{Settleddust} Starclan's judgment

Ruzie kon later. Uitleg kon later. Er waren grotere prioriteiten nu, prioriteiten om moeder en kittens levend te houden. Ze knikte naar de grijs-witte kater toen hij sprak dat rouwen later kon. Zo praktisch, zo... zo. Sorrelpool keek naar haar prachtige dochter, haar ogen groot met bezorgdheid. Maar ze prevelde nog de namen van haar kittens. ‘Je hebt prachtige namen gekozen, lieverd,’ miauwde ze met een glimlach. Ze moest tegen de tranen vechten, want ondanks alles was ze net grootmoeder geworden. Een trotse, van twee prachtige kindjes. En eentje die het niet gered had. Toen Seamist wiebelig overeind kwam snelde ze dan ook naar haar dochters zijde. Ze pakte haar kindje op en Sorrelpool wist dat ze hem niet meer los zou laten. Geen moeder zou dat doen. Ze wist dat ze hen het liefste beide zou dragen, maar ze kon het niet. Arcticwolf pakte de ander bij haar nekvel en begon de nu lang ogende reis naar huis. Sorrelpool bleef strak langs haar dochter, haar staart over haar rug gelegd. ‘Kom meisje, we zijn thuis voordat je het weet,’ miauwde ze zachtjes, en begon haar dochter terug naar kamp te begeleiden.

Ze voelde de afkeuring van Arcticwolf, maar ze had geen energie om er nog op te reageren. Haar tranen waren opgedroogd tot ze zich leeg voelde. Het was net alsof het verdwijnen van het leven van Morningkit en haar relatie haar eigen hart had meegenomen en een zwarte leegte had achtergelaten. Op dit moment wilde ze enkel en alleen maar terug naar het kamp. Ze voelde alleen nog maar scherven en ze wist niet hoe ze ze nog ging lijmen. Ze knikte dankbaar naar Arcticwolf, al lag er een bezorgde glans in haar ogen bij het aanschouwen van Amberkit in zijn mond. Ze moest erop vertrouwen dat hij goed voor haar zou zijn... Ze steunde stilletjes tegen haar moeder aan terwijl ze voortliep, sjokkend terug naar het Riverclan kamp, al deze herinneringen achterlatend bij vierboom.