Burning

Hij bleef stokstijf staan, en zelfs het ademhalen ging de kater niet al te soepeltjes af. Natuurlijk was alles wat hij qua hulp kon verwachten de droge opmerking van de grijze poes naast hem. "Die spin is banger van jou dan jij van hem bent." Hij schoot haar een hulpeloze, meer gepijnigde, blik toe die wel duidelijk maakte in hoeverre de kater in die stelling geloofde. "Dat betwijfel ik," Wist hij, zonder al teveel te bewegen, uit te brengen, waarna zijn ogen weer naar de spin schoten. Eng beest.

Toen ze grinnikte lachte de kater en duwde haar speels opzij. "Nou, ik weet niet of ik nu nog wel iets anders met je durf te doen hoor," Mauwde hij quasi-beledigt, en grinnikte nog na. Daarna sprong hij echter in een oogwenk weg bij het bosje en vloog al in een rondje om haar heen. "Wat zullen we doen dan?" Vroeg de kater, niet kunnende wachten om weg te kunnen bij de spin.

Zijn glimlach verbreedde enkel toen de poes even haar evenwicht moest proberen te behouden, en toen in de war leek van zijn snelle rondjes, hopelijk waren ze hier dan sneller weg. "Rustig, rustig." Hij trok geamuseerd een wenkbrauw op, de poes vertelde hem rustig te zijn en dat was een best interessant gegeven aangezien de kater een aanzienlijk stuk groter was. Toch kwam hij tot stilstand en ging zitten met een glimlach. "Ja juf," Miauwde hij beleefd, en probeerde zo netjes mogelijk te zitten. Het feit dat ze nog steeds dichtbij de spin waren was wel een beetje lastig om dat vol te houden, maar de kater deed zijn best. "We kunnen wat kruiden gaan zoeken.. al weet ik niet of je dat zo leuk gaat vinden. Het is redelijk saai eigenlijk." Tall schudde zijn hoofd. Alles kon leuk gemaakt worden. "Jawel joh, als je kruiden nodig hebt gaan we kruiden zoeken," Mauwde hij, en stond alweer op, rustiger door het feit dat ze de spin eindelijk achterlieten. "Where to?"

De poes leek het als een overwinning te beschouwen dat hij ging zitten, en de zucht toen hij opsprong kwam dus niet geheel onverwacht. Tall grinnikte enkel, en bekeek de poes goed terwijl die op zoek was naar de geuren. Ook hij stak zijn neus in de lucht, maar rook niets speciaals, moest wel zijn omdat hij er niet op getraind had. Misschien was het handig eens de kruiden te leren die de basis dingen konden genezen, de apprentice maakte een mental note en schrok op uit de gedachten toen de poes plots een duidelijke 'daar' uitsprak. Tall knikte gewichtig, "Wist ik heus wel hoor," Mauwde hij, met een uitgestreken gezicht, en liep toen met een glimlach achter de grijze poes aan. Hij keek toe naar hoe ze voorzichtig de takjes doorbeet en dus de bessen niet aanraakte, ook zat de kater alvast te kijken of hier ook spinnen in de buurt waren. Het leek niet het geval te zijn, en ook al wilde hij eerst zijn hoofd schudden toen de vraag kwam, hij hielp toch. Hoe kon het ook anders? Haar gezicht was wel heel lief en breekbaar ineens toen ze het vroeg, en misschien, heel misschien, wilde Tall haar natuurlijk wel helpen. De spinnen was hij gewoon niet zo'n enorme fan van. Vandaar dat hij naar voren stapte, en wat in het bosje keek. Kust veilig? Nu snel. Zijn bek sloot rond een takje met wat bessen eraan, en na wat druk te hebben gezet knapte het onder de kracht. "Zwo gwoewd?" Vroeg hij, met het takje nog in de mond. Charmant hoor.

De poes leek eerst even in gedachten verzonken, het maakte de kater wat nerveus, had hij het serieus voor elkaar gekregen om iets fout te doen met enkel een takje afbijten? Gee, hij had echt verborgen kwaliteiten. "Ja hoor." Klonk het echter, en met een opgeluchte zucht liet Tall dus ook het takje voorzichtig neer vallen. Toen zijn hoofd weer omhoog kwam keek hij in twee enorme ogen. Voor hij kon vragen wat er was meldde de poes het al. "Tallpaw.." Oke, de blik gecombineerd met het feit dat ze zijn hele naam gebruikte was geen goede combi. Wat was er nou? Waarom hem zo in spanning laten zitten? "Er .. er zit een enorme spin naast je.." Het duurde even voor de woorden een zin vormden in zijn hoofd, zijn ogen keken vandaar ook eerst in wilde terror vooruit, waarna langzaam zijn staart heel erg dik werd. De poten van de kater verstijfden, en heel langzaam draaide hij zijn hoofd. Misschien deed hij dat wel om te laten zien dat hij geen totale pussy was, maar echt blij was Tall er niet mee. "Waar?" Vroeg hij, letterlijk ademloos van concentratie om te blijven staan.

Het feit dat de poes zo verdraaid goed kon acteren was niet echt behulpzaam op momenten als deze, vooral niet wanneer die arme kater zo zijn best deed nog een beetje stoer over te komen. Het mocht allemaal niet baten, zodra hij hoorde dat het beest gelopen had toen ze hem zag schoot hij vooruit en dook ineen achter de poes zodat zij tussen hem en het enge bosje instond. Dan maar geen held voor nu. Gelukkig besloot ze voor hem te gaan zoeken, en mocht hij blijven staan. Angstig keek hij iets op en had een bezorgde blik in de ogen, "Pas wel op," Mauwde hij zacht. De poes draaide zich alweer om en tikte hem ineens aan, het maakte dat de kater weer helemaal schrok en zijn hart een slag oversloeg van de schrik. "Gefopt." Deze reactie was haast nog erger dan bij de spin. Zijn mond viel open in ontzetting, langzaam rees hij omhoog zodat hij boven de poes uittorende. Een vrolijke twinkeling kwam in zijn ogen en de mond bleef open, maar vertoonde nu verschijnselen van een ontzette glimlach. "Jij evil.." Zijn mond viel weer open. Daarna sprong hij met een 'woeste grauw' op de poes af en duwde haar -ietwat voorizchtig- tegen de grond. "Zeg sorry,"

De grijns op haar gezicht vertelde hem eigenlijk al dat hij het kon schudden met zijn verontschuldiging afpersing. Kon je het zo noemen? Misschien wel ja. Gelukkig leek het niet al te lang te hoeven duren want ondanks de valse grijns opende de poes uiteindelijk toch nog haar mond. Het maakte even dat hij hoop kreeg, maar die verdampte alweer toen hij de woorden hoorde. "Maar het was zo grappig.." Even grinnikte hij, en zag hij hoe schattig ze eruit zag. Toen echter verhardde zijn gezicht en schudde hij zijn hoofd, nog steeds een ondeugende maar vrolijke blik in zijn ogen. "Schattigheid gaat niet werken," Stelde hij, "Ik sluit gewoon mijn ogen," Daad bij het woord voegend sloot hij zijn ogen.

Dat had dus alles behalve het gewenste resultaat. Hij had zo'n goed plan bedacht en telkens wist de grijze poes het weer in de war te schoppen. De kater opende één oog om te zien of ze het al op zou geven, maar integendeel. De medicine cat lag gewoon rustig op de grond, opgerold en wel, met de staart over haar neus gelegd. Natuurlijk, erg schattig, en mooi, maar daar ging het niet om. Het ging erom dat het niet gaaf was dat ze hem zo wilde negeren. Tall keek even gefrustreerd, maar grijnsde toen ineens. Het geluk van een dikke vacht als die van hem was dat er van alles in zou blijven zitten, en door zijn constante duikvluchten voor de spinnen ook een veer. Het geluk lachte de kater toe toen hij die in zijn mond pakte, en met de zachte kant over de pads van Little streek. Uit ervaring wist hij hoe waanzinnig dat kietelde.

Ze leek te denken dat hij wel zou blijven staan, stil zou blijven en niets zou doen. Haast zielig hoe fout de poes het zou hebben, maar de kater vond het ook wel grappig. Nog grappiger however, was om te zien hoe haar ogen openschoten en ze begon te kronkelen en lachen. Tall grinnikte, met de veer nog tussen zijn tanden. Hij stopte echter niet, maar ging rustig verder. "Eewrwst sworry zweggen," Stelde hij, terwijl hij ondertussen rustig doorging met kietelen want het was veel te grappig om de poes zo te zien.

De poes luisterde overduidelijk goed naar wat hij zei want het duurde niet lang voor de kater antwoord kreeg op wat hij haar had gezegd. Na de 'oke oke' stopte hij echter nog niet met kietelen, excuses moesten eerst komen, dan het stoppen. "Het spijt me dat ik alsof deed dat er een spin was.." Hij knikte en stopte met kietelen, "maar je reactie was en blijft gewoon hilarisch." Dramatisch rolde de kater toen met zijn ogen en moest toch wel even grinniken. "Ik voelde me nog wel zo stoer dat ik bleef staan," Pochte hij met een grijns, en liet de poes nog niet gaan. Ze had hem nog steeds beledigd.