{Settleddust} Starclan's judgment

Settleddust kwam terug, Seamist omgekruld om haar kindjes heen. Hij keek naar haar, en haar meisjes. Hij keek haar aan, zijn kop laaghangend. Hij had zich nog nooit zo verschrikkelijk gevoeld zoals nu. Hij had net zijn kind onder de grond gestopt. Hij keek haar gebroken aan, zijn ogen nog rood van het huilen, van de pijn die hij had meegemaakt. En hij realiseerde dat hij niet meer kittens wilde verliezen. Zijn blik ging naar Seamist, de poes waar hij ondanks alles nog zoveel van hield. Het was zijn verantwoordelijkheid, zijn kinderen. ‘Ik zal er twee meenemen,’ miauwde hij uiteindelijk, toegevend aan de smeekbedes van de poes, de tirades. Maar het voelde niet meer als een overwinning of nederlaag. Hij zou ze meenemen. Het boeide hem nu even niet meer wat iedereen over hem zou denken. Het waren zijn kindjes. En hij zou ze veilig houden.

Haar wangen waren vochtig van de tranen en ze bleven maar komen, een eindeloze rivier vanuit haar ogen. Er was niks te vergelijken met het gevoel van het verliezen van een kindje. Zelfs al lagen er vier gezonde kinderen aan haar buik waar ze eindeloos van zou houden, er bleef een gapend gat achter waar Morningkit had moeten leven in haar hartje. Ze verwachtte echter dat Settleddust haar naar Riverclan zou brengen met de kittens. In plaats daarvan verraste hij haar. Hij zou twee van hun kinderen meenemen. Haar hart kneep samen, het was plotseling heel echt. En ondanks dat ze had geroepen dat hij ook zijn verantwoordelijkheid moest nemen, was het gevoel van twee kinderen af staan ineens heel pijnlijk, heel rauw. Ze krulde haar staart weg van het nest en neusje ze stilletjes over hun hoofdjes, het besef kraakhelder dat ze van nog twee kinderen afscheid moest nemen. Maakte.. maakte ze de juiste keuze hier? "Weet.. weet je het zeker?" vroeg ze zachtje aan hem. Tegelijkertijd.. in Shadowclan waren ze veilig.

Settleddust keek Seamist weer aan. Hij was helemaal verslagen, vermoeid. Hij kon het niet meer opbrengen kwaad te worden, of om weer de discussie aan te gaan. En hij kon zich niet voorstellen hoe gesloopt zij wel niet moest zijn, na die zware bevalling. Hij knikte toen ook toen ze vroeg of hij het zeker wist. ‘Dat wilde je toch?’ miauwde hij iet wat bitter. Hij stapte weer iets dichterbij en keek naar de kindjes aan haar buik. De twee die met hem mee zouden gaan... ze zouden het zo lastig krijgen. Ze zouden een pleegmoeder, hopelijk eentje die net zo erg van hen zou houden alsof het haar eigen kittens waren. En ze zouden niet een vader hebben, want hij kon ze onmogelijk opeisen. Of misschien moest hij gewoon lak aan de regels hebben en gewoon eerlijk op tafel komen. Maar dat was zo eng. Hij wilde Acornstar niet direct teleurstellen. Zijn groene ogen keken even onzeker naar Seamist. Moesten ze dit nu doen? Ze zouden vast straks naar haar komen zoeken. Ze zouden haar vast missen, nu de zon opkwam.

Na alles wat er gezegd en gedaan was, kon ze moeilijk haar woorden terugnemen en haar twijfels delen. En bovenal.. ze had ook echt het gevoel dat ze veiliger zouden zijn in Shadowclan. Zeker met een vader als deputy. Ze haalde eventjes huiverig adem en knikte, haar staart wegdraaiend zodat Settleddust de kleine hummeltjes weer kon zien. Haar hart wrong samen terwijl ze naar ze keek. Ze waren stuk voor stuk perfect en ze moest nu al afscheid nemen. "Dat klopt.." reageerde ze zachtjes, al lagen tranen net zo dik in haar stem als dat ze op het moment over haar wangen stroomden. Ze zou ze niet zien opgroeien, maar ze zouden veilig zijn. Veilig bij hun vader. "Beloof me dat je me op de hoogte houdt..?" prevelde ze zachtjes, terwijl ze met haar tweekleurige ogen opkeek naar de kater. Haar ogen glansden van de tranen die ze al gehuild had en de tranen die nog gehuild moesten worden.

Natuurlijk was ze verdrietig. Het was ook hartverscheurend een moeder met haar kittens te scheiden. Maar het was haar keuze. Even duwde hij zachtjes zijn wang tegen de hare aan, waarna hij verder niets zij. Zijn blik sprak duizend woorden. Maar ze leek erg vast te staan op haar keuze. Uiteindelijk vroeg ze of hij haar op de hoogte zou houden. ‘Natuurlijk,’ sprak hij met een rauwe stem. ‘Van wanneer ze hun oogjes open doen, totdat ze apprentice worden,’ miauwde hij zachtjes. Hij slikte een keer, waarna hij naar achteren stapte en naar de vier kleintjes keek. Hij beet even op de binnenkant van zijn wang. ‘W-welke.. welke moet ik mee?’ sprak hij. Hij zou het niet weten hoe hij die keus moest maken. Hij wilde niet twee kittens van hun siblings scheiden. Het was hartverscheurend. Ze zouden gelukkig nooit herinneren dat ze ooit met meer dan twee waren geweest. Dat was misschien de enige troost hier.

Toen zijn neusje tegen haar wang drukte, legde ze haar kop tegen hem aan. Ze kon de tranen niet stelpen. Dit had allemaal nooit zo moeten gaan. Hadden ze maar in dezelfde clan gezeten.. Dan was het probleem helemaal niet voorgekomen. Hij beloofde haar op de hoogte te houden van de kittens. De oogjes, het apprenticeschap.. Rauw verdriet scheurde door haar hart en ze liet haar kop even kort hangen. Over zijn volgende vraag had ze nog helemaal niet nagedacht en ze was met stomheid geslagen. Hoe kon ze tussen deze perfecte bundeltjes kiezen? Het was niet alsof ze prooi uit de prooistapel aan het kiezen was, deze wil ik hebben en deze niet. Met een rauwe toon in haar stem beantwoorde ze zijn vraag. "Ik.. ik weet het niet.." murmelde ze zachtjes, "Ik.. ik denk dat ik het beste Amberkit kan houden.. als je het nog iets onder de radar wil houden.." Haar hartje brak bij de gedachte dat ze van twee kittens afscheid zou moeten nemen. Zouden ze ooit weten dat zij haar moeder was? Zouden ze ooit weten dat er zo ontzettend veel van ze gehouden werd en dat ze een gat in haar hart achterlieten? Dat ze gemist werden?

Het was zo lastig, zo moeilijk. Maar ze kwam met een paar woorden van reden onder de tranen door. Onder de radar blijven, ja dat wilde hij. Hij wilde niet dat zijn kinderen te makkelijk te herleiden waren naar hen, dat Shadowclan hem direct zou verdenken. Hij wierp een blik op Amberkit, die ze voorstelde te houden, en daarna op het katertje dat zo erg op hem leek. Hij knikte langzaam. Dan zou zijn zoon naar Riverclan gaan. ‘Ik zal Dimkit en Tidekit dan wel meenemen,’ miauwde hij zachtjes. Tidekit, een naam die hem voor altijd aan Seamist zou herinneren. En zijn Dimkit, die zo geweldig tussen de schaduwen zou passen. Hij knikte. Dat was het dan, zo zouden ze het doen. Hij keek Seamist aan. Hij vond het verschrikkelijk haar achter te laten. Maar hij durfde het nog niet, hij durfde de kleine, breekbare bundeltjes nog niet op te pakken. Hij wiep nog een laatste wanhopige blik op Seamist.

Hij wist zijn keuze te maken, hij zou Dimkit en Tidekit meenemen, haar prachtige dochtertjes. De ene getekend als een tijger, een perfecte mix tussen zowel haar als hem. De ander zo prachtig roodbruin met wit, vernoemd naar de oceaan. Twee perfecte wondertjes die ze helemaal niet kwijt wilde. Stilletjes drukte ze haar neus tegen de twee kindertjes aan, terwijl haar tranen op hun vacht vielen. "Ik zal altijd van jullie houden en ik zal jullie altijd missen.." fluisterde ze zachtjes naar de kittens, "weet dat er aan de andere kant van de rivier iemand is.." Haar stem brak eventjes met een snik, "die heel erg van jullie houdt en altijd trots op jullie is.." Met betraande ogen keek ze op naar Settleddust en ze drukte haar kop nog eventjes tegen zijn hals. "Ik zal altijd van je houden.. Settleddust.." fluisterde ze verstikt, "N-neem ze maar mee.." Tegelijkertijd wilde ze dat het moment eeuwig zou duren, maar elke seconde dat ze nog naar Dimkit en Tidekit moest kijken werd ze verder verscheurd. Ze wilde niet van ze scheiden, maar ze wist dat ze veilig zouden zijn in Shadowclan en dat Settleddust daar als deputy aan de touwtjes kon trekken, meer dan dat zij in Riverclan kon...

De tranen sprongen in zijn ogen toen Seamist afscheid nam van de kittens. Hij keek toe, spanning in zijn kaak terwijl hij zichzelf tegen probeerde te houden. Maar zijn hele houding hing triest, zijn schouders en staartje naar beneden gedropen. En toen sprak Seamist nog dat ze van hem hield en dat hij ze maar mee moest nemen. ‘Ik hou ook van jou, Seamist. Altijd,’ miauwde hij met een rauwe stem. Hij duwde zijn neus tegen hare aan, en terwijl hij zijn ogen sloot dropen en twee dikke tranen in zijn wangvacht. ‘Je kan me alles vragen als je me nodig hebt. Alles,’ murmelde hij vervolgens met gebroken stem. Snikkend boog hij daarna over de vier kindjes. Hij legde nog even zachtjes zijn neus tegen Brackenkit en Amberkit. ‘Altijd goed naar jullie moeder luisteren, hè?’ fluisterde hij stilletjes. Hij zuchtte diep en pakte toen, heel, heel voorzichtig Dimkit en Tidekit bij hun nekvel. En hij tilde ze ook oh zo zachtjes omhoog. Langzaam zette hij een paar pasjes achteruit, waarna hij omdraaide en richting Shadowclan liep. Maar voordat hij de laatste eik voorbij was, stond hij stil en keek hij nog een keer achterom naar Seamist, waarbij hij nog even eens goed keek naar zijn gezin, voordat hij haar de rug toekeerde en over de helling verdween.

Tidekit voelde de spanning in de lucht, ook al was ze nog te jong om echt iets gewaar te worden. Ze krulde haar lichaampje nog iets steviger op, deed amper zelfs een poging om te drinken. Maar toen werd ze opgetild, weg van de warmte van haar moeder en haar siblings. Ze kon niet anders dan piepen, een langgerekte angstige piep. Nee, dit was niet hoe het hoorde te gaan, ze wou haar moeder, ze wou haar siblings, zou wou bij hen blijven. Ze snapte het nog niet, zou het misschien nooit echt snappen; maar dit moment zou in haar onderbewuste gegrift staan. Ze zou nooit compleet zijn.

Ze probeerde zich nog een beetje sterk te houden, maar ze voelde zich totaal verscheurd. Ze drukte nog een laatste keer haar neus tegen zijn zachte roze neusje en nam nog een keer zijn gelaatstrekken in zich op. Zijn prachtige, zachte groene ogen, zijn dennengeur en zijn mooie witte aftekeningen. Er zou niemand op deze aarde rond kunnen lopen die nog zo'n plek in haar hart zou kunnen innemen als Settleddust dat kon. Ze wist dat er geen ander voor haar was dan hem. "Dat weet ik.. En dat kan je ook aan mij.." fluisterde ze. Ze zou alles voor hem doen, alles voor de kinderen doen. Ze vervloekte het systeem dat hen niet toestond om samen te zijn. Alles leek zo fijn en mooi op die ochtend, toen er enkel nog een oorlog aan de horizon lag, toen het enkel hem en haar was. Maar nu.. maar nu. Hij nam afscheid van Brackenkit en Amberkit, een kopie van hem en een kopie van haar. De kinderen waar zij voor zou zorgen.. maar toen bewoog hij zich naar Dimkit en Tidekit.

Ze moest zichzelf inhouden, ze schreeuwde bijna van verdriet en pijn toen de kater Tidekit en Dimkit bij hun nekvel nam. Haar prachtige, perfecte dochtertjes, haar dochtertjes die uitgekozen waren om uit haar leven te verdwijnen. Ze zou hun prachtige oogjes niet zien als ze openden, hun eerste stapjes niet kunnen begeleiden, ze niet kunnen toejuichen als ze hun mentor kregen. Haar gezicht was verwrongen van verdriet en pijn terwijl ze naar Settleddust keek. "Zorg goed voor ze, alsjeblieft," miauwde ze terwijl tranen weer langs haar wangen parelden. Ze wist dat Settleddust goed voor ze zou zijn en dat Acornstar eerlijk naar ze zou zijn. Maar alsnog.. Alsnog vroeg ze zich af of ze geen fout had gemaakt. Of ze ze niet alle vier had moeten meenemen. Misschien zou ze deze keuze zich voor eeuwig verwijten. Ze kon haar blik niet losscheuren van Settleddust terwijl hij verdween, de helling opliep. Ze bleef hem nakijken terwijl hij met hun dochtertjes verdween. Haar prachtige Dimkit en haar prachtige Tidekit. Het was alsof hij een deel van haar hart meenam, een grote leegte achterlatend. Ze staarde nog een tijd naar de plek waar hij verdwenen was, zich vasthoudend aan de ijdele hoop dat hij misschien nog zou verschijnen, dat ze nog een glimp kon opvangen van Dimkit en Tidekit. Maar het mocht niet zo zijn. Hij was weg. Dus krulde Seamist zich op in het warme licht van de ochtendzon, beschermend om Amberkit en Brackenkit heen. Hen zou niks overkomen. Helemaal niks. Stilletjes snikte ze haar verdriet weg, niet de energie meer hebbend om terug te lopen. Dikke tranen vielen op de ruggetjes van haar kittens, die ze vervolgens weer verwoed weglikte. Het was het beste zo.. maar het voelde alsnog zo verkeerd.

Ze was in slaap gevallen, tegen de buik van haar moeder aan. Hoewel ze nog niet zoveel wist, registreerde haar brein al wel dat deze warme, zorgzame geur bij haar moeder hoorde. Dat was instinct. Het voelde dan ook ontzettend onnatuurlijk toen ze plots opgepakt werd, weg van haar moeder vandaan. De beweging was weliswaar zacht geweest, maar toch was Dimkit er wakker van geworden. Een kwalijke piep verliet haar mond terwijl ze tevergeefs een pootje uitstrekte richting de kant van haar moeder, richting de warmte en de fijne geur. Opnieuw piepte ze, zachter dit keer. Want ze werd weggedragen, en de warme geur rook ze al niet meer. Een laatste piep, en ze was vergeten dat ze zojuist nog in haar moeders armen gelegen had.

Het katertje werd Brackenkit genoemd. Hij besefte het nu nog niet, maar dat maakte op dit moment niet zoveel uit. Niet voor hem in ieder geval. Hoewel hij goed dronk en genoot van de warmte, merkte hij toch dat er grote chaos was. Zijn moeder bewoog en de stress die van beiden ouders afkwam kon hij nu ook goed merken. Dat er nog een zusje geboren was besefte hij ook niet, maar het zou toch een gemis zijn, diep vanbinnen. Net als zijn andere twee zusjes. Die nu van hem weggehaald werden. Brackenkit bewoog zijn kopje heen en weer, proberen de vachtjes van zijn siblings te voelen, maar ze waren al weg. Hij piepte als antwoord op de rest, die ook piepten. Dit was niet hoe het hoorde toch? Waarom gingen ze nou weg? Bracken snapte er helemaal niets van, maar uiteindelijk was de rust een soort van wedergekeerd. Zijn moeder sloot zich om hen heen, hem en zijn zusje. Langzaam ontspande hij weer terwijl zijn moeder hem likte.

De ochtend had nu de hemel bereikt en Arcticwolf voelde hoe de ijzige wind een poging deed zijn longen tot kristallen te vormen. Terwijl hij rende leek de wereld een ander tempo aan te nemen, een andere structuur te krijgen en hij vroeg zich af of hij ooit eerder zo bezorgd was geweest dat zelfs zijn rationaliteit zijn hersenen niet bereikte. Zijn ratio was alles wat hij had, zijn praktische dlen, de manier hoe zijn vader hem had geleerd de wereld vanaf een afstand te bekijken. Maar met Seamist was er geen afstand. Met Seamist was het alsof hij altijd zelf door huid en vlees werd gesneden. En hij wist dat die aandacht en die gevoelens eenzijdig waren. Seamist was egoïstisch, al wist hij dat ze dat niet door had en ook niet zo bedoelde. Ze deed het ook niet expres, nee, zo was ze niet. Maar ze deed het toch. Ze maakte keuzes voor zichzelf zonder in rekeningen te nemen hoe dat effect zou hebben op andere. Op haar moeder. Op haar clan. Op hem. Misschien dat hij dat haar ooit zou vertellen. Hij hoopte dat hij dat ooit zou doen, want dat zou betekenen dat ze oké was. Zijn hart klopte zo ontzettend luid dat dit het enige geluid was wat hij hoorde. Sorrelpool volgde hem op de flank maar haar aanwezigheid was zoals een schaduw geworden. En de hele wereld kwam in één klap terug; toen hij de calico poes daar zo zag liggen. Arcticwolf haalde diep adem, ineens weer bewust aan de behoefte voor zuurstof. Ze lag stil- zou alles oké zijn? Bevroren merkte hij op hoe ze ademde, en een opluchting schoot over hem heen. Hij overbrugde de afstand. Rook de vreemde geur van zoet bloed, verse melk en… en leven. Hoewel zijn hersenen de connectie al hadden gemaakt durfde hij het emotioneel nog niet te doen. “Seamist” Sprak hij op, fluisterend zoals hem eigen was. Arcticwolf drukte hierna zijn snuit tegen haar vacht aan en gaf haar enkele likken uit bezorgtheid, uit zorgzaamheid om haar warm te krijgen. by Starclan ze hoorde hier helemaal niet te zijn. Waarom was ze zo stom geweest. Waarom, waarom had ze niet gewoon hem gehaald. “Seamist wat dacht je- wat is er-“ de zinnen kwamen zijn keel niet uit en verwoed ging hij bij haar liggen, probeerde haar te warmen met zijn eigen lijf. “Zeg me asjeblieft dat je oké bent” In alle emoties die door hem heen raasde had hij nog niet eens de kleine diertjes gezien die tegen haar aan lagen.

Sorrelpool rende als een hazenwind richting Fourtrees. Haar hart voelde zwaar van angst. Had ze die kater proberen op te zoeken? Wat had ze geprobeerd? Ze was in geen staat zo ver te reizen. Wat als haar kittens het niet zouden overleven? Sorrelpool haatte het dat ze niet beter op haar dochter had gelet, dat ze niet eerder door had dat ze weg was. Dat ze het had moeten horen van Arcticwolf. Zíj was haar moeder, zij moest er voor haar zijn. En zij wist de waarheid. Wat had Arcticwolf hier nog meer te winnen? De zorgen vraten haar op terwijl ze naarstig op zoek was naar haar meisje. Alsjeblieft Starclan, laat haar oké zijn.
En daar was ze dan. Ze hoorde Arcticwolf al haar naam spreken, maar Sorrelpool zette een sprint in om bij haar meisje te komen. Helemaal in shock duwde ze haar kop tegen haar wang aan, terwijl ze als een gek haar langs begon te snuffelen. ‘Oh meisje, oh gelukkig ben je nog heel,’ miauwde ze. Maar al snel stuitte ze op de geur van melk en heel veel bloed. En aan haar buik lagen twee kittens. Twee, kleine, levende kittens. Ze was hier bevallen? Helemaal alleen? Was het wel goed gegaan. Was ze gek geworden?! ‘Seamist.. je..’ Het stokte even in haar keel en ze wierp een blik op Arcticwolf. ‘Je bent moeder geworden. Oh meisje, is alles goed gegaan? Hoe voel je je?’ En hoe haalde ze het in haar dikke kop weg te gaan? Wat als iets mis was gegaan. Ze had verdomme dood kunnen zijn! Haar kittens hadden dood kunnen gaan. En bovendien waren het er maar twee. Coyotespirit had drie of vier beloofd. Wat was er allemaal gebeurd?

Terwijl ze staarde naar de horizon, naar de plek waar Settleddust verdwenen was, was ze gaan nadenken. Ze zouden haar gaan zoeken en dan moest ze een verhaal klaar hebben. Met wangen nog steeds nat van de tranen keek ze op toen ze Arcticwolf en Sorrelpool zag verschijnen. Bevend drukte ze haar kop tegen Arcticwolf aan en tegen haar moeder. Ze kreeg allemaal vragen, dat was hun recht. Maar ze zou ze nooit vertellen waar Dimkit en Tidekit heen gegaan waren. Dat was een geheim van Settleddust en haarzelf. Dat was iets wat ze in haar hart moest opsluiten en nooit naar buiten zou moeten laten, hoeveel pijn het haar ook deed. Ze zouden veilig zijn in Shadowclan.

Maar het was hun goed recht om te vragen wat er was. "Ik.. ik moest weg.." stamelde ze zachtjes, haar stem nog steeds verstikt in de tranen. "H-het voelde niet goed en de nursery was benauwd.." Haar brein werkte koortsachtig. Het was niet eens een leugen, maar ze moest wel dingen weglaten. "Dus.. dus ik moest weg.. ik moest lopen.. maar toen.. toen.. toen begon mijn buik te steken.." Haar stem werd weer wat haastiger, panischer. Ze wist wat ze moest vertellen. "Ik.. ik wist niet dat het vanavond zou gebeuren.. Ik wist niet.. ik wist niet.. en Morningkit.. Morningkit," tranen begonnen weer langs haar wangen naar beneden te stromen terwijl luide snikken uit haar keel kwamen. "Ze ademde.. maar.. maar ze was zo klein.." Oh Starclan ze was zo klein, "en toen ademde ze niet meer.. en ik kreeg haar.." Ze moest eventjes stoppen, luid gesnik overviel waar, "Ik.. ik kreeg haar niet meer aan het ademen. Ik.. ik heb haar begraven.. Ik.. Ik kon het niet.. ik kon het niet.. Ze is dood.." Ze kon er niet naar kijken. Haar dode meisje. Ze liet haar kop hangen. In ieder geval was dit verdriet oprecht. Het sneed nog steeds door haar hart. Maar ze hoefden niet te weten dat ze niet rouwde voor slechts één kitten. Ze rouwde er voor drie die een gat in haar hart achterlieten. Ze drukte haar kopje stilletjes tussen Amberkit en Brackenkit in. In ieder geval waren zij er nog wel.

Ze huilde. Zou ze pijn hebben? Waren ze te laat? Hij keek omhoog naar Sorrelpool, in de hoop dat zij meer wijsheid zou geven op de situatie. Maar toen volgde ze de blik naar beneden… en kittens. Dat waren kittens. Die kleine boontjes waren babies. En die zouden ooit groot worden en dan echte katten zijn. Een gevoel van onbesef drong over hem heen terwijl hij de tranen van Seamist haar wangen poetsten. Dat waren haar kittens. Dat waren zíjn kittens. Hij zou ze opvoeden. Ze zouden hém papa noemen. En ineens maakte die andere kater niet uit. Want deze babies waren van hem. En hij voelde een vreemde warmte, een vreemde liefde, over zich heen kruipen. Ineens realiseerde hij zich dat dit gevoel liefde was. Een zekere liefde voor deze kinderen waarvan hij niet eens de naam of geslacht wist, maar ook voor hun moeder. Hoe onzettend boos hij ook op haar was op dit moment, omdat ze zo stom bezig was… Was ze ook mooi en goed, en was ze nu een moeder, en was ze nu zijn partner.

Hij was compleet tot stilte gedwongen door de situatie, maar zijn aandacht was onmiskenbaar aan Seamist geplakt. Met grote ogen keek hij haar aan, probeerde hij de zinnen uit haar te trekken. Maar toen ze eenmaal kwamen had hij gewenst dat hij ze nooit had gehoord. Eerst de praat over dat ze wegmoest. Nee. Ze had iemand moeten halen. Ze had niet zo gek moeten doen, ze had aan een queen om hulp kunnen vragen of gewoon een rondje lopen rond het kamp. Waarom nu helemaal naar de fourtrees. Ineens klikte het. De vader. Het was voor de vader geweest. Ze was hier gekomen voor die verdomde Fox-hearted van een vader. Vuile- domme- Hoe durfde ze? Woede laadde in hem op, woedde die hij niet liet doorschemeren tot zijn lichaam en zelfs niet tot zijn blik. Een woede die bleef branden op de achterkant van zijn tong. Vragen maakte hem troebel. Had ze de vader ook hier gevonden of niet? Maakte het ook uit- ja, ja dat deed het wel voor hem. Maar niet voor het grotere plaatje. Hij haalde trillend adem en keek neer op de kittens. De lieve, onschuldige kittens. Seamist had haar eigen leven en die van haar kinderen in gevaar gebracht met deze dwazenstunt. En waarvoor? Een kater die waarschijnlijk toch niks meer van haar moest hebben dan een nacht samen in de struiken. Hij zou hem wat- maar dat was niet alles. Nee. Morningkit. Een Morningkit. Hij keek naar beneden, naar de kleurrijke kindjes. Naar een kind dat niet leek op Seamist. Dat niet leek op Sorrelpool. Dat leek op de kater uit Shadowclan waar Seamist wel heel gezellig mee was tijdens zijn bezoek aan Riverclan, en de gathering. Maar dat was speculatie. Kon hij zijn woede op speculatie naar iemand richten? Oh de sterren zouden hem aanhoren; ja. Er volgde meer woorden. Morningkit was niet een van deze kinderen. Morningkit was dood. Dood.

Een van zijn kinderen was dood. Een van Seamist haar kinderen was dood. Dood omdat die vervloekte teef van een moeder niet thuis kon blijven. Nee- nee zo mocht hij niet denken. Dit was zijn beste vriendin. En toch kon hij de woede niet helpen. Woede omdat zij de dood van haar eigen kind op haar naam had. Als ze thuis was gebleven had Morningkit nog geleefd. Dan hadden ze drie kinderen gehad. Haar eigen egoïsme, haar domme kop die gevuld was met verliefdheid aan een straatrat, dat had ervoor gezorgd dat ze maar twee jongen zou zogen. Wat voor moeder was dat? Hoe slecht kon je zijn dat een kater boven je eigen kroost ging? Hij hielt het allemaal in. Wetende dat deze boze gedachtes irrationeel waren. Of in ieder geval dat dit niet het moment was om ze tot uiting te brengen. Net dat hij haar wilde troosten, dat hij beter wilde zijn in al dit onrecht… sprak ze de woorden.

Ze had Morningkit begraven. Zijn oren draaide naar achteren bij de woorden, zijn ogen vernauwd door shock. Wie dacht ze dat ze was? Haar kitten begraven zoals een vuile Bloodclanner. Zoals een Rogue? Had ze echt zo weinig waarde of liefde voor haar kittens? Dat ze niet eens een begravenis kregen voor een Riverclanner? Of was dit een idee geweest van die reu van haar? Ja, ja dat moest wel. Seamist zou nooit haar eigen kind zo onteren. Nee, nee daar wilde hij niet bij stil staan. Dat wilde hij niet eens over zijn hart krijgen. Dat was onmogelijk. Maar goed, hij had de kattin ook ingeschat als een moeder die van haar kinderen hielt, en dat viel ook tegen. Ze hielt toch meer van haar eigen bevrediging, of van die rat die haar dit aan had gedaan. Verblind door leugens was ze. Hij zou haar wel laten zien wat het licht was, wat de waarheid was. Hij zou haar wel laten zien wat haar plaats was in deze clan en wereld. Nee, nee ze zou niet verloren raken, ze zou deze acties nu onmiddellijk stoppen. Want nu ging het niet over haar, nu ging het over zíjn kinderen. En Seamist zou niet nog meer van zíjn kroost het doodsvonnis opleggen en dan zo hun lijk schenden. Nog steeds waren al deze gevoelens en gedachtes compleet inwendig. Hij haalde diep adem en drukte zijn kop nogmaals tegen haar aan, waarna hij zijn snuitje uiterst voorzichtig tegen zijn kinderen drukte. “We spreken er thuis over Seamist, we moeten nu terug. De kittens hebben melk nodig, en een warm nest” Rationeel. Praktisch. Dat was hij. Hij dacht in oplossingen. Seamist had het kind begraven. Seamist had om dit te doen weg moeten stappen van haar levende kinderen. Die waren vast uitgedroogd, die waren vast bevroren. Ze zou dit niet nog eens flikken. Nee. Nee.

Hij zou voor dit gezin zorgen. Hij zou voor Seamist zorgen. Niemand zou meer sterven. Niemand zou meer fouten maken die niet gemaakt hoefde te worden. Het was allemaal de schuld van die kater. Die kater die haar drachtig had gemaakt, die haar domme dingen liet doen. Hij zou hiervoor boeten, zodat hij zíjn gezin nooit meer kon tasten. Maar van al deze gedachtes raakte maar één zin tot het oppervlak. Zoals ook een ijsberg enkel het puntje toonde. “Hoe heten ze?”

Oh haar meisje, haar kleine meisje. Zo bang. Ze keek naar de twee kindjes aan haar buik, om weer vervolgens weer naar de gevlekte poes te kijken. Was alles wel goed gegaan? Grote bezorgde ogen keken haar aan, terwijl ze haar langs haar oren likte. Ze was haar zo dierbaar, haar enige waar ze trots op was. En toen begon ze te spreken. Ze was waarschijnlijk bang geworden, ze had de kittens voelen aankomen, maar niet geweten wat het was. Waarom had niemand haar tegengehouden? Waarom had zij haar niet kunnen tegenhouden? En nu was ze alleen bevallen. En toen begon ze te hakkelen dat ze een van haar kindjes was verloren. Sorrelpools hart brak. Ze gaf haarzelf de schuld, ze had beter op haar kind moeten passen, misschien had Morningkit dan wel geleefd. Ze duwde haar kop tegen haar kind aan. ‘Oh Seamist, het spijt me zo,’ miauwde ze vol emotie. Tranen kwamen ook al in haar amberen ogen. De pijn dat ze één van haar kleinkinderen nooit had mogen ontmoeten. Ze keek naar de twee bundeltjes die het wel hadden overleefd, totdat Arcticwolf de stilte verbrak. Ze moesten naar huis. Zo praktisch, zo emotieloos. Ja, hij was immers niet de echte vader. Hij was slechts de coverup. Haar blik ging naar hem, kwaad dat hij niet meer deed om Seamist te steunen. Ze duwde haar neus langs Seamist haar wang. Maar ze moest nu rustig blijven, ze waren nu een team. ‘Arcticwolf heeft gelijk, we moeten je naar huis brengen. De medicine cats moeten jou en de kittens checken. Kan je lopen, lieverd?’ miauwde ze bezorgd. Zij zouden de kittens wel kunnen tillen. Belangrijk was nu dat iedereen heelhuids thuis zou komen. Maar de sfeer was alles behalve gelukzalig, dat Seamist moeder was geworden. Er ging een grote zwarte wolk voor dat geluk. Zou Seamist ooit blij zijn met haar kindjes?

Seamist voelde zich een wrak, alsof haar hart eruit getrokken was en tot stof gemalen was. Het stof zou echter niet neerdalen, zoals Settleddust zijn naam impliceerde. Het stof was onrustig, verstikkend, een wazige mist waar je niet doorheen kon kijken. Een waas die je paniekerig maakte. Arcticwolf was koeltjes, te koel. Ze voelde het aan haar water dat het mis was. Of het paranoïde was of niet wist ze niet, maar haar kop schreeuwde dat er iets mis was. En het beviel haar helemaal niet. Haar tranen bleven maar stromen. "Ze.. ze heten Amberkit en Brackenkit.." stamelde ze zachtjes. En ergens hadden haar moeder en Arctic wel gelijk. De kittens moesten veilig naar huis. Wiebelig stond ze op, waarna ze voorzichtig Brackenkit optilde. Smekend keek ze naar haar moeder en Arctic, hopend dat ze zouden begrijpen dat één van hen Amberkit moest dragen.

Hij voelde zo veel op dit moment. Hij voelde liefde, woede, jaloezie en bovenal een diep besef dat hij hier niet behoorde. Met een poes die huilde en een moeder die emotioneel hierop reageerde. Hij kon dat niet. Hij kon niet zo open zijn over alles wat hij ervaarde, dat was hem afgeleerd op een jonge leeftijd. En hoewel hij niet zijn vaders talent had geërft om andere te lezen, had hij wel zijn lessen eigen gemaakt om te zorgen dat je zelf onleesbaar was. En dat was maar goed ook, want de woorden beten nog als vergif op zijn tong. En hoewel hij de afkeuring voelde van de andere wist hij dat hij hier het juiste deed. Want van al die dingen die hij voelde had hij toch besloten om die van bezorgdheid en liefde te laten spreken. Liefde voor haar en liefde voor de kittens. Toch voelde hij de blik van Sorrelpool branden. Hij haalde diep adem, maar het was niet genoeg om hem terug te dwingen tot kalmte. Hij kruisde haar blik met een van ijs, en zijn zachte toon kreeg een rauwe rand terwijl hij hierop reageerde. “We kunnen hier thuis over rouwen. Ik ben niet van plan nog een kitten te verliezen vandaag. Of Seamist in dat geval” Een onderlaag van emotie was hoorbaar in zijn stem, al was deze moeilijk te plaatsen. Hij kreeg de namen te horen. Amberkit en Brackenkit. Mooie namen, traditioneel. Hij zou ze zelf nog bedacht kunnen hebben. Toch was die smaak van gif weer terug. Zou de vader deze mee bedacht hebben? Het koste al zijn liefde om toch nog de goede partner te blijven en haar iets te ondersteunen terwijl ze omhoog kwam. Bij het zien van haar blik slikte hij even, niet zeker hoe hij een wezen zo immens klein moest dragen. Toch deed hij het voorzichtig, uiterst voorzichtig hielt hij zíjn dochter vast en begon langzaam te lopen. Nee kleine, jullie zijn geboren uit twee idioten. Uit twee dwazen die nog zouden boeten voor hun daden. Maar ik zal jullie veilig houden. Niemand zal jullie ooit kunnen raken.