{Settleddust} Starclan's judgment

Toen sloeg plots alles om. Het gevoel van onrust en verdriet vaagde weg. Er kwam warmte voor in de plaats; liefde. Ze stopte met woelen. Een heel klein, tevreden piepje verliet haar bek toen er woorden uitgesproken werden. Ze had haar naam gekregen, al wist ze dat nog niet. Ze duwde haar kleine neusje heel langzaam en met redelijk veel moeite tegen de staart aan, waarna ze haar mondje zachtjes opende om te sabbelen. Opnieuw slaakte ze een piepje. Gelukkig werd ze al snel de juiste richting op geduwd en tevreden dronk ze, waarna ze opgekruld in slaap viel.

De wit-bruine kitten had geen idee wat er aan de hand was. Voor hem was hij er gewoon. Het zijn was al genoeg voor een kleine kitten in zijn moeders buik. Maar blijkbaar moest hij meer worden dan alleen zijn. Het kleine wurmpje van een kitten kon maar één kant op: naar buiten. En op zich vond hij dat niet eens zo’n gek idee, meer zijn dan hij nu was. Met zijn pootjes probeerde hij zichzelf voort te bewegen. Zijn moeder zou vast een hekel aan hem hebben, de kleine kickert. Hij had er onbewust wel een beetje zin in ook. En toen gebeurd het.

He spawned.

Het kleine katertje piepte luid na enkele seconden en wurmde heen en weer. Het was koud dus hij wilde snel naar de warmte toe. Gelukkig kreeg hij die al snel, gepaard met de heerlijke geur én smaak van melk. Kijk, dit was veel beter. Dit was pas leven. So he thought.

En zo was het, hun eerste kindje, hun eerste dochtertje, werd omgedoopt tot Dimkit. Een prachtig, perfect meisje, net zo mooi als haar moeder. Hij wist niet wat hem overkwam, dat er ooit een liefde was die zo sterk voelde. En ik moet ze zo achterlaten. Even schoot de gedachte door zijn kop, maar hij keek weer naar Seamist, en een lachje kwam over zijn snuit. Hij kon het nauwelijks geloven. Maar haar gezicht verschoot en het verraadde dat er nog een kitten aankwam. Hij kon weer niets doen, enkel zijn kop tegen haar aan duwen, zachtjes sussend als het moeilijk leek te worden. Maar het duurde niet lang voordat er een tweede kitten kwam. En de vergelijkinis tussen hem en de kleine jongen. Hij knipperde langzaam, zijn bek viel open. Dit was raar. Waarom waren ze niet allemaal zoals Dimkit. Zo gesierd met de kleuren van hun moeder. Nee, om zichzelf zo in een kitten terug te zien. Zijn blik ging weer naar Seamist. ‘Zijn naam.. het is aan jou,’ prevelde hij zachtjes. Het waren ook haar kittens. Zij verdiende eigenlijk die eer.

Settleddust zijn ogen begonnen bijna direct weer vol te lopen. Hun zachte gepiep. Ze waren bij hun ouders. Ze zouden dit nooit onthouden, nooit herinneren dat hij er eigenlijk bij hoorde. Hij keek vertederd naar ze alletwee. Van Dimkit naar de jongen die zo verschrikkelijk op hem leek. Zo erg, dat het bijna eng was. Seamist stelde een naam voor, Brackenkit. Hij knikte en keek weer naar het piepkleine katertje. Zo klein allemaal nog. Hij voelde zich zo gek. ‘Brackenkit,’ murmelde hij dan ook daarna, zijn neusje even liefkozend langs zijn kopje gaand. Zijn blik ging weer naar Seamist, waar hij een warme glimlach liet zien. Was het maar weer even voor eeuwig zo, dat hij alles kon vergeten, alleen even van hun jonge gezin kon genieten, en dat ze nooit weer allebei hun eigen weg hoefden te gaan. Zijn ogen gingen weer langs haar buik. Hoeveel nog? Hoeveel kittens had Starclan Seamist mee gezegend… Of vervloekt.

Er was nu eenmaal niet zo veel in deze wereld. Geen geluiden, geen geur, geen licht of donker, alleen een onderbewust gevoel van warmte. Warmte en de zachte bewegingen die om haar lichaam heen vloeide. Als ze wat ouder was, zou ze verontwaardigd zijn geweest door de plotselinge omslag. Kwaad door de koude lucht die ze opeens zo ruw moest inademen, de harde aarde waar ze opeens op te liggen kwam en de vriemelende figuren die haar weg wilde duwen van de bron van eten. Nu kon ze alleen maar piepen, zoals een gezonde kitten zou doen en zich met hulp van haar moeders staart de tepel vinden waar ze van de moedermelk genoot. De tranen van haar moeder, de woorden van haar vader en al het leed dat haar geboorte eigenlijk had veroorzaakt, was haar volledig onbekend. Nu nog wel, in deze staat. Ignorance is bliss, niet?

Settleddust wilde gewoon dat het nu zou ophouden. Ze hadden twee prachtige kindjes, hij was bang dat er nog een addertje onder het gras zou zitten. Dat het nog verschrikkelijk mis zou moeten gaan. Maar het werd alweer tijd voor de volgende, hij hoorde Seamist weer kermen van de pijn en sussend legde hij zijn kop weer tegen haar aan. Het werd wel elke keer wat minder eng, maar nog steeds zat een angst diep in zijn keel geworteld. Maar de derde kitten kwam, een prachtige calico. En deze leek sprekend op Seamist. De kleuren, de vlekken in haar pels. Hij glimlachte. Weer een meisje. ‘Ze is zo mooi, ze is precies jou,’ miauwde hij zachtjes. Hij drukte zijn neusje tegen Seamist aan, om vervolgens naar de jongste van de drie te kijken. Was het al bijna voorbij. Hij keek de drie om de beurt aan. Zijn hart die net zoveel te verduren had geleden, leek langzaamaan weer vol te worden, te helen. En met die gedachte keek hij even triest over Seamist heen, over zijn kittens. Waarom dit moment maar zo kort zou mogen duren… De sterren waren wreed.

Rust leek weder gekeerd te zijn. Hij keek vol emotie naar haar kittens, zijn kittens, hun kittens. Hij ademde eens diep in, proberend zijn gezicht in een plooi te houden, maar zijn gedachten namen de loop met hem. Seamist vroeg aan hem of hij een naam wilde geven aan haar, hun laatste kitten die zo op Seamist leek. Hij knikte langzaam en keek haar weer aan. Naar de gouden vlekken op haar pels, die hem zo deden denken aan zonsopgangen en Seamist. ‘Amberkit,’ prevelde hij dan ook zachtjes. Een mooie, lieve, zoete naam voor een prachtig dochtertje. De warme klanken zouden bij haar passen. En hopelijk zou ze net zo lief, gevat en charmant worden als haar moeder. Ze keek Seamist weer aan. Was het al bijna klaar? Hoeveel kittens zouden nog moeten komen? Hij wist het niet. Maar Seamist deed het zo goed, zo instinctief ze voor haar kindjes zorgde. Het was magie, hoe ze het keer op keer weer voor elkaar kreeg.

Settleddust zuchtte nog eens diep, terwijl hij naar zijn kindjes keek. Hij kreeg Seamist haar goedkeuring over de naam, waarna hij eens langzaam knikte. Hij likte zachtjes rond haar oren, ziende hoe moe en gesloopt ze leek. Ze sprak dat ook uit en hij knikte. ‘Rust maar uit, ik zal over je waken,’ miauwde hij stilletjes. Zijn blik ging naar de sterren boven hen, smekend dat het allemaal goed zou komen, waarna hij naar zijn kittens keek. ‘En over hen,’ voegde hij er zachtjes aan toe. Hij legde zijn kop op Seamist haar schouder, kijkend hoe de kleintjes vredig dronken. Sommige leken ook al in een slaap te dommelen. Ooit zouden ze terug naar Riverclan moeten, maar nu kon hij nog naar ze kijken, vredig, genietend van hun eerste minuten in het wereld van de levende. Zijn prachtige kindjes.

Drie kittens. Dimkit, Brackenkit en Amberkit. En alles was goed gegaan, tot nu toe. En zo lagen ze samen, onder de takken van de vier grote eiken, geen maan aan de hemel. Starclan kon niet duidelijk maken of ze wel of niet boos waren met wat er net was gebeurd. Maar de sterren schitterden nog even duidelijk. Seamist haar ademhaling vertraagde wat en haar ogen vielen dicht. Hij hoorde nog wat zacht gepiep van de kittens, maar ook zij leken vredig te zijn. En zo was hij hier, wakend over hun vieren. En voor eventjes waren ze een gezin, op niemandsland. Hij hoefde er niet aan te denken dat hij ze zo achter moest laten, dat hij terugmoest naar Shadowclan om zijn rang te vervullen. Nee, hij was eventjes hier, een niemand, een vader…

Het poesje was nog niet geboren - en ze voelde nu al dat er iets miste. Iets waar ze haar poot niet op kon leggen. Haar lichaampje wrong zich een beetje in rare bochten, maar ze maakte nog geen geluid. Dit was niet hoe het hoorde te gaan. Ze kreeg geen lucht. Ze. Kreeg. Geen. Lucht.

En toen, uiteindelijk. Ze kwam erbij, met een nat plofje op de koude grond. Ze haalde adem met een raspend piepje en krulde haar lichaampje moeizaam op. Ze was hier. Wat later, wat minder zuurstof, maar ze had het gehaald.

In the darkness of a moonless night
two souls crashed together
like the tide against a rock

But in the darkness of a moonless night
two became many,
new lights that illuminated the world

Between the shadow and the river,
four souls made their acquaintance
with eachother

Between the shadow and the river,
the earth was hard and cold
and the air fresh and new

They would live in pairs of two,
two for the shadow
two for the river

But like the two that made them:
although they would live apart,
together they belonged.

Settleddust was zelf ook een beetje afgedreven, zijn ogen starend in een punt in de verte. Hij hield nog wel de omgeving wat in de gaten, maar het was midden in de nacht en het was vredig. Ze mochten eigenlijk van geluk spreken dat geen roofdier naar de geur van bloed was gekomen. Het was alsof de hele wereld ze even een adempauze gunde. Maar het duurde niet heel lang. Opeens kwam Seamist kermend tot leven. Settleddust schrok zich wezenloos en was direct weer klaarwakker. ‘Ik ben hier,’ miauwde hij toen hij zich realiseerde dat ze slechts wakker was geworden. Wat hij niet had verwacht, was dat er nog een kitten aankwam. Hij fronste bezorgd, waarna er opeens nog een rood-wit kleintje uit Seamist kwam. Ze likte het wakker levend, waarna het laatste kleintje piepend zich bij de andere drie voegde. Settleddust haalde opgelucht adem en drukte weer even zijn snuitje tegen Seamist aan. Hij glimlachte zwakjes. ‘Starclan gunde ons nog één wondertje,’ miauwde hij stilletjes, kijkend naar het rood-witte kindje. Nog een meisje. Hij zuchtte diep en keek vervolgens weer in Seamist haar tweekleurige ogen. ‘Hoe wil je haar noemen?’ fluisterde hij zachtjes.

Settleddust glimlachte. Vier kindjes. Vier zachte neusjes, vier korte staartjes, acht oogjes, acht oortjes en wel zestien pootjes. En ze leefden allevier. Allemaal even mooi, even waardevol. Hij hield nu al zoveel van ze. Hij keek snorrend naar Seamist. Eventjes genietend van dit moment. Hij knikte toen ze Tidekit voorstelde. ‘Vernoemd naar de zee,’ miauwde hij. Het klopte. Ze waren immers ook van haar. Hun vier lieve kindjes. Vervolgens begon ze uit te leggen dat dit het waarschijnlijk was geweest, drie of vier had de medicine cat haar beloofd. En ze hadden geleverd. Hij snorde nog een keer en hij voelde haar neus tegen haar hals. Hij legde even zijn neusje tegen haar voorhoofd. Hopelijk zou ze dit herinneren, dat hij er voor haar en de kittens wilde zijn. Ook al was het van een afstand, ook al was het geheim. Hij keek haar weer aan. ‘Zullen.. zullen we ze naar Riverclan brengen?’ stelde hij toen voor, ook al voelde hij zijn stem bibberen en deed het pijn in zijn hart om afscheid te moeten nemen.