[WindClan vs RiverClan] Avenge him

_{De zon was nog niet lang op. De lucht was strakblauw en ijzig koud. Een dag geleden was Whitelion begraven. De clan voelde nog altijd verdriet om zijn dood, maar er hing ook woede in de lucht. Whitelion was niet zomaar gestorven. Hij was niet eens gesneuveld in de strijd. Hij was op laffe wijze vermoord. RiverClan had al eerder laten zien dat ze niet boven moord stonden, toen een grijze warrior had geprobeerd Everstar in de rivier te duwen. Butterstar zelf had zich al verlaagd tot het samenspannen met een andere clan. Maar het vermoorden van een deputy, en nog wel op zo'n laffe manier - hem dwingen doodsbessen te eten - veel lager dan dat kon je niet zinken.
Het was duidelijk. Dit kon niet zo doorgaan. Everstar rechtte haar schouder en sprong op de grote rots.

"Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen!"

Als er nog katten in hun nesten lagen, waren ze nu zeker wakker. "RiverClan heeft ons de laatste tijd veel ongeluk bezorgd, maar het toppunt van hun arrogantie en kwam eergisteren, toen Whitelion op laffe wijze door hen werd vermoord. Ze denken dat we zwak zijn. Ze denken dat ze alles kunnen maken wat ze willen. Ze denken dat ze ongestraft weg kunnen komen met dit soort zaken." Ze keek naar de katten die zich in het kamp verzameld hadden. "Vandaag zullen we hen duidelijk maken dat WindClan sterk is. We hebben een nieuwe deputy, we hebben sterke warriors en dappere apprentices." Het leek haar wel zo gepast om die laatste groep ook te noemen, aangezien ze met zo veel waren. Bovendien waren het een paar apprentices die haar als eerste te hulp gekomen waren in het ravijn. "We zullen Whitelions dood wreken. Hun daden zullen niet onbestraft blijven."
Het was tijd om met het plan te komen. Het was simpel, maar hopelijk doeltreffend. Ze hoefden ook geen gebied over te nemen. Ze moesten simpelweg duidelijk te maken dat er niet met hen te sollen viel. "We steken de grens over tussen Fourtrees en de rivier, waar de grens uit niet meer dan een strookje geurmarkeringen bestaat. Het RiverClan kamp is een eiland en dus onbereikbaar, maar zodra Butterstar merkt dat we er zijn, zal ze ons wel tegemoet komen. Het terrein is er open en we zullen zichtbaar zijn vanaf de overkant van de rivier, dus dat zal niet erg lang duren. Het is open terrein, dus voor ons een perfecte omgeving.
"Er moeten warriors hier blijven om het kamp te bewaken, dus als er vrijwilligers zijn... Verder gaan alleen apprentices mee die al gevorderd zijn in hun vechttraining. Iedereen die meegaat, volg mij!"

Het duurde niet lang voor de groep de grens had bereikt. Everstar stapte er zonder aarzelen overheen. Voor Whitelion, dacht ze met een grimmige blik op haar gezicht. Terwijl ze door bleef lopen, zocht ze Frostfaiths blik en knikte haar even toe, waarna ze haar blik weer naar de overkant van de rivier richtte. Eens kijken hoe lang het zou duren voor de visvreters hen kwamen verwelkomen.

- WindClanners mogen al reageren, van RiverClan eerst alleen iemand die Butterstar gaat waarschuwen
- Even ter herinnering: houd de gevechten realistisch, bepaal niet andermans wonden en houd rekening met de leeftijd en ervaring van je tegenstander}

Panthergrowl

De massieve grijze warrior was gewoon aan het jagen geweest, toen de vieze stankgeur van WindClan zijn neusgaten binnenstroomde. Meteen schoot zijn kop omhoog. WindClan... Het zou toch is niet. gonsde het door zijn kop heen. De geur van de hazenvreters was zo dichtbij, dat hij haast zeker wist dat dit op hún territorium was. Panthergrowl besloot poolshoogte te nemen, en niet zoals de voorafgaande keren dat hij de WindClan ontmoet had zonder te denken handelde. Snel maar op zijn hoede ging de kater de geur van de andere groep katten achterna, waarbij hij al snel zeker wist dat het waar was; ze zaten op hun territorium. Hij kreeg een grote groep katten in het oog, met vooraan Everstar. De laatste keer dat hij haar gezien had, was ze halfdood geweest. De kater versmalde zijn ogen en draaide zich met een ruk om, waarbij hij rennend zijn weg naar het kamp begon te maken. Het duurde enige tijd voordat hij hier aankwam, maar toen hij binnen was verspilde hij geen enkele seconde meer. De grote kater liet een harde miauw horen die de aandacht moest trekken van zijn clangenoten. "RiverClan!" weergalmde zijn diepe stem door het kamp heen. "WindClan is op ons territorium aangekomen, het is oorlog!" grauwde hij en vurig keek hij van kat naar kat. "Ik heb ze gezien, een grote groep van die hazenvreters is de grens bij de fourtrees overgegaan, met Everstar aan het hoofd. We moeten ze tegemoet komen, hen laten zien wie hier de baas is!" vervolgde hij met luide stem, waarbij hij op zoek ging naar zijn leider, Butterstar. Zie je nou wel, dacht hij grimmig. Ze zijn hier voordat wij hen konden aanvallen. Een teken van zwakte. Als er iets was waar Panther niet tegen kon, was het zwakte. Met een norse uitdrukking ging hij verder op zoek naar Butterstar. "Butter?"

•••

Trying hard not to fall

Na een goed nachtje had Frost ook even kunnen uitrusten en bijkomen van alles. Ze had al een gesprek met Everstar gehad en stond dan ook al vroeg klaar buiten haar den. Er was een plan, waar zij het zeker mee eens was. Whitelion was dood en dat was hun schuld. Al had ze niet van hem gehouden of hem gehaten, een deputy vermoorden was al strafbaar genoeg. Vele katten waren ook in conflict geweest met de visvreters. Ze vond het helemaal niks. Niet lang nadat ze er was gaan zitten dreunde dan ook de stem van Everstar door het kamp. Met een korte grijns ging ze staan, liep naar de rest toe en ging op een best normale plek zitten. Moest ze eigenlijk op een andere plek zitten? Ze had geen idee. Ze luisterde naar het verhaal. Frost had de laatste paar weken ook een soort haat naar Riverclan toe gekregen. Die visvreters hadden teveel gedaan om er heelhuids vanaf te komen. Het plan zat in haar hoofd. "Iedereen die meegaat, volg mij!"
Bijna iedereen stond op. Queen kittens en jonge apprentices bleven over. Misschien hier en daar nog één warrior. Frost ging wat achteraan lopen om de groep op snelheid te houden. Het was duidelijk geweest. Iedereen die kon vechten moest vechten. Watjes konden terug.
Een geur kwam al snel haar neus binnen en aangezien ze achteraan liep betekende dat dat ze er wel ongeveer zouden zijn. Kort keek de rood-witte poes om zich heen en begon toen naar de voorkant van de groep te rennen. Er was een harde wind en vlak achter de rode leader vertraagde ze haar pas. Bijna gelijk ontving ze een blik van de ander. Frost knikte naar haar en hield daarna haar ogen straks op de overkant. Zelfs de stinkende visgeur zou deze groep katten niet kunnen verstoppen.

Tag: Open

thanks

Everstar liet een welbekende oproep door het camp schallen. Hij had zich rustig zitten wassen voor de Warrior's den maar bij haar oproep was hij daar direct mee gestopt om te luisteren naar wat ze wilde zeggen. Dat hij zo laat of vroeg nog buiten zat was omdat hij gewoon niet had kunnen slapen en zijn vacht een wasbeurt had willen geven. Hij spitste zijn oren toen het woord "wraak" viel. Ze zouden RiverClan aanvallen? Oh, dat klonk hem als muziek in de oren. Die stomme visvreters eens flink op hun plek zetten om te tonen hoe sterk WindClan was. Hij stond op en schaarde zich achter Everstar en Frosthfaith om te vertrekken. Hij liet zijn hoofd in een soort knik vallen naar de Warrior's die hier bleven. Daarna wendde hij zijn groene ogen op het pad voor zich waarna hij mee liep naar de grens. Bij de grens kwam de geur van de RiverClan hen tegemoet wat hem een naar gevoel gaf in zijn maag. Whitelion was niet iedereens favoriete Deputy geweest maar hij verdiende het om gewroken te worden. Zijn groene ogen vernauwden zich terwijl hij het open gebied afspeurde op zoek naar een tegenstander.

TAG: Nobody yet.~

Ze keek geschrokken op na de woorden van de leader. RiverClan? Aanvallen? Haar gedachtes dwaalden af naar Liongaze, die dus een RiverClanner was. Ze wou niet tegen hem vechten, dat kon ze niet. Echter hield de kattin diep adem. Het zou goed komen, het moest. Gewoon andere katten aanvallen, dat kon toch geen kwaad? Toch kon de zilveren poes niets doen dan zenuwachtigheid tonen. Haar ogen fonkelden nerveus terwijl ze naar de nieuwe Deputy keek. Ze zouden nu Whitelion's dood wreken, en dat van Everstar, die nog leefde, maar zeker levens verloren had door hun. Haar staart begon snel heen en weer te zwiepen terwijl ze zich helemaal achteraan in de rij stond. Ze wou niet voor verrader gezien worden, maar ze kon er simpelweg niets aan doen dat ze toch onzeker was. Echter trof ze al meteen een paar Warriors aan van RiverClan. Lovesong klampte zich vast aan de grond. Ze kon het niet!

Tag; Free to join, je kan haar makkelijk aanvallen ^^

Arcticfox

Moe keek Arctic op toen ze een geluid hoorde. Het was duidelijk nog vroeg in de ochtend, daarom was ze ook wat verward toen ze zich realiseerde dat het Everstar was. Wat was er nu weer aan de hand? De langharige poes stond op. Ze voelde meteen lichtte pijnscheuten in haar poten toen ze er kracht op zette. Kennelijk voelde ze zich nog steeds niet echt lekker. Maar ze kon nu niet blijven liggen. Arctic rekte zich uit, met een zucht kwam ze in beweging.

Toen ze het kamp in kwam voelde ze meteen dat er iets mis was. Ze keek met wat slaperige ogen naar Everstar die klaar stond om iets te vertellen. "RiverClan heeft ons de laatste tijd veel ongeluk bezorgd, maar het toppunt van hun arrogantie en kwam eergisteren, toen Whitelion op laffe wijze door hen werd vermoord. Ze denken dat we zwak zijn. Ze denken dat ze alles kunnen maken wat ze willen. Ze denken dat ze ongestraft weg kunnen komen met dit soort zaken." Meteen ging er een wat vervelend gevoel door Arctic heen, er was inderdaad iets mis. Ze had het gevoel dat er een oorlog op het punt stond te beginnen. Op zich was ze het er mee eens dat Riverclan er niet mee weg mocht komen en zij was ook zeker boos. Maar ze voelde zich momenteel sowieso niet echt 100% lekker, dit zou het niet beter maken."Vandaag zullen we hen duidelijk maken dat WindClan sterk is. We hebben een nieuwe deputy, we hebben sterke warriors en dappere apprentices." Ging Everstar verder."We zullen Whitelions dood wreken. Hun daden zullen niet onbestraft blijven." Arctic keek even om zich heen, ze zag hoe iedereen zich had verzameld."We steken de grens over tussen Fourtrees en de rivier, waar de grens uit niet meer dan een strookje geurmarkeringen bestaat. Het RiverClan kamp is een eiland en dus onbereikbaar, maar zodra Butterstar merkt dat we er zijn, zal ze ons wel tegemoet komen. Het terrein is er open en we zullen zichtbaar zijn vanaf de overkant van de rivier, dus dat zal niet erg lang duren. Het is open terrein, dus voor ons een perfecte omgeving. Er moeten warriors hier blijven om het kamp te bewaken, dus als er vrijwilligers zijn... Verder gaan alleen apprentices mee die al gevorderd zijn in hun vechttraining. Iedereen die meegaat, volg mij!" Bij die laatste woorden keek Arctic op. Misschien was dat wel beter, ze keek om zich heen of andere zichzelf meldde. Eigenlijk voelde ze zichzelf nogal zwak als ze achterbleef. Iedereen zou vechten terwijl zij hier zou blijven zitten, wachtend tot er iets zou gebeuren. Dat wilde ze liever niet, niet als het echt niet nodig was. Nog steeds keek de kleine poes om zich heen, twijfelend. Aan de ene kant was het goed om hier te blijven, dan kon ze wat beter worden, maar aan de andere kant voelde ze zich dan zwak. Daarnaast was haar zus nu deputy. Die kon ze niet alleen laten vechten. Arcticfox zag hoe de katten vertrokken. Nog steeds twijfelde ze, maar uiteindelijk besloot ze toch mee te gaan. voor haar gevoel was dat de enige oplossing.

Het lopen duurde niet zo lang. Door de beweging voelde ze zich ook wat beter en de spanning hielp ook goed. Toen zag ze dat ze bij de grens stonden. Kort stopte de langharige poes met lopen, hier was ze nog nooit geweest. Ze keek even om zich heen, naar het gebied wat voor haar nog onbekend was. Arctic zag hoe Everstar zonder aarzelen over stak, iedereen volgde haar. De kleinere wit bruine poes liep ook weer snel door om niet achter te blijven. Ze zag in de verte wat warriors van Riverclan verschijnen

Tag: niemand

Sheet door Cricket van Kickstart

Silhouetteheart

Lost in my own game

Normaal gesproken zou hij waarschijnlijk zijn clan in de steek hebben gelaten op momenten zoals dit. Niet vanwege lafheid, maar gewoon omdat hij alles wou proberen om ze zo mogelijk tot last te zijn. Nu was hij toch mee, voor Whitelion. Voor Oceanpaw, maar enkel voor hun op dit moment. Hij was ook blij te horen dat Everstar eindelijk het startschijn gaf met haar toespraak. Sommige moesten zich opofferen om in het Camp achter te blijven, maar Silhouetteheart was te zeker van zijn zaak om Whitelion te kunnen wreken, dat hij zich echt niet ging aangeven als vrijwilliger. Uiteindelijk, te lang naar zijn gevoel, gingen ze op pad. Silhouetteheart bleef wat achter, nog steeds niet gewend om zich tussen de anderen te mengen, maar in zijn ogen kon je de vastberadenheid zien. Uiteindelijk waren ze er aangekomen en bleven ze wachten. Wat? Gingen ze nou echt wachten tot die waterratten van hun arrogante konten afkwamen? Silhouetteheart bewoog ongemakkelijk heen en weer, ongeduldig als een Apprentice op zijn eerste gevecht. Hopelijk schoten ze op, hij wou er graag zijn klauwen in vlees zetten.

♦.♦

Barksound spitste zijn oren toen de oproep van Everstar plots door het kamp klonk. Het was vreemd, want ze hadden recent nog een ceremonie gehad. "RiverClan heeft ons de laatste tijd veel ongeluk bezorgd, maar het toppunt van hun arrogantie en kwam eergisteren, toen Whitelion op laffe wijze door hen werd vermoord. Ze denken dat we zwak zijn. Ze denken dat ze alles kunnen maken wat ze willen. Ze denken dat ze ongestraft weg kunnen komen met dit soort zaken." Hij ademde even diep in bij wat hij te horen kreeg. Toch hield zijn zijn blik strak op Everstar gericht om zichzelf niet te verraden. "We zullen Whitelions dood wreken. Hun daden zullen niet onbestraft blijven." Het puntje van zijn staart zwiepte heen en weer. Oorlog? Even beet hij op de binnenkant van zijn lip, niet wetend wat hij nu moest doen. "Er moeten warriors hier blijven om het kamp te bewaken, dus als er vrijwilligers zijn... Verder gaan alleen apprentices mee die al gevorderd zijn in hun vechttraining. Iedereen die meegaat, volg mij!" Dat laatste liet hem opkijken. Hij zou in het kamp blijven. Hij wilde de gevolgen van zijn geheim, van Whitelion's geheim, niet ten ogen komen. Hij bleef dan ook gewoon staan terwijl de katten om hem heen vertrekken, achter Everstar aan.

Tag: Open - in het kamp

butterstar

Maybe red's like roses?
Maybe it's the pool of blood,

De nacht was slecht gegaan, met de geur van bloed in haar neusgaten had ze liggen draaien en woelen in haar nest tot uiteindelijk zelfs een van haar kittens in haar poot gebeten had om stil te blijven liggen. Maar ze wist dat er iets aan de hand was. Ze wist dat er fouten gemaakt zouden worden. Er hing dood in de lucht en ze was bang dat de dood in haar familie zou belanden.

Zodra de dag zich echter langzaam voorsleepte bleek niet veel minder waar. Hoewel ze al de hele dag onrustig was geweest was het de stem van Panthergrowl die haar angsten en onrust bevestigde. De woorden dreunde nog in haar door terwijl ze aan de grond genageld stond. Windclan viel aan.. Windclan was uit op een oorlog. De blinde paniek die even door haar lichaam schoot liet haar naar adem happen terwijl ze haar kop schudde. Er was geen tijd te verliezen, er was geen tijd voor paniek of angsten. Ze moest handelen en wel nu. Meteen rechtte ze haar rug wetend dat er nieteens tijd zou zijn om op haar rots te springen, iedereen zou haar toch wel horen. "Riverclan! Ik weet niet waar Windclan op uit is maar ze hebben ons geduld al te lang getest. Ik heb dit vriendelijk willen oplossen maar het is duidelijk dat een clan vol bruten hier niet naar zal luisteren." Haar ogen vlogen van warrior naar warrior en opnieuw net als vlak voor de confrontatie met de dassen vroeg ze zich af of ze een van hen binnenkort zou verliezen. "Het is tijd om de ware kracht van Riverclan te laten zien. Ik wil dat iedereen die gevechtsklaar is mij volgt. Er is geen schaamte met in het kamp blijven, ons huis moet ook beschermt worden en onze kittens ook Wie weet zijn ze zo laag om ons hier aan te vallen. Voor degene die meegaan. Toon geen medelijden. We hebben die zielige ratten al genoeg gegeven!" Gromde ze luid over het kamp voor haar ogen snel naar twee katten vlogen. "Fairfaith, let op mijn en Futuresong's kittens." Sprak ze de jonge kattin toe. voor haar ogen naar de grijze kater die dit nieuws gebracht had gleden. "Panthergrowl. Wellicht ben jij degene die de laatste druppel gegeven hebt die hun haat heeft doen overvloeien met je acties jegens Everstar. Ik geef je de kans om je acties voort te zetten. Laat haar zien dat wat je toen had geprobeerdt tien keer barmhartiger was dan wat je haar nu zal aandoen." Siste ze hem ijskoud toe terwijl vuur in haar blauwe ogen brandde voor ze zich omdraaide en naar buiten schoot om zichzelf samen met haar clan, haar warriors zo snel mogelijk Windclan te confronteren.

Zodra het beeld van de vijandige clan aan haar netvliezen verscheen verlangzaamde ze haar pas tot ze dribbelend tot stilstand kwam haar vacht opgezet en haar bovenlip opgetrokken. "Everstar, ben je blind geworden denkend dat je hier kan komen!" Gromde ze woedend haar nagels in de grond zettend. "Ik geef je drie seconden om je zielige kont om te draaien en zo snel je hazenpoten je kunnen dragen te verdwijnen uit Riverclan territorium. Or so help me Starclan ik ruk de benen onder je lijf vandaan!" Woedend blies ze richting de rode leader terwijl haar staart dik opgezet heen en weer zwiepte.

The innocents will lay in,
When in the end, you've failed to save them?

Silvercloud lag al een paar dagen in de den van Honeyscent. Sinds de eerste dag dat ze er was ingetrokken was het een stuk beter gegaan. Ze had, naar haar gevoel, enorm veel geslapen. Ergens vond ze dit erg. terwijl andere warriors en apprentices buiten in de koude aan het jagen waren, lag zij hier al dagen aan een stuk in een warm nest. Ze besloot om vandaag toch even de den te verlaten. Net toen ze dat deed hoorde ze Panthergrowl luid roepen. "Windclan is op ons territorium aangekomen, het is oorlog!" Haar ogen werden iets groter en ze liep naar de open plek toe. "Ik heb ze gezien, een grote groep van die hazenvreters is de grens bij de Fourtrees overgegaan, met Everstar aan het hoofd. we moeten ze tegemoet komen, hen laten zien wie hier de baas is!" Ze liet haar blik vluchtig naar de katten gaan die om haar heen stonden en luisterde naar wat Panther te zeggen had. Ze keek een beetje hulpeloos toe hoe de katten zich klaar maakten om te vertrekken, om de clan te beschermen en al de katten zouden beschermen die daartoe niet in staat waren. Ook Silvercloud zou hier moeten blijven, iets waar ze niet echt naar uitkeek. Ze wilde zo graag mee. Zelfs in deze staat wilde ze met heel haar hart de clan beschermen. "Riverclan! Ik weet niet waar Windclan op uit is maar ze hebben ons geduld al te lang getest. Ik heb dit vriendelijk willen oplossen maar het is duidelijk dat een clan vol bruten hier niet naar zal luisteren."

Rose kwam uit de apprentice Den ge trippeld was het echt aan het gebeuren?"Riverclan! Ik weet niet waar Windclan op uit is maar ze hebben ons geduld al te lang getest. Ik heb dit vriendelijk willen oplossen maar het is duidelijk dat een clan vol bruten hier niet naar zal luisteren." Haar ogen vlogen van warrior naar warrior en opnieuw net als vlak voor de confrontatie met de dassen vroeg ze zich af of ze een van hen binnenkort zou verliezen. "Het is tijd om de ware kracht van Riverclan te laten zien. Ik wil dat iedereen die gevechtsklaar is mij volgt. Er is geen schaamte met in het kamp blijven, ons huis moet ook beschermt worden en onze kittens ook Wie weet zijn ze zo laag om ons hier aan te vallen. Voor degene die meegaan. Toon geen medelijden. We hebben die zielige ratten al genoeg gegeven!" "Fairfaith, let op mijn en Futuresong's kittens." de worden van butterstar galmde door het kamp heen, 'Verdommde Hazenverters ook! siste ze luid en vel, Al wel ze ergens ook wel verrast ze wist wel dat Windclan kwaad was maar dat ze echt het lef hadden om hun aan te vallen? Wow suprise Rose gromde geirriteerd ze wilde met haar lieder mee en laten zien dat ze een waardige apprentice let alone clan member was maar aan de andere kant wilde ze wel slimme keuzes maken en als ze eerlijk was ze kon niet vechten, Nou ja ze wist wel wat dankzij haar moeder maar om tegen een windclanner warrior te gaan vechten leek haar niet zo verstandig helemaal niet eigenlijk Rose zuchte geirriteerd ze had geen keus ze moest in het kamp blijven en het kamp beschermen net zoals Butterstar zij er moesten ook wat katten achter blijven, Rose liet haar ijs koude ogen vallen op Butterstar en de katten die haar volgde om Everstar en haar warrios te lijf te gaan, terwijl ze rustig achter bleef met een maar andere warriors de flame point poes stond op en zocht naar Fair misshien kon ze haar helpen kon ze zich toch nuttig maken, eindelijk vond ze de poes 'Fair kan ik je helpen?' vroeg Rose wat twijfelend.
Occ : In het kamp TAG: Fairfaith

Toen hij Butterstar in het oog kreeg, leek deze als een vis op het droge naar adem te happen. Een bezorgde blik kwam in zijn ogen. Was er iets mis? De poes schudde met haar kop en rechtte toen haar rug. Ze veranderde van rol, het was te zien; eerst was ze de bezorgde moeder geweest waarna ze zichzelf om wist te zetten tot de sterke clanleader die ze nodig hadden. Automatisch kreeg Panther nog meer respect voor haar. Hoe ze dat kon, was hem een raadsel. Want nu hij hier stond, luisterend naar haar woorden, kon hij het niet helpen om even bezorgd naar Silvercloud te kijken. Zijn meisje, zijn zwangere meisje nota bene. Precies nu moesten die hazenvreters een gevecht uitlokken, als ze op het punt stonden om kittens te krijgen. Hij haatte ze. Butterstar miauwde dat ze de ware kracht van RiverClan moesten laten zien en instemmend knikte hij. Hij zou vechten, keihard ook. Hij zou vechten voor Butterstar, voor Silvercloud en voor zijn ongeboren kittens in haar buik. Butter gaf de opdracht aan Fairfaith dat deze moest opletten op haar kittens. Toen werd zijn naam genoemd. Meteen keek hij haar strak aan, waarbij hij zijn schouders rechtte. Hij was er voor haar, en zijn houding was sterk maar onderdanig. Hij zou alles voor haar doen. Butterstar miauwde dat hij wellicht de laatste druppel geweest was, en een beetje ongemakkelijk trok hij met zijn oortje. Zou ze hem nu een preek geven, waar de hele clan bij was? Maar toen ze verder ging werd het duidelijk. Een frons kwam op zijn gezicht bij het zien van de ijskoude blik in haar blauwe ogen. Normaal stonden deze warm en vriendelijk, maar nu niet. Ze vertelde hem dat hij haar flink te pakken moest nemen, en hij knikte. "Natuurlijk, Butterstar." miauwde hij en boog zijn kop in respect. Toen Butterstar klaar was met haar praatje en alle warriors zich verzamelden, trippelde hij met stevige pas nog even snel naar Silvercloud toe. "Ik ben weer terug voor je het weet, duif," miauwde hij haar geruststellend toe en gaf haar een lik over haar snuit. "Voor jou en de kittens," fluisterde hij haar warm toe en gaf haar nog een laatste kopje, voordat hij terugsnelde naar Butter en zich vooraan naast haar voegde. Hij had de opdracht gekregen om Everstar aan te vallen, dus moest hij wel vooraan staan.
Daar stonden ze dan, twee groepen tegenover elkaar. Butterstar, Futuresong en hij vooraan. "Everstar, ben je blind geworden denkend dat je hier kan komen!" gromde Butterstar tegen de andere leidster, en automatisch ontblootte Panthergrowl zijn tanden. Hij zou haar pakken, aanvallen tot er niks meer van over was. Hij zou haar vermoorden als het nodig was. Zovaak dat ze geen levens meer overhad. Een vuur brandde in hem, een vuur dat alleen maar aangewakkerd werd door de woorden en het vertrouwen van Butterstar. "Ik geef je drie seconden om je zielige kont om te draaien en zo snel je hazenpoten je kunnen dragen te verdwijnen uit Riverclan territorium. Or so help me Starclan ik ruk de benen onder je lijf vandaan!" de massieve kater spande zijn spieren aan. Hij was sterker dan Everstar, maar zij had meer ervaring. Zou het een eerlijk gevecht worden? Vast niet. Zij was in het voordeel. Maar dat weerhield hem nergens van. Hij zou haar krijgen, hij zou haar in stukken rijten. Zijn normaal norse ogen stonden anders. Ze stonden zorgwekkend; als een moordenaar.

Zijn kop draaide zich naar Butterstar die het woord had genomen. Zijn spieren waren duidelijk te zien onder zijn dunne vacht, terwijl hij overeind kwam en zijn staart heen en weer zwiepte. Blijkbaar vond Windclan het leuk om hun clan zo maar binnen te komen stormen. Well, so be it. Niet alsof die Hazeneters iets konden doen tegenover Riverclan. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht en een vreemde sensatie voor een gevecht kwam bovendrijven. Zijn lichaam was weer keurig geheeld na het gevecht met de Dassen, al zat het nog niet helemaal goed in zijn kop. "Let's do this," mompelde hij tegen zichzelf, terwijl hij achter het groepje katten aan wandelde.

Toen de geur van Windclan hem in het gezicht sloeg, versnelde hij zijn pas. Al snel kreeg hij de Hazeneters in het zicht en zetten hij zijn nekharen overeind. Thistleclaw blies naar enkele katten die er stonden en maakte zich groter door zijn vacht op te zetten. "Verdwijn naar jullie eigen land des doods," blies hij naar een van de katten.

Een gevecht. Dat zou haar eerste zijn, en ze vond het eigenlijk vrij bedreigend. Maar het was geen angst wat ze voelde. Eerder een kans, om zichzelf te bewijzen. Ze hadden wel hun deputy vermoord, en hoewel ze die niet mocht, ze zou Everstar altijd bijstaan. De nieuwe deputy vond ze al respectabeler, hoewel ze natuurlijk liever zelf daar naast de leader zou staan. In plaats daarvan luisterde ze naar een donkergrijze tabby die wat riep over hun land des doods. Met een uitdagende blik in haar ogen keek ze hem recht aan. "Try us," sprak ze, haar ogen licht vernauwend en haar bovenlip optrekkend in een grauw. Ze was klaar om die visnakkers flink aan te pakken.

"Windclan is op ons territorium aangekomen, het is oorlog!", klonk er door het kamp en ze tilde haar kop op van de zwarte vacht van Graywing. Ze had er bests vredig tegen de grote zwarte kater gelegen na een boze bui van haar, maar ze was gekalmeerd. Inmiddels had ze het ook wel door. Ze voelde zich slechter, ze viel niet af zoals de rest en ze had verschrikkelijke wisselingen qua karakter. Een normale poes zou de link zo kunnen leggen, maar zij zag helemaal niks. Nu stond ze dan ook zonder problemen op. Haar blik was pissig duidelijk. Hoe durfden de hazenvreters wel niet? Graywing zou ook zo daar staan, aangezien zijn vriend het had geroepen en hij dook niet weg van een gevecht. Dacht ze. Hij leek anders te zijn geworden, al werd zij dat duidelijk ook. Panthergrowl kreeg een speciale taak en ze kreeg kort een grijns op haar gezicht toen ze hem zag. Eindelijk kon hij die woede kwijt. Was maar beter ook.
Alle katten gingen met Butterstar mee het kamp uit, nadat ze klaar was. Ze zag echter wel de zwangere Silvercloud die achterbleef. Nee er kwam niks van een idee om te blijven in haar hoofd, want ze was prima in orde. Toch? Zonder enige twijfel ging ze achter de rest aan. Niemand die haar kon tegenhouden, al was haar toestand niet ideaal. Dat zag ze zelf niet.
Er werden al dingen naar de overkant geroepen. Vixen bleef stil kijken naar de overkant. In gedachte schreeuwde ze echter wel mee. Wat dachten die katten wel niet? De rode poes ging in een gevechtshouding staan wel best vooraan nog. Ze was Graywing alweer kwijt, maar daar dacht ze niet meer over na. In haar ogen kon je zien dat ze klaar was voor een gevecht.

Hij was er helemaal klaar voor. Een dikke grijns op zijn gelaat toen Everstar de clan bijeen had geroepen, het was tijd om eens te zien of die visvreters zo stoer waren als ze zich altijd voordeden. Dit gevecht moesten ze gewoon winnen, want WindClan moest zijn eer terug krijgen. De clan was de laatste tijd fors gegroeid en dat kon alleen maar in het voordeel werken. Met een stevige pas volgde de gespierde kater de rest van de troep het kamp uit. Zijn goudkleurige ogen licht samengeknepen en elk klein detail van de omgeving in zich opnemend. Uiteindelijk kwamen ze bij de grens, waar hij zich trouw bij zijn clangenoten voegde. Met een strakke blik keek de kater naar de groep Riverclan katten die al snel verscheen. "Eens zien of die vissengraten nog wat in petto hebben," grauwde hij niet bepaald zacht zodat iedereen het kon horen die het wilde horen.

"Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen!" Klonk de stem van Everstar alweer. Bronzemask keek op. "RiverClan heeft ons de laatste tijd veel ongeluk bezorgd, maar het toppunt van hun arrogantie en kwam eergisteren, toen Whitelion op laffe wijze door hen werd vermoord. Ze denken dat we zwak zijn. Ze denken dat ze alles kunnen maken wat ze willen. Ze denken dat ze ongestraft weg kunnen komen met dit soort zaken." Everstar keek naar de katten die zich in het kamp verzameld hadden. Bronzemask wist wat er ging komen, en ze had er zin in. "Vandaag zullen we hen duidelijk maken dat WindClan sterk is. We hebben een nieuwe deputy, we hebben sterke warriors en dappere apprentices." Bronzemask wiebelde met haar oren. "We zullen Whitelions dood wreken. Hun daden zullen niet onbestraft blijven."
Bronzemask knikte instemmend. "We steken de grens over tussen Fourtrees en de rivier, waar de grens uit niet meer dan een strookje geurmarkeringen bestaat. Het RiverClan kamp is een eiland en dus onbereikbaar, maar zodra Butterstar merkt dat we er zijn, zal ze ons wel tegemoet komen. Het terrein is er open en we zullen zichtbaar zijn vanaf de overkant van de rivier, dus dat zal niet erg lang duren. Het is open terrein, dus voor ons een perfecte omgeving.
Er moeten warriors hier blijven om het kamp te bewaken, dus als er vrijwilligers zijn... Verder gaan alleen apprentices mee die al gevorderd zijn in hun vechttraining. Iedereen die meegaat, volg mij!" Dat hoefde Everstar geen twee keer te zeggen. Bronzemask volgde de stoet katten, mager door Leafbare maar met strijdlustige blikken in hun ogen. Poezen en katers, apprentices en warriors. Bedreigingen werden naar elkaar gegooit. Bronzemask besloot zich stil te houden en als Everstar het zei zou ze de eerste de beste vissevreter aanvallen. Let's do this.

Tevreden met het feit dat deze jacht weer eens goed was gegaan, was Lynxfang maar eens teruggekeerd naar het Camp met zijn vangst. Zijn plan om s'nachts te jagen had duidelijk gewerkt en hij besloot om het dus wat vaker te doen. Overdag haalde hij zijn slaap wel weer in, in porties dan wel. Hij moest nog wel met de patrouilles mee doen natuurlijk en het Camp beschermen. Bovendien wou hij liever niet overkomen als lui, omdat hij in de nacht jaagde. Halverwege kwam hij Panthergrowl tegen, wel, hij zag hem in de verte lopen. Die was er ook al vroeg bij vandaag. Lynxfang ging het ontwakkende camp in. Het was rustig in de vroege ochtend en een vredige sfeer hing erover heen. Maar het was dun en gemakkelijk te verbreken. Sinds Lightbringer's dood hing er een spanning in het Camp en een enorme haat richting de Windclan. Vroeger of later kon Butterstar het startschein voor de oorlog geven. Hij bereidde zich erop voor. Maar hij het niet gedacht dat die hazenvreters hun zou aanvallen, want daar hadden ze niet veel reden voor.

Toch, dat was wel het nieuws wat Panthergrowl neenam toen hij het Camp binnen kwam stormen. Lynxfang sprong meteen op van zijn plek in de ochtendzon en liep vlug naar de donkergrijze kater toe. Hij was niet de enige en meer katten verzamelde zich om Panthergrowl heen, die om Butterstar vroeg. Lynxfang had geen idee waar ze was, gezien hij zelf pas net terug was. Gelukkig kwam ze al te voorschijn. Ze leek erg geschrokken te zijn door het nieuws, aangezien de sterke Leader naar adem hapte. Nee, het was ook onzin. Butterstar nam geen tijd om op de rots te springen en sprak de clan aan vanaf de vlakke grond. Ze gingen in de tegenaanval, wat natuurlijk wel te verwachten was. Lynxfang spande zijn spieren aan, klaar voor het gevecht. Butterstar gaf Fairfath de opdracht om op haar kittens en die van Futuresong te passen, als beide moeders naar het gevecht moesten. Toen keerde ze zich naar Panthergrowl en met haar woorden herinnerde Lynxfang zich zijn daad weer. Hij had er nooit veel van geweten, maar blijkbaar was het inderdaad zo erg geweest als het gerucht was. Bij het horen van wat Butterstar de probleemmaker opdroeg rees Lynxfang vacht nog meer. Waarom deed ze dat? Ja, hij wist dat ze kwaad was en dat was hij ook. Woedend. Maar waarom gaf ze de schuld van dit toestemming om zijn fout af te maken. Zijn haat wegens de kater groeide met de seconde nu en hij voelde ook een kleine afkering tegen Butterstar. Hij besloot om er maar niks van te merken, gezien ruzie met een andere clan wel genoeg was. Toen vertrokken ze. Lynxfang liep zoals meestal in de voorlinie, niet al te ver van de Leader en de Deputy, maar nu liep Panthergrowl met hun mee. Hij keek om zich heen, benieuwd wie nog meer meevocht voor de clan. Het viel meteen op dat Silvercloud er niet was, maar helaas was de mooie poes uitgeschakeld door ziekte. Niet dat hij wou dat ze haar leven waagde in het gevecht, maar hij hoopte dat ze het gevecht tegen de ziekte kon winnen.

Daar stonden ze, de snelste katten van het woud. Maar een stuk kleiner en zwakker dan zij. Bovendien waren er een hoop Apprentices aanwezig. Everstar moest wel heel kwaad zijn, als ze zoveel risico nam. Butterstar was in elk heel kwaad, als ze de andere Leader opdroeg om met haar achterwerk van Riverclan's territorium af te gaan. Katten lieten nu van zich horen, van beide kanten. Een brutale Windclan Apprentice vroeg zich hardop af wat 'die vissengraten' in petto hadden. Lynxfang toonde zijn tanden, die het opvallende kenteken hadden dat ze wat groter waren dan de gemiddelde kattentanden. Voornamelijk zijn hoektanden. Vandaar zijn naam ook. Hij twijfelde dan ook niet om ze goed te gebruiken vandaag en die vuile hazenvreters een lesje te leren die ze nog niet lang zouden vergeten.

Ze lag met een konijn tussen haar poten dicht bij de apprentice den in de buurt. Dat deed ze de laatste tijd eigenlijk altijd. Op die manier kon ze zo onzichtbaar mogelijk haar kinderen een beetje in de gaten houden. Ze deed alsof al haar aandacht op haar prooi was gericht, maar ondertussen keek ze in haar ooghoek naar de opening van de den. Het konijn was al wat ouder en dus wat taai, maar ze mocht niet klagen. Het was nog best wat vlees voor Leafbare. Dus nam ze het voor lief dat het vlees wat taai was en kauwde ze er gewoon wat langer op. Toen ze haar prooi bijna op had werd haar aandacht naar Everstar getrokken. Ze stopte met eten en keek naar haar leidster. Ze likte haar lippen af en stond op. Het was tijd, ze had al verwacht dat dit eraan ging komen. Meteen voelde ze spanning in haar spieren ontstaan, ze vond het verschrikkelijk om te vechten. Ze was bang voor de pijn, maar toch was ze loyaal. Dus zou ze volgen.

Ze wilde achter de groep aanlopen toen haar blik op Barksound viel. Er ontstond een minachtende blik in haar goudgele ogen terwijl ze hem kopschuddend aanstaarde. “Lafaard!” Snauwde ze niet hard, maar hard genoeg dat hij het zou horen. Toen stoof ze achter de groep aan die het kamp al uitgegaan was. Ze begreep echt niet waarom Barksound bleef staan. Hij was een sterke warrior en ze hadden hem nodig, maar in plaats daarvan bleef hij staan. Ze klemde kwaad haar kaken op elkaar terwijl ze naast Lovesong ging lopen. “Het komt wel goed Lovesong.” Glimlachte ze naar haar. Ze liet even haar staart over de rug van haar vriendin glijden, voordat de groep tot stilstand kwam. De leidster van de RiverClan kwam in beeld.

Ze schuifelde ondertussen naar haar zus toe terwijl ze de woorden van Butterstar in zich opnam. Ze ging naast Bronzemask staan en snoof. “Zielig, moet zij nodig zeggen.” Mompelde ze tegen haar zus. Ze keek even naar Everstar en Frostfaith, maar vervolgens keek ze haar zus aan. Ze knikte haar even toe. Ze zou er altijd voor haar zus zijn en ze wist dat dat wederzijds was.

Tag: Eerst Lovesong, daarna Bronzemask

De woorden van Panthergrowl lieten hem zijn tanden ontbloten. De Clan diens zijn zoon te kans gekregen had om te leiden, maar hij had het verpest. Al zijn trots in Whitelion was weggevaagd, hoe durfde hij zichzelf ooit een zoon van hem te noemen. Dat was een van de vele tekenen van de zwakte van WindClan. Zonder iets te zeggen mengde hij zich tussen de menigte en stormde vervolgens samen met zijn dochter richting de plek waar er doden zouden vallen.
Eenmaal aangekomen ontmoette hij al snel de blikken van de zwakkelingen. De grote, rosse kater plaatste zich naast zijn dochter en en ontblootte nogmaals zijn tanden als bevestiging op haar uitspraak tegen Everstar. Dit was zijn ultieme kans. Hij zou zich bewijzen, Futuresong van haar rang stoten en zo naar de top klimmen. Terwijl hij zijn spieren aanspande en zich zo groot mogelijk maakte wachtte hij op het teken. WindClan had zojuist zijn eigen graf gegraven.

Onderwerp: Re: [WindClan vs RiverClan] Avenge him