Burning

Hij merkte haar blik eerst niet eens op, pas toen een felle lichtflits weer verscheen, en het bos in brand leek te zetten merkte hij het op, en draaide zijn hoofd naar de poes. Haar groene ogen keken in die van hem, en ze was net klaar met een gaap. Hij glimlachte weer eens, en legde een vragende blik in zijn ogen. Ze zag eruit alsof er iets was, maar wat kon hij met geen mogelijkheid weten. Was leuk geweest als hij had kunnen gedachtenlezen, ook zoveel makkelijker, maar dat kon hij niet. Vandaar dat hij haar gewoon vragend aankeek, en wederom glimlachte toen ze nog eens gaapte. "Als je wilt slapen is het goed hoor," Mauwde hij rustig, "Het ziet er niet naar uit dat het snel ophoud, en ik zal wel wakker blijven om op te letten," Het was een belofte, en hij zou zich eraan houden. Misschien voelde ze zich dan veiliger voor als ze in slaap viel. Als ze zich veilig genoeg voelde om te gaan slapen zou hij het zien als een overwinning, als ze liever wakker bleef om met hem te praten ook, maar niet als ze niet durfde.

Het werkte, ze vond het goed, ze vertrouwde hem en dat maakte dat een warm gevoel zich verspreidde in zijn borstkas. Hij glimlachte zacht toen zijn ogen zagen hoe de poes hem bedankte en zich oprolde tot een klein bolletje. Ze was zo wel erg schattig, ze zag er echter tegelijkertijd zo breekbaar uit, zo klein. Haast wilde hij naast haar gaan liggen, maar aangezien het er niet uitzag alsof ze het koud had en hij haar niet wakker wilde maken deed hij het maar niet. Misschien ook wel omdat hij het niet durfde, maar trots als hij was zou hij dat nooit zeggen. In plaats daarvan bleef hij rustig naar buiten kijken, de glimlach nog steeds op zijn gezicht. Het was zeker een van de fijnste nachten die hij had gehad, en deed hem ergens denken aan de nacht die hij had gehad met Tinderpaw. Hoe zou het met die poes zijn? Vreemd genoeg leek het hem niet heel veel te schelen, natuurlijk wilde hij wel dat het goed ging, maar zij had haar leven en hij het zijne, en wat hem betrof hoefde ze niet meer gemixt te worden.

De poes sliep rustig, en leek vredig. Vrediger eigenlijk nog, dan wanneer ze wakker was. Vandaag trouwens hadden ze alletwee wel vredig geleken, wel rustig en tevreden. Hij had echt lol gehad met de poes en had de dag dan ook voor geen goud anders willen hebben. De kater vond het fijn om te zien dat ze zelf zich niets aantrok van het feit dat ze redelijk klein was, en hem nog steeds keer op keer gewoon plaagde. Heel veel katten deden dat niet meer, omdat hij bijna warrior werd, of omdat hij zo groot was, of gewoonweg omdat zijn moeder de clanleader was. Het irriteerde hem vaak genoeg, er was niets mis met serieus zijn, maar clans moesten ook lol kunnen hebben. Hij had vandaag dat meegemaakt, en het was hem zeker bevallen. De vraag was natuurlijk of het hem net zo bevallen zou zijn als het was geweest met anderen, maar dat pad sloeg hij niet in. Het onweer gaf hem daar de kans niet voor, want in plaats van dat het verder leek te trekken leek het juist steeds dichterbij te komen. De klappen werden steeds harder en de lichtflitsen werden oogverblindend. Vol ontzag keek de kater ernaar, en wierp toen een bezorgde blik op de poes. Ze had ongetwijfeld haar slaap nodig, en dus nam hij zich voor om bij de eerste tekenen van onrust actie te ondernemen. Maar alleen dan, want anders had hij niet echt een goede reden en dan werd het allemaal heel awkward.

Zo nu en dan verschoof zijn blik van de poes naar de lucht, en andersom. Als ze bewoog schoot hij automatisch naar de grijze metgezel, maar ook als ze stillag. Het was misschien vreemd, hij wist het niet, geen ervaring mee. De donder kwam nog steeds langzaam dichterbij, en dat overstemde zo nu en dan zelfs zijn gedachten. De lichtflitsen scheerden door de lucht en braken het donker dat de wolken brachten. Het was zo mooi om te zien, maar hij snapte dat door de kracht die het uitstraalde het ook eng kon zijn. Bijvoorbeeld voor de poes, die nu weer bewoog. Zijn blik gleed automatisch opzij tot hij haar zag, en even trok hij vol woede met zijn oren. Die kater, ze had hem nooit verteld wie het was geweest, en aangezien hij eerst de feiten wilde hebben had hij ook nog niemand ervan beschuldigd. Ooit echter, zou de kat die het gedaan had boeten voor zijn daden, dat was zeker. Zelf had hij niet echt littekens, een paar kleine krasjes op zijn oor van waar het ooit een beetje gescheurd was geweest, en een niet al te grote haar over zijn buik. Die werden echter allemaal perfect gemaskeerd door zijn mooie lange vacht, niet om je druk over te maken dus.
Zijn blik schoot naar achter, naar waar zijn staart gegrepen was, zodra hij het voelde. Een vertederde glimlach brak echter door op zijn gezicht toen hem duidelijk werd wie de dader was. Het zag er wel heel schattig uit zo, de poes had zijn staart gegrepen om het warmer te krijgen. Ze leek nu diep in slaap te zijn, en vandaar dat hij ook durfde te verzitten. Zijn staart liet hij mooi liggen, het zag er niet naar uit dat hij die snel terug zou krijgen en het was veel te schattig om te zien. Gelukkig leek het nog niet alsof ze het verder al te koud had, al kon dat natuurlijk iets zijn wat hij zich inbeeldde.

De storm had een interessant lange looptijd, hij duurde de hele nacht, en misschien vielen inderdaad zijn ogen zo nu en dan een beetje dicht. Nooit voor lang, dat kon hij de poes niet aandoen. Erg goed voor de volgende ochtend zou dit niet zijn, en door zijn gebrek aan slaap kreeg de kater het ook nog eens koud. Dat was een nieuw gevoel, hij schudde het maar gewoon van zich af, en kromp toen in elkaar. Auw, poot, pijnlijk.

> Skip in time <

De zon verwarmde zijn poten, wat maakte dat hij zijn van vermoeidheid dichtgezakte ogen weer opende. Een hele nacht doorhalen was niet exact iets waar hij een gewoonte van zou moeten maken, het leek hem namelijk niet volledig gezond. Toch was het het wel waard geweest, want de poes had nadat ze zijn staart in beslag genomen had, prima geslapen. Nu werd ze dan ook wakker door de zonnestralen en de frisse bries die voor de verandering waaide. Hij bekeek de poes terwijl ze wakker werd, en kon het niet laten even te glimlachen zodra hij opmerkte hoe ze zijn staart opmerkte, en toen hem. "Tall? Hé? W-wat?" Zijn glimlach verbreedde bij het zien van haar verbaasde blik. Ineens kwam er een beschaamde blik in haar ogen, en hield hij zijn kopje schuin zich afvragend wat dat nu weer teweeg had gebracht. "Goedemorgen," De kater ontspande, niets mis dus. Zijn glimlach kwam weer terug, en hij rekte even zijn stijf geworden staart. "Goedemorgen," Antwoordde hij, wonderbaarlijk genoeg vrolijk. "Goed geslapen?"

Ze antwoordde precies het tegenovergestelde van wat haar blik zei, wat hem meteen vertelde dat er dus iets anders was waar de poes mee zat. Ietwat bezorgd keek de kater haar dus aan, maar glimlachte toen hij uiteindelijk te horen kreeg wat het was. "Heb jij kunnen slapen? Ik bedoel.. het zou oneerlijk zijn als ik wel mocht slapen en jij niet.. Straks heb je geen energie meer om iets te doen en gaan ze reclameren of.. en dat is het mijn fout.." Zijn ogen twinkelden, en hij merkte dat hij het veel te leuk en lief vond dat ze daar überhaupt over nadacht. Hij schudde dus zijn hoofd in antwoord, "Ik had je beloofd de wacht te houden, die belofte zou ik nooit breken," Klonk het, "En ik heb wel energie hoor, het ochtendgloren heeft me daarvan voorzien, er zijn heus wel ergere dingen die ik me kan indenken om te doen dan om hier met jou te zitten hoor," Grinnikte hij erachteraan, en gaapte eens. "Ook fijn gedroomd?"

Hij kreeg een mengeling aan gezichtsuitdrukkingen waarvan hij de helft maar snapte, de glimlach snapte hij nog wel, en dat ze goed gedroomd had was fijn, maar de grimas was voor hem een raadsel Hij liet het echter achterwege en glimlachte ook maar, altijd de beste oplossing, tenzij er iemand dood was. "Ik denk wel dat we straks terug moeten gaan, anders gaan ze nog denken dat jij de Medicine cat gekidnapt hebt." Tall keek haar mysterieus aan, "Misschien heb ik dat ook wel gedaan," Pochte hij trots, en grinnikte toen hij eraan dacht. Dat zou wat zijn, als hij Little zomaar catnapte, wel simpel, waarschijnlijk zou de poes echt heel hyper worden als je haar catnip zou voeren. Of niet natuurlijk. Iets zei hem dat ze het hem in beide gevallen niet in dank af zou nemen, dus legde hij het idee in zijn achterhoofd, dat was iets voor ooit. Als ze zich beiden verveelden ofzo.

Hij lachte hartelijk toen de poes meldde dat ze lastiger te kidnappen was dan dat, en ergens betwijfelde hij het ten zeerste. Het hardop zeggen deed hij natuurlijk niet, maar haar ertegen beschermen zou natuurlijk wel gebeuren want ja. Shadowclan had nu eenmaal hun medicine cat nodig toch? "Zullen we eerst even jagen en nadien vertrekken naar het kamp?" Zijn gedachten werden weer teruggehaald, en een brede grijns verscheen op zijn gezicht. Met haar jachtskills zouden ze hier nog eeuwen zitten, maar veel maakte het hem niet uit. "Klinkt leuk," Antwoordde de kater dus vrolijk, en sprong op. "Beter dan spinnen tegenkomen als je lief nietsvermoedend kruiden aan het zoeken bent," Hij knipoogde naar haar, en stak toen zijn neus in de lucht. Geuren overspoelden hem, en ook die van verschillende beestjes. De kater hield zich echter stil want hij wist wel dat het voor de poes naast hem lastiger zou zijn, zij moest het nog een beetje leren.

Hij bleef grijnzen terwijl de poes vol vertrouwen opsprong en al ijverig ging zoeken naar geuren. Natuurlijk, de kater zou rustig blijven staan, en haar aanmoedigen, maar nu wist hij al dat ze vooral andere geuren zou vinden want de poes leek soms gewoon niet te kunnen accepteren dat je soms iets niet in een keer kon doen zonder fouten. Dat was iets wat hij stiekem wel heel gaaf vond aan Little, ze zou nooit terugdeinzen van een uitdaging, al helemaal niet deze. Vandaar dus dat hij vooruit stapte zodra zijn hulp nodig was. "Die arme plantjes die je ruikt gaan we dus niet aanvallen," Plaagde hij haar, en bewoog toen zo vooruit dat hij naast haar kwam te staan, hun vachten elkaar net aanrakende. "Eens zien," Mauwde hij vrolijk, en opende ook zijn mond, "Ik ruik muis, eekhoorn en vogel," Hij rook het wel allemaal, maar een geur was oud, de ander niet gezond, en de derde was precies goed, nu aan de poes dat uit te vinden.

Het was niet dat hij haar verdwaalde uitdrukking miste, het was vooral dat de kater zou wachten tot de poes zelf met iets zou komen. "Klopt het dat een muis meer naar aarde ruikt, een eekhoorn naar bomen en een vogel .. ja naar een vogel?" Oke, misschien moest hij inderdaad lachen om de laatste opmerking, maar knikte toen. "Een muis, vogel en eekhoorn ruiken soms ook naar wat ze eten, dus je kan je plantenkennis gebruiken bij het identificeren van beesten," Antwoordde hij de poes toen, en knikte haar bemoedigend toe, nog eens proberen.