Now its time to say goodbye to the things we loved and the innocence of youth || BADGER FIGHT

Het duurde allemaal te lang, de das lag nu al een tijd op de grond, maar hij was te druk bezig met poten afweren om ook eigenlijke schade toe te kunnen brengen. Vandaar dat de hulp die Butterstar bood meer dan welkom was. Hij knikte in antwoord, en sprong naar voren toen de leidster het beest bezig hield. Daar plantte hij zijn poten in de wonde in de nek, en trok er fel en gepassioneerd aan. Het was de hoogste tijd dat dit eens eindigde, want het had hem al teveel gekost. Niet dat Thrush dood was, dat was onmogelijk en ook onwaar. Het maakte dus dat de kater met hernieuwde kracht zijn nagels in de vacht van het beest liet zinken. Dit deed hij furieus en net zolang totdat het licht in de ogen van de das gedoofd leek te zijn. Toen liet de kater zich uitgeput van inspanning en bloedverlies op de grond vallen, zijn ogen vochtig, Thrush was niet dood.

Das Patrol 2 is dood, dit maakt dat alle dassen verslagen zijn. Victory!

Hazelpaw bleef wijs aan de kant zitten toen de das, zo goed als verslagen, op de grond viel. Het beest was volledig blind, zijn buik lag bijna open en de bloedende snee in zijn hals zei hem dat het dier niet lang meer te leven had. Toch bleef de apprentice aan de kant zitten, waar hij net terecht was gekomen. Zijn rechter voorpoot lag namelijk helemaal open en heel groot stuk vacht was zelfs helemaal verdwenen. Hij snapte niet dat andere katten zomaar durfde rond te lopen met zulke vreselijke wonden. Hij hield zich stil, wetend dat hij elke beweging als een steek in zijn lichaam zou voelen. Dit was de eerste keer dat hij echt gewond was geraakt dus hij wist ook niet goed wat wel en niet te doen. Met dat hij zijn poot voorzichtig neer wilde leggen op de grond, snoof hij kort en kneep zijn ogen automatisch dicht. Hij had nog nooit zulke pijn ervaren. Zijn oogjes schoten dan ook lichtelijk in paniek open. De das had ondertussen het leven gelaten, maar dat wilde niet zeggen dat deze ramp helemaal gedaan was. Er waren gewonden, waaronder hijzelf, én doden dus het was nog helemaal niet gedaan.

De das van patrol 4 is dood

Tag: Open

Alle dassen waren nu verslagen. Haar das, de das van Butterstar, de das van Shrewstar, Tallshadow en Futuresong, allemaal verslagen. Sommigen dood, anderen gevlucht. Maar niet langer hier. De dassen waren geen zorg meer. Maar nu waren er wel andere dingen. Het duizelde Innerghost, ze had veel bloed verloren. Ze kon echter nog wel blijven staan en haar blik viel op Hazelpaw, zijn hele poot lag open. "Acefray!" Riep Innerghost luidkeels. Toen ze ook nog eens Thrushdive zag, zonk haar hart. Nee, dit kon Shrewstar niet hebben, dit kon de clan überhaupt niet gebruiken, niemand niet. "Acefray!" Riep ze nogmaals. Zelf bleef ze staan waar ze stond, niet wetend waar de deputy beginnen moest. Zoveel gewonden. Dit had hun zoveel moeten kosten. Was dit wel goed geweest? Hadden ze dit beter niet anders moeten aanpakken. En dan was Shrewstar zelf een leven verloren. Ze hadden zoveel opgeofferd. Nee, Shrewstar kwam zoveel dichter bij haar laatste leven. Dit kon én mocht niet. Ze maakte een besluit en begon naar het lichaam van Shrewstar toe te hinken. "Iedereen, help elkaar!" Riep ze, terwijl ze vermoeid en duizelig, waarschijnlijk niet in een rechte lijn naar haar leader, beste vriendin toe hinkte. Toen ze bij Shrewstar aankwam, zonk ze door haar poten. "Shrewstar, word wakker, kom terug," murmelde ze, terwijl ze haar neus tegen de wang van de leader aan drukte.

Hevig bewogen haar flanken op en neer en liet ze de das los zodra deze levenloos neer viel. Haar blauwe ogen stonden wijd open terwijl haar flanken op en neer schoten. Haar ogen zochten haar deputy en duwde die snel overeind. "Kan iedereen nog staan!" Riep ze rond als reactie op Innerghost en knikte naar de Shadowclanner dat die bij haar leader moest blijven voor zij zelf iedereen begon te controleren. De tabby bruine warrior hoorde daar ook bij. "Thrush sta op het is over." Mompelde ze maar haar ogen werden langzaam groter het stijve lichaam voelend. Ze hapte naar adem en hief haar kop op. "Acefray hier! Thrushdive heeft je nodig!" Riep ze duidelijk over alle katten heen lichte angst in haar lichaam aanwezig. Nee Thrush. De kat die onder leiding van haar had gestaan.. Die moest terug komen. HEt moest wel. Ze had Shrewstar beloofd op haar zoon te letten..

Het hele gebeuren was snel voorbij gevlogen en nog voor ze 't wist waren alle dassen dood. Echter waren dat niet de enige slachtoffers die waren gevallen. Haar groene blik was zo groot als de maan die 's nachts heerste en al hinkende liep ze naar Shrewstar. Haar hart bonkte in haar keel toen ze zag dat deze midden in het proces zat van een leven te verliezen. Vervolgens gleed haar blik over de rest, algauw nog een bewegingloos lichaam opmerkende. Ze moest niet bevestigen wie het was want Butterstar had al naar Acefray om hulp geroepen. Het was Thrushdive, de oudere broer van Tallshadow. In een fractie van een seconde nam een ijzige klauw haar hart beet. Het voelde aan alsof een plotse koude haar tot op het bot had geraakt toen ze langzaam maar zeker haar kopje richting de bruine tabby draaide. Haar ogen werden nog groter dan ze al waren toen ze doorhad dat hij op de grond lag. Met snelle, hinkende passen liep ze naar hem toe, haar pijn negerende. "Tall? Tall?! Alles oké?" Vroeg ze terwijl ze met haar neusje onderzoekend aan hem snuffelde. Vervolgens richtte ze haar groene blik in de zijne en liet ze een sidderende ademzucht uit haar mond glijden. Wat moest ze zeggen? Ze had zijn broer zien liggen en was ervan overtuigd dat die niet meer te redden viel; als oud medicine cat wist ze dat gewoon. En dan nog zijn moeder.. Starclan nee! Waaraan had hij dit te danken?! Voorzichtig duwde ze haar voorhoofd tegen zijn kopje en probeerde ze hem gerust te stellen. Maar geen woord verliet haar mond, simpelweg omdat ze niet wist wat ze moest zeggen. Was het genoeg voor hem om te weten dat ze er was? Stiekem hoopte ze van wel want voor nu was dat al wat ze kon doen.

Hij verborg zijn hoofd in zijn poten, bang om de horrors te zien waar hij niet op zat te wachten. Maar hij stelde zich aan, want het was niet Thrush, en als het Thrush was dan was zijn broer slechts aan het spelen, hoe kittenachtig dat ook klonk. Want dat was zijn broer, altijd de lolbroek, degene die iedereen aan het lachen kreeg ook tijdens dit soort momenten. Toen hij echter stemmen hoorde, van de leidster van Riverclan, van mede Shadowclanners, huiverde hij. Hij bewoog echter pas weer toen Little naar hem toe kwam, haar neus over zijn vacht gaande om te kijken of hij te erg gewond was. De kater keek op naar haar, zijn ogen vochtig waardoor ze glommen, ogen vol van hoop. "Hij is het niet Little," Mauwde de kater zacht, zijn toon maakte al duidelijk dat hij haar nodig had om hem hier zeker van te maken. "Hij is het niet, zeg me dat hij het niet is.." Hij rilde nog eens terwijl een zucht uit zijn mond kwam, terwijl zijn gezicht even vertrok van de pijn in zijn zij. Nog steeds durfde hij niet op te staan, bang voor het aanzicht, maar Little zou hem zeggen dat het Thrush niet was, dat alles goedkwam, en dan konden ze samen naar Ace.

Hij had zijn best gedaan, maar gefaald. Hij had Shrewstar niet kunnen beschermen van de das, ze was gestorven. Ze had één van haar kostbare levens verloren. De zwarte kater stond aan de grond genageld, kon niks anders doen dan toekijken. Overwinningskreten klonken her en der, de dassen waren allemaal verslagen. Het woud was eindelijk verlost van de aanvallen die veel te lang hadden geduurd. Om hem heen stoven katten naar hun gewonden toe. Nog altijd bleef de zwarte kater staan, hij keek hoe katten naar Thrushdive toe spurtte. Zijn oud leerling was gesneuveld in dit gevecht. Een tweede steek ging door zijn hart heen. Hij had hem betere vechttechnieken moeten leren, hij had ervoor moeten zorgen dat hij nog beter kon vechten en dan had hij misschien nog wel geleefd. Frostlake slikte een keer moeizaam. Niemand leek zich te bekommeren om hem. Hij hoestte een keer. Dikke druppels bloed kwamen uit zijn keel zetten. Verbaasd keek hij naar de grond, die roodgekleurd werd door het bloed dat hij ophoestte. De kater zette een paar passen naar achter. Een pijnscheut ging door zijn lichaam heen. Verbaasd draaide hij zijn kop. Een enorme wond in zijn flank. Zijn zwarte pels die doordrenkt was met bloed. Zijn ademhaling versnelde een klein beetje, hij deed een aantal passen naar achter. Passen die aanvoelden alsof men stenen onder zijn poten gebonden had. De zwarte kater had zichzelf naar de rand van het strijdveld gewerkt, ogen nog altijd ongelovig op zijn extreem diepe wonden gericht. Hij had het niet gemerkt. Voor een tweede keer hoestte hij bloed op. Zijn lichaam verloor de controle en met een lichte stuiptrek stortte hij in. De kater die lang zo groot en dapper was geweest, genoten had in het trainen van de nieuwe generaties. Een kater die had gefaald in de liefde wat dat betrof. De pijn werd heviger, zijn hele lichaam trilde. Zijn dikke vacht zette zich op. Hij had het koud. Niemand leek hem gezien te hebben. Zijn ogen waren weid opengesperd. Een nieuwe brok bloed kwam uit zijn keel zetten. Zijn ademhaling deed nu pijn. Het zicht vervaagde, maar dat kwam door de tranen die zich een klein beetje in zijn ogen vormden. Was dit dan zijn einde? Was dit dan zijn leven geweest? "I love you, Minnowleaf. I'm sorry.. so.. sorry.." Langzaam zakten zijn ogen dicht, waarbij er een traan uit zijn ooghoek drupte en op de aarde kletterde. Een andere traan droop over zijn zwarte vacht naar beneden en liet een donkere streep achter. Bij die laatste woorden had hij ook meteen zijn laatste adem uitgeblazen. Frostlake was dood. Gestorven als een echte warrior.

Frostlake is dood.

Alles ging ontzettend snel, innerghost kwam er bij en hielp hn met de das. Vanuit haar ooghoek zag Daymist wle een apprentice aan de zijkant zitten maar die was ook gewond. Daymist greep nog een keer de buik van de das om die heftiger te verwonden.
Een stuk van het buik lag open en ze zat zelf onder het bloed, niet alleen die van haar maar ook die van de das. Daymist knipperde met haar ogen, haar hoofd deed pijn en het bloedde bij haar oor een beetje, Daymist schudde haar hoofd en knipperde de sterretjes weg, hoewel ze het zelf niet kon zien was een stuk van haar vacht weg bij haar nek. Wankelend liep de jonge kattin naar de leerling toe en keek bezorgd naar de wond. 'Doet het veel pijn?' vroeg ze rustig en knipperde nog een keertje met haar ogen om haar zicht wat scherper te zetten. Het was voor de apprentice waarschijnlijk voor het eerst dat ze in zo een grote en heftige gevecht meedeed, al kon zij dat natuurlijk niet weten. Om haar heen hoorde ze verschillende katten naar elkaar miauwen. Er waren doden gevallen en vele waren ernstig gewond..

Tag: Hazelpaw
(Ik zit een beetje vast met school waardoor mijn posten echt flut zijn dus sorry)

Hazel's oogjes werden groot toen hij zag dat er wel degelijk levenloze lichamen op de grond lagen. Het was er niet één, geen twee, maar wel drie verschillende katten die het leven hadden gelaten, drie katten die hij direct herkende. Hij had hen alledrie bij het vertrek in het kamp nog uitbundig zien praten, maar nu was het gedaan. Zijn oren schoven in zijn nek toen hij uiteindelijk tot de conclusie kwam dat het alleen maar Shadowclanners waren, geen enkele Riverclan kat. Hij snoof bij die gedachte en draaide zijn kop met een ruk om toen een Riverclan poes kwam vragen of het wel ging. Hij haalde zijn lip op en blies naar de poes, waarna hij zich nogal onhandig recht trok. "DIT IS ALLEMAAL DE SCHULD VAN RIVERCLAN, WE HADDEN NOOIT MOETEN GAAN!!" gromde hij luid, zodat iedereen het kon horen. "Eerst Shrewstar, dan Thrushdive en nu ook Frostlake," vervolgde hij en liet kort zijn blik gaan naar het zwarte hoopje vacht aan de rand van de open plek. "Wie zegt er dat Riverclan hen in de heetst van de strijd zelf niet heeft vermoord? Wie zegt er dat ze deze actie niet gewoon gebruikt hebben voor hun eigen doelen?!" Hazelpaw blies nog een laatste keer in de richting van de dichtstbijzijnde Riverclanner en werkte zich vervolgens wat meer in de richting van zijn eigen clangenoten.

Acefray kwam net van de das af, die nu dood was, en keek even rond. Hij zou zich niet bij een nieuw team voegen, nu zou hij vooral zijn werk als Medicine cat moeten doen. Maar in de tijd dat hij gevochten had leek hij veel gemist te hebben. Wat hulpeloos bleef hij staan naast het dassenlijk, niet wetend waar hij nu naar toe moest. In zijn ooghoek merkte hij iets op van twee Riverclanners, Sky en Panther. Maar nog voor hij alles op een rijtje had gebeurde er van alles tegelijk. Shrewstar ging neer, hij leek het zelf te voelen in zijn eigen Starclan connectie. Het gevoel was niet te omschrijven, maar als hij toch een poging moest doen zou hij zeggen dat hij zowel iets miste als er iets bij voelde komen. De enorme kater schudde zijn vacht uit maar het gevoel bleef plakken. Hij moest een richting kiezen om naar toe te gaan. Hij moest nu zorgen dat alles ging werken, dat er niet nog meer doden vielen. Even schraapte hij zijn keel, hief zijn kop en zei met zijn hard stem; “Laat alle gewonden zich hier verzamelen” Zijn stem klonk sterker en harder dan dat hij zich voelde, iets in zijn eigen stemgeluid gaf hem de moed verder te praten. Hij voelde zich iets minder verloren, misschien dat hij ooit nog eens een goede Medicine cat werd. Waarschijnlijk zou hij hier nog even staan, eerst voor de zwaargewonden, dan voor de kleinere wonden en uiteindelijk planten uitdelen zodat iedereen de kracht had weer naar diens clan te kunnen. Daarna nog alle doden een geldig afscheid geven en uiteindelijk iemand op zijn rug nemen om naar de clan te nemen. Dan ging hij daar aan het werk met Shadowclan. Zijn linkeroor werd even gestrest naar achteren geduwd. Uiteindelijk hoorde hij de kreten van Innerghost, en hij sprintte naar haar toe met zijn kruiden in zijn muil. Eenmaal daar liet hij de planten op de grond vallen. Hij hoorde ook de kreten van Butterstar, en duwde zijn oren nog verder naar achteren in zijn dikke vacht. Hij stond nu voor Hazelpaw, en keek even naar de gewonde poot. Hierna gleed zijn blik naar Thrushdive, Talls broer. Ze zeiden dat deze hulp nodig had, maar niet meer, hij hoefde de kater niet te onderzoeken. En het mocht misschien hard klinken, maar hij kon zijn tijd niet verdoen aan dooien, nog niet. Dit was nog een stukje van Rowanflame die aan hem plakje, hij kon heel erg hard zijn met tijden. Voor het doen van zijn vriend liep hij nog maar naar de tabby toe, nadat hij een korte blik op Hazel had gelegd. Zijn groen blik gleed over het gewonde lijf. Iets klopte er niet, maar door de drukte in zijn kop kon hij zijn poot er niet op leggen “Thrushdive heeft zich bij Starclan gevoegd, ik kan hem niet helpen. Moge zijn pad verlicht worden” Met die woorden drukte hij even zijn snuit in diens vacht, als afscheid. Hij zal later kunnen rouwen met zijn vriend, nu niet, nu moest hij werken. Even keek hij naar Butterstar, die bij het lijk stond, zijn blik medelevend. “Het spijt me, maar we moeten de gewonden eerst helpen voor we kunnen rouwen.” Hij had hulp nodig, en met zijn brutale kop wou hij hiervoor best een leider een commando geven, daarbij zou de afleiding misschien goed voor haar zijn na dit alles. Ze moest ook helpen. “Zou je alle gewonden katten van Riverclan willen verzamelen en kijken welke mijn hulp als eerste nodig hebben? Ik wil niet dat er nog meer levens verloren gaan” Hij klonk alsof hij een vriend iets vroeg, maar hij droeg dan ook niet de haat zoals andere naar de clans toe. Hierna rende hij weer naar Hazel, om vanaf daar nog eens om de groep heen te kijken. Zuchtend boog hij zich tegenover zijn eerste patiënt van vele.

{ Tags; Alle katten, Hazelpaw, Butterstar, Thrushdive, Innerghost
{ Extra; Alle katten die gewond zijn dit nog even vermelden onderaan hun post en erbij wat voor wonden ze allemaal hebben. Voor de katten die niet gewond zijn, kijk of je kat een gewonde kan helpen naar de verzamelplek te komen of Ace erbij te roepen als het heel ernstig is!
Nog extra, ik heb veel gemist, ik kan dus wat over het hoofd zien of verkeerd hebben, verbeter me dan eventjes :3

De poes voelde een enorme druk op zowel haar schouders als haar hart. Hoe kon ze nu tegen hem liegen? Stiekem had ze niet liever gedaan dan hem te zeggen dat alles oké zou komen. Maar dan zou het niet lang geduurd hebben of hij had haar leugen doorzien. Daarom dat ze strak haar lippen op elkaar hield en hem slechts de warmte van haar kopje tegen de zijne gunde. Toen Acefray verklaarde dat Thrushdive zich bij Starclan had gevoegd, luid genoeg zodat iedereen in de omgeving het kon horen, voelde ze haar hart breken. Ze gaf Tallshadow een troostende lik en hoopte slechts dat de kater in staat zou zijn om terug naar het kamp te lopen. En anders zou ze hem wel steunen, ook al deed haar eigen schouder enorm veel pijn.

Littlestream heeft een grote snee in haar schouder die doorloopt tot de knie van haar linkervoorpoot.

Panthergrowl ligt bewusteloos aan de kant, dus die mag door een kat bij Acefray worden gebracht of door Acefray zelf opgehaald worden. Er is een hap vlees uit zijn rug en hij heeft diepe krassen in zijn zij.

Geweldig, dus wanneer ze wil helpen krijgt ze een grote mond terug. Ergens in haar achterhoofd begreep Day dat de apprentice geschokt was, natuurlijk was dit niet normaal en zwaar. Een paar uur geleden was iedereen nog levend en ongedeerd. "DIT IS ALLEMAAL DE SCHULD VAN RIVERCLAN, WE HADDEN NOOIT MOETEN GAAN!!" gromde hij luid, zodat iedereen het kon horen. "Eerst Shrewstar, dan Thrushdive en nu ook Frostlake," Daymist bleef kalm kijken naar de leerling 'Als het ons schuld zou zijn zouden wij ook niet gewond zijn. Iedereen wist wat hij of zij kon verwachten wanneer je hier heen gingen. Ze zijn gestorven in een strijd en het heeft weinig zin om de schuld te geven aan iemand.' Ze was moe, haar wond deed pijn en het liefst wou ze terug naar de kamp, terug in haar nest om daar te gaan rouwen om de verloren katten. "Wie zegt er dat Riverclan hen in de heetst van de strijd zelf niet heeft vermoord? Wie zegt er dat ze deze actie niet gewoon gebruikt hebben voor hun eigen doelen?!" Daymist schudde haar hoofd en keek naar de jonge apprentice. Toen ze de roep van de medicine cat hoorde keek ze omzich heen naar de gewonde katten. Haar blik bleef rusten op een donkere vacht wat verder weg, zo snel ze kon trippelde Daymist naar haar clan genoot en drukte haar snuit tegen zijn nek, hij leek te ademen maar ze wist het niet zeker. Haar hoofd ging met een ruk omhoog en haar blik zocht Acefray 'Acefray! Panthergrowl is bewusteloos!' Haar stem schoot wat omhoog bij de gedachtes dat nog meer katten zich de starclan zouden voegen. Dat kon gewoon niet. Daymist drukte haar snuit tegen zijn wang 'Blijf hier Panthergrowl.' mompelde ze zachtjes .

Day: Stuk vacht en klein huid weg bij haar rechterkant van haar nek, een kras bij haar oor.

Dit keer kwam ze niet meer zo rustig ter aarde als gewoonlijk. Met een schok begon er weer lucht door haar longen te stromen en haar oogleden vlogen open. Heftig begon ze naar adem te snakken, dankbaar de lucht weer opnemende en keek verschrikt voor zich uit. Het duurde even voordat haar blik weer helder werd en ze de verschillende vormen van katten en de zwart witte hopen vacht van de verslagen dassen kon zien. Nu pas voelde ze iets tegen haar wang gedrukt en met een schok merkte ze haar deputy op. Eigenwijs kwam ze overeind, haar oren in haar nek gedrukt, omdat ze nog een keer een leven was verloren door domme keuzes, maar toen ze een van haar zonen als een verslagene verderop zag, zonk haar hart haar weer in de poten. Met een klap kwam ze weer terug bij de werkelijkheid en een schreeuw van afgunst verliet haar mond.
Met energie die ze nog niet helemaal terug had gekregen hinkte ze naar het lichaam van haar zoon en met tranen die uit haar ooghoeken stroomden, die ze niet gelaten had in Starclan, drukte ze zich tegen het lichaam van Thrushdive en drukte hopeloos haar snuit tegen die van haar zoon. Onverstaanbaar begon ze te jammeren en probeerde de kater op zijn poten te krijgen, door zichzelf als steun voor het levenloze lichaam te gebruiken, maar de koude aanraking vertelde haar al genoeg. Het was alsof ze de ontmoeting met haar zoon daarboven alweer was vergeten, zo hulpeloos bevond ze zich bij het lichaam van haar zoontje.
Maar.. het waren niet de dassen die ze daar de schuld van kon geven. Ze kwam bevend overeind, nog een bittere traan rolde over haar wang en ze keek om zich heen. Felle blikken wierp ze naar de Riverclanners, maar toen ze Frostlake ook onbeweeglijk op de grond zag liggen, verdween het vuur weer uit haar smaragdgroene ogen. Nee.. nee. "We moeten zo snel mogelijk terug.." Murmelde ze zachtjes en stapte beschermend rond het lichaam van haar zoon. "Acefray, zorg dat onze clan zo snel mogelijk klaar is om te gaan." Probeerde ze met haar gewoonlijke sterke stem te zeggen, maar ze voelde dat er een knik in zat.

Zo snel als ze de zwart witte leider overeind zag komen stapte ze achteruit om Shrewstar bij haar zoon te laten. Ze had een steek door haar hart voelen gaan het moment dat de shadowclan apprentice haar gehele clan uitgedaagd had maar sprak er geen woord over. In stilte luisterde ze naar Shrewstar en knikte langzaam naar haar voor ze opkeek. Haar ogen schoten naar Panthergrowl en voelde zich misselijk worden hem op de grond te zien liggen. Nee alsjeblieft niet hij ook.. Ze probeerde adem te halen zodra ze zag dat zijn flanken nog op en neer bewogen en staarde naar haar eigen clan. "Iedereen help elkaar. Het is beter om onze wonden thuis te verzorgen!" Haar stem klonk sterker dan ze verwacht had voor haar ogen naar twee Shadowclan poezen gleden. "Sinclaw, Littlestream laat geurmarkeringen achter, dit gebied behoort nu aan shadowclan." Ze knikte de twee warriors toe en strekte haar lichaam uit voor ze de rest van haar clangenoten begon te onderzoeken. Ze draaide heel even haar hoofd naar Innerghost haar ogen betekenisvol genoeg. Ze had spijt. Ze voelde mee met de leader van Shadowclan maar kon het niet verwoorden dus ze hoopte maar dat haar woordloze betoog goed aan zou komen.

_______________________________

Haar flanken bewogen nog altijd vol heen en weer. Ze had zij aan zij gevochten met Tallshadow maar meteen na het gevecht was het wel weer zo hoor. De eerste die naast hen stond was Littlestream en meteen leek Tall hoe gebroken hij dan ook was te hangen aan alles wat Littlestream deed. Toch hielt ze haar irritatie in, een zeker gevoel van emotieloosheid in haar lichaam aanwezig en staarde op zodra ze geroepen werdt door de Riverclan leader. Langzaam knikte ze en kwam omhoog. "Littlestream kom." Mompelde ze koel en begon het gebied te markeren.

Innerghost staarde naar de bewegingloze lichaam van Shrewstar. Ze moest wakker, terugkomen, nu. Ze moesten terug naar het kamp, maar het lichaam verplaatsen van Shrewstar was niet mogelijk, straks vond ze haar weg niet terug naar haar lichaam. Ondertussen hoorde Innerghost Hazelpaw roepen. Het was de schuld van Riverclan, zei hij. Zij hadden dit veroorzaakt. Innerghost kneep haar samen en een gevoel van schuld vulde haar aderen. Zij had zo nodig in moeten stemmen, zij had er op gestaan. Lust naar meer territorium was te groot geweest. Ze wierp een blik over haar schouder naar de apprentice, wie een Riverclan poes bij zich vandaan had gejaagd, en Acefray was intussen met hem bezig. Hazelpaw kon wel eens gelijk hebben. Als Riverclan nooit met dat idee was gekomen... Ze slaakte een zucht op haar leader. Ze moest wakker worden, voor de clan, for starclans sake! Shrewstar opende opdat moment haar ogen en kwam direct overeind. Innerghost trok haar kop terug en keek naar haar leader. "S-Shrew..." ze wou haar voorbereiden op de dood van Thrushdive, maar de poes leek hem al gevonden te hebben. Ze ging er direct op af en haar hart brak toen ze Thrushdive overeind probeerde te helpen, als of de kater helemaal niet dood was. Maar haar leader had het al snel door en begon te jammeren. Hartverscheurende kreten vulde hun. Innerghost vouwde haar oren gebroken naar achteren terwijl ze een blik op de grond wierp. Vervolgens keek ze om zich heen en al snel vond ze ook een ander bewegingloos lichaam. "Frostlake!" Riep ze ademloos uit, terwijl ze op de zwarte kater af stapte. Hij was een warrior geweest die ze wel als een vriend had kunnen beschouwen en nu was hij er niet meer. Ze tikte haar neus in zijn vacht en voelde dat hij inderdaad bij Starclan was. Acefray was al begonnen met het verzorgen van de gewonden, Innerghost zelf moest eigenlijk ook verzorgd worden. Maar dit kon wachten tot in het kamp. Ze mocht dan veel bloed verloren hebben, duizelig zijn en een gevaarlijk diepe wond hebben, deze kon wachten. De deputy zou eerst de belangrijke dingen afronden, voor ook maar iemand haar belemmeren mocht. "We moeten zo snel mogelijk terug.." hoorde ze Shrewstars stem. Innerghost knikte. "Kom op iedereen, in beweging!" miauwde ze, om iedere geschokte kat aan te wakkeren. "Acefray, zorg dat onze clan zo snel mogelijk klaar is om te gaan." Innerghost keek om zich heen en toen Butterstar begon te spreken begonnen haar haren te tintelen. Ondanks alles had ze respect voor de Riverclan leader, maar het was niet aan haar om bevelen naar haar warriors uit te roepen. "Sinclaw, Littlestream laat geurmarkeringen achter, dit gebied behoort nu aan shadowclan." Innerghost keek ongelovig naar de Riverclan leader. "Littlestream kom." Innerghost stapte direct op de Riverclan leader af. "Littlestream is ex-medicine cat en zelf ook flink gewond. Ik ga de geur markeren met Tallshadow en Littlestream haar kennis kan nu beter gebruikt worden bij het helpen van de anderen," sprak Innerghost, misschien wat fel. "Kom Tallshadow," murmelde ze, terwijl ze naar de gechoqueerde kater toe liep. "Hou nog even vol, Tallshadow, je kan dit en je broer zou niet anders willen," moedigde ze de kater aan, terwijl ze hem een zacht setje gaf met haar neus. "Laten we de grenzen markeren van ons nieuw landgoed, iets wat zeker niet verspild mag worden na alles," bromde ze, waarna ze begon te lopen.

TAG: Tallshadow - Grenzen markeren.

Hazelpaw's adem was iets sneller geworden nadat hij zijn gedacht eens duidelijk met de andere gedeeld had. Hij plofte zichzelf wat verdwaasd neer en liet zijn blik naar zijn poot gaan, die in zijn ogen niet echt meer op een poot eruit zag. Het was eerder een hoopje vlees en bloed met af en toe een pluk vacht ertussen. De woorden van de Riverclan poes waren maar vaagjes tot hem gekomen en hij had dan ook niet echt de moed en de kracht om daar op te antwoorden, al wist hij dat hij haar sowieso wel in de haren was gevlogen moest hij niet zo gewond zijn. Hazel richtte zichzelf, na even voor zich uit te staren, even op toen Acefray plots voor hem stond. Kort trok hij met zijn oren en vermeed oogcontact met de kater. "Sinclaw, Littlestream laat geurmarkeringen achter, dit gebied behoort nu aan shadowclan." Hij vernauwde zijn ogen toen hij de woorden van de Riverclan leader te horen kreeg. Daarmee kregen ze hun doden niet terug. even ging zijn mondhoek de lucht in bij het felle antwoord van Innerghost op Butterstar's woorden, waarna hij zijn kopje met een ruk naar zijn poot liet gaan. Acefray had zich over zijn wond ontfermd, maar dat beviel hem niet echt. Alles stak en deed pijn. Hij trok dan ook automatisch zijn poot wat dichter naar zich toe. "Damn it," gromde hij kort, eerder zijn eigen poot vervloekend dan wat de Medicine cat deed. Zijn oren gleden in zijn nek, waarna hij kort naar de kater keek. Zijn houding leek dan wel dreigend, maar aan zijn snoet was duidelijk te zien dat er toch sprankje angst in hem heerste. Dit was zijn eerste echte gevecht geweest en clan genoten waren om hem heen gestorven. Natuurlijk dat dat allemaal naar zijn kopje steeg. Daarover gesproken, Hazelpaw's blik begon wat wazig te worden, waardoor hij kort met zijn ogen knipperde. "Waarom is alles zo donker?" murmelde hij eerder tegen zichzelf dan tegen Acefray. Ondanks zijn wazige blik bleef de kater nog gewoon zitten zoals die zat, zonder om te vallen. Hij wilde nu gewoon terug naar het kamp, weg van deze plek vol met onheil.

Tag: Acefray

De poes zei niets, waarom zei ze niets. For the love of Starclan, ze moest iets zeggen, deze stilte deed hem meer pijn dan wat dan ook. Dit betekende namelijk precies wat hij niet wilde, wat niet waar kon zijn. Ze vertelde hem nu dat zijn broer, de onverslaanbare, die altijd naar hem lachte en had geholpen met zijn domme huiswerk, dat die nu niet meer hier was om hem te helpen. Terwijl Tall hem zo hard nodig had, terwijl hun moeder hem zo hard nodig had. De troostende lik deed echter de kater zijn ogen openen, en toen Little van hem weg werd gehaald door Sin bleef hij even doelloos voor zich uitstaren. De stem van Ace was zo duidelijk geweest, alsof het allemaal niets uitmaakte, alsof het een mededeling van welk voedsel er voor de dag op het programma stond was. Zijn broer was gestorven voor zijn clan, die verdiende beter. Beter dan enig ander. Dat moesten ze toch wel inzien? Ook zijn moeder, die blijkbaar nog bij hem was, die hem niet verlaten had, moest dat weten. Al leek iedereen nu andere zaken aan zijn hoofd te hebben. Hoe kon dat? Thrush was dood en iedereen leek het te druk te hebben om erbij stil te staan. Om überhaupt het te realiseren.
"Frostlake!" Klonk het plots, als een snerpende pijn door zijn hoofd en de lucht. De kater's adem stokte even in zijn keel, voor hij verslagen zijn hoofd weer op de grond liet vallen. Wat was het allemaal waard als iedereen van je werd afgenomen? Hij had er niets aan kunnen doen, hij had ze niet kunnen helpen, en dat was het frustrerende. Starclan's machtsspelletje om te laten zien hoe ze zijn leven konden beïnvloeden. Hoe ze het konden verpesten. Eerst zijn broer, dan zijn mentor. En de Riverclanners zouden naar huis gaan, en heerlijk slapen, ieder bij degene van wie hij hield, want zij hadden niemand verloren voor deze domme actie. Zij hadden zich niet goed genoeg ingespannen. Wat was anders de verklaring? Het feit dat er twee Shadowclanners dood op het veld lagen, zonder leven, was de schuld van niets anders dan de onwil van Riverclanners. Tijd om hier echt verder over na te denken nam Tall niet. Zijn deputy had hem nodig, ergens vaag registreerde de kater dat. Nog steeds doelloos voor zich uitstarende hoorde hij zijn naam, en voelde een duwtje. "Hou nog even vol, Tallshadow, je kan dit en je broer zou niet anders willen," Nu keek de kater wel op naar zijn deputy, zijn andere mentor, de enige die hij naast zijn moeder volledig met zijn leven zou vertrouwen. Zij had Thrush gekend, zij wist beter als geen ander dat het waar was wat ze zei. En dus knipperde de warrior de tranen weg die hun weg naar buiten probeerden te vinden, en knikte uiteindelijk ferm. "Voor Thrush," Mauwde hij zacht, en stond moeizaam op. De wond in zijn zij was inmiddels gestopt met bloeden, de duizeligheid was er vanwege gebrek aan bloed, maar hij zou het overleven. Dat moest. Voor Thrush. Voor Frost. Voor mam. En om wraak te kunnen nemen op de katten die hen dit aangedaan hadden. Starclan, en misschien ook Riverclan. "Laten we de grenzen markeren van ons nieuw landgoed, iets wat zeker niet verspild mag worden na alles," Al wist Inner ook wel dat er meer was dan dat. Thrush was niet gestorven voor het land, en Frost had zijn leven niet gegeven voor meer prooi. Beide katten wisten goed dat wat zij deden voor de legacy van Shadowclan was, dat het bestaan gegarandeerd werd van de clan waarvan ze hielden. Ze verdienden niets minder dan dan ook te zien krijgen dat er wat van gemaakt werd. Dus was het aan Tall om sterk te blijven, zijn hoofd recht te houden en als een ware Shadowclanner dit veld te verlaten. Niet als verliezer maar als overwinnaar, want de twee katers hadden hun leven niet gelaten voor een verlies, maar voor een overwinning zo groot, dat die tot in het einde der dagen aan kittens verteld zou worden. Deze warrior zou er persoonlijk op toezien dat exact dat, dan ook gebeurde.

Tag: Innerghost - Grenzen markeren

Verslagen ging hij zitten. Zijn schouder werd steeds heel heet en dan weer heel koud, wat een bonkend pijnlijk gevoel opleverde. Er lag een verbeten grimas om zijn lippen en zijn lichtblauwe ogen glommen bedroefd. Langzaam keek hij op naar het slagveld. Je kon het gerust een slagveld noemen. De dode katten bezorgden hem een steek in zijn hart en hij probeerde Graywing en Skypaw in de choas te vinden, maar dat was tevergeefs. Hij slikte de brok in zijn keel weg en keek op toen zijn tante begon te praten. Hij kende zijn tante te goed en hij zag duidelijk hoe ontdaan ze er van was. Het had haar meer pijn gedaan dan dat ze liet zien. Moeizaam stond hij op, waarbij hij zijn linker voorpoot in de lucht hield. Voorzichtig hinkte hij naar Butterstar toe. Het interesseerde hem niet wie het gebied kreeg, ze hadden een te hoge prijs moeten betalen en hij begreep dat dat iedereen een verslagen gevoel gaf. Ze hadden gewonnen, maar eigenlijk verloren. Het was dubbel en niet te beschrijven, maar het deed pijn ook al kende hij de katten niet die naar Starclan waren gegaan. Doden bezorgden iedereen een naar gevoel. Hij legde zijn kop op haar rug. “Het is niet jou schuld.” Fluisterde hij zodat het alleen de oren van de katten vlakbij bereikten. Hij probeerde te glimlachen, maar meer dan een geforceerde grimas kon er niet van af. Hij had te veel pijn om echt te kunnen glimlachen.

Tag: Butterstar
Creampjes conditie: Schouder is uit de kom geweest. Dus opgerekte pezen in zijn schouder. En een bijtwond in zijn poot, maar die is alweer gestopt met bloeden.

Alles ging zo snel om hem heen. Hij kon het zelf bijna niet meer bij houden. Terwijl hij de grijze kater, die net onder zijn kaken gestorven was, achter liet op dep lek waar hij was gevallen, wilde hij zich gaan richten op de das. Jammer genoeg waren andere katten hem al voor en viel het zwart witte gevaarte dood op de grond neer. Om hem heen gingen ook de resterende dassen redelijk snel neer en begon er paniek in hem op te borrelen. Hij hoopte maar dat niemand er achter zou komen wat hij had gedaan. Even keek hij om zich heen, maar er was niets van water te zien waaraan hij zijn bek kon afspoelen. Dan maar hopen dat de geur van de das sterk genoeg was om de geur van Thrushdive's bloed te maskeren. Nu de meeste heisa gedaald was, merkte hij wel de pijn in zijn lichaam en piepte eventjes. Thistleclaw zakte op zijn zij en zuchtte eventjes. Misschien moest hij maar even naar de Medicine Cat gaan, zijn staart voelde wat doods aan momenteel. Met moeite hees hij zichzelf weer overeind en strompelde in de richting van Acefray.

[Status: Staart gebroken en geknakt, diepe krassen in zijn zij, deel van zijn oor kwijt en een harde klap tegen zijn kop gekregen
Tag: Acefray]