sσmєtímєs thєч sαч ít αrє thє stαrs whσ rαn αwαч

Het bladerdak gefilterd maanlicht scheen kalmerend op Ivyleaf's vacht en deed haar een zilveren glans krijgen. In haar beide amberkleurige ogen was de reflectie van de maan zelf te zien. Alles te samen gaf haar een spookachtig uiterlijk, vooral aangezien ze een spierwitte vacht had die er nu uitzag alsof ze contact had met de Starclan, en dat een geest voor een bepaalde tijd de controle had over Ivyleaf's lichaam. Maar nee, dat was allemaal niet de realiteit. Ze wist dondersgoed dat gewone warriors zoals zij nooit een bericht van hun dode krijgers zou ontvangen. Het was gewoonweg niks voor haar. Blijkbaar had zij een ander doel in het leven dan speciale dromen krijgen en de Clan leiden. Niet dat ze ernaar snakte om een Clanleader te worden, het hele gebeuren zag er gewoon zo leuk uit. Waarschijnlijk was het nog een kitten trekje dat ze nooit zou afleren. Een zucht ontsnapte uit haar bek toen ze haar kop naar boven tilde om het bolle witte figuur dat hoog aan de hemel stond te paraderen goed te kunnen bestuderen. Vroeger kon ze wel uren al piekerend naar de lucht staren, gewoon dromen over hoe het zou zijn om een Starclan kat te zijn, of Medicine cat. En daarom had ze dus nu haar interesse op het leaderschap gericht. Aangezien ze het niet in haar had om een Medicine cat te worden, deed ze ook niet de moeite om die rang te krijgen. Ivyleaf zou zulk leven gewoon niet aankunnen. He mocht geen partner, geen kittens... Niet dat ze dat zo erg vond, aangezien ze er toch al zeker van was dat er nooit iemand zou zijn die werkelijk van haar hield. Iemand die van haar innerlijk hield, iemand die om Ivyleaf zelf gaf, en niet iemand die alleen geïnteresseerd was in haar uiterlijk. De jonge spierwitte kattin schudde haar hoofd in de hoop dat ze zich zo weer zou kunnen concentreren op iets anders, en keek met samengeknepen ogen naar voren. Deputy worden zou haalbaar moeten zijn. Brokenstar en Raindrop waren de laatste tijd alles behalve actief in de Clan. Iets in haar vertelde dus dat het niet meer lang zou duren voordat er een nieuw beheer kwam, en wie weet zou zij daar bij zitten. Het maakte niet uit dat ze nog maar twee moons een warrior was, ze had al een apprentice gekregen, en je moest eerlijk toegeven dat Ivyleaf haar warrior taken uitstekend uitvoerde. Ze versnelde haar passen wat en keek rondom haar heen. De meesten zouden al aan het slapen moeten zijn, dus zou er versteld van staan zou er nu plots iemand opduiken vanuit de struiken. Alsnog vertrouwde ze het zaakje niet echt compleet. Ze had al eerder enkele varens horen ritselen, en het kon geen toeval zijn dat de varens die vlak naast haar stonden alweer ritselde, aangezien het windstil was. Ach, het zou gewoon haar verbeelding zijn. Wie zou er trouwens haar zodanig wantrouwen dat ze Ivyleaf zouden bespioneren, tot stukken in de nacht? Shrewleap? Of was het weer die Thrushkit die uit het kamp was weggeglipt. Om de een of de andere redenen vond ze dat die kitten veels de arrogant was. En als hij ooit haar apprentice zou worden, dan zou ze hem zeker leren wat discipline en respect was, aangezien die kater blijkbaar nog nooit van die twee woorden gehoord had. Maar goed, hij was haar kitten niet dus lag zijn gedrag niet aan haar. Het was allemaal Shrewleap's fout. Iedereen kon zien dat die poes haar kittens verkeerd opvoedde, ja toch? Maar net zoals Ivyleaf zou Shrewleap waarschijnlijk geen ervaring hebben met kittens, dus verstond ze het wel dat Shrew een paar foutjes maakte. Ook al konden sommige fouten verkeerd uit de hand lopen... Ze bracht haarzelf al voor de tweede keer weer tot de realiteit, en keek verbaasd rondom haar heen. Nee, hoogst waarschijnlijk zou er niemand zijn die haar van plan was te volgen. Het zou gewoon mega dom en roekeloos zijn. Zonder er nog een seconde langer over na te denken schoot ze weer in actie en begon opnieuw te draven. Ondertussen was de sneeuw al gesmolten en had dat witte spul plaats gemaakt voor een prachtig nieuw seizoen van Newleaf. Bloemknopjes begonnen zich weer te laten zien aan sommige struiken, en de bomen begonnen hun bladeren weer te krijgen. Een gevoel van blijdschap borrelde in haar omhoog toen ook de frisse Newleaf geur haar neusgaten reikte. Er waren gewoon zoveel redenen op te noemen waarom Ivyleaf Newleaf als haar favoriete tijd van het jaar koos. Aangezien je eindelijk weer kon genieten na een lange en rusteloze Leafbare. Ze sloot haar donkere ogen voor een paar seconden zodat ze die later weer kon openen. Zelfs in de donkerte van de nacht zag Newleaf er wonderbaarlijk uit. Nog een paar keer knipperde ze met haar ogen, nog steeds verbaasd van de schoonheid die het nieuwe seizoen met zich mee had gebracht. Iedereen had de hele tijd toen het sneeuwde hard gewerkt, dus vond ze wel dat ze het hadden verdient. Eindelijk zouden ze weer kunnen gaan jagen met een gerust hart en moesten ze zich niet de hele tijd wijsmaken dat als ze zonder prooi terugkeerde er misschien zieken zouden vallen. Dat was Ivyleaf's grootste angst geweest, dat was het altijd al geweest en dat zou het hoogst waarschijnlijk voor altijd blijven. Natuurlijk had ze ook nog wel andere angsten zoals dassen en vossen, maar denken dat er misschien een kat zou sterven omdat jij niet hard genoeg had gewerkt, dat was gewoon het ergste van allemaal, toch? Plots realiseerde ze zich dat ze al een lange poos van het kamp was weggebleven. En dat sommigen zich misschien begonnen af te vragen waarom Ivyleaf elke nacht zo lang wegbleef. Gehaast draaide ze zich om en begon weer terug richting het kamp te rennen. Waarschijnlijk zou het nog wel even duren voordat de ingang van het kamp nog maar in zicht kwam, aangezien ze helemaal was afgedwaald tot in het Rogue territorium.

-- Open --

Haar blik was gefixeerd op het pad voor haar. Op de bladeren die ze weer onder haar poten kon voelen, dat was echt veel beter dan die koude sneeuw. Ze genoot van het nieuwe seizoen en dat was aan haar hele houding te merken. Ze was opgetogen, iets wat niet vaak bij haar voorkwam. Als ze met Lilium bezig was, de jonge kitten die ze leerde voor zichzelf te zorgen, ontdooide ze misschien iets. Dat kwam omdat ze de kitten echt waardeerde, zoals ze was. Anders was ze nors en hoefde je maar een verkeerde opmerking te maken en ze werd kil. Ze was een oude poes, die niet bang voor anderen was. Totaal niet bang zelfs. In een gevecht zou ze het niet meer winnen, daar was ze te oud voor. Alleen ze was snel, veel sneller dan anderen meestal verwachten. Ook straalde ze iets uit, een bepaalde houding die zei dat je het beter gewoon niet kon proberen, haar uitdagen. Te ver bij haar gaan. Ze opende haar bek een stukje om de geuren van haar omgeving goed tot haar door te laten dringen. Ze had de woonplaats van haar tweebenen voor de zoveelste keer voor een tijdje verlaten. Haar tweebenen waren het gewend, dat ze soms een paar dagen weg bleef. Als het maar niet te lang zou duren, dan zouden ze wel ongerust worden. Ze wisten dat ze soms haar vrijheid nodig had, vrijheid om de bossen in te kunnen. Om te jagen en om te rennen. Zonder die uitstapjes zou ze niet kunnen. Echt als ze te oud zou worden om weg te gaan, dan zou ze niet meer willen. Er verscheen even een kalm glimlachje om haar lippen, maar zo ver was het nog niet. Als het aan haar lag nog lang niet. Ze was op weg naar de Rogue plaatsen, om daar wat te jagen. Dat was een prima plek om te jagen en nou het newleaf was, had ze echt weer zin om een keer verse prooi te proeven. Ze spitste haar oren en deed nogmaals haar bek open toen ze Rogue gebied binnen liep. Alert op mogelijke prooi, maar ook op vreemde katten. Niet iedereen zou even blij zijn, dat ze hier joeg. Niet dat ze zich daar ook maar iets van aantrok, maar ze hield ze wel in de gaten. Je kon beter altijd maar gewaarschuwd zijn. De adrenaline begon door haar aderen te stromen toen de geur van een konijn haar bek bereikte. Ze grijnsde even voordat ze iets door haar poten zakte en in de richting van de geur sloop. Ze liep uit de wind en de blik in haar gele ogen was op het konijn gericht. Die een eindje van haar hol in wat gras aan het snuffelen was. Als zij niet snel genoeg was, zou het konijn zo weer in het hol zitten. Alleen ze wist dat ze niet zou falen, daar zou ze wel voor zorgen. Ze sloop nog wat dichterbij en sprong op. Voordat het konijn het goed en wel doorhad, lag het dier dood tussen haar voorpoten. Ze likte verrukt het bloed van haar lippen af. Er ging niks boven verse prooi, dat zou nooit zo zijn. Ze at vol smaak van het konijn en begroef de resten. Daarna waste ze haar vel en keek naar de lucht. Het werd donker, dus ze besloot om in rogue gebied te blijven. Ze wist genoeg schuilplekken, waar ze zou kunnen blijven. Ze kon voelen dat het niet ging regenen, dus zou ze niet het risico nemen om een schuur op te zoeken. Ze zou het vanavond wel met een struik doen, dat was genoeg beschutting voor een newleaf nacht. Ze liep keurend een rondje om een struik heen om te kijken of die haar wel beviel. Ze besloot dat die goed genoeg was. Dus kroop ze er onder. Ze nam nog een keer de geuren in zich op, voordat ze haar ogen sloot en in een lichte slaap viel.
Ze werd gewekt toen een andere geur haar zintuigen prikkelde. Meteen sprongen haar ogen open en hief ze haar kop. Ze kon ruiken dat het een clankat was. Ze sprong overeind en kroop onder de struik vandaan. Ze ging in het gras zitten, wel zo dat de andere poes haar wel moest zien. Er lag een kalme berekende blik in haar gele ogen. “Hallo daar clankat,” zei ze kalm toen de poes in zicht kwam. Haar stem klonk rustig en beheerst. Ze leek totaal niet gespannen, dat was ze ook niet. Alleen wel alert. Ze zou het doorhebben als de poes iets zou proberen. Ze was niet dom, maar ook niet bang.

Haar amberkleurige ogen waren samengeknepen in de hoop dat ze zo beter kon zien. Het duurde lang voordat ze doorhad dat ze niet meer de enigste was die op dit moment nog klaarwakker was, nou ja, of die andere poes ook geen slaap had dat wist ze niet zeker. “Hallo daar clankat,” Ze hief één van haar mondhoeken omhoog zodat er een scheve lach tevoorschijn kwam op haar witte gelaat. "Goedenavond, Kittypet." Begroette ze de poes met een sarcastische ondertoon en liet haar achterwerk zakken zodat ze in een zithouding terecht kwam. Het liefste had ze dat de poesiepoes wegging, maar iets zei haar dat dat nog wel even zou duren. Maar het gene dat haar het hardste dwars zat, wat had een kittypet midden in de nacht te zoeken in het Rogue territorium?

Er trok een grijnsje om haar lippen toen de poes in zicht kwam en ze haar aansprak. “Het is Skinny Love voor jou,” zei ze toen. Haar stem klonk nog steeds kalm, maar er lag ook iets strengs in haar stem. Een stem die aangaf dat ze niet tegen gesproken wilde worden. Ze sloeg haar staart op haar achterpoten en keek de clanpoes peilend aan. “Een Shadowclan geur,” vervolgde ze rustig. “Met wie heb ik het genoegen?” Ze tilde even haar poot op en gaf daar een lik over, voordat ze die weer neerzette en de blik in haar gele ogen zich op de poes richtte. Toch hield ze haar strak in de gaten. Ze zou de poes geen moment uit het oog verliezen, want ze wist wat daar de gevolgen van konden zijn. “Wat doet een Shadowclan poes in het Rogue gebied?” Er sprak nieuwsgierigheid uit haar houding, terwijl er weer een grijnsje om haar lippen speelde.

“Een Shadowclan geur,” Ook hees ze één van haar wenkbrauwen omhoog, zodat er een duidelijke sarcastische uitdrukking op haar melkwitte gelaat kwam te staan. "Bravo, moet ik nu een staande ovatie houden?" Miauwde ze met een verdiepte honende stem. “Met wie heb ik het genoegen?” Ze tilde even haar poot op en gaf daar een lik over. Pas nu kreeg ze het in de gaten dat de kittypet die voor haar stond geen pels had, alleen maar vel. Eerst was ze verbaasd, pas later begon ze de poes te bewonderen. Het was best wel cool, en hoogst waarschijnlijk kwam je zulke katten niet vaak tegen. “Wat doet een Shadowclan poes in het Rogue gebied?” Het was de stem van de onbekende kattin die haar weer tot de realiteit bracht, en haar deed opkijken. "Ik zou geen enkel idee hebben waarom ik mijn naam aan jou zou moeten geven." Was haar antwoord op de eerste vraag. "En weet je, eigenlijk is het veel vreemder om een kittypet zo ver van zijn huis te zien, dan een Clancat te zien die zover van haar kamp weg is." Haar amberkleurige ogen waren allebeide strak op de poes gericht, wiens naam nog onbekend was.

Ze wachtte geduldig totdat de poes iets zou gaan zeggen. "Bravo, moet ik nu een staande ovatie houden?" Ze keek haar kalm aan. “Als je daar vrolijk van wordt. Ik zal je niet tegen houden hoor,” zei ze toen droogjes. “Zo lang je niet de halve buurt wakker maakt tenminste,” Ze gaapte even, voordat ze de poes weer aankeek. Er flitste even iets van ongeduld door haar ogen toen ze zei dat ze haar naam niet zou geven. “Ik kom er toch wel achter,” haar stem had een rustige klank, maar er lag ook een iets wat dreigende ondertoon in haar stem. “Maar dat doet er niet toe. Het interesseert me niet genoeg,” vervolgde ze. “Dus dan blijf ik je wel aanspreken met poes, wat jij wil.” Het maakte haar niks uit, als zij liever zo genoemd wilde worden. Prima, geen probleem. “Zoals ik eerder al zei is het Skinny Love voor jou,” er klonk een lichtte irritatie door haar stem. “Ik wens niet anders aangesproken te worden poes,” vervolgde ze weer kalm. “En wat ik hier doe. Ik was aan het jagen,” ze trok even met haar snorharen. “Ik heb geen zin om een clan tegen de haren in te strijken. Ik respecteer de clans. Zo zit ik niet in elkaar en hier is meer dan genoeg. Je moet er gewoon voor zorgen dat je op de juiste plek zoekt en geen Rogue kat boos maakt,” Er trok een grijnsje om haar lippen. “Ik ben niet de jongste meer weet je,” ze wist dat de shadowclan poes dat ook wel kon zien, dus het kon geen kwaad om het te zeggen. “Maar nou heb ik nog geen antwoord op mijn vraag,” ging ze verder.

Wat vond die poes zo grappig? Was het de schrale lach die zich tevoorschijn had laten komen op Ivyleaf's gelaat? Iets klopte niet aan haar, maar aan Kittypet's klopte nooit iets. Ze waren allemaal domme beesten die niet wisten hoe ze moesten leven, hoe ze een écht leven moesten leiden. Ze schudde onopvallend haar witte kop en keek de oudere poes venijnig aan. "Of je naam nou Skinny Love is of niet, net zoals jij mij blijft aanspreken met poes, blijf ik jou aanspreken met poesiepoes." Begon ze met een lichte honende ondertoon. Wat die Skinny Love van haar vond maakte haar geen siekepiet uit. Ze zouden elkaar toch nooit meer tegenkomen, daarvoor was de wereld te groot. “En wat ik hier doe. Ik was aan het jagen,” Ze tilde haar kop op en keek de Kittypet ongeïnteresseerd aan. "Blijkbaar nog niet veel succes gehad, Kittypet's kunnen gewoonweg niet jagen." Ze straalde een uitdagende houding uit, en vernauwde haar amberkleurige ogen voor een paar seconden. De andere woorden die de poes zei negeerde ze simpelweg. Ze praatte teveel, iets wat haar al was opgevallen. Ivyleaf rolde even verveeld met haar ogen en gunde haar borstkas een lik, helemaal geen zin meer om hier nog langer te blijven.

Ze keek strak terug toen de poes haar venijnig aankeek, zonder met haar ogen te knipperen. De blik in haar gele ogen boorde zich in die van de clankat. Ze blies kwaad toen de poes zei dat ze haar aan zou blijven spreken met poesiepoes. “Domme jonge clankat,” haar stem had een gevaarlijke toon gekregen. Katten die haar goed kenden wisten dan dat ze echt te ver waren gegaan. Alleen de poes had dat niet door. Haar oren schoten naar achter en haar gele ogen fonkelden, bij de volgende woorden van de poes. Dat kittypets niet konden jagen. Het was een hele domme actie om dan niet op te letten en dat deed de poes niet. Toen ze haar borstkas likte. Skinny Love was snel, heel snel, zeker voor haar leeftijd. Ze schoot overeind en gaf een harde ruk aan de poot van de poes, totdat ze bloed proefde. Toen liet ze los en cirkelde ze om haar heen. “Wat weet jij daar nou van, poes?” vroeg ze ziedend van woede. “Heb jij überhaupt wel hersens?” siste ze. “Zeg nooit iets als je iemands achtergrond niet weet,” ze wachtte totdat de clankat haar aan zou vallen, want ze twijfelde er niet aan dat ze dat zou doen. Alleen de poes had haar onderschat, zoals ze allemaal deden. Dat had haar woedend gemaakt en bracht haar instincten naar boven. “Ik jaag net zo als elke andere clankat,” Ze had haar spieren gespannen en adrenaline joeg door haar aderen. Alleen ze liet niet met zich sollen, dat zou ze deze jonge poes ook duidelijk maken. Ze had veel ervaring en ze had er geen probleem mee om die te gebruiken als iemand haar uitdaagde en echt te ver ging.

“Domme jonge clankat,” Een grimas kwam tevoorschijn op haar witte gelaat. Waar hadden die poesiepoezen altijd zoveel last van? Ze wisten niks af van het Clanleven, en dachten altijd dat de wilde katten het zo goed hadden. Maar zij zouden het nooit snappen, ze hadden geen wild bloed dat door hun aderen stroomde, en dat had je nodig. Anders zou je het Clanleven nooit aankunnen, zou je nooit de wind door je vacht voelen waaien zoals een Clankat. Die Skinny Love daar, zij dacht dat ze alles kon wat Ivyleaf niet kon. Ja, op sommige puntjes zou ze inderdaad beter zijn. In luieren en zeuren bijvoorbeeld, maar voor de rest...? Als ze niet zo'n gemakkelijk leven had, dan zou ze het héél misschien begrijpen. Het duurde niet lang of ze zag de woede fonkelen in de ogen van de Kittypet. Zozo, dat was blijkbaar een kat die snel op haar teentjes was getrapt. “Wat weet jij daar nou van, poes?” Miauwde de poes terwijl ze Ivyleaf omver probeerde te krijgen, iets dat niet lukte. Behendig sprong ze naar achteren, zodat de tamme poes geen kans kreeg om nog een aanval uit te voeren. "Je zult toch met wat beters moeten afkomen hoor." Siste ze venijnig, maar liet nog altijd geen geïrriteerde blik zien. “Heb jij überhaupt wel hersens?” Bij die vraag nam een honende lach heel haar gezicht over. "Meer dan jou, jij zult het wilde leven nooit snappen. Jij kent alleen maar dat luie leventje van jou. Nooit de zorgen krijgen of je Clan wel goed gevoed is. Om de zoveel dagen wacht houden in de nacht, want je wist nooit of je een aanval kon verwachten. Niets weet jij." Zei ze op een abnormale rustige toon en keek de gevlekte poes aan met haar amberkleurige ogen. “Zeg nooit iets als je iemands achtergrond niet weet,” Daarop had Ivyleaf niet eens een antwoord, ze had geen zin meer om met deze poes te praten. Ze dacht dat ze alles was, terwijl ze juist niks was. “Ik jaag net zo als elke andere clankat,” De melkwitte Shadowclan kattin vernauwde haar ogen en liet haar staart even van links naar rechts slaan. "je praat teveel, Kittypet," Begon ze. "Eens een Kittypet, altijd een Kittypet."

Het lukte haar geen tweede keer en dat wist ze. Net als dat ze heel goed wist dat als het op een gevecht aankwam ze zou verliezen. Alleen niemand sprak haar zo aan, dan stelde je haar geduld op de proef. Dan zou ze de ervaring die ze had gebruiken. Ook al zou het haar dood worden, want niemand mocht haar eergevoel krenken. Zeker niet op die nonchalante manier waarop deze poes dat deed. "Je zult toch met wat beters moeten afkomen hoor." Haar ogen fonkelden nog steeds, maar er kwam ook een grijnsje om haar lippen. “Dat weet ik,” zei ze simpel. Ze zou niet tegen haar op kunnen, daar had ze de leeftijd niet meer voor. Dat gaf ze simpelweg ook toe. Even flitste er een beeld van haar jeugd door haar gedachten, maar die drukte ze snel weer naar achteren. Dat had ze zorgvuldig opgeborgen in haar kop, om er niet meer aan te hoeven denken. Toen begon de clankat over het leven in de clan te vertellen en ze rolde even met haar ogen. “Wie zegt dat ik dat niet weet?” zei ze weer kalm. Ze had zichzelf teruggevonden en de woede begon uit haar ogen weg te ebben. Al zag je nog steeds dat deze ontmoeting haar totaal niet beviel. "je praat teveel, Kittypet," Ze zuchtte en schudde haar kop. “Jij moet eens leren luisteren poes,” vervolgde ze. “Ik praat precies genoeg, om te zeggen wat ik wil zeggen.” Ze trok geïrriteerd met haar snorharen. De laatste opmerking van de poes negeerde ze compleet. Ze was blijven staan en keek de clankat alleen nog maar aan. Ze wendde haar blik geen moment van haar af. Terwijl de blik in haar ogen op die van haar gericht was.

Haar oranje ogen waren gesloten, maar zodra de poes weer begon te praten opende ze die weer. “Dat weet ik,” zei ze simpel. Ivyleaf trok één van haar wenkbrauwen omhoog en keek de kale poes voor haar ongeïnteresseerd aan. “Wie zegt dat ik dat niet weet?” Een zucht verliet haar bek. “Jij moet eens leren luisteren poes,” Ivyleaf rolde met haar ogen en liet haarzelf zakken totdat ze in een zithouding terecht kwam. "Ik heb geen behoefte om naar jou te luisteren." Sprak ze simpel en sloeg haar staart over haar poten heen. “Ik praat precies genoeg, om te zeggen wat ik wil zeggen.” Ze had heus wel gezien hoe Skinny Love geïrriteerd met haar snorharen trok, echter schonk ze daar geen aandacht aan. "Zeg wat je willen wilt, al je woorden slaan toch op niets." Sprak ze zonder dat ze ruimte over liet voor tegenspraak. "Excuseer me, ik ga mijn tijd niet verdoen hier." Miauwde ze neutraal en draaide haar om. "Tot nog eens." Vervolgde ze en wandelde er rustig van door.

Ik post als een zombie, excuseer me als de post er vreemd uitziet. :')

Ze trok kort haar schouders op toen de poes zei dat ze geen zin had om naar haar te luisteren. Toen had zij ook geen zin meer om er op te reageren. Deze poes was in haar ogen niet meer te helpen. Ze knikte kort toen de poes opstond om weg te gaan. “Dat werd tijd,” zei ze kalm. "Tot nog eens." Ze knikte. “Ja wie weet,” ze sprong overeind en liep de tegengestelde richting op. “Dan kan ik verder slapen,” ze sjouwde weer terug naar het bosje waar ze eerst gelegen had. Ze kroop er onder en krulde zich op. Ze stopte haar kop tussen haar poten en zuchtte zacht, onmogelijk schoot er door haar kop heen. Ze sloot haar gele ogen en liet zich opnieuw wegzinken in een lichte slaap.

[Topic uit]