[WindClan vs RiverClan] Avenge him

Ze voelde het bloed langs haar klauwen en ook al was het haar "broer" het voelde goed. Té goed. Ze vond gewoon plezier in het vechten waardoor ze allemaal strategieën tegelijk bedacht. Terwijl zijn nagels haar poten open haalde gaf ze een harde klap naar zijn gezicht toe om vervolgens op hem te kunnen springen en naar zijn nek te happen.

Een grom gleed over zijn lippen de klap in zijn gezicht ontvangend maar voor hij echter opnieuw kon reageren met de snelheid die hij had willen hebben sloten haar kaken zich rond zijn hals en schoten zijn bleke ogen wijd open. Zijn poten schoten over haar onderbuik in een poging haar nog open te halen maar voelde hoe de sterke kaken van zijn o zo lieve zusje door zijn huid leken te breken. Happend naar adem rolde zijn ogen weg in hun kassen terwijl bloed over zijn hals begon te stromen. De wereld leek voor hem te kantelen en te draaien voor deze eindelijk donker. Een glimlach rondt zijn lippen vormend terwijl de kater wist dat hij aan het sterven was. Riverclan waren moordenaars en zo was zijn familie dus ook. Maar hij hoefde niet langer meer door te gaan. Niet langer zich eenzaam te voelen. Starclan verwelkwam iedereen nietwaar? Met die gedachte in zijn kop werdt zijn lichaam slap en zakte deze tegen de grond aan bloed kolkend over hun grijze vachten beide rood vervend met de plakkerige substantie die hem tot nu toe altijd in leven had gehouden.

-toestemming voor de kleine god mod.
Wolverine = dood

Al gauw stroomde er bloed in haar bek en ook al werd ze licht open gehaald bij d'r buik, voelde ze hoe het leven uit het lichaam van haar halfbroer wegstroomde. En dat was het moment. Het moment dat ze zich zó raar voelde. De haat, het leek op te gaan in wolk. Er was geen haat meer, want ze zou nooit meer last van hem hebben. En toch was het raar, daar lag hij, maar hij leek zo erg op haar. Het had omgekeerd kunnen zijn, Wolverine was sterk. Ze schudde met haar hoofd kijkend naar het bloed, vervolgens omdraaiend. Eigenlijk, voelde ze niks. Geen pijn, geen opgeluchtheid. Niks.

_{Af en toe wierp Everstar een korte blik langs haar tegenstander om te zien hoe het bij de anderen ging en te proberen het overzicht te houden. Frostfaith was in gevecht met Butterstar. Tot nu toe leek nog niet een van het dicht bij de overwinning te zijn. Everstar haalde uit naar Panthergrowl, daarbij de steek van pijn die door haar schouder trok negerend. Haar poten deden pijn van de eerdere klap die hij haar gegeven had, maar ze was vastbesloten zich niet door een beetje pijn te laten hinderen.
Toen zag ze vanuit haar ooghoek plotseling iets wat haar deed verstijven. Ze sprong weg van haar tegenstander om haar aandacht te verleggen naar de twee katten een eind verderop. Ze zag hoe tanden in een keel zonken en het slachtoffer van de aanval verslapte. Everstar rende naar hem toe. Wolverinebite. Ze had gehoopt dat hij nog gered kon worden, maar zijn dode ogen zeiden genoeg. Everstar sprong tussen hem en Futersong, zijn moordenaar in. Niet dat het nog veel uit zou halen. Ze was te laat om hem te beschermen. Even viel het haar op hoe vele de twee katten op elkaar leken. Wolverinebite had haar ooit toevertrouwd dat zijn vader een RiverClanner was. Zou het? Nee, nee, het was toeval. Al die visvreters waren groot en langharig. Butterstars deputy had zich al omgedraaid. Ze kon haar aanvallen. Wolverinebites dood wreken. En dan? Zouden er nog meer WindClanners sterven terwijl ze daarmee bezig was? "Butterstar! Zie je dit?" riep ze in plaats daarvan, met haat en een brandende woede in haar stem. "Je leidt een clan van moordenaars!" StarClan, zie wat hier gebeurt, dacht ze. Zij zijn moordenaars, geen warriors. Het was haar wel duidelijk dat ze geen hulp van StarClan kon verwachten. De clan van Zilverpels was machtig, maar mengden zich maar zelden in de problemen van de levenden. Ze hadden immers ook niets gedaan om Lionroars verraad of Whitelions moord te voorkomen. Nee, ze moesten de dingen hier zelf oplossen. Maar wat kon ze nu nog doen? Doorvechten voor vergelding en daarbij riskeren nog meer WindClanlevens te verliezen? Ze hadden gedaan wat ze konden. Als Butterstar niet zelf de moord had beraamd, kon ze nu in ieder geval niet meer om de feiten heen: haar deputy had een warrior van WindClan vermoord voor hun ogen. "WindClan, genoeg!" riep Everstar uit naar haar clangenoten. "We gaan terug!" Ze tilde Wolverinebite op haar rug. Hij was een grote kat en haar pijnlijke poten trilden onder het gewicht, maar ze weigerde iedere hulp. Dit was haar verantwoordelijkheid.

Tag: iedereen

WindClan gaat terug naar het kamp.}

_{Hm, hij wist haar niet te raken in haar nek, maar misschien was dat maar goed ook. Wie wist of hij doorgebeten had of niet, de haat voor Everstar was inmiddels zo groot geworden dat hij het zomaar zou kunnen doen. Zijn tanden wist hij echter toch in haar schouder te zinken, en hard beet hij door. Een poot werd zijn richting op geslagen, dus werd hij gedwongen om los te laten wilde hij geen harde klap op zijn kop krijgen. De kater beet snel en diep vast in de schouder van de kattin, waarna hij zijn kop hard naar achteren trok. Hij kon haar poot net ontwijken, en hopelijk had hij een groot stuk vacht en vlees meegetrokken uit haar schouder. Het bloedde in ieder geval, en er zat ook flink wat in zijn bek, dus spuugde hij snel op de grond. Hij keek haar aan met een bebloed gezicht, waarbij hij naar voren stapte om haar opnieuw te raken. Panther stond per ongeluk op zijn verkeerde poot waar de leidster hem net nog zo hard op geraakt had, en leek hier bijna doorheen te zakken, maar hij herpakte zich net op tijd zodat hij niet viel. Dit was de perfecte gelegenheid voor Everstar geweest om hem aan te vallen, maar iets deed haar doen stoppen. Panthergrowl volgde de rode poes haar blik, en zag Futuresong bij een levenloos lichaam staan, die hem deed denken aan haarzelf. Een frons kwam op zijn gezicht, maar hij besloot toen dat het hem werkelijk niks deerde. Everstar begon wat te roepen, leek zo zwak te zijn nu. Dit was zijn kans. Zodra ze het dode lichaam oppakte van de WindClan warrior, maakte hij oogcontact met Butterstar, knikte, en schoot naar voren. Ondanks zijn pijnlijke poot ging hij snel en had ze hem niet kunnen zien aankomen, in verwachting dat ze in vrede kon vetrekken. Zo werkte het niet. De kater beukte tegen haar aan, in de hoop dat ze om zou vallen, en hapte met enorme snelheid naar haar nek. Hij was nog niet klaar met haar.

Tag: Everstar en waarschijnlijk heel WindClan.}

Het gevecht leek als een waas te zijn voor haar blauwe ogen. Zodra haar kitten van het toneel verdwenen was kon ze zich weer volledig focussen op het vuile windclan beest voor haar neus. Ze zou zichzelf niet verslagen laten worden door die hazenvreters op HAAR territorium. Nee absoluut niet. Ze zou het niet toelaten dat ze haar te pakken zouden kunnen krijgen. Ze had echter niet kunnen voorspellen dat iet zou gebeuren wat ze niet zou kunnen terug draaien. De roep van Everstar leek al het gekrijs af te laten zakken en trillend kwam ze tot stilstand. Haar kop naar de rode leader draaiend en shock schoot door haar aderen heen. De grijze kat die voor de poten van de leader leg. Voor een seconde wou ze het uitschreeuwen denkenden dat haar deputy en tevens beste vriendin daar lag tot ze diezelfde poes achter Ever zag staan en besefte zich dat het een kater was wiens nek doorgebeten was. Haar deputy.. Haar Futuresong had een kat vermoord.. Het leek stil te zijn in haar hoofd te moeten beslissen wat haar acties nu zouden zijn maar opnieuw was Everstar haar voor en trok het lichaam van de kater op haar rug en riep richting de Windclanners om zich terug te trekken. De grijze waas die voor haar ogen langsschoot. Het lichaam van Panthergrowl dat zich opnieuw op de rode kattin gooide liet haar hart stilstaan. "Panthergrowl genoeg!" Schalde haar stem luid over de open plaats en staarde koud naar de grijze kater. Niet nu. Niet zo. "Je hebt grote woorden Everstar." Siste ze koud en stapte haar richting op. "Maar mijn clan vermoordt geen ontschuldige katten tijdens hun jacht." Siste ze grommend. "Mijn clan voert geen aanval uit zonder enige mogelijke nuttige reden." Grommend staarde ze naar haar. "Je mag me nu voor je opnieuw vertrekt met een lafhartig excuus eerst haarfijn uitleggen waarom je precies Riverclan aanvalt op diens eigen grondgebied. En ga nou geen zielige excuses hangen aan een overleden warrior die duidelijk niet sterk genoeg was om uberhaupt heir te vechten. Riverclan zijn geen moordenaars lieverd. Jij hebt hem zelf de dood in gejaagd. En ik zal je adviseren om een hele goede rede te geven voor er meer van jouw zwakke clangenoten sneuvelen." Grommend hief ze haar hoofd en staarde de rode leader kil aan wetend dat een zwiep van haar staart genoeg zou zijn voor Panthergrowl.

De massieve kattin lag in het kamp, vlakbij de Nursery om haar twee kittens Ever en Neverkit goed in de gaten te houden voor als er wat gebeurde. Een kleine konijn lag tussen haar poten, get was kisschien klein en wat ouder. De kattin had niks te klagen, het was nog een redelijke stuk prooi voor Leafbare. Dus nam Sweetheart er een hap vanaf en at het op zoals het hoorde. Toen haar prooi niet meer op een hoopje botten leek werd haar aandacht door Everstar getrokken. Gingen ze vechten!? Ma-maar was dit wel hét goeie moment? De kattin hees zich zelf omhoog en likte haar lippen vlug af. Haar vacht tintelde, zou ze mee gaan of niet?

Ze wilde net achter de groep aanlopen toen haar blik op Brindleleaf en Barksound viel. Barksound had besloten om hier te blijven, en Brindleleaf stoof even later toch achter de groep aan. Sweetheart zwiepte lichtjes met haar staart, misschien was het handiger om in het kamp te blijven zodat ze het hier kin bewaken en haar toch nog haar kittens wat aandacht gunnen.

Ze schuifelde zenuwachtig heen en weer, en trok met haar oor. Waar bleven ze nou? Het duurde eeuwen, en Sweetheart hield daar niet van. 'go to battle' Sweetheart snoof, great haar vader ging er mee bemoeien. "Ik ben al te laat" Mompelde ze tegen haar vader, 'it is never too late to fight' De kattin keek omzich heen terwijl ze de woorden van haar vader binnen liet dringen. "Never too late" Herhaalde ze.

Met een snelle pas sprintte Sweetheart het kamp uit, de wind blies hard in haar gezicht en de geur van bloed en de twee clans drong haar neusvleugels binnen. Ze zou die stomme visvreters eens een flink op hun plek zetten, als het gevecht tenslotte nog niet was afgelopen. Haar verschillend gekleurde ogen keken strak naar de grens van Riverclan, de strijdkreten klonken nog duidelijk in haar oren. De een grijns vormde op haar lippen en volgde de pootafdrukken die Windclan had achtergelaten en bracht haar al snel bij het slachtveld. Haar ogen vernauwde zich terwijl ze het open gebied afspeurde op zoek naar een tegenstander. Net voordat ze uit haar schuilplaats kom springen om een tegenstander aan te vallen galmde de stem van Everstar door het vallei. Het gevecht was afgelopen!? Nu! Precies wanneer zij aankwam! Vloekend gromde ze en schopte een steentje weg die bij haar poten lag. De massieve kattin wou zich omdraaien, maar toen ze in haar ooghoek zag dat Everstar een lijk oppakte en wou vertrekken sprong er een grijze kater naar Everstar toe. Het was duidelijk een aanval. 'Get him' Sweetheart sprong uit haar schuilplaats en sprong net tussen Everstar en de aanvaller zodat ze zijn aanval op haar kwam. Meteen herstelde ze van zijn beuk en haalde flink uit naar zijn kaak. Haar nagels zouden zijn wang oprijten tot er geen stukje vlees maar aan zat!

Tag: Everstar & Pantergrowl (Butterstar)

OCC; Oeps Mimi was sneller dan mij ^^" Kijk maar wat jullie met deze post doen gheghe,
Negeer hem anders maar :3!

_{Uit het niets leek er één of andere kattin voor Everstar te springen. Het was te laat om af te remmen en Panther beukte volop tegen haar aan in plaats van tegen de rode leidster aan. StarClanverdomme! Hij hoefde deze rotkat niet te hebben, hij wilde Everstar, verdomme. Hij hoorde Butterstar roepen dat hij moest stoppen, en hoewel hij dit wilde doen, luisterde de WindClan kattin niet naar haar en kreeg hij een klauw in zijn gezicht. Pijnlijk grauwde hij, waarbij hij voelde hoe het vel van zijn gezicht getrokken werd. Bloed drupte van zijn gezicht af, en woedend keek hij naar de WindClan kattin. Hij had haar eerder gezien. Bij de gorge. Vieze rotkat. Maar hij stopte, deed niets meer. Volgde bevelen op van Butter. Hij hield de twee kattinnen strak in de gaten. Als ze ook maar iets waagden... Ook keek hij naar zijn leidster. Zij hoefde hem maar een teken te geven of hij ging op Everstar af.

Tag: Ever, Butter & Sweetheart}

Ze had gedacht dat Butterstars clan nog een greintje zelfrespect zou hebben. Wat een domme gedachte was dat geweest. Natuurlijk niet. Alsof het vermoorden van een WindClan warrior nog niet genoeg was geweest. Panthergrowl viel weer aan en het was misschien het einde van weer een elven geweest als Sweetheart niet tussenbeide was gesprongen. Butterstar riep naar haar warrior dat hij moest stoppen, maar niet uit goede wil. De RiverCLan leidster richtte het woord nu op Everstar, grommend over hoe ze geen moordenaars waren. Everstar legde het lichaam van Wolverinebite voorzichtig op het gras. Blijkbaar was het toch nog geen tijd om te vertrekken. Het was bijna grappig. Hoe kon een kat in StarClansnaam beweren geen moordenaar te zijn terwijl het lichaam van Wolverinebite hier naast haar lag. Everstar kon het laatste restje warmte uit hem weg voelen trekken. Hij lag hier, met de tandafdrukken van Butterstars deputy in zijn keel!
"Butterstar, jouw clangenoten hebben Whitelion in koele bloede vermoord. Ik weet niet of het jouw idee was of dat je eigen clangenoten achter je rug om hebben gehandeld, maar je bent een idioot als je probeert het te ontkennen. We herkennen jullie vissengeur als we hem ruiken! Je eigen deputy heeft net een kat de keel doorgebeten, en toch blijf jij beweren dat jullie geen moordenaars zijn, terwijl je intussen mijn clangenoten bedreigt?" gromde ze, razend. "Hoe kunnen jullie jezelf warriors noemen?"

Tag: Panthergrowl, Sweetheart, Butterstar, iedereen

Haar ogen vernauwde zich bij het windclan beest dat ze herkende als Sweetheart en hoe deze bijna Panther een kaak operatie gaf maar de grijns was niet meer van haar gezicht te halen merkend dat Panther toch nog naar haar luisterde. Waarom zou hij niet. Hij was in vele opzichten de perfecte warrior. Tenminste voor haar dan. De woorden van Everstar lieten haar echter in de lach schieten al was dit meer om haar eerste shock en afgunst te onderdrukken. Daarom was haar geliefde halfbroer hier dus niet. Meneer was dood. Met onderdrukt genot keek ze rond naar haar warriors. "Heeft een van jullie mij hier een plezier gedaan en Whitelion vermoord volgens mij niet? Want dat zouden we wel gevierd hebben als een overwinning voor het woud zelve." Beantwoorde ze haar eigen vraag en staarde Everstar recht aan. "Dus wij hebben Whitelion vermoordt hmm. Hoe hebben we dat gedaan dan? Wie is de getuige geweest van dit 'vreselijke' verlies voor windclan en alle vier de clans?" Smalend ging ze zitten haar staart rondt haar poten krullend en trok even met haar oren. "Criedwolves, vertel onze Everstar eens wat Whitelion was van jou. Van mij." Mompelde ze voor ze zich weer terug draaide naar Everstar. "Schat, niemand heeft Whitelion vermoord. Niemand wil dat bloed aan z'n poten hebben. Die stank is niet af te wassen. Wat ik me wel af vraag is wie van jullie Lightbringer vermoord heeft. Als je dat nog even kan vertellen? Want mijn deputy is daar nogal zuur over, zou jij ook zijn als jouw sibling vermoordt wordt nietwaar? Oh. zou ik dat dan nu ook moeten zijn.." Twijfelend trok ze haar hoofd bij terwijl een smalende glimlach over haar lippen gleed. Everstar had geen poot om op te staan. Dus wat probeerde ze nog?

Pretlichtjes glommen in haar ogen toen haar nagels diep in de kaak van de kater werd geslagen, haar nagels schonken dieper in zijn vlees zodat het vel van zijn wang scheurde. De kattin nam een kleine stap achteruit en likte het bloed van haar nagels af. Dat zou hem leren. Butterstar gaf een teken dat Pantergrowl moest stoppen en tot haar grooste verbazing deed hij dat ook. Sweetheart ontblootte haar tanden en ging naast haar leider staan, voor als die idiote vissenkop weer zijn woede niet onder controle kon houden kon ze hem weer een mooie kaakoperatie geven. Everstar nam het woord, maar de kattin lette niet op de woorden van haar leader. Nee haar verschillend gekleurde ogen waren strak op de Riverclanner gericht. Wat de leader ook tegen elkaar schreeuwde, haar concentratie week niet af.

Voordat Bronzemask het gevecht kon afmaken was het gevecht voorbij. Tenminste, voor Everstar. Butterstar en haar vissenleger was het er niet mee eens want ze voerden een felle discussie. Om haar heen waren de meeste katten gestopt met vechten en voegden zich bij hun leider. Zonder ook maar iets te zeggen tegen de Riverclan kattin waartegen ze vocht. Rende ze van haar weg, naar haar zus toe. Die leek oké. Een zucht van opluchting verliet haar bloederige mond. Ze gaf haar zus een kopje en snelde zich toen naar de discussie toe. Sweetheart ging beschermend naast Everstar staan. Bronzemask volgde haar voorbeeld en ging aan de andere kant van de leidster staan. In haar ogen zag je woede, die stinkende moordenaars kwamen hier niet mee weg, toch?

Alles was vaag. Haar zicht, haar gehoor. Alles. Ze kreeg alles mee en toch ook niet, want het leek alsof ze niet kon bewegen, niet kon antwoorden. Op dit moment merkte je hoe jong ze eigenlijk was, hoe weinig ze nog wist. Hoeveel ze nog moest leren, en waarom ze twijfelde aan haar rang. Het enige wat ze nog kon was naar Everstar en Butterstar kijken en nee schudden. Het sloeg allemaal helemaal nergens op! Ze had controle erover om naast Everstar te gaan zitten, en op het moment dat ze wilde knappen kwam Lightbringer aan het woord. Een pijnscheut schoot door haar hart en bijna, bijna wilde ze Everstar aanvliegen. Snel wierp ze nog een blik op de levenloze Wolverine en eigenlijk, eigenlijk had ze niet geweten wat er net gebeurde. Misschien was het gewoon de woorden "moordenaar" en, "moord." Het bloed was nog vers uit haar wonden aan het stromen voor ze nog iets dichter naar Butter toe ging zitten. Ze zou altijd achter haar staan. Altijd.

_{Onder de speech van Butterstar door - waar hij, om heel eerlijk te zijn, maar weinig aandacht aan besteedde - kwam er nog een kat die Everstar vergezelde. Zo werd het onmogelijk voor hem om, als hij het sein zou krijgen, de rode poes aan te vliegen voordat hij gepakt zou worden door beide warriors. Zijn oren draaiden naar achteren en fel keek hij naar de twee. Zijn wang prikte pijnlijk en hij zou nu niets liever willen dan de kattin die hem aan te vallen neer te brengen. Maar hij zou Butterstar volgen, als zij het niet nodig vond, dan moest hij in haar vertrouwen.}

_{Sweetheart kwam naast haar staan toen Panthergrowl zich terugtrok. Bronzemask kwam aan haar andere zijde staan. Everstar keek kort naar de grijze kater en zag tot haar tevredenheid dat hij er niet blij uitzag. Nu zou hij geen kans meer krijgen om zijn vuile trucjes uit te halen. Haar blik gleed naar de moordenaar. Futuresong zag er wat vertwijfeld uit, nee schuddend. Zou ze er een spoortje schuldgevoel in dat slangenhart zitten?
Toen ze zei wat er was gebeurt, lachte Butterstar. Ze láchte. Daarna begon ze weer te praten, zich richtend op haar warriors. Everstar gromde. Hoe durfde ze. Hoe kon ze in staat zijn om zo te liegen en er daarbij ook nog zo vreselijk tevreden uit te zien. Butterstar vroeg naar getuigen. Barksounds naam kwam in haar op, maar ze sprak hem niet uit. Hij had het misschien niet zien gebeuren, maar hij was als eerste bij Whitelion geweest. Hij had de bewijzen zien liggen. De doodsbessen, de geur van RiverClan. Één plus één is twee. Ze ging Butterstar echter niet aan haar vissensnuit hangen wie het had gezien. Straks kwam een van die katten nog op het idee om de getuige het zwijgen op te leggen. "Criedwolves, vertel onze Everstar eens wat Whitelion was van jou. Van mij." Everstar liet het niet merken, maar die uitspraak had ze niet verwacht. Stond Butterstar daar keihard te liegen of was het waar? Waren Whitelion en die feeks... familie?
De RiverClanner begon opeens over Lightbringer te praten. Nu fronste Everstar wel. Waar had ze het in StarClansnaam over? WindClan had niemand vermoord. Ze schudde ongelovig haar kop. Dit ging veel te ver. Waar haalde Butterstar het lef vandaan? "Waag het niet nu van onderwerp te veranderen en wáág het niet óns te beschuldigen", siste ze. "Geen RiverClanner is door ons vermoord. Jullie hebben Whitelion vermoord en jullie hebben Wolverinebite vermoord. Wie zijn nou de schuldigen hier? Kom niet aanzetten met die leugens na wat jullie hebben gedaan."}

Sissend sloeg ze haar poot op de grond en haar lange nagels in de aarde. Hoe durfde dit beest voor haar neus. Butterstar had vanaf dag een duidelijk gemaakt een gevecht nooit head on aan te gaan. Ze was een kalme kattin die meer wou spreken dan haar nagels uitsteken maar dit stuk vossenvoer had daar duidelijk geen weet van. Waarom zou ze ook zielig stuk vreten dat ze was en ook nog eens recht in haar gezicht haar. Haar Butterstar. Lopen beschuldigen van liegen. Zielig werkelijk zielig. Sissend hief ze haar hoofd recht op. "Was je poten maar in onschuld Everstar. Iedereen weet hier wie wat wel gedaan heeft. Wij hebben nooit een poot naar mijn broer uitgestoken." Sidderend gleed het woordt broer over haar lippen en ze opende haar mond om diep adem te halen. "Zijn dood zal naar alle waarschijnlijkheid een ongeluk zijn geweest of Shadowclan wie meer haat jegens hem had dan wie dan ook. Wij haalde niets uit zijn dood dus waarom zouden we." Strak keek ze Everstar aan. Hoe dom dat beest dan ook was ze moest nu toch wel de verdomde waarheid zien? "En katten sterven nou eenmaal af en toe in een gevecht als deze. Als iemand hem vermoord heeft ben jij dat geweest Everstar. Jij die hem meegenomen heeft. Mijn deputy heeft geen schuld en de rest van mijn clan kan dat beamen." Hoog hief ze haar hoofd en keek haar deputy strak aan voor ze haar hoofd schudde. ]"Ga naar huis Everstar. Verzorg je gewonden en rouw je overleden Warrior ik zag het aan je dat er iemand is die je nog een vraag moet stellen over de dood van Whitelion. Doe dat. Bij de volle maan spreken we verder. Op een rationele manier als dat door je botte kop heen kan komen hmm." Met die woorden keek ze ieder clanlid van haar clan en Windclan aan. "Tenzij je nogmeer lichamen wil begraven vanavond.."

_{Everstar gromde zacht en laag. Als ze niet zo veel zelfbeheersing had, was ze Butterstar aangevlogen en was het gevecht nu gewoon opnieuw begonnen. Hoe durfde die kat? Een vos had nog een warmer hart dat die smerige leugenaar. "Ik ken de geur van mijn vijanden, Butterstar, denk je soms dat we jullie geur met die van ShadowClan zouden verwarren? Je ontkent iets wat niet te ontkennen valt." De volgende woorden van de RiverClanleidster deed haar haren verder oprijzen. Wat had ze dan moeten doen? Hen een boodschapper sturen die hen even kwam feliciteren met hun prachtige verdienste en ze lekker in hun kamp Whitelions dood laten vieren? Zij was niet degene die dit gevecht was begonnen. Dit gevecht was begonnen toen die visvreters Whitelion vermoordden.
Ze snoof geërgerd na Butterstars afsluiting. De RiverClan leidster vergat voor het gemak blijkbaar maar even dat ze alleen weggeweest waren als die warrior van haar niets had gedaan. "We vertrekken", zei Everstar, zich richtend op haar clangenoten, waarna ze Wolverinebites lichaam weer op haar rug hees. Terwijl ze langs Butterstar liep, siste ze: "Dit is niet vergeten. Nog één misstap van jullie en het zijn geen WindClanlichamen die begraven zullen worden." Ze wenkte haar clangenoten met haar staart en zette koers naar het WindClankamp.

WindClan vertrekt (dit keer echt)}

Met koele ogen staarde ze naar de rode kattin. De leugens die uit haar mond vlogen lieten haar zacht snuiven en haar hoofd langzaam schudden. Monsterlijk idioot wezen dat ze was. Maar Everstar moest een ding heel goed onthouden. Butterstar was nog vergevingsgezind geweest vandaag. Ze moest het niet nog een keer wagen om hen aan te vallen, dan zou ze vernietigd worden dat was iets dat zeker was. Zonder nog te antwoorden op de belachelijke woorden van Everstar keek ze toe hoe de Windclan haar territorium verliet en ze rekte zichzelf langzaam uit de wonden in haar vacht voelen branden voor ze zich tot haar clan werfde. "Riverclan." Sprak ze koeltjes even naar haar deputy starend voor ze naar de andere keek en glimlachte. "Jullie hebben jullie territorium goed verdedigd. Ik ben trots op jullie. Kom. We gaan naar huis." Met die woorden sloeg ze met haar staart en begon de lange weg terug richting het kamp een beetje onstabiel op haar poten Fairfaith had haar pittig wat wonden bezorgd maar tegelijk wist ze dat ze de kattin evenveel aangedaan had. Toch zat het niet helemaal lekker in haar maag en wist ze niet meer of ze haar Deputy nu nog wel kon vertrouwen. Wat als Futuresong of een andere kat Whitelion wel vermoord had nadat ze gehoord hadden dat de witte kater haar halfbroer was. En waarom was Futuresong zo ver gegaan om Wolverinebite te vermoorden...
Angst knoopte zich op in haar maag terwijl haar blik van Futuresong naar haar vader gleed en ze zichzelf even tegen de rode kater aanduwde langzaam doorlopend.
-Riverclan vertrekt ook uit het topic. Vervolg staat hier:
https://www.warriorcatsnl.com/t29015-clanmeeting-blows-taken#667655

_{De WindClan vertrok. Panther spande zijn spieren aan, maar deed verder niets. Het enige wat hij nu nog kon doen was met een haatdragende blik hen nakijken, de zwakkelingen. Ze hadden hen verslagen ook al hadden ze het element van verrassing gehad. Butter sprak hen clan toe, vertelde dat ze trots was op hen. De kater knikte met een kleine grijns, al betrok zijn gezicht van de pijn toen hij zijn gewicht verplaatste naar zijn voorpoot waar Everstar hem hard geraakt had. Hinkend liep hij achter de groep aan, zo goed mogelijk proberend hen bij te houden. Het ontging hem niet hoe twijfelachtig Butterstar naar Futuresong keek. Er leek iets niet goed te gaan daar, en Panther fronste lichtjes. Hij twijfelde niet aan de deputy, maar Butter leek daar anders over te denken...}

Onderwerp: Re: [WindClan vs RiverClan] Avenge him