CLANMEETING || Blows taken

Het kamp leek maar een steenworp afstand geweest op de heenweg naar het gevecht maar nu terwijl ze de langzame stappen terug zette leek het een leven lang weg te zijn. Waren haar wonden dan zoveel dieper geweest dan ze had gedacht? Nee dat kon niet. Dit was niets in vergelijking met het dassengevecht dus waarom was ze zo uitgeput?

Echter beet ze toch maar haar kaken op elkaar en stapte verder tot ze de veiligheid van haar kamp bereikte en zichzelf door de tunnel heen dwong als eerste gevvolgd door haar gehele vechtpatrol. Enkele katten keken op naar haar en de andere. Sommige kwamen al op haar af lopen en terwijl ze haar weg naar haar den maakte besefte ze hoeveel indruk de woorden van Everstar eigenlijk op haar gemaakt hadden. Was er een moordenaar in haar clan.. Zo ja.. Wat moest ze doen.. Heel even slikte ze en keek op naar de clan.

"Iedereen die zijn en haar eigen prooi kan vangen, verzamelen." wist ze koeltjes uit te brengen en nam plaats voor haar den wachtend tot iedereen zich verzameld had.

Bearpaw zat zenuwachtig in het kamp. Zijn poten trappelde ongeduldig. Hij was in het camp gebleven om het te bewaken, wat ook een belangrijke taak was. Maar nu zat hij hier wel, denken hoe het zou zijn daar op het slagveld. Toen Bearpaw een flame point poes zag binnen komen verliet hij meteen zijn post. Hij wenkte een paar andere, de dienst zat erop. Roepen hoefde niet want Butterstar deed dat al. "Iedereen die zijn en haar eigen prooi kan vangen, verzamelen." Hij volgde haar en ging zitten. Ze klonk koeltjes, wat dus betekende dat er behalve vechten nog iets gebeurd was. De gewoonlijk vrolijke kater zat nu heel serieus te kijken naar zijn leider. Hij wilde zo veel vragen stellen, maar dat ging zij wel zo beantwoorden. Hopelijk.

Terwijl de groep katten de indringers weg waren had Silver zich terug geïnstalleerd in haar nest in de nursery. Haar dikke buik liet niet veel meer toe. Daarom dat ze nog even besloten had om te slapen. Haar nare hoest was eindelijk wat beter, dus dan kon ze Starclan nu beter niet gaan uitdagen om haar terug ziek te maken. Dat kon ze echt niet gebruiken nu. Ze was zo goed als uitgeslapen toen de oproep van Butterstar plots door het kamp klonk. Met wat moeite trok de poes zich recht om in de ingang van de nursery te blijven zitten en te luisteren naar wat de poes wilde zeggen. Haar ogen gingen eerst echter niet naar Butterstar, maar gingen vluchtig naar de groep katten voor haar, zoekend naar Panther.

Note: Silver is hier nog in verwachting.

Met een zucht had de grote rode kater zichzelf uitgetrokken. Hij had besloten om achter te blijven samen met enkele anderen zodat hij de clan kon beschermen mocht Windclan hun alsnog daar aanvallen. Het was slopend om te moeten wachten tot de aanval patrol terug zou komen voor hem wellicht meer als voor anderen. Zijn zuster was leader, zijn vader stond aan haar zijde en hoe zeer hij Criedwolves wou vertrouwen en geloven was het altijd duidelijk geweest dat de rode kater meer voor zijn dochters had gevoeld dan voor hem. wellicht omdat hij net even teveel op hem leek? Hij wist het niet, niet dat het bepaald veel uitmaakte. Zuchtend schudde hij zijn brede kop langzaam heen en weer om de gedachtes weg te werpen voor zijn kop omhoog schoot bij het geluid van een patrol die het kamp binnen kwam. Direct stapte hij naar de leadersden waar hij vervolgens in stilte plaats nam zijn zuster aankijkend voor zijn ogen even naar Criedwolves schoten en de rest van de patrol bekeken. Tot zijn geluk beseffend dat niemand gesneuveld was. Ze waren er allemaal nog..

De grijze kater klemde zijn kaken hard op elkaar. Zijn gezicht en poten zaten onder het bloed van Everstar, maar de rest van zijn lichaam werd versierd door zijn eigen bloed. Hoewel hij zeker schade had aangericht bij de WindClan leader, had zij hem ook goed te pakken weten te nemen. De littekens die hij al had van het dassengevecht waren opnieuw opengegaan en met iedere stap die hij zette leek de lucht uit zijn longen geperst te worden. Hij grimaste toen hij bedacht dat dit eigenlijk niet was omdat Everstar nou zo goed vechten kon, maar omdat ze gewoon geluk had dat hij daar al wonden had zitten. Ook zijn poot deed flink pijn en hij probeerde hier zo min mogelijk druk op te zetten en hinkte dus wat achter de groep aan. De warrior kwam als één van de laatste binnen. Ondanks de flinke pijn die hij voelde was zijn kop hoog opgericht, ze hadden immers gewonnen van een verrassingsaanval. Ze waren simpelweg sterker dan de WindClan. Toen hij zijn mooie poes Silvercloud zag, kwam er een glimlach op zijn gezicht - al zag dat er waarschijnlijk wat psycho uit, aangezien zijn hele gezicht bedekt was met bloed. "Hey duif," miauwde hij warm en gaf haar een kopje, een spoor van bloed op haar mooie zilveren vacht achterlatend. "Oops," grijnsde hij zachtjes en gaf haar een lik over het nu bebloedde deel van haar vacht. Toen Butterstar echter iedereen bij elkaar riep, knikte hij naar de leider. "Ik moet even luisteren," miauwde hij en gaf Silver nog een lik over haar snuit voordat hij weg hinkte. Zijn mate hoorde op het moment niet bij de katten die zelf hun prooi konden vangen, aangezien ze hoogzwanger was... Van hun kittens...! Hij kon het nog steeds niet geloven. Maar goed, nu moest hij zich concentreren op Butterstar.

Zuchtend wachte de Flame point leader tot haar clan zich langzaam maar zeker verzamelde. Haar ogen gleden naar meerdere verschillende katten voor ze zichzelf even tegen haar neefje aandrukte en diep zuchte zijn zachte vacht voelend. "Ik ben oke Creamy." Fluisterde ze zachtjes in de dikke vacht haaer angsten wegknipperend. Ja ze was onzeker. Ze hadden gewonnen maar haar vertrouwen leek even compleet weggeslagen. "Riverclan. Zoals jullie weten heeft Windclan ons zojuist aangevallen en wij hebben ze weten af te vechten zonder aan onze kant grote schade op te lopen. Windclan is een warrior verloren. Wolverinebite is gestorven in dit gevecht." Mompelde ze en sloot haar ogen even. Hoe koud ze er dan ook over was geweest. Een leven was alsnog een leven geweest. Een zoon die wellicht niet meer thuis kwam. Een broer die gesneuveld was en een vader wiens kittens nu hun papa niet meer konden zien. Het was een verlies hoe je er dan ook naar keek. "Windclan heeft deze aanval niet uit wraak voor de Dassen of uit territorium uitbreiding gedaan. Everstar beweerde zoals enkele anderen kunnen beamen dat Riverclan Windclan's deputy Whitelion vermoord heeft." Even hielt ze stil wetende dat de katten om haar heen dankzij haar vader precies wisten wat haar relatie tot de witte kater was. Hij was haar halfbroer geweest en hoezeer ze hem haatte ze kon toch niet helpen met even ongemakkelijk kijkend. "Naar aanleiding van Everstar's verhaal neem ik aan dat Whitelion gestorven is nadat het bij ons duidelijk is geworden dat mijn vader ook zijn vader is geweest en wij dus bloed deelde." Strak staarde ze van haar vader naar haar broer voor ze heel even naar haar neefje keek. "Ik weet dat jullie eervolle warriors zijn maar ook alles zouden doen voor Riverclan. Daarom." Diep haalde ze adem. "Als een van jullie werkelijk Whitelion vermoord heeft. Kom naar mij toe, en vertel me waarom, alsjeblieft." Verzuchtte ze en staarde strak naar haar deputy voor een seconde. "Hoe zeer het ook het goede heeft gelijken want we kunnen het allemaal eens zijn dat Whitelion een vreselijk persoon was, moord is nooit het antwoord. De warriorcode bestraft dit en in een normaal geval zou ik genoodzaakt moeten zijn tot een zware straf of zelfs verbanning." Bij deze woorden bleven haar ogen nog altijd op haar deputy hangen. "Maar alsjeblieft kom naar voren, wie het heeft gedaan.. En we vinden een manier. Jullie zijn mij allen dierbaar. Ik kan niemand kwijt raken.." Mompelde ze zacht en keek ze aan tranen bijna in haar ogen brandend van de pijn en onzekerheid. Haar deputy moest een straf opvolgen voor het moorden van Wolverinebite, het moest maar ze kon het niet.. Ze hoopte nou maar dat niemand vroeg wie Wolverine precies het leven had gekost zodat ze het met enkel haar beste vriendin door kon spreken..

Smokegaze was in alle spanning bezig met het versterken van het kamp door de muren steviger te maken met takjes. Hij was niet mee met het gevecht wat hem al dwars zat en dan nog het feit dat zijn moeder ook mee was. Hij wist nog maar sinds kort dat Butterstar zijn moeder was en deed zich boos voor tegenover haar. Maar ergens zorgde het ook voor een ander gevoel. Hij gaf om zijn moeder, dat merkte hij en maakte zich zorgen om haar. Normaal tegen haar doen zou echter nog veel tijd kosten. Toen kwam Butterstar het kamp binnen met andere katten. Smokegaze keek om en voegde zich bij de anderen toen ze een clanmeeting bij een riep. Butterstar kwam raar over en Creamyfrost ging naar haar toe. Het neefje van haar. Dus ook familie van hem. Butterstar begon te spreken en vertelde dat een Windclan warrior was gesneuveld. Smokegaze vernauwde zijn ogen. De houding van Butterstar was anders en dat gaf hem een onbehaaglijk gevoel. "Windclan heeft deze aanval niet uit wraak voor de Dassen of uit territorium uitbreiding gedaan. Everstar beweerde zoals enkele anderen kunnen beamen dat Riverclan Windclan's deputy Whitelion vermoord heeft." Nu fronste Smokegaze, waarna hij om zich heen keek om de gezichten van anderen af te gaan. Nee, één van zijn clangenoten zouden toch niet zomaar iemand vermoorden? Al was Whitelion geen eerbiedige warrior noch deputy geweest. Dan was Whitelion wel weer de halfbroer van Butterstar geweest en dus zijn... half oom. "Naar aanleiding van Everstar's verhaal neem ik aan dat Whitelion gestorven is nadat het bij ons duidelijk is geworden dat mijn vader ook zijn vader is geweest en wij dus bloed deelde." Smokegaze sloeg een keer met zijn staart om het rare gevoel dat in hem opborrelde weg te zwaaien. "Ik weet dat jullie eervolle warriors zijn maar ook alles zouden doen voor Riverclan. Daarom." Diep haalde zijn moeder adem. "Als een van jullie werkelijk Whitelion vermoord heeft. Kom naar mij toe, en vertel me waarom, alsjeblieft." Opnieuw ging zijn blik kort van kat naar kat. Hierna sprak Butterstar verder. Smokegaze luisterde en keek naar zijn leader, zijn moeder. Het was nog steeds een idee waar hij enorm aan moest wennen. Toen moest Smokegaze opnieuw denken aan de eerdere woorden van Butterstar. Wie had die Windclan warrior vermoord dan? "Wie heeft Wolverinebite vermoord?" Klonk de stem van Smokegaze, terwijl zijn ogen over de katten heen gleden die deelgenomen hadden in het gevecht.

Langzaam druppelde de gewonde katten binnen. Arme Fairfaith. Die had haar handen vast vol. Ondertussen kwamen er ook meer en meer katten die het kamp moesten bewaken een kijkje nemen. En toen iedereen zich had genesteld voor hun leider sprak die. "Riverclan. Zoals jullie weten heeft Windclan ons zojuist aangevallen en wij hebben ze weten af te vechten zonder aan onze kant grote schade op te lopen. Windclan is een warrior verloren. Wolverinebite is gestorven in dit gevecht." Hij keek met grote ogen naar zijn leider. Daarna sloot hij zijn ogen en mompelde een bedankje naar Starclan. Dankjewel dat onze clan ongedeerd is gebleven en dat er geen gewonden zijn. Sorry voor Wolverinebite. Hij geloofde niet heilig in Starclan, maar het was een houvast voor hem en een ode voor de gestorven warrior. Met een bang hart luisterde hij naar haar volgende woorden. Toen ze uitgesproken was keek hij naar de grond. Dit moest hij even verwerken. Een warrior van Windclan was dood, hun deputy was dood, die warrior was trouwens vermoord en Windclan stak de schuld op hen. Smokegaze verbrak de doodse stilte. "Wie heeft Wolverinebite vermoord?"

De kater luisterde rustig naar wat Butterstar te zeggen had. Toen ze miauwde dat Everstar de aanval gepleegd had doordat iemand uit hun clan Whitelion vermoord zou hebben, gleden zijn oortjes wat twijfelend naar achteren. Uit hun clan? Hij kon het niet geloven. Niemand was zo laf.. Toch? Toen Butter meldde dat Whitelion haar broer was, trok hij zijn neus iets op. Dat zo'n sterk iemand verwant kon zijn aan zo'n hazenvreter was hem nog een raadsel. Ook keek Panther naar Criedwolves, die hij wantrouwend in zich opnam. Hoe kon Butterstar hem toch blind vertrouwen? Hijzelf zette grote vraagtekens bij de rode kater. Ondertussen vertelde de leidster dat - als iemand uit hun clan Whitelion vermoord had - deze naar voren moest komen. De grijze kater keek om zich heen, maar niemand leek naar voren te stappen. Toen sprak Smokegaze, die aan Butterstar vroeg wie Wolverinebite vermoord had. De gele kijkers van Panthergrowl gleden naar Futuresong. Haar zou een flinke straf te wachten staan zou het uitkomen dat zij de WindClanner vermoord had. Moest hij.. Moest hij iets doen? Zeggen dat hij het gedaan had? Zijn blik gleed naar Silvercloud. Hij kon het haar toch ook niet aan doen? Zijn kittens? Maar Futuresong was de deputy, ze hadden haar nodig, ze was belangrijker dan hem hoe vervelend hij dat ook vond. Hij tilde twijfelend half zijn poot op, maar bedacht zich toen. Hij probeerde oogcontact te maken met zijn leidster, om haar via oogcontact proberen te vragen of hij zichzelf moest opofferen of niet. Kort trok hij met zijn oortje. Als ze hem nou maar zag.

Verbaasd en nog steeds in shock luisterde ze naar haar leider en tevens misschien wel ex-beste vriendin die de clan toesprak niet lang nadat ze terug in het kamp waren. Met elke pas een pijnscheut voelend liep ze naar voren om goed te luisteren wat ze te zeggen had, iets wat wellicht over haar kon gaan gezien het feit dat zij degene was die iemands leven ontnomen had.

Na een paar harde blikken en veel gepraat kwam toch echt waar het over ging, Whitelion. Het verbaasde en beledigde haar dat zij aangekeken werd, ze zou nooit zomaar iemand vermoorden. Hoe vaak ze het ook had gewild voor het gevecht om Wolverine's strot open te trekken had ze het niet gedaan tot het echt nodig was. Zou ze nu, voor de rest van haar tijd als moordenaar gezien worden, zelfs door degene die haar het meest dierbaar waren?

De vraag die ze met haar gehele hart liever had ontweken werd toch gesteld en met een diepe zucht staarde ze naar haar zoon. Smokegaze was geen idioot. Hij zou weten dat er een rede was geweest waarom ze de naam niet vernoemd had hij zou weten wat een inpact het zou hebben op de rest van de clan. Een deputy die niet optijd kon stoppen. Het was een schande. Futuresong zou uit haar rang ontheven moeten worden maar datwas iets wat Butterstar niet zou kunnen doen. Hoeveel pijn en schande Future haar dan had aangedaan, Butterstar geloofde nog altijd dat er iets goeds in haar vriendin te vinden was. Dat het leaderbloed dat zij in zich draagde nog altijd een weg naar boven zou kunnen vinden en Future haar idiote gedrag om zou kunnen draaien.

Daarom antwoorde ze niet direct op de vraag van haar zoon en draaide ze eerst haar hoofd bij. De blik van Panther zei haar al genoeg over zijn wil om zich op te offeren voor de eer van hun deputy en met een zwiep van haar staart wees ze dit af. Nee, hij zou niet zoiets doen enkel voor haar. Daarnaast verdiende de clan een waarheid op de gestelde vraag. "Smokegaze. Iedere dood die valt tijdens een gevecht zoals de schuld van een leader." Haar ogen focuste zich even op haar zoon voor ze de hele clan aankeek. "Degene die Wolverinebite vermoord heeft heeft geen schuld. De schuld is mijn alleen om te dragen op mijn schouders zoals Everstar haar warrior naar het kamp heeft gedragen. Ik wil geen vragen meer horen over wiens klauw bloed heeft gevoeld of niet. Er zijn belangrijkere zaken dan deze." Strak staarde ze haar clan aan en haalde diep adem. "Het zal niet de laatste keer zijn geweest dat Windclan ons aan zal vallen. Ik ben niet van plan om te wachten tot ze voor onze deur staan. De trainingen zullen aangescherpt worden. Ik wil iederen morgen zien vechten en jagen. Riverclan is sterk op eigen grond. Maar wij zullen het gevecht naar hen toe brengen als ze zo graag willen vechten." Langzaam vernauwde ze haar diep blauwe ogen. "Futuresong, ik wil extra patrols bij de windclan border. Zorg ervoor dat onze geur tot in hun miezerige kamp doordrijft. Als ze oorlog willen kunnen ze deze krijgen." Haar nagels doken de grond in voor ze op haar rots sprong. "Wij zijn Riverclan. Wij zijn de beste warriors die dit woud te bieden heeft en als nog een clan het waagt om ons land te betreden zullen ze klauw en tand voelen zoals nog nooit een clan klauw en tand gevoeld heeft." Snuivend staarde ze neer op haar clan terwijl regen langzaam uit de hemel begon te vallen. "Oorlog zal komen. Maar voor nu hebben wij een strijd gewonnen en likt Everstar haar wonden. Rust uit en vier feest. Morgen.. Morgen worden wij de nachtmerrie voor Everstar en haar bende vergroeide kittypets. Niemand, maar dan ook niemand zal ooit nog twijfelen aan Riverclan's kracht."

Alles wat ze kon was nee schudden. Extra vragen.... Dit zou sneller het kamp door gaan dan greencough! Waarschijnlijk wist iedereen het nu al! Ze was een moordenaar hoe je het ook wendde of keerde! En het ergste? Ze had geen spijt. Wel door het feit dat iedereen haar raar aan zou kijken, dat misschien sommigen zich niet eens meer veilig zouden voelen onder haar! Maar het feit dat ze het leven ontnomen had, nee. Haar focus werd er weer bij gehaald door iemand die daar vrijwel altijd voor zorgde, enkel door haar naam te spreken. Future fronste en knikte, en om het erger te maken kwam er regen bij. Great, maak het depressief. Al werd ze wel wakker door wat de leider sprak. Niet door het feesten, nee, niet in de stemming. Het waren de laatste twee zinnen die haar een geheel ander gevoel gaven. Niet wachtend op vragen maakte ze haar weg om een slaapplek te zoeken, natuurlijk niet ver van de den maar om daar nu in te liggen...

Met vernauwde ogen luisterde Smokegaze naar het antwoord van Butterstar. Waarom zei ze niet gewoon wie het gedaan heeft? En zo moeilijk als ze er over deed was het niet zomaar een kat. Daarom verdacht ze zowel haar moeder als haar Deputy, Futuresong. Allebei familie van hem. Ongelooflijk. Er mochten geen verdere vragen gesteld worden. Daarom sprong Smokegaze direct op en zwaaide met zijn dikke staart. "Waar slaat dat op?!" Grauwde hij zijn leider, tevens zijn moeder, toe. Maar Butterstar ging verder met haar riddeltje. Er zal extra getraind worden, extra gepatrouilleerd. Het was allemaal wel prima. Butterstar ging namelijk niet vertellen wie de moordenaar onder hun was. Maar een moord hoefde weinig uit te maken als het niet anders gekund had. Was het zinloos geweest? Ja, dan was het fout. Had de ander kunnen stoppen om zo het leven te kunnen sparen zonder er zelf ten onder te gaan, dan was het logisch en begrijpelijk en was een lichte bewustzijn al genoeg. Een straf die liet weten dat doden niet oké was, zonder een rang, of iets dergelijks af te hoeven nemen. Had bijna niet elk groot leider een moord op zijn of haar geweten? Butterstar bracht een mooi einde aan haar preek, terwijl regendruppels naar beneden begonnen te vallen, en Smokegaze stapte door naar de Warriors den. Hij had geen behoefte aan feest. Zeker niet tijdens dit soort weeromstandigheden Hij wou weten hoe en wat. De Gathering leek hem daar perfect voor. De waarheid waar de clan op had kwam altijd boven water.