[Trainingsgroep 2] It's time for work!

Met een muis in haar bek liep Russetleaf het kamp in en ze begon smakelijk te eten. Het was nog vroeg, en er waren nog maar weinig katten op. Toch zouden er straks drie meer wakker zijn, die met haar zouden gaan trainen. De poes had met ze afgesproken dat ze er bij de eerste zonnestralen zouden zijn, maar natuurlijk waren ze veel te laat. De zon was al een korte tijd op, al merkte je er niet veel van, het was koud en er stond een harde wind.

De muis was op en de crèmekleurige poes had zijn botjes begraven, nu was ze klaar om dan toch maar de apprentices wakker te maken. Ze sloop zachtjes hun den binnen, ze wilde niet onnodig anderen wakker maken, en ze tikte zachtjes tegen de schouders van Stonepaw, Windpaw en Hazelpaw. "Wakker worden," miauwde ze zacht maar streng en ze gaf ze alledrie nog een extra tik, zodat ze niet meteen weer in slaap zouden vallen. Zelf ging ze buiten het kamp zitten en begon ze haar vacht schoon te maken.

De tabby poes werd wakker toen ze een tikje op haar schouder voelde en de stem van Russetleaf hoorde. Meteen herinnerde ze ook dat ze vandaag op training zou gaan met een klein groepje. Het zou haar allereerste training worden, want haar mentor had haar nog niet getraind ofzo. Meteen sprong Windpaw recht, waarna ze naar buiten rende. De zon was al op, maar ze zag de andere twee apprentices er nog niet zitten. "Ben ik te laat?"

De jonge apprentice legde zijn oortjes plat in zijn nek toen hij een por in z'n zij voelde. "Wakker worden," Hij gromde geïrriteerd en opende een kort moment z'n oogjes. Ergens had hij geen zin in vandaag. Hij had gisteren samen met zijn mentor het territorium verkend, waren de grenzen helemaal afgelopen. Hij was misschien wel wat te laat gaan slapen, maar zoiets zou hij niet toegeven. Hij voelde hoe de jonge poes naast hem, wakker werd en even later verdween, een koude plek achterlatend. Hazelpaw zette z'n vacht op tegen de koude lucht en bleef voorlopig nog even liggen waar hij lag. Ze konden nog wel even wachten. Stonepaw was trouwens ook nog niet weg. Tijd genoeg.

Na een tijdje kwam Windpaw aanlopen en die leek wat gestrest. "Ben ik te laat?" Miauwde ze en Russetleaf keek strak voor zich uit. "Iedereen is te laat, dus in vergelijking ben je vroeg. Maar je bent te laat." Waar was ze aan begonnen? Toen ze zich hiervoor opgaf, had ze geen moeilijke apprentices verwacht en nu waren ze alledrie - ongeveer, Windpaw was nog wel oké - lastig en dat kon haar geduld niet aan. De poes draaide zich om, stampte het kamp in, wat met haar gewicht nogal goed lukte, en ze liep de apprenticeden in. "Als jullie nu niet naar buiten komen trek ik jullie aan jullie oren naar buiten!" Ze deed niet eens haar best meer om haar stem zacht te houden, in tegenstelling, ze schreeuwde ongeveer het hele kamp wakker. Ze zag dat Hazelpaw al wakker was, alleen Stonepaw lag er nog levenloos bij. "Ik tel tot drie!" Schreeuwde ze opnieuw. "1, 2.."

Stonepaw zat in een diepe slaap tot een stem hem wakker maakte. ''Wakker worden.'' Juist. Ene Russetleaf zou met hem en twee anderen trainen. Geweldig. Hij kreeg ook nooit rust. De kater weigerde op te staan en draaide zich nog eens om. Het nest was te warm om nu de kou in te gaan. Bovendien was hij nog moe van de training met Hiddendance. Vroeg opstaan was zowieso niks voor hem. ''Als jullie nu niet naar buiten komen trek ik jullie aan jullie oren naar buiten!'' gilde een stem toen. Russetleaf was wel erg geduldig zeg. Stonepaw zuchtte; hij had gehoopt op een wat aardige trainer maar dit was net Hiddendance 2.0. ''Ik tel tot drie!'' schreeuwde de poes weer. ''1,2..'' Stonepaw opende zijn ogen en rolde er geergerd mee. ''Wauw wat ben ik bang zeg!'' riep hij vol sarcasme terug en sloot zijn ogen weer. Hij was geen kitten meer of zo.

"Iedereen is te laat, dus in vergelijking ben je vroeg. Maar je bent te laat.", antwoordde de poes. Windpaw knikte. dat was goed, toch? Russetleaf probeerde de andere twee wakker te krijgen, wat niet helemaal lukte; Een grote glimlach verscheen op het gezicht van de tabby. "mgz ik?", vroeg ze aan de warrior, maar zonder op antwoord te wachten rende ze de den in. De eerste andere kat met wie ze zou trainen en die ze zag liggen was Stonepaw. Hij was ouder dan haar, maar dat maakte haar niet bang. ''Wauw wat ben ik bang zeg!'', riep hij. Hij was dus wel degelijk wakker. Windpaw zette haar tandjes in zijn oor, maar niet hard genoeg dat ze hem zou scheuren. En toen begon ze te trekken.

Even had hij rust. Ja, maar even. Bijna ging hij weer slapen toen hij opeens tanden in zijn oor voelde. Geirriteerd opende hij zijn ogen en voelde hoe hij getrokken werd. Kwaad sprong hij overeind en duwde de schim met zijn voorpoot omver. Hoe. Durfde. Ze! Stonepaw merkte dat het één of andere apprentice was, Windpaw dus. Hij was jonger dan haar, de kater kon haar makkelijk aan. De grijze kater sloeg zijn klauwen uit, maar deed er verder niks mee. ''Raak. Me. Nooit. Aan,'' dreigde hij. ''Ik ga al, nu je zin, Mevrouw lieveling van de mentor.'' Na die belediging liep hij naar Russetleaf en ging zitten. Zijn grijze staart sloeg heen en weer.

De kater reageerde, gelukkig. Hij duwde haar omver, maar Windpaw stond snel weer recht. Ondertussen had ze zijn oor moeten loslaten, maar dat maakte niet uit. 'Raak. Me. Nooit. Aan,'' zei de grijze kater. De tabby knikte. ''Ik ga al, nu je zin, Mevrouw lieveling van de mentor.'' Misschien was het de bedoeling dat het een belediging was, maar die ging in ieder geval niet door haar dikke schedeltje. Ze vond het eerder een compliment. "Oké, bedankt!", zei ze, vrolijk als altijd, waarna ze om zich heen keek voor Hazelpaw.

Na een tijdje leken Hazel's oogjes weer langzaam dicht te vallen. Hij was bijna weg toen de warrior plots terug in de ingang van de den verscheen. "Als jullie nu niet naar buiten komen trek ik jullie aan jullie oren naar buiten!" Zijn ogen schoten direct weer open en de kater trok zich uiteindelijk, met tegenzin, recht. Net toen hij naar buiten wilde gaan glipte Windpaw naar binnen en zette haar tanden in het oor van Stonepaw. Een geamuseerde grijns verscheen er op zijn lippen. Wel, deze dag kon nog wel eens interessant worden. ''Ik ga al, nu je zin, Mevrouw lieveling van de mentor.' De jonge kater keek kort achterom bij het horen van de belediging. De jonge kater draaide zich om naar de andere apprentice, die nu geërgerd met zijn staart sloeg. Hazelpaw sloeg kort met zijn poot tegen de staart. "Mind your words." gromde hij zachtjes, zodat enkel hij het kon horen en liep vervolgens al naar de kamp uitgang.

De een schoot de den in, er klonken verontwaardigde woorden en bedreigingen, het ging nu al geweldig, en ze waren nog maar net op. Met een zucht zag ze hoe iedereen naar buiten kwam lopen en met haar rug recht keek ze de apprentices één voor één aan. "Ik wil niet dat er nog meer gevochten wordt of bedreigd wordt, het is nu klaar." De groene ogen van Russetleaf boorden zich in de ogen van de anderen en toen sloeg ze met haar staart. "Volg mij," miauwde ze terwijl ze naar de kampingang liep.

"Mind your words," gromde Hazelpaw. Maar Stonepaw lied zich niet bedreigen. Hell no, Stonepaw had een BloodClankat gesproken en bovendien hadden ze een rogue vermoord. De kittens komden beter opassen. "Awh, bescherm je je vriendinnetje?" beet hij naar hem. "Dat is lief. Je hebt geluk met zo'n vriendje Windpaw." Stonepaw grijnsde gemeen maar dat duurde niet lang."Ik wil niet dat er gevochten word, het is nu klaar," miauwde Russetleaf naar de drie. "Volg mij." De grijze kater volde de poes zoals ze zei.

OOC: Dit gaat nog intressant worden XD

"Awh, bescherm je je vriendinnetje?" De jonge apprentice legde zijn oren in zijn nek bij het horen van de opmerking van de iets oudere kater. Windpaw was alles behalve zijn vriendin. "Dat is lief. Je hebt geluk met zo'n vriendje Windpaw." Deze kater moest nu zeker op zijn woorden passen, want Hazelpaw was alles behalve ontspannen. Hij kneep zijn oogjes dreigend tot spleetjes en zette zijn vacht op. Oh, deze kater zou afzien. "Ik heb tenminste een gewone vriend." gromde hij binnensmonds toen hij de opmerking van de warrior hoorde. "Volg mij," Met nog meer tegenzin als eerder deze morgen, liep hij achter de rosse poes aan. Zijn blik hield hij nog steeds dreigend op Stonepaw gericht, ook al had deze zijn rug naar hem gedraaid. Hij was dan nog maar een paar dagen apprentice, maar dat wilde niet zeggen dat hij de andere kater zou laten merken wie hij was en wat hij wel en niet mocht zeggen. Heel even draaide Hazelpaw zich zijdelings op, om te zien of Windpaw achter hen aanliep, maar draaide zich vervolgens weer naar voren.

"Ik heb tenminste een gewone vriend" Hoorde Stonepaw Hazelpaw mompelen. Hijj stond dan wel bekend als de vriendloze in de Clan, maar Stonepaw had niemand nodig. Zijn enige vriend was Draco, een killer. Zo voelde Stone zich ook. Alsof hij meer deel was van de BloodClan dan de ShadowClan. En oh wat wilde hij graag het gezicht van Hazelpaw ef af klauwen. Hij was ouder en had meer trainingen gehad. Hij zou het zo kunnen, maar Russetleaf zou het niet leuk vinden. Dus bleef hij maar stevig rechtdoor lopen.

Ze hoorde de twee wel onderling ruzie maken, maar besloot er niks van te zeggen. Pas als zij er last van zou krijgen hadden ze een probleem. Met grote stappen liep ze steeds dieper het territorium in, af en toe omkijkend of de drie apprentices haar wel bij konden houden.

~ Time skip ~

Na een stevige wandeling tegen de wind in, waren ze eindelijk aangekomen waar Russetleaf wilde beginnen met trainen. De pinewoods. Er lagen veel naalden op de grond, maar dat deerde de poes niet, ze was wel wat gewend. Als apprentice had ze hier vaak getraind en als warrior jaagde ze hier veel, dus dat had haar pootkussentjes hard gemaakt. "Ik wil dat jullie op een rijtje gaan zitten," miauwde de poes, zo kon ze beter overzien wie haar een beetje de sterkste leek.

Nadat ze een tijdje in stilte hadden gewandeld, met alleen het geluid van de harde koude wind, stonden ze stil. Stonepaw herkende deze plek, de Pinewoods. Hier had hij Maskpaw voor het eerst ontmoet, alleen toen was het aan het regelen. Hij snoof de geur op maar rook verder niks speciaals. ''Ik wil dat jullie op een rijtje gaan zitten,'' miauwde Russetleaf. Stonepaw had geen idee waarom, maar ging alsnog zitten. Het puntje van zijn staart zwaaide wat heen en weer en zijn oren waren naar achter gedraaid, maar verder zei hij niks. De wind waaide nog eens hard door zijn vacht, maar dit negeerde hij weer.

Het gesprek tussen de twee katers ontging haar volledig, ze wachtte gewoon geduldig tot ze eindelijk de doorgang vrij zouden maken. Daarna liep ze achter hen aan naar buiten, nog steeds die eeuwige glimlach op haar gezicht. Daarna volgde ze Russetleaf door het territorium, en met haar tonnen energie kostte het haar geen enkele moeite om haar bij te houden.

Time skip

"Ik wil dat jullie op een rijtje gaan zitten,", mauwde Russetleaf. Stonepaw ging zitten, en Windpaw ging meteen naast hem zitten. De oudere apprentice mocht misschien wat groter zijn, klein was ze zelf ook niet. Ze was altijd al één van de groteren geweest, misschien kleiner dan haar broertjes maar zeker veel groter dan haar zusje. Ze had meer de bouw van een kater, waar ze dan ook heel trots op was. Het toonde dat ze niet zwak was.

Hazelpaw liep als laatste achter het groepje aan. Hij deed z'n best niet op de katten bij te houden, maar minderde juist wat zijn tempo. Oh, als hij eenmaal geïrriteerd was deed hij alles om dat te laten zien. Eenmaal aangekomen bij de rest van de katten, zette hij zich maar gewoon naast Wind neer, aangezien de twee andere apprentices netjes naast elkaar zaten. Hij zette zich neer en richtte zich tot Russetleaf. Het puntje van zijn staart zwiepte nog steeds geïrriteerd heen en weer, maar zijn kwade gezichtsuitdrukking was ondertussen weer wat getemperd.

Toen ook Hazelpaw eindelijk zat, keek de rossige warrior de apprentices één voor één aan. Lurkingpaw leek haar eerder sluw dan sterk, Windpaw zou vast geen vlieg kwaad doen en Hazelpaw was in haar ogen de beste voor deze job. "Hazelpaw," Miauwde ze dus ook, "Ik wil dat jij voorop gaat lopen en ons de weg wijst naar het Thunderpath. Hier zal je de weg oversteken en weer terug." Dit was de harde manier van trainen, de goede manier. Ze wist dat het moeilijk was, maar ze had het zelf zo vaak gedaan. Dat het Thunderpath een border was maakte haar niet echt uit, ze was toch nooit een fan van de clanregels geweest, alleen van haar eigen regeltjes.

+ Dundunduuun

Nadat Russetleaf de drie apprentices had bekeken, was het even stil. ''Hazelpaw,'' miauwde ze toen. ''Ik wil dat jij voorop gaat lopen en ons de weg wijst naar het Thunderpath. Hier zal je de weg oversteken en weer terug.'' Het Thunderpath? Stonepaw merkte dat deze training een stuk gevaarlijker zou worden dan de simpele dingen die hij met Hiddendance altijd doet. Maar dat maakte hem niks uit, Stone hield wel van gevaar en trouwens, wat kon er gebeuren? De kater vond het jammer dat hij niet was gekozen om hun te leiden, maar ach, wie weet heeft Hazelpaw geen idee waar het Thunderpath is. Dan zou hij hun misschien kunnen leiden. De apprentice stond op en wachtte tot Hazelpaw voorop ging lopen.

De kater richtte zijn blik even op zijn mede apprentices toen Russetleaf even leek na te denken. "Hazelpaw," Zijn blik ging echter al snel naar de warrior toen deze zijn naam zei. "Ik wil dat jij voorop gaat lopen en ons de weg wijst naar het Thunderpath. Hier zal je de weg oversteken en weer terug." Hij wenkte even twijfelend met zijn oortjes. Thunderpath. Hij kon er niet direct opkomen. Waar had hij dat eerder gehoord? Zonder verder nog te lang te wachten trok hij zichzelf recht. Een grijnsje stond weer op zijn gezicht. Hij was uitgekozen voor deze opdracht. Niet Stonepaw, de oudere apprentice. Hazel liep regelrecht naar het Thunderpath toe. Enkele dagen geleden was hij nog langs die grens gelopen, samen met zijn mentor Forestrain. Hij keek niet meer achterom, wetend dat de anderen vlak achter hem liepen.
Eenmaal dicht bij de grens rook je het Thunderpath direct. Hazel haalde zijn neus op bij de sterke geur van monsters. Toen hij vlak bij de grens was van het Thunderpath hield hij halt. Zij oren zakte direct in zijn nek toen er een groot monster passeerde. Was dit wel een goede manier van training geven?

Onderwerp: Re: [Trainingsgroep 2] It's time for work!