Roar

Lionroar leek te bevriezen en toen hij haar aankeek, was zijn blik ijskoud. Het was bijna een geruststelling. Niet meer die zachte stem, geen beroepingen meer op een oude vriendschap. Dit was hoe het was. Koude haat, dat was alles wat er nog over was. Everstar snoof en keek weg. Ze haatte hem, ze verachtte hem. Even sloot ze haar ogen. Ze wilde dat hij weg was. Weg met zijn leugens, weg met zijn verraad, weg met zijn spelletjes. Ze sloeg haar nagels uit. Van hem verlost te zijn...
Maar zou het iets oplossen? Ze het zijn verraad ook maar iets minder pijnlijk maken? Hij zou haar met zijn aanblik niet meer aan die gebeurtenis doen terugdenken, maar zijn herinnering zou die plaats wel innemen. Hij daagde haar uit. Hij wilde dat ze hem aan zou vallen. Wilde hij dat ze zou laten zien dat ze niet beter was dan hij? Ze zou hem zijn zin niet geven. Hij was een moordenaar, zij niet. "Dat is geen kwestie van durf, Lionroar", miauwde ze zonder haar ogen open te doen. "Dat is een kwestie van eer." Ze ging zichzelf niet omwille van hem tot een moordenaar maken. Dat verdiende hij niet. Daarmee kende ze hem meer macht toe dan hij had.

Ze reageerde niet op zijn lach en snoof enkel bij zijn woorden, die haar niet raakten zoals zijn eerdere uitspraken gedaan hadden. Om door hem tot oneervol uitgemaakt te worden deed haar niets. Hij wist nauwelijks wat dat woord betekende. Hij had alles over zichzelf uitgeroepen. Zijn verwondingen. Zijn verbanning. Als ShadowClan hem niet had geholpen, was hij waarschijnlijk gestorven, dat besefte ze. Dat zou beter geweest zijn. Hij had iemand vermoord, zij had, als het was gegaan zoals het had moeten gaan, iemand dood laten gaan. Niet door haar klauwen, maar door zijn eigen. Hij had zijn situatie zelf gecreëerd en dat was niet haar verantwoordelijkheid. Als hij de gevolgen van zijn acties niet zou overleven, dan was dat maar zo. De uitkomst was misschien hetzelfde, maar het maakte alle verschil. "Had je gehoopt dat WindClan je zou voeden en verzorgen als beloning van je goede daden?" vroeg ze aan de kater, hem aankijkend met emotieloze groene ogen. Wat had hij verwacht? Het was misschien netjes geweest om hem eerst op te lappen voor ze hem weg zou sturen, maar welk recht had hij op netheid van haar kant? Everstar zou een gewonde BloodClanner ook niet verzorgen, dus waarom zou ze een verrader anders behandelen?

En daar ging hij weer. Everstars haren rezen overeind en een grom welde op in haar keel. Hij bleef maar doorgaan, en doorgaan, en hij stopte niet. Waarom? Waarom bleef hij zo koppig volhouden? Hij kraamde onzin uit, hij sprak zichzelf tegen. Eerst was Tawnylight onschuldig, en vervolgens had zij hem aangevallen? Het was wel duidelijk waar Lionroar zijn naam aan te danken had en Everstar legde haar oren plat, alsof dat zijn stem buiten kon sluiten. "STOP!" schreeuwde ze, woedend, harder dan ze had bedoeld. Ze schrok haast van haar eigen stem. Waarom liet ze zich zo meetrekken in die woede? Ze deed zo haar best om kalm te blijven, en na een paar woorden van hem sloeg ze alweer om als een blad in de wind. "Stop hiermee, Lionroar! Je hebt genoeg gelogen. Kun je niet één keer, één keer, de waarheid spreken?" Haar stem klonk sterk, maar ze voelde zich des te zwakker. Even had ze de emoties uit kunnen bannen, maar nu waren ze allemaal weer terug en het voelde vreselijk, des te meer omdat ze wist dat het haar niets op zou leveren. Als ze ook maar enige hoop had gehad dat Lionroar naar haar zou luisteren... Maar dat was er niet. Ze wist dat hij het nooit toe zou geven. Ze wist dat hij haar nooit zou vertellen waarom. Dus waarom bleef ze ernaar vragen?

Ze gromde gefrustreerd. Hoe hard ze ook riep, het veranderde niets. Steeds maar dezelfde woorden, hetzelfde verhaal. Het hield niet op. Ze wist niet waarom ze het bleef vragen. Ze bleef misschien toch hopen dat als ze maar lang genoeg vol zou houden, hij de waarheid zou vertellen. Hoop was koppig. Ze keek naar hem met een mengsel van woede en wanhoop. Hoop was koppig. Hoop was dom. Wanneer was hij dit geworden? Dit... leugenachtige monster. Zijn woorden, zijn misplaatste boosheid op haar - hij had dit gedaan, hij! - die medelijdende blik in zijn ogen aan het eind, alsof zij degene was die met een misdaad moest leven en niet hij. Alsof zij de schuldige was. Ze wist dat het niet waar was en toch trok ze het zich aan. Stop met praten. Ze wilde weg lopen, maar ze kon niet vluchten, dat had ze nooit gekund. Vluchten was opgeven. Zij was een kat die bleef staan, desnoods op haar plek ten onder ging, maar weggaan, nee. En toch voelde ze zich allesbehalve sterk en dapper op dit moment. "Stop", herhaalde ze alleen maar, zachter dan net, maar met een stem trillend van woede en hard als steen, alsof dat genoeg zou zijn om hem daadwerkelijk het zwijgen op te leggen.

Natuurlijk werkte het niet, natuurlijk niet. Hij stond daar maar, als een standbeeld, zoals zij toen ze hem uit WindClan had verbannen. En zij... zij voelde zich het wrak dat hij toen was geweest. Maar dat was onzin. Zij was niet zwak, zoals hij toen. Zij had geen moord gepleegd, was niet gesnapt, stond niet op het punt om alles te verliezen. Raap jezelf bij elkaar, Everstar, dacht ze, maar het lukte niet. Steeds als ze zich tijdens dit gesprek had weten op te bouwen, braken een paar woorden haar weer af. Waarom? Lionroar kon haar niets maken. Hij kon de ene na de andere dolk in haar hart steken, maar zij was nog altijd de leidster van WindClan en hij warrior van een clan die waarschijnlijk niets om hem gaf. Zij had alles, hij had niets. Hij kon haar niets maken... en zij hem ook niet. Ze kon niets antwoorden. Ze kon hem niet aanvallen zonder een oorlog te riskeren, al wist ze niet wat ze zou doen als hij haar nog meer zou tarten. Ze kon hem niet laten verbannen. Tallshadow zou het vast niet laten gebeuren, idioot die hij was. Iedere andere leider zou misschien geluisterd hebben om een oorlog met WindClan in deze precaire tijd te voorkomen, maar Tallshadow, dat ongeleide projectiel... Hij was compleet onvoorspelbaar, die kat die jonge eendjes redde en op Gatherings liever met warriors dan leiders praatte. Hij wist niet wat het beste voor zijn clan was, hij zou vast de verkeerde beslissing nemen. En dan? Everstar zou haar dreigement van oorlog net zo goed niet waar kunnen maken, niet zonder haar eigen clan in onheil te storten. Ze wist niet eens of ze haar überhaupt zouden volgen. Dus keek ze hem alleen maar aan, zonder iets te zeggen. Hopend dat hij dezelfde stilte aan zou houden als zij. Vast valse hoop. Wanneer was hoop ooit gegrond?

Everstars haren rezen overeind van ergernis bij zijn antwoord, maar meer dan die ene, korte zin kwam er niet en dat was een opluchting. Everstar wist niet hoe lang de rust aan zou houden, maar het was in ieder geval even stil. Ze legde haar haren weer plat en keek zwijgend naar Lionroar. Na en tijdje gleed haar blik naar het uitzicht. Tweebeennesten en donderpaden, zo ver als het oog reikte. Die vervloekte donderpaden... Het lot trof altijd de verkeerden. Het had Lionroar kunnen zijn die door die hond werd achtervolgd en aangereden. Het had Lionroar kunnen zijn die nooit meer had kunnen lopen en de rest van zijn dagen als elder had moeten slijten. Waarom was hij het niet, in plaats van Neverland?
Er was natuurlijk nog een reden dat Tallshadow niet zou luisteren, een die eigenlijk nu pas in Everstar opkwam. De zoon van Shrewstar. Als er één kat was die deze moordenaar dankbaar was, was hij het vast wel. Nee, bij hem maakte ze geen kans en oorlog kon ze niet riskeren, of haar clan zou hun eindbestemming nooit halen. Ze haatte het dat ze zo weinig kon doen. Dat de kat die haar en haar clan had verraden er zo makkelijk mee wegkwam. Ongestraft. Zij had hem gestraft, maar hoe erg was het voor een kat die toch al niet om zijn clan gaf om eruit verbannen te worden, als hij daarna vrolijk bij een andere door kon gaan met zijn leven? Het enige was misschien dat hij zijn kittens niet meer kon zien, maar het was maar de vraag hoe veel hij om hen gaf. Hij had degene moeten zijn die door dat monster werd aangevallen. Everstar sloot haar ogen. Hij had het moeten zijn, maar ze had al lang geleden geleerd dat het lot, of StarClan, of wie deze dingen ook regelde, niet genoeg om hen gaf om het ongeluk te geven aan hen die het verdienden. Kon zij het heft maar in eigen handen nemen...

Everstar zuchtte een keer, haar ogen nog altijd gesloten, moe van de woordenwisseling. Nu leek het voorbij, in ieder geval voor even. Lionroar beantwoordde haar stilte enkel met eenzelfde stilte en de rust leek wedergekeerd. Tot op zekere hoogte. Alleen al zijn aanwezigheid deed haar vacht prikken, maar ze was te moe om zich daar druk om te maken en allang opgelucht dat hij niets meer zei. Ze probeerde helemaal niet meer aan hem te denken, al was dat natuurlijk onbegonnen werk. Vragen die door de tijd oud en vaal waren geworden, waren nu weer nieuw leven ingeblazen en stapelden zich bovenop de zorgen die ze al had. Deze reis, hij putte haar uit. Hoe veel moest er nog komen...
Even opende ze haar ogen en keek zijn kant op, waar ze tegen een blik aanbotste die in haat niet voor de hare onderdeed. Ze wendde haar blik weer af. Ergens bleef ze zich toch afvragen waar die haat in hem vandaan kwam. Ja, ze had hem verbannen, ja, ze had hem eropuit gestuurd om in zijn eentje ergens dood te gaan, maar daarvoor moest hij haar ook al gehaat hebben. Haar en heel de clan. Genoeg om zo'n afschuwelijke daad te plegen. Wat had WindClan hem vóór de dood van Tawnylight ooit aangedaan om dat te verdienen? Waar was het mis gegaan? Had de clan hem niet altijd beschermd? Had zij niet altijd haar vertrouwen in hem gesteld? Had zij hem niet gesteund na het voorval met Skymask? Ze wist niet eens of het daarvoor of daarna begonnen was, of de haat langzaam en ongemerkt was gegroeid of dat het altijd al zo was geweest, een defect ergens in zijn hoofd. Ik ben gevaarlijk. Dat had hij gezegd, toen na Skymask. Misschien was dat het. Misschien was het daar gaan kantelen. Misschien had hij het zelf nog tegen willen houden, in het begin, voor het te ver ging. Voor hij te ver ging. Hij was de enige die het wist.

Een tijdje was het nog stil, toen begon Lionroar weer te praten. Everstar sloot gepijnigd haar ogen. Hoe kon hij zo'n stem aanslaan, zo zacht. Alsof hij gevoelens had. Hij leek haast bereid om echt met haar te praten, maar het was vast weer een toneelstukje van hem. Doen alsof. Na zachte woorden komt de klap harder aan. Ze was te moe om hier weerstand tegen te bieden en dat had hij vast door. Hij wachtte tot ze uitgeput was en begon dan weer met praten, om met zijn giftige woorden tot haar door te dringen en haar gevoel voor de waarheid aan te tasten. Zoals water door de dunne scheurtjes in een steen naar binnen sijpelt en daar bevriest, ontdooit en weer bevriest, terwijl de scheuren steeds groter worden. Tot de steen breekt. Ze was te moe om tegen hem in te gaan en te moe om hem te negeren. "Vertel jij het mij maar", miauwde ze zacht. Hoop. Koppig. Ze keek hem aan. Vertel me waar het is gebeurd. Vertel me hoe je... dit... bent geworden. Hij zou het niet doen. Hij ging het niet zeggen. Ze wist het zeker, het ging niet komen.

Het waren zulke lege woorden die uit zijn mond kwamen, en toch klonken ze zo echt. Ze wist dat ze er niet naar moest luisteren, maar ze kon haar oren er niet voor sluiten. Ze zou weg moeten lopen, maar vluchten deed ze niet, al was wat ze nu deed een ander soort opgeven. Ze zou haar mond moeten houden. Ze zou hem uit moeten lachen, duidelijk maken dat ze niet in zijn trucjes trapte. In plaats daarvan nam ze zijn woorden in zich op en dacht erover na. Wanneer ze haar vertrouwen in hem eindelijk verloren was? Te laat. Veel te laat, dat was het. Hij overschatte haar. Zelfs na Skymask was haar vertrouwen nog blind geweest. Zelfs toen ze al wist dat hij tot moord in staat was, wuifde ze het weg, alsof het niets uitmaakte. Het leek toen ook niets uit te maken. Skymask was zelf een verrader, Icyrose had het bevestigd. Lionroar had toen niets verkeerd gedaan, in haar ogen. In haar blinde ogen... Ze had moeten zien dat het een opstapje zou zijn naar meer. De eerste moord legde de drempel voor de volgende lager. Als de eerste moord gerechtvaardigd was, dan de tweede misschien ook wel, in zijn ogen? Maar ze was het blijven zien als haar trouwe vriend en deputy. Ja, later, toen had ze begrepen wat het betekende. Het had haar zeker geholpen om uiteindelijk in te zien dat hij de dader was, maar op het moment dat hij het haar van Skymask vertelde, had ze hem blindelings geloofd.
Everstar knipperde met haar ogen en wierp een korte blik omhoog, alsof daar nog steun te verwachten viel, waarna ze haar mond opende om eerlijk antwoord te geven. Hoe dom was ze? Eerlijk! Alsof eerlijkheid iets voor Lionroar betekende. "Toen je me aanviel", miauwde ze. Ze keek hem niet aan. "Ik twijfelde... iets daarvoor..." Zijn onsamenhangende, onlogische verhaal tegenover Whitelions duidelijke schets van de gebeurtenissen en al het bewijs dat zijn kant uit wees, ja, ze was toen al naar de kant van de sneeuwwitte kater gaan neigen. Maar al het bewijs ten spijt had Lionroar zélf de doorslag gegeven. Als hij kalm was gebleven, als hij haar met die blauwe ogen van hem aan was blijven kijken, als hij haar had gesmeekt hem te geloven... Ze wist niet zeker wat ze dan gedaan zou hebben. Ze wilde geloven dat ze ook dan de waarheid ingezien zou hebben, maar haar twijfel zou enorm geweest zijn, en misschien was zou ze wel wanhopig vast zijn blijven houden aan het beeld dat zij van Lionroar had. Ze keek naar hem en vroeg zich af waarom ze dit allemaal zei. Hij zat haar vast in zichzelf uit te lachen. Zo lang is ze blind geweest, zo lang heeft ze me vertrouwd, terwijl de tekenen er al waren, zielig is het. Ze nam de kater in zich op, proberend door zijn blauwe ogen heen te zien of dat inderdaad was wat hij dacht. "Wanneer ben je WindClan gaan haten?" vroeg ze nu. Als hij een vraag stelde, kon zij een vraag stellen. Natuurlijk was dat niet hoe het echt werkte, maar de vraag kwam er vanzelf uit.

Ze klemde haar kaken op elkaar en sloot haar ogen. Hoe kon ze zo stom zijn om hem dat te vertellen? En hoe kon ze zo dom zijn om een eerlijk antwoord terug te verwachten? Was ze dan nog net zo blind als toen? Dit was hoe het ging. Ze maakten ruzie, hij putte haar uit, dan was hij een tijdje stil, haar de tijd gevend om tot rust te komen, om haar verdediging wat te laten zakken. En dan begon hij weer, zacht, vriendelijk. Hij stelde een vraag, zij was een idioot die eerlijk antwoord gaf, en dan beantwoordde hij haar vraag, op net zo'n toon, op diezelfde eerlijke manier. Alsof het de waarheid was. Het klonk ook haast als de waarheid, veel meer dan zijn onsamenhangende verhaal die dag. Het leek zo duidelijk, zoals hij het nu zei. Natuurlijk zou hij het haar verteld hadden als hij het had gedaan, natuurlijk zou hij het haar toevertrouwd hebben, zoals hij haar had toevertrouwd dat hij het was die Skymasks leven had genomen. En als hij een leugenaar was geweest, zou hij er toen wel voor gekozen hebben alsof het zo was als met Skymask. Hij wist immers hoe goedgelovig ze was. Ze kon zich zelf immers nog goed herinneren hoe hard ze had gehoopt dat het zoiets zou zijn. Hij zou daar toen gebruik van gemaakt hebben. Waarom zou hij zo'n vaag verhaal opgehangen hebben als hij er met een andere leugen veel makkelijker vanaf zou komen? Hij had WindClan nooit gehaat. Hij was altijd trouw geweest, hij had altijd de waarheid gesproken.

Leugens.

Everstar kneep haar ogen nog wat stijver dicht. Leugens, leugens, leugens. Het klonk zo mooi allemaal, zo logisch, en hij wist dat ze het haast zou willen geloven, maar ze moest niet, mocht niet vergeten dat hij vele manen de tijd had gehad om deze woorden te verzinnen, om dit verhaal samen te stellen, om de toon waarop hij het moest zeggen te oefenen. Hij had lang genoeg na kunnen denken over de manier waarop hij door haar verdediging kon breken. En het lukte hem. Bijna. Maar Everstar was niet van plan om alles te vergeten wat ze die dag had geleerd. Dat was het moment geweest, toen had hij nog geen tijd gehad om de beste leugen uit te zoeken en een logisch verhaal in elkaar te zetten. Alleen toen, toen hij nog in paniek was nadat hij op heterdaad was betrapt, liet zijn snelle geest hem even in de steek, hem, de meesterleugenaar. Nu probeerde hij die fout ongedaan te maken, maar dat ging hem niet lukken. Met al zijn trucjes, zijn geschreeuw, zijn stiltes, zijn zogenaamde oprechtheid, had hij haar naar een rand weten te manoeuvreren, maar bij StarClan, ze ging zich er niet overheen laten duwen! "Het werkt niet, Lionroar", miauwde ze traag, terwijl ze langzaam haar kop schudde. Haar woorden waren zacht, maar nadrukkelijk. "Je trucjes werken niet."