Now its time to say goodbye to the things we loved and the innocence of youth || BADGER FIGHT

Innerghost gaf Butterstar niet echt de kans op uit te spreken, misschien niet geheel verstandig, want nog meer vijanden kon Shadowclan nauwelijks hebben. Hun banden met Thunderclan en Windclan, vooral Windclan, waren al totaal bagger. Maar goed, Butterstar had niet het recht haar warriors te commanderen. Shrewstar en zij en warriors met toestemming, voornamelijk Senior Warriors, niet anders. Innerghost motiveerde Tallshadow om door te gaan. Hij was één van de betere warriors en moest doorzetten. Hij moest laten zien hoe sterk hij was en Innerghost wist dat Thrushdive hierbij betrekken de sleutel was. Ze wist dat Tallshadow veel verloren had deze avond. Zijn moeder was een leven kwijt, hij was zijn oudste broer kwijt en zijn voormalige mentor. Dat was veel voor op één avond. Teveel. Elke gestorven warrior was er één teveel. "Voor Thrush," sprak Tallshadow, waarna de gespierde warrior moeizaam opstond. Innerghost haalde diep adem. Haar schouder deed enorm veel pijn en ze wist ook niet hoelang ze nog door kon gaan. Maar zolang ze nog kon staan, bleef ze doorgaan, ongeacht wat. "Laten we de grenzen markeren van ons nieuw landgoed, iets wat zeker niet verspild mag worden na alles," sprak Innerghost. Ze moest laten zien dat Shadowclan nog sterk op hun poten stonden, na alles wat er gebeurd was deze avond. De Shadowclan deputy hield haar kop geheven en begon te lopen. "Kom, Tallshadow," miauwde ze toen ze weg liepen van de andere katten, de drukte, het chaos. Ze begonnen bij het eerste deel hun geuren te markeren, de kans bestond ook dat ze Windclan katten zouden treffen, als ze niet sliepen, maar ergens betwijfelde Innerghost dit ook.

Innerghost en Tallshadow zijn even niet aanspreekbaar. Ze zijn de nieuwe grenzen aan het markeren.
Tag: Tallshadow.

Ze was het eens met Innerghost's handelen om Butterstar niet zomaar bevelen te laten opperen. Het was voor het goede doel bedoeld, maar wie had haar de leiding gegeven om de daarvoor uitgekozen warriors te kiezen? De zwart witte poes leek echter niet veel puf meer over te hebben om er iets van te zeggen, dus keek ze maar toe hoe de zwarte deputy haar zoon met zich meenam om hun opgeeiste gebied te claimen. Wat hadden ze ervoor betaald? Drie levens, waarvan er twee voor goed weg waren. De clanleader drukte haar oortjes tegen haar kop en richtte haar kijkers op haar clangenoten. "We gaan." Antwoordde ze kortaf, nadat ze nog een koude blik richtte op de Riverclan katten. Zat de moordenaar van haar zoon daartussen ..?
Ze trok het lichaam van haar zoon bij zijn nekvel omhoog en wachtte tot er tenminste een paar katten haar voorbeeld volgden met het lichaam van Frostlake en ook tot een paar katten alvast richting het kamp vertrokken. Dit werd een stille nacht ..

tag -- Vertrekkende

Hij volgde het voorbeeld van de deputy, en hief zijn hoofd in de lucht. Niet op de manier dat het hooghartig was, maar om te laten zien dat hij zijn waardigheid nog bezat, en droeg ter ere van zijn broer. Zijn broer die nu door zijn gewonde en verzwakte moeder opgetild werd. De vacht van de kater rees bijna omhoog uit woede voor het feit dat er niet meteen een warrior stond om het van haar over te nemen, maar hij wist hem naar beneden te houden en richtte in plaats daarvan zijn aandacht weer op het markeren van de nieuwe grenzen. Dit gebied was het ongetwijfeld niet waard, maar het was het enige wat ze eraan over gehouden hadden. Hij wierp zijn blik bij die gedachte op Innerghost, die een klein eindje voor hem liep. Zou ze daar net zo over denken? Was dit een fout geweest, die Shadowclan duur had komen te staan? Misschien wel. Misschien was hij niet de enige die dat dacht. Al was het oneervol voor zijn broer om het te denken, want zijn broer was niet gestorven voor een fout, maar voor het nalatenschap van de clan.

Tag: Innerghost - Grenzen markeren

Het ene moment moest ze mee de grenzen gaan markeren, het andere dan alweer de gewonde helpen. Maar nog voordat ze hier de kans toe kreeg kondigde Shrewstar aan dat ze terug gingen. Ze wierp nog snel een droevige blik op Tallshadow, waarna ze zich omdraaide en achter de anderen aan hinkte. Ze had haar kopje teleurgesteld laten hangen en keek met haar wazige groene blik naar de grond waarover ze liep. Alhoewel dit gebied nu van hen was wist ze dat dit nooit zo zou aanvoelen. Waarschijnlijk omdat twee van hun meest loyale krijgers gestorven waren, hier, op grondgebied dat eigenlijk aan een andere clan toe behoorde. Eigenlijk had ze ook geen zin om zich weer als medicine cat voor te doen. Ze werd nu getraind tot krijger! Waarom moest men haar steeds aan haar verleden herinneren? Stiekem was ze daarom een beetje teleurgesteld geweest toen Innerghost een belangrijke taak van haar had afgepakt en in plaats daarvan had gezegd dat ze de anderen moest helpen. Ze wist wel dat haar kennis nu goed gebruikt kon worden, maar alsnog kon ze het niet laten om toch weer die ene koesterende leegte in haar hart te voelen.

Tag: Vertrekkende

Innerghost liet haar ijzige blik over hun nieuwe gebied heen glijden. Open, helemaal open. Niets voor Shadowclan katten. Zij waren het soort dat jaagde vanuit de duisternis van de schaduwen. Zij sloegen toe uit het niets. Dit was geheel iets anders. Er was dan wel prooi te vinden. In de holen waar de dassen hadden geleefd zouden snel genoeg weer konijnen te vinden zijn. En in dit hoge gras waren zeker veldmuizen te bespeuren. Maar of dit geschikt was voor Shadowclan? Nee, totaal niet. En om hier te komen moesten ze eerst ook een kleine Thunderpath oversteken. Dit was totaal niet handig en het totaal niet waard. Maar het behoorde nu tot Shadowclan. Dus dit was nu hun gebied en dit zouden ze houden, om de trots en eer van Shadowclan hoog te houden. Dit was een enorme fout geweest en deze fout had het leven van twee eervolle warriors gekost. Ze perste haar kaken op elkaar terwijl ze doorliep en Tallshadow mee wenkte met haar staart. Ze kwamen al snel bij het eerste punt toe om hun nieuwe grens te markeren. Innerghost rolde door het gras en markeerde de grens. In stilte keek ze naar Tallshadow om te zien of hij haar voorbeeld volgde.

Tag: Tallshadow.

De kater had zijn hoofd niet gehangen, niet nu er andere clankatten waren die het konden zien. Hij was, hoezeer hij het ook ontkende soms, een warrior waar naar opgekeken werd door sommigen, in ieder geval door apprentices. Als hij het nu niet bij elkaar wist te houden, wie dan? Vandaar dat hij met geheven hoofd verder liep, zijn deputy achterna, en inderdaad net als zij in het gras ging rollen om de grens te markeren. Grappig haast, het bebloede gebied, vervloekt met de dood van twee eervolle warriors, werd gemarkeerd met de geur van bloed. Het was onmogelijk die hier nu niet te ruiken. De kater stonk ernaar, zowel van de das als van de wond in zijn zij, en ook Innerghost had de geur in haar vacht zitten. Ironisch haast.

Tag: Innerghost

Ze vond het belachelijk. Maar het was nodig. Als het al nog niet duidelijk genoeg was, moest het duidelijk worden dat dit gebied nu tot Shadowclan behoorde. Niet langer van Windclan, al wou Innerghost dit gebied niet eens meer zo graag. Maar ze konden het niet zomaar opgeven, niet na wat er allemaal gebeurd was. Innerghost stond op en keek naar Tallshadow. Ze slaakte een zucht en wierp een blik op de lucht. Ongelooflijk, het begon langzaam zelfs alweer licht te worden. "Laten we verder gaan," doorbrak Innerghost vermoeid de stilte. Haar stem was schor en het duizelde de deputy wat. Maar ze ging door. Ze begon dus alweer naar het volgende stuk toe te lopen om daar vervolgens haar geur te markeren, ondertussen alert op de mogelijke komst van Windclan. Wie wist kwam de eerste ochtendpatrouille van Windclan zo.

De kater had geen slaap, integendeel, hij trilde van de schok van het verliezen van zijn broer, en van het bevechten van de dassen. Daarbij had hij altijd al een soort ongewone hoeveelheid energie, gewoon omdat hij diep in zijn hart nog steeds kitten was? Het was hem een raadsel, maar op momenten als deze kwam het van pas. Zeker toen hij eindelijk helder zag hoe Innerghost eraan toe was, en naar haar toe snelde om haar subtiel te ondersteunen. Natuurlijk niet teveel, want hij was niet van plan om de mogelijke Windclan patrouille het idee te geven dat zijn deputy verzwakt was, maar genoeg zodat het lopen haar een stuk minder moeite zou moeten kosten. Snel markeerde ook hij het gedeelte van de grens waar ze waren, en ging toen verder met subtiele ondersteuning. "Ik doe het fysiek markeren anders wel," Bood hij aan, niet bezorgd, dat had de poes nu niet van hem nodig, eerder matter-of-fact achtig omdat ze het niet konden gebruiken dat hun deputy door een overschot aan rollen haar schouder nooit meer kon gebruiken.

Het was weer grenzenchecktijd. Everstar leidde de patrouille langs het Donderpad, waar alles rustig was, op de langsrazende monsters na. Plotseling werd de zware, prikkende geur van het zwarte pad echter overstemd door een overweldigende ShadowClan geur. Het rook bijna alsof heel ShadowClan heir de grens was overgestoken. "Snel", zei ze tegen de katten van haar patrouille. Wat was hier aan de hand? Viel ShadowClan binnen? De wind droeg een vreemde mengelmoes van geuren mee. ShadowClan, RiverClan, bloed. Het leek haast alsof de twee clans op WindClan territorium met elkaar hadden gevochten. Nee, niet met elkaar. Met dassen. Dus Butterstar had haar woorden waargemaakt en was zelf iets aan de dassen gaan doen. Hoe had ze het in StarClansnaam voor elkaar gekregen om ShadowClan mee te laten helpen? Dat werd duidelijk toen ze de twee ShadowClanners zag, Innerghost en het zoontje van de leider, die doodleuk grensmarkeringen stonden te plaatsen middenin het WindClan gebied. Everstar rende naar voren en hield met een grauw voor hen halt, haar nagels uitgeslagen. "Waar denken jullie dat jullie mee bezig zijn?" gromde ze. De twee zagen er niet al te fris en fruitig meer uit. Het leek erop dat het een zwaar gevecht voor hen was geweest.

OOC: Er mogen nu nog 3 WindClanners reageren, waarvan max. 1 apprentice

_{Het was lang geleden dat Golden aan een patrouille deed. Meestal was hij druk met alleen jagen en de Clan bewaken. Zijn blik gericht op zijn leider trippelde hij achter haar aan. Meteen al schoot zijn staart omhoog bij het opvangen van een grote groep ShadowClangeur. 'Ligt het aan mij of zijn we nu al in ShadowClanterritorium?' merkte hij op. Tuurlijk wist hij al dat dit nogsteeds WindClanterritorium was. En hier hoorde geen enkele geur dan WindClan en konijnen. Echter leek Everstar dat ook gemerkt te hebben. "Snel" klonk de stem van de leider. Golden versnelde zijn passen en draafde richting de plek. Nogsteeds achter zijn leider aan. Zijn goudbruine ogen werden groot van verbazing. Dommige dassen waren gevlucht, sommige lagen dood. En de katten zagen er niet uit. Een mengsel van RiverClan en ShadowClangeur vemengde zich met bloed. Hij vouwde zijn oren plat bij het zien hoe een paar ShadowClanners het deel van het WindClanterritorium markeerden. "Waar denken jullie dat jullie mee bezig zijn?" gromde Everstar tegen de katten. Dat wou Goldenrain ook wel is weten.}

De laatste tijd had Barksound zich veel meer aangemeld voor patrouilles. Vooral om de nursery en grumpy Brindleleaf te vermijden. Vandaag was hij mee gegaan met Everstars patrouille, iets wat voor hem een beetje vreemd was. De laatste keer dat hij met haar buiten was, had ze door hem een leven verloren, zo had hij het toch altijd gezien. Even trok de kater met zijn oren toen ook hij een scherpe geur van Shadowclan opving. Shadowclan? In hun territorium? Even ging zijn kop naar Goldenrain, waarna deze naar de leader ging die hun zei om snel te zijn. Zonder te twijfelen liep de kater achter het duo aan en liet even kort zijn blik naar de andere twee katten achter hem gaan. Zijn vacht ging overeind staan toen hij in de verte onbekende katten spotte. Wat was dit in Straclansnaam?! Barksound zette zijn poten automatisch wat verder uit één en liet zijn kop dreigend zakken, waarbij hij kort blies naar de dichtstbijzijnde kat. Het was hem niet ontgaan dat ook Riverclan geur hier rond hing. Hadden ze zich verenigd om hun kamp binnen te vallen? Om hun territorium van hun af te pakken? Ondanks zijn dreigend houding bleef hij naast Everstar staan en liet haar het woord doen. Deze keer zou hij zich niet zomaar terugtrekken, zoals hij als apprentice wèl had gedaan.

Spottedwish hoorde bij de patrouille die was samengesteld door Everstar en liep dus met geluidloze en vluchtige passen achter de rest aan. Zodra deze halt hielden bij het zien van twee Shadowclanners voegde ze zich echter naast hen en wierp ze haar goudkleurige ogen bijna meteen op het bekende gestalte. Tallpaw! Dacht ze bij zichzelf, al had de kater nu vast zijn krijgersnaam gekregen. Spottedwish beet op de binnenkant van haar kaak en verplaatste de verraste blik in haar ogen door een vijandelijke, zodat het niet zou opvallen dat ze de bruine kater ergens van kende. Ze wist dat Everstar al vraagtekens had gezet bij haar loyaliteit aan de Clan, het laatste wat ze moest doen was die vermoedens dus vaststellen. Zwijgend stond ze naast de andere twee krijgers terwijl ze haar blik van haar eigen Clanleider liet verplaatsen naar de Shadowclan deputy. Stiekem voelde ze toch enkele prikkels in haar buik, zich afvragende wat er nu precies zou gebeuren.

Natuurlijk kon niemand hen ooit in rust grenzen laten markeren, want daar waren de hazenvreters al. In zekere zin was het hun fout dat Thrush overleden was, al durfde de kater dat niet te opperen en wist hij ook wel dat het dom klonk. Hij zou niets zeggen over zijn broer, in fact, bedacht hij zich toen zijn blik naar Innerghost ging toen de stipjes aan kwamen racen, het zou handiger zijn als hij helemaal niets zei. Het was niet alsof er heel veel zinnigs uit zijn mond zou komen anyways.

butterstar

I'm bulletproof,
nothing to lose

Ze was doodop dat was niet te ontkennen. Ze was absoluut uitgeput en haar wonden waren pittig aan het bloeden. Toch had ze de hulp van Acefray afgeslagen en had ze een zachte knik gegeven op de harde woorden van Inner. Het boeide haar niet meer. Het was over. Alle doden die in haar clan waren gevallen waren nu gewroken en daar ging het haar om. De shadowclanners konden roepen dat Riverclan niemand was kwijt geraakt maar daar hadden ze het mis. In de afgelopen tijd had Riverclan de meeste leden verloren aan de dassen. Vrienden en familie waren ze kwijt geraakt maar dat zou nu niet meer gebeuren. Zo'n misselijkmakende dood als ten onder vallen aan de dassen zou niet meer voorkomen. En elke Shadowclanner had geweten wat er te wachten stond met hier komen. Nee dit was niet Riverclan's schuld hoe je het ook mocht wenden of keren.

De geur van Windclan liet haar echter grommend overeind komen en seinde enkele van haar warriors die al klaar hadden gestaan om te vertrekken. Met een harde blik in haar ogen stapte ze richting Everstar zelf die aangekomen was op het slachtveld en met een verhoogde stem vroeg wat hier gaande was. Een kille grinnik gleed over haar lippen haar aanwezigheid prijsgevend en met harde blauwe ogen staarde ze queen hazenvreter aan. "Waar lijkt het op Everstar, je hebt je ultimatum overschreden en ik heb je beloofd wat er zou gebeuren als je je niet aan mijn voorwaarden hielt. Dit gebied behoort nu toe aan Shadowclan." Waar ze de kracht vandaan haalde om te spreken liet haar bijna verbaast kijken maar ze hielt haar koelte en sloeg haar kortharige staart heen en weer. "Nou als je er nog om wil vechten met je zielige patrol ga je gang. Riverclan heeft nog wel wat aan je mee te delen. Als we vijf dassen neer kunnen halen moet dat ook wel lukken met een paar miezerige windclan katten." Siste ze haar stem emotieloos maar o zo gevaarlijk terwijl ze haar nagels in de grond drukte. Everstar zou wel beter moeten weten dan nu een gevecht beginnend. Hoewel alle katten van shadowclan en Riverclan samen gewond waren hadden ze alsnog een veel grotere groep. Ze waren met zo'n 15 leden. De dode of meest gewonden wegrekenend. Dat zou drie tegen 1 zijn. Zelfs Everstar was niet zo stom om dat te riskeren toch?

You shoot me down
but I won't fall

Innerghost accepteerde de hulp van Tallshadow maar gewoon en liet hem het zware fysieke werk doen. Of zwaar? Nu was het zwaar voor Innerghost omdat rollen niet goed was voor haar schouder. In plaats daarvan liet ze hier en daar gewoon haar geur achter en liet ze Tallshadow haar helpen. Maar toen drong er een sterke Windclan geur haar neusgaten binnen. Ja hoor, al snel kwamen Everstar en drie andere warriors in beeld. "Waar denken jullie dat jullie mee bezig zijn?" Vroeg Everstar. Innerghost ging stevig staan en wierp een koude blik op de Windclan leider. "De dassen zijn verjaagd en/ of dood. Wij nemen als prijs dit stuk gebied in beslag, gezien jullie er niks aan hebben gedaan," sprak Innerghost. Vervolgens kwam Butterstar naar voren en bevestigde alles nog eens. Nu was Innerghost tevreden met haar toespraak, gezien de deputy zelf ook wel wist dat ze niet zonder hulp konden nu. Een gewonde deputy en warrior tegen een sterke patrouille in de meerderheid. Nee, dat was niet mogelijk. Maar nu had ze Riverclan nog eens aan haar kant. Innerghost ging stevig naar de Riverclan leader staan terwijl deze sprak.

Innerghost en Tallshadow zagen er beide niet al te fris en fruitig uit. Die twee zouden zeker niet in staat zijn tot een gevecht. Ze waren echter niet alleen Butterstar dook op uit het gras en voegde zich bij de ShadowClanners. Een grom welde op in Everstars keel. Hoe konden twee clans zo naast elkaar staan? Hadden ze soms geen enkel zelfrespect? "De dassen zijn verjaagd en/ of dood. Wij nemen als prijs dit stuk gebied in beslag, gezien jullie er niks aan hebben gedaan," zei Innerghost. "En je dacht zeker dat wij daar vrolijk in mee zouden gaan?", gromde Everstar. Haar nagels prikten gaatjes in de grond en ze keek Innerghost ijzig aan. Ze verlegde haar blik naar Butterstar toen die begon te spreken. "Waar lijkt het op Everstar, je hebt je ultimatum overschreden en ik heb je beloofd wat er zou gebeuren als je je niet aan mijn voorwaarden hielt. Dit gebied behoort nu toe aan Shadowclan", miauwde de visvreter met een arrogant lachje op haar snuit. "Nou als je er nog om wil vechten met je zielige patrol ga je gang. Riverclan heeft nog wel wat aan je mee te delen. Als we vijf dassen neer kunnen halen moet dat ook wel lukken met een paar miezerige windclan katten." Everstar keek langs haar heen. Ze zag meerdere grote, kleurloze vormen in het gras liggen. Dus ze hadden de dassen werkelijk verslagen. Everstar moest toegeven dat ze best blij was dat ze nu van die rotbeesten af waren. Ze zaten nu echter met nieuwe indringers opgescheept. Ze keek Butterstar weer aan en snoof. "Jullie zien eruit alsof jullie een muis nog niet zouden kunnen verjagen op dit moment", zei ze. "Dachten jullie dat de dassen een uitdaging waren? Wacht dan maar tot je WindClan over je heen krijgt." Als deze drie zielige katten representatief waren voor de staat waarin de rest van hun clan verkeerde... Ze besefte echter ook dat enige voorzichtigheid geboden was. Ze wist niet hoe ver weg de rest van de Shadow- en RiverClanners was. Het grootste deel van WindClan zat in het kamp of was ergens in het territorium aan het jagen, zich niet bewust van wat hier gebeurde. Het grootste deel was waarschijnlijk te ver weg en te afgeleid om een signaal te horen. Ze waren hier nu dus met zijn vieren en dat zouden ze niet in één tel kunnen veranderen. Hun fitheid ten spijt waren ze nog altijd kansloos tegen twee hele clans.

LIONPAW

Maybe we can bribe the clanleader!
No, that won't work, she has a clan.

De strijd was gestreden. Hijgend en uitgeput stond het kleine katertje te trillen op zijn poten. Bloed stroomde uit de wond rond zijn oog, waardoor hij deze niet meer kon openen. Een beetje wanhopig strompelde hij naar zijn leider. Hij was bang, bang dat hij blind zou raken. Al vond hij dat hij dit niet mocht laten merken. Wat als ze hem zwak vond? Ze had hem immers vertrouwd als enige apprentice in haar badger squad, dat was toch wel een hele eer geweest.
Eenmaal bij Butterstar aangekomen ontmoette hij al snel de woedende blik van een rode poes en enkele katten die bij haar leken te horen. Een andere Clan? Waarschijnlijk. Hij luisterde naar hun woordenwisseling terwijl zijn haren omhoog rezen en er een klein gegrom uit zijn keel kwam. Hij moest zich inhouden geen lelijke woorden uit te spreken tegen de rode poes. Hij was normaal niet zo. Het liefst wilde hij vrede tussen alle Clans. Alles delen, maar zó respectloos tegen zijn leider spreken? Nee, dat vond zelfs hij te ver gaan. Langzaam maar zeker begon hij te beseffen dat zijn ideaal niet werkte. Deze katten waren al te ver heen. Hongerig naar territorium en macht. "Wij hadden tenminste de ballen om ook maar iets te doen tegen die beesten." mompelde hij haast onverstaanbaar. Hij was misschien wel verminkt voor zijn leven, en dit was de dank die ze ontvingen?

Now its time to say goodbye to the things we loved and the innocence of youth || BADGER FIGHT - Pagina 7 1Sk1ZOe

Everstar leek totaal niet blij te zijn, maar dat kon de deputy niets schelen, zeker niet na alles wat er was gebeurd en hun complete geschiedenis samen. "En je dacht zeker dat wij daar vrolijk in mee zouden gaan?" Vroeg Everstar vervolgens. Innerghost zwaaide met haar dikke start terwijl ze de leader met felle ogen aankeek. "Eigenlijk wel," sprak de deputy kalm met een uitdaging in haar ogen. Ze hadden tevens heel Riverclan achter hun staan. Toen begon Butterstar te spreken en ze liet haar gaan. "Jullie zien eruit alsof jullie een muis nog niet zouden kunnen verjagen op dit moment," sprak Everstar. Innerghost zwaaide met haar lange dikke zwarte staart terwijl ze stond waar ze stond, wel met een bloedende schouder. "Dachten jullie dat de dassen een uitdaging waren? Wacht dan maar tot je WindClan over je heen krijgt." Innerghost snoof. "Vergeet niet dat we hier alleen zijn, we hebben nog meer warriors achter ons staan. Kijk maar eens goed," sprak Innerghost, doelend om de enkele Shadowclan warriors die nog aanwezig waren en alle Riverclan katten. Daarnaast was niet heel Shadowclan en Riverclan aanwezig.

Er werd wat heen en weer gespard over wat er gebeurde en over wat de rechten waren van bepaalde katten. Tall kon het niet laten even te zuchten toen de Windclanners begonnen te klagen over het feit dat ze gered waren. Gered ja, want het was niet alsof die clan zelfs iets had gedaan tegen de dassen, en of dat aan de slechte deputykeuze lag - ja dat ging hij Everstar voor eeuwig aanrekenen - of aan iets anders, dat kon de kater bar weinig schelen. Hij keek enkel gefocust naar de katten, klaar om in te grijpen wanneer het nodig was, maar voor nu verliep alles nog vredig.

De harde kille blik lag nog altijd in haar ogen terwijl ze luisterde naar de windclan leider. Ondertussen propte ze snel haar staart in Lionpaw's bek om hem te weerhouden van nog erger uit te spreken en een oorlog te veroorzaken voor hun voeten. Wanneer leerde de apprenticen ou eindelijk eens dat het niet aan hem was om te oordelen over wat wel of niet kon. "Everstar, je hebt heel simpel de keus. Ik ga niet moeilijk doen. Of je vertrekt nu met alle vier je poten nog onder je lichaam of ik zorg er persoonlijk voor dat je geen poot meer hebt om op te staan." Grauwde ze haar nagels in de grond slaand en verlaagde haar lichaam iets klaar voor de aanval. Vuur was aanwezig in haar ogen. Ze moest het niet durven om nog een keer een opmerking uit te halen. Butterstar was meer als klaar met alles dat er gebeurd was. Ze wou gewoon naar haar nest en uitrusten. Klaar zijn met dit alles.