Roar

Onderwerp: Re: Roar ma 17 apr 2017 - 19:26

Misschien had hij ergens gehoopt dat ze hem zou geloven. Dat ze hem zou geloven op dit moment, ook al maakte het niets meer uit voor zijn clan. Hij zou bij Shadowclan blijven, daar was hij nu loyaal aan. Maar hij wilde haar blik zien, het moment meemaken waarop ze zich realiseerde dat zij het was die haar beste vriend tot een vijand had gemaakt. Hij wilde haar uit elkaar zien vallen, haar hart zien breken. Zoals ze hem in de steek had gelaten, net zoals Rushpaw dat had gedaan toen hij apprentice was en Tigerfang dat had gedaan bij zijn moeder. Maar dat deed ze niet, ze had met haar hoofd geschud en gezegd dat het niet werkt. Dat zijn trucjes niet op haar werkten. Zijn trucjes. Zijn oren gingen naar achteren bij die woorden, hij wierp haar een vuile blik toe. Dit kreeg je dus. Als je de waarheid sprak. Je werd verwijt van moord, liegen, het verzinnen van trucjes. "Prima." Gromde hij. "Als jij zo blind wilt zijn, doe het." Hij keek van haar weg. Hij was kwaad op haar. Kwaad op zichzelf, ook. Hoe had hij haar immers ooit als vriendin durven te vertrouwen?
Vanuit zijn ooghoeken bekeek hij haar. Hoe ze daar zo zat. Kwaad, woedend wellicht, maar toch zat ze daar gewoon. Rustig. Te koppig om hem te geloven, alhoewel hij hoopte, of erin geloofde, dat ze diep van binnen aan het twijfelen was. Nog steeds. "Ben je niet kwaad, Everstar?" Sprak hij. "Dat een onschuldige clankat is gestorven die dagen?" Want hij was kwaad. Tawnylight had het niet verdiend, ook al had ze hem aangevallen die dag, ze had het niet verdiend om te sterven. Ze was maar een pion voor Whitelion, maar voor hem was ze een clangenoot. Al dan wel een clangenoot waar hij nooit veel mee had gesproken, maar als loyale warrior had hij iedereen van Windclan gezien als zijn familie. Indirect dan wel. "Kende je haar? Tawnylight?" Wellicht probeerde hij meer uit haar te krijgen, misschien kon hij nog een antwoord krijgen op de vraag die sinds die dag in zijn hoofd brandde. Waarom. Waarom had ze hem aangevallen? Of misschien wilde hij de wonden van die dag bij Everstar gewoon weer openhalen. Haar weer laten weten of voelen hoe erg ze gefaald had die dag, hoe erg ze gefaald had in het beschermen van haar eigen clangenoot.

Onderwerp: Re: Roar ma 17 apr 2017 - 20:12

Dat antwoord had hij niet aan zien komen, leek het, en vanbinnen glimlachte Everstar even, al was er van buiten niets aan haar te zien. Het leek zelfs haast even alsof hij het nu had opgegeven, maar dat was teveel gehoopt. Natuurlijk stopte hij niet. De strijd was nog niet gestreden. Everstar keek hem met een doffe blik aan toen hij haar een vraag stelde. Na dit hele gesprek, na de ruzie, het geschreeuw, vroeg hij haar of ze niet kwaad was? Ze begreep dat het hem niet om de vraag ging, of het antwoord daarop. Hij wilde gewoon over die dag blijven praten, in de wond blijven wroeten. Als hij niet hoopte dat hij haar nog van gedachten kon doen veranderen, dan was het wel uit pure kwaadaardigheid. "Een beetje", antwoordde ze schor. "Ze was een goed. Vriendelijk. Onschuldig." Ze keek naar de grond. Soms vergat ze haar haast. De hele gebeurtenis, het verraad, daar dacht ze aan, en soms dreigde ze te vergeten dat het slachtoffer uit meer bestond dan dat woord. Tawnylight was een van hun warriors geweest. Hoewel ze hard werkte en vriendelijk was, was ze nooit een opvallende kat geweest. "Ze had een scherp gehoor. Ze liet zichzelf makkelijk wegcijferen", miauwde ze zacht. Veel meer wist ze niet over haar, ze had haar nooit veel gesproken. Ze was bevriend geweest met Doveblithe, wist ze nog wel. Voor haar was de poes vast veel meer dan Lionroars slachtoffer. Everstar voelde zich schuldig dat ze daar zelf zo weinig over nadacht. Nu was Tawnylight dood, en liep haar moordenaar vrij rond. Everstar vroeg zich af of de poes neerkeek op dit gesprek, en ze vroeg zich af wat zij zou willen dat Everstar deed. Ze keek naar Lionroar. Zou Tawnylight zich ergeren, daarboven, aan hoe zij hier beneden niets zat te doen, terwijl ze de moordenaar zou kunnen straffen? Ze zat hier maar te praten, automatisch antwoord gevend op Lionroars vragen, ook al verdiende hij niet meer dan haar stilzwijgen. Zou Tawnylight haar erom haten? Zouden ze daar allemaal zitten, Tawnylight, Wolverinebite, zelfs haar oude mentor. Slachtoffers van haar blindheid.

Onderwerp: Re: Roar ma 17 apr 2017 - 20:27

Tawnylight. Hij herinnerde enkel het gevecht dat hij met haar had gehad en enkele korte gesprekken. Hij had nooit een sterke band met haar gehad dan dat ze gewoon zijn clangenoot was, maar toch was er iets zo erg in haar geknapt dat ze hem weg wilde. Hem nooit meer wilde zien. Wat hij had gedaan, dat wist hij tot op de dag van vandaag niet. Hij kon zich alleen bedenken dat dit niets voor Tawnylight was. Ze had hem nooit een moordlustige kat geleken, ze was eerder een rustige kat, lief, aardig. Een loyale Windclan warrior. "Ze zette zichzelf altijd op de tweede plaats voor anderen." Sprak hij, nadat Everstar haar beschrijving had gemaakt over Tawnylight. Nee, ze had het niet verdiend om te sterven. Hij keek omhoog. "Ben je niet kwaad op jezelf, Everstar? Dat je niks hebt gedaan tegen de moordenaar? Hem gewoon vrijuit hebt laten gaan?" Hij doelde niet op zichzelf, maar op Whitelion, maar dat zei hij niet. Ze mocht er haar eigen verhaal van maken, in haar hoofd. Want ze had niks gedaan. Zelfs al zou hij de warrior zijn geweest die haar om het leven had gebracht, dan had ze niks gedaan. Dan stond hij hier nog steeds voor haar, zat hij nog steeds in een clan. Whitelion was er nog makkelijker van afgekomen, zelfs. Die was zelfs deputy geweest voor een tijdje. Echter was het hem teveel geworden, al die leugens, al die slechte daden. Hij had de laffe weg uit gekozen, althans, voor zover Lionroar had gehoord.

Onderwerp: Re: Roar ma 17 apr 2017 - 21:19

Lionroar vulde haar beschrijving nog aan en Everstars vacht begon te prikken. Hoe kon hij hier ongestraft over de kat die hij had vermoord zitten praten? Ze schrok even van wat hij daarna zei. Even leek het alsof hij haar gedachten herhaalde en het over zichzelf had. Misschien liet hij het expres open voor interpretatie. Hij zou natuurlijk niet in zo veel woorden toegeven dat hijzelf de dader was, maar zijn vage woordkeus suggereerde dat zeker. Zijn woorden deden pijn. Hij was de schuldige, hij was de moordenaar. Hij had het recht niet om iemand anders die schuld aan te praten, maar hij had ook gelijk. Ze had gedacht dat ze iets deed, maar in feite had ze niets bereikt. Ze had hem verbannen, maar hij had moeiteloos een nieuw huis gevonden. Als hij die dag aan zijn wonden was gestorven, zou hij zijn verdiende straf gekregen hebben, maar dat was niet gebeurd. Everstar vroeg zich af of ze erop had moeten toezien dat het gebeurde. Ze volgde de warrior code, ze was geen moordenaar, maar wat had dit voor zin? Ze had niets voor Tawnylight gedaan. Niet voor haar dood en niet erna. En nu deed ze nog steeds niet, terwijl de kans voor het grijpen lag. Ze kon hier een einde aan maken, of het in ieder geval proberen. Dat kan ik niet doen, dacht ze. De clan... de code... Tawnylight was een goede kat. Een loyale kat. De clan kwam voor haar boven wraak, dat wist Everstar haast zeker. Maar zou het wraak zijn... of gerechtigheid? Ik kan het niet doen. "Ik heb gedaan wat een clankat kan doen", miauwde ze vlak. Schudde Tawnylight daarboven nu teleurgesteld haar kop?

Onderwerp: Re: Roar ma 17 apr 2017 - 21:31

Ze had gedaan wat een clankat kan doen. De flamepoint kater had haar enkele seconden aangestaard met een blik in zijn ogen alsof hij zich afvroeg of ze dat ook wel echt meende. Of ze daar ook wel echt in geloofde, zelfs. Hij geloofde van niet, ze dacht vast zoveel meer dan dat. Maar die dingen kon ze niet luidop uitspreken. Hij kon zich inbeelden dat ze hem graag wilde aandoen wat hij in haar ogen Tawnylight had aangedaan. Maar ze had het niet in zich, toch? Everstar was geen moordenaar en dat zou ze ook nooit kunnen worden, maar kon je een moordenaar doden ook wel echt 'moord' noemen? Hij had zijn moord op Skymask ook kunnen verantwoorden doordat deze Icyrose en hem erbij had proberen te verdrinken. Everstar was het ermee eens geweest. Was het moorden van Tawnylight's moordenaar in haar ogen dan niet nodig, of wel? Hij schudde met zijn hoofd. "De warrior code heeft niks gedaan voor Tawnylight," sprak hij. "Starclan heeft niks gedaan voor Tawnylight. Niemand heeft iets gedaan voor Tawnylight." Niemand. Helemaal niemand. Niemand had een poot uitgestoken om wraak te nemen op de overleden poes. Het had niemand wat geboeid, blijkbaar.
Zelfs Everstar had geen poot erna uitgestoken. Ja, ze had de moordenaar waarvan ze dacht dat hij de moordenaar was verbannen. Maar daarintegen had ze de werkelijke moordenaar een prijs gegeven, een beloning zelfs. Ze had hem benoemd tot deputy van Windclan. Een moordenaar, een leugenaar, een monster.. en hij was deputy geweest van Windclan en dat alles dankzij haar.

Onderwerp: Re: Roar di 18 apr 2017 - 12:29

Ze zag vanuit haar ooghoeken dat Lionroar naar haar keek, maar zij hield haar blik op de grond gericht. Hij bleef praten en met iedere zin voelde het alsof er een zwaarder gewicht op haar schouders werd geplaatst. Wat moest hij hiervan genieten. "Nee..." beaamde ze zacht. Niemand heeft iets gedaan voor Tawnylight. Ik heb niets gedaan voor Tawnylight. Ze zat hier, en luisterde, en praatte, en deed niets. Niets. Ze had wel iets gedaan, ooit. Ze had Lionroar verbannen. Dat had genoeg moeten zijn. Dat had een einde moeten maken aan dat miserabele bestaan van hem, maar in plaats daarvan had Shrewstar, die feeks, hem met open armen verwelkomd. Hem een nieuw thuis gegeven. Een nieuwe clan, nieuwe vrienden, waardoor zij hem nu niets meer kon maken. Of wel? Het feit dat hij nog leefde, dat hij hier zat... Het was Shrewstars fout, maar zij kon die fout oplossen. Ervoor zorgen dat het zo zou zijn zoals het zou zijn wanneer de ShadowClan leidster de moordenaar niet in haar clan opgenomen zou hebben. Hij zou gestraft zijn. Hij zou dood zijn. Maar het was te gevaarlijk, toch? Niet voor haar. Of, het was wel gevaarlijk voor haar, maar dat maakte niet uit. Dat was het probleem niet. Het probleem was Tallshadow, het probleem was ShadowClan. Everstar kon haar clan niet in de problemen storten. De clan stond achter iedere kat die er deel van uitmaakte, maar tegelijkertijd ging één kat nooit boven de clan, zeker een dode niet. Maar... Tawnylight verdiende meer dan dit. Hij had gelijk, niemand had ooit iets voor haar gedaan. Wat de gevolgen ook zouden zijn, verdiende de poes het niet dat er één keer iemand voor haar op zou komen? Dat er één keer iemand op zou staan en omwille van haar gerechtigheid zou eisen? Ze kon haast voor zich zien hoe Tawnylight toekeek, wanhopig, hopend dat iemand, voor één keer, één keer, een poot naar haar uit zou steken, iets voor haar zou doen. Ze kon haar haast horen. Je kunt hier een einde een maken. Je kunt dit rechtzetten. Everstar sloot haar ogen. Ze moest aan het belang van WindClan denken, maar Tawnylight was te lang vergeten. Wat moest ze doen?

Onderwerp: Re: Roar di 18 apr 2017 - 16:04

Op dat gebied gaf Everstar hem hoogstwaarschijnlijk gelijk, niemand had ook maar een poot uitgestoken voor Tawnylight. Zelf haar vrienden niet. Zelfs haar clanleader niet. Hij had het zelf ook anders gezien. Want waarom had Whitelion hem niet gewoon van de rots afgeduwd? Het had immers net zo goed hem kunnen zijn en misschien had hij dat ook wel moeten doen, maar was hij dan wel deputy geworden? Had hij dan niet zelf geriskeerd verbannen te worden? Lionroar schudde zacht met zijn hoofd, terwijl hij afwezig voor zich uitstaarde. Hij hoorde de zachte 'nee' van Everstar afkomen, maar meer sprak ze ook niet. Waar dacht ze aan? Oh, hoe graag hij toch in haar hoofd wilde kijken om te zien wat haar gedachtegang was op het moment. Voelde ze zich rot? Hij hoopte het. Of werd ze juist met de seconde bozer? Bozer op het feit dat degene waarvan ze dacht dat hij de moordenaar was nog steeds leven rondliep, erger zelfs: hij was nog steeds een warrior van een clan. "Het is best ironisch eigenlijk," begon hij. "De moordenaar is niet alleen ongestraft weggekomen met zijn moord, hij is er zelfs voor beloond." Hij sprak over Whitelion, maar dat zei hij niet. Hij wilde het aan Everstar overlaten om over die dingen na te denken, hij had geen zin meer in de discussie over wie de moordenaar was. Hij was het niet. Het was Whitelion. Maar als Everstar zijn woorden niet wilde geloven, dan ging hij een poging doen tot haar op een andere manier van denken te zetten. In het licht van Tawnylight, want zij was immers het slachtoffer van dit alles geweest. "Ik vraag me af wat Tawnylight erover heeft gedacht." Kwam er zachter uit dan eerder. Hij vroeg het zich ook wel daadwerkelijk af. Was ze nog steeds boos op hem voor wat dan ook de reden mocht zijn voor haar aanval? Of was ze boos op Whitelion, voor het feit dat hij haar van de rots had geduwd?

Onderwerp: Re: Roar di 18 apr 2017 - 16:33

Ze fronste even bij de volgende woorden. Beloond? Door warrior te mogen blijven, misschien, zij het bij een andere clan, maar zijn positie was er nou ook weer niet op vooruit gegaan. Hij was immers deputy geweest. Gerespecteerd. Ze bedacht zich pas na een paar tellen dat hij het over Whitelion moest hebben. Maar het punt bleef wel staan. Hij had een nieuw leven aangeboden gekregen, een tweede kans. Misschien had hij zelfs vrienden gemaakt. Misschien zou hij zelfs wel een partner vinden in ShadowClan. Kittens op de wereld zetten. Voortleven. Tawnylight had geen tweede kans gekregen. Voor Tawnylight was het voorbij. Ze opende haar ogen weer toen hij nog iets zei. Wat Tawnylight erover had gedacht. "Ze moet wel gefrustreerd zijn", miauwde Everstar hees. "Zij is dood en jij hebt alles... en niemand die er iets aan doet..." Haar stem stierf weg. Zou Tawnylight bang geweest zijn, toen? Wat had ze gevoeld in dat laatste moment? Boosheid, paniek, onbegrip? Everstar kon zich niet goed voorstellen hoe het voelde om je leven weg te voelen glippen, of om het einde heel snel op je af te zien komen, de harde grond aan de voet van de Outlook Rock. Ze herinnerde zich haar eigen val. Het was anders. Het was niet te vergelijken, voor haar was er weer een nieuw leven geweest, en nog velen daarna. Niet voor Tawnylight. Ze herinnerde zich de levens die ze verloor in de rivier, niet wetend of ze eruit zou komen of dat het water ze haar allemaal af zou nemen, een voor een. Misschien kwam dat nog het dichtst in de buurt. Ze herinnerde zich de rogue die haar haar eerste leven van haar had genomen. Ze was gefrustreerd geweest toen bleek dat ze was weggekomen, en dat terwijl het maar één van negen levens was die ze kwijt was geraakt. Het spijt me, Tawnylight, ik had meer moeten doen. Ik moet iets doen, maar...

Onderwerp: Re: Roar di 18 apr 2017 - 19:28

Gefrustreerd. Vast wel, ja. Misschien had ze Whitelion wel aangesproken op zijn daden, na zijn dood. Zou de witte kater überhaupt terecht zijn gekomen in Starclan? Stiekem hoopte hij van niet, maar stiekem hoopte hij ook van wel. Hij wilde hem ooit nog zien, ooit, zodat hij zijn woede nog voor een laatste keer op hem kon uiten. De witte kater had, egoïstisch als hij was, Lionroars leven verpest. Zijn prachtige leven, ook al had hij dat op dat moment niet ingezien. Hij had een beste vriendin, vier prachtige kittens, een goede reputatie en een hoge rang. En opeens uit het niets was dat allemaal van hem afgepakt, in nog geen twee uur. Zij is dood en jij hebt alles. Waren de woorden van Everstar. Hij keek haar niet aan toen ze het zei en liet niet merken dat het hem iets deed. Dacht ze echt dat hij alles had? Hij had zijn kittens niet meer, hij had zijn beste vriendin niet meer, hij had zijn oude clan niet meer waarin hij was opgegroeid. Ja, hij was weer een warrior, hij had een mooi leven in Shadowclan, maar het was anders. Niet dat hij ooit terug zou gaan naar Windclan, nee, ze hadden hem in de steek gelaten wanneer hij ze het hardst nodig had gehad en zijn loyaliteit lag nu honderd procent zeker bij Shadowclan, maar hij mistte het wel. Daar was niets verkeerd aan toch? De kater haalde zijn schouders op. "Ik heb niets gedaan." Sprak hij. Nog steeds volhoudend aan zijn onschuld, want hij wist - en wie weet was hij wel de enige levende die het wist - dat hij Tawnylight niet van de outlook rock had afgeduwd.

Onderwerp: Re: Roar wo 19 apr 2017 - 10:04

Lionroar had niet alles, maar wel te veel. Ze wilde graag geloven dat hij veel was kwijtgeraakt die dag, maar om hoeveel daarvan had hij iets gegeven? Als hij in staat was om zijn vrienden en familie te verraden, gaf dat al aan dat ze hem niet veel konden schelen. Waarschijnlijk had hij het prima naar zijn zin daar in ShadowClan. Het ergste was voor hem misschien zijn verlies van rang, maar hij had zo veel meer moeten verliezen. Nu leidde hij een prettig leventje, en was nog altijd hier om te zeggen dat hij niets had gedaan. Hij had nog altijd een stem om die leugen mee te blijven herhalen, terwijl hij Tawnylight de hare had afgenomen. "Ik heb niets gedaan", zei ze met een zachte stem waar de sluimerede woede onder te horen was. "Jij..." Ze schudde haar hoofd. "Jij..." Ze sloeg haar nagels uit. Lionroar had iets vreselijks gedaan, Tawnylight kon niets meer doen, en zij, zij deed niets. Zij moest iets doen. Een kwestie van eer, had ze gezegd. Welke eer? Eervol nietsdoen? Eervol afwachten? Eervol een moordenaar weg laten komen? Wat deed haar eer ertoe tegenover een leven? De warrior code had Tawnylight niet beschermd. De warrior code zou hem niet moeten beschermen. Denk om de clan. De rand, daar had hij haar met zijn giftige woorden heen gebracht, en nu kon ze alleen nog vallen of weglopen. Ze mocht niet vallen. Ze kon niet weglopen.

Onderwerp: Re: Roar wo 19 apr 2017 - 10:19

De kater rechtte zijn rug een beetje nadat hij gezegd had dat hij niks had gedaan. Ze mocht denken wat ze wilde, maar hij ging niet iets toegeven wat hij niet had gedaan. Nooit niet. Ze kon doen wat ze wilde om het uit hem te krijgen, desnoods uit hem te slaan, maar hij zou voor altijd vol blijven houden dat hij Tawnylight niet had geduwd. Ze had het nooit verdiend te sterven, immers. Ze was gewoon een pion geweest in het spel van Whitelion en dat was het zieligste eraan. Ze had zichzelf altijd op de tweede plaats gezet, en die dag werd ze voor iedereen ook op de tweede plaats gezet. In de steek gelaten, zelfs. De woede die uit Everstar's woorden sijpelde drong tot hem door en even keek hij vanuit zijn ooghoeken naar de kattin. Zíj had niks gedaan. "Nee, dat klopt." Sprak hij, opeens de kalmte zelve. "Ook jij hebt Tawnylight op de tweede plaats gezet, zoals iedereen dat heeft gedaan." Nee, ze had geen poot uitgestoken. Niks gedaan om Tawnylight te redden. Had ze überhaupt gerouwd om Tawnylight? Of was ze verblind geweest door haar woede, door haar eigen gevoel van 'veraden te zijn'? Hij hoorde hoe de poes haar klauwen uitsloeg, maar reageerde daar niet op. Wou ze dat nou daadwerkelijk doen? Hem aanvallen? Hier?

Onderwerp: Re: Roar wo 19 apr 2017 - 10:59

Dwars door alle uitputting heen, groeide de woede. Woede jegens zichzelf. Zij, die niets had gedaan, al deze tijd. Die had toegestaan dat de moordenaar een nieuw leven opbouwde, terwijl het voorbij had moeten zijn. Woede jegens hem, de moordenaar zelf, die hier gewoon zijn leugens zat te herhalen, wetend dat hij onschendbaar was. Maar dat was hij niet. Hij waande zich zo veilig achter zijn nieuwe clan en zijn nieuwe vrienden. Veilig genoeg om Tawnylight te blijven beledigen en om haar te blijven kwellen met zijn leugens en zijn spel. Hij dacht dat hij alles kon doen wat hij wilde. Hij klonk zo kalm toen hij praatte. Zo rustig. Zo onbezorgd. Hij daagde haar uit, denkend dat ze nooit daadwerkelijk iets zou kunnen doen. Logischerwijs kon ze ook niets doen, maar logica kon haar woede niet meer bedwingen. Ze vergat waar ze waren. Ze vergat in wat voor situatie zij en haar clan zaten. Ze zag alleen nog maar dat monster. Zijn kalme woorden leken oorverdovend. Woorden die haar dichter naar de afgrond duwden, haar poten slipten op de rand. Tawnylight, vriendelijke, onopvallende Tawnylight, altijd op de tweede plaats. Altijd vergeten. Altijd genegeerd. Door WindClan, door StarClan, door haar. Door haar. Everstars poten trilden van woede. "Niet meer", miauwde ze zacht, haast onverstaanbaar. Niet meer. Niet langer. Nietsdoen kon niet meer. Weglopen kon niet meer. De moordenaar moest gestraft worden. Er moest gerechtigheid komen. Ze moest rechtzetten wat zo veel manen geleden verkeerd was gegaan. In een snelle beweging kwam Everstar overeind en wierp zich met uitgeslagen nagels op Lionroar, zonder besef van tactiek of strategie, alleen maar wetend dat ze eindelijk iets moest doen. Er moest een einde aan komen. Voor één keer kwam Tawnylight eerst.

Onderwerp: Re: Roar wo 19 apr 2017 - 11:13

Zijn blik gleed al snel weer naar de tweebeennesten en de monsters die over het donderpad heen gingen. Alles om even zijn aandacht niet op Everstar te richten. Hij had geen zin in dit gesprek meer, het eindigde toch nergens mee. Hij kreeg haar toch niet overgehaald in zijn onschuld te geloven en de enige persoon die dat nog kon doen, die had zichzelf van het leven beroofd. Watje. Hazenvreter dat hij was, die Whitelion. Hij had de makkelijke weg uit gelopen, zonder ook maar enig teken van de echte waarheid achter te laten. Zonder het aan iemand te vertellen. Het maakte hem kwaad. Heel kwaad. Maar hij kon zich niet langer meer op de witte kater afreageren, die was in Starclan en de enige manier om naar Starclan te gaan was.. door dood te gaan, natuurlijk. Of je moest een medicine cat of leader worden, maar dat zag hij niet meer gebeuren. Daar had hij eigenlijk niet eens behoefte aan. Dat zou een oorlog ontketenen tussen Windclan en Shadowclan, zou hij ooit tot deputy van Shadowclan worden benoemd.
De kater lette even helemaal niet op, waardoor de nagels van Everstar - gevolgd door haar hele lichaam - hem nogal overvielen. Hij was niet klaar geweest voor een aanval, had het niet van haar verwacht dat ze het in zich had zich tot zoiets te zetten. De plotselinge aanval zorgde ervoor dat hij uit balans geraakte en tegen de grond aanviel, met Everstar bovenop zich. Met grote blauwe ogen keek hij haar even aan, maar deze blik verharde al snel. "Hoe dúrf je!" Gromde hij, terwijl hij een poging deed haar van zich af te werpen.

Onderwerp: Re: Roar wo 19 apr 2017 - 11:30

Hij had het niet verwacht. Al zijn voorbereiding en zijn mooie plannen ten spijt, had hij haar verkeerd ingeschat. Hij had niet doorgehad hoe ver hij Everstar had geduwd. Hij had haar daadkracht onderschat, haar zelfbeheersing overschat. En nu zou hij ervoor boeten. Voor alles wat hij Tawnylight had aangedaan, en wat hij haar en WindClan had aangedaan. Ze sloeg hem tegen de grond en zijn eerste schrik sloeg om in woede. "Hoe durfde jij", gromde Everstar terug, razend. Hoe had hij Tawnylight zoiets aan kunnen doen? Wat ging er om in zijn hoofd, dat hij zoiets kon doen? Waarvan was zijn hart gemaakt? Steen? IJs? Hij had een onschuldig leven genomen en voelde geen greintje spijt. Hij stond er compleet onverschillig tegenover, genoeg om ermee te spotten, om er een ziek genoegen uit te halen om te doen alsof hij onschuldig was. Hij had Tawnylight vermoord en Everstar kapot willen zien gaan. En kapot was ze, maar niet op de manier die hij had gewild. Ze hield geen rekening met het feit dat hij sterker was dan zij. In plaats van op de gebruikelijke WindClanmanier te vechten - snelle, lichte aanvallen, steeds wegspringen, de tegenstander uitputten - sloeg ze alleen maar zo hard als ze kon, zonder een poging te doen tegenaanvallen te ontwijken. "Hoe durfde jij!" herhaalde ze en ze haalde met al haar kracht naar hem uit met haar scherpe klauwen. Er moest bloed vloeien.

Onderwerp: Re: Roar wo 19 apr 2017 - 11:44

Iets in Everstar's vechtstijl was veranderd. Ze was niet langer uit op het uitputten van haar tegenstander, zo leek het. Ze was uit op iets anders. Zijn bloed, misschien? Hij deed nog een poging de lichte kattin van zich af te krijgen, spande zijn spieren aan en was juist van plan een harde trap tegen haar buik te geven, toen haar klauwen opeens richting zijn gezicht kwamen. Hij kreeg geen kans ze te ontwijken en harder dan hij had verwacht raakte ze zijn wang. Zo hard dat zijn hoofd met de klap mee naar de zijkant bewoog. Auw. Het maakte hem enkel kwader, echter. Hij gaf haar niet veel tijd om nog verdere schade aan te richten aan zijn gezicht of zijn nek en trapte haar zo hard als hij kon in haar buik. In de hoop haar zo van zich af te werpen. Hij moest haar van zich af hebben, zo liggen was veel te gevaarlijk. "Ik was het niet, Everstar! For Starclan's Sake!" Gromde hij, maar hij wist dat ze het niet zou geloven. Hoe ging hij hier uit komen?

Onderwerp: Re: Roar wo 19 apr 2017 - 16:50

Ze wist hem een flinke klap in zijn gezicht te geven, maar tijd voor nog een aanval kreeg ze niet. Met een harde trap in haar buik, wierp de kater haar van zich af en benam haar voor een moment de adem. Hoestend kwam ze overeind en even bleef ze staan, hem met een scherpe blik in de gaten houdend. Bij zijn uitroep ging haar vacht alleen maar verder overeind staan. Hoopte hij soms dat hij haar op het laatste moment kon overtuigen? Zijn leugen raakte haar niet zoals eerder, niet nu ze eindelijk iets deed. Jij zult nooit meer liegen, verrader. Niets wat hij zei zou haar tegenhouden. Zijn trucjes waren uitgeput. Was hij bang? Ze hoopte het. Ze hoopte dat hij zich zou voelen zoals Tawnylight zich gevoeld had. Met een blik vol razernij en een woedende grauw sprong Everstar weer naar voren. Hij kwam hier niet langer mee weg! Met een krachtige, wilde zwaai haalde ze nogmaals uit naar zijn gezicht. For StarClan's sake. Hoe durfde hij hen aan te roepen, terwijl hij daar nooit terecht zou komen. Hij zou nooit op de plek mogen komen waar Tawnylight en alle andere eervolle warriors rustten. Er was maar één plek waar hij thuishoorde, en als ze kon, zou ze hem erheen sturen. Razend sloeg ze een klauw naar zijn nek. Voor Tawnylight. Voor gerechtigheid.

Onderwerp: Re: Roar wo 19 apr 2017 - 18:09

Gelukkig wist hij haar van zich af te trappen en kreeg hij genoeg tijd om op vier poten terecht te komen. Deze poes, was ze dan eindelijk toch doorgedraaid? Dacht ze nou serieus dat ze zo gerechtigheid voor Tawnylight zou krijgen? Door hem aan te vallen? De kater bukte snel toen hij haar poot op zich af zag komen, deze was overduidelijk gericht op zijn gezicht. De poot klapte nog net langs zijn oor. Hij grauwde en net toen hij van plan was een tegenaanval te maken, zag hij dat Everstar haarzelf alweer klaar had gemaakt voor een nieuwe aanval. Geschrokken sprong hij snel naar achteren. Hij voelde nog net hoe haar nagels lichtjes over zijn nek gleden, een kleine kras achterlatend. Als hij iets minder snel was geweest was het waarschijnlijk een dodelijk klap geweest. Nu werden zijn ogen duister. Prima, als je dat spelletje wilt spelen. Dacht hij. Ze was dus uit om hem naar Starclan.. nee, Dark Forest te jagen? Goed dan, maar hij ging zich niet zo snel gewonnen geven. Als hij moest zou hij háár naar Starclan jagen. Kon ze daar de waarheid over Tawnylight's dood leren. Hij sprong haar kant op, klauwen voor zich uit.. maar voordat hij voor haar was zette hij zich naar de zijkant af, om haar met zijn schouders een beuk tegen haar zij te geven. Soepel draaide de kater zich om en haalde hij met zijn klauw naar haar uit. Het maakte niets uit waar hij haar raakte. Hij wilde haar raken en hij wilde haar hard raken. Zodat ze misschien ook de pijn kon voelen die hij had gevoeld nadat zij hem in de steek had gelaten.

Onderwerp: Re: Roar wo 19 apr 2017 - 18:29

Haar eerste uithaal wist enkel zijn oor te raken, en ook de tweede klap werd niet meer dan een lichte kras toen Lionroar geschrokken achteruit sprong. Ze was blij dat hij schrok. De hele tijd had hij zitten acteren, denkend dat hij haar kon controleren, maar nu was die controle weg. Een gevecht won hij niet met leugens en listen. Zijn giftige woorden zouden hem nu niet meer helpen. Ze wilde nog eens uithalen, maar nu kwam hij op haar af. Ze zette zich schrap, maar op het laatste moment boog hij af. Het was een truc die Everstar zelf vaak genoeg gebruikte, maar haar geest was niet helder en de aanval van de zijkant verraste haar. Ze strompelde een paar passen opzij, uit balans gebracht, en kon haar evenwicht niet snel genoeg hervinden om zijn volgende aanval te ontwijken. Zijn klauw trok diepe sporen in haar schouder en sissend van woede hapte Everstar naar de poot waarmee hij had aangevallen. Grommend sprong ze hierna weer naar hem toe, proberend om hem met haar klauwen vast te grijpen, om hem daarna in zijn nek te kunnen bijten.

Onderwerp: Re: Roar wo 19 apr 2017 - 18:40

Veel tijd om te zien wat hij geraakt had, kreeg hij niet. Everstar, lenig als ze blijkbaar was, had zich al opgedraaid en hapte naar zijn poot. Een pijnscheut schoot door zijn lichaam toen ze haar kaken om zijn poot klemde, dezelfde poot waar ook Tawnylight hem in had gebeten. Starclan verdomme, dat deed pijn. Hij trok zijn poot snel terug, maar veel tijd om zich te herstellen van deze beet kreeg hij niet. Hij kreeg niet eens genoeg tijd om weg te komen. Ze sprong weer zijn kant op en wellicht had ze gelijk gehad toen ze eerder had gezegd dat een kat in het nauw rare sprongen maakte. Ze leek veel sterker te zijn dan hij van haar had gedacht en haar vechttechniek was absoluut niet wat hij van haar gewend was. Haar klauwen boorden zich in diep in zijn schouders. Hij liet zich vallen, maar rolde door zodat hij Everstar wellicht los kon krijgen. Haar tanden grepen zijn nek. Wild sloeg hij zijn poot richting haar gezicht, in de hoop iets te raken waardoor ze wel los moest laten.

Onderwerp: Re: Roar wo 19 apr 2017 - 19:48

Het gaf haar een kwaad genoegen om te voelen hoe haar tanden in zijn poot zonken. Ze had lang genoeg geprobeerd diplomatiek te zijn. Ze had langs genoeg niets gedaan. Nu zou hij eindelijk krijgen wat hij verdiende. Lach je nu nog, Lionroar? Hij trok zijn poot los, maar Everstar viel meteen weer aan. Ze bleef zich stevig vasthouden toen hij omrolde en hapte naar zijn nek. Haar tanden vingen doel. Lionroar klauwde naar haar gezicht en Everstar kneep haar ogen stijf dicht om ze te beschermen. Ze voelde zijn nagels in haar gezicht krassen, net boven haar ogen, maar ze beet zich alleen maar steviger vast. Zo makkelijk liet ze niet gaan. Ze voerde dit gevecht niet om zichzelf te beschermen, ze voerde het voor Tawnylight. Ze had de overleden warrior in de steek gelaten die dag, en het was tijd om het goed te maken. Haar eigen pijn was bijzaak. Als ze offers moest brengen, dan was dat maar zo, dat was ze Tawnylight verschuldigd. Uiteindelijk wist Lionroars poot echter houvast te krijgen en haar weg te duwen, waardoor Everstars tanden hun grip op zijn nek verloren. Ze gromde gefrustreerd. Bloed uit de krassen op haar voorhoofd sijpelde in haar ogen, maar met niet-aflatende felheid drong ze weer naar voren om uit te halen naar wat ze maar kon raken.

Onderwerp: Re: Roar