{Gevecht Windclan x Riverclan} Done with the lies

Larksong wist dat zijn buik een kwetsbare plek was en dat hij een risico liep bij de aanval die hij nu deed. Echter hoopte hij dat zijn kracht sterk genoeg zou zijn om te kunnen voorkomen dat de jongere warrior erbij zou kunnen komen. Hij voelde hoe hij er succes mee had dat zijn voorpoten op de schouders van de windclanner terechtkwamen en ook hoe zijn klauwen erin zonken. Hij had echter niet verwacht dat de jonge warrior zich op zijn rug zou laten vallen, waardoor hij over de kater getrokken werd. Hij was echter nog niet van plan om los te laten, echter merkte hij al snel dat het beter was als hij los zou laten. De achterpoten van de windclanner voelde hij tegen zijn buik aangaan en hij wist dat als hij niet snel handelde het een ernstige wond zou kunnen worden. Hij haalde dan ook zijn nagels uit de schouders van de kater voor hij zich afzette en zo een sprong maakte om buiten het bereik van de kater te komen. Hij merkte dat er wat bloed in de vacht van zijn buik aan het trekken was, maar dat negeerde hij voor nu. Hij wachtte voor een moment op wat de windclanner zou gaan doen voor hij zelf weer zou besluiten hoe aan te vallen.

Ze werd leugenaar genoemd. Nou werd het helemaal mooi. Ze was verdomme hier om Everstar’s leugens te ontkrachten. Grommend vernauwde ze haar ogen. ”Zo jij durft.” Ijskoud staarde ze haar even aan en dook opzij. Beide katten waren snel en lenig, iets dat niet gebruikelijk was voor een Riverclanner en waar Butter in haar jeugd zeker behoorlijk wat moeite mee gehad had. Altijd werd ze een halfclanner genoemd. Werd er met een schuin oog naar haar gekeken. Maar tegenwoordig wist haar clan wel beter, vertrouwde ze haar blindelings. ”Jij bent degene die ons aanviel op onze eigen grond uit pure bloedlust Everstar!” Haar stem sloeg bijna over van woede terwijl ze opnieuw uithaalde. ”Hoe durf je, een overleden warrior, mijn overleden halfbroer tegen mijn clan te gebruiken! Heb je dan geen schaamte, ken je geen trots of liefde, zijn al jouw overleden ancestors enkel pionnen voor jou om te gebruiken!” Woedend spuugde ze de woorden naar de leader. Butterstar haatte vechten, hielt niet van pijn, maar ze beschermde haar clan en haar waardigheid hier tegen een kat zo laag om gestorven warriors te gebruiken, en voor wat? Zich beter voelen dan Riverclan? Het was nutteloos, net zo nutteloos als dit hele gevecht, maar Butter kon zich niet veroorloven te stoppen. Haar clan was woedend op de leugens, zij zelf was woedend. ”Ik heb Whitelion gesproken toen ik een leven verloor, met starclan als getuigen vertelde hij me dat geen Riverclanner hem aangeraakt heeft. Je hebt geen poot om op te staan.!”
-Everstar

Crowfur had niet bepaald de tijd gehad om te kijken wie zijn tegenstander was en hoewel hij het natuurlijk in alle talen ging ontkennen als iemand het hem letterlijk vroeg, wilde hij op dit moment toch wel dat hij voor een andere kat had gekozen. Oké, deze keer vocht hij misschien niet meer met een Apprentice en kwam hij waarschijnlijk wat eervoller over dan als hij die Apprentice van daarnet de volle lading had gegeven – tot zijn tevredenheid had een andere Apprentice hem al te grazen genomen – maar als je bekeek op welke kater hij beland was… De kater was groter dan hem en waarschijnlijk ook zwaarder dan hem. Daar kwam dan bij dat hij ouder was dan Crowfur en om die reden ook waarschijnlijk al een Apprentice had of had gehad en meer ervaring zou hebben. Zijn zwaarte bewees hij nog maar eens door zich opzij te laten vallen en Crowfur had geluk dat hij het aan het bewegen had gevoeld zodat hij weg kon springen. Zijn vacht schuurde kort langs de grond en hij siste toen hij een schram over zijn schouder voelde ontstaan, maar dat was beter dan dat al zijn botten zouden breken. Crowfur liet zich echter niet kennen en zijn zwarte pels werd nogmaals twee keer zo dik zodat hij groter leek toen hij zijn tegenstander aankeek. De vacht deed hem denken aan Butterstar en als hij goed had opgelet bij de vorige Gathering was dit waarschijnlijk ook de zoon van Butterstar. Hij was kleiner dan de kater, maar daar kon hij prima gebruik van maken. Met twee schijnbewegingen naar links en naar rechts probeerde hij de kater in de war te brengen waarna hij één grote sprong maakte en rechts van de kater belandde. Hij haalde met zijn klauwen uit naar de flank van de kater en sprong weer weg om vervolgens in de staart van de kater te bijten.

Bearpaws uitval was niet gelukt. Hij schopte maar wat in de lucht. Grommend sprong hij recht, nog voor de gevlekte kater hem kon aanvallen. Het was snel vs sterk. En sterk zou winnen. Hij grauwde en week achteruit toen de apprentice hem weer aanviel. Die landde half tegen zijn borstkas aan. Bearpaw zette een stapje achteruit en haalde met ontblootte nagels uit naar de schouder van de kater. Hopend dat dat veel schade zou toebrengen. Uit zijn eigen borstkas druppelde bloed uit kleine sneetjes. Zijn gevechtspartner kon zeker goed mikken.

Buddy: Bearpaw

Het gevecht was net los gebarsten. De voorheen zo rustige open plek van het WindClankamp had zich al gauw gevuld met een massa van krijsende katten. De adrenaline schoot door de rode kater heen waardoor zijn hart als een gek te keer ging. Hij was niet angstig. Nee, dit soort gevechten had hij in zijn leven veel vaker meegemaakt. Wel was hij bang voor de politieke gevolgen van dit gevecht. RiverClan had nu ruzie met beide buren, wat haar leden veel kwetsbaarder maakte. Ook bleef hij ieder gevecht een klein beetje bezorgd om de toestand waarin zijn clanmates zouden terugkeren van dit gevecht. En of iedereen wel levend terug zou keren.. Genoeg gepiekerd. De oude kater stormde de open plek op en slingerde zich op de rug van de dichtstbijzijnde WindClankat, waarbij hij zijn nagels in de schouders poogde te slaan en een triomfantelijke 'mrauw' uit zou stoten.

Tag; Wie er wilt vechten

Larksong hield de bewegingen van de andere kater goed in de gaten. Het was al snel duidelijk dat het wat moeite kostte voor de warrior om overeind te komen, waarschijnlijk door de wonden die hij bij de schouders had gecreëerd. Zelf voelde hij ook hoe er wat bloed over zijn flank liep en hoe zijn buikvacht ook nat was met wat bloed. De wonden waren echter nog niet zo diep dat ze als belemmerend gezien konden worden. Hij moest echter wel oppassen, want als één van die wonden dieper zou worden, dan zou het nog eens lelijk kunnen worden. Langzaam begon de jongere warrior om hem heen te cirkelen, waarna hij de kater met zijn ogen begon te volgen. Hij had geen idee of de warrior iets van plan was, maar hij wist dat afwachten soms niet het beste was om te doen. Ook al was hij wel van mening dat hij in staat zou zijn om de jongere warrior op te vangen. Hij spande zijn spieren aan en keek even toe hoe de windclanner erop zou reageren voor hij in de richting van de kater sprong in een poging om deze een beuk te geven en uit balans te krijgen.

Voor ze de kans had gehad om op de dichtstbijzijnde Riverclankat te springen zag ze een rood met witte kater haar kant uit komen. Ze liet zich snel op haar zij vallen, hopende de kater mee te nemen voor deze zijn nagels in haar schouder zou kunnen zetten. Ze wilde tenslotte niet zo vroeg in het gevecht al wonden oplopen. Snel krabbelde ze erna overeind waarna ze zelf richting de kater sprong en haar nagels in zijn zij probeerde te krijgen.

Misschien had hij niet zo snel op de andere kater af moeten gaan, maar als hij geen gebruik maakte van dit moment van zwakte van de ander, dan zou hij nooit kunnen winnen. Voor hij de andere kater een beuk had kunnen geven was deze uit de weg gesprongen, maar Larksong wilde nog niet opgeven. Hij draaide zich dan ook in de richting waar de andere kater naartoe was gesprongen en zag dat de ander een moment nodig had om zich te herpakken. Hij haalde dan ook snel uit, de uithaal van de andere accepterend op zijn schouder, waar hij de nagels van Quietstep langsheen voelde gaan. Hij dacht er echter niet veel bij na en haalde nog een keer fors uit naar de kop van de kater.

Onverwacht rolde de WindClanpoes die hij aanviel zich op haar zij. Onhandig plofte hij op de grond, waarna hij zich ontzettend vlug herstelde. In een ooghoek zag hij dat de witte poes hetzelfde deed. Zoals hij al had verwacht ging ze in de tegenaanval. Behendig sprong hij opzij, maar hij had uit overmoed niet snel genoeg gereageerd. De scherpe nagels van de kattin sneden pijnlijk in zijn zij. Hij stootte een geïrriteerde 'mrauw' uit en draaide zich om. Hij liet zijn voorpoot met uitgestoken nagels naar de poes haar kop zwaaien, in de hoop haar goed te verwonden.

Tag; Icecloud

Bearpaw genoot niet van het verwonden, hij was hier om wraak te nemen, niet om te genieten. Het was misschien zijn zwakte. Hij had een gevoelig hartje. Bij de innerlijke grom van de ander die de pijn verried verzwakte dus ook even zijn woedde. Nagels schoten voor zijn gezicht. Hij boog zijn kop en viel uit naar de kater zijn nek. Niet zijn adamsappel, maar de plaats daaronder. Het gaf de meeste pijn en het minste bloed. Ja hij was een vakman wat kelen betreft. Hij voelde de nagels van de andere kat hard inslaan op zijn kop. Ze maakte een lange scheurende lijn, maar Bear bleef happen naar de ander zijn keel. Hij piepte van de pijn.

Buddy: Bearpaw

Ze voelde hoe haar nagels contact maakten met de zij van de kater, doordat de kater niet snel genoeg uit de weg was gegaan. Ze mocht al wat ouder zijn, maar snelheid had ze nog zeker. Het was echter al snel duidelijk dat dit lang niet genoeg zou zijn om de kater te stoppen. De kater draaide zich om en een poot kwam naar haar kop zwaaien. Snel dook ze naar beneden, maar de poot raakte alsnog haar oor. De scherpe nagels maakten een scheur in haar oor. Ze voelde bloed naar beneden sijpelen, maar ze negeerde het en bleef laag terwijl ze naar voren ging, proberend haar poot om één van de katers voorpoten te krijgen en hem zo uit balans te brengen.