Burning

Hij bleef rustig wegkijken, al maakte het het niet echt makkelijker. Dus probeerde hij zo nu en dan steelse blikken te werpen op zijn poot of de poes om te zien of ze al klaar was. Dat was niet het geval, dus dreef zijn blik weer terug naar de grond. Fijn dit. "Als je 'm twee dagen laat rusten, zul je er nadien geen last meer van hebben." Voorzichtig knikte Tall, en nam zijn poot terug. Oke, twee dagen last omdat hij gewoonweg niet genoeg kracht in zich had gehad te blijven staan. "Kop op, is het niet normaal dat een kat minstens één keer in zijn leven een poot verzwikt?" De poes wilde hem opbeuren, misschien lukte het haar ook wel. Hij grinnikte uiteindelijk en duwde haar zacht terug. "Nou, oke dan, ik denk niet dat veel katten die enorme kracht van jou hadden kunnen weerstaan," Mauwde hij plagerig, en glimlachte. Nog even vrolijk doen, Little moest er natuurlijk niet de dupe van zijn dat hij er niet tegen kon dingen niet perfect te doen.

Hij lachte even toen ze hem maar gewoon gelijk gaf, al wist hij wel dat ze het ook deed om hem vrolijk te houden. Lief dat ze dat probeerde, het zou wel loslopen. "Lukt het alleen op te staan?" Het feit dat haar blik hierna meteen veranderde maakte hem al duidelijk dat ze erover nadacht hem niet te willen kwetsen met iets, en dat ze dus ook niet het idee wilde geven dat hij het niet kon. "Of wil je geholpen worden door de Medicine cat ze zelf?" Een scheve glimlach verscheen op zijn gezicht, en zijn ogen twinkelden ondeugend. "Het lukt wel hoor," Antwoordde hij, en hoopte maar dat dat ook zo was. Daarna probeerde hij zich op te heisen, en kwam al halverwege. Trots op zichzelf hees hij het laatste stukje zich verder op, en schudde toen even zijn vacht uit. Ook al was het misschien niet zo goed voor zijn poot, het was wel goed voor zijn eergevoel. Net als het volgende wat hij deed, namelijk een flinke hoop bladeren op de poes gooien met zijn goede poot. Zijn ogen stonden alweer helemaal vrolijk toen hij zag hoe de blaadjes haar omringden en op haar vacht bleven liggen. Raak. "Die kreeg je nog terug,"

Hij moest lachen om haar beledigde uitdrukking, en voelde zich alweer een stuk vrolijker worden. "Oké dan, om het terug goed te maken dat ik je poot gekneusd heb," Hij knikte dramatisch, "Ja, want dat was toch wel een shockerende gebeurtenis," Stelde de kater, terwijl zijn ogen vrolijk bleven glimmen. "Nu staan we weer quitte." Bij deze stelling knikte hij niet zo snel, maar keek hij juist bedenkelijk. Met een grote grijns schudde hij uiteindelijk zijn hoofd. "Ik weet het zo net nog niet," Grinnikte hij, "Je hebt me namelijk ook nog de hartaanval bezorgd met de spin," Maakte hij toen duidelijk, echter bedoelde hij het niet zo serieus. "Dus ik blijf erbij dat je elk bosje moet blijven checken of er spinnen zijn voor we er enig gek iets afbijten,"

De poes leek het niet erg te vinden, ze nam het juist goed op en beloofde hem lacherig om dat zeker te doen. Bij het horen van de 'u' ging de kater heel recht staan, en keek statig naar de poes. "Mooi zo," Mauwde hij deftig, waarna hij de blik van de poes volgde naar de hemel. Dat zag er inderdaad niet zo mooi uit. "Ik denk dat we moeten opschieten, als je geen nat pak wilt hebben." Hij lachte even bij het horen dat ze snel moesten zijn. "Tjsa," Klonk het, "Door een zeker sneeuwbal is het voor mij redelijk onmogelijk om snel te zijn," Hij leek allesbehalve boos, eerder wel geamuseerd. Regen was leuk. "Maar als je graag terug wilt moet je het zeggen hoor,"

Hij keek haar vragend aan, maar ontspande toen ze hem duidelijk maakte dat ze bleef, ook al weigerde hij hulp te vragen, alleen zijn met deze poot was niet optimaal. De grijns die doorbrak op haar gezicht deed hem zijn hoofd lachend schudden. "Ach jammer," Mauwde hij plagerig, maar werd toen afgeleid door de lucht. "Ik word gewoon niet graag nat, zeker nu we de kans oplopen ziek te worden in dit koude weer." Een druppel viel op de poes haar vacht, "Nou," Begon hij grinnikend, "Nu dat toch al mislukt is, wil je me dan gezelschap houden terwijl ik van de regen ga genieten?" Hij glimlachte bij het voorstel, maar meende het wel, regen was heel mooi, hij hield er echt van. Nu was hij ook een kater die van zwemmen hield. "Geen nee zeggen omdat je bang bent dat je verkouden wordt," Voegde hij toen nog toe, "Ik houd ons wel warm met mijn ultra thermo vacht," Hij keek haar vrolijk aan, duidelijk leek het hem wel leuk.

Hij merkte de verlegen blik niet eens, hij was namelijk al bezig een bladerbunker te bouwen voor hun twee. Ze zou vast wel ja zeggen. "Oké dan," Een grijns brak door op zijn gezicht, en hij nodigde haar uit om naast hem in de bladerbunker te komen. "Maar als ik straks toch ziek word dan is het jou schuld." Hij lachte even vrolijk, "Is goed mademoiselle, maar deze mooie bladerbunker zal ons zeker wel beschermen," Stelde hij trots, op het ding wijzende. Daarna kwam ze naast hem zitten, en keek hij eens omhoog, de lucht werd nu echt een grote waas van grijs. "Wat vind je eigenlijk zo leuk aan de regen?" Hij haalde zijn schouders op, "Het is gewoon alsof het de katten he-" Hij stopte toen ze nieste, en kon het niet laten om flink te grijnzen, daarna opende hij dramatisch zijn mond. "Oh nee Littlestream! Wordt je nu al verkouden?" Hij lachte eens, en gooide nog wat blaadjes op haar. Daarna duwde hij zich wat serieuzer tegen haar aan zodat ze kon delen in zijn warmte. "Komt goed hoor, en ik weet zeker dat je de regen ook wel leuk gaat vinden," Mauwde hij toen vrolijk, maar zijn stem werd nu al gedempt door de regen en sommige donderklappen in de verte.

Hij hoorde haar vragende naamstelling ook niet, maar had er waarschijnlijk ook niet veel achter gezocht als hij dat wel had gedaan. Hij bleef gewoon naar buiten kijken, de bladeren beschermden hen eigenlijk nog best goed. "Ik haat onweer." Zijn blik keek weer naar de poes, nu ze zo angstig keek viel het hem pas op dat hij echt groter was dan zij, en het gaf hem een waanzinnig verantwoordelijkheidsgevoel. Ook al omdat hij haar had gevraagd bij hem te komen zitten. Vandaar dat hij zijn staart om haar heen sloeg en met haar naar de hemel keek. "Weet je," Mauwde hij, niet al te hard. Zo nu en dan werd zijn gestalte fel verlicht door het schouwspel in de hemelen. "Een zeker persoon wat ik ken zei ooit tegen mij dat de spinnen banger zijn voor mij dan ik voor hen," Vervolgde hij, met een ondeugende twinkeling in de ogen, "Ik kan jou zeggen dat het onweer je nooit zal raken, en je nooit iets zal doen. Het maakt alleen veel herrie, een beetje als ik dus," Het laatste werd eraan toegevoegd en hij zei het grinnikend. Het was zo though, geen haar op zijn hoofd dat hij de poes iets aan zou doen ooit.

Erg veel minder bang leek ze niet, maar wel dankbaar, en dat was genoeg voor hem. Het maakte dat hij met een rustig gevoel naast de poes naar de donder kon kijken, en er echt van kon genieten. Nu was hij ook niet bang aangelegd en was het niet vreemd dat hijzelf het juist mooi vond, spinnen echter, dat was vreselijk. Waarschijnlijk waren dat gewoon enge mutanten die ooit de wereld over zouden nemen. "Sorry," Klonk het plots, verbaasd en vragend keek de kater opzij, haar de ruimte gevend om te praten. "Ik wou je poot niet pijn doen." Even dacht hij na, keek toen naar zijn poot, en glimlachte toen. "Het komt echt wel goed met die poot," Meldde hij haar, "Ik heb namelijk een aardige medicine cat die goed voor me zorgt," Hij glimlachte naar de poes, en schudde toen zijn hoofd nog eens. "Echt waar, maak je er geen zorgen over, ik was het alweer vergeten,"

Hij glimlachte toen hij haar voorstel hoorde, "Oké dan. Wanneer je poot beter is moeten we nog eens samen gaan wandelen." Een hoofdknik was haar antwoord, maar gaan liggen deed hij nu niet. Het was goed als hij bleef zitten, dan was sowieso de wind makkelijker te stoppen voor de poes, en dan zag hij meer. "Volgens mij duurt het nog lang voor die regen stopt." Een beetje onzeker keek hij naar beneden waar de poes lag, vond ze het niet meer leuk? Het zou minder leuk zijn als ze wegging, maar gelukkig voor hem leek het niet dat ze daar aanstalten voor maakte. In plaats daarvan leek ze er juist wel blij mee. Dat maakte de kater weer blij, en met nieuwe energie liet hij haar even in stilte denken. Waarschijnlijk over kruiden, of natuurlijk over Ashdrizzle. Soms kon Tall het zich niet voorstellen hoe Little en de kater ruzie hadden kunnen krijgen. De poes maakte haast nooit ruzie toch? Bedenkelijk keek hij haar aan, en glimlachte toen even, haar gezicht was wel erg schattig als ze diep in gedachten verzonken was.

De poes bleef nadenken, en hij bleef naar haar kijken tot hij merkte dat hij staarde. Zodra hij dat merkte knipperde hij eens, en richtte zijn blik weer omhoog naar de lucht, dit was geweldig. Zo rustig, zo fijn. Soms voelde hij zich zo druk, en wat anderen ook mochten denken, het voelde verschrikkelijk. Dit was veel fijner, de rust in zijn hoofd en aderen, en het zachte getik van de regen op de bladeren. De zucht van de poes weerklonk zacht door de stilte, en hij glimlachte bij het horen ervan. Gek genoeg werd hij juist steeds wakkerder naarmate dit vorderde, misschien omdat hij uitrustte op de een of andere manier, of omdat de poes gewoon dat effect had, maar het voelde goed. Daarom bleef de kater dus rustig zitten, iets gaf hem het idee dat Little dit ook wel eens nodig kon hebben. De poes had ook al veel meegemaakt, in ieder geval op sociaal gebied. Iedereen wist inmiddels van Nightspark en Ashdrizzle, en het kon niet anders of het was lastig voor haar. Hijzelf had er geen ervaring mee, hij zou ook niet weten hoe het was om verliefd te zijn. Hij kon het eeuwen zijn en het niet doorhebben, of ineens krijgen en erdoor overvallen worden. Je wist het nooit.