Roar

Haar woede maakte haar ongevoelig voor de pijn van haar wonden. Ze bleef met dezelfde kracht uithalen, geen aandacht bestedend aan de klappen die zij kreeg, ook al begon haar rode vacht intussen op veel plekken een andere kleur rood te krijgen. Iedere keer dat zij hem raakte, iedere wond die ze hem toebracht verdiende hij. Werd er niet altijd gezegd dat een kat stierf zoals hij leefde? Everstar was vastbesloten om dat voor hem te laten gelden. Maar hoewel ze in felheid niet voor hem onderdeed, bleef hij een heel stuk groter dan zij. Haar woede, de frustratie die alle tijd had gehad om zich op te bouwen, gaf haar kracht, maar ze bleef een kleine, fijn gebouwde WindClanner, gemaakt voor snelle schijnbewegingen, niet voor rechtstreekse krachtmetingen als dit. Ze voelde dat de kater haar probeerde neer te krijgen, en een tijdlang wist ze met haar lenige lijf tussen zijn poten door te glippen, maar op een gegeven moment vonden zijn klauwen houvast en sloegen haar tegen de grond. Ze drukte haar kin tegen haar borst om haar keel te beschermen, maar zijn klauwen trokken aan haar nek. Everstar sloeg wild naar hem met haar achterpoten om hem van zich weg te krijgen, in de hoop dat ze ruimte kon creëren om overeind te komen. Ze moest op zien te staan, op de grond was ze te kwetsbaar.

Zijn vacht kleurde snel rood tijdens een gevecht, voornamelijk door het feit dat het op veel plekken vrij wit-achtig van kleur was. De rode kleur was al duidelijk zichtbaar op een deel van zijn gezicht, zijn nek, zijn schouders, zijn poten en zelfs een deel van zijn zij leek er niet onderuit te komen. Dat gingen zijn clangenoten niet leuk vinden, maar op het moment boeide het hem niet. OP het moment was het enkel en alleen hem en Everstar en hij zou er alles aan doen om van haar te winnen. Dat moest. Ze deed er alles aan om hem te ontwijken en niet op de grond terecht te komen, maar uiteindelijk had hij haar te pakken en daar nam hij snel gebruik van door naar haar nek uit te halen. Ze deelde hem echter een fikse klap weer tegen zijn wang aan, waardoor hij even uit balans geraakt. Hij probeerde nog een laatste klap te maken op haar buik, aangezien die bloot lag voor hem nu, voordat hij van haar af werd geslagen door een van haar achterpoten. Die hem, net zoals hij bij haar had gedaan eerder, even alle lucht uit zijn longen sloeg. De kater nam kort een paar stappen achteruit, waarna hij afwachtte wat Everstar's volgende move was. Kom maar op, Everstar. Val me maar aan. Voor hem zag hij de rots en achter hem lagen de donderpaden en de tweebeennesten, maar veel tijd om op zijn omgeving te letten kreeg hij niet, want hij wist zeker dat Everstar weer ieder moment zou toeslaan en nog een poging zou doen hem van zijn leven te beroven. Zijn enige leven, terwijl zij er negen had of had gehad. Egoïst.

Ze probeerde hem weg te trappen, maar voor ze hem kon raken, haalde hij uit naar haar buik, die kwetsbaar open lag. Ze wist niet waar ze de kracht vandaan haalde om hem uiteindelijk van zich af te duwen, maar het lukte en ze kwam snel overeind, terwijl haar lichte buikvacht rood kleurde. Even staarde ze hem aan, en hij staarde enkel terug, afwachtend. Vaag was Everstar zich bewust van haar verwondingen, maar nog altijd kwam de pijn niet helemaal door. Door een waas van bloed zag ze hem en de donderpaden achter hem en ze vroeg zich kort af of ze hem daarheen zou kunnen manoeuvreren. Haar poten trilden, van woede, van adrenaline, of misschien gewoon van bloedverlies. Het maakte niet uit zolang de kat tegenover haar er net zo slecht aan toe was. Met een grauw sprong ze weer naar voren, uithalend naar zijn poten, zijn gezicht, zijn nek, om hem te raken of om hem naar achteren te drijven.

In een aanhoudend tempo bleef ze naar hem uithalen, terwijl er een regen van klappen van hem op haar neerkwam. Ze merkte het wel, maar negeerde het. Ze hoefde alleen maar vol te houden. Grommend haalde ze nog eens uit, haar poot trof doel terwijl zijn klauw nieuwe sporen in haar borst trok, dwars over het eerdere litteken heen. Everstar week geen centimeter en steeds als Lionroar meer ruimte voor zichzelf probeerde te creëren door naar achteren te springen, sloot zij de afstand tussen hen weer met een paar snelle stappen naar voren. Ze wist niet hoe dit voor haar af ging lopen, ze dacht niet meer aan de gevolgen van dit gevecht, ze had alleen nog maar oog voor haar doel. Ze merkte dat haar verwondingen haar bewegingen begonnen te hinderen en haar slagen iets van hun kracht verloren. Ze knipperde steeds met haar ogen, maar haar zicht was troebel van het bloed dat erin bleef lopen. Verbeten klemde ze haar kaken op elkaar en zette toen Lionroar weer achteruit sprong nog een stap naar voren, terwijl ze voor de zoveelste keer uithaalde. Ze hoefde alleen maar vol te houden.

Ze voelde nog altijd niets. Niets anders dan haar razernij. Hij zou boeten. Hij zou eindelijk boeten voor wat hij had gedaan. Ze gaf hem geen moment ruimte om tot adem te komen, en zichzelf ook niet. Hij vocht voor zichzelf en had maar één leven, dat hij moest zien te beschermen. Zij had meer levens dan dit, en op dit moment, in deze staat, was ze bereid ze allemaal te geven om haar eerdere fouten goed te maken. Zij kon tot het uiterste gaan. Ze probeerde zijn aanvallen nauwelijks te ontwijken. Zonder aarzeling stortte ze zich naar voren, er enkel op uit om hem net zo hard te raken. Een klauw schoot naar haar gezicht en heel even voelde ze de pijn toen hij haar oog raakte, maar ze was het net zo snel weer vergeten. Met haar andere oog zag ze hem enkel als een vage vlek door een rood waas, maar dat was genoeg om hem aan te kunnen vallen. Waar ze hem raakte maakte niet uit. Ze moest alleen volhouden, ze moest het terugdrijven, achteruit. Daar ergens was een donderpad, ze wist niet hoe ver weg, ze gaf zichzelf niet de tijd om stil te staan en te kijken. Een volgende uithaal van Lionroar raakte een van haar voorpoten, en ze struikelde, niet helemaal vallend, maar wel wankelend. Terwijl ze zich probeerde te herstellen, besefte ze even hoe erg ze eraan toe was, maar ze probeerde er niet aan te denken. Ze moest enkel doorgaan.

Alweer een probleem. Zijn strafboekje bleek nog dikker te zijn dan hij gedacht had. Hij was er namelijk net achter gekomen dat hij kittens had in een andere clan. Het duizelde hem, want dit had hij al helemaal niet gewild. Al die geheimen, al die dingen die hij voor zichzelf hield. Het begon zich op te stapelen en hem te kwellen. Misschien...misschien werd het toch wel eens tijd om enkele bladeren, geheimen, uit zijn boekje te scheuren, op te biechten. Even schudde de kater met zijn kop. Wat dacht hij nu. Hij had dit al zo lang vol gehouden en er waren toch geen problemen meer. Toch? Barksounds oren schoten echter naar voren toen hij in de verte twee gestalten het donderpad op zag gaan. Gaan was veel gezegd. Ze leken eerder in een gevecht. De blauw-zwarte kater sprong dan ook meteen naar voren. Ondanks alle geheimen en dingen die hij gedaan had, was hij wel een goede warrior. Toen hij echter dichterbij kwam en Everstar en Lionroar, de vroegere deputy van Windclan, herkende, fronste hij. Zijn hartslag ging omhoog, maar veel tijd had hij niet om na te denken, want in de verte kwam er een monster aan. Barksound spurtte het donderpad op, met als idee om Everstar daar eerst van af te trekken. De clan ging eerst en ondanks dat Lionroar ook eerst tot Windclan behoorde, stond hij hier toch op de tweede plaats voor Barksound. Hij greep Everstar in haar nekvel en trok haar naar achteren. Hij was ondertussen iets groter dan haar, dus dat moest wel lukken, maar de was blijkbaar in alle staten. Zijn blik ging naar Lionroar en nu begon het pas tot hem door te dringen waar dit gevecht misschien over ging. In een flits had hij de connecties gelegd in zijn kop en het leek alsof hij even naar de ex-deputy staarde, waarna hij snel naar voren schoot en Lionroar, met een duw van zijn hele lichaam, in de berm duwde. Zijn haren stonden overeind toen het monster vlak achter hem een soort bocht maakte en voorbij raasde. Het monster had hem maar net ontweken, wat hem wel rillingen gaf. Hij was nu degene die het dichtste bij het donderpad stond en ook nog eens half tussen Lionroar an Everstar in stond. Iets zei hem dat er vandaag dingen gezegd gingen worden, die niet meer terug gedraaid gingen worden.

Toestemming van Linn

Lionroars korte blik naar achteren, gaf Everstar de tijd om zich te herstellen en zich weer naar voren te werpen. Toen ze neerkwam voelde ze harde grond onder haar poten, en nu pas besefte ze dat ze het donderpad hadden bereikt. Goed. Dat was goed. Haar instinct zei haar dat ze moest maken dat ze wegkwam, maar haar woede was sterker. Ze siste naar Lionroar, die nu de aanval inzette. Als een baksteen met vacht vloog hij tegen haar aan en sloeg haar omver, maar zij strekte haar poten uit en klampte zich aan hem vast om hem mee naar de grond te trekken en hem daar te houden. Ze zou hem niet de kans geven om van het zwarte pad af te stappen. Ze zouden hier blijven, precies waar ze waren, tot het voorbij was. Ze voelde de grond onder zich trillen en een aanzwellend geraas vulde haar oren.
Plotseling voelde ze tanden in haar nekvel en trok iemand haar weg. Everstar grauwde woedend en probeerde uit te halen naar de kat achter haar en zich los te trekken, maar zijn grip was te sterk en ze werd ruw het donderpad af getrokken. Lionroar. Met grote, wilde ogen keek ze naar de kater. Laat het voorbij zijn. Laat het voorbij zijn. Maar voor zij nog iets kon doen, had dezelfde kat die haar in veiligheid had gebracht ook Lionroar uit de baan van het monster geduwd. Hij had hem gered. Iemand har Lionroar gered. Woedend kwam Everstar overeind. Dit had kunnen lukken! Dat was gelukt als er niemand tussen was gekomen. Bijna, bijna... Bijna had ze Tawnylights dood kunnen wreken. Dit had voorgoed voorbij kunnen zijn. Wie... Nu pas herkende ze Barksound, en even wist ze niet wat te denken. Waarom... Ze staarde hem ongelovig aan en richtte haar blik daarna weer op Lionroar, die half achter hem stond. Met vernauwde ogen keek ze hem aan. Als hij gered was van het monster, moest ze het zelf maar doen. "Barksound, ga aan de kant", siste ze. Ze ging dit niet door hem laten verpesten.

Barksound stond tussen beide in en een vreemd gevoel vulde zijn bek. De angst dat het eindelijk zo ver was. Was het moment aangebroken om zijn geheimen de wereld in te sturen, om Whitelion's geheimen op te biechten. Hij had zich voorgenomen om het ooit wel eens te doen. Als hij hen liet doen, ging er sowieso een gewonde vallen of zelfs nog erger. "Dit is nutteloos," mauwde hij strak op beide katten hun reactie. Zijn blik geven even met een frons van Lionroar naar Everstar. Na alles wat hij al gedaan had en verzwegen zou dit de nagel op zijn graf worden. "Lionroar heeft haar niet vermoord." zei hij nu iets stiller en kneep even zijn ogen dicht, alsof hij elk moment een klap had kunnen krijgen. Zijn oren waren meer in zijn nek gezakt en even keek hij naar Lionroar, waarna hij zich terug richtte op zijn leader. "Whitelion heeft voor zijn dood aan me opgebiecht dat hij degene was die Tawny de dodelijke duw had gegeven." Nu was hij stil. Hij had gezegd wat hij moest zeggen, maar had had werkelijk geen flauw idee hoe Everstar ging reageren én Lionroar. Dankzij zijn zwijgzaamheid was Lionroar als moordenaar beschouwd en de clan uitgezet. Barksound zette zich dan ook strak voor een woorden storm of iets anders. Had hij hier wel goed aan gedaan?

Ze vernauwde haar ogen toen Lionroar inviel en ook tegen Barksound zei dat hij aan de kant moest gaan. Dus jij wil ook doorvechten? Kom maar op, Lionroar. Ze zou dit afmaken, voor eens en altijd. Maar Barksound ging niet aan de kant. Haar blik schoot naar de warrior toen hij begon te praten en ze siste kwaad. Nutteloos? Hoezo nutteloos?

En toen de woorden.

Ze staarde hem aan, in eerste instantie zonder een woord uit te brengen, iedere uitdrukking door de schok van haar gezicht gewist. Het duurde een tijdlang voordat de inhoud van wat hij had gezegd volledig tot haar doordrong. En toen nog steeds wist ze niets te zeggen. Naast de woorden zelf, moesten nu ook de gevolgen nog tot haar doordringen. Lionroar. Nee. Whitelion. Ze. Ze. Dit was. Ze knipperde een keer met haar ogen, haar oren suisden. "Waarom..." Waarom... Waarom zei hij dit? Het. Het... kon toch niet waar zijn. Hij loog. Het moest wel. Hij loog. Waarom... Waarom zou hij hier nu mee aan komen zetten? Waarom zou hij hier zo lang mee gewacht hebben? Spottedwish, Spottedwish had hem dit ingefluisterd. Of hij had het zelf bedacht. Bedacht. Ja, hij had het bedacht. Verzonnen. Whitelion had niets gezegd voor hij doodging. Misschien, misschien was hij zelfs wel echt vermoord door RiverClan. Misschien had Barksound daar ook wel over gelogen. Daarover, en over alles. Om WindClan te schaden, om haar te schaden. Dat moest wel. Want... want het kon toch niet waar zijn?

Het kon toch niet waar zijn?

Barksound had zijn nagels in de grond onder hem geduwd nadat hij het gezegd had. "Hij heeft me àlles opgebiecht," mompelde hij er nog achter. Zijn blik was vooral op Everstar gericht, wiens reactie niet meteen te peilen was. Uiteindelijk, na een stilte, sprak ze. Waarom? Even trok hij met zijn oor. Het was vooral een kwestie geweest van eer om zijn mentor en beste vriend zijn eer te beschermen toen katten over hem begonnen te twijfelen. Hij had zelf niets gevonden, maar hij had het deels zelf ook niet gelooft. Bijna elke apprentice beschouwd zijn mentor als een god en een voorbeeld voor iedere kat en dat was niet veel anders geweest bij de jonge Barksound indertijd. "Omdat ik onmogelijk mijn beste vriend en mentor kon verraden." mauwde hij zachtjes, even een blik werpend op Lionroar, waarna hij een stap naar achteren zette zodat Everstar en Lionroar elkaar weer konden aankijken. Het puntje van zijn staart zwiepte zenuwachtig heen en weer en voorzichtig en geleidelijk aan, deinsde de kater achteruit. "S-sorry," mauwde hij nog vluchtig, tegen beide, waarna hij verdween in de struiken. Weg van hen, zo ver mogelijk. Met de grote groep katten kon hij Everstar wel een tijdje ontwijken, maar hij wist dat er ooit nog wel een staartje aan zou komen.

Barksound topic uit

Everstar kon hem alleen maar ongelovig aanstaren. Dit... Hier kwam hij nú mee? Timing, Barksound, timing :') Het kon niet waar zijn. Het was niet waar. Nee. Nee, het was niet waar. Hij had al eerder moeten toegeven dat Whitelion zelfmoord had gepleegd, waarom zou hij dat toen wel gezegd hebben, en niet dit? Als dat al waar was. Hij loog, Barksound loog. Dat had hij al heel vaak gedaan en nu deed hij het weer. Ze kon hem niet geloven. Hij en Lionroar, ze probeerden haar leugens aan te praten. Ze probeerden haar om te buigen. Twijfel te zaaien. Chaos te creëren. En het lukte ze, het lukte ze. Want hoewel een groot deel van haar bleef zeggen dat dit onmogelijk waar kon zijn en dat Barksound dit alles bedacht moest hebben, had zijn bewering zich ook vastgebeten en liet niet meer los. Wat als het wél waar was? Wat als... Dat zou betekenen... Maar, nee, hij was de moordenaar. Ze wíst dat hij de moordenaar was. Alles wees erop. Alles. Hij had enkel zijn woord aan zijn kant, en nu dat van Barksound, maar moest ze daarop vertrouwen tegenover al het bewijs?

Barksound liep weg, maar Everstar ging niet achter hem aan. Zij bleef staan waar ze stond, verstijfd, versteend, en staarde nu naar Lionroar. Heeft hij Tawnylight vermoord? Heeft Whitelion Tawnylight vermoord? Ze wist het niet meer. Ze wist het niet meer. Ze wist niet wat ze moest doen, of ze iets moest zeggen, en wat, of ze moest doorzetten wat ze begonnen was, of juist niet, of ze een stap vooruit of een stap achteruit moest zetten. Ze was compleet vastgelopen. Alleen haar gedachten bewogen, te snel om bij te houden, heen en weer tussen de ene bewering en de andere, niet wetend waar ze moesten blijven hangen, niet wetend welke de waarheid was en welke de leugen.

Keek hij... hoopvol? Zijn ogen trokken de gedachte dat Barksound de waarheid had gesproken naar boven, de gedachte dat hij zelf al die tijd de waarheid had gesproken. Maar tegelijkertijd riep het andere deel van Everstar dat dit weer enkel zijn acteerspel was, dat ze intussen al had gezien hoe goed hij daarin was, en dat ze hem dus absoluut niet kon vertrouwen. Dit kwam hem mooi uit, deze zet van Barksound, en nu hoopte hij haar helemaal naar zijn kant van het verhaal te trekken. Naar de waarheid. Naar zijn leugen. Welke was het? De hoopvolle blik werd echter al gauw kil. Vreemd. Zou hoop haar niet eerder over de streep getrokken hebben? Betekende dit dan dat hij oprecht was? Of kon hij gewoon zijn kilte niet binnenhouden? Hoe kon ze weten wat die blik betekende? Hij zei dat ze hem niet geloofde. Ze ontleedde de woorden. Een constatering, geen vraag. Gaf hij zijn leugen eindelijk op? Of was het teleurstelling omdat hij dacht dat ze nooit de waarheid zou geloven? Everstar vroeg zich af wat andere katten zouden denken als Barksound Lionroars verhaal tegenover hen bevestigde. Ze vroeg zich af of hij dat zou doen.

Ik weet het niet. Ze zei het niet hardop. Ze vroeg zich af of hij lachte om haar twijfel, die Barksound eindelijk in haar had weten te planten, of dat het juist een sprankje hoop in zijn hart had opgewekt. Ze wist dat hij wist dat ze twijfelde, maar als ze het openlijk toe zou geven, zou hij zich erin vastbijten, daar was ze zeker van. Maar zou ze in dat geval een moordenaar de houvast geven om haar zijn leugens in te praten, of zou ze een eerlijke kat de hoop geven dat deze vergissing eindelijk rechtgezet zou worden? Kon ze zijn ogen maar lezen en weten wie erachter zat: de vriend of de verrader.