Roar

Het was tijd voor een rustpauze en Everstar verwijderde zich even van de groep. Terwijl ze in beweging was kon ze haar twijfels nog opzij zetten, ze kwamen dan vooruit, ze gingen door, ze waren ergens naar op weg, ook al wisten ze niet wat. Haar gedachten richtten ze dan op de afstand die ze aflegden, op de stappen die ze zette en het landschap dat traag aan hen voorbijgleed. Maar zodra ze stilstonden, haalden andere gedachten haar weer in. Twijfels die al vanaf het begin van deze uitzichtloze reis aan haar knaagden en die na Neverlands ongeluk alleen maar erger waren geworden.
Met een zucht plofte ze neer achter een steen, uit het zicht van de andere katten onttrokken. Hier liet ze de spanning even gaan en sloot haar ogen. Hier hoefde ze tenminste even de schijn niet op te houden dat het allemaal goed ging, dat ze goed op weg waren, naar een goede plek waar ze allemaal nog lang en gelukkig zouden leven, als ze er maar wisten te komen.

Bij het horen van pootstappen rechtte ze haar schouders en probeerde een wat zelfverzekerdere houding aan te nemen, maar haar schijn van rust viel onmiddellijk uit elkaar toen ze zag wie er verscheen en ze verstijfde. Een zachte sis verliet haar keel. Mocht ze niet even alleen zijn? Op zijn gezelschap zat ze nu absoluut nie te wachten, niet nadat ze al de hele reis had geprobeerd zijn gestalte te negeren, hoe vaak ze zijn lichtgekleurde vacht ook vanuit haar ooghoeken ontwaarde. Ze wilde weglopen, maar dat plezier gunde ze hem niet. Hij mocht niet de indruk krijgen dat ze voor hem vluchtte, ook al deed alleen al zijn aanblik haar pijn. Ondanks alles was ze sterker dan dat. "Wat doe je hier?" vroeg ze scherp. Kon hij geen andere steen uitzoeken om achter te gaan zitten? Was hij er zo op gebrand haar te kwellen?

Even leek het erop dat hij haar zou negeren, maar toen richtte hij zijn blik op haar. Zijn ijsblauwe blik was koud. Geen spoortje van de warmte die er vroeger in had gezeten was er nog over. Hij had zijn masker van vriendschap nu compleet laten vallen. Leugens waren het geweest, al die tijd. Ieder vriendelijk woord een manipulatie. Ze kon die blik in die ogen die zo lang tegen haar hadden gelogen niet aan, maar ze weigerde weg te kijken. En ze wist nog altijd niet of het echt al die tijd toneelspel was geweest. Ze wist nog altijd niet of hij altijd de kille, harteloze kater was geweest die hij nu was, of dat hij in het begin echt oprecht was geweest. Was het toch Icyrose' dood geweest die hem over een randje had geduwd? Ze ergerde zich eraan dat ze nog altijd niet wist wanneer dit was begonnen en hoe lang hij tegen haar had gelogen. Had hij haar verraden toen hij Tawnylight vermoordde, of was hij nooit loyaal geweest? Ze siste even toen hij antwoordde. "Bespaar me je gevatte antwoorden, Lionroar", miauwde ze met vernauwde ogen. "Je hebt hier niets te zoeken." Niet bij mij. Niet bij deze steen. Niet bij de clans. Ze merkte dat zijn blik wat omlaag gleed. Het litteken was dun en grotendeels verborgen achter haar vacht, maar ze kon hem op dit moment haast voelen, alsof de kater de wond nog maar net had toegebracht. Het teken van zijn verraad. Al zijn mooie woorden en leugens ten spijt, was dit litteken het bewijs van wie hij echt was.

Hij genoot hier gewoon van. Everstars opmerking leek hem eerst geërgerd te hebben, maar nu glinsterden zijn ogen van pret. Hij genoot ervan. "Hoe krijg je die woorden over je lippen", siste Everstar. Hoe kon hij zoiets zeggen. Hij hoorde hier niet thuis, wat die idioot van een Shrewstar ook bedacht had. Hij hoorde ergens in zijn eentje rond te zwerven, uitgespuwd door de clans. Hij had geluk gehad, heel veel geluk, want als het gegaan was zoals het hoorde, was hij ergens alleen in een greppel gestorven. Bij zijn volgende woorden rechtte ze haar schouders en keek hem kil aan. "Moet ik dat, Lionroar? Zeg eens: staan je nieuwe clangenoten allemaal achter je? Ik kan me zo voorstellen dat ze niet allemaal even blij waren om met een moordenaar uit WindClan opgescheept te worden." Everstar kon zich niet voorstellen dat de ShadowClanners hem echt vertrouwden. Waarschijnlijk hadden ze eerder morrend naar hun leider geluisterd en zich er maar bij neergelegd. Ze vroeg zich af hoe veel steun hij zou krijgen als ze van ShadowClan eiste dat hij werd weggestuurd. Zou Tallshadow luisteren om een conflict tussen de clans tijdens deze reis te voorkomen? Ze vroeg zich af hoe veel ShadowClanners zich zorgen om Lionroar zouden maken als hij verdween.

Natuurlijk stonden ze achter hem. Vast. Everstars blik bleef op hem gericht en haar uitdrukking veranderde niet, tot hij het woord 'loyaal' in de mond nam. Toen snoof ze even. Sterk, ja, maar loyaal? Alleen al het feit dat hij zichzelf een warrior durfde te noemen ging haar te ver. "Heel loyaal, ja, om bij een andere clan je toevlucht te zoeken", miauwde ze kil. "Je hebt wat van hun katten geholpen en je van je beste kant laten zien, daar twijfel ik niet aan, maar denk je echt dat ze je daarom nu compleet vertrouwen? Ze hebben gezien hoe dat in WindClan is afgelopen, waar je ook lang genoeg de schone schijn opgehouden hebt." Als ze hem echt met hun leven vertrouwde, moest het gezoem van de bijen in hun kop wel zo oorverdovend zijn dat ze niet meer na konden denken. Maar goed, na wat ze van Tallshadow gezien had, zou dat haar niet eens verbazen.
Haar oren schoten naar achteren bij zijn laatste uitspraak en ze moest zichzelf tegenhouden om hem niet aan te vliegen. "Dus je blijft het volhouden", gromde ze. Ze wist dat ze niet kwaad moest reageren, want dat was precies wat hij wilde, maar door de spanning waar ze nu al lang genoeg onder stond, liet haar zelfbeheersing het afweten. Hij had haar al genoeg aangedaan, maar hij wist dat hij het nog wat erger kon maken door haar geen enkel antwoord te gunnen en in zo onwetendheid te houden. Niet onwetendheid over óf hij het had gedaan, want dat was wel duidelijk, maar wanneer het verraad was begonnen, en waarom hij het had gedaan. Het eeuwige waarom. Was hij uitzinning geweest van verdriet om Icyrose? Had hij een of ander conflict met Tawnylight? Had hij überhaupt een reden gehad, of had zijn zieke geest hem er gewoon toe aangezet? Dat was wat haar na al die tijd nog steeds kwelde, en hij wist het.

Ze keek weg, haar oren plat in haar nek. Ze kon dit niet aanhoren. Ze wilde dit niet langer aanhoren. De leugens, ze had er genoeg van. Waarom bleef hij zijn onschuld volhouden terwijl het zo duidelijk was? Waarom bleef hij toneelspelen terwijl hij zijn ware aard allang had laten zien? Deed het hem zo veel plezier om haar pijn te doen? Hoopte hij soms dat hij haar aan het twijfelen kon brengen? Ze had genoeg twijfels, maar niet hierover. Nee, ze wist niet waarom Whitelion zelfmoord had gepleegd, dat wist niemand, maar dat maakte geen verschil. Hier was alle twijfel al weggenomen. Niet door Whitelion, maar door Lionroar zelf. Door het bewijs. Door het bloed in zijn vacht, door zijn geur in die van Tawnylight, en door zijn aanval op haar. Ze moest gewoon kalm blijven en laten zien dat zijn woorden haar niets deden. Dat het gewoon van haar afgleed. Dat hij hier wel mee kon stoppen, omdat hij er niets mee ging bereiken. Helaas was ze daar niet toe in staat.
Ze stond op en richtte zich tot haar verbannen deputy. "Houd hiermee op, Lionroar!" gromde ze woedend. "Wat probeer je te bereiken? Wil je de schijn ophouden in de hoop dat je arme kittens je geloven? Doe je het daarvoor?"

De waarheid. Everstar snoof. Hoe kon hij over de waarheid spreken wanneer er alleen maar leugens uit zijn mond kwamen. Van wat hij voer zijn kittens zij geloofde ze ook niet. Niet proberen ze te sturen? Ze zou een idioot zijn als ze dat geloofde. Misschien kon het hem niets schelen wat ze van hem dachten, daar kon ze zich nog iets bij voorstellen, maar als hij iets om ze gaf, zou hij niet willen dat ze slecht over hem dachten, wat voor monster hij ook was. Hij wilde ze aan zijn kant krijgen, dat was de enige verklaring voor de koppigheid waarmee hij bij zijn leugens bleef. Hij wilde ze aan zijn kant krijgen, tegen háár. Ze begreep wel wat hij deed. Hij wilde WindClan van binnenuit vergiftigen, te beginnen bij zijn eigen nageslacht. Onrust creëren, hen tegen elkaar op zetten. Wraak nemen, omdat de clan hem door had gekregen en zij hem had verbannen. Everstar wist al dat Spottedwish aan zijn kant stond, en zijn vroegere apprentice waarschijnlijk ook, maar Spottedwish' nestgenoten wist ze het niet. Maar er was al genoeg onrust in WindClan. Everstar was niet van plan de clan nog verder uiteen te laten scheuren door deze leugenaar. Ze mocht haar clangenoten dan niet meer helemaal vertrouwen, maar Lionroar nog minder. Dan geloofde ze Barksound nog eerder.
Haar haren rezen overeind toen hij ook opstond. Zou hij haar weer aanvallen? Ze vroeg zich af hoe het af zou lopen als er nu een gevecht ontstond. WindClan, of in ieder geval het grootste deel ervan, zou haar kant kiezen als dit uit de hand liep. ShadowClan... ze wist het niet. Waarschijnlijk zouden ze een excuus om met WindClan te mogen vechten met beide handen aangrijpen. En dan zou het oorlog zijn. Tijdens deze reis, waarop ze zich geen oorlog konden veroorloven. Ze dacht aan haar gesprek met de leiders, die nacht bij de Vierboom. Ze moesten deze reis samen maken. Een clan alleen ging het niet redden, alleen als ze samenwerkten maakten ze nog een kans, hoe klein die naar Everstars idee ook was. Ze dwong zichzelf haar vacht plat te leggen en weer te gaan zitten, maar ze bleef Lionroar strak aankijken, haast hopend dat hij haar aan zou vallen. Als hij begon, was zij niet verantwoordelijk voor de gevolgen. "Een kat in het nauw maakt rare sprongen, Lionroar", miauwde ze. "Doodsangst schijnt katten soms verrassend sterk te maken."

Ze vroeg zich af wie een eventueel gevecht zou winnen. Hij was sterker, zij was sneller. Niet te vergeten dat zij drie keer zo veel levens had als zij, dus hij zou haar niet veel kunnen maken. De kater had zijn nagels uitgeslagen en Everstar hield hem nauwlettend in de gaten, maar nadat hij antwoord had gegeven, ging ook Lionroar weer zitten. Ze wist niet of ze opgelucht was of teleurgesteld. Het leek er even op dat de kater het bij dit antwoord zou laten en zij was zeker van plan om te blijven geloven wat ze wilde geloven, namelijk de waarheid, maar toen praatte Lionroar toch weer verder. Even sloot Everstar haar ogen en haalde diep adem. Kon hij zijn kop niet houden? Ze wilde hem niet meer zien, ze wilde zijn stem niet meer horen. Iets in haar bleef hopen dat hij het op een gegeven moment gewoon toe zou geven, en dat ze eindelijk de antwoorden uit hem kon krijgen waar ze naar zocht, maar ze wist dat het valse hoop was. Als hij nu nog steeds bij zijn eigen verhaal bleef, wat voor reden dan had ze om te geloven dat hij ooit iets anders zou doen? Hij zou nooit de waarheid vertellen. Ze zou nooit weten waarom hij had gedaan wat hij had gedaan. Ze keek Lionroars kant op. "Ik geloofde het bewijs, Lionroar. Ik geloofde jouw klauwen." Waarom praatte ze nog? Ze was hem geen uitleg verschuldigd. Ze had naar Whitelion geluisterd, ja, maar het was echt niet enkel zijn woord dat haar de waarheid in had doen zien. Ze had toen nog altijd vastgeroest gezeten in haar vertrouwen in haar deputy, haar enige vriend, en er was heel wat voor nodig geweest om haar daarvan af te helpen. Nu pas begreep ze dat ze niemand kon vertrouwen. Haar warriors niet, haar apprentice niet, haar medicine cat niet. Alleen haar broer, en tot op zekere hoogte Oceanbreeze. Dat hoopte ze, tenminste. Het was de voornaamste reden dat ze de queen als deputy had gekozen. StarClan wist dat ze het al druk genoeg had gehad met alle kittens, en ze was ook nog jong geweest en kon niet bijzonder goed vechten, maar ze was de enige geweest die Everstar had durven vertrouwen. Ze kon alleen maar hopen dat dat niet ook ongegrond zou blijken.

Lionroars woede leek wat in te zakken, en ook Everstars razernij was intussen ook grotendeels vervlogen. Wat overbleef was een prikkende frustratie en een hele lading spijt waarvan ze had gedacht dat ze die al achter zich had gelaten. Waarom had ze niet eerder iets gemerkt. Waarom had ze niets gezien. Had ze het kunnen voorkomen. Ze beantwoordde zijn blik niet en sloeg haar nagels in de grond, niet uit agressie, maar uit ergernis om zichzelf. Waarom merkte ze nooit iets? Waarom doorzag ze nooit iemand? Ze logen tegen haar, allemaal, en ze bleef er maar in trappen. Lionroar was niet de eerste geweest en al helemaal niet de laatste. Als ze maar kon zien wie loog en wie de waarheid sprak... Dan had Tawnylight nog geleefd. Dan had Wolverinebite nog geleefd. Dan hadden Mousewish en Cheekykit nog geleefd. Maar van al die leugens, al dat verraad, bleef dit het meeste pijn doen. Barksound, Sparrowfeather, ze had ze vertrouwd zoals ze haar clangenoten ooit allemaal had vertrouwd, maar Lionroar...
Ze keek naar hem terwijl hij weer begon met praten, maar bij zijn woorden keerde al haar woede in één klap terug en ze sprong op. "En ik had gehoopt dat een vriend geen onschuldige kat zou vermoorden!" riep ze. Lionroar was haar vriend geweest. Haar beste, haar enige vriend. Dat juist hij dat vreselijke verraad had gepleegd, dat was het moeilijkst te bevatten, dat deed de meeste pijn. Hoe durfde hij die vriendschap nu te misbruiken? Hij moest weten hoe veel pijn het haar deed. Hij moest er wel plezier in hebben om haar hart in zijn poten te hebben en het fijn te knijpen. Het was voorbij, hij had er een einde aan gemaakt toen hij Tawnylight had vermoord. En misschien daarvoor al. Misschien was er nooit echt een vriendschap geweest.

En zo was hun woede weer terug, nog erger dan voorheen. Everstar legde haar oren plat bij zijn uitbarsting, terwijl haar poten trilden van woede. Hoe durfde hij! Hoe durfde hij háár iets kwalijk te nemen, na wat hij had gedaan! Na zijn eerste, geschreeuwde beschuldiging klonk zijn stem opeens heel zacht. Everstar keek hem aan en vroeg zich af wat ze eigenlijk had gehoopt, die dag. Voornamelijk dat het allemaal niet waar zou zijn. Dat die hele dag uit de geschiedenis gewist kon worden. Dat ze de volgende dag wakker zou worden en Tawnylight zou leven en Lionroar nog steeds haar vriend en trouwe deputy zou zijn. Maar verder... Ze had natuurlijk geweten hoe hij eraan toe was. Ze had geweten dat hij het in zijn staat niet ging redden, alleen. Misschien had hij wel gelijk. Misschien had ze inderdaad wel gehoopt dat het noodlot ervoor zou zorgen dat ze die kat nooit meer hoefde te zien en dat hij nooit meer tegen iemand kon liegen. Ja, ze had van hem af gewild. Voorgoed. En nu zat hij hier, in levende lijve, verzorgd door ShadowClan, en het verteerde haar. Hij gebruikte het woord vriendin alsof hij het ooit had gemeend. Hij kwelde haar, hij spotte met haar, en het werkte, hij kreeg haar op de kast. Ja, ze wilde hem weg. Ja, ze wilde hem dood. Je verdiende het, dacht ze, en toch kreeg ze de woorden niet over haar lippen. Het was dat woord. Dat vreselijke woord, dat terugriep naar betere tijden. Ze wist dat hij het enkel gebruikte om haar meer te laten lijden, om nog maar eens te benadrukken dat zij haar vertrouwen in een monster als hij had gelegd, en ze haatte hem erom, maar iets in haar bleef hopen dat hun vriendschap ooit echt was geweest. Die woede van hem, zijn brul, zijn zachte stem daarna, het was toneelspel, allemaal, hij zat zich te verkneukelen vanbinnen. Ze wist het. Ze wist het... en toch. Was het ooit echt? Ze wilde het bijna vragen, maar ze wist dat ze alleen maar meer leugens terug zou krijgen. Als ze ook maar enige twijfel toonde zou hij erbovenop springen. Hij zou blijven proberen haar aan het wankelen te brengen, blijven inspelen op dat ene woordje, vriendin, en uiteindelijk zou hij haar breken. Ze mocht daar niet aan toegeven. Ze wist wat de waarheid was.

Zij zei niets en Lionroar zei niets en zo was het een tijdlang stil. Lang genoeg voor Everstar om weer wat tot rust te komen en ze sloot even haar ogen, terwijl ze diep ademhaalde. Ze moest haar gedachten helder zien te krijgen. Zijn gif was tussen zijn woorden door naar binnen gesijpeld en nu moest ze het weer uit zien te bannen. Vriendschap. Misschien was het er ooit geweest, misschien niet. Dat was iets waar ze niet te veel aan moest denken, hoe moeilijk het ook was. Maakte het iets uit? Het maakte alles uit, maar tegelijkertijd ook niets. Aan de uitkomst deed het niets af. Als hij nooit haar vriend was geweest, had hij haar al die tijd voorgelogen en gemanipuleerd. Als hij wel haar vriend was geweest, had hij haar verraden. Welke van de twee het ook was, hij had een moord gepleegd en dat probeerde hij nu, om wat voor reden dan ook, nog altijd te verbergen, alsof hij niet begreep dat de waarheid al bekend was. Want dat was hij. De waarheid was bekend, dat moest ze vooral onthouden. Hij kon doen alsof ze vrienden waren, maar hij was een moordenaar. Hij is een moordenaar, een leugenaar, een acteur. Hij kon goed praten, hij kon heel goed doen alsof, maar ze moest er niet aan toegeven. Ze moest zich niet mee laten trekken. Hij wílde dat ze emotioneel werd, want dat zou hem de overhand geven. Ze had zich van haar zwakste kant laten zien door niets te zeggen en daar hoopte hij nu vast handig gebruik van te maken. Dat ging niet gebeuren. Dat ging ze niet laten gebeuren. Ze liet zich niet meer door hem manipuleren.
Ze verstrakte toen hij weer begon te spreken, ondanks al haar vastberadenheid bang dat hij weer met dat woord aan zou komen zetten, maar dat deed hij niet. Toch was zijn stem weer zacht, alsof hij op haar medeleven hoopte, of misschien meer op een toon dat hij geen medeleven meer verwachtte. Het was spel, het was allemaal spel. Everstar keek hem even aan toen hij was uitgepraat, vastbesloten om niet opnieuw de twijfel toe te laten. "Misschien had ik dat dan moeten doen", miauwde ze kil.