Now its time to say goodbye to the things we loved and the innocence of youth || BADGER FIGHT

Haar kopje ging van links naar rechts, de discussie tussen de verschillende katten nauwlettend volgende. Haar felle amberkleurige ogen vernauwden zich en dreigend nam ze een stap naar voren toen Butterstar grauwde naar Everstar. Als die lompe katten nu nog van plan waren om een kerngezonde Clanleider aan te vallen dan waren ze.. gewoon lomp inderdaad. Spottedwish had haar oortjes plat in haar nek gelegd en wachtte af op hetgeen wat de rosse leader zou zeggen. Ergens besefte de jonge krijger wel dat ze het stuk territorium kwijt waren. Echter kon haar brein dit maar niet vatten, zeker niet nu er zoveel monden gevoed moesten worden in de Clan. En heel stiekem besefte ze ook dat dit deels hun eigen fout was. Everstar had maar eerder moeten ingrijpen op het dassenprobleem. Want nu hadden ze een veel groter probleem. Eentje die ze waarschijnlijk minder snel opgelost zouden kunnen krijgen.

_{Na een tijdje werd hij gewoon.. wakker. Het verbaasde hem dat hij überhaupt nog wakker werd; hij was op het randje van de dood geweest en het was dan ook een wonder dat hij hier als een vis op het droge naar adem aan het happen was. Doffe stemmen weerklonken in zijn kop en de combinatie van deze stemmen met het felle licht dat van de zon kwam zorgde ervoor dat hij een barstende koppijn had. Hij voelde de pijn in zijn zij en rug nog niet, dus hij had ook nog niet door dat hij de wonden had. Was 't allang weer vergeten. Hij was sowieso vergeten waar hij was. Fourtrees? Was er een Gathering? Hij wist 't werkelijk niet. Hij probeerde zijn grote kop op te tillen maar liet deze meteen kreunend weer zakken. Nope, dat was niet prettig. De stem van Butterstar bereikte zijn kop en meteen spitste hij zijn oortjes alert. Zijn lichaam begon weer wat op te warmen en nu begonnen de wonden ook akelig te prikken. Waar was die Acefray als je 'm nodig had? Opnieuw probeerde Panther zijn kop op te heffen en nu zag hij het; zowel Butter als Innerghost en Everstar waren met elkaar aan het praten. Het klonk niet vriendelijk en ergens kon de grijze warrior dat wel snappen; het was niet echt de bedoeling dat iemand zomaar je territorium kwam binnenlopen. Maar toch was hij er heilig van overtuigd dat dit het juiste was om te doen. Want iedereen had last gehad van de dassen en nu niet meer. Een scherpe pijn in zijn rug deed hem opschrikken uit zijn gedachtes en zachtjes kermde hij. Hij had plantjes nodig of zoiets, iets om de pijn te verlichten.}

Een RiverClan apprentice mompelde iets onverstaanbaars. Everstar wierp even een blik op hem. Had hij niet geleerd om zich niet met dit soort zaken te bemoeien? Butterstar leek er zelf ook niet al te blij mee te zijn dat haar jonge clangenoot zijn gedachten hardop had uitgesproken. "Eigenlijk wel," zei Innerghost met een irritante kalmte. "Vergeet niet dat we hier alleen zijn, we hebben nog meer warriors achter ons staan. Kijk maar eens goed." Everstar had het wel gemerkt. Hun clans waren niet ver weg. Twee clans. Foxdung, dit is niet hoe het hoort te gaan. Twee clans horen niet samen te spannen tegen een derde. Zo'n samenwerking tussen twee clans, het was bespottelijk. In een paar dagen zouden die twee elkaar ook weer in de haren vliegen, zoals gewoonlijk. Everstar besefte dat ze geen andere keus had dan dat moment af te wachten. Alleen samen met ThunderClan zouden ze met genoeg katten zijn om de twee andere clans terug naar hun eigen gebied te jagen. Maar hoewel Silverstars clan op dit moment ook iets tegen RiverClan had, die ook van hen land had gestolen, zou Everstar nooit ook maar proberen vriendschap met ze te sluiten.
"Everstar, je hebt heel simpel de keus. Ik ga niet moeilijk doen. Of je vertrekt nu met alle vier je poten nog onder je lichaam of ik zorg er persoonlijk voor dat je geen poot meer hebt om op te staan", voegde Butterstar nog aan Innerghosts betoog toe. Everstar zag vanuit haar ooghoeken dat Spottedwish een stap naar voren zette. Ze wist dat de warrior het niet eens was geweest met haar vaders verbanning, maar ze leek zelf in ieder geval nog loyaal te zijn. Everstar keek haar collega van RiverClan met vernauwde ogen aan. "Als het alleen ons tweeën was geweest hier, had je geen schijn van kans gehad", siste ze. Ze keek de katten tegenover haar nog een keer aan. Everstar wilde het niet toegeven, maar ze hadden gelijk. Ze waren met veel meer, ze kon niets doen. Ze had het graag geprobeerd. Ze durfde te wedden dat ze Butterstar een leven af zou kunnen nemen voor ze zelf overwonnen zou worden door een overmacht. Ze kon het haar patrouille echter niet aandoen. Zij hadden maar één leven. "Geniet er maar van nu je nog kan, Innerghost, het zal niet voor lang zijn." Ze draaide zich om en gaf met een zwiep van haar staart aan dat Spottedwish, Barksound en Goldenrain haar moesten volgen. In gedachten vervloekte ze zichzelf. Ze had zelf iets aan die dassen moeten doen. Maar wat dan? Haar clan zou verzwakt geweest zijn. Misschien was ShadowClan allang van plan geweest om een stuk territorium over te nemen en door de dassen WindClan te laten verzwakken, zou ze hen daarvoor de perfecte kans hebben gegeven. Ja, Butterstar had gedreigd, maar Everstar had nooit verwacht dat ze met een andere clan zou samenspannen tegen hen. Ze had nooit gedacht dat Shrewstar in zoiets toe zou stemmen. Ze had het fout gehad en nu waren ze een belangrijk jachtgebied kwijt, met bladkaal voor de deur.