Burning

Hij zocht op dit moment doelgericht naar iemand, want de vorige keer was dan wel per ongeluk geweest, maar wel heel gezellig en toen was Ace gekomen en was het awkward geworden en de komst van Lurking maakte alles zo mogelijk nog lastiger, en dus liep hij nu rond op zoek naar de poes met wie hij nog een weddenschap had staan. Haar geur was niet al te lastig te vinden, aangezien die haast altijd naar bloemen rook, heel vers en lekker. Maar dat was nog maar de helft, daar zou ze vandaag ook nog wel achterkomen. Nu moest de kater de poes nog vinden.

- Littlestream only

Het mooie was dat hij een redelijk goed jager was, het was ook zo flauw om te zeggen dat hij een van de besten was en dus zei de kater 'redelijk goed' katten konden de rest zelf wel invullen. Het duurde dan ook niet lang voor hij de poes had gevonden, en glimlachte. Ze schrok echter nogal van hem leek het, want ze sprong zo snel om dat hij een stap achteruit moest zetten om niet geraakt te worden door rondvliegend spinrag. Little had zelf minder geluk, en Tall grijnsde even waarna hij voorzichtig naar voren liep en zijn poot langzaam naar haar snuit bracht om het weg te halen. Alhoewel het wel heel schattig stond. "Hoi," Mauwde hij tegelijkertijd, en glimlachte vrolijk.

De poes leek het eerst heel gek en eng te vinden dat hij zo dichtbij was, maar hij kon haar voelen gloeien toenze het spinrag zag, wat zijn glimlach alleen maar breder maakte. Ze glimlachte wat voorzichtig terug, maar hij zette geen stap achteruit. "Ik ehh.." De glimlach werd nog breder, "Ik was bezig met spinrag .. en ik schrok toen ik je plots hoorde .. Ik bedoel, je weet nu maar nooit." Haar blik was zo onschuldig, met misschien ook wat onzekerheid. Hij waagde het niet te lachen, het was eigenlijk heel logisch. "Daarom ben ik er ook," Mauwde hij, "Ik wil natuurlijk niet dat jou iets overkomt, en de clan ook niet," Random zin, awkward. "You are save here,"

Hij was zo blij toen ze hem niet uitlachte, het was heel wat om zulke dingen te zeggen. Voor Ace waren ze te diep -wat niet?- en voor Never te awkward. Eigenlijk kon hij zoiets nooit echt tegen iemand zeggen, maar wel tegen haar en dat was een fijn iets. Ze schudde haar kopje, en zijn mond viel even open. Dat deed hij ook altijd! De mond klapte weer dicht toen ze hem aankeek, en het bedankje deed de glimlach, die door de open mond verdwenen was, weer terugkomen. Soms was het echt slecht om in de buurt te zijn van zekere katten die hem blij maakten, zijn mondhoeken waren echt heel zielig nu. Net als de poes, een kille wind stak op, die hem niet echt deerde, dankje pap, maar haar en haar minder dikke vacht natuurlijk wel. Het litteken viel pas op toen hij haar tegen de wind wilde schermen. Zijn ogen werden groot en een lichte grom kwam op vanuit hem. "Hoe is dat gebeurt?" Vroeg hij acuut, niet boos en niet kwaad, maar wel duidelijk bezorgd en misschien stiekem toch wat boos want wie had Little zomaar toegetakeld!?

Hij keek haar aan, zijn blik zacht maar duidelijk nog steeds vol adrenaline aangezien iemand het duidelijk had gewaagd zij- ehm.. Littlestream aan te vallen! "Ik ben een tijdje terug aangevallen geweest door .. een Windclan krijger." Het feit dat haar stem beefde maakte dat hij het laatste stukje overbrugde en zich tegen haar aan duwde. "Ik weet niet wat er gebeurd was als Innerghost niet was komen opdagen.." Ze beefde, en ze was zo klein en breekbaar vergeleken met hem. Vreselijk hoe een beest haar zomaar pijn kon doen, en nu begreep hij Innerghost pas, hoe kon je twee clans liefhebben als ze dit tegen elkaar deden? Shadowclan was van hem, en niemand mocht het wagen zoiets te doen. "Hier is het veilig," Mauwde hij zacht in haar oor toen ze nog steeds trilde, en bedacht zich toen dat de poes de naam niet genoemd had. Hij had geen naam nodig, er was er maar een. Al had Little waarschijnlijk een reden dat hij het niet mocht weten.

Hij bleef zo bij haar staan, om het veilig te houden en voor de poes. Al waren er toeschouwers geweest, dan nog was de kater zo blijven staan want hij stond hier niet voor de show maar hij stond hier voor de medicine cat van Shadowclan, en zijn vriendin. Zijn amberkleurige ogen keken in de groene van haar toen ze weer begon te spreken, "Het is gewoon stom, om zo zwak te zijn." Tall fronste enkel, maar liet de poes uitpraten, want hij kon wel zien dat ze het niet helemaal eens was met zichzelf. De volgende handeling kwam dan ook iets onverwacht aangezien de kater dacht dat de poes zichzelf zou gaan tegenspreken. In plaats daarvan duwde ze ineens haar kopje in zijn vacht, wat ertoe leidde dat hij eerst bloosde, en toen het niet kon helpen om even te glimlachen. "Dankje Tall, bedankt om mijn problemen aan te horen en me niet in de steek te laten zoals Nightspark en Ashdrizzle dat hebben gedaan." Bij het horen van hoe dat haar wel niet gekwetst had legde de kater zijn oren in de nek, en wreef even met zijn kopje over haar kopje dat nog steeds in zijn vacht zat. "Ik zou je niet in de steek willen laten," Mauwde hij, serieus. "En een heel belangrijk ding om te onthouden Little, je bent niet zwak. Niet. Je bent misschien wat kleiner, maar dat maakt je niet zwak," Hij merkte nu pas dat zijn kop al die tijd tegen die van haar gedrukt was, en creëerde voorzichtig wat afstand tussen de hoofden zodat hij haar aan kon kijken. "Je bent eerlijk waar juist een van de krachtigste katten die ik ken,"

Na haar zin leek ze wat van haar stuk gebracht, wat het allemaal iets lastiger maakte. De sfeer leek plots aan te spannen, en toen ze wegstapte viel dat weg, dat was de reden toch? Het kon natuurlijk ook zijn dat ze hem lastig en irritant vond maar de poes zou het hem vast wel melden als ze dat dacht. "Shrewstar mag trots zijn op haar zoon." De kater glimlachte verlegen, iets wat hij niet zo vaak was, maar als hij complimentjes kreeg wel. "Je bent eerlijk, rechtuit en hebt een vlotte tong. Je zou later nog een goede leider zijn." Nu werden zijn ogen groot en keek hij de poes aan, het duurde even voor hij zijn spraak weer had. "Echt?" Hij had het nooit zo gezien, hij deed wat hij moest doen, probeerde alles te onthouden wat hem verteld werd en wilde er zijn voor zijn vrienden. "Dankje," Mauwde hij toen, met een iets zelfverzekerdere glimlach, het had hem duidelijk verbaasd.
Daarna keek hij omlaag, nog steeds in de war door het compliment, wat veel voor hem betekende. Zijn ogen vielen op het spinrage en toen hij weer op keek had hij zijn zelfverzekerde glimlach weer op het gezicht. "Moet ik je helpen?"

Ze verzekerde hem ervan dat ze het meende, en dat was leuk om te horen. Haar mening maakte heel wat uit, in de clan maar ook voor hem apart. Bij de vraag of hij haar kon helpen, die toch echt bedoelt was om te.. Helpen! Keek de poes echter ineens heel bedenkelijk. Daardoor raakte hij enorm in de war en viel zijn mond haast al open, maar net voor dat gebeurde werd er gepraat. "Zeker? Kruiden kunnen bijten, weet je." De mond die open zou vallen viel nu in een glimlach. Gingen ze het zo spelen? Uiteindelijk brak de poes haar gezicht ook uit in een brede glimlach en had ze dus duidelijk met hem lopen sollen. De kater rolde 'beledigd' met zijn ogen en grinnikte. "Natuurlijk, als je wilt mag je helpen. Hoe meer zielen, hoe leuker." Hij knikte, dat was dan duidelijk. "Mooi, maar je moet me wel helpen hoor, want kruiden die bijten zijn nog best eng," Zijn ogen hadden pretlichtjes erin, en het was wel duidelijk dat hij het zijn 'mentor' niet makkelijk zou maken. Ze kon het wel aan.

"Geen zorgen, ik zal je wel beschermen." Hij lachte, "Het feit dat je dat zei alsof het een grap was maakt me toch wel bang," Klonk het, met humor in zijn stem. De gesprekken tussen hem en Little waren over het algemeen wel heen en weer geklier. "We zullen zoveel mogelijk pakken als we kunnen, dan kunnen we het nadien terug ophalen." De kater knikte, en bekeek het eens. Hij was niet van plan te melden dat hij bang was voor spinnen maar ze zou het vast merken aangezien hij licht trilde, klaar stond om weg te sprinten en heel bleek werd. Het zou hem niets verbazen als hij flauwviel als er een spin was die groter was dan zijn neus. "We zullen zoveel mogelijk pakken als we kunnen, dan kunnen we het nadien terug ophalen." Door zijn gepaniek over het feit dat hij niet eens had bedacht dat ze natuurlijk spinrag zouden verzamelen had hij de hele uitleg gemist en zag hij alleen het eindresultaat. De kater keek haar schuldbewust aan, en probeerde de lichte paniek die hij voelde bij de gedachte aan spinnen te verbergen. Ze zou het vast dom vinden. "Kan je het nog eens voordoen? Ik ehm.. Was even afgeleid," Zijn stem viel weg en zijn ogen keken weer naar de struik waar waarschijnlijk spinnen waren. Uitstellen.

De poes leek het niet heel erg te vinden, wat hem ietwat geruststelde, maar ze klonk wel wat strenger toen ze stelde dat hij deze keer wel goed op moest letten. De kater knikte gehoorzaam, en lette de keer dan ook wel goed op. Dus poot erin -help- rondraaien -help- en dan bij de rest leggen. Moest mogelijk zijn, wie was hier nou de kater van hen twee? Hij duidelijk niet, en toch kon de kat vanwege zijn eergevoel niet onderdoen aan de poes, en zuchtte hij eens. Meteen leek hij veel relaxter dan hij was, hij was namelijk niet relaxed, helemaal niet inderdaad. "Oke, nu jij." De kater knikte eens, en stak zijn poot naar voren. Dat gedeelte ging nog goed, toen haalde hij het echter terug, en zagen zijn geoefende ogen het lijfje. De reactie was waarschijnlijk een waar wonder om te zien. Zijn hart, wat al snel klopte, leek weg te springen, zijn ogen werden gigantisch van paniek en al zijn spieren spanden zich aan. Bewegen werd toch wel wat lastig voor hem nu, aangezien het beest zijn bloed in ijs deed veranderen. Zag die ogen! Zag die tanden! Zag die poten! Dit werd zijn dood.