'Silvercoat wacht' riep er opeens een stem. Silvercoat spitste zijn oren en keek achterom. Het was Madiebo. 'Aaah Madiebo, is was maar even een stukje gaan wandelen.' zei hij ongemakkelijk, terwijl hij vurig hoopte dat Madiebo & Icy het hem niet kwalijk zouden nemen dat hij even was weggeglipt. Silvercoat liep met Madiebo weer terug naar de schuur. 'Zou Icy het me kwalijk nemen? En neem jij het me kwalijk?' vroeg hij aan de poes. Hij voelde zich nu enigzins vernederd door zichzelf, omdat hij als een laffe rat met de staart tussen de benen weer naar huis liep. En waarvoor? Dat wist hij zelf eigenlijk nauwelijks! Silvercoat voelde zich door die gedachte niet helemaal fijn, hopelijk namen de twee poezen het niet al te serieus.