Born to be a 'proud mother'

_{Waarom was ze zoveel van het kamp afgedwaald? Was ze dan zo achterlijk? Ugh... Ze kreunde even en gromde zachtjes. Dit was verschrikkelijk. Waarom had ze eigenlijk toegestemd om dit te doen? Nou tja. Het was niet dat ze om deze kits zou gaan geven... Net zoals bij Whitelion het geval was geweest, was het puur voor profijt geweest. Ze was geen ideale moeder, dat was waar, maar dat kon de kat geen bal schelen.
Een pijnscheut. Verdomme.
Hier en nu zou het dan gebeuren, ze het herkende het van de vorige keren. Haar vierde nestje eh... Hopelijk zouden deze idioten het wel overleven, net zoals degene met Whietlion's bloed. Ze grijnsde even schuin, een duidelijke uitdrukking die tussen pijn en plezier lag. Ze zou deze kits met plezier weer in haar poten nemen, ze een onderdak geven... Ze aan haar onderwerpen. Ze hoopte alleen maar dat ze geen poezen waren. Ze wilde sterke katers, geen zwakke poezen. Ja het was waar dat de lilac een afkeer had voor poezen, ze wilde geen dochters. Ze waren te snoezig en gevoelig, ze konden tegen niks.

Daar zou de eerste kit van haar komen. Ze legde zich goed en kreunde luid van de pijn. Ze had niemand nodig om de pijn weg te nemen. Ze was een sterke vrouw... Een sterke poes. Een die het gender met trots droeg, ondanks de afkeer ervoor. Ze verzamelde al haar kracht en begon eraan... Ze moesten eruit en snel ook... zodat ze terug naar dat vervloekte kamp kon...

{Geboortetopic + open voor mensjes :")}}

" So baby tell me, did you miss me? "

_{De flame point dook in de bosjes haar ijs blauwe ogen waren gericht op een muisje, het kleine beestje had haar duidelijk niet in de gaten. Een klein grijnsje vromde rond de lippen van de poes. En met een snelle beweging schoot de poes naar voren om de knaagdier in zijn nek te bijten. Een troste gloed vulde de jonge apprentice's ogen, Een stevige bries waaide door haar vacht heen. De poes nam het beeste stevig tussen haar kaken en wilde terug naar het kamp lopen, Totdat een kat in haar gezichtsbeeld verscheen. Niet zo raar zou je denken, Nee het was ook gewoon een riverclanner dat kon ze wel ruiken. Hoe dan ook leek er iets...mis te zijn? Rose kon niet door lopen en besloot op de poes af te lopen. Rose herkende haar als Mazelock en nu ze dichter bij kwam kreeg de apprentice steeds meer het gevoel dat er inderdaad wat aan de hand was. 'Mevrouw Mazelock' vroeg ze rustig toen ze het beeste neer legte. 'Alles goed? zal ik Honeyscent voor uw halen?' Rose kon er niks aan doen haar stem klonk bezorgd. En wat paniekerig ze was aan het bevallen toch? ach wist zij veel hoe een bevalling eruit zag! Ugh waarom was ze niet gewoon in het kamp gebleven! dan had Honeyscent haar zo kunnen helpen.}

x:

Theme

_{-- Goldenkit

In de warmte van moeder's buik. Veilig weg voor zoveel gevaren, daar zat de kleine, rossige kater. Hij had geen besef van de wereld en van zijn bestaan. Dat moest hij nog allemaal leren. Hij zou veel leren, maar eerst moest er een begin komen aan dat alles. Het was toen er iets gebeurde in die eeuwige vrede. Hij werd meegesleurd door iets, iets dat hem langzaam wegdreef van zijn plaats. Hij zou weldra zelfstandig moeten ademhalen, eten... Alles. En hij zou niet alleen zijn. Hij zou alles moeten delen. Hij zou er een afkeer aan hebben. Het kleine bolletje werd verder geduwd en na een tijdje verscheen zijn rossige pels. De ijzige greep van de buitenwereld omhelsde hem. Hij ontving het met een luide, pijnlijke piep.. Duidelijk niet eens zijnde met de situatie. Hij wilde warmte. Hij wilde dit niet. Wie had het ooit in zijn kop gehaald om dit uit te vinden?

-- Mazelock

Al snel verscheen iemand.. Natuurlijk... Moest er iemand op dit eigenlijke moment verschijnen.. Het was een apprentice, een poes. Dat waren twee dingen die ze niet graag zag afkomen. Maar toch... De lilac zette een ander gezicht op, een die duidelijk aantoonde dat ze pijn had. Het viel wel mee eigenlijk, de vorige nestjes waren erger geweest. Ze kreunde zacht en luisterde naar de woorden van de flame point.... Honeyscent halen eh... "I... Ik... Aaaah..." nu was het echt wel een duidelijke steek. Ze voelde het opkomen en gaf mee met al haar mocht... Om even later een gepiep te horen.... Even richtte ze zich op... Volkomen gezond... Zo te zien en ook nog eens in goede staat. Ze snorde tevreden en likte de kit... Maar al snel kreunde ze weer... Het was een kater... Goed... Dat was al een iets dat goed was... Moeizaam likte ze het goudkleurige katertje... Kom op... Ze moest... Agh... Maar ie moest stoppen met likken... De volgende kit kwam namelijk al...

Note: voor alle andere kits, jullie mogen posten, wacht niet tot ik ertussen post}

. goldenbird .

Het was een relatief rustige dag voor de sterke kater. Zijn groene ogen richtte hij met een serene blik op de omgeving terwijl hij flink doorstapte. Hij had al wat gejaagd en wachtte nu enkel nog op zonondergang, zodat hij zijn leerling mee kon nemen op een training. Het was goed voor een leerling om het territorium op zijn duim te kennen. Zoals gewoonlijk patrouilleerde hij een beetje, keek even of een kat zijn hulp nodig had en hield soms op zijn gebruikelijke brommerige toon een gesprek. De goede oude brombeer als hij was. Dit keer zag hij twee katten, een flamepoint en lilac poes. Zijn groene ogen werden zo groot en rond als schoteltjes toen hij doorhad dat een van hen beviel. Met stevige en snelle passen rende de kater naar het tweetal toe waarna hij de flamepoint aankeek. Het was nog maar een leerling, Starclanverdomme. Die had vast nog geen bevalling meegemaakt. Met een zachte maar strenge blik keek hij even naar de jonge moeder waarna hij voorzichtig ging zitten. 'Rosepaw, haal een stok en kom dan meteen terug. Het is risicovol om nu Honeyscent te halen. Daarbij zullen hoogstwaarschijnlijk alle kittens er al zijn als ze er is.' Bromde de kater enigszins op een geruststellende maar toch urgente toon. Zijn blik ging naar het jonge katertje waarna hij een glimlachje onderdrukte. Die zag er in ieder geval gezond uit. Daarbij was het niet zijn plaats om de kattin te beleren. Die had vast en zeker al spijt van haar uitstapje. Zijn bezorgdheid onderdrukkende bleef hij rustig met een kalmerende blik zitten, terwijl hij nadenkend alles in de gaten hield.

_{Thank god, er kwam een warrior bij. Oh gelukkig Rose zuchte opgelucht en keek de kat aan. Ze herkende hem als Underwater goed die was oud die wist vast wel wat te doen. Hij vertelde haar dat er geen tijd was om Honeyscent te gaan halen en dat ze een stok moest zoeken, Rose knikte en sprinte weg. Het gevoel van stress overspoelde haar ze wist dan niks van bavallingen ze wist wel dat er veel mis kon gaan. Het duurde niet lang voordat de apprentice een stok had gevonden. Vlug rende ze terug naar Underwater en Mazelock, Rustig legde ze de stok voor de grote kater neer 'Is deze goed?' vroeg ze rustig al was paniek niet ver in haar stem te vinden. Rose keek naar de bavallende poes er lag al een kitten naast haar, Het leek gezond. Een warme glimlach vormde rond de lippen van de jonge apprentice. Zo schattig. 'Nog iets anders dat ik kan doen?' vroeg ze aan de kater, ze wilde helpen.}

x:

Theme

Het was warm... Al was het klein hier en zat ze tussen haar siblings, kon ze niet wachten om vrijheid te krijgen. Die haar gegund werd zodra er een plek vrij kwam. Weg warmte. Weg knusheid. Ze begon luid te piepen, zeer luid. Haar fel rode pels was zeer opvallend, zeker voor een poes. Ze piepte luid, ze eiste dat iemand haar naar een betere plek zou brengen.

:3:

Het was verbazingwekkend stil in het lichaam dat toch zo vaak omgeven werd door lawaai. De kleine kittens die nu nog niet geboren waren hadden natuurlijk nog geen besef van wat dat inhield, lawaai. Het eerste geluid dat ze konden horen, al was het onbewust, was het kloppen van hun moeders hart. Boem-boem, boem-boem. De kittens waren nog nooit droog geweest en hun vachtje had nog nooit rechtgestaan - niet in angst, niet in kou, niet in woede. Hun oortjes waren buiten dat ene geluid nog nooit gebruikt geweest, hadden nog geen woorden gehoord - geen woorden van woede, van angst, van verdriet en evenmin van liefde of vriendschap of blijdschap. Elke van deze kittens was kwetsbaar, en ze konden alleen maar hopen dat het lot hen een liefdevolle moeder had gegeven, en een vader en een clan - een gezin om in op te groeien, een familie om beschermd door te worden en om te beschermen. Nog steeds was het kloppen van het hart regelmatig. Boem-boem, boem-boem. Altijd maar datzelfde ritme, dag in, dag uit, tot de kittens groot waren - groot genoeg om de wrede, ruwe, koude maar soms ook liefdevolle wereld aan te kunnen. Boem-boem, boem-boem.

Vandaag was de dag daar. Het enige geluid dat ze ooit hadden gehoord veranderden, versnelden in een crescendo die ergens moest eindigen. Was dit de eerste emotie die de kleine pluizenbolletjes ooit zouden voelen? Verwachting naar de wereld die hun verwachtte? Wellicht waren ze te klein om het te bevatten. De kleine ongeboren kitten wist nog van niets toen zijn eerste sibling weggezogen werd naar een onbekende plek - een plek die veel beter kon zijn dan dat waar ze nu waren, of veel slechter, maar in ieder geval een plek waar elk van hun terecht zou komen - al was het maar voor een minuutje voor ze naar Starclan gingen. Ook bij de volgenden verwachtte hij nog niets, tot het zijn beurt was. Op de één of andere reden wist hij dat tegenstribbelen niet zou helpen, maar toch duurde het een eeuwigheid voor hij er eindelijk uitkwam. Het kloppen van het hart werd zachter als nieuwe geluiden hem begonnen omringen. Boem-boem, boem-boem, boem-boem.

Zwak. Zo zag de kleine rosse kitten eruit als hij op de grond lag. Hij spartelde niet, hij maakte geen geluid - zijn bek was opengesperd in een kreet die nooit gehoord werd maar toch zijn longetjes deed openklappen. Hij haalde diep adem, het enige geluid dat hij maakte - maar het katertje begon niet te kruipen, hij lag daar maar. Zwak en koud en klein, maar wel levend.

_{Al snel verscheen een tweede kat ter tonele. Deze begon de apprentice wat rond te commanderen. Even keek ze hem met haar ijzige blik. Ze kon dit niet echt aan, ze wilde geen hele tentoonstelling van dit gebeuren. Ze wilde hem iets toesnauwen, maar voordat ze dat kon, werd een nieuwe pijnscheut voelbaar. De kattin verkrampte en kreunde even moeizaam waarna ze al haar instincten het werk liet doen... En na een tijdje was er een tweede kit. Een luidruchtig geval. Haar pels vuurrood... Het was een poes... haar gezicht stond zowat bij onweer toen ze dat zag. Het had een goede start gemaakt maar nu zat ze hier met een van haar gevallen. Waarom. Maar snel na de tweede, voelde ze een derde steek en begon ze weer aan het pijnlijke werk. Ze kon echt iemand zo hard slaan nu... Ze had zelfs niet de moeite genomen de poes liefdevol te ontvangen. Ze lag er nog nat. Ze had de kracht wel gehad om zich recht te duwen, maar ze deed alsof ze teveel pijn had om dat werkelijk te doen. Als iemand de nood eraan zag om het vuurrode poesje te gaan schoonlikken, dan mochten ze dat zeker doen. De lilac kreunde weer even en nam de stok even vast waarna ze erop begon te bijten en al snel een derde bolletje verscheen. Een katertje... Toen leek er even een pauze te zijn, maar ze kon nog steeds voelen dat er nog steeds kits waren... "N... Nog..." Starclan... waarom kwamen ze niet in een keer allemaal? Dit was veel te vermoeiend... Ze zweerde het echt... Als dit een waardeloos geval was dan ging ze het zo een klif van gooien. Toen ze echter geen geluid hoorde van de derde kit, keek ze toch ietwat bezorgd op en neusde ze de kit even... "I... is... er iets mis... met hem?" hijgde ze even...}

" So baby tell me, did you miss me? "

Het was overduidelijk dat de leerling blij was hem te zien. Nu begreep hij dat ook wel, hoe de anderen het ook zagen in de clan, hij was zeker een goedzakje. Zodra hij de jongere kattin vriendelijk commandeerde, keek Mazelock hem ijzig aan. Hij negeerde die blik terwijl hij stilletjes met zijn staart zwiepte. Het duurde niet al te lang voordat de leerling met een goede stok terugkwam en die voor hem neer legde. Met een van zijn poten schoof hij die voor de kattin terwijl hij knikte onder de woorden van de leerling. 'Is deze goed?' Sprak ze rustig met een paniekerige ondertoon. 'Prima, Rosepaw.' Murmelde hij geruststellend terwijl zijn kop even omhoog schoot. 'Nog iets anders dat ik kan doen?' Vroeg ze aan de kater. Hij knikte langzaam. 'Misschien is het een goed idee dat je je prooi verstopt zodat die later opgehaald kan worden?' Opperde hij met een kleine glimlach op zijn vriendelijke snoet. Als de lilac poes het wilde kon ze tijdens de bevalling in de stok bijten om de pijn wat af te reageren. Hij keek weer op toen hij een tweede kitten zag liggen en boog zo snel als hij het kon naar voren toe om de nog natte kitten schoon te likken. In deze kou was het niet goed een jong wezen nat en koud te laten liggen, al begreep hij ook wel dat de kattin te druk was met het derde kittentje. Het gekreun van de kattin liet hem even met zijn oren wiebelen terwijl hij de jonge kitten nog steeds zorgzaam warm likte. Een derde bolletje verscheen, dit keer zonder geluid waardoor hij abrupt stopte en vragend naar de moeder keek. Even leek de moeder rust te hebben, in ieder geval genoeg om te spreken. 'N... Nog...' Klonk er happerend van de kattin die duidelijk uitgeput begon te raken. Hij keek naar het stille katertje en wachtte heel even af voordat hij het jonge poesje dat hij warm en schoon had gelikt even verliet en iets dichter naar de moeder verschoof. Iet wat bezorgd neusde de moeder de derde kitten. 'I... is... er iets mis.. met hem?' hijgde de kattin waardoor hij voorzichtig zijn neus tegen het bolletje duwde, zijn flankje voelde hij rustig op en neer bewegen in een ademhaling dus keek hij even geruststellend op naar de moeder. 'Hij is zwak maar ademt.' Stelde hij Mazelock gerust terwijl hij ook dat katertje begon te likken, zacht maar snel in de hoop het leven in hem aan te wakkeren. Hij had genoeg manen geleefd om op instinct en kennis de kattin met de geboorte te kunnen helpen. Hij had vaak op afstandje gezeten, maar wel de verhalen gehoord en wist dus wat hij moest doen. Persoonlijk vond hij die kennis behoorlijk belangrijk en voelde het goed dat hij het nu ook kon gebruiken al was het misschien beter geweest als het niet hoefde.

_{Daarna ging het snel heel snel, voordat de poes het wist lagen er al weer twee kittens. De ene leek gezond, maar de andere bewegde wel maar... hij maakte geen geluid hij piepte niet zoals de andere twee. Haar ijs blauwe ogen vulde met bezorgdheid hij was toch niet ziek ofzo? Rose keek met grote ogen naar mazelock die vroeg of er iets met hem mis was. Rose keek weer naar de grote kater, hij wist wel wat er aan de hand was toch? Hij vertelde dat het jong zwak maar in levend was. Rose keek toe hoe de kater de kitten school likte in de hoop hem wat wakker te schudden, Rose keek zwijgend toe. Ja wat moest ze zeggen? 'Mazelock' begon de apprentice rustig. 'K-Komen er nog meer kittens?' vroeg de apprentice rustig. Ja hoe moest ze anders een bevallende moeder benaderen?}

x:

Theme

Toen er een warme tong over haar koude lichaampje kwam stopte ze met piepen. Eindelijk gaf iemand haar aandacht. Toen de warmte echter weer weg was begon ze weer luid te piepen. Hallo? Iemand moest haar als prioriteit stellen en niet de rest. Puh.

~~Als Maartje meedoet in het nestje is dat de laatste kit, zo niet wordt er een kit dood geboren (; Dat iedereen het even weet voor het topic.~~

:3:

In korte tijd zou haar rustige, warme leventje worden verstoord. Maar nu zweefde de ongeboren kitten nog stil rond tussen haar siblings. Zo nu en dan de pootjes bewegen en anderen wegduwen, wat was het leven voor haar. Daar kwam echter verandering in. Zonder aanleiding voelde ze plotseling de ruimte een stuk krapper worden, alsof ze weg werd geduwd door de normaal altijd bewegingloze wanden. De ruimte knelde zich steeds strakker om haar heen, waardoor ze haast geplet leek te worden. Van schrik bleef de kitten stil liggen, totdat de koude buitenlucht haar geheel had verwelkomt. Adem in... en adem uit. Dit motief instinctief herhalend bewoog de rossige kitten haar pootjes in het rond, opzoek naar de warmte en veiligheid die ze gewend was..

{sorry, beetje laat c;}

Onderwerp: Re: Born to be a 'proud mother'