De kater zwiepte met zijn staart toen hij zag hoe alle katten zich verzamelden en achter Butterstar aan renden. De kater vertrouwde het toch niet helemaal wat hier nu gebeurde. Hij keek naar Oceanstar die al in gesprek ging met Tallstar en hij gaf haar een kort knikje. Hij zou deze katten alsnog in de gaten houden en verdekt volgde hij de groep met katten die zich terugtrokken naar hun eigen gebied.

- Topic uit

...

Langzaam hief de kater zijn hoofd toen hij de bekende stem van Ace hoorde. Een waterige glimlach vormde zich rond zijn lippen, maar de glimlach bereikte zijn ogen niet. Het was pas toen de grote medicine cat zijn blik ergens anders op richtte, dat Lionroar het kleine wezentje naast zijn dochter opmerkte. Haar vacht was zo identiek aan dat van haar moeder, dat hij haar helemaal niet had opgemerkt. Als verbijsterd staarde hij de kitten aan. Hij was opa?! Het moest haast wel; ze leek in zijn ogen precies op zijn dochter. "Pepperkit.." herhaalde hij de naam. Nog zo jong en nu al zonder moeder. Hij zag zichzelf in haar terug. Zijn blik gleed door het kamp. "Waar is je vader?" Vroeg hij aan de kitten. Maar nadat hij de vraag had gesteld, kroop er een vreemd gevoel in zijn maag. Het zou toch niet.. nee. Bij starclan, nee.

De disrespect. Met felle ogen keek Panther naar Tallstar toen die hen kleineerde door te zeggen dat ze niet konden jagen. Toevallig was de deputy een goede jager, jaagde hij liever dan dat hij viste, wat met zijn lack aan geduld te maken had. Geduld dat ook nu helemaal op was. Met uitgeklapte nagels zette hij een dreigende stap richting de ShadowClan leider. Panthergrowl was een goede, gelovige kater, maar was ook niet bang om regels te breken waar hij dacht dat dit nodig was. Zijn agressieve houding vervaagde lichtjes toen twee medicine cats tussen hen kwamen. Allebei van WindClan welliswaar, maar hij had diep respect voor medicine cats, niet alleen omdat zijn dochter er ook één was maar ook omdat ze de directe link tussen StarClan en hen waren. Ook adresseerde één van hen hem direct, wat hem eerder deed luisteren dan wanneer ze alleen de leiders opgenoemd had. Echter was hij het niet eens met hun woorden. Toch wierp hij kort een blik over zijn schouder naar Butter, wat was haar plan?
Voordat zij hier een uitspraak over kon doen kwam er een kater die zich ermee moest bemoeien. Panther kende hem wel, Stallionheart. Na Oceanstar was hij misschien wel de WindClanner die hij 't meeste haatte. Hij was hun ontmoeting van manen geleden nooit vergeten en om zijn lelijke kop hier opnieuw tegen te komen was iets wat hem recht tegen de haren instreek. Al helemaal toen die Oceanstar's aanbod gul noemde, en vervolgens deed alsof hun hulp overbodig geweest was. Panther liet een schamper lachje horen. Wat een onzin. Oceanstar was hun kamp in gekomen, had om hun hulp gesmeekt, had hun nodig gehad, en nu deden ze alsof WindClan zelf sterk geweest was hier? "Vergeet niet wie hier te zwak was om hun eigen problemen op tel lossen, Stallionheart," spuugde hij de misvormde kater toe. Toen een andere warrior, die hij herkende als Silverdew, hen bedreigde recht waar ze stonden, gromde hij gevaarlijk. "Dit zijn gevaarlijke woorden om uit te spreken, kind," snauwde hij haar toe. De enige reden waarom ze waren komen helpen was omdat Oceanstar had gesmeekt en omdat het gevaar misschien naar hun had kunnen trekken. Om te claimen dat WindClan de bende naar hun zou hebben geleid als ze niet geholpen hadden, was erg gedurfd om te zeggen.
Toen was het Oceanstar die sprak. De ergste van allemaal, als je het Panther vroeg. Met alles wat ze zei, verdubbelde zijn woede. "RiverClan heeft loyale warriors, Oceanstar. Uiteindelijk vinden ze hun weg terug," siste hij haar toe, reagerend op haar woorden die Lostvoice een verrader noemde. "Het is niet mijn warriors schuld dat ze jouw gebied niet volledig uit hun hoofd kennen. Jij had er beter voor moeten zorgen dat ze nergens in de buurt gekomen waren bij de twolegs!" Zijn stem werd harder. Woede duidelijk hoorbaar. Ook zij deed hen toen af als onnodig. Met een gefrustreerde grom schudde hij zijn kop. "En toch heb je om onze hulp gevraagd. Toch heb je lopen janken in ons kamp, smekend om onze hulp omdat jij te zwak was. Nu niet terugkrabbelen op je woorden, Oceanstar, voordat je er spijt van krijgt." De kater luisterde op haar volgende woorden. Opnieuw vertelde ze hen de warrior code. Één die hij al jarenlang uit zijn hoofd gekend had toen zij nog niet geboren was. "Stop met het quotten van regels die iedereen hier kent. Weet je waarom we bijna weigerden, Oceanstar? Omdat onze eigen clan voor komt voor die van jou. Als je dat niet kan begrijpen, kan WindClan het nog zwaar krijgen."
Haar volgende woorden waren de druppel. Ze noemde hem StarClan-loos. Noemde hem BloodClan. Een clan die net een andere clan voor zijn eigen veiligheid had gezet, werd vergeleken met goddeloze moordenaars. De woorden waren specifiek op hem gericht; ze wierp haar blik op hem. In een paar flinke stappen was hij bij haar, nagels uitgeklapt, spieren aangespannen. Hij torende boven haar uit. Hij hield zich in. Butter zou hem het command moeten geven. "Doe maar niet zo heilig Oceanstar, want hoe jij nu praat, zijn woorden die niet door StarClan gezegend zijn."
Toen gaf ze toch toe dat WindClan zwak was. Hij kreeg haast whiplash van haar woorden. Alles sprak elkaar tegen. Och, arme WindClan was zo zielig, had echt hun eigen gebied nodig, al hun sterkste warriors waren dood of gewond! Maar WindClan had dit ook allemaal helemaal alleen gekund zonder de hulp van RiverClan. Hmhm, Oceanstar, zolang je het zelf maar geloofd. Ze noemde hen ook nog lui. Een harde grom verliet zijn bek. RiverClan was hardwerkender dan welke clan dan ook in Panther's ogen. Een schuine blik werd opnieuw door hem op Butter geworpen. Ze zouden toch niet over zich heen laten lopen. Haar woorden waren goed genoeg. Voor vandaag, was ze veilig. Later..? Met een laatste, dreigende sis draaide hij zich om, waarna hij naar het lichaam van Dewflower liep en haar met de meeste respect over zijn schouders heen wierp om haar mee te nemen naar het kamp zodat ze een vigil konden geven voor een prachtig leven, weggegooid voor een ondankbare clan.

- Sorry dat tie zo laat is! Panther topic uit ~

De poes leek het hem niet kwalijk te nemen dat hij het niet op een gathering zou zeggen, maar wilde liever dat haar clan het van hem zou horen. Tall bewoog even ongemakkelijke met zijn oren maar besloot er niet tegenin te gaan. Niet alleen was Ocean daar nu te zwak voor, het was ook niet het moment. Haar koude lichaam maakte dat hij het zelf ook haast koud kreeg, maar zijn hoofd was te druk met nadenken om het door te hebben. Haar optie om de kit te vinden en Ace hierheen te sturen klonk echter wel logisch en hij knikte voor de kater opstond en zijn neus kort in haar vacht duwde. "Ik stuur hem jouw kant uit," Mauwde hij, en stapte naar buiten.

Waar meteen duidelijk werd dat het plan wel eens in de war kon worden geschopt want de enige kat die hij hier liever niet had gewild, stond hier. Tall naderde langzaam maar statig, de woorden tussen de flamepoint en zijn PIC nog horend voor de eerste met rijzende angst vroeg waar de vader van de kit was. Tall stapte rustig naar voren, zich achter de kit, naast Ace, bij het groepje voegend, en keek Lionroar recht in de ogen. De angst die hij vroeger had was weg, Tinder was er niet meer en het was nu aan hem om sterk te zijn. Als zij die kater aankon, hij dan ook. "Hier," Mauwde hij dan ook, de blik van de flame vasthoudend. Ocean wilde dat hij het vertelde, nou, there you go.

@Lionroar, @Acefray, @Pepperkit, @Oceanstar

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{De wereld tolde voor Pepperkit's ogen terwijl ze luisterde naar alle stemmen om zich heen. Helaas hadden ze één ding allemaal gemeen, de boodschap dat haar moeder nooit meer terug zou komen. En dat was nou net de enige boodschap die Pepperkit niet kon verkroppen. Acefray was er in het bijzonder beduidend stellig over dat Tinderlight, in feite, dood was. Dood. Het klonk vreemd in haar kop. De jonge kitten had nog geen concept van dood. Dood was ontzettend abstract voor haar. Op het feit dat de clan haar familie was schudde de kitten weer langzaam haar kop. De clan was niet zoals mama. Mama was speciaal.

En toen was er ineens een kater die ontzettend leek op mama. Pepperkit sperde haar ogen open en dook wat verder weg in het staartpluis van Acefray. Het feit dat deze kater er nu was, hij op mama leek, maar mama niet was maakte het ook nog een keer extra verwarrend voor Pepperkit. De kater leek even verbaasd te zijn als zij. Opa.. Mama had het wel eens gehad over een opa. Een dappere opa die helaas niet meer in Windclan was. Maar hij was weg, en als hij weg was geweest en nu weer terug was.. Betekende dat dat mama ook weer terug kwam? Pepperkit hoopte het vurig. Helaas was opa net zo moeilijk als Acefray, want hij begon meteen met lastige vragen. De kitten legde haar oortjes iets in haar nek. "Weet ik niet.." mompelde ze zachtjes, haar kop verbergend achter een pluk vacht. Dat had mama haar nooit verteld. Het feit wat de grote bruine tabby kater aankondigde zeilde recht overhaar kop heen. Pepperkit besefte zich niet wat hij zei en deed het af als een aankondiging dat hij aanwezig was. De kitten bleef daarom veilig zich in het pluis verstoppen. Buut vrij.

{TAG: Tinderlight, @Acefray, @Tallstar @Lionroar}}

Hij vond het jammer dat hij de jonge kitten niet kon troosten, of in ieder geval niet zoals hij wilde. Ze kende hem immers niet en desondanks dat hij veel op haar moeder leek, kon hij het haar niet kwalijk nemen om niet direct vrolijk naar hem toe te springen alsof hij haar redder in nood was. Want dat was hij niet. Ze had haar opa nog nooit gezien en dit, dit alles was overweldigend voor haar en hij kon het zien. Nadat hij de vraag had gesteld over haar vader, liet de kater zijn blik door het kamp glijden, totdat deze bleef hangen op een bruine tabby die met zo'n vastberaden blik op hem af kwam lopen dat zijn maag er bijna van begon te draaien. Starclan nee. De kitten mompelde nog dat ze het niet wist, waarop hij niet helemaal reageerde. Zijn blik was strak gericht op de Shadowclan Leader, die bij het gezelschap tot een halt kwam en nog steeds zijn gele ogen op de flame point had gericht. En toen volgde de verklaring; hier. Hier was de vader van de kitten. Lionroar hield de blik van de kater vast en bleef stil. Een awkward stilte, wellicht. Een stilte met een hoop spanning. En als het niet was geweest voor de kitten die daar zat en zijn dode dochter die naast hem lag, dan had hij de grote kater zo de nek om kunnen draaien voor wat hij nu durfde te zeggen. De flame point maakte zich groot door zijn rug te strekken, zijn volledige focus nog steeds op Tallstar gericht. "Nee." Was zijn stugge antwoord. Geen nee van verwarring, maar een 'ik accepteer dit niet' nee, een 'hoe durf je dit te zeggen' nee en een 'maak dat je weg komt' nee.

Nadat hij dat ene woord had gezegd, leek hij het hele ding simpelweg weg te wuiven door zijn aandacht weer op Pepperkit te richten. "Het geeft niet." Sprak hij glimlachend. "Het is oké." Hij wist niet wat hij verder moest zeggen. Zijn blik richtte zich nog een keer op de bruine tabby. Zijn maag nog steeds een grote knoop. Hij kon er niet aan denken, zijn dochter met- nee, hij kon die zin niet eens afmaken in zijn eigen hoofd, zonder dat hij ervan over zijn nek zou gaan. Nooit. Nee. Dat zou zijn dochter nooit doen. Toch? Nee. Hij geloofde het niet. Het was een leugen. Een verzinsel. Zoals Tallstar altijd al een grote fantasie had gehad.

Bloodpaw had de Leidster van Windclan geadviseerd om naar haar den toe te trekken vanwege haar wonden maar Tallstar vond dat er nog wel gewacht kon worden met het behandelen van haar wonden. De bruine tom liep met de grijse she-cat richting de leaders den maar toen hij hen wou volgen werd hij tegengehouden. Nou ja zeg. Wouden ze soms dat Oceanstar door bleef lopen met haar wonden? Ze waren niet enorm ernstig dat ze nu ter plekke dood zou vallen maar diep genoeg om een infectie op te lopen. Hij wist maar al te goed hoe streng Acefray was toen hij een wond had/heeft aan zijn voet. Nu de wond al bijna genezen en dicht was was er geen gevaar meer, maar toen het nog vers geweest was mocht hij absoluut niet in contact met andere dingen komen. Maargoed. Hij wist wel beter dan tegen twee Leiders in te gaan en dus bleef hij geduldig in de buurt van de den wachtte. Iets waar hij blij mee was want doordat hij buiten bleef hoorde hij Acefray nog antwoord geven op Oceanstar's haar vraag voor de grijze leidster naar binnen liep. “Bloodpaw is mijn apprentice ja, hiermee mijn opvolger voor de rang voor Medicine cat. Geef ook hem de respect en ruimte die hij verdiend” Geschrokken keek hij op. Was dit soms een geintje van de grijze medicine cat? Bloodpaw viel bijna achterover. Nee, dit kon niet waar zijn. Het was een grapje? Een smoes zodat hij makkelijker toegang kreeg om andere te helpen? De zwart met rode tom schudde zijn kopjes licht in verbazing. Zijn hart hard kloppend in zijn borst terwijl er een brede glimlach op zijn lippen groeide. Als dit echt waar was.. Dan, dan dan.. de jonge apprentice keek verbaasd naar Acefray. Niet helemaal gelovend wat er zonet gezegd was, maar er was wel een duidelijke twinkeling van hoop en geluk in zijn kopper met groene ogen te vinden. Dit was wat de tom altijd gewild had, om ooit getraind te worden door zijn held, door Acefray. "Meen je dit Acefray?" Fluisterde hij kort tegen de grijze tom. Nog steeds niet honderd procent als hij nou nu echt de medicine cat apprentice was. De tom trilde lichtjes op zijn poten van de plotse nieuws. De adrenaline was als een klap naar binnen geslagen, gelukkig wel op een positieve manier. Niet lang kon hij wennen aan het idee dat hij nu werkelijk de leerling was van Acefray want al snel kwam Tallstar weer naar buiten. Meteen pakte Bloodpaw zijn pakje kruiden's weer op en liep naar binnen waar hij een trillende grijze Windclan Leidster tegenkwam. Oh starclan nee, als dit maar goed kwam.. De maine coon apprentice opende het pakketje, snuffelde aan de plantjes die er lagen en begon deze voorzichtig er uit te vissen. "Okay uhm," Zijn hoofd tolde. Van wat hij moest doen en door nog steeds het nieuws van zijn nieuwe rang. Druk voelde hij in zijn borstkas en even was hij bang. Gelukkig kwam op dat moment zijn mentor binnen lopen. Opgelucht hield hij adem. Goeie timing. "Okay Oceanstar, kunt u me alles wat je nu voelt. Heb je het warm? Of ben je kortademig?" Hij keek naar de grijze tom die goedkeurend knikte en al wat plantjes pakte die ze waarschijnlijk nodig hadden. Ondertussen begon Bloodpaw zelf de wonden te zoeken die verborgen werden gehouden door de dikke pels van de Windclan Leidster. Ze waren niet enorm diep, maar diep genoeg dat het riskant kon worden. Acefray mauwde zijn naam en hij draaide zijn kop. Hij had een goedje gemaakt en alvast klaargelegd voor hem. Dankbaar knikte hij en luisterde naar de grijze tom hoe hij dit allemaal op haar wonden moest smeren maar dat hij eerst de wonden moest schoonmaken. Okay.. De tom ging te werk door het bloed van haar vacht te wassen, en de wonden die ze had zo schoon mogelijk te krijgen. Daarna smeerde hij wat van het samen gekauwde kruiden's op één haar wonden. Iets wat even kon gaan steken maar dat was hij vergeten om te melden. Gelukkig was hij in opleiding en mocht hij fouten maken. Hij was tenslotte pas maar net enkele minuten Medicine cat apprentice..
TAG:@Oceanstar + Acefray powerplay

Onderwerp: Re: CLAN WINTEREVENT || Search for the fox