[WindClan vs RiverClan] Avenge him

Ze voelde het bloed langs haar klauwen en ook al was het haar "broer" het voelde goed. Té goed. Ze vond gewoon plezier in het vechten waardoor ze allemaal strategieën tegelijk bedacht. Terwijl zijn nagels haar poten open haalde gaf ze een harde klap naar zijn gezicht toe om vervolgens op hem te kunnen springen en naar zijn nek te happen.

Al gauw stroomde er bloed in haar bek en ook al werd ze licht open gehaald bij d'r buik, voelde ze hoe het leven uit het lichaam van haar halfbroer wegstroomde. En dat was het moment. Het moment dat ze zich zó raar voelde. De haat, het leek op te gaan in wolk. Er was geen haat meer, want ze zou nooit meer last van hem hebben. En toch was het raar, daar lag hij, maar hij leek zo erg op haar. Het had omgekeerd kunnen zijn, Wolverine was sterk. Ze schudde met haar hoofd kijkend naar het bloed, vervolgens omdraaiend. Eigenlijk, voelde ze niks. Geen pijn, geen opgeluchtheid. Niks.

Hm, hij wist haar niet te raken in haar nek, maar misschien was dat maar goed ook. Wie wist of hij doorgebeten had of niet, de haat voor Everstar was inmiddels zo groot geworden dat hij het zomaar zou kunnen doen. Zijn tanden wist hij echter toch in haar schouder te zinken, en hard beet hij door. Een poot werd zijn richting op geslagen, dus werd hij gedwongen om los te laten wilde hij geen harde klap op zijn kop krijgen. De kater beet snel en diep vast in de schouder van de kattin, waarna hij zijn kop hard naar achteren trok. Hij kon haar poot net ontwijken, en hopelijk had hij een groot stuk vacht en vlees meegetrokken uit haar schouder. Het bloedde in ieder geval, en er zat ook flink wat in zijn bek, dus spuugde hij snel op de grond. Hij keek haar aan met een bebloed gezicht, waarbij hij naar voren stapte om haar opnieuw te raken. Panther stond per ongeluk op zijn verkeerde poot waar de leidster hem net nog zo hard op geraakt had, en leek hier bijna doorheen te zakken, maar hij herpakte zich net op tijd zodat hij niet viel. Dit was de perfecte gelegenheid voor Everstar geweest om hem aan te vallen, maar iets deed haar doen stoppen. Panthergrowl volgde de rode poes haar blik, en zag Futuresong bij een levenloos lichaam staan, die hem deed denken aan haarzelf. Een frons kwam op zijn gezicht, maar hij besloot toen dat het hem werkelijk niks deerde. Everstar begon wat te roepen, leek zo zwak te zijn nu. Dit was zijn kans. Zodra ze het dode lichaam oppakte van de WindClan warrior, maakte hij oogcontact met Butterstar, knikte, en schoot naar voren. Ondanks zijn pijnlijke poot ging hij snel en had ze hem niet kunnen zien aankomen, in verwachting dat ze in vrede kon vetrekken. Zo werkte het niet. De kater beukte tegen haar aan, in de hoop dat ze om zou vallen, en hapte met enorme snelheid naar haar nek. Hij was nog niet klaar met haar.

Tag: Everstar en waarschijnlijk heel WindClan.

De massieve kattin lag in het kamp, vlakbij de Nursery om haar twee kittens Ever en Neverkit goed in de gaten te houden voor als er wat gebeurde. Een kleine konijn lag tussen haar poten, get was kisschien klein en wat ouder. De kattin had niks te klagen, het was nog een redelijke stuk prooi voor Leafbare. Dus nam Sweetheart er een hap vanaf en at het op zoals het hoorde. Toen haar prooi niet meer op een hoopje botten leek werd haar aandacht door Everstar getrokken. Gingen ze vechten!? Ma-maar was dit wel hét goeie moment? De kattin hees zich zelf omhoog en likte haar lippen vlug af. Haar vacht tintelde, zou ze mee gaan of niet?


Ze wilde net achter de groep aanlopen toen haar blik op Brindleleaf en Barksound viel. Barksound had besloten om hier te blijven, en Brindleleaf stoof even later toch achter de groep aan. Sweetheart zwiepte lichtjes met haar staart, misschien was het handiger om in het kamp te blijven zodat ze het hier kin bewaken en haar toch nog haar kittens wat aandacht gunnen.


Ze schuifelde zenuwachtig heen en weer, en trok met haar oor. Waar bleven ze nou? Het duurde eeuwen, en Sweetheart hield daar niet van. 'go to battle' Sweetheart snoof, great haar vader ging er mee bemoeien. "Ik ben al te laat" Mompelde ze tegen haar vader, 'it is never too late to fight' De kattin keek omzich heen terwijl ze de woorden van haar vader binnen liet dringen. "Never too late" Herhaalde ze.

Met een snelle pas sprintte Sweetheart het kamp uit, de wind blies hard in haar gezicht en de geur van bloed en de twee clans drong haar neusvleugels binnen. Ze zou die stomme visvreters eens een flink op hun plek zetten, als het gevecht tenslotte nog niet was afgelopen.  Haar verschillend gekleurde ogen keken strak naar de grens van Riverclan, de strijdkreten klonken nog duidelijk in haar oren. De een grijns vormde op haar lippen en volgde de pootafdrukken die Windclan had achtergelaten en bracht haar al snel bij het slachtveld. Haar ogen vernauwde zich terwijl ze het open gebied afspeurde op zoek naar een tegenstander. Net voordat ze uit haar schuilplaats kom springen om een tegenstander aan te vallen galmde de stem van Everstar door het vallei. Het gevecht was afgelopen!? Nu! Precies wanneer zij aankwam! Vloekend gromde ze en schopte een steentje weg die bij haar poten lag. De massieve kattin wou zich omdraaien, maar toen ze in haar ooghoek zag dat Everstar een lijk oppakte en wou vertrekken sprong er een grijze kater naar Everstar toe. Het was duidelijk een aanval. 'Get him' Sweetheart sprong uit haar schuilplaats en sprong net tussen Everstar en de aanvaller  zodat ze zijn aanval op haar kwam. Meteen herstelde ze van zijn beuk en haalde flink uit naar zijn kaak. Haar nagels zouden zijn wang oprijten tot er geen stukje vlees maar aan zat!

Tag: Everstar & Pantergrowl (Butterstar)

OCC; Oeps Mimi was sneller dan mij ^^" Kijk maar wat jullie met deze post doen gheghe,
Negeer hem anders maar :3!

Uit het niets leek er één of andere kattin voor Everstar te springen. Het was te laat om af te remmen en Panther beukte volop tegen haar aan in plaats van tegen de rode leidster aan. StarClanverdomme! Hij hoefde deze rotkat niet te hebben, hij wilde Everstar, verdomme. Hij hoorde Butterstar roepen dat hij moest stoppen, en hoewel hij dit wilde doen, luisterde de WindClan kattin niet naar haar en kreeg hij een klauw in zijn gezicht. Pijnlijk grauwde hij, waarbij hij voelde hoe het vel van zijn gezicht getrokken werd. Bloed drupte van zijn gezicht af, en woedend keek hij naar de WindClan kattin. Hij had haar eerder gezien. Bij de gorge. Vieze rotkat. Maar hij stopte, deed niets meer. Volgde bevelen op van Butter. Hij hield de twee kattinnen strak in de gaten. Als ze ook maar iets waagden... Ook keek hij naar zijn leidster. Zij hoefde hem maar een teken te geven of hij ging op Everstar af.

Tag: Ever, Butter & Sweetheart

Pretlichtjes glommen in haar ogen toen haar nagels diep in de kaak van de kater werd geslagen, haar nagels schonken dieper in zijn vlees zodat het vel van zijn wang scheurde. De kattin nam een kleine stap achteruit en likte het bloed van haar nagels af. Dat zou hem leren. Butterstar gaf een teken dat Pantergrowl moest stoppen en tot haar grooste verbazing deed hij dat ook. Sweetheart ontblootte haar tanden en ging naast haar leider staan, voor als die idiote vissenkop weer zijn woede niet onder controle kon houden kon ze hem weer een mooie kaakoperatie geven. Everstar nam het woord, maar de kattin lette niet op de woorden van haar leader. Nee haar verschillend gekleurde ogen waren strak op de Riverclanner gericht. Wat de leader ook tegen elkaar schreeuwde, haar concentratie week niet af.

Alles was vaag. Haar zicht, haar gehoor. Alles. Ze kreeg alles mee en toch ook niet, want het leek alsof ze niet kon bewegen, niet kon antwoorden. Op dit moment merkte je hoe jong ze eigenlijk was, hoe weinig ze nog wist. Hoeveel ze nog moest leren, en waarom ze twijfelde aan haar rang. Het enige wat ze nog kon was naar Everstar en Butterstar kijken en nee schudden. Het sloeg allemaal helemaal nergens op! Ze had controle erover om naast Everstar te gaan zitten, en op het moment dat ze wilde knappen kwam Lightbringer aan het woord. Een pijnscheut schoot door haar hart en bijna, bijna wilde ze Everstar aanvliegen. Snel wierp ze nog een blik op de levenloze Wolverine en eigenlijk, eigenlijk had ze niet geweten wat er net gebeurde. Misschien was het gewoon de woorden "moordenaar" en, "moord." Het bloed was nog vers uit haar wonden aan het stromen voor ze nog iets dichter naar Butter toe ging zitten. Ze zou altijd achter haar staan. Altijd.

Onder de speech van Butterstar door - waar hij, om heel eerlijk te zijn, maar weinig aandacht aan besteedde - kwam er nog een kat die Everstar vergezelde. Zo werd het onmogelijk voor hem om, als hij het sein zou krijgen, de rode poes aan te vliegen voordat hij gepakt zou worden door beide warriors. Zijn oren draaiden naar achteren en fel keek hij naar de twee. Zijn wang prikte pijnlijk en hij zou nu niets liever willen dan de kattin die hem aan te vallen neer te brengen. Maar hij zou Butterstar volgen, als zij het niet nodig vond, dan moest hij in haar vertrouwen.

Sissend sloeg ze haar poot op de grond en haar lange nagels in de aarde. Hoe durfde dit beest voor haar neus. Butterstar had vanaf dag een duidelijk gemaakt een gevecht nooit head on aan te gaan. Ze was een kalme kattin die meer wou spreken dan haar nagels uitsteken maar dit stuk vossenvoer had daar duidelijk geen weet van. Waarom zou ze ook zielig stuk vreten dat ze was en ook nog eens recht in haar gezicht haar. Haar Butterstar. Lopen beschuldigen van liegen. Zielig werkelijk zielig. Sissend hief ze haar hoofd recht op. "Was je poten maar in onschuld Everstar. Iedereen weet hier wie wat wel gedaan heeft. Wij hebben nooit een poot naar mijn broer uitgestoken." Sidderend gleed het woordt broer over haar lippen en ze opende haar mond om diep adem te halen. "Zijn dood zal naar alle waarschijnlijkheid een ongeluk zijn geweest of Shadowclan wie meer haat jegens hem had dan wie dan ook. Wij haalde niets uit zijn dood dus waarom zouden we." Strak keek ze Everstar aan. Hoe dom dat beest dan ook was ze moest nu toch wel de verdomde waarheid zien? "En katten sterven nou eenmaal af en toe in een gevecht als deze. Als iemand hem vermoord heeft ben jij dat geweest Everstar. Jij die hem meegenomen heeft. Mijn deputy heeft geen schuld en de rest van mijn clan kan dat beamen." Hoog hief ze haar hoofd en keek haar deputy strak aan voor ze haar hoofd schudde. ]"Ga naar huis Everstar. Verzorg je gewonden en rouw je overleden Warrior ik zag het aan je dat er iemand is die je nog een vraag moet stellen over de dood van Whitelion. Doe dat. Bij de volle maan spreken we verder. Op een rationele manier als dat door je botte kop heen kan komen hmm." Met die woorden keek ze ieder clanlid van haar clan en Windclan aan. "Tenzij je nogmeer lichamen wil begraven vanavond.."

Met koele ogen staarde ze naar de rode kattin. De leugens die uit haar mond vlogen lieten haar zacht snuiven en haar hoofd langzaam schudden. Monsterlijk idioot wezen dat ze was. Maar Everstar moest een ding heel goed onthouden. Butterstar was nog vergevingsgezind geweest vandaag. Ze moest het niet nog een keer wagen om hen aan te vallen, dan zou ze vernietigd worden dat was iets dat zeker was. Zonder nog te antwoorden op de belachelijke woorden van Everstar keek ze toe hoe de Windclan haar territorium verliet en ze rekte zichzelf langzaam uit de wonden in haar vacht voelen branden voor ze zich tot haar clan werfde. "Riverclan." Sprak ze koeltjes even naar haar deputy starend voor ze naar de andere keek en glimlachte. "Jullie hebben jullie territorium goed verdedigd. Ik ben trots op jullie. Kom. We gaan naar huis." Met die woorden sloeg ze met haar staart en begon de lange weg terug richting het kamp een beetje onstabiel op haar poten Fairfaith had haar pittig wat wonden bezorgd maar tegelijk wist ze dat ze de kattin evenveel aangedaan had. Toch zat het niet helemaal lekker in haar maag en wist ze niet meer of ze haar Deputy nu nog wel kon vertrouwen. Wat als Futuresong of een andere kat Whitelion wel vermoord had nadat ze gehoord hadden dat de witte kater haar halfbroer was. En waarom was Futuresong zo ver gegaan om Wolverinebite te vermoorden...
Angst knoopte zich op in haar maag terwijl haar blik van Futuresong naar haar vader gleed en ze zichzelf even tegen de rode kater aanduwde langzaam doorlopend.
-Riverclan vertrekt ook uit het topic. Vervolg staat hier:
https://www.warriorcatsnl.com/t29015-clanmeeting-blows-taken#667655

De WindClan vertrok. Panther spande zijn spieren aan, maar deed verder niets. Het enige wat hij nu nog kon doen was met een haatdragende blik hen nakijken, de zwakkelingen. Ze hadden hen verslagen ook al hadden ze het element van verrassing gehad. Butter sprak hen clan toe, vertelde dat ze trots was op hen. De kater knikte met een kleine grijns, al betrok zijn gezicht van de pijn toen hij zijn gewicht verplaatste naar zijn voorpoot waar Everstar hem hard geraakt had. Hinkend liep hij achter de groep aan, zo goed mogelijk proberend hen bij te houden. Het ontging hem niet hoe twijfelachtig Butterstar naar Futuresong keek. Er leek iets niet goed te gaan daar, en Panther fronste lichtjes. Hij twijfelde niet aan de deputy, maar Butter leek daar anders over te denken...