{Gevecht Windclan x Riverclan} Done with the lies

-WC mag gelijk posten, geef de RC patrol wel ook tijd voor replies ect. tnx
Dit speelt zich af na de WCSC fight!

Haar kop was hoog geheven terwijl ze naar haar clangenoten keek bovenop haar rots. "Het is tijd." Kil begon ze hard en emotieloos. Ze had zichzelf voorbereid op dit. Sinds ze haar half broer in starclan had gezien na het verliezen van een leven wist ze wel zeker dat dit moest gebeuren. Windclan had lopen liegen om Riverclan in een slecht daglicht te zetten. Ze hadden hun al aangevallen hierom. Het was tijd om ze hiervoor te bestraffen. Riverclan was er klaar voor. Ondanks hun beperkte visvooraad. Dit maakte ze juist meer hongerig naar gerechtigheid. "Ikzelf zal de gevechtpatrol leiden. Creamyfrost, Outrage, Panthergrowl, Lynxfang, Smokegaze, Larksong, Shikrawing, Butterpact Robinflight en Roseburn zullen met mij mee gaan. Samen met Crumblepaw, Bearpaw, Lakepaw en Lucidpaw. Nightstream zal met ons mee gaan maar buiten het kamp blijven zodat gewonden haar op kunnen zoeken. Ze keek van de apprentices naar de warriors voor ze zuchtte. "De rest blijft hier onder leiding van Futuresong en Slivercoarse. Bitterball, Juiceheart, Silvercloud, Softlake Slivercoarse Liongaze en Archangel, jullie verdedingen het kamp begrepen. Aspenpaw, Splashpaw, Rovepaw, Ashpaw, Breakingpaw en Wolfpaw, jullie helpen de warriors met verdedigen. De rest, jaag en haal voedsel binnen, we gaan het nodig hebben. Chivypaw, Nightstream zal al met je overlegd hebben over het verzamelen van kruiden en het klaarmaken van de den. Je moet klaarstaan voor als wij terugkomen. Niet iedereen zal pijnloos hier vanaf komen. Dit zal een goede les voor je zijn." Ze knikte even rustig naar de jonge medicine cat voor ze haar kop oprichtte. "Patrol met mij mee!" Met die woorden sprong ze van de den en liep richting de uitgang. Eenmaal daar doorheen zette ze het op een lopen langs de sunningrocks richting Windclan territorium.

Eenmaal aan de grens hielt ze heel even halt en snoof de geur op. Niemand leek aanwezig te zijn op dit moment. goed. Ze hadden de tijd terwijl wolken samen plakte. Zodra ze de border overstaken leek het te druppelen en al snel was het behoorlijk aan het regenen terwijl de patrol zich een weg door de heide baande op zoek naar het Windclan kamp. Butter was dankbaar dat ze de weg nog kende van haar vorige bezoek want anders had ze door deze regen haar patrol niet kunnen leiden. Nog een maal hielt ze halt en keek de katten om haar heen aan. "Vecht, en kom levend terug." Fluisterde ze enkel haar kop even tegen die van haar neefje duwend een knik gevend naar haar zoons en gaf een lik over haar dochters kopje voor ze naar het kamp sprintte. Met een luide kreet drong ze de barriere door. Woede in haar ogen brandend. "Everstar!" Nogmaals riep ze de leaders naam luid haar klauwen uitgeslagen. "Ben je er klaar voor om je fouten te onderzien!"

Barksound was net op pad geweest om prooi binnen te halen voor de clan, toen de geur van Riverclan zijn neus binnendrong. Eerst had hij gedacht dat het de windrichting was, maar toen er plots een hele groep indringers het kamp binnenstormde, werd hem al snel duidelijk dat het menens was. Zijn hart klopte in zijn keel bij de woorden van Butterstar, leader van Riverclan. "Ben je er klaar voor om je fouten te onderzien!" Everstar moest haar fouten onderzien, maar het was niet Everstar die fouten gemaakt had, maar hij. Als verstijfd, bleef hij staan waar hij stond en zocht zijn blik Brindleleaf. Hij herpakte zich echter snel en richtte zich op, waarna hij op de eerste beste Riverclanner sprong. "We worden aangevallen!" riep hij ondertussen, waarna hij opsprong, om op de rug van een visvreter te belanden.

Natuurlijk was ze blij dat ze gekozen was als lid van het gevechtspatrol maar ergens was ze ook bang. Wat wat als ze niet levend terug zou komen? Slikkend rende ze achter haar leader aan tot ze bij het windclan kamp kwamen en drong ook naar binnen. Zodra een van de windclanners zich op haar clangenoot storte schoot zij zelf ook naar voren om een windclanner aan te vallen.
-open

De rosse kater keek verschrikt op toen Butterstar door de ingang naar binnen draafde met een groepje visfreters achter haar en uitriep dat Everstar zich klaar moest maken om haar fouten te onderzien. Starclanverdomme, dacht hij, waarna hij halsoverkop naar de nursery rende. Neverland was geen vechter, maar hij kon misschien de kittens - zijn kittens - verdedigen. Zijn hart klopte in zijn keel. In de nursery zag hij Oceanbreeze die haar best deed om alle kittens veilig zo ver mogelijk van de ingang te brengen. Brindleleaf had al twee van hen vast en ook Tomtitpaw had er twee in zijn bek, en de rosse kater nam er nog één zodat Oceanbreeze er zelf geen moest dragen; ze was immers nog zwak van de bevalling.. Hij streek met zijn staart zachtjes over zijn rug als om te zeggen dat alles goed kwam en liep toen naar achteren, de kitten bungelend uit zijn bek. Buiten klonk het gevecht al in volle gang..

Nieuwsgierig keek de lichtbruine kitten op toen een rare geur het camp binnendrong. Wat was dat? Veel tijd om erover na te denken kreeg ze echter niet, want met een schreeuw die serieuzer was dan ze ooit al van haar gehoord had, riep mama hen de nursery binnen. Het kwam niet in Amberkit op om haar nu niet te volgen en samen met haar twee broertjes liep de kitten de nursery in. Met grote groene ogen keek ze op naar Brindeleaf, die twee van de nieuwe kittens van Oceanbreeze optilde. "Wat is er aan de hand mama?", vroeg Amberkit zachtjes, haar grote ogen angstig en haar hoge stemmetje trilde wat. Ze besefte niet hoe serieus het was, maar wel dát het serieus was.

Vastberaden liep hij met de groep katten mee naar het windclankamp. Hij hield zijn blik strak naar voren gericht terwijl hij het kamp al dichterbij kon zien komen. Dit zou zijn eerste keer zijn in dit kamp, maar echt nerveus was hij niet. Hij wist tenslotte de reden waarvoor ze kwamen en het was niet iets waar hij tegen was. Zodra hij het kamp binnenkwam liet hij zijn blik over de verschillende katten glijden. Zodra zijn blik op een warrior viel, sprong hij in zijn richting en haalde hij uit naar de kater met zijn poot, nagels uitgeklapt.

Een aanval van Riverclan, dat was iets wat ze misschien niet verwacht had. Ze had het er wel met Oceanbreeze over gehad, maar dat nam niet weg dat het nog steeds als een verrassing kwam. Zodra de riverclanner binnenkwamen twijfelde ze voor een moment voor ze haar blik naar de nursery liet glijden. Ze wist dat Oceanbreeze daar was samen met haar kittens, maar ze zag er al een aantal katten naar binnen gaan, dus besloot ze om richting de dichtstbijzijnde riverclanner te gaan en probeerde ze bij deze op de rug te springen.

Pantherpaw lag in het kamp zijn vacht te wassen toen de Riverclanners binnenkwamen. Voor een moment lag hij verstijft, maar al snel sprong hij overeind. Hoe durfden die Riverclanners hun kamp aan te vallen? Hij dacht er eigenlijk niet eens veel over na voor hij naar voren sprong en uithaalde naar de eerste de beste riverclanner die hij tegenkwam.

Harekit had geen idee wat er aan de hand was. Er leek ineens paniek te zijn om haar heen, maar veel begreep ze niet. Alle verschillende geluiden en de bewegingen van de katten zorgden ervoor dat ze niet echt wist wat ze moest doen. De jonge kitten bleef dan ook in haar nest zitten, terwijl ze een piepje liet horen, niet goed wetend of ze gehoord zou worden. Ergens wilde ze dichter in de vacht van haar moeder kruipen, maar toch werd haar aandacht getrokken door alles wat er om haar heen gebeurde, echter hielp dat niet voor wat ze moest doen.

Silverkit was bezig met een stukje mos toen ze een onbekende stem en een onbekende - en overigens ook een niet al te fijne - geur rook. Silverkit had natuurlijk geen idee wat er aan de hand was, maar aan de blik van Oceanbreeze en de andere katten was het niks goeds. En daarna ging alles snel. Er werd geroepen dat de moederkatten hun kittens naar de nursery moesten brengen. Verschillende katten hielpen de queens en Silver zag hoe haar adoptie broertjes en zusjes werden opgepakt en richting de Nursery werden gebracht. In de war door de situatie rende Silverkit ook mee. Immers moest elke kitten de nursery in.. Blijkbaar. Wat was dit? Was dit een invasie? Van Riverclan? Ze hoorde dat Riverclanners een enorm vieze slootgeur hadden. Dit leek wel een beetje op sloot, toch? Of was het Shadowclan? Die ook een vieze geur bleek te hebben? In ieder geval waren het vast geen vrienden. Waarom rende ze dan weg? Ze moest haar clan verdedigen! Even wilde de zilveren kitten zich omdraaien om de indringers aan te vallen, maar toen ze zag hoe groot de warriors waren drong ze zich snel terug. Oeps.. die zagen er toch net wat te sterk uit.. Misschien dat ze dit beter kon overlaten aan de andere Warriors. Snel vluchtte ze richting de Nursery, een veilige plek hoopte ze.

Butterpact deed zijn uiterste best om zijn nervositeit te onderdrukken terwijl hij zich verzamelde met de rest van de katten die naar het WindClan camp zouden gaan om daar aan te gaan vallen of die hier bleven om het kamp te verdedigen. Hij bewoog met zijn staart terwijl hij naar Butterstar luisterde en luisterde naar de opstelling van diegenen die mee gingen vechten. Hoewel hij nerveus was, kon hij een grijns toch niet onderdrukken toen hij zijn eigen naam hoorde bij diegenen die mee mochten naar het WindClan camp. Hij was niet zeker of hij mee had mogen gaan omdat hij nog een vrij jonge Warrior was en nog geen Apprentice had gehad, maar dat wilde zeggen dat Butterstar hem dan toch wel een waardige Warrior schatte. Of misschien koos ze hem wel juist omdat hij zijn training net had afgemaakt en alles nog vers in zijn hoofd zat van de vechttechnieken die hij geleerd in de tijd voordat hij Warrior werd. Zijn blik schoot naar de katten die mee zouden gaan en hij zwiepte met zijn staart toen hij hoorde dat Roseburn mee zou gaan. Hij hoopte dat de poes weer een beetje stabiel was en niet te erg in gedachten verzeild zou raken tijdens het gevecht. Toen alle katten eindelijk hun posities aangewezen hadden gekregen was het tijd om te vertrekken en Butterpact volgde zijn leader gauw zodat hij het tempo van haar kon bijhouden. Het duurde niet lang voordat hij de geur van WindClan rook en hij volgde zijn leader blindelings naar wat het kamp scheen te zijn. De kater ging, net als Butterstar, op een woeste manier de barrière door en keek hoe sommige WindClan cats al tot de aanval overgingen. De kater ontblootte zijn tanden en verhief zichzelf op zijn achterpoten toen hij iemand naar hem zag rennen. Hij haalde uit met zijn klauw naar diegene en blies woest.

Barksound wist op de rug van de Riverclanner te springen, maar deze draaide zich meteen om als reactie. Barksound klemde zijn nagels nog even diep in de rug van de kater, voordat hij van hem af sprong, om te vermijden dat hij straks niet onder de kater vast zat. Hij zette automatische enkele stappen naar achteren, om terug een overzicht te krijgen en om alles op een rijtje te zetten. Zijn tegenstander sloeg echter al snel naar zijn snoet toe, wat hij maar op een haar na wist te ontwijken. Zijn blik ging vluchtig naar Everstar en Butterstar, waarna hij fronsend naar de vechtende katten om zich heen ging. De paniek en angst hing in de lucht. Bij de nursery was er vooral paniek. Windclan had ook enorm veel kittens, wat niet evident was bij zo'n aanval. Zijn gedachten waren op dit moment niet geheel bij het gevecht, maar eerder bij de mogelijkheden om dit te stoppen. D-dit gevecht was voor niets nodig.

Tag: Creamy

De klap die hij uit wist te delen liet de andere kater zijn evenwicht verliezen, maar voor hij de kans kreeg om bovenop de andere kat te springen had deze zich weer overeind gehesen. Larksong hield de bewegingen van de windclanner in de gaten, terwijl deze een beweging maakte, waarna deze op hem afkwam. Voor een moment wachtte hij af wat de kater ging doen voor hij zichzelf groot maakte en een aantal rake klappen probeerde uit te delen met zijn voorpoten, hij wist echter wel dat als hij de andere kater te dichtbij zou laten komen hijzelf misschien ook geraakt zou kunnen worden, maar voor nu nam hij het risico.

Het ene moment was het rustig geweest, het volgende moment was het één grote chaos geworden. Zijn dochtertje begon angstig te piepen, duidelijk reagerend op de paniek die Oceanbreeze veroorzaakte en even wierp Crowfur een geïrriteerde blik op de poes. Hij kon begrijpen dat ze zelf kittens had en dat het moeilijk voor haar was, maar er waren ook nog andere kittens die in de Nursery zaten en die bang werden van haar reactie. Met stevige likken probeerde hij zijn eigen kitten te kalmeren. ‘Geen zorgen,’ fluisterde hij. ‘Papa is hier om je te beschermen. Ik beloof dat alles goedkomt.’ Hij opende zijn bek om te ruiken wie het was en een kil gevoel ging door hem heen toen hij rook dat het RiverClan was. Zou de she-cat…? Er was maar één manier om dat uit te vinden, maar er was geen haar op zijn pels die zijn dochtertje in de steek zou laten. Misschien zou de she-cat wel naar hier komen om zijn dochtertje aan te vallen. Hij zag dat Tomtitpaw de kittens naar de achterkant van de Nursery bracht en dat Oceanbreeze en Brindleleaf daar ook naartoe gingen. Snel pakte Crowfur zijn kitten op en legde deze ook bij de anderen. ‘Blijf hier!’ sprak hij gebiedend tegen de kitten toen deze weer terug naar hem wilde kruipen. ‘Papa is dicht bij je. Ik beloof het,’ murmelde hij en hij likte haar over haar wang. Daarna keek hij Oceanbreeze en Brindeleaf aan. ‘Let goed op haar,’ zei hij. ‘Ik zal de ingang van de Nursery verdedigen.’ Hij draaide zijn kop naar Tomtitpaw. ‘Kom je mee?’ En zonder te wachten op de kater draaide hij zich om en plaatste zich aan de ingang van de Nursery. Zijn klauwen gingen naar buiten en zijn vacht schoot de lucht in waardoor hij twee keer zo groot leek. Hij ontblootte zijn tanden en grauwde. De eerste die probeerde om hier naar binnen te komen had een probleem met hem!