{Gevecht Windclan x Riverclan} Done with the lies

Haar ogen gleden over het kamp dat zich nu had ontwikkeld tot een waar slachtveld. Overal klonken krijsende katten en bloed en vacht lag her en der verspreid. Paniekerig keek Routpaw om zich heen, volledig de weg kwijt. Starclan zij dank kwam haar broer aantrippelen. Hij leek niet ernstig te zijn verwond, maar Routpaw bekeek hem toch ernstig bezorgd. "Rout is alles nog oké?" Ze knikte wat hakkerig. Eigenlijk wilde ze zich nu gewoon tegen hem aandrukken, troost zoeken in zijn aanwezigheid, maar dat zat er niet in. "Met jou ook Tom? Is alles oké? Wat moeten we doen?"Haar stem was hoger dan normaal en trilde lichtelijk, ze wilde alle katten hier helpen, maar had geen idee hoe meer. Toen viel plots haar blik op het zielige hoopje vacht dat ooit Quietstep was geweest. "Oh nee," haar adem stokte en ze wilde net op hem afrennen toen de stem van Barksound over de open plek klonk. Er was een woordenwisseling tussen hem en de twee leiders, waarbij hij hen vertelde dat Whitelion nooit was vermoord, maar zelfmoord had gepleegd. Stokstijf bleef de apprentice staan, was dit hele gevecht voor niets geweest? Het zou nog maar meer haar punt bewijzen dat oorlog nodeloos was, maar at what cost?

Bij de woorden van Barksound wist ze eerst niet goed hoe te reageren. Het ging tenslotte allemaal om Whitelion, waarvan ze had gedacht dat hij vermoord was door een Riverclanner. Echter vertelde Barksound nu dat dat niet waar was en dat hij zijn eigen leven had genomen. Ze merkte het niet eens toen ze in de richting van de kater liep totdat ze vlak bij hem halt hield. "Waarom?" Was alles dat ze vroeg. En het was een waarom voor vele vragen. Waarom had de kater het verzwegen en gelogen over de echte reden van haar zoons dood. Waarom had Whitelion überhaupt zijn eigen leven genomen. Pijn en verdriet stond in haar ogen te lezen terwijl ze in de richting van de kater keek, zoekend naar antwoorden. Ze kon het gewoon niet bevatten hoe Barksound dit voor haar had kunnen verzwijgen, hoe de kater haar überhaupt had durven voorliegen. Had ze geen recht gehad om te weten wat er echt met haar eigen zoon was gebeurd? Dan was dit alles niet nodig geweest, dan waren er geen gevechten geweest. Echter wist ze wel dat dit Whitelion niet zou terugbrengen, dat was iets dat niet meer veranderd kon worden.

Nadat hij het gezegd had, ging alles om hem heen op in een grote waas, alles leek trager te gaan. Hij niet bewust een oorlog gestart. Hij wilde dat Whitelion, zijn beste vriend en eerdere mentor, herdacht werd als held. Niets was zo erg dan een warrior die zichzelf doodde en dus niet stierf in een eervol gevecht. Waarom snapte niemand dat hij eigenlijk goed wilde doen? "Hoe weet ik dat je de waarheid spreekt over mijn broer. Waarom zou je nu niet liegen." Hij keek neer op Ocanbreeze toen zij een ontploffing van woorden uitraasde op hem en deze eindigde door hem een enkele tik tegen zijn wang verkopen. Had hij dit verdiend? Was dit wat hij verdiende na een poging te doen om Whitelion's eer te beschermen, om iedereen af te schermen van de gruwelijke waarheid? Tigerspots, één van Whitelions nakomelingen zei ook enkele dingen. Dat ze haar nagels eerder uit haar hulzen had gehaald was hem zelf ontgaan, zoals wel meerdere dingen hem ontgingen nu. "Waarom?" Dat laatste woord was hem echter niet ontgaan. Waarom. Hij kon hen allemaal de waarheid vertellen, dat het was om hem en hen te beschermen, maar hij kon hen ook vertellen over wat Whitelion hem zelf verteld had, maar waar was zijn leugen dan goed voor geweest? Hij wendde zijn blik af van Icecloud, waarna hij een vluchtige blik op Everstar wierp en de andere katten om hem heen. Riverclan katten stonden ook nog steeds om hem heen, wat hem er niet zekerder op maakte. "Om jullie te beschermen," mauwde hij enkel en beet even op zijn lip terwijl hij zijn blik terug op Icecloud had gericht. Zijn poten wilden nu het liefst het kamp uit lopen, weg van al deze beschuldigende blikken.

Tag: Oceanbreeze, Icecloud, Everstar, Tigerspots, IEDEREEN

Vanaf het moment dat de eerste Riverclanners het kamp in waren gekomen en de alarmkreet van Barksound door het kamp had geklonken, stond Lizardpath paraat. Ze had op voorhand enkele pakjes kruiden weten klaar te maken, omdat Starclan haar eerder had gewaarschuwd. Dit was tevens haar eerste gevecht in het Windclankamp, waarin ze zelf iets kon betekenen voor haar clan. De vorige keer dat een andere clan hun kamp binnen was gevallen, was zij een kitten geweest en was er een andere kat geweest die voor haar gestorven was, om haar te beschermen. Haar hart bonsde in haar keel bij al de strijdkreten die ze vanuit haar den hoorde. Met enkele pakketjes kruiden, en spinrag om haar poot, liep snel haar den uit. Hier en daar hielp ze haar clankatten, die tijdelijk uit de strijd lagen. Deze katten bleven echter niet lang aan de kant zitten. Een kort woordje van moed was het enige wat ze nu kon geven. Ze werden vooruit gedreven door adrenaline en hun drift om hun clangenoten te beschermen. Lizardpath deinsde dan ook achteruit wanneer ze terug recht kwamen en de andere warriors te hulp schoten. Plots riep een kater het gevecht een halt toe. De medicine cat was daar echter niet mee bezig. In haar ooghoek ving ze Quietstep op, die door zijn poten was gezakt. Daar liep ze dan ook direct naar toe, terwijl Barksound meedeelde dat Whitelion, haar vader, niet vermoord was door Riverclan. Haar ene oor draaide zich automatisch naar achteren bij het horen van Whitelions naam, maar verder focuste ze zich op Quietstep, die ze wat meer naar de kant van het kamp trok. Ondanks dat wat er gezegd werd zeer belangrijk was, moest ze zich focussen op Quietstep en de anderen die gewond waren. Ze mocht zich niet laten leiden door haar emoties, zoals de anderen wél al deden. Lizard legde haar oortje kort tegen Quiets borstkas om te horen of hij nog wel goed ademde. Het klonk zwaar en stroef, maar hij ademde toch nog. "Wakker worden Quiet," mauwde ze, waarna ze haar pakketje kruiden naast zich legde en haalde vervolgens wat spinrag van haar poot, om deze op de wond te drukken die het meeste bloedde.

Tag: Quietstep
Note: Laat even weten welke katten ernstig gewond zijn en waar deze wonden zich bevinden etc..

Haar ogen stonden wijd luisterend naar Barksound. Dat was een grapje of niet? Dat kon toch niet zo zijn. Ze moest even slikken terwijl haar agressieve houding langzaam maar zeker verdween en ze haar diep blauwe ogen richtte op Everstar haar reactie aftastend voor ze met haar staart zwiepte haar clanleden bij elkaar roepend. "Everstar." Adrenaline was nog altijd in haar lichaam aan het razen terwijl ze haar ogen op Barksound richtte. Ze sloot haar ogen heel even en zuchtte. "Ik denk dat je je voortaan moet afvragen wiens clan de leugenaars bevat." Mompelde ze koeltjes en draaide haar lichaam bij haar clan seinend voo ze richting de uitgang van het kamp liep voor ze haar ogen nog een maal vernauwde en over haar schouder staarde. "Volgende keer dat je ons zwartmaakt. Check eerst je feiten." Kil snoof ze en schoot het kamp uit zo snel mogelijk uit dit territorium willen komen terwijl haar gehele hoofd vol zat met vragen. Wat was er zojuist gebeurd. En vooral hoe had het kunnen gebeuren.
-RC verlaat Windclan territorium. Warriors en apprentices van dit gevecht mogen vanaf nu ook posten op het RCTC gevecht!

"Volgende keer dat je ons zwartmaakt. Check eerst je feiten." Barksounds oren lagen in zijn nek bij wat de leader van Riverclan zei, voordat ze met haar clangenoten het kamp verliet. Zijn poten tintelde toen hij zijn kop terug naar zijn eigen clangenoten en leader liet gaan. Everstar keek hem aan met een dodelijke blik, alsof ze elk moment op hem af zou kunnen springen om haar nagels over zijn kop te halen. "Mijn den. Nu", Het waren die woorden die zijn poten in beweging brachten. Hij had hier zo geen zin in. Hij had gedaan wat hij goed achtte. Een kleine fout, een leugen, die enorme gevolgen had gehad. Dat had hij toch niet kunnen voorspellen? Hij had het eerder kunnen zeggen, maar dat had hij het geheim voor niets geheim gehouden.