question (Zim me, Hopemind, Tak, aria of killerblood)

Zim was eindelijk ergens beland waar hij niet eens wist waar hij was maar wel wist hij een ding. Zim liep te ijsbeeren en sprak 'ik moet Hopemind vergeten zij verpest mijn missie!! Ik moet door gaan en Hopemind vergeten!!' riep hij zelf verzekert. Hij begon veder te lopen en dacht bij zich zelf ik kan niet meer terug Hopemind en de anderen zoveel pijn gedaan.. Het pad liep dood te veel bomen en de bossen zo dicht dat je er niet door heen kwam maar toen kwam hij op een iedee hij liep in de bosjes een klien stukje en begon zijn hol te maken om erin te slaapen en zijn gedachten te vergeten. Hij ging er in liggen en slot zijn ogen en probeerde alles te vergeten zelfs wat ze hadden mee gemaakt hij wilde het niet meer.......

Ze voelde hoe ze werd meegedragen door Tak en bij het kamp sloot ze bewusteloos haar ogen. Ze voelde de afschuwelijke pijn in haar poot niet meer, raar genoeg. In haar droom lag ze in haar hol, waar alles was begonnen. De ontmoeting met Zim, hun reis om Tak te vinden... Alles was daar begonnen. In haar droom zat ze in haar hol, en keek naar buiten. Helemaal alleen. Plotseling verscheen Zim naast haar, daarna kwamen Tak en Aria. Ze leken allemaal dolgelukkig maar opeens vervaagde alles. Overal lagen opeens bloedvlekken en het leek wel of het hele bos in brand stond. Ze stond helemaal alleen voor haar hol, huilend en roepend om hulp. Ze kreunde even en haar ogen gingen met een ruk open. Ze zag Aria en Tak weer en ze keek hen aan, met ogen vol met doodsangst. Ze kromp ineen en kneep haar ogen dicht. 'Help me!' jammerde ze, haar stem klonk alsof ze bij elk woord werd overreden door een monster. 'Help...' fluisterde ze, voor ze weer in een diepe bewusteloosheid viel.

Tak kijk vol angst en riep 'we moetten haar helpen hoe dan ook!!' Tak renden naar bessen toe plukte ze die bessen at Zim altijd dat wist ze dus ze propte de bessen de mond in van Hopemind. Tak likte haar af en zei 'alles komt goed.....' Tak wilde iets verzinnen om haar gelukig te maken en sprak "zim is hier gekomen voorjouw.' Ze keek naar Hopemind en dan naar Aria en gaf Aria een por en zei zacht 'we moetten nep doen dan word ze gelukkig.' ze keek Aria boos na en daarna gaf ze Hopemind gerustellende likjes. Tak sloeg haar staart om Aria heen ze was blij dat Aria haar trooste want Tak kon echt niet tegen als er iemand storf net zo als haar groep wat eindigte in de hell.

Ze voelde de pijn in Hopemind's woorden en ze rilde van angst. 'we moetten haar helpen hoe dan ook!!' riep Tak en propte wat bessen in de mond van de witte poes. Niet wetend wat te doen staarde ze naar Tak."zim is hier gekomen voor jouw.' hoorde ze Tak zeggen en ze keek haar verward aan. 'Wat?' zei ze verbaasd, maar Tak zei dat ze nep moesten doen. Aria begreep het en gaf Hopemind ook geruststellende likjes. 'Zim is bij je' zei ze zacht en drukte haar neus in de vacht van de witte poes. 'Alsjeblieft, niet doodgaan...' smeekte ze zacht. 'Je kunt nu niet doodgaan, je hebt nog een heel leven voor je...' Ze keek Tak angstig aan. Ze moesten écht iets doen, voor het te laat was.

Tak keek Aria terug aan en voelde zich schuldig ze deed een blad over Hopemind heen en ze begon te janken een traan viel op hopemind. Tak begon Hopemind mee te trekken legde haar het hol in. 'Ze is dood....' snikte ze zachjes. Ze sloot haar ogen: 'ja ja dit is het einden het spijt me dat ik haar niet kon redden!!' Ze begon hard te janken en ging bij Hopemind liggen en bleef janken en schreeuwen 'waarom jij waarom?! Ik heb het fout gedaaan wat ben ik een monster?!' ze begon zich tegen Hopemind aan telleggen eerst begon het dat niemand haar mogt maar eerst kwam Aria dan was Hopemind haar veiand maar toen dikken vrienden. Tak rende naar Aria toe en begon zich daar haar gevoelens te uiten....

Ze was even weg van de wereld, waardoor ze hartstikke dood leek. Ze zag alleen maar zwart voor zich, zwarter dan de nacht. Ze hoorde katten naar haar roepen om hulp. Het was allemaal zo luid dat ze het niet goed verstond. In de verste van het duisternis zag ze vreemd genoeg beweging die dichterbij kwam. Haar hart maakte een sprongetje toen ze de twee katten herkende: haar ouders! Ze opende haar mond om hen te roepen, maar er kwam geen geluidje uit. Zonder naar haar te kijken verdwenen de twee katten. 'Ze leeft nog! Ze leeft nog!' hoorde ze hen nog roepen, voor alles vervaagde. Ze was weer in de realiteit en opende met een ruk haar ogen. Ze snakte naar adem en trappelde verwilderd met haar poten. Ze bleef even rustig liggen en sloot haar ogen om helder te worden. 'Ze is dood....' hoorde ze Tak nog zeggen. en ze schopte het blad van zich af. 'Ik ben helemaal niet dood!' spuugde ze en keek Tak en Aria strak aan. 'Als jullie denken dat ik hier blijf, dan hebben jullie het helemaal mis!' Ze schrok van haar eigen toon en probeerde rustiger te worden. Ze haalde diep adem en keek Tak aan.'Het spijt me, maar het heeft geen zin om hier nog te blijven. Zim heeft zijn doel bereikt en is nu weg. Als ik helemaal op krachten ben, dan ga ik terug naar waar ik vandaan kom' Ze knipperde met haar ogen en keek de twee poezen nadenkend aan.

Zim keek de kanten op en dacht als ij haar nooit meer ga zien dan moet ik afscheid nemen ookalwel staat het niet in mijn woordenboek. Zim draaide zich om renden kei snel over de straten en bossen zijn poten begonne te prikken van de pijn. Hij rook de geuren en kwam in het kamp maar toen hij er was had hij allang niks te eten en gedronken. Zim keek duizelig in het rond maar op dat moment zag hij Hopemind neer liggen en wilde haar helpen maar inplaats daarvan viel hij neer en landde op de grond neer met zijn nagels erin gestoken om naar Hopemind te gaan. Hij lag neer bewustenloos en dacht aan nietas de pijn gleed over zijn ligaam en kort voelde hij de kreunende pijn van Hopemind's verminkte poot alsof ze een band hadden wat ze nooit geweten hadden.....

Ze lag haar gewonde poot voorzichtig te wassen, terwijl ze op Aria en Tak lette. Plotseling hoorde ze iets en zag Zim het kamp binnenkomen. 'Zim!' riep ze vrolijk en verbaasd tegelijkertijd. Ze stond op, maar wankelde door de pijn van haar verwonding. Ze tilde haar poot op en liep op drie poten op Zim af, die half bewusteloos op de grond lag. Ze snuffelde even aan hem en wierp een blik op Aria en Tak. 'We moeten hem helpen!' zei ze angstig en boog zich weer over Zim. 'Zim, kun je me horen? Het komt allemaal goed' Ze knipperde bezorgd met haar ogen, en zag nu pas hoe mager hij eruit zag. Hij heeft vast in dagen niks gegeten! dacht ze en keek om zich heen. Ze zag een hoopje prooi liggen. Ze liep erheen en nam een muis mee voor Zim. Ze liep weer naar hem toe en liet de muis voor hem vallen. Ze wreef zorgelijk met een poot over zijn kop en gaf hem een liefdevolle lik.

Zim lag bewustenloos op de grond en voelde de poot van Hopemind en haar fijne zachten lik daarbij sloot hij zijn ogen die al gesloten waaren. Hij bleef lang stil liggen maar rekte zijn poot naar Hopemind's poot en zei 'ik blijf altijd van je houden dus maar ik zeg goodbye.' Zim probeerde op te staan en likte Hopemind af en sprak 'ooit hoop ik op slechte kittens die zo slecht zijn zoals ik maar toch haat ik pluizen ballen...' Hij keek haar aan en zag de muis liggen en gaf de muis aan haar en nam zelf de helft. Hij gaf haar een kopje en ging dicht tegen Hopemind zitten en fluisterde lieve woortjes in haar oor terwel tak nog niks door had ging Zim gewoon veder en sprak 'ik hoop dat we ooit prachtige kittens krijgen zoals jij.' hij glimlachten naar haar en likte haar over haar oor af en zetten zijn dikke vacht tegen de haares. Een traan gleed langs zijn wang en hij merkte tak op en verdween het donkere bos in......

'ik hoop dat we ooit prachtige kittens krijgen zoals jij.' hoorde ze Zim zeggen en ze glimlachte vrolijk. Ze spinde luid en drukte zich dolgelukkig tegen hem aan. 'Ik hou van je, Zim' murmelde ze. Ze deed een stap achteruit toen Zim opeens in het bos verdween. Ze keek hem verbaasd na en even wou ze hem weer achterna gaan, maar ze bedacht zich en draaide zich om naar Tak en Aria. Haar blik viel op de halfopgegeten muis. Ze nam het dier mee naar het hol en at hem naar op. Ze genoot van de prooi en spinde tevreden. Na het eten rekte ze zich uit en begon zichzelf een wasbeurt te geven. Zou ze ooit wel terug kunnen naar haar oude thuis? Of wás ze thuis? Die vraag spookte de rest van de dag rond haar hoofd waardoor ze niet merkte dat het bijna nacht was. Ze knipperde vermoeid met haar ogen en rolde zich op in het hol. Ze viel in een prettige slaap, dromend over kleine kittens die om haar heen renden...

Toen hij eindelijk ver genoeg was begon hij te drinken en at een muis op die hij had gevangen en wachte tot het diep in de nacht was dat de wind heel koud werd. Zim snoof de lucht op en liep het kamp in naar hopemind en porden haar effen en sprak zacht: 'zullen we samen naar de maan staaren en de zons op komst zien mijn schat.' zei hij terwel hij haar likte en liefe geluidjes maakte. Hij legde zijn staart op de staart van Hipemind neer en legde zijn poot over haar niet pijnlijke poot heen hij streelde haar zacht en likte haar af en liep liep naar buiten en ging veder op op hopemind wachten en hij staarde naar de maan en zei zacht 'hopemind jij bent de zon ik de maan en samen straalen we elke dag en zullen we samen zijn.' hij staarde naar hopemind en streelden haar weer zacht.

Ze werd wakker door een geluid en zag Zim aankomen. Ze kroop het hol uit en gaapte. 'zullen we samen naar de maan staaren en de zons op komst zien mijn schat.' hoorde ze Zim vragen en ze glimlachte dolblij. Ze drukte zich tegen hem aan en staarde naar de maan, die haar vacht zilver kleurde. Het werd al bijna ochtend en ze hoorde al een paar vogels fluiten. Ze keek Zim aan, haar ogen glansden vrolijk. 'Zim, ik wil dat je voor altijd bij me blijft' murmelde ze en gaf hem een lik. Ze zag de eerste zonnestralen al en ze werd warm vanbinnen. Ze had dit al zo vaak gezien, maar met haar geliefde Zim erbij voelde het anders. Ze knipperde genietend met haar ogen en gaf hem een kopje. Ze richtte haar blik op haar gewonde poot, die nog een beetje bloedde. Ze probeerde er niet op te letten en keek op naar de prachtige zonsopgang.

Zim zad tegen Hopemind aan, zijn ogen straalden door het fellen zon licht maar dat was ook bij Hopemind en sprak: "je ogen straalden bij het zon licht ze zijn prachtig' Zim staarden haar aan en glimlachten. 'Zim, ik wil dat je voor altijd bij me blijft' murmelde Hopemind, 'ik ook bij jouw mijn lief' zei hij terwel hij een kopje gaf en hij kreeg meteen een kopje terug. Zim keek haar aan en keek naar haar poot en zei 'hoe kom je zo gewond?' zei Zim. Hij begon de poot van Hopemind aftelikken en hij begon langzaam en zorg vuldig haar poot te likken en te verzorgen. Zim voelden de zonnen stralen die over zijn vacht gingen, hij begon naar de zon te staaren en glimlachte hij dacht dat hij en Hopemind bij elkaar waaren. Hij lachten naar de zon en keek Hopemind aan en gaf haar een kopje en lachten naar haar en gaf haar een liefde vollen lik over haar gezicht heen.

Ze kon haar ogen niet van de zon afhouden. Het was zo ontzettend mooi. 'Je ogen straalden bij het zon licht ze zijn prachtig' hoorde ze Zim zeggen en ze keek hem aan met een vrolijke glimlach. Haar ogen straalden helder in het zonlicht. Ze drukte zich tegen hem aan en voelde de warmte van zijn lichaam Hij leek veranderd... Maar ze kom niet raden wat het precies was. Hij leek veel aardiger, vergeleken met hun eerste ontmoeting. Hij scheurde haar bijna aan stukken en nu was hij hartstikke verliefd op haar. 'Hoe kom je zo gewond?' Vroeg Zim opeens en ze werd warm. Ze wilde hem niet vertellen dat ze werd aangereden door een monster maar ze wilde ook niet tegen hem liegen. Ze rechtte haar rug en keek Zim aan met een dramatische blik. 'Ik werd... aangereden door een monster toen ik naar jou op zoek was' bekende ze zonder aarzelen. Ze wilde hem absoluut niet bezorgd maken. 'Maar het gaat al veel beter hoor!' voegde ze er snel aan toe en keek toe hoe Zim haar gewonde poot aflikte.

Zim wilden het antword weten en keek haar aan. 'Ik werd... aangereden door een monster toen ik naar jou op zoek was' bekende Hopemind zonder aarzelen. 'Maar het gaat al veel beter hoor!' voegde Hopemind er snel aan toe. Zim hoorden haar verhaal en likte veder haar poot af en toen hij klaar was sprak hij: 'wat stommen stinkenden stommen dwazen mosnsters!!!! waarom moetten ze jouw hebben?' Hij keek haar vragend aan en gaf haar weer een paar likken en keek naar de warme zons op gang. Hij keek naar Hopemind en sprak 'je prachtige vacht schitterent in het zon licht het ziet er zo mooi uit hope.' Hij keek met straalende ogen haar aan en gaf haar vluch een paar liefdes likjes en hoopte dat Aria en Tak er niet achter komen. Hij keek haar aan ze had prachtige ogen en ze was gewoon een en al prachtig....

'wat stommen stinkenden stommen dwazen mosnsters!!!! waarom moetten ze jouw hebben?' hoorde ze Zim zeggen. 'Het was ook een beetje mijn schuld...' bekende ze. 'Ik had die donderpad nooit op mogen rennen' Haar voorpoot prikte een beetje, maar ze wou de pijn negeren. 'je prachtige vacht schitterent in het zon licht het ziet er zo mooi uit hope.' zei Zim plotseling en ze keek naar hem op. Haar ogen straalden vrolijk en ze begroef haar neus in zijn vacht. Ze zwiepte met haar pluizige staart toen Zim haar een paar likjes gaf. Ze hief haar kop open keek in zijn ogen. Ze leek er bijna in te verdrinken. Ze hoorde opeens haar maag knorren. Ze keek Zim verlegen aan. 'Sorry... Ik heb honger' zei ze, ze verlangde naar de smaak van versgevangen muis. Maar met haar verwonding zou ze misschien nooit meer kunnen jagen...

Zim voelde hope in zijn vacht en haar neus. Hij glimlachte even en dacht aan hun twee, hij merkte dat hope honger had en niet kon jagen. Zim keek haar glimlachend aan en sprak "ik ga wat voor je halen hope." hij knikte en renden de bossjes in en gaapte even. De wind ging door zijn vacht en de zon scheen erop. Hij keek naar een konijn en sprong op het beest en vermoorden het dier tussen zijn klauwen. Het bloed liep over zijn lippen het was lang geleden dat hij bloed proefte en at. Hij bracht het konijn naar haar toe en schoof het naar haar toe en sprak "hier kan je eten en je stomme honger weg werken!' gromde hij. Zim legde zijn pooten tussen zijn poten en ging bij Hopemind liggen. Zim likte zijn bloedirige lippen af...

"ik ga wat voor je halen hope." zei Zim en ze keek hem dankbaar aan. Zim rende weg en ze keek hem na. Ze zuchtte toen haar buik weer knorde en ze dook ineen. Ze had zo'n honger. Ze snoof de geur van verse prooi op toen Zim terugkwam met een konijn. "hier kan je eten en je stomme honger weg werken!' zei Zim en ze glimlachte. 'Bedankt, Zim. Je bent de beste!' zei ze en boog zich voorover om te eten. Ze nam een hap van de konijn. Ze genoot van de smaak en sloot genietend haar ogen. Ze at de konijn op en begroef de restjes. 'Hmmm, dat was heerlijk...' murmelde ze nadat ze de laatste resten had ingeslikt. Ze keek Zim dankbaar aan en gaf hem een lik over zijn wang.

Tak keek haar vriendin aan en ging het kamp uit, Hopemind was vermist dus ging Tak haar zoeken. Haar ogen keeken vooruit en haar neus rook ze de poes geur spoor. Ze spurte door het zand met haar poten en ze rende door de dicht begroeide bos. Ze keek in de verte en zag een rots daar zaden Hopemind en zim elkaar te knuffelen en aan het kleffen. Tak verstopte zich in de bossjes en dook en maakte zich klaar om een vanhun pijn te doen. Tak ontblote haar nagels en zette haar haren op en sprong op zim en dieuwde hem tegen de grond en gromde met een dikke staart: 'heb je niet geluistert naar mij?! Regels zijn regels?!' ze stak haar ogen op hopemind en sprak vol in haar ogen 'verader!' en ze draafte terug naar Aria en zei alles wat er was....

Ze lag in het kamp, op haar zij en staarde naar de heldere lucht. Ze rolde zich op haar andere zij, om te kijken wat Tak aan het doen was. Net op dat moment zag ze haar vriendin weglopen. Ze krabbelde overeind en keek verbaasd toe hoe Tak verdween. Ze haalde haar schouders op en ging het bos in om te jagen. Ze snoof de lucht in en rook een muis, die bij een boom aan een nootje zat te knabbelen. Ze dook in haar jachthouding en sloop op het muisje af. Ze likte haar lippen af bij het ruiken van de verleidelijke prooigeur en sprong op de muis af, die probeerde weg te vluchten. Aria sprong achter het diertje aan en maakte op het laatst een grote sprong, zodat ze op de muis landde. Ze beet het dier dood en nam het mee naar het kamp. Tak was nogsteeds niet terug. Ze ging voor het hol liggen en at de muis op. Ze slikte de laatste resten door toen Tak weer terugkwam. Ze luisterde naar wat ze te vertellen had en ging rechtop zitten. 'Laat ze gewoon hun gang gaan' zei ze met een vrolijke glimlach. 'Ik vind het best wel schattig...' Ze zuchtte en keek dromerig naar de lucht.