Now its time to say goodbye to the things we loved and the innocence of youth || BADGER FIGHT

Al vanaf dat hij gehoord had dat hij mee mocht om de dassen te gaan verdrijven, had de kater een grote grijns op zijn snoetje gehad. Dit was misschien wel de kans om zichzelf te bewijzen, toch zeker naar Innerghost toe want zij was degene die hem nog steeds niet echt vertrouwde. Hij zou haar laten zien dat hij trouw was aan Shadowclan. Hij vernauwde even zijn oogjes toen hij te horen kreeg dat hun groep zowel uit Riverclan als uit Shadowclan bestond. Even schoten zijn oogjes naar Innerghost, waarna hij verder trippelde naar Oakshade. Er was hem verteld dat hij in de buurt van een warrior moest blijven en dat zou hij ook doen. Hij wist heus wel dat dit geen spelletje was. Spelletjes waren verleden tijd nu. Ondanks zijn moed en trots trok de kater toch even zenuwachtig met zijn oortjes. Hij had hier hard voor getraind, maar toch zou dit zijn eerste keer zijn dat hij en das zou zien. Hij wist ongeveer hoe ze eruit zagen, maar dat wilde niet zeggen dat hij wist wat ze precies konden doen en waar hij zeker op moest gaan letten.

Fight patrol 4

Oakshade lag een beetje te draaien in zijn nest. Hij zag het nut er eigenlijk ook niet van in om nu nog proberen te slapen, maar het was beter dan maar een beetje rondhangen in het kamp. Toen Shrewstar eindelijk iedereen bij elkaar riep stond de grote kater op en ging buiten de warriors den zitten. Dit was het soort moment waarop zijn 'probleem' hem eigenlijk goed uitkwam. De katten om hem heen waren zenuwachtig, dat was zelfs voor hem te zien, maar Oakshade voelde zelf geen enkel spoortje van angst. Hij was zich ervan bewust dat hij voor de morgen dood kon zijn, maar hij kon zich er toe zetten om zich ergens zorgen over te maken. De kater luisterde rustig naar Shrewstar's woorden. Ze had goede warriors gekozen al had ze er misschien niet veel goed aan gedaan om de apprentice Hazelpaw met hem mee te sturen. Hij was dan misschien al wat ouder, maar Oakshade wist dat hij hem niet gerust zou kunnen stellen zoals een andere warrior had kunnen doen. Koel knikte de kater Hazelpaw toe toen die aankwam lopen, en lette er bij het halen van de kruiden, en de wandeling naar fourtrees goed op dat hij wel bij de groep bleef. De jonge kat was nu zijn verantwoordelijkheid. Nadat alle toespraken, speeches en indelingen voorbij waren zocht Oak de riverclan deputy op die hun patrouille zou leiden. "Wat is het plan?" Vroeg hij koel.

Patrol 4

Mensen,

Gelieve in je post aan te geven bij welke fight patrol je hoort!

]

Futuresong

Word: 367 || Tags: patrol 4

Een gigantische brok had zich in haar keel gevormd, zij was degene die zo voor dit plan was. Zij was degene die Butter ook echt erin heeft gepraat. Maar op dit moment leek alles anders, op dit moment wou ze terug. Ze wou dit niet doen. Ze kon niet toekijken hoe haar familie, de clan, hoe vele katten neer zouden gaan. Dat was teveel, het... Het kon gewoon niet. Ze ademde wat dieper in en uit en keek naar Butter, een duidelijke glans van verdriet in haar ogen. Maar nee. Ze kon niet terug. Het moest gebeuren.

Future slikte toen ze begon over Whisperwind en Honeypaw. Het was toch moeilijk om haar vertrouwen te leggen in de poten van Acefray, ze had de poes nooit ontmoet en ze was van Shadowclan. Het was een raar iets, samenwerken met een andere clan. Maar het was wel de enige optie.

Rustig liep ze achter Butter aan en nam haar kruiden, nog steeds een beetje zenuwachtig, al was dit niet te merken. Van binnen was het een grote puinhoop maar van buiten stond haar hoofd neutraal, ze moest de clan juist vertrouwen geven, geen angst. Toen ze begonnen met lopen drukte Butter zich tegen haar aan en glimlachte, waarop Future knikte. Samen konden ze dit aan.

Future wiebelde met haar oren na alles wat gezegd werd en ademde diep in toen haar patrol genoemd werd. Als er iets met een van die katten zou gebeuren... Dan zou ze het haarzelf nooit kunnen vergeven, al was het niet haar schuld.

Toen Shrewstars stem galmde over de open plek kneep ze haar ogen dicht. "Stormstar, alstublieft... Geef mij en de clan de kracht die we nodig zullen hebben." Smeekte ze haar grootvader toe, en wou op haar katten aflopen maar Oakshade kwam al op haar afgelopen, vragen om het plan. "Ik wil dat Daymist samen met mij op de buik afgaat, gezien we beiden behoorlijk lenig zijn en denkers." Begon ze en kikte de poes toe. "Oakshade aan jou de eer z'n lelijke gezicht misvormd te maken, Whirlpaw en Hazelpaw jullie gaan voor de achterkant. Succes allemaal, en uhm... Don't die." Dat was het enige wat ze kon zeggen, haar perfecte speech.

Sheet door Cricket van Kickstart

[/b]

Patrol 1

Thrushdive ging met de grote groep katten mee toen ze op weg gingen naar Windclan territorium. Daar zouden ze eindelijk die dassen gaan verjagen en zou Shadowclan een groot deel overnemen van Windclan territorium. Een soort beloning. Thrushdive kreeg te horen samen met Ashdrizzle, Thistleclaw en Lionpaw in de patrol van Butterstar te zitten. Samen met Ashdrizzle. Ashdrizzle. Oh, als hem maar niks overkwam. Butterstar kwam op het afgelopen toen de patrouille zich bij elkaar hadden verzameld. "Oke dan, Ashdrizzle, Thrushdive ik wil dat jullie onze grote vriend van de voorkant aanvallen. Thistleclaw en ik zullen op de poten werken terwijl jij Lionpaw op de rug probeert te komen om t hoofd een makeup beurt te geven." Thrushdive voelde een nerveus, maar opgelucht sprongetje toen hij hoorde samen met Ashdrizzle te moeten werken. Zo kon hij hem beschermen, als het nodig was. En van de voorkant aanvallen, dat moest goed komen. Vervolgens werden de andere instructies gegeven. "Lets go!" Zei Butterstar vervolgens, waarna ze opsprong en wegschoot. Thrushdive volgde, dicht bij Ashdrizzle blijvend omdat zij voornamelijk samen zouden werken. Bij de das aangekomen wierp hij een korte blik op Ashdrizzle en sprong vervolgens naar de kop toe. "Hallo daar," grauwde hij, zijn nagels uitgeslagen en tanden ontbloot.

Tag: Patrol 1

Verbaasd en overdonderd had de leerling staan trillen op zijn pootjes toen hij hoorde dat hij gekozen was om samen met één andere apprentice met de dassen af te rekenen. Waarom hij? Hij was geen vechter. Althans, nóg niet. Hij was er nog niet klaar voor, en toch had Butterstar hem gekozen. Aan de ene kant voelde hij zich erg vereerd, maar hij betwijfelde of hij hier heelhuids vanaf zou komen. Wat hem echter nog meer verbaasde was het feit dat hij zij aan zij zou gaan vechten met Butterstar zelf. Had ze echt zoveel vertrouwen in hem?
Zwijgend was hij de groep gevolgd het WindClan territorium in. Het was een geur die hij nog niet eerder geroken had. Erg lekker rook het niet, evenals de geur van de ShadowClanners aan hun zijde. "Oke dan, Ashdrizzle, Thrushdive ik wil dat jullie onze grote vriend van de voorkant aanvallen. Thistleclaw en ik zullen op de poten werken terwijl jij Lionpaw op de rug probeert te komen om t hoofd een makeup beurt te geven." Was het bevel dat Butterstar hen gaf. Trillend op zijn pootjes knikte hij. Hij probeerde de angst weg te slikken en wisselde blikken uit met de krijgers waar hij zij aan zij mee zou gaan strijden. Zij waren allemaal zo groot en zagen er machtig uit. Waarom had ze hem hier tussen gestopt? Toen Butter het sein had gegeven slikte hij voor een laatste moment en focuste zich volledig op zijn doel. Hij kon dit, hield hij zichzelf voor.

Patrol 3 {Innerghost, Silvercloud, Lurkingshade & Ashbrook}

Vandaag was anders. Heel anders dan normaal. Die zwakke windclanners hadden tot vandaag gehad om hun dasssenprobleem te verhelpen en anders zou er ingegrepen worden en Vixen had hard getraind. De poes had een normale dag gehad en nu was de maanloze nacht alweer aangebroken. De rode poes had zich zitten schoonmaken in haar den toen eindelijk de stem van Butterstar klonk. Haar oren luisterden gelijk aandachtig naar wat ze zei terwijl ze zich bij de grote groep katten mengde. Er kwam een toespraak over hoe die hazenvreters het niet voor elkaar hadden gekregen en nu Riverclan zou ingrijpen met hun probleempje. Dit zou samen met Shadowclan gaan, maar al was de poes loyaal aan haar clan, ze kon begrijpen dat samenwerken hierbij nodig was. Er werden namen genoemd. Toen ze haar naam erbij hoorde keek ze de poes vooraan de groep recht in de ogen. Hier had ze wel zin in.

Al snel vertrok de groep katten uit het kamp en Vixen liep een beetje stilletjes mee. In haar hoofd was ze al de vechttechnieken die ze had geleerd weer aan het ophalen. De poes liep aardig vooraan zodat ze goed kon zien wanneer de Shadowclan voor ze zou staan. Al was het niet nodig om ze te zien. De sterke geur van de andere clan kwam haar neus binnen en ze trok haar neus op. 1 keer, daarna nooit meer. Nu zou ze moeten luisteren naar een ander, of het nou een Riverclankat was of een moeraskikker was. De vier grote bomen kwamen in zicht en al snel was er een overleg bezig tussen de deputies en de leiders van de clans. De patrols werden opgenoemd. Zij viel onder Innerghost. Ze had geen idee hoe zij was. Misschien ooit dingen van gehoord, maar of het haar heel veel geboeid had, nee. Toch besloot ze de katten van haar patrol wel op te zoeken. Innerghost was makkelijk gevonden aangezien ze wel te herkennen was met haar blauwe ogen. Verder zat ze met nog twee anderen uit haar clan en die stonden er ook al snel. "Goed. Het belangrijkste is, is dat we de das verslaan en weg jagen. We zullen goed samen werken, goed op elkaar letten en door gaan. Niet toegeven aan vermoeidheid of pijn, we zijn warriors geworden omdat we dit kunnen," sprak Innerghost. "Lurkingshade en ik pakken de das van voren. Jullie drie verspreiden jullie aan de zijkant en achterkant van de das. Focus jullie op de rug, buik, poten en flanken," Natuurlijk had ze ervoor gekozen om haar eigen clan uit te kiezen om mee samen te werken voor de kop, maar zij ging akkoord met het plan. Om er met z'n allen op te springen had namelijk geen enkele nut. De rode poes knikte naar de twee andere waarmee ze de flank en achterkant van het beest zouden moeten 'onderhouden'. "Een gevecht kan je nooit helemaal voorspellen, luister dus goed naar je instinct maar geef niet op," Opgeven zou ze niet doen. "Blijf leven", gaf ze als kleine toevoeging met een grijns op haar gezicht. Het was een kleine toevoeging, maar wel een belangrijk iets.

"Het is tijd!", galmde over de groep katten die er stond. Vixen stond op en volgde de rest van de groep. Ze waren sterk, Riverclan natuurlijk, maar met die moeraskikkers aan hun zijde waren ze nog sterker. Of Windclan het goed zou vinden was een ander verhaal, maar misschien waren ze ze hen ooit nog dankbaar voor wat ze nu deden.

Vixen had niks gezegd de hele reis al was ze wel bij Ashbrook en Silvercloud in de buurt gebleven. Innerghost en Lurkingpaw had ze ergens in haar ooghoeken gehouden. Zoals al eerder was gezegd. 1 keer luisterde ze naar die dingen, daarna nooit meer. Ze moest volwassen zijn en dan moesten dit soort dingen soms gedaan worden. De poes had gelopen en vooral wat boze blikken gegeven naar de Shadowclanners. De groep katten kwamen aan bij de das. De das die weg zou zijn of dood. Ja, je moet er positief naartoe kijken natuurlijk. De nagels gingen uit, haren omhoog. Hoewel haar instinct had verteld om weg te rennen of juist andersom, om erop te springen, de poes bleef staan en begon langzaam naar zijn linkerflank te lopen. Hopelijk zou de das niet weten wat hij moest doen, aangezien er van alle kanten een kat zou moeten zijn om hem tegen te houden en/of pijn te doen. De rode warrior bleef staan en keek in haar ooghoeken naar de rest van de katten. Dassen hielden niet van stilstaan bij een gevecht, dus ze verwachtte ook niet dat het beest daar lang zou blijven staan.

Tag: patrol 4

Zenuwen gingen door haar lichaam terwijl ze haar staart schoonlikte. Het was een tik van haar, vandaag was de grote gevecht met de dassen en ook al had ze training gehad dan nog voelde ze zich niet zeker. Daymist had het gevoel dat zij nog is alles kon verpesten. Toen Butterstar eindelijk begon te praten rechtte de kattin haar rug en keek naar voren. 'Haal diep adem Day, de dood is niet zo erg als je weet dat je je clan een dienst doet.' Haar vaders stem fluisterde het zachtjes in haar oor. Adem in, adem uit. Daymist sloot haar ogen en voelde hoe haar hart rustiger werd. Ze kon dit, ze zou haar clan niet teleurstellen. Day hoorde haar naam en opende langzaam haar ogen en keek nog is naar iedereen, hoewel de kattin niet zo een hechtte band had met de katten, was ze toch gewend geraakt aan iedereen en het liefst zag ze iedereen terug keren. De kattin haalde eerst haar kruiden op voor ze iedereen volgde.

Toen iedereen was ingedeeld stond Day op en liep naar Futuresong, ze had al eens eerder met haar samen gewerkt en het ging wel goed. Met elke stap dat ze naar haar deputy zette voelde ze haar angst langzaam de grond in glijden en ook haar zenuwen, de patrol had niks aan een zenuwachtige kat. Alle katten die mee waren, waren stuk voor stuk sterk en moedig. "Ik wil dat Daymist samen met mij op de buik afgaat, gezien we beiden behoorlijk lenig zijn en denkers." Begon ze en kikte de poes toe. Daymist kreeg een zelfverzekerde blik en knikte terug. "Oakshade aan jou de eer z'n lelijke gezicht misvormd te maken, Whirlpaw en Hazelpaw jullie gaan voor de achterkant. Succes allemaal, en uhm... Don't die." Day stond op en keek naar de andere patrol leven voor ze tegen haar deputy zei 'Laten we er voor zorgen dat wij de laatste katten zijn die hij zal lastig vallen.' Haar ogen stonden vurig, deze kattin was er klaar voor om haar leven te geven om haar clan te verdedigen.

Notice: Het was toch wolfkiller die mee ging en niet Whirlpaw?

Tag: Patrol 2 [#TeamScrewstar]

Het was tijd om te gaan. De grote, grijze kater kwam overeind en banjerde achter Butterstar aan die hen vertelde dat ze op weg gingen naar het WindClan gebied, op zoek naar de dassen om hen te verslaan. Ze hadden veel te veel last opgebracht. Toen Panther eraan dacht trok hij kort zijn lippen op waarbij er een vijandige glinstering in zijn ogen kwam. Eenmaal aangekomen bij het verzamelpunt trippelde hij naar Shrewstar toe; hij was met de ShadowClan leider ingedeeld en had de opdracht gekregen om haar goed te beschermen aangezien de zwart met witte poes een aantal wonden had die ze bij hun eerdere ontmoeting nog niet gehad had. Hij had veel liever bij Butter gezeten, want hij kon niet anders dan vijandigheid voelen tegenover de andere Clan, maar hij moest doen met wat hij kreeg. Hij was eigenlijk allang blij dat hij mee mocht gaan. Een grijns kwam op zijn gezicht toen hij zag dat ook Graywing bij hem zat; hij beschouwde de andere kater als een vriend. "Hé." begroette hij de ander stilletjes. Panthergrowl grijnsde bij de opmerking over 'team Screwstar', het was de perfecte naam. Hij liep zij aan zij bij Gray maar zorgde er wel voor dat zijn gele ogen niet op zijn vriend bleven hangen maar goed de omgeving in de gaten hielden, zodat er niet zomaar een das uit de bosjes kwam springen die hun in één keer van de kaart af veegde. Toen zag hij echter Silvercloud staan; in een andere groep dan hem, maar hij wilde haar toch nog even het beste wensen. Snel miauwde hij een "Ik ga heel even succes wensen," tegen Graywing en liep snel naar de zilveren poes toe. "Hey." begroette hij haar waarna zijn blik naar Innerghost gleed. "Oh, jij zit bij de deputy. Wij hebben de leidster," hierbij grinnikte hij. De twee maakten niet zo'n vriendelijke eerste indruk, maar ja, als hij naar Butter keek dan was die ook niet al te vrolijk. "Maar euhm, veel succes." miauwde hij haar toe, twijfelde even maar gaf haar toen een vlugge lik over haar wang, waarna hij terugliep naar zijn eigen groep. Zijn blik viel vervolgens op Vixencry maar het leek hem raar om twee keer weg te lopen, dus gaf hij haar alleen een bemoedigende glimlach en een knikje. Hopelijk zou ze hem dat niet kwalijk nemen.

Hij knikte toen Tallshadow antwoord gaf op de opmerking van Acefray. Het was fijn om een Medicine cat in de buurt te hebben. Hij wist dat Acefray eerst warrior was geweest en dat de reden was dat hij mee kon vechten. Het precieze wist hij er natuurlijk ook niet van, hij zat nou eenmaal niet in de Shadowclan. Maar roddels verspreiden zich snel op een gathering. Als Acefray iemand moest helpen dan moesten ze het even met zijn vieren af, maar als ze goed samenwerkten kwam dat vast wel goed tenminste dat hoopte hij. Dassen waren niet de makkelijkste tegenstanders, dat had hij al een keer mogen ervaren. Het had hem een week in de Medicine cat’s den opgeleverd en een trauma die soms op de meest vervelende momenten naar boven kwam en hij hoopte dat dat nou niet zou gebeuren. Hij zou zijn best doen om het op de achtergrond te houden. Hij voelde het wel, maar zolang het hem niet ging belemmeren was dat niet erg. Toen Tallshadow in beweging kwam flankeerde hij zijn linkerflank. Zijn nagels gleden uit hun hulzen en boorden bij elke stap in de grond. Er lag een vastberaden en geconcentreerde grimas om zijn lippen. Hij trok gespannen met zijn oren toen het gekrijs van de dassen hoorbaar werd, daar gingen ze dan. Hij versnelde iets toen er een das voor hen verscheen. Hij dook naar links, waardoor hij langs de das rende. Toen bracht hij zijn gewicht op zijn achterpoten en sprong omhoog, precies over de das heen. Hij siste even toen de das hem een klap met zijn poot wist te geven. Warm bloed sijpelde door zijn crèmekleurige vacht heen. Hij had zijn schouder geraakt, maar de wond was niet diep. Opnieuw sprong hij op om boven op de das terecht te komen. Hij probeerde zijn nagels door de stugge huid van de das heen te boren en ondertussen op de das te blijven zitten die zich in alle bochten begon te wringen om hem eraf te krijgen.

Tag: Team 5

butterstar

I'm bulletproof,
nothing to lose

Er lag een zekere rust in de leader's ogen. Ze wist dat dit nodig was, dit belangrijk was en ze wist dat ze samen met Shadowclan dit aankonden. Haar poten droegen haar snel verder in de ren terwijl ze haar staart even tegen Lionpaw aandrukte om hem een laatste zekerheid te geven voor ze de dassen in het oog kregen. Nog een maal hapte ze naar adem en wendde haar patrol af richting de das die zij zouden aanvallen. "Lets do this." Siste ze voor Lionpaw uitstuivend om naar de voorpoten van het beest te duiken en meteen haar tanden hierin te zetten. De das had duidelijk geen behoefte aan hun plotse opkomst en begon om zich heen te vechten. Maar er lag maar een doel in Butter's ogen. De patrol beschermen zodat iedereen z'n werk kon doen. Haar tanden sloegen zich meer vast rond de poten blind vertrouwend dat zelfs de shadowclanners hun werk zouden doen.

#TeamGaystar1

You shoot me down
but I won't fall

Dreamteam #5

De kater glimlachte nog eens naar zijn team, en rende toen met ze in de richting van de dassen. Het gegil was al van verre te horen, wat hem vertelde dat ze niet de eerste patrol waren om te komen. Creamyfrost had zijn taak goed begrepen en probeerde meteen bovenop de das te komen, Tall zag hoe het hem de eerste keer mislukte, en hoe het ook daarna nog lastig bleef voor de kater om erop te blijven. "Ladies!" Riep hij, om aan te geven dat de twee bezig moesten gaan met het aanvallen van de poten, de das zou veel minder kunnen bewegen als die eenmaal veel pijn deden. "Ace," Richtte hij zich daarna tot zijn vriend, en glimlachte. "Let's do this!" Het was hun taak om de das bezig te houden, en dus sprong Tall op het beest af, die verwoed naar de kater op zijn rug beet. De Shadowclanner sloeg met zijn lange klauwen naar de ogen van het beest, en hoopte hiermee zijn aandacht te krijgen. De blik schoot inderdaad nu op hem en Ace, hoogste tijd om eens wat hell te geven aan dat beest.

De weg naar de das toe leek langer te zijn dan 'ie in werkelijkheid was. Om de een of de andere reden voelde ze zich veilig en onveilig tegelijkertijd. Alhoewel Tallshadow de reden was voor 't ene gevoel, was Sinclaw weer de oorzaak voor de andere. De das was momenteel niet haar grootste zorg. Echter, toen ze het beest zag begonnen haar nekharen toch wat omhoog te rijzen. Om dit te camoufleren knikte ze snel en instemmend op Tall's teken dat zij en Sinclaw in actie moesten schieten. Snel keek ze even opzij en wierp ze de zwart met witte poes een blik toe. Maar hierna focuste ze zich algauw weer op het gevaarlijke beest waarvoor ze helemaal naar hier waren gekomen en zwiepte ze met haar staart als teken dat ze in actie zou schieten. "Jij de linker, ik de rechter." Knikte ze nog naar de jongere krijger voordat ze naar voren sprong en een poging deed om haar nagels in het rauwe vlees van de das te pinnen. Starclanzijdank was dit haar gelukt. Tallshadow's afleiding zorgde er dan ook voor dat het enorme beest niet meteen naar haar uithaalde. Echter, toen de das dit wel deed en met zijn kaken naar haar nek schoot, wist ze deze behendig te ontwijken en klauwde ze algauw weer naar de achterpoot van de das, om deze lelijk toe te takelen met haar tanden.

Team 5

Twee grijs gekleurde Riverclan katten kwamen haar kant op en dat moesten wel Graywing en Panthergrowl zijn en ook een apprentice voegde zich bij hun groep. Shrewstar besloot wat meer bij Frostlake in de buurt te blijven, want ze bevond zich niet op haar volle krachten en ze vertrouwde de Riverclan katten niet met haar kostbare levens. "Goed, dan zijn we nu klaar om te gaan. Onderweg bespreken we wel hoe we dat beest aanpakken." Waarom nu al een tactiek beslissen als ze hun tegenstander nog niet eens hadden gevonden? De zwart witte poes begon al in een stevig tempo door te lopen, zodat haar poten alvast gewend zouden raken aan het gedreun van de grond en dat haar spieren alvast warm zouden worden. Met die verwondingen nog op haar lijf was de kans op een plotselinge krampaanval groot en als ze daar last van zou krijgen voor de kaken van een das dan .. Ze slikte het idee maar weg.
Verderop, ver gelegen van de andere patrouilles, bracht de lucht opeens de geur van das met zich mee. Shrewstar liet haar groene kijkers naar achteren flitsen, om oogcontact te maken met de katten in haar groep. "We zullen de das eerst vermoeid maken, dus Graywing als jij met Skypaw de kop van de das zoveel mogelijk afleidt en aanpakt, dan nemen Frostlake en Panthergrowl de poten voor hun rekening, ik zal proberen op de rug van de das te komen. Als we hem op de grond hebben gewerkt zal hij even niets kunnen." Ze draaide zich weer om en spitste haar oren. "We zijn allemaal van plan heelhuids terug te komen, dus doe geen onverwachtse dingen." Bromde ze nog.

tag -- patrol 2 (iemand mag de das wel tevoorschijn laten komen c: )

sinclaw

I cannot stop this
sickness taking over

Mevrouw dacht zeker dat ze zo goed was hmm. Haar gele ogen stonden koud terwijl ze met Tallshadow meesprintte. Soms verachtte ze haar dikke vacht gezien ze half stierf van de hitte die ze al opwekte maar negeerde het sneller rennend. Kinderachtig wellicht maar ze wou er eerder zijn dan Littlestream. Zodra ze bij de dassen aankwamen hapte ze even naar adem. Sommige waren hun aanval al begonnen maar angst schoot heel even door haar aderen heen an snapte Tallshadow haar daar net zo snel weer uit. De woorden van Littlestream kwamen nauwelijks tot haar door en waar ze normaal kattig had geantwoord knikte ze nu en schoot naar voren om haar lange nagels uit hun hulzen te laten schieten en de poot van het beest vast te grijpen. Ze zag vanuit haar ooghoek de Das reageren op Little's aanval maar beet daardoor zelf alleen maar meer vast terwijl ze met haar klauwen zijn onderbuik probeerde te bewerken.

#Team5c:

It takes control and drags me into nowhere

Ace liep met hun dreamteam verder richting de dassen, de sterke geur ervan stak al in zijn snuit. Wat afwezig begon hij te denken over wat hij wist over dassen, en dat hij een stuk heel belangrijke info niet wist. Kon je dassenvlees eten? Waarschijnlijk wel, alles was te eten als je honger had of Ace heette. Maar was het ook lekker? Hij kende niemand die ooit das op had, maar hij wou heus wel de eerste zijn. Even keek hij opzij naar zijn teamleden, en herhaalde zijn vraag. 'Denk je dat das lekker smaakt?' Het was immers iets heel belangrijks, wie weet was het wel lekker. Je zou er vast veel voedsel aan hebben.. Hehe. Maar hij moest nu maar op gaan letten op des betreffende lopende maaltijd zelf. Meteen ging Creamy aan het werk, en hij waardeerde de fantatiekheid enorm. Met een grijns op zijn gezicht keek hij terug toen hij zijn naam hoorde. 'Indeed' Reageerde hij nog terwijl hij als een ware tank naar voren stoof. Zijn manier van vechten was even recht door zee als zijn manier van doen. Hij liep letterlijk recht op het beest af, gaf een klap richting zijn snuit en ging op zijn achterpoten staan. Met deze actie zou hij hopelijk de aandacht krijgen. Een groot, pluizig en tijdelijk omhoog staand wezen zou heus wel opvallen. Jammer genoeg eiste zwaartekracht al weer snel zijn tol en stond hij weer op vier poten, maar hij was nog lang niet klaar. Hij sprong al weer naar voren en haalde fanatiek uit naar de snuit van het monster, en enkele keren richting diens ogen en oren. Al met al leek het erop dat hij voor nu meer pestte dan schade aanrichtte. Maar het beviel hem wel. Toen de das zich keerde naar Little, en zo dus zijn nek openstelde, hapte hij er even in. Natuurlijk moest hij hierna weer snel naar achteren springen, en had hij met name een grote hap dassenpels in zijn muil zitten. Met een vies gezicht tufte hij het op de grond. 'Neem eens een bad man' Klaagde Ace nog wat na. Misschien was das opeten nog niet zo'n geweldig idee, al wou hij het nog altijd proberen.

{ Dreamteam 5

Tevreden keek de kater rond zijn team, ieder druk bezig met zijn of haar taak. Little en Sin leken goed samen te werken voor nu, en ook Ace stelde hem allesbehalve teleur. Zijn vriend stormde naar voren en wist inderdaad de aandacht van de das van Creamyfrost af te leiden. Daarna stapte hij echter weer even naar achter en spuugde stukken vacht uit, Tall lachte eens terwijl hij de plaats van Ace innam en een poging deed het beest zijn ogen te raken. "Je moet hem ook niet opeten," Riep hij de andere Shadowclanner grinnikend toe, en ontweek met moeite een boze klap van het beest in zijn richting. Als ze de poten en ogen uitschakelden was de rest een eitje.

{ Dreamteam #5

Het lukte hem zijn nagels door de dikke huid van de das te boren. In zijn ooghoeken zag hij hoe Littlestream en Sinclaw naar de poten van de das grepen. Toen gleed zijn blik naar voren waar Tallshadow de das probeerde af te leiden en met succes. Hij kon er niets aan doen dat hij moest grijnzen toen hij het gesprek tussen de twee katers opving, een das opeten? Maar veel tijd om er over na te denken had hij niet. De das was wel minder gaan bewegen, maar hij probeerde zich nog steeds los te worstelen. Acefray had het voor elkaar gekregen om in de nek van de das te happen en hij volgde zijn voorbeeld. Zijn tanden boorden zich op dezelfde plek als de Shadowclanner de das gegrepen had. Alleen de huid en de pezen van de das waren stug. Hij kon er een behoorlijke wond van maken, maar dood zou de das er niet aan gaan. Hij was ook gedwongen de das los te laten toen deze zijn kop naar achteren bracht om hem in zijn schouder te bijten, dat moest hij niet hebben nadat de das hem daar al had gekrapt, dus was hij genoodzaakt los te laten . Hij viel weer van de rug van de das af en lande soepel naast het beest. Toen kwam het eerste beeld, het was enkel een flits maar genoeg om hem van zijn stuk te brengen. De kwaadaardige ogen van de das die Lynxfang aan de kant sloeg en zich op hem richtte. Hij lag heftig bloedend op de grond, nog net in staat om overeind te komen. Hij slikte en in een moment van onoplettendheid boorde de das zijn tanden in zijn poot. Een gepijnigde miauw verliet zijn keel terwijl hij zijn poot los probeerde te rukken.

Tag: Team 5

Tag: #4

De apprentice was iets dichter naar de Riverclan deputy gaan staan toen deze de strategie begon uit te leggen. Hij keek een beetje op naar de poes en trok even kort met zijn oortje. Hij was behoorlijk enthousiast om eens een deputy van een andere clan te zien. Dit was namelijk de aller eerste keer dat hij de deputy en leader van Riverclan zag. Even liet hij zijn oogjes naar Oakshade gaan. Zijn staartje zwiepte verwachtingsvol heen en weer toen hij zich wat rechter trok en ze samen verder liepen om een das te gaan zoeken. Ze moesten namelijk eerst een das zien te vinden voordat ze er één konden wegjagen of doden. Nu dat ze op weg waren werd hij toch een beetje zenuwachtig. Hij zou het dier niet eens kunnen herkennen. Het enige wat hij wist was dat het beest de kleuren zwart en wit had en een stukje groter was als de grootste kat die hij kende. Maar niemand kon hem precies zeggen hoe groot en waar je ze zou kunnen vinden. Daarom volgde hij maar netjes de warriors. Zijn oortjes schoten naar voren toen hij een luid geluid hoorde. Het leek wel alsof er een kat over elk takje liep dat die tegen kwam. Hazelpaw bleef staan waar die stond en wiebelde nu wat zenuwachtig met zijn oortjes. Zijn blik was gericht op Futuresong. De das was nog buiten hun zicht, maar de geur die de wind meenamen verried zijn aanwezigheid, net als het vele lawaai dat hij maakte.

Daar stonden ze dan, het moment van de waarheid. Vele levens zouden verloren gaan, anderen zouden zwaar gewond raken. En op dit moment... Op dit moment wist Whirl niet meer zeker of hij dit wou. Maar, hij moest zijn leven op kunnen geven voor de clan, anders werd hij nooit warrior. En het hoorde zo. Zijn oortjes wiebelde bij de woorden van Futuresong, hij wierp de zogeheete Hazelpaw een veelbelovende blik toe. De katten liepen, op zoek naar een das. Vrijwel tegelijk met de Shadowclan apprentice keek hij naar de Deputy. God, het klonk kinderachtig, maar hij had liever zijn leven in zijn moeders handen.

Sky above me

Earth below me

FIRE WITHIN ME

patrol 4