Now its time to say goodbye to the things we loved and the innocence of youth || BADGER FIGHT

De poes naast zijn zij vocht hard en dodelijk, en ook Tall verweerde zich met alles wat hij in zich had. De wond aan de flank van de kater was harder gaan bloeden, maar was niet erg genoeg om hem te doen stoppen. Bovendien moest hij door. Voor zijn moeder, zodat ze niet voor niets een leven gegeven had. Zodat ze niet voor niets haar clan hierheen had gebracht, zodat de katten hier bij elkaar niet voor niets deden wat ze deden. Al werd het de jonge kater erg lastig gemaakt, zodra een kater van een andere patrol plots uitschreeuwde voor hulp. Tall kon het niet laten om een blik te werpen, want wat als het een Shadowclanner was?
Het was erger, zoveel erger. De kater had niet genoeg tijd gehad om te kijken maar de vachtkleur kwam overeen. Dat kon niet, dat zou Starclan hem niet aan doen en bovendien was zijn broer hier te slim voor. Dit overkwam anderen, hem niet. Thrush vocht harder dan wie dan ook, no way dat een domme das hem had weten te raken. Het kon niet, het mocht niet, en het was allesbehalve logisch. Tenminste, dat was wat de jonge kater hoopte terwijl een koude hand zijn ingewanden vast leek te pakken. Plots rilde hij van top tot teen, maar kon het zich niet veroorloven nog een blik te werpen. Sin had hem nodig, en het ging goed met Thrush. Het ging echt goed met hem, het was zijn grote broer, die alles kon, en als enige bijna tipte aan hun vader. Geen weg op aarde dat die kater, die hem hielp met zijn trainingen toen hij het niet snapte, die hem voorstelde aan zijn kittens en mate, en die hij zo graag nog om advies wilde vragen over het zijn van een vader.. Geen mogelijkheid dat die van hem weggenomen werd.

Tag: #2
Status: Een oor eraf, blind aan één oog, wond in hals, weerloos op zij met hevige verwondingen aan nek en buik, onbruikbare linkervoorpoot

Hij beet op zijn lip, er was niemand, niemand die hem kwam helpen. Eventjes keek hij naar de kater, die met enige moeite op zijn rug bleef liggen. Een Shadowclan kater, een kat van een clan die hij met zijn hart haatte. En toch hielp hij een van hun? Misschien was het niet zo erg, misschien had iedereen gelijk gehad en leek hij inderdaad niet op zijn vader. Een gevoel van trots gleed door hem heen, maar dat verdween direct weer tot hem tot hem door drong dat hij een Shadowclan kater aan het redden was. Hij gromde zachtjes, Thrushdive gleed van zijn rug af, terwijl hij een klauw van een das ontweek en een pijnscheut door zijn staart voelde gaan. Hij moest nu een beslissing nemen. Zijn vlamgekleurde ogen gleden naar de kater. De kans dat hij het zou overleven waren nihil, de kans dat iemand hem zou snappen...? Nog een grom ontsnapte uit zijn keel en in een flits beet hij in de keel van de zwaar gewonde kater en voelde hoe hij de slokdarm en luchtpijp te pakken had, die hij met een felle beet doorbeet. Thistleclaw liet de kater los en voelde hoe warm bloed over zijn kin gleed. Even verscheen er een geschrokken blik in zijn ogen. Hij was een moordenaar, hij was Smoketear. Zijn ogen sloten zich, voordat hij de kater liet liggen en zicht op de Das storten. Hij beet het zwart/witte beest in zijn dijbeen, daar waar al een gat zat. Als hij het bloed van de das kon vermengen met dat van Thrushdive, zou niemand weten dat hij de katers leven had genomen.

Patrol #1
Status das: Rechter oor beschadigd, klauw wonden in nek en buik. Groot bijtwond in dijbeen. Wonden onder beide ogen, diepe wond op de wang.

Note: Niemand heeft gezien dat Thistleclaw uiteindelijk Thrushdive vermoord heeft, pls

Gorgelend in het bloed lag de kater daar, creperend van de pijn en doodsangst. Hij was zich nog bewust van wat er gebeurde, terwijl zijn logen zich langzaam vulde met zijn eigen bloed. Via zijn luchtpijp sijpelde al het bloed van zijn wond omlaag zijn longen in. Hij ging opzoek met zijn ogen naar zijn moeder, zijn broertje, zijn grote liefde, Ashdrizzle. Maar zijn zicht begon toch langzaam wazig te worden. Thrushdive voelde hoe hij omhoog werd getrokken, op de schouder van een kat. Hij wist niet meer wie, maar het was iemand, iemand die hem wou helpen. Echter kwam hij verder niet in beweging. Hij hoorde de lage stem van de kater nog. Een kater, dat was duidelijk. Met pijn werd hij terug op de grond gelegd. Hij voelde de blik van de kater op hem branden. Waarom gebeurde er niets, was de hoop al verloren. Hij probeerde wat te zeggen, maar zijn adem stokte. Hij wou nog zo graag wat tegen Ashdrizzle zeggen. Waar was Ashdrizzle? Plots voelde Thrushdive een felle steek door zijn keel heen gaan, hij werd gebeten, hij werd gebeten door de kater met de lage stem die hem daarnet nog probeerde te redden. Wie het was wist hij niet. Maar langzaam wist hij niets meer, voelde hij niets meer en zonk hij weg.
Flitsen van zijn leven schoten voorbij als zonnestralen tussen bewegende takken door. De zon kwam op en ging weer neer. Hij ging terug naar het moment als Thrushkit, beste vrienden met Snowykit en populair bij de anderen. Zo ging hij door naar Thrushpaw, het moment waarop hij Snowykit liet vallen en nog populairder werd, tot hij geen echte vrienden meer had en zich eenzaam voelde. Al was er altijd één iemand geweest, Fawnpaw, toen der tijd. Zij was er altijd voor hem geweest. Hij begreep wel waarom Snowypaw hem toen had gehaat, Thrushpaw was gemeen geweest en had haar gekleineerd, in de steek gelaten en zelfs wat gepest. Hij was enorm gemeen geweest. Toch kwam er liefde terug, al was hij ondertussen ook verliefd geweest op Ashpaw, iets wat hij nooit had laten blijken. Hij wist ook dat Ashpaw op Snowypaw was, daarom ging Thrushpaw voor Snowypaw. Dit werd pas echt toen hij warrior was. Ze kregen kittens en Thruhsdive begon een perfect warrior leven te leiden terwijl hij ondertussen ook al siblings had. Zijn broertje Tallpaw toen, bijvoorbeeld. Iemand waar hij altijd voor was geweest, echte broers, stoeien, trainen, uitsloven en helpen. Dit zou nu niet meer zo zijn. Van het goede gingen zijn herinneringen door naar de laatste tijd van zijn leven. Vreemd gaan, zijn liefde verklaren aan Ashdrizzle, Snowynight verraden. En dan het besef dat hij twee nestjes kittens achterliet, waarvan één nooit zal weten wie de vader was, ofwel, hun vader nooit zal ontmoetten. Hij was ver gezonken, enorm ver. Het gevoel van schuld vervulde zijn ziel terwijl deze langzaam zijn lichaam verliet. Dat was zijn leven geweest, verknalt helemaal verknalt.

Thrushdive is dood.

Nog steeds zat de kater op de rug van de das en probeerde langs boven uit te halen naar het tweede oog van het zwart-witte monster. Eén voor één verzette hij zijn poten om beter bij het oog te geraken. Hij had het andere oog al weten uit te schakelen, dus een tweede moest toch niet moeilijker zijn? Net toen hij op een goede afstand zat, draaide de das zijn kop zijdelings om en zette zijn tanden stevig in zijn ene voorpoot die nog stevig op de schouder van de das stond. Nog voordat de das hem van hem af kon trekken wist Hazel het tweede oog uit te schakelen. Met een klap belandde hij weer op de grond, maar deze keer had de das nog steeds stevig zijn tanden om zijn rechter voorpoot gewikkeld. Zijn ogen waren groot van de schrik en hij duwde automatisch met zijn twee achterpoten tegen de kop van de das. het dier was blind nu, maar dat wilde niet zeggen dat hij zomaar op gaf en dat was nu wel te zien. Kon hij niet gewoon vluchten en hem loslaten? In zijn ooghoek zag hij hoe Innerghost zich bij hen had gevoegd, maar daar had hij nu geen aandacht voor. De schudde kort met zijn kop, waardoor de pijn in zijn poot toenam. Ook kreeg hij de klauw van de das in zijn gezicht die twee stevige krassen achterliet. Uiteindelijk liet het beest hem toch los en draaide zich om naar de katten die hem langs achteren aanvielen. Met dat hij dat deed kreeg hij één van de massieve poten van de das recht op zijn pijnlijke poot. Een korte jammerklacht ontsnapte langs zijn lippen. Hij had zijn best gedaan, right? Of had hij gefaald? Hazel kneep zijn ogen dicht toen hij zag hoe zijn poot er aan toe was. W-waar was zijn van in Starclansnaam?! Hij mistte een groot stuk vacht op zijn rechter voorpoot, waardoor hij even niet wist waar hij werkelijk naar keek. Hij ademde zwaar en opende zijn ogen weer waarna hij, voorzichtig, wat naar achteren kroop. Zijn poot deed immens veel pijn, maar hij had niet het gevoeld dat hij gebroken was, al wist hij niet bepaald veel van zulke verwondingen. Misschien had zijn adrenaline al wel een deel van de pijn weggenomen en was dit nog maar het begin. Eenmaal een stukje verder viel zijn blik op een leveloos lichaam tussen twee bomen. Thrushdive, Wind's vader? De paniek sloeg nu helemaal toe. Waarom vochten ze zelfs tegen deze wezens? Waar was Windclan en waarom hielp niemand Thrushdive? "I-Innerghost!" mauwde hij paniekerig en probeerde zichzelf iets rechter te trekken, waarna hij kort richting het lichaam van de warrior wenkte. Hazelpaw's poot hing er maar slapjes bij, maar hij probeerde de pijn te verbijten en niet naar zijn poot te kijken.

Tag: Patrol 4
Conditie das:
Schouder zwaar verwond
Blind aan een oog
Paar schrammetjes op de wang
Stevige bijtwond in de schouder
Stuk huid is los bij zijn buik.
Volledig blind

Conditie kat: Rechter voorpoot mist een zeer groot stuk vacht en huid, en is onbruikbaar. + Twee stevige krassen in zijn gezicht, één naast zijn oog en tweede over heel zijn rechter wang.

Butterstar:
Alles leek snel te gaan voor de flame point leader. Haar team werkte vol door en zodra haar neefje er bij sprong begon ze meer en meer zekerheid te krijgen. Wat haar echter niet opviel was dat in het strijd gewoel Thrushdive weggeworpen werdt. Haar ogen schoten even naar de kater en zag Thistleclaw bij hem staan. Starclan verdomme het was geen tijd om een theeparty te houden. "Thistleclaw hij kan zelf wel op Acefray wachten kom hier!" Commandeerde ze haar clangenoot voor ze haar nagels opnieuw over het gezicht van de das liet werken haar ogen zelfverzekerd en hard. Thrush was een gezonde sterke kater, hij zou zichzelf kunnen redden dat wist ze zeker. "Creamyfrost Thistleclaw maak hem af!" Siste ze wetend dat hun er beter voor stonden dan zij. Op het moment dat ze echter sprak voelde ze de zwarte poot van de das die haar weg wierp. Ze hapte naar adem toen iets in haar lichaam leek te knappen en een diepe wond over haar schouder hevig begon te bloeden. Met een grom duwde ze zichzelf overeind en probeerde gewicht op haar poot te plaatsen. Ze had verwacht dat hij gebroken was maar verbazingwekkend genoeg was het niet haar poot die geknapt was. Wat.. Veel tijd om na te denken had ze niet en schoot weer naar voren klaar om de das af te leiden zodat Thistle of Creamy hem voor eens en voor altijd neer kon halen.
Tag patrol 1
Note: Thistle of Creamy mag de laatste klap uitdelen.

Sinclaw:
De witte delen van haar vacht waren ondertussen een diep donker rood gekleurd, van zowel haar eigen bloed als het bloed van de dassen maar toch gaf ze niet op. Zij aan Zij met Tall wist ze de das verder weg te krijgen van Shrewstar zodat ze haar leven kon wisselen. Sin kon niet ontkennen dat er wel degelijk door haar hoofd was gegaan dat het nu heel makkelijk zou zijn geweest om een grotere wond te maken bij de leader, een waar ze niet van zou kunnen genezen. Maar Sin zou dat niet doen. Ze was een Shadowclan Warrior en dat betekende loyaal blijven, al was het niet voor Shrewstar zou het wel zijn voor Tallshadow. Vanuit haar ooghoek merkte ze Tall's reactie op de roep om hulp en hapte even naar adem om haar hoofd tegen hem aan te duwen. "Nu niet Tall. Er is al iemand bij hem we moeten Shrewstar helpen." Fluisterde ze doordringend en staarde hem recht aan. Kom op Tall nu niet jezelf kwijt raken.

tag: patrol 2

Ze moest gezien hebben dat de kater even niet wist wat hij moest doen, er gebeurde iets met een kater die op zijn broer leek, maar het natuurlijk niet was want dit zou Thrush niet overkomen. Thrush niet, nooit hem. Dan eerder nog Tall, maar zijn broer was altijd zo voorzichtig geweest, nog steeds, zijn grote voorbeeld. Met hem kon gewoon niets mis zijn. Daarnaast had je zijn moeder, die haar zoveelste leven verloor en waarvan de kater niet wist of ze terug zou keren. Maar tijd om erover na te denken had hij niet, de das voor hen was nog steeds niet dood. Stom beest. Vol woede greep hij het beest beet in de buik, en begon met zijn klauwen lange halen te maken. Alle frustratie die de kater voelde uitte hij erop, alle hoop die hij had dat het niet Thrush was gooide hij in de strijd. Zometeen zou zijn broer naar hem lachen, en zeggen dat zijn kuif scheef stond. Dan zou hij hem nog erger opmessen, terwijl Tall speels naar hem zou slaan. Ja, ja, zo moest het gaan en op geen andere manier. Vandaar dat hij Sin aankeek, en met vochtige ogen maar een vastberaden blik zei: "Hij leeft," Waarna zijn totale focus weer op de das gericht werd.

Tag: #2
Status Das:Een oor eraf, blind aan één oog, wond in hals, weerloos op zij met hevige verwondingen aan nek en buik (ingewanden liggen er zo ongeveer uit), onbruikbare linkervoorpoot

Hij probeerde niet afgeleid te raken door alle commotie die opeens ontstond. De das kreeg het voor elkaar om hem weer van zijn rug af te krijgen en om niet verkeerd terecht te komen sprong hij zelf van de rug van het beest af. De fluisteringen om hem heen werden steeds luider en even gleed zijn blik naar de plek net buiten het strijdgewoel. Waar de lichamen van Shrewstar en Thrushdive lagen, twee Shadowclanners. Vanaf daar kon hij niet zo goed zien of ze nog ademden, maar ze lagen verdacht stil. Toen bracht de stem van zijn tante hem weer terug en wist hij nog net een trap van de das te ontwijken. Haar gesis gaf hem nieuwe kracht en hij klemde zijn kaken weer op elkaar voordat hij opnieuw boven op de das sprong. Hij zette zijn nagels weer in de rug van de das en hij boorde zijn tanden in de hals van het beest. Door de eerdere wonden gleden zijn tanden dit keer makkelijk door het vlees heen. Even flitste de strijdlust door zijn lichtblauwe ogen heen. Ooh, hij had zo’n hekel aan dassen. Hij vond het altijd erg om het leven van een dier te nemen, maar bij een das had hij daar totaal geen moeite mee. Hij beet door en voelde hoe de das door zijn poten zakte en dit keer zorgde hij ervoor dat hij er niet onder terecht kwam, maar naast de das. Het bloed vulde zijn bek en hij beet nog wat harder. De das krijste wat overging in gorgelen en het duurde daarna niet lang voordat het lijf stil lag. Pas toen hij zichzelf er van verzekerend had dat de das dood was liet hij los. Hij spuugde het bloed uit en probeerde de blik van Butterstar te vangen. “Hij is dood.” Schreeuwde hij naar haar. Het klonk niet zelfvoldaan enkel een mededeling die gedaan moest worden, maar waar hij niet trots op was. Het had moeten gebeuren, maar verder dan dat gingen zijn gedachten niet. Zijn schouder klopte vervelend een zeurend bokkend gevoel, dat was logisch want alles was opgerekt toen zijn schouder uit de kom was geschoten. Dan was hij wel weer terug gezet, maar hij zou er nog wel een tijd last van hebben. Hij ontlaste zijn schouder en keek weer om zich heen. De meeste dassen waren dood of ernstig verwond, het leek erop dat ze het wel gingen redden. Toch ging zijn blik weer naar de Shadowclanners met een ernstige frons in zijn voorhoofd, maar wat was de prijs die zij hadden moeten betalen?

Tag: Team 1
Status das: Dood

Ze hoorde Innerghost roepen dat ze zich bij hen gevoegd hadden en zuchtte een beetje opgelucht, al reageerde ze er niet op. Het betekende in ieder geval dat sowieso één das was verslagen en dat deed haar wat beter voelen, hopend dat er geen doden waren gevallen. Zelf glipte ze weer van de buik weg om te kijken wat allen deden maar vooral om even goed na te denken. Met een snelle beweging greep ze de voorpoot van de das vast en zag in haar ooghoek dat Daymist weggeslingerd werd, het was echt een chaos. Haar tanden boorden diep in het vlees en met al haar kracht wou ze de das omver trekken maar in plaats daarvan kreeg hij zijn poot los en duwde haar tegen de grond. De Deputy grauwde en trok zich los, meer gefrustreerd dan ooit. Die das ging er echt aan.

Over 2/3 posts mag de das vermoord worden!

Patrol 4
Innerghost had zich op de linker schouder van de das geworpen. De das was al ontzettend verzwakt en het hoefde niet lang meer te duren of deze zal sterven. Innerghost zelf was ook al flink verzwakt, maar de das had haar overduidelijk niet in het gevecht verwacht. Tevens was Futuresong en de rest van de patrouille ook hard aan het vechten. Innerghost liet haar klauwen diep in de dikke huid van de das glijden en schraapte de huid open. De Shadowclan deputy viel op de grond neer en de das slaakte een kreet van pijn. Innerghost rolde weg en stond weer op. Haar linkerschouder deed enorm pijn op het moment dat Innerghost opstond en haar wang bloedde enorm en prikte ook als de malle. Maar ze ging nog niet toegeven aan al het bloed verlies en de pijn die ze voelde. Deze das moest dood. Deze das moest verslagen worden en dat ging gebeuren ook. Opnieuw sprong Innerghost naar de das toe. Dit keer gleden haar nagels diep langs de nek van de das, de linkerkant. Ze zag hoe er al snel bloed opwelde in de wond. De das zwaaide met de kop en deze kwam hard tegen Innerghost aan. Het duizelde de zwarte poes en stuntelig stapte ze naar achteren. Innerghost sloot haar ogen en viel op de grond neer, maar ondertussen had de das wel een enorme diepe wond in de nek. Deze was fataal. De das was zo goed als verloren.

De das van Patrol 4 is zo goed als dood, de gene die na mij post maakt de das af.
Badger 2 moet ook afgemaakt worden, dit kan in de volgende post of die daarop.

Het topic is stil gevallen en dit is niet de bedoeling.

Haar ogen schoten wijd open zodra de das voor haar neus neer viel. Haar flanken gingen op en neer als een gek en een waas leek voor haar blauwe ogen te liggen. Ze draaide haar kop bij en schoot naar Shrewstar's patrol toe. Ze had wel de wanhoop gemerkt en ze wist dat ze nu in moest springen. Zelfs al zou de leader na haar leven verliezen nu wakker worden was ze absoluut in geen staat om haar patrol te leiden. Met een grom schoot ze naar voren en sprong ze opnieuw bovenop de das starend naar Tallshadow en Sinclaw. "Tallshadow ga voor de nek." Siste ze de tabby kater toe voor ze de badger's rug begon te bewerken in de hoop Tall of een ander genoeg tijd te winnen om uit te halen.

Het duurde allemaal te lang, de das lag nu al een tijd op de grond, maar hij was te druk bezig met poten afweren om ook eigenlijke schade toe te kunnen brengen. Vandaar dat de hulp die Butterstar bood meer dan welkom was. Hij knikte in antwoord, en sprong naar voren toen de leidster het beest bezig hield. Daar plantte hij zijn poten in de wonde in de nek, en trok er fel en gepassioneerd aan. Het was de hoogste tijd dat dit eens eindigde, want het had hem al teveel gekost. Niet dat Thrush dood was, dat was onmogelijk en ook onwaar. Het maakte dus dat de kater met hernieuwde kracht zijn nagels in de vacht van het beest liet zinken. Dit deed hij furieus en net zolang totdat het licht in de ogen van de das gedoofd leek te zijn. Toen liet de kater zich uitgeput van inspanning en bloedverlies op de grond vallen, zijn ogen vochtig, Thrush was niet dood.

Das Patrol 2 is dood, dit maakt dat alle dassen verslagen zijn. Victory!

Hazelpaw bleef wijs aan de kant zitten toen de das, zo goed als verslagen, op de grond viel. Het beest was volledig blind, zijn buik lag bijna open en de bloedende snee in zijn hals zei hem dat het dier niet lang meer te leven had. Toch bleef de apprentice aan de kant zitten, waar hij net terecht was gekomen. Zijn rechter voorpoot lag namelijk helemaal open en heel groot stuk vacht was zelfs helemaal verdwenen. Hij snapte niet dat andere katten zomaar durfde rond te lopen met zulke vreselijke wonden. Hij hield zich stil, wetend dat hij elke beweging als een steek in zijn lichaam zou voelen. Dit was de eerste keer dat hij echt gewond was geraakt dus hij wist ook niet goed wat wel en niet te doen. Met dat hij zijn poot voorzichtig neer wilde leggen op de grond, snoof hij kort en kneep zijn ogen automatisch dicht. Hij had nog nooit zulke pijn ervaren. Zijn oogjes schoten dan ook lichtelijk in paniek open. De das had ondertussen het leven gelaten, maar dat wilde niet zeggen dat deze ramp helemaal gedaan was. Er waren gewonden, waaronder hijzelf, én doden dus het was nog helemaal niet gedaan.

De das van patrol 4 is dood

Tag: Open

Alle dassen waren nu verslagen. Haar das, de das van Butterstar, de das van Shrewstar, Tallshadow en Futuresong, allemaal verslagen. Sommigen dood, anderen gevlucht. Maar niet langer hier. De dassen waren geen zorg meer. Maar nu waren er wel andere dingen. Het duizelde Innerghost, ze had veel bloed verloren. Ze kon echter nog wel blijven staan en haar blik viel op Hazelpaw, zijn hele poot lag open. "Acefray!" Riep Innerghost luidkeels. Toen ze ook nog eens Thrushdive zag, zonk haar hart. Nee, dit kon Shrewstar niet hebben, dit kon de clan überhaupt niet gebruiken, niemand niet. "Acefray!" Riep ze nogmaals. Zelf bleef ze staan waar ze stond, niet wetend waar de deputy beginnen moest. Zoveel gewonden. Dit had hun zoveel moeten kosten. Was dit wel goed geweest? Hadden ze dit beter niet anders moeten aanpakken. En dan was Shrewstar zelf een leven verloren. Ze hadden zoveel opgeofferd. Nee, Shrewstar kwam zoveel dichter bij haar laatste leven. Dit kon én mocht niet. Ze maakte een besluit en begon naar het lichaam van Shrewstar toe te hinken. "Iedereen, help elkaar!" Riep ze, terwijl ze vermoeid en duizelig, waarschijnlijk niet in een rechte lijn naar haar leader, beste vriendin toe hinkte. Toen ze bij Shrewstar aankwam, zonk ze door haar poten. "Shrewstar, word wakker, kom terug," murmelde ze, terwijl ze haar neus tegen de wang van de leader aan drukte.

Hevig bewogen haar flanken op en neer en liet ze de das los zodra deze levenloos neer viel. Haar blauwe ogen stonden wijd open terwijl haar flanken op en neer schoten. Haar ogen zochten haar deputy en duwde die snel overeind. "Kan iedereen nog staan!" Riep ze rond als reactie op Innerghost en knikte naar de Shadowclanner dat die bij haar leader moest blijven voor zij zelf iedereen begon te controleren. De tabby bruine warrior hoorde daar ook bij. "Thrush sta op het is over." Mompelde ze maar haar ogen werden langzaam groter het stijve lichaam voelend. Ze hapte naar adem en hief haar kop op. "Acefray hier! Thrushdive heeft je nodig!" Riep ze duidelijk over alle katten heen lichte angst in haar lichaam aanwezig. Nee Thrush. De kat die onder leiding van haar had gestaan.. Die moest terug komen. HEt moest wel. Ze had Shrewstar beloofd op haar zoon te letten..

Het hele gebeuren was snel voorbij gevlogen en nog voor ze 't wist waren alle dassen dood. Echter waren dat niet de enige slachtoffers die waren gevallen. Haar groene blik was zo groot als de maan die 's nachts heerste en al hinkende liep ze naar Shrewstar. Haar hart bonkte in haar keel toen ze zag dat deze midden in het proces zat van een leven te verliezen. Vervolgens gleed haar blik over de rest, algauw nog een bewegingloos lichaam opmerkende. Ze moest niet bevestigen wie het was want Butterstar had al naar Acefray om hulp geroepen. Het was Thrushdive, de oudere broer van Tallshadow. In een fractie van een seconde nam een ijzige klauw haar hart beet. Het voelde aan alsof een plotse koude haar tot op het bot had geraakt toen ze langzaam maar zeker haar kopje richting de bruine tabby draaide. Haar ogen werden nog groter dan ze al waren toen ze doorhad dat hij op de grond lag. Met snelle, hinkende passen liep ze naar hem toe, haar pijn negerende. "Tall? Tall?! Alles oké?" Vroeg ze terwijl ze met haar neusje onderzoekend aan hem snuffelde. Vervolgens richtte ze haar groene blik in de zijne en liet ze een sidderende ademzucht uit haar mond glijden. Wat moest ze zeggen? Ze had zijn broer zien liggen en was ervan overtuigd dat die niet meer te redden viel; als oud medicine cat wist ze dat gewoon. En dan nog zijn moeder.. Starclan nee! Waaraan had hij dit te danken?! Voorzichtig duwde ze haar voorhoofd tegen zijn kopje en probeerde ze hem gerust te stellen. Maar geen woord verliet haar mond, simpelweg omdat ze niet wist wat ze moest zeggen. Was het genoeg voor hem om te weten dat ze er was? Stiekem hoopte ze van wel want voor nu was dat al wat ze kon doen.

Hij verborg zijn hoofd in zijn poten, bang om de horrors te zien waar hij niet op zat te wachten. Maar hij stelde zich aan, want het was niet Thrush, en als het Thrush was dan was zijn broer slechts aan het spelen, hoe kittenachtig dat ook klonk. Want dat was zijn broer, altijd de lolbroek, degene die iedereen aan het lachen kreeg ook tijdens dit soort momenten. Toen hij echter stemmen hoorde, van de leidster van Riverclan, van mede Shadowclanners, huiverde hij. Hij bewoog echter pas weer toen Little naar hem toe kwam, haar neus over zijn vacht gaande om te kijken of hij te erg gewond was. De kater keek op naar haar, zijn ogen vochtig waardoor ze glommen, ogen vol van hoop. "Hij is het niet Little," Mauwde de kater zacht, zijn toon maakte al duidelijk dat hij haar nodig had om hem hier zeker van te maken. "Hij is het niet, zeg me dat hij het niet is.." Hij rilde nog eens terwijl een zucht uit zijn mond kwam, terwijl zijn gezicht even vertrok van de pijn in zijn zij. Nog steeds durfde hij niet op te staan, bang voor het aanzicht, maar Little zou hem zeggen dat het Thrush niet was, dat alles goedkwam, en dan konden ze samen naar Ace.

Hij had zijn best gedaan, maar gefaald. Hij had Shrewstar niet kunnen beschermen van de das, ze was gestorven. Ze had één van haar kostbare levens verloren. De zwarte kater stond aan de grond genageld, kon niks anders doen dan toekijken. Overwinningskreten klonken her en der, de dassen waren allemaal verslagen. Het woud was eindelijk verlost van de aanvallen die veel te lang hadden geduurd. Om hem heen stoven katten naar hun gewonden toe. Nog altijd bleef de zwarte kater staan, hij keek hoe katten naar Thrushdive toe spurtte. Zijn oud leerling was gesneuveld in dit gevecht. Een tweede steek ging door zijn hart heen. Hij had hem betere vechttechnieken moeten leren, hij had ervoor moeten zorgen dat hij nog beter kon vechten en dan had hij misschien nog wel geleefd. Frostlake slikte een keer moeizaam. Niemand leek zich te bekommeren om hem. Hij hoestte een keer. Dikke druppels bloed kwamen uit zijn keel zetten. Verbaasd keek hij naar de grond, die roodgekleurd werd door het bloed dat hij ophoestte. De kater zette een paar passen naar achter. Een pijnscheut ging door zijn lichaam heen. Verbaasd draaide hij zijn kop. Een enorme wond in zijn flank. Zijn zwarte pels die doordrenkt was met bloed. Zijn ademhaling versnelde een klein beetje, hij deed een aantal passen naar achter. Passen die aanvoelden alsof men stenen onder zijn poten gebonden had. De zwarte kater had zichzelf naar de rand van het strijdveld gewerkt, ogen nog altijd ongelovig op zijn extreem diepe wonden gericht. Hij had het niet gemerkt. Voor een tweede keer hoestte hij bloed op. Zijn lichaam verloor de controle en met een lichte stuiptrek stortte hij in. De kater die lang zo groot en dapper was geweest, genoten had in het trainen van de nieuwe generaties. Een kater die had gefaald in de liefde wat dat betrof. De pijn werd heviger, zijn hele lichaam trilde. Zijn dikke vacht zette zich op. Hij had het koud. Niemand leek hem gezien te hebben. Zijn ogen waren weid opengesperd. Een nieuwe brok bloed kwam uit zijn keel zetten. Zijn ademhaling deed nu pijn. Het zicht vervaagde, maar dat kwam door de tranen die zich een klein beetje in zijn ogen vormden. Was dit dan zijn einde? Was dit dan zijn leven geweest? "I love you, Minnowleaf. I'm sorry.. so.. sorry.." Langzaam zakten zijn ogen dicht, waarbij er een traan uit zijn ooghoek drupte en op de aarde kletterde. Een andere traan droop over zijn zwarte vacht naar beneden en liet een donkere streep achter. Bij die laatste woorden had hij ook meteen zijn laatste adem uitgeblazen. Frostlake was dood. Gestorven als een echte warrior.

Frostlake is dood.

Alles ging ontzettend snel, innerghost kwam er bij en hielp hn met de das. Vanuit haar ooghoek zag Daymist wle een apprentice aan de zijkant zitten maar die was ook gewond. Daymist greep nog een keer de buik van de das om die heftiger te verwonden.
Een stuk van het buik lag open en ze zat zelf onder het bloed, niet alleen die van haar maar ook die van de das. Daymist knipperde met haar ogen, haar hoofd deed pijn en het bloedde bij haar oor een beetje, Daymist schudde haar hoofd en knipperde de sterretjes weg, hoewel ze het zelf niet kon zien was een stuk van haar vacht weg bij haar nek. Wankelend liep de jonge kattin naar de leerling toe en keek bezorgd naar de wond. 'Doet het veel pijn?' vroeg ze rustig en knipperde nog een keertje met haar ogen om haar zicht wat scherper te zetten. Het was voor de apprentice waarschijnlijk voor het eerst dat ze in zo een grote en heftige gevecht meedeed, al kon zij dat natuurlijk niet weten. Om haar heen hoorde ze verschillende katten naar elkaar miauwen. Er waren doden gevallen en vele waren ernstig gewond..

Tag: Hazelpaw
(Ik zit een beetje vast met school waardoor mijn posten echt flut zijn dus sorry)

Hazel's oogjes werden groot toen hij zag dat er wel degelijk levenloze lichamen op de grond lagen. Het was er niet één, geen twee, maar wel drie verschillende katten die het leven hadden gelaten, drie katten die hij direct herkende. Hij had hen alledrie bij het vertrek in het kamp nog uitbundig zien praten, maar nu was het gedaan. Zijn oren schoven in zijn nek toen hij uiteindelijk tot de conclusie kwam dat het alleen maar Shadowclanners waren, geen enkele Riverclan kat. Hij snoof bij die gedachte en draaide zijn kop met een ruk om toen een Riverclan poes kwam vragen of het wel ging. Hij haalde zijn lip op en blies naar de poes, waarna hij zich nogal onhandig recht trok. "DIT IS ALLEMAAL DE SCHULD VAN RIVERCLAN, WE HADDEN NOOIT MOETEN GAAN!!" gromde hij luid, zodat iedereen het kon horen. "Eerst Shrewstar, dan Thrushdive en nu ook Frostlake," vervolgde hij en liet kort zijn blik gaan naar het zwarte hoopje vacht aan de rand van de open plek. "Wie zegt er dat Riverclan hen in de heetst van de strijd zelf niet heeft vermoord? Wie zegt er dat ze deze actie niet gewoon gebruikt hebben voor hun eigen doelen?!" Hazelpaw blies nog een laatste keer in de richting van de dichtstbijzijnde Riverclanner en werkte zich vervolgens wat meer in de richting van zijn eigen clangenoten.

Acefray kwam net van de das af, die nu dood was, en keek even rond. Hij zou zich niet bij een nieuw team voegen, nu zou hij vooral zijn werk als Medicine cat moeten doen. Maar in de tijd dat hij gevochten had leek hij veel gemist te hebben. Wat hulpeloos bleef hij staan naast het dassenlijk, niet wetend waar hij nu naar toe moest. In zijn ooghoek merkte hij iets op van twee Riverclanners, Sky en Panther. Maar nog voor hij alles op een rijtje had gebeurde er van alles tegelijk. Shrewstar ging neer, hij leek het zelf te voelen in zijn eigen Starclan connectie. Het gevoel was niet te omschrijven, maar als hij toch een poging moest doen zou hij zeggen dat hij zowel iets miste als er iets bij voelde komen. De enorme kater schudde zijn vacht uit maar het gevoel bleef plakken. Hij moest een richting kiezen om naar toe te gaan. Hij moest nu zorgen dat alles ging werken, dat er niet nog meer doden vielen. Even schraapte hij zijn keel, hief zijn kop en zei met zijn hard stem; “Laat alle gewonden zich hier verzamelen” Zijn stem klonk sterker en harder dan dat hij zich voelde, iets in zijn eigen stemgeluid gaf hem de moed verder te praten. Hij voelde zich iets minder verloren, misschien dat hij ooit nog eens een goede Medicine cat werd. Waarschijnlijk zou hij hier nog even staan, eerst voor de zwaargewonden, dan voor de kleinere wonden en uiteindelijk planten uitdelen zodat iedereen de kracht had weer naar diens clan te kunnen. Daarna nog alle doden een geldig afscheid geven en uiteindelijk iemand op zijn rug nemen om naar de clan te nemen. Dan ging hij daar aan het werk met Shadowclan. Zijn linkeroor werd even gestrest naar achteren geduwd. Uiteindelijk hoorde hij de kreten van Innerghost, en hij sprintte naar haar toe met zijn kruiden in zijn muil. Eenmaal daar liet hij de planten op de grond vallen. Hij hoorde ook de kreten van Butterstar, en duwde zijn oren nog verder naar achteren in zijn dikke vacht. Hij stond nu voor Hazelpaw, en keek even naar de gewonde poot. Hierna gleed zijn blik naar Thrushdive, Talls broer. Ze zeiden dat deze hulp nodig had, maar niet meer, hij hoefde de kater niet te onderzoeken. En het mocht misschien hard klinken, maar hij kon zijn tijd niet verdoen aan dooien, nog niet. Dit was nog een stukje van Rowanflame die aan hem plakje, hij kon heel erg hard zijn met tijden. Voor het doen van zijn vriend liep hij nog maar naar de tabby toe, nadat hij een korte blik op Hazel had gelegd. Zijn groen blik gleed over het gewonde lijf. Iets klopte er niet, maar door de drukte in zijn kop kon hij zijn poot er niet op leggen “Thrushdive heeft zich bij Starclan gevoegd, ik kan hem niet helpen. Moge zijn pad verlicht worden” Met die woorden drukte hij even zijn snuit in diens vacht, als afscheid. Hij zal later kunnen rouwen met zijn vriend, nu niet, nu moest hij werken. Even keek hij naar Butterstar, die bij het lijk stond, zijn blik medelevend. “Het spijt me, maar we moeten de gewonden eerst helpen voor we kunnen rouwen.” Hij had hulp nodig, en met zijn brutale kop wou hij hiervoor best een leider een commando geven, daarbij zou de afleiding misschien goed voor haar zijn na dit alles. Ze moest ook helpen. “Zou je alle gewonden katten van Riverclan willen verzamelen en kijken welke mijn hulp als eerste nodig hebben? Ik wil niet dat er nog meer levens verloren gaan” Hij klonk alsof hij een vriend iets vroeg, maar hij droeg dan ook niet de haat zoals andere naar de clans toe. Hierna rende hij weer naar Hazel, om vanaf daar nog eens om de groep heen te kijken. Zuchtend boog hij zich tegenover zijn eerste patiënt van vele.

{ Tags; Alle katten, Hazelpaw, Butterstar, Thrushdive, Innerghost
{ Extra; Alle katten die gewond zijn dit nog even vermelden onderaan hun post en erbij wat voor wonden ze allemaal hebben. Voor de katten die niet gewond zijn, kijk of je kat een gewonde kan helpen naar de verzamelplek te komen of Ace erbij te roepen als het heel ernstig is!
Nog extra, ik heb veel gemist, ik kan dus wat over het hoofd zien of verkeerd hebben, verbeter me dan eventjes :3