{Gevecht Windclan x Riverclan} Done with the lies

Zoals altijd had ze staan dolen op het Windclan terrein, zonder een echt doel voor ogen. Waarom zou ze ook? Haar ijsblauwe ogen keken echter op toen ze Riverclan rook... Maar ze haastte zich niet. Ze ging langzaam... Ze ging met een rustige tred naar het kamp toe. Met haar erbij of haar weg, het zou geen verandering maken right? De geur van bloed vulde de lucht toen ze het kamp bijna had bereikt. Ze had alles gefaald en nu? Waar was ze nu? Ze wilde er geen moeite meer voor doen, het zou hem enkel pijn doen. Het was zo stil geworden. Zo stil toen ze binnen kwam. Of was het oets anders. Was het... Omdat ze die woorden hoorde. "Riverclan heeft Whitelion niet vermoord," Papa? Haar ogen werden even groot terwijl de gestreepte poes haar blik langzaam oprichtte naar de kater die zojuist begonnen was over haar vader... Wat zei hij? De geluiden brokkelden weg. Ze kon enkel maar dat horen. Haar volledige interesse was gericht op wat de ander zei. Wat was er met White? Wat was er met de vader waar ze naar op had gekeken? Wat... Bedoelde hij? Ze stond er maar. Stil, emotieloos, aan de grond genageld. Een gebroken, verloren dochter die iets hoorde over de vader waar ze nooit genoeg respect voor had gehad. Ze legde haar blik vast op hem, alsof elk woord die van zijn lippen kon komen levens kon redden. nee, het kon haar leven redden, haar hoop, haar houdvast op dit alles. Een nieuw leugen in haar leven... Wilde ze dat wel? Wilde ze wel nog meer pijn? Wilde ze het herleven? Wilde ze dat... Hij was niet vermoord, hij was niet vermoord. Ja... White kon niet vermoord worden... Hij was machtig, krachtig... En had alles netjes in zijn poot als het aan hem lag. "Omdat ik er zelf bij was," Hij was bij de dood van haar vader geweest? Hoe... Waarom. Ze beet op haar onderlip. Wat dacht deze kat? Hoe kon hij... Dit zeggen? "Hij heeft zich zelf van het leven beroofd."

Zelf... Moord?

"Papa... heeft zelfmoord gepleegd...?" haar stem trilde wat en kwam helemaal niet boven dat van de boze queen uit. Haar hele lichaam trilde even, voordat ze slikte en zich omdraaide... Even beet ze op haar onderlip... Ze stond aan de grond genageld. Hij was zo krachtig geweest. Hij was alles geweest voor haar. Haar grote voorbeeld en nu... Nu hoorde ze dat hij... Zichzelf had gedood? Waarom... Ze haalde trillerig adem, neeg haar kopje wat en beet op haar onderlip, te krachtig... Want ze proefde bloed... Te zacht, want de pijn was niet genoeg om haar af te straffen. Ze voelde tranen prikken in haar ogen. Was ze werkelijk zo dom geweest? Was ze werkelijk zo naïef geweest? Had ze de voetstappen van een dode man gevolgd? Was dat hoe ze was? Was dat wat ze wilde? Was dat hoe ze haar vader wilde herinner... Zijn dood een leugen, gevolgd... door een waarheid die meer pijn deed dan eender wat. Ze voelde hoe haar nagels uit hun hulsel kwamen. Haar toegeknepen ogen opende ze langzaam waarna ze schuin opkeek. Haar ingezakte lichaam richtte zich terug op voordat deze met kalme passen naar voren stapte. Ze zag er ok uit, een teken dat de kattin geen deel had genomen aan het gevecht. Ze wilde niet vechten voor een leugen, ze wilde vechten voor de waarheid. "Hoe durf je!" zei ze enkel, haar stem trilde nog, verrassend genoeg. "Hij was mijn vader! Hij was onze familie! Hoe durfde je die waarheid verborgen te houden!" De enigste kat in haar leven die ooit voor haar geschermd had, de enige die ooit om haar had gegeven en haar van al die pesters had willen beschermen. De enige die haar niet zag als een of ander middel die ze konden gebruiken. Papa... Waarom... Moest zijn dood in een leugen gewikkeld zijn?

Haar ogen gleden over het kamp dat zich nu had ontwikkeld tot een waar slachtveld. Overal klonken krijsende katten en bloed en vacht lag her en der verspreid. Paniekerig keek Routpaw om zich heen, volledig de weg kwijt. Starclan zij dank kwam haar broer aantrippelen. Hij leek niet ernstig te zijn verwond, maar Routpaw bekeek hem toch ernstig bezorgd. "Rout is alles nog oké?" Ze knikte wat hakkerig. Eigenlijk wilde ze zich nu gewoon tegen hem aandrukken, troost zoeken in zijn aanwezigheid, maar dat zat er niet in. "Met jou ook Tom? Is alles oké? Wat moeten we doen?"Haar stem was hoger dan normaal en trilde lichtelijk, ze wilde alle katten hier helpen, maar had geen idee hoe meer. Toen viel plots haar blik op het zielige hoopje vacht dat ooit Quietstep was geweest. "Oh nee," haar adem stokte en ze wilde net op hem afrennen toen de stem van Barksound over de open plek klonk. Er was een woordenwisseling tussen hem en de twee leiders, waarbij hij hen vertelde dat Whitelion nooit was vermoord, maar zelfmoord had gepleegd. Stokstijf bleef de apprentice staan, was dit hele gevecht voor niets geweest? Het zou nog maar meer haar punt bewijzen dat oorlog nodeloos was, maar at what cost?

Bij de woorden van Barksound wist ze eerst niet goed hoe te reageren. Het ging tenslotte allemaal om Whitelion, waarvan ze had gedacht dat hij vermoord was door een Riverclanner. Echter vertelde Barksound nu dat dat niet waar was en dat hij zijn eigen leven had genomen. Ze merkte het niet eens toen ze in de richting van de kater liep totdat ze vlak bij hem halt hield. "Waarom?" Was alles dat ze vroeg. En het was een waarom voor vele vragen. Waarom had de kater het verzwegen en gelogen over de echte reden van haar zoons dood. Waarom had Whitelion überhaupt zijn eigen leven genomen. Pijn en verdriet stond in haar ogen te lezen terwijl ze in de richting van de kater keek, zoekend naar antwoorden. Ze kon het gewoon niet bevatten hoe Barksound dit voor haar had kunnen verzwijgen, hoe de kater haar überhaupt had durven voorliegen. Had ze geen recht gehad om te weten wat er echt met haar eigen zoon was gebeurd? Dan was dit alles niet nodig geweest, dan waren er geen gevechten geweest. Echter wist ze wel dat dit Whitelion niet zou terugbrengen, dat was iets dat niet meer veranderd kon worden.

Everstar
Everstar kon haar oren niet geloven. Zelfmoord? Waarom? Was het echt waar? Ze wilde genoeg zeggen, had genoeg vragen, maar ze kreeg nauwelijks de kans haar mond open te trekken voor al haar vragen voor haar gesteld werden. Eerst kwam Oceanbreeze aanstormen, een en al opgezette vacht en queenwoede. Hoe wisten ze of Barksound dit keer wel de waarheid sprak? Hij had gelogen, en hij had die leugen volgehouden terwijl WindClan ten strijde trok. Hij had die leugen volgehouden terwijl Wolverinebite werd begraven. En nu kwam hij hiermee aanzetten? Misschien loog hij nu juist wel. Misschien wilde hij alleen het gevecht stoppen. Want Whitelion, zelfmoord? Ze zag Tigerspots aankomen, die het hele gevecht had gemist, maar nu wel het staartje meekreeg. De poes stapte woedend op Barksound af en Everstar, die Tigerspots' uitgeklapte nagels opmerkte, ging tussen de twee in staan met een waarschuwende blik op Whitelions dochter. Intussen had Icecloud de andere grote vraag gesteld die al op Everstars tong lag: waarom?

Crowcall
Crowcall zag de RiverClan kater door zijn poten zakken en ze wist niet zeker of hij viel of ging liggen. Had ze met die sprong dan meer schade toegebracht dan ze dacht? "Gaat het?", vroeg ze voorzichtig aan hem, met een ongeruste frons op haar gezicht. Haar aandacht werd echter al gauw weer getrokken door Barksound. Hij had het over zelfmoord, en Crowcalls adem stokte. Schuldgevoel, was de eerste gedachte die in haar opkwam. Hij had Tawnylight vermoord en Lionroar laten verbannen en het schuldgevoel was hem teveel geworden. Had hij... Zou hij... Had hij misschien... bekend? Barksound zei dat hij erbij was geweest, misschien had Whitelion nog wel tegen hem gesproken? Terwijl ze haar oren spitste om Barksounds antwoord goed te horen, probeerde ze haar eigen hoop de kop in te drukken. Het kon een heel andere reden hebben. Het kon nog steeds het verdriet om Icyrose zijn. Whitelion had ook van haar gehouden, toch? Eerlijk gezegd begreep Crowcall de kater niet meer. Ze had hem absoluut niet ingeschat als een kat die zelfmoord zou plegen. Hij was toch te sterk, te trots, te koud? Maar ze had hem dan ook nooit echt gekend. Ze had hem vaak genoeg gezien en genoeg over hem gehoord, maar nee, ze had hem niet gekend.

Nadat hij het gezegd had, ging alles om hem heen op in een grote waas, alles leek trager te gaan. Hij niet bewust een oorlog gestart. Hij wilde dat Whitelion, zijn beste vriend en eerdere mentor, herdacht werd als held. Niets was zo erg dan een warrior die zichzelf doodde en dus niet stierf in een eervol gevecht. Waarom snapte niemand dat hij eigenlijk goed wilde doen? "Hoe weet ik dat je de waarheid spreekt over mijn broer. Waarom zou je nu niet liegen." Hij keek neer op Ocanbreeze toen zij een ontploffing van woorden uitraasde op hem en deze eindigde door hem een enkele tik tegen zijn wang verkopen. Had hij dit verdiend? Was dit wat hij verdiende na een poging te doen om Whitelion's eer te beschermen, om iedereen af te schermen van de gruwelijke waarheid? Tigerspots, één van Whitelions nakomelingen zei ook enkele dingen. Dat ze haar nagels eerder uit haar hulzen had gehaald was hem zelf ontgaan, zoals wel meerdere dingen hem ontgingen nu. "Waarom?" Dat laatste woord was hem echter niet ontgaan. Waarom. Hij kon hen allemaal de waarheid vertellen, dat het was om hem en hen te beschermen, maar hij kon hen ook vertellen over wat Whitelion hem zelf verteld had, maar waar was zijn leugen dan goed voor geweest? Hij wendde zijn blik af van Icecloud, waarna hij een vluchtige blik op Everstar wierp en de andere katten om hem heen. Riverclan katten stonden ook nog steeds om hem heen, wat hem er niet zekerder op maakte. "Om jullie te beschermen," mauwde hij enkel en beet even op zijn lip terwijl hij zijn blik terug op Icecloud had gericht. Zijn poten wilden nu het liefst het kamp uit lopen, weg van al deze beschuldigende blikken.

Tag: Oceanbreeze, Icecloud, Everstar, Tigerspots, IEDEREEN

Vanaf het moment dat de eerste Riverclanners het kamp in waren gekomen en de alarmkreet van Barksound door het kamp had geklonken, stond Lizardpath paraat. Ze had op voorhand enkele pakjes kruiden weten klaar te maken, omdat Starclan haar eerder had gewaarschuwd. Dit was tevens haar eerste gevecht in het Windclankamp, waarin ze zelf iets kon betekenen voor haar clan. De vorige keer dat een andere clan hun kamp binnen was gevallen, was zij een kitten geweest en was er een andere kat geweest die voor haar gestorven was, om haar te beschermen. Haar hart bonsde in haar keel bij al de strijdkreten die ze vanuit haar den hoorde. Met enkele pakketjes kruiden, en spinrag om haar poot, liep snel haar den uit. Hier en daar hielp ze haar clankatten, die tijdelijk uit de strijd lagen. Deze katten bleven echter niet lang aan de kant zitten. Een kort woordje van moed was het enige wat ze nu kon geven. Ze werden vooruit gedreven door adrenaline en hun drift om hun clangenoten te beschermen. Lizardpath deinsde dan ook achteruit wanneer ze terug recht kwamen en de andere warriors te hulp schoten. Plots riep een kater het gevecht een halt toe. De medicine cat was daar echter niet mee bezig. In haar ooghoek ving ze Quietstep op, die door zijn poten was gezakt. Daar liep ze dan ook direct naar toe, terwijl Barksound meedeelde dat Whitelion, haar vader, niet vermoord was door Riverclan. Haar ene oor draaide zich automatisch naar achteren bij het horen van Whitelions naam, maar verder focuste ze zich op Quietstep, die ze wat meer naar de kant van het kamp trok. Ondanks dat wat er gezegd werd zeer belangrijk was, moest ze zich focussen op Quietstep en de anderen die gewond waren. Ze mocht zich niet laten leiden door haar emoties, zoals de anderen wél al deden. Lizard legde haar oortje kort tegen Quiets borstkas om te horen of hij nog wel goed ademde. Het klonk zwaar en stroef, maar hij ademde toch nog. "Wakker worden Quiet," mauwde ze, waarna ze haar pakketje kruiden naast zich legde en haalde vervolgens wat spinrag van haar poot, om deze op de wond te drukken die het meeste bloedde.

Tag: Quietstep
Note: Laat even weten welke katten ernstig gewond zijn en waar deze wonden zich bevinden etc..

Haar ogen stonden wijd luisterend naar Barksound. Dat was een grapje of niet? Dat kon toch niet zo zijn. Ze moest even slikken terwijl haar agressieve houding langzaam maar zeker verdween en ze haar diep blauwe ogen richtte op Everstar haar reactie aftastend voor ze met haar staart zwiepte haar clanleden bij elkaar roepend. "Everstar." Adrenaline was nog altijd in haar lichaam aan het razen terwijl ze haar ogen op Barksound richtte. Ze sloot haar ogen heel even en zuchtte. "Ik denk dat je je voortaan moet afvragen wiens clan de leugenaars bevat." Mompelde ze koeltjes en draaide haar lichaam bij haar clan seinend voo ze richting de uitgang van het kamp liep voor ze haar ogen nog een maal vernauwde en over haar schouder staarde. "Volgende keer dat je ons zwartmaakt. Check eerst je feiten." Kil snoof ze en schoot het kamp uit zo snel mogelijk uit dit territorium willen komen terwijl haar gehele hoofd vol zat met vragen. Wat was er zojuist gebeurd. En vooral hoe had het kunnen gebeuren.
-RC verlaat Windclan territorium. Warriors en apprentices van dit gevecht mogen vanaf nu ook posten op het RCTC gevecht!

Alles was vaag, wazig. In plaats van een gevecht hoorde hij een luid gepiep en warrig rumoer. Wat hij zag, was één groot, onsamenhangend en roodgekleurd beeld. Hij probeerde met zijn ogen te knipperen in de hoop wat meer te kunnen zien, maar het leek hem alleen maar pijn te doen. Zijn hele voorhoofd deed zeer, zowel van binnen als van buiten. Het brandde, stak, bonkte en gierde van elke andere soort pijn. Hij was ergens anders dan eerst, althans, dat vermoedde hij. Van wat er zojuist gebeurd was, had hij eigenlijk geen herinnering meer. Geheugenverlies, iets wat logisch was bij een hoofdwond als de zijne, maar absoluut niet gewenst. Hij hoorde een stem, wist hem nog net te herkennen als die van Lizard. Wakker worden, sliep hij gewoon? Waarom was alles dan zo zwaar, zo pijnlijk? Hij kreunde ietwat, om maar een teken te kunnen geven dat hij nog in leven was. "Liz... Ben ik dood?" miauwde hij zwakjes. Ze kon nou eenmaal met Starclan praten, misschien was hij daar nu wel. Als dat zo was, wilde hij eigenlijk wel weer terug.

Tag; Lizard
Note; Quiet heeft twee diepe wonden in beide schouders en één grote hoofdwond die net boven zijn rechteroog zit.

Barksound leek zich, wat niet verwonderlijk was, zenuwachtig uit. Katten van twee clans staarden hem aan, terwijl hij probeerde antwoord te geven op de vraag die Icecloud had gesteld en die in ieders ogen te lezen was: waarom? Bij het antwoord moest Everstar zich erg inhouden om niet tegen hem te schreeuwen. Om jullie te beschermen?! Om wie te beschermen? Whitelions familie? De clan? Hij had Wolverinebite hier niet bepaald mee beschermd. Of alle katten die gewond waren in een de twee gevechten. Everstar beet op haar tong om de woorden in te houden. Dit was niet het moment. Ze moest tenminste wachten tot Butterstar vertrokken was voor ze haar gedachten uit kon spreken. En ze kon het ook beter in haar den doen dan hier in het midden van het kamp.
Haar blik verschoof naar Butterstar toen die haar aansprak. Haar vacht rees omhoog van ergernis, maar ze zei niets. De visvreter had immers gelijk. Everstar kon haar niets verwijten, het was haar eigen warrior die dit alles had veroorzaakt. En daarmee was het Everstars verantwoordelijkheid, haar fout. Een les voor de volgende keer, dacht ze: vertrouw je eigen warriors maar niet meer. Zwijgend keek ze Butterstar na. Pas toen de laatste RiverClanner uit haar kamp verdwenen was, richtte ze zich weer tot Barksound. Als blikken konden doden was hij nu een hoopje smeulende as geweest. "Mijn den. Nu", siste ze ijzig. Hij mocht nog blij zijn dat ze dit niet voor de hele clan ging doen. Al zou haar stem buiten misschien nog te horen zijn...

"Volgende keer dat je ons zwartmaakt. Check eerst je feiten." Barksounds oren lagen in zijn nek bij wat de leader van Riverclan zei, voordat ze met haar clangenoten het kamp verliet. Zijn poten tintelde toen hij zijn kop terug naar zijn eigen clangenoten en leader liet gaan. Everstar keek hem aan met een dodelijke blik, alsof ze elk moment op hem af zou kunnen springen om haar nagels over zijn kop te halen. "Mijn den. Nu", Het waren die woorden die zijn poten in beweging brachten. Hij had hier zo geen zin in. Hij had gedaan wat hij goed achtte. Een kleine fout, een leugen, die enorme gevolgen had gehad. Dat had hij toch niet kunnen voorspellen? Hij had het eerder kunnen zeggen, maar dat had hij het geheim voor niets geheim gehouden.