Everstar liet een welbekende oproep door het camp schallen. Hij had zich rustig zitten wassen voor de Warrior's den maar bij haar oproep was hij daar direct mee gestopt om te luisteren naar wat ze wilde zeggen. Dat hij zo laat of vroeg nog buiten zat was omdat hij gewoon niet had kunnen slapen en zijn vacht een wasbeurt had willen geven. Hij spitste zijn oren toen het woord "wraak" viel. Ze zouden RiverClan aanvallen? Oh, dat klonk hem als muziek in de oren. Die stomme visvreters eens flink op hun plek zetten om te tonen hoe sterk WindClan was. Hij stond op en schaarde zich achter Everstar en Frosthfaith om te vertrekken. Hij liet zijn hoofd in een soort knik vallen naar de Warrior's die hier bleven. Daarna wendde hij zijn groene ogen op het pad voor zich waarna hij mee liep naar de grens. Bij de grens kwam de geur van de RiverClan hen tegemoet wat hem een naar gevoel gaf in zijn maag. Whitelion was niet iedereens favoriete Deputy geweest maar hij verdiende het om gewroken te worden. Zijn groene ogen vernauwden zich terwijl hij het open gebied afspeurde op zoek naar een tegenstander.

TAG: Nobody yet.~

Ze keek geschrokken op na de woorden van de leader. RiverClan? Aanvallen? Haar gedachtes dwaalden af naar Liongaze, die dus een RiverClanner was. Ze wou niet tegen hem vechten, dat kon ze niet. Echter hield de kattin diep adem. Het zou goed komen, het moest. Gewoon andere katten aanvallen, dat kon toch geen kwaad? Toch kon de zilveren poes niets doen dan zenuwachtigheid tonen. Haar ogen fonkelden nerveus terwijl ze naar de nieuwe Deputy keek. Ze zouden nu Whitelion's dood wreken, en dat van Everstar, die nog leefde, maar zeker levens verloren had door hun. Haar staart begon snel heen en weer te zwiepen terwijl ze zich helemaal achteraan in de rij stond. Ze wou niet voor verrader gezien worden, maar ze kon er simpelweg niets aan doen dat ze toch onzeker was. Echter trof ze al meteen een paar Warriors aan van RiverClan. Lovesong klampte zich vast aan de grond. Ze kon het niet!

Tag; Free to join, je kan haar makkelijk aanvallen ^^

Barksound spitste zijn oren toen de oproep van Everstar plots door het kamp klonk. Het was vreemd, want ze hadden recent nog een ceremonie gehad. "RiverClan heeft ons de laatste tijd veel ongeluk bezorgd, maar het toppunt van hun arrogantie en kwam eergisteren, toen Whitelion op laffe wijze door hen werd vermoord. Ze denken dat we zwak zijn. Ze denken dat ze alles kunnen maken wat ze willen. Ze denken dat ze ongestraft weg kunnen komen met dit soort zaken." Hij ademde even diep in bij wat hij te horen kreeg. Toch hield zijn zijn blik strak op Everstar gericht om zichzelf niet te verraden. "We zullen Whitelions dood wreken. Hun daden zullen niet onbestraft blijven." Het puntje van zijn staart zwiepte heen en weer. Oorlog? Even beet hij op de binnenkant van zijn lip, niet wetend wat hij nu moest doen. "Er moeten warriors hier blijven om het kamp te bewaken, dus als er vrijwilligers zijn... Verder gaan alleen apprentices mee die al gevorderd zijn in hun vechttraining. Iedereen die meegaat, volg mij!" Dat laatste liet hem opkijken. Hij zou in het kamp blijven. Hij wilde de gevolgen van zijn geheim, van Whitelion's geheim, niet ten ogen komen. Hij bleef dan ook gewoon staan terwijl de katten om hem heen vertrekken, achter Everstar aan.

Tag: Open - in het kamp

Silvercloud lag al een paar dagen in de den van Honeyscent. Sinds de eerste dag dat ze er was ingetrokken was het een stuk beter gegaan. Ze had, naar haar gevoel, enorm veel geslapen. Ergens vond ze dit erg. terwijl andere warriors en apprentices buiten in de koude aan het jagen waren, lag zij hier al dagen aan een stuk in een warm nest. Ze besloot om vandaag toch even de den te verlaten. Net toen ze dat deed hoorde ze Panthergrowl luid roepen. "Windclan is op ons territorium aangekomen, het is oorlog!" Haar ogen werden iets groter en ze liep naar de open plek toe. "Ik heb ze gezien, een grote groep van die hazenvreters is de grens bij de Fourtrees overgegaan, met Everstar aan het hoofd. we moeten ze tegemoet komen, hen laten zien wie hier de baas is!" Ze liet haar blik vluchtig naar de katten gaan die om haar heen stonden en luisterde naar wat Panther te zeggen had. Ze keek een beetje hulpeloos toe hoe de katten zich klaar maakten om te vertrekken, om de clan te beschermen en al de katten zouden beschermen die daartoe niet in staat waren. Ook Silvercloud zou hier moeten blijven, iets waar ze niet echt naar uitkeek. Ze wilde zo graag mee. Zelfs in deze staat wilde ze met heel haar hart de clan beschermen. "Riverclan! Ik weet niet waar Windclan op uit is maar ze hebben ons geduld al te lang getest. Ik heb dit vriendelijk willen oplossen maar het is duidelijk dat een clan vol bruten hier niet naar zal luisteren."

Rose kwam uit de apprentice Den ge trippeld was het echt aan het gebeuren?"Riverclan! Ik weet niet waar Windclan op uit is maar ze hebben ons geduld al te lang getest. Ik heb dit vriendelijk willen oplossen maar het is duidelijk dat een clan vol bruten hier niet naar zal luisteren." Haar ogen vlogen van warrior naar warrior en opnieuw net als vlak voor de confrontatie met de dassen vroeg ze zich af of ze een van hen binnenkort zou verliezen. "Het is tijd om de ware kracht van Riverclan te laten zien. Ik wil dat iedereen die gevechtsklaar is mij volgt. Er is geen schaamte met in het kamp blijven, ons huis moet ook beschermt worden en onze kittens ook Wie weet zijn ze zo laag om ons hier aan te vallen. Voor degene die meegaan. Toon geen medelijden. We hebben die zielige ratten al genoeg gegeven!"  "Fairfaith, let op mijn en Futuresong's kittens." de worden van butterstar galmde door het kamp heen, 'Verdommde Hazenverters ook! siste ze luid en vel, Al wel ze ergens ook wel verrast ze wist wel dat Windclan kwaad was maar dat ze echt het lef hadden om hun aan te vallen? Wow suprise Rose gromde geirriteerd ze wilde met haar lieder mee en laten zien dat ze een waardige apprentice let alone clan member was maar aan de andere kant wilde ze wel slimme keuzes maken en als ze eerlijk was ze kon niet vechten, Nou ja ze wist wel wat dankzij haar moeder maar om tegen een windclanner warrior te gaan vechten leek haar niet zo verstandig helemaal niet eigenlijk Rose zuchte geirriteerd ze had geen keus ze moest in het kamp blijven en het kamp beschermen net zoals Butterstar zij er moesten ook wat katten achter blijven, Rose liet haar ijs koude ogen vallen op Butterstar en de katten die haar volgde om Everstar en haar warrios te lijf te gaan, terwijl ze rustig achter bleef met een maar andere warriors de flame point poes stond op en zocht naar Fair misshien kon ze haar helpen kon ze zich toch nuttig maken, eindelijk vond ze de poes 'Fair kan ik je helpen?' vroeg Rose wat twijfelend.

Occ : In het kamp TAG: Fairfaith

Toen hij Butterstar in het oog kreeg, leek deze als een vis op het droge naar adem te happen. Een bezorgde blik kwam in zijn ogen. Was er iets mis? De poes schudde met haar kop en rechtte toen haar rug. Ze veranderde van rol, het was te zien; eerst was ze de bezorgde moeder geweest waarna ze zichzelf om wist te zetten tot de sterke clanleader die ze nodig hadden. Automatisch kreeg Panther nog meer respect voor haar. Hoe ze dat kon, was hem een raadsel. Want nu hij hier stond, luisterend naar haar woorden, kon hij het niet helpen om even bezorgd naar Silvercloud te kijken. Zijn meisje, zijn zwangere meisje nota bene. Precies nu moesten die hazenvreters een gevecht uitlokken, als ze op het punt stonden om kittens te krijgen. Hij haatte ze. Butterstar miauwde dat ze de ware kracht van RiverClan moesten laten zien en instemmend knikte hij. Hij zou vechten, keihard ook. Hij zou vechten voor Butterstar, voor Silvercloud en voor zijn ongeboren kittens in haar buik. Butter gaf de opdracht aan Fairfaith dat deze moest opletten op haar kittens. Toen werd zijn naam genoemd. Meteen keek hij haar strak aan, waarbij hij zijn schouders rechtte. Hij was er voor haar, en zijn houding was sterk maar onderdanig. Hij zou alles voor haar doen. Butterstar miauwde dat hij wellicht de laatste druppel geweest was, en een beetje ongemakkelijk trok hij met zijn oortje. Zou ze hem nu een preek geven, waar de hele clan bij was? Maar toen ze verder ging werd het duidelijk. Een frons kwam op zijn gezicht bij het zien van de ijskoude blik in haar blauwe ogen. Normaal stonden deze warm en vriendelijk, maar nu niet. Ze vertelde hem dat hij haar flink te pakken moest nemen, en hij knikte. "Natuurlijk, Butterstar." miauwde hij en boog zijn kop in respect. Toen Butterstar klaar was met haar praatje en alle warriors zich verzamelden, trippelde hij met stevige pas nog even snel naar Silvercloud toe. "Ik ben weer terug voor je het weet, duif," miauwde hij haar geruststellend toe en gaf haar een lik over haar snuit. "Voor jou en de kittens," fluisterde hij haar warm toe en gaf haar nog een laatste kopje, voordat hij terugsnelde naar Butter en zich vooraan naast haar voegde. Hij had de opdracht gekregen om Everstar aan te vallen, dus moest hij wel vooraan staan.
Daar stonden ze dan, twee groepen tegenover elkaar. Butterstar, Futuresong en hij vooraan. "Everstar, ben je blind geworden denkend dat je hier kan komen!" gromde Butterstar tegen de andere leidster, en automatisch ontblootte Panthergrowl zijn tanden. Hij zou haar pakken, aanvallen tot er niks meer van over was. Hij zou haar vermoorden als het nodig was. Zovaak dat ze geen levens meer overhad. Een vuur brandde in hem, een vuur dat alleen maar aangewakkerd werd door de woorden en het vertrouwen van Butterstar. "Ik geef je drie seconden om je zielige kont om te draaien en zo snel je hazenpoten je kunnen dragen te verdwijnen uit Riverclan territorium. Or so help me Starclan ik ruk de benen onder je lijf vandaan!" de massieve kater spande zijn spieren aan. Hij was sterker dan Everstar, maar zij had meer ervaring. Zou het een eerlijk gevecht worden? Vast niet. Zij was in het voordeel. Maar dat weerhield hem nergens van. Hij zou haar krijgen, hij zou haar in stukken rijten. Zijn normaal norse ogen stonden anders. Ze stonden zorgwekkend; als een moordenaar.

Zijn kop draaide zich naar Butterstar die het woord had genomen. Zijn spieren waren duidelijk te zien onder zijn dunne vacht, terwijl hij overeind kwam en zijn staart heen en weer zwiepte. Blijkbaar vond Windclan het leuk om hun clan zo maar binnen te komen stormen. Well, so be it. Niet alsof die Hazeneters iets konden doen tegenover Riverclan. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht en een vreemde sensatie voor een gevecht kwam bovendrijven. Zijn lichaam was weer keurig geheeld na het gevecht met de Dassen, al zat het nog niet helemaal goed in zijn kop. "Let's do this," mompelde hij tegen zichzelf, terwijl hij achter het groepje katten aan wandelde.

Toen de geur van Windclan hem in het gezicht sloeg, versnelde hij zijn pas. Al snel kreeg hij de Hazeneters in het zicht en zetten hij zijn nekharen overeind. Thistleclaw blies naar enkele katten die er stonden en maakte zich groter door zijn vacht op te zetten. "Verdwijn naar jullie eigen land des doods," blies hij naar een van de katten.

Een gevecht. Dat zou haar eerste zijn, en ze vond het eigenlijk vrij bedreigend. Maar het was geen angst wat ze voelde. Eerder een kans, om zichzelf te bewijzen. Ze hadden wel hun deputy vermoord, en hoewel ze die niet mocht, ze zou Everstar altijd bijstaan. De nieuwe deputy vond ze al respectabeler, hoewel ze natuurlijk liever zelf daar naast de leader zou staan. In plaats daarvan luisterde ze naar een donkergrijze tabby die wat riep over hun land des doods. Met een uitdagende blik in haar ogen keek ze hem recht aan. "Try us," sprak ze, haar ogen licht vernauwend en haar bovenlip optrekkend in een grauw. Ze was klaar om die visnakkers flink aan te pakken.

De woorden van Panthergrowl lieten hem zijn tanden ontbloten. De Clan diens zijn zoon te kans gekregen had om te leiden, maar hij had het verpest. Al zijn trots in Whitelion was weggevaagd, hoe durfde hij zichzelf ooit een zoon van hem te noemen. Dat was een van de vele tekenen van de zwakte van WindClan. Zonder iets te zeggen mengde hij zich tussen de menigte en stormde vervolgens samen met zijn dochter richting de plek waar er doden zouden vallen.
Eenmaal aangekomen ontmoette hij al snel de blikken van de zwakkelingen. De grote, rosse kater plaatste zich naast zijn dochter en en ontblootte nogmaals zijn tanden als bevestiging op haar uitspraak tegen Everstar. Dit was zijn ultieme kans. Hij zou zich bewijzen, Futuresong van haar rang stoten en zo naar de top klimmen. Terwijl hij zijn spieren aanspande en zich zo groot mogelijk maakte wachtte hij op het teken. WindClan had zojuist zijn eigen graf gegraven.