It took some time, but yes i'm back!

[sorry dat ik zo lang weggeweest ben zonder iets te zeggen voor de katten die mij kennen, ik had het een tijd erg druk met van alles en nog wat. Maar ik zal proberen om weer wat actiever te worden ]

De jonge, zilvergrijze kat sloop door de begroeiing. Haar poten maakten geen geluid op de zachte bosgrond, en voorzichtig plaatste ze ze voetje voor voetje neer. Haar lange staart zwiepte langzaam heen en weer, haar helpend om haar evenwicht te bewaren. Grote, blauwe ogen flitsten over de omgeving. Cinder was een tijd weg geweest van WC. Het speet haar dat ze het niet even was gaan vertellen aan iedereen, maar soms moet een kat doen wat hij moest doen. Ze was weggeweest om te trainen, de wereld te verkennen en sterker te worden. Maar nu had ze het gevoel gehad dat ze weer terug moest komen, het was tijd om iedereen weer te zien. Cinder spitste haar puntige oren, haar snorharen trilden. Een vogel zong vrolijk vanuit een boom, zonlicht werd in kleine vlekjes gefilterd door de zachtjes heen en weer wuivende bladeren, die mee gingen met het lichte briesje dat er stond. Haar neus ving een warme geur op, en er ging een vlaag van entoushiasme door haar heen; Muis! Nog stiller en voorzichtiger dan eerste naderde ze het diertje, haar gewicht op haar flanken dragend zodat haar pootstappen bijna niet hoorbaar waren, zelfs niet voor het kleine grijze diertje verderop, dat rustig op een zaadje aan het knabbelen was. Cinders staart zwiepte nog één keer heen en weer, en toen zette ze zich af, in een wolk van bladeren en aarde sprong ze omhoog en landde met haar voorpoten precies op het kleine diertje. Snel, voordat de muis nog meer lawaai kon gaan maken, beet ze hem in de nek. Haar welkomst maal terug in WC. Toen ging ze overeind zitten, en vouwde haar lange staart om haar poten heen. Dat was een echte gewoonte van haar geworden, die ze van haar pleegouder Icy afgekeken had. Een klein schuld gevoel bekroop haar toen ze bedacht hoe lang ze de poes en haar partner, Lionheart, al niet gezien had. Maar hopelijk zouden ze het begrijpen. Dat hoopte ze echt, want ze waren altijd heel aardig voor haar geweest. Maar Cinder had gewoon het gevoel gehad dat ze er even op uit moest, om sterker te worden en te trainen. Haar blauwe ogen gleden langs de omgeving, tot nu toe waren er geen katten. Ze had het nog maar gedacht, of haar neus ving de geur van een naderbij komende kat op. De wind stond gunstig voor haar, zij kon de kat ruiken maar de kat haar niet, als het goed was. Met ronde, nieuwsgierige ogen keek ze in de richting waar de geur vandaan kwam, de muis levenloos tussen haar voorpoten. Die zou ze straks wel opeten.