question (Zim me, Hopemind, Tak, aria of killerblood)

Tak begon aan de muis te eten maar ze kon bijna niet bewegen. Ze zag hoe Hopemind boos wert en weg ging. Tak probeerde op te stan en liep langzaam achter Hopemind aan, toen ze in het bos was keek ze achter zich en zuchte en dacht ik ben toch een grote last en ze strompelde veder. Haar ogen leken wel dood en haar staart sleepte Tak over de grond zij wilde geen ruzie. Ze liep veder en veder tot ze haar benen meesleurden over de grond. Tak bleef er liggen en sloot haar dood vermoeiende ogen. Ze ademde zacht en rook de bos geuren alles draaiden en ze hoorden boozen stemmen in haae hoofd suisen...

Ze nam nog een paar happen van het konijn voor ze opstond en het hol inliep. Ze had even zin om alleen te zijn. Ze wilde niemand zien, vooral Zim niet. Ze begon zich te wassen met halfgesloten ogen en keek naar buiten. De zon begon bijna onder te gaan. Het was een vreselijk lange dag voor haar en doodmoe plofte ze neer in het hol, terwijl ze naar buiten keek. Ze hoorde het waaien van de bomen, het geluid die haar zo vertrouwd voorkwam. Ze sloot haar ogen en legde haar kop tussen haar poten. Ze was even weg van de hele wereld en lette niet meer op alles om haar heen.

Zim wist niet wat er met Hopemind was. Hij keek Aria en hield zihn schouders hoog, Zim keek naar het hol waar Hopemind lag. Hij staarde naar de witte pluizen bol en merkte dat Tak weg was maar vast kwam zse terug, hij sloot zijn ogen en ging naast aria liggen en sloot zijn groenen ogen. Hij begon te slapen en hoorden hopemind iets zeggen maar dan kreeg hij zich zelf horen die sprak: 'laat zien waarvoor ik op de wereld ben laat voelen wie mijn liefde is laat haar verdiepen in haar ogen en zeg dat je van haar hou..' Zim keek zich zelf aan en vocht met zich zelf in zijn droom maar toen zei hij: laat me zien waar ik voor leef laat zien dat je verliefd ben op hopemind..' Zim keek zich aan en riep 'nee hopemind hou ik niet van ik ben niet verliefd op haaar ik moet haar voor iets gebruiken ik hou niett van haar!!!!' maar zijn stem werd zwakker en Zim riep 'ik ben de wraakzuchtige Zim!! Niet cupido!!!' Zim schrok wakker en keek om zich heen hij zuchte diep en staarde naar de grond.

Ze opende haar ogen weer en rekte zich uit. De maan was al opgekomen en kleurde haar vacht zilver. Ze knipperde met haar ogen en wierp een blik op Aria en Zim. Waar is Tak? dacht ze, en liep naar de twee katten toe. Ze staarde het bos in, in de hoop een glimp op te vangen van Tak. Ze zag helemaal niks, maar het leek was of ze aan de grond was vastgeplakt, vlak tegenover Zim. Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar er kwam geen geluid uit. Ze sloeg haar ogen neer. Wat was er met haar aan de hand? Ze knipperde met haar ogen. Het liefst wou ze weer terug naar het hol, maar het leek wel of ze geen kant op kon.

Zim staarde naar Hopemind die er stond. Zim stond op en ging voor Hopemind staan eigelijk gebruikte zim haar maar nu had hij een raar gevoel. Zijn groene ogen verdiepte in haar ogen die prachtig straalde in het maan licht. Zim keek haar aan en liet zijn andere kant winnen, hij ging zitten en sprak 'Hopemind jij bent de geene waar voor ik leef, Hopemind jij bent mijn bestemming jij bent mijn missie, ik wil eeuwig bij je zijn en je voellen Ik.....h.... Laat me zien waar ik voor leef laat mij voelen wat ik voel.. Was alles niet voor niets dat ik hier leef..... Ik houw van je Hopemind!!! Ik houw van joue!!!!!! Hoor je het!!!' Zim kreeg tranen in zijn ogen toen hij dit zei. Hij kroop ineen. Zim stond op en draaide zich om en dacht dat Hopemind niet van hem hield..............

Ze keek op toen Zim voor haar kwam staan en keek hem diep in zijn groene ogen aan. Ze hoorde zijn woorden en zwiepte verrast met haar staart en voelde haar hart sneller kloppen. Hij houdt van me, hij houdt echt van me! dacht ze vrolijk. Ze opende haar mond om iets te zeggen, toen Zim opstond en zich omdraaide. 'Zim, wacht...' zei ze snel. Ze stond ook op en gaf hem een lik over zijn wang. 'Ik... hou ook van jou' zei ze zacht. 'Ik heb altijd van je gehouden. Ik durfde het nooit te zeggen, omdat ik dacht dat je mij niks zou vinden...' Ze hield op en keek hem met stralende ogen aan. 'Ik wou bij je zijn, ik kon niet zonder jou. Daarom ben ik met je meegegaan, omdat ik van je hou...' Haar woorden klonken zacht en liefdevol en begroef haar neus in zijn vacht. Ze rook zijn geur op, die opeens zo vertrouwd voorkwam.

Zim hoorden haar woorden en keek haar niet aan en draaaide zich ook niet om en een traan viel op de grond. Zim boog zijn kop en liep weg en zei 'ik ben het niet waart Hopemind.... Ik...ik ik kan het niet Hopemind ik ben ook op jouw maar gebruikte je maar later kwam ik er achter dat ik van je hield...' Zim keek weg bij de woorden die hij hoorden. Zim liep een stukje weg en mompelde 'ik ben het niet waard...' zijn stem zakte weg. Hij zetten zijn loop pas in ren pas en renden weg zo snel hij kon het bos in, hij kneep zijn ogen fijn en ontblote zijn nagels. Zim opende zijn ogen en boste tegen tak aan met zijn ontblote nagels maar Zim bleef door rennen zelfs dat Tak daar bloedend lag.

'ik ben het niet waart Hopemind.... Ik...ik ik kan het niet Hopemind ik ben ook op jouw maar gebruikte je maar later kwam ik er achter dat ik van je hield...' Ze schrok. Hij heeft me... Hij heeft me gebruikt? 'Maar...' begon ze zacht. Ze keek toe hoe Zim wegliep en hoorde hem nog mompelen 'ik ben het niet waard...' Ze knipperde even teleurgesteld met haar ogen. 'Zim, wacht!' zei ze en rende aarzelend achter hem aan. Ze wierp een blik op Aria, was het wel slim om haar hier alleen te laten? Het kon gevaarlijk zijn in het bos, vooral 's nachts. Ze kan wel voor zichzelf zorgen dacht ze. Het is immers een Bloodclanner... Ze zag Zim verdwijnen in het bos en rende achter hem aan. Het ging echter niet makkelijk met haar verwonding. 'Zim!'riep ze.'Je bent het wél waard! Geloof me!' Ze kwam hijgend tot stilstand, ze was de kater kwijtgeraakt en haar poot klopte van de pijn. Ze was moe en had veel te veel pijn om nog door te rennen. 'Zim...' hijgde ze met een rillende stem.

Tak sliep tot dat ze iets hoorden. Ze stond op en zag Zim weg rennen en hij knalde met zijn flijm scherpe nagels door Tak's rug. Ze grommde en riep 'lekker bedankt hoor!!!' Tak liep naar het hol om hopemind en Aria te vertellen maar ze liep terug ze had zo'n pijn. Door het koude gras rende ze langs de bossen en merkte hopemind op met haar verminkte poot. Tak liep naar haar toe en liet haar bloedende dieppe snee zien die Zim had gemaakt en sprak 'kan jouw Zim me een keer niet verwonden!?' Maar ineens merkte ze dat er iet in Hopeminds ogen omging, 'ik breng je terug naar het hol en ik trakteer op muizen.' zei ze lachent. Tak pakte Hopemind aan haar nek vel en trok haar mee als ze wilden of niet. Toen ze er eindelijk waaren gaf Tak een muis aan Hopemind en Aria en nam zelf ook een muis.

Ze liep zich gewillig meeslepen door Tak en keek haar dankbaar aan toen ze haar een muis gaf. 'Bedankt Tak. Het is fijn om te zien dat je je weer goed voelt' zei ze en nam een hap van de muis. Ze dacht aan de woorden van Zim en er verscheen een warme glimlach op haar gezicht. Ze werd warm van binnen en wierp een blik op het bos, waar Zim in was verdwenen. Kom terug, Zim... Alsjeblieft dacht ze en staarde naar het half opgegeten muis voor haar. Ze boog haar hoofd naar de prooi toe en nam nog een hap. Hoe zou Tak reageren als ze wist dat Zim en zij van elkaar hielden? Ze keek Tak aan, die een muis opat. Zij wist heel goed dat het tegen de regels was van hun groep, maar je kon immers niet kiezen op wie je verliefd zou worden.

Toen Zim was verdweenen keek hij naar achter en merkte dat Hopemind niet meer achter hem liep. Hij liep weer in gewone loop pas. Hij staarde naar de grond en liet zijn oren naar voren vallen. Hij legde zijn staart op de grond en liet zich op de grond vallen en viel in een slechte slaap toen de maan hoog stond werd hij wakker en begon dieper het bos in te lopen. Het was stil een geruis klonk langs, Zim ging weer veder lopen door de donkere bomen bossen. Zijn poten deden pijn en hij had vreselijke hoofdpijn. Hij zuchte even en ging zitten en keek naar de maan en dacht even aan Hopemind die hem hielp en met hem alles had gedaan maar er was een niet fijn gevoel hij kon haar niets biedden...

Ze had de muis opgegeten en liep terug naar het hol. Zim is weg... Hij komt nooit meer terug... dacht ze verdrietig. Ze ging liggen en legde haar hoofd tussen haar poten. Ze dacht aan de tijden die ze met hem had meegemaakt. Oké, hij had haar wel vaak verwond maar ze hadden ook mooie tijden meegemaakt... Er rolde een traan over haar wang. Zou ze hem ooit nog terugzien? Ze wou maar dat ze had doorgerend, tot ze hem inhaalde, maar door die vreselijke verwonding was dat onmogelijk geweest. Ze miste hem nu al, heel erg. Ze miste zijn geur, zijn glanzend groene ogen. Ze miste alles aan hem. Ze keek omhoog, naar de maan. De maan scheen prachtig en zorgde ervoor dat ze in slaap viel.

Zim was ver genoeg dat ze er zo iezo een dag moesten over doen om hier te komen. Hij keek naar achter daar was het donkere bos en hij dacht nog toen ze pas net Tak hadden gevonden en ze langs het donkere bos moesten om Zims hol tevinden. Zim kreeg een glimlach en zei zacht 'ik ben Zim!!' maar hij voelde zich dood ongelukkig. Hij zuchte even en dacht nog dat ze hier natoe komen waar voor ruzie??? Dacht hij maar een blik bij zims ogen leek hij wel dood, hij staarde de verte in en voelde pijn en keek weg en ging veder met lopen vol tranen van ongeluk. Hij zuchte diep en stak de weg over naar de andere kant en ging liggen en staarde naar de maan die hij vaker had gezien en hij mompelde 'ik ben het niet waart!!' Hij staarde naar zijn poten.

De zon kwam langzaam op en de witte poes sliep nogsteeds. Ze opende langzaam haar ogen en stond met een ruk op. Ze keek verwilderd om zich heen. Ik moet Zim vinden... dacht ze vastbesloten. Hij is de enige die me gelukkig kan maken... De enige waar ik van hou... Ze negeerde de pijn in haar poot en rende zo snel mogelijk de bos in, zonder naar Aria en Tak te kijken. Ze rende door, ondanks de vreselijke pijn die ze na een paar stappen al voelde. Ze kreeg tranen in haar ogen maar ze bleef doorrennen. Voor Zim! dacht ze en na een heel stuk rennen viel ze uitgeput neer op de grond. Ze strekte haar verminkte poot uit en snikte zachtjes. Ze kreunde en legde haar hoofd tussen haar poten. Ze was vreselijk moe, zo moe dat ze gewoon niet meer verder kon.

De hele nacht was hij op gebleeven. Hij zag de warme zon opkomen en zijn ligaam verwarmde. Zim zuchtte even en begon weer doods moe aan zijn loop hij had al een dag niet gedronken en gegeten. Hij begon zich duizelig te voellen en liep door zijn ogen staarde in de verten hij begon te rennen en begon in zich zelf te praaten: 'je moet je eigen regels bepaalen en ervaaren maar ik ben vrij, het spel begind wat je tot het einde is gegeven maar dat blijft erbij, elke stap heeft een gevaar maar toch speel je het allen. Oo ik kan het niet meer vatten waarom ik hier ooit ben!!!' Toen hij via de straaten van de tweebenigen liep bleef hij door lopen en wert onver gelopen. Zim zuchten en gaf een pijn kreet en viel neer in het gras hij was net voorbij de tweebenigen. Zim viel neer en ademde alleen maar....

De poes bleef even liggen tot ze weer op krachten was gekomen. Ze krabbelde overeind en strompelde verder, niet wetend wat te doen. Waarom heb je me verlaten, Zim? dacht ze bij zichzelf. Met een diepbedroefde blik in haar ogen hinkte ze verder. Plotseling drong er een vieze stank haar neusgaten binnen. Toen ze opkeek zag ze een pad, zwart glimmend door de zon. Ze was gekomen bij een donderpad, die dwars door het bos liep. Verlangend keek ze naar de overkant. Ze móést erlangs, ze had geen keus! Ze deinste achteruit toen een enorme monster voorbij raasde. Ze aarzelde, maar legde toen een poot op het harde pad. Ze keek om zich heen en holde toen zo snel mogelijk het pad op. Halverwege voelde ze plotseling de grond onder haar poten trillen. Verstijfd van schrik ontdekte ze dat een monster dichterbij kwam, luid toeterend. Ze wou net wegspringen, maar het was al te laat. De monster reed over haar heen, maar gelukkig werd ze niet verpletterd, alleen voelde ze een stekende pijn aan haar verminkte poot. Doodsbang kneep ze haar ogen dicht en pas toen het gegrom van de monster was verdwenen durfde ze het te openen. Ze keek om zich heen en richtte haar blik op haar poot. Tot haar grootste afschuw zat het onder het bloed. Ze probeerde op te staan, maar dat was haast onmogelijk. Haar verminking was erger geworden, en dat door die tweebenen! Ze sleepte zichzelf naar de overkant van het pad en verschool zich in de struiken.

Tak was stiekem Hopemind gevolgt, haar geur spoor te minsten. Ze viel in slaap en liep weer veder door het koude spoor en ging veder door de bossen totdat ze Hopemind vond die over het pad met de mnsters wilden oversteken. Tak wilde net over tot een monster langs denderen. Tak keek naar Hopemind en ze werd overreden. Tak staarde naar de bittere grond en sprong naar Hopemind toe. Ze tilde haar op en bracht haar aan de overkant. Tak keek haar aan en sprak zacht: 'je haalt het wel buddy' Ze keek haar aan en maakte troosende geluiden. Tak begon haar terug naar het kamp te brengen. Toen ze terug kwam ging ze naar aria en wees naar Hopemind en legde haar neer en gaf haar een kopje.

De poes zat alleen in het kamp, wachtend tot Tak terug zou komen. Ze wist niet eens waar haar vriendin naartoe was gegaan. Ze had haar muis opgegeten, honger had ze dus niet meer. Ze liep verveeld rondjes, wat kon het saai zijn zonder de anderen. Ze bleef lang wachten en daar kwam Tak eindelijk samen met... Hopemind! Ze stond op en keek Tak vragend aan. 'Wat is er gebeurd?' vroeg ze bezorgd en gaf Hopemind een lik. Ze keek met medelijden naar haar bloedende poot. 'Iemand kan toch onmogelijk zoveel ongeluk hebben? Hoe is het gebeurd?' vroeg ze weer terwijl ze weer ging zitten. Ze wachtte op een antwoord van haar vriendin terwijl ze verdrietig naar Hopemind keek.

Tak keek haar vriendin aan en ze begon bezorgt te kijken en sprak 'kan jij haar helpen omdat ik geen med. Cat ben jij ook niet maar jij kan iets.' Tak keek naar Hopemind en sprak 'ze is aangereden ze kan niet meer lopen maar dat is niet voor altijd.' Ze keek naar Aria en voelde zich niet goed. Tak graafde even in de grond en ging bladeren halen om als deken te gebruiken. Ze keek in het rond en vond de grote bladren. En bracht ze zelfverzekert terug, Tak legde de bladeren om Hopemind heen en likte de poot af van hopemind. Ze staarde naar de grond en vroeg 'gaat ze dood, gaat het nog, of is het zo erg ze is nog zo jong en heeft al een verminkte poot elp haar!!' Tak keek bezorgt haar aan en smeekte naar alles en huilde en likte veder Hopemind af.

'kan jij haar helpen omdat ik geen med. Cat ben jij ook niet maar jij kan iets.' zei Tak. Aria haalde haar schouders op. 'Daar heb ik helemaal geen verstand van. Ik ben een BloodClankat, weet je nog?' zei ze en boog zich over Hopemind heen. 'ze is aangereden ze kan niet meer lopen maar dat is niet voor altijd.' hoorde ze Tak zeggen en met een ruk hief ze haar kop weer op. 'Aangereden door een vieze monster?!' Haar ogen flitsten van woede. 'Als ik die tweebenen te pakken krijg, dan zal ik... dan zal ik ze aan flarden scheuren!! Hoe durven ze!' siste ze woedend. Ze schudde haar kop en probeerde kalm te worden. Ze luisterde naar Tak en keek haar aan. 'Hoe kan ik haar helpen als ik niet eens het verschil weet tussen alle bomen, Tak?!' zei ze. 'Ze redt het heus wel, ze is niet alleen jong maar ook sterk' Ze sloeg een staart om haar vriendin heen om haar te troosten.