Now its time to say goodbye to the things we loved and the innocence of youth || BADGER FIGHT

Hazelpaw bleef wijs aan de kant zitten toen de das, zo goed als verslagen, op de grond viel. Het beest was volledig blind, zijn buik lag bijna open en de bloedende snee in zijn hals zei hem dat het dier niet lang meer te leven had. Toch bleef de apprentice aan de kant zitten, waar hij net terecht was gekomen. Zijn rechter voorpoot lag namelijk helemaal open en heel groot stuk vacht was zelfs helemaal verdwenen. Hij snapte niet dat andere katten zomaar durfde rond te lopen met zulke vreselijke wonden. Hij hield zich stil, wetend dat hij elke beweging als een steek in zijn lichaam zou voelen. Dit was de eerste keer dat hij echt gewond was geraakt dus hij wist ook niet goed wat wel en niet te doen. Met dat hij zijn poot voorzichtig neer wilde leggen op de grond, snoof hij kort en kneep zijn ogen automatisch dicht. Hij had nog nooit zulke pijn ervaren. Zijn oogjes schoten dan ook lichtelijk in paniek open. De das had ondertussen het leven gelaten, maar dat wilde niet zeggen dat deze ramp helemaal gedaan was. Er waren gewonden, waaronder hijzelf, én doden dus het was nog helemaal niet gedaan.

De das van patrol 4 is dood

Tag: Open

Alle dassen waren nu verslagen. Haar das, de das van Butterstar, de das van Shrewstar, Tallshadow en Futuresong, allemaal verslagen. Sommigen dood, anderen gevlucht. Maar niet langer hier. De dassen waren geen zorg meer. Maar nu waren er wel andere dingen. Het duizelde Innerghost, ze had veel bloed verloren. Ze kon echter nog wel blijven staan en haar blik viel op Hazelpaw, zijn hele poot lag open. "Acefray!" Riep Innerghost luidkeels. Toen ze ook nog eens Thrushdive zag, zonk haar hart. Nee, dit kon Shrewstar niet hebben, dit kon de clan überhaupt niet gebruiken, niemand niet. "Acefray!" Riep ze nogmaals. Zelf bleef ze staan waar ze stond, niet wetend waar de deputy beginnen moest. Zoveel gewonden. Dit had hun zoveel moeten kosten. Was dit wel goed geweest? Hadden ze dit beter niet anders moeten aanpakken. En dan was Shrewstar zelf een leven verloren. Ze hadden zoveel opgeofferd. Nee, Shrewstar kwam zoveel dichter bij haar laatste leven. Dit kon én mocht niet. Ze maakte een besluit en begon naar het lichaam van Shrewstar toe te hinken. "Iedereen, help elkaar!" Riep ze, terwijl ze vermoeid en duizelig, waarschijnlijk niet in een rechte lijn naar haar leader, beste vriendin toe hinkte. Toen ze bij Shrewstar aankwam, zonk ze door haar poten. "Shrewstar, word wakker, kom terug," murmelde ze, terwijl ze haar neus tegen de wang van de leader aan drukte.

Het hele gebeuren was snel voorbij gevlogen en nog voor ze 't wist waren alle dassen dood. Echter waren dat niet de enige slachtoffers die waren gevallen. Haar groene blik was zo groot als de maan die 's nachts heerste en al hinkende liep ze naar Shrewstar. Haar hart bonkte in haar keel toen ze zag dat deze midden in het proces zat van een leven te verliezen. Vervolgens gleed haar blik over de rest, algauw nog een bewegingloos lichaam opmerkende. Ze moest niet bevestigen wie het was want Butterstar had al naar Acefray om hulp geroepen. Het was Thrushdive, de oudere broer van Tallshadow. In een fractie van een seconde nam een ijzige klauw haar hart beet. Het voelde aan alsof een plotse koude haar tot op het bot had geraakt toen ze langzaam maar zeker haar kopje richting de bruine tabby draaide. Haar ogen werden nog groter dan ze al waren toen ze doorhad dat hij op de grond lag. Met snelle, hinkende passen liep ze naar hem toe, haar pijn negerende. "Tall? Tall?! Alles oké?" Vroeg ze terwijl ze met haar neusje onderzoekend aan hem snuffelde. Vervolgens richtte ze haar groene blik in de zijne en liet ze een sidderende ademzucht uit haar mond glijden. Wat moest ze zeggen? Ze had zijn broer zien liggen en was ervan overtuigd dat die niet meer te redden viel; als oud medicine cat wist ze dat gewoon. En dan nog zijn moeder.. Starclan nee! Waaraan had hij dit te danken?! Voorzichtig duwde ze haar voorhoofd tegen zijn kopje en probeerde ze hem gerust te stellen. Maar geen woord verliet haar mond, simpelweg omdat ze niet wist wat ze moest zeggen. Was het genoeg voor hem om te weten dat ze er was? Stiekem hoopte ze van wel want voor nu was dat al wat ze kon doen.

Hazel's oogjes werden groot toen hij zag dat er wel degelijk levenloze lichamen op de grond lagen. Het was er niet één, geen twee, maar wel drie verschillende katten die het leven hadden gelaten, drie katten die hij direct herkende. Hij had hen alledrie bij het vertrek in het kamp nog uitbundig zien praten, maar nu was het gedaan. Zijn oren schoven in zijn nek toen hij uiteindelijk tot de conclusie kwam dat het alleen maar Shadowclanners waren, geen enkele Riverclan kat. Hij snoof bij die gedachte en draaide zijn kop met een ruk om toen een Riverclan poes kwam vragen of het wel ging. Hij haalde zijn lip op en blies naar de poes, waarna hij zich nogal onhandig recht trok. "DIT IS ALLEMAAL DE SCHULD VAN RIVERCLAN, WE HADDEN NOOIT MOETEN GAAN!!" gromde hij luid, zodat iedereen het kon horen. "Eerst Shrewstar, dan Thrushdive en nu ook Frostlake," vervolgde hij en liet kort zijn blik gaan naar het zwarte hoopje vacht aan de rand van de open plek. "Wie zegt er dat Riverclan hen in de heetst van de strijd zelf niet heeft vermoord? Wie zegt er dat ze deze actie niet gewoon gebruikt hebben voor hun eigen doelen?!" Hazelpaw blies nog een laatste keer in de richting van de dichtstbijzijnde Riverclanner en werkte zich vervolgens wat meer in de richting van zijn eigen clangenoten.

De poes voelde een enorme druk op zowel haar schouders als haar hart. Hoe kon ze nu tegen hem liegen? Stiekem had ze niet liever gedaan dan hem te zeggen dat alles oké zou komen. Maar dan zou het niet lang geduurd hebben of hij had haar leugen doorzien. Daarom dat ze strak haar lippen op elkaar hield en hem slechts de warmte van haar kopje tegen de zijne gunde. Toen Acefray verklaarde dat Thrushdive zich bij Starclan had gevoegd, luid genoeg zodat iedereen in de omgeving het kon horen, voelde ze haar hart breken. Ze gaf Tallshadow een troostende lik en hoopte slechts dat de kater in staat zou zijn om terug naar het kamp te lopen. En anders zou ze hem wel steunen, ook al deed haar eigen schouder enorm veel pijn.

Littlestream heeft een grote snee in haar schouder die doorloopt tot de knie van haar linkervoorpoot.

Panthergrowl ligt bewusteloos aan de kant, dus die mag door een kat bij Acefray worden gebracht of door Acefray zelf opgehaald worden. Er is een hap vlees uit zijn rug en hij heeft diepe krassen in zijn zij.

Dit keer kwam ze niet meer zo rustig ter aarde als gewoonlijk. Met een schok begon er weer lucht door haar longen te stromen en haar oogleden vlogen open. Heftig begon ze naar adem te snakken, dankbaar de lucht weer opnemende en keek verschrikt voor zich uit. Het duurde even voordat haar blik weer helder werd en ze de verschillende vormen van katten en de zwart witte hopen vacht van de verslagen dassen kon zien. Nu pas voelde ze iets tegen haar wang gedrukt en met een schok merkte ze haar deputy op. Eigenwijs kwam ze overeind, haar oren in haar nek gedrukt, omdat ze nog een keer een leven was verloren door domme keuzes, maar toen ze een van haar zonen als een verslagene verderop zag, zonk haar hart haar weer in de poten. Met een klap kwam ze weer terug bij de werkelijkheid en een schreeuw van afgunst verliet haar mond.
Met energie die ze nog niet helemaal terug had gekregen hinkte ze naar het lichaam van haar zoon en met tranen die uit haar ooghoeken stroomden, die ze niet gelaten had in Starclan, drukte ze zich tegen het lichaam van Thrushdive en drukte hopeloos haar snuit tegen die van haar zoon. Onverstaanbaar begon ze te jammeren en probeerde de kater op zijn poten te krijgen, door zichzelf als steun voor het levenloze lichaam te gebruiken, maar de koude aanraking vertelde haar al genoeg. Het was alsof ze de ontmoeting met haar zoon daarboven alweer was vergeten, zo hulpeloos bevond ze zich bij het lichaam van haar zoontje.
Maar.. het waren niet de dassen die ze daar de schuld van kon geven. Ze kwam bevend overeind, nog een bittere traan rolde over haar wang en ze keek om zich heen. Felle blikken wierp ze naar de Riverclanners, maar toen ze Frostlake ook onbeweeglijk op de grond zag liggen, verdween het vuur weer uit haar smaragdgroene ogen. Nee.. nee. "We moeten zo snel mogelijk terug.." Murmelde ze zachtjes en stapte beschermend rond het lichaam van haar zoon. "Acefray, zorg dat onze clan zo snel mogelijk klaar is om te gaan." Probeerde ze met haar gewoonlijke sterke stem te zeggen, maar ze voelde dat er een knik in zat.

Innerghost staarde naar de bewegingloze lichaam van Shrewstar. Ze moest wakker, terugkomen, nu. Ze moesten terug naar het kamp, maar het lichaam verplaatsen van Shrewstar was niet mogelijk, straks vond ze haar weg niet terug naar haar lichaam. Ondertussen hoorde Innerghost Hazelpaw roepen. Het was de schuld van Riverclan, zei hij. Zij hadden dit veroorzaakt. Innerghost kneep haar samen en een gevoel van schuld vulde haar aderen. Zij had zo nodig in moeten stemmen, zij had er op gestaan. Lust naar meer territorium was te groot geweest. Ze wierp een blik over haar schouder naar de apprentice, wie een Riverclan poes bij zich vandaan had gejaagd, en Acefray was intussen met hem bezig. Hazelpaw kon wel eens gelijk hebben. Als Riverclan nooit met dat idee was gekomen... Ze slaakte een zucht op haar leader. Ze moest wakker worden, voor de clan, for starclans sake! Shrewstar opende opdat moment haar ogen en kwam direct overeind. Innerghost trok haar kop terug en keek naar haar leader. "S-Shrew..." ze wou haar voorbereiden op de dood van Thrushdive, maar de poes leek hem al gevonden te hebben. Ze ging er direct op af en haar hart brak toen ze Thrushdive overeind probeerde te helpen, als of de kater helemaal niet dood was. Maar haar leader had het al snel door en begon te jammeren. Hartverscheurende kreten vulde hun. Innerghost vouwde haar oren gebroken naar achteren terwijl ze een blik op de grond wierp. Vervolgens keek ze om zich heen en al snel vond ze ook een ander bewegingloos lichaam. "Frostlake!" Riep ze ademloos uit, terwijl ze op de zwarte kater af stapte. Hij was een warrior geweest die ze wel als een vriend had kunnen beschouwen en nu was hij er niet meer. Ze tikte haar neus in zijn vacht en voelde dat hij inderdaad bij Starclan was. Acefray was al begonnen met het verzorgen van de gewonden, Innerghost zelf moest eigenlijk ook verzorgd worden. Maar dit kon wachten tot in het kamp. Ze mocht dan veel bloed verloren hebben, duizelig zijn en een gevaarlijk diepe wond hebben, deze kon wachten. De deputy zou eerst de belangrijke dingen afronden, voor ook maar iemand haar belemmeren mocht. "We moeten zo snel mogelijk terug.." hoorde ze Shrewstars stem. Innerghost knikte. "Kom op iedereen, in beweging!" miauwde ze, om iedere geschokte kat aan te wakkeren. "Acefray, zorg dat onze clan zo snel mogelijk klaar is om te gaan." Innerghost keek om zich heen en toen Butterstar begon te spreken begonnen haar haren te tintelen. Ondanks alles had ze respect voor de Riverclan leader, maar het was niet aan haar om bevelen naar haar warriors uit te roepen. "Sinclaw, Littlestream laat geurmarkeringen achter, dit gebied behoort nu aan shadowclan." Innerghost keek ongelovig naar de Riverclan leader. "Littlestream kom." Innerghost stapte direct op de Riverclan leader af. "Littlestream is ex-medicine cat en zelf ook flink gewond. Ik ga de geur markeren met Tallshadow en Littlestream haar kennis kan nu beter gebruikt worden bij het helpen van de anderen," sprak Innerghost, misschien wat fel. "Kom Tallshadow," murmelde ze, terwijl ze naar de gechoqueerde kater toe liep. "Hou nog even vol, Tallshadow, je kan dit en je broer zou niet anders willen," moedigde ze de kater aan, terwijl ze hem een zacht setje gaf met haar neus. "Laten we de grenzen markeren van ons nieuw landgoed, iets wat zeker niet verspild mag worden na alles," bromde ze, waarna ze begon te lopen.

TAG: Tallshadow - Grenzen markeren.

Hazelpaw's adem was iets sneller geworden nadat hij zijn gedacht eens duidelijk met de andere gedeeld had. Hij plofte zichzelf wat verdwaasd neer en liet zijn blik naar zijn poot gaan, die in zijn ogen niet echt meer op een poot eruit zag. Het was eerder een hoopje vlees en bloed met af en toe een pluk vacht ertussen. De woorden van de Riverclan poes waren maar vaagjes tot hem gekomen en hij had dan ook niet echt de moed en de kracht om daar op te antwoorden, al wist hij dat hij haar sowieso wel in de haren was gevlogen moest hij niet zo gewond zijn. Hazel richtte zichzelf, na even voor zich uit te staren, even op toen Acefray plots voor hem stond. Kort trok hij met zijn oren en vermeed oogcontact met de kater. "Sinclaw, Littlestream laat geurmarkeringen achter, dit gebied behoort nu aan shadowclan." Hij vernauwde zijn ogen toen hij de woorden van de Riverclan leader te horen kreeg. Daarmee kregen ze hun doden niet terug. even ging zijn mondhoek de lucht in bij het felle antwoord van Innerghost op Butterstar's woorden, waarna hij zijn kopje met een ruk naar zijn poot liet gaan. Acefray had zich over zijn wond ontfermd, maar dat beviel hem niet echt. Alles stak en deed pijn. Hij trok dan ook automatisch zijn poot wat dichter naar zich toe. "Damn it," gromde hij kort, eerder zijn eigen poot vervloekend dan wat de Medicine cat deed. Zijn oren gleden in zijn nek, waarna hij kort naar de kater keek. Zijn houding leek dan wel dreigend, maar aan zijn snoet was duidelijk te zien dat er toch sprankje angst in hem heerste. Dit was zijn eerste echte gevecht geweest en clan genoten waren om hem heen gestorven. Natuurlijk dat dat allemaal naar zijn kopje steeg. Daarover gesproken, Hazelpaw's blik begon wat wazig te worden, waardoor hij kort met zijn ogen knipperde. "Waarom is alles zo donker?" murmelde hij eerder tegen zichzelf dan tegen Acefray. Ondanks zijn wazige blik bleef de kater nog gewoon zitten zoals die zat, zonder om te vallen. Hij wilde nu gewoon terug naar het kamp, weg van deze plek vol met onheil.

Tag: Acefray