{Settleddust} Starclan's judgment

Het was donker in het Riverclan kamp. Voor de tweede keer stond de maan niet aan de hemel, verborgen achter de wolken en in zijn eigen schaduw. Het was twee manen geleden dat Settleddust haar had moeten ontmoeten in de duisternis van de nacht. Maar hij was niet gekomen. Ze had haar maag in een knoop gelegd. Haar buik was ondertussen gigantisch dik geworden en ze voelde zich nog steeds ellendig. Misschien.. Misschien had iedereen wel gezien dat haar kittens halfclan waren. Ondertussen had ze haar nest al in kleine stukjes geplukt van de stress en zenuwen. De kruiden van Coyotespirit en Shrimppaw hielpen wel, ze kon weer wat eten en binnenhouden, maar nog niet voldoende en ook zeker lang niet genoeg om de reserves aan te vullen. Ze keek nog eens naar de donkere nacht. Ze moest Settleddust zien, ze moest Settleddust spreken. Langzaam hief ze zichzelf overeind en drong ze zichzelf door het riet wat de nursery omhulde. Het riet wat de den normaal in bescherming nam. Maar deze keer stapte ze er juist doorheen om de rivier te bereiken.

Het koude water omarmde haar, leek haar te waarschuwen. Doe het niet.. Keer terug.. Maar ze wilde niet langer in haar nest liggen. Ze wilde naar Settleddust. Hij zou het begrijpen, hij zou het goed maken. Hij zou haar helpen met dit zware gewicht op haar schouders. Naast dat ze hem ontzettend miste, wilde ze deze kwetsbare lading niet meer in haar eentje dragen. Ze wilde dit samen met hem doen. Maar.. ze wist nog niet hoe hij zou reageren en dat voedde haar angst alleen maar. Druipend van het water liep ze door het territorium, in de richting van vierboom waar ze twee manen geleden hadden afgesproken, met de wanhopige wens dat hij daar zou zijn. Hij zou het goedmaken, haar Settleddust.

Settleddust zijn kop overstroomde. Er was zoveel gebeurd de afgelopen manen. Eerst hun verlies, dan zijn tijd in Riverclan, die bitterzoet was geweest, maar vooral zoet. De eerste dagen in kamp was hij opgevreten door gemis, door spijt dat hij haar niet kon opzoeken, van het fysieke verlangen naar haar aanraking. Maar hoe meer dagen waren verstreken, hoe meer twijfels in zijn kop waren gekomen. Over dat het niet mocht, dat Starclan een relatie met een andere clan verbood. Maar hij hield van haar, hoe kon het dan fout zijn? Hij had eindeloos gedubd, het ene moment zichzelf voor zijn kop slaande, de andere keer bijna kermend van gemis. Maar sinds hij Acornstar had gesproken, het moment dat hij een nieuwe titel had gekregen. Het was de ultieme test, maar hij moest zichzelf aan zijn clan geven. Zijn loyaliteit, zijn kracht, zijn liefde. Het hoorde in Shadowclan, niet bij een Riverclan poes, hoe erg het zijn hart ook deed breken.

Maar de eerste kans dat het veilig was, dat Bloodclan was verslagen, de kop van Cobra had gerold en ze erop uit konden, reisde hij onder een heldere sterrenhemel naar Fourtrees. Hopend, biddend dat ze er zou zijn. De maan was er niet. Hij had de laatste keer beloofd dat hij onder de nieuwe maan met haar zou afspreken. Hopelijk zou ze er nu weer zijn. Zijn bosgroene ogen stonden vol verwarring en verlangen. Hij moest haar zien, hij miste haar zo intens veel. Sluipend door de schaduwen in zijn gebied nam hij een pad waar hij niet gevolgd kon worden. Hij reisde een stukje door een stroom om zijn geur te verliezen, volgers op een dwaalspoor te zetten, waarna hij de route langs het donderpad naar Fourtrees nam.

Settleddust daalde af naar de open plek onder de vier eiken. Zijn hart maakte een sprongetje toen hij haar zag. Zijn ogen werden waterig toen hij haar zag. Zijn hele hart snakte naar haar. ‘Seamist!’ miauwde hij dan ook gelukkig, waarna hij zijn pas versnelde en op haar af rende. Een reünie waar hij al die tijd op had gehoopt. Maar hoe dichterbij hij kwam, hoe meer hij de bolling van haar buik zag en de zoete geur van nursery en queen van haar af kwam. Hij vertraagde en keek met grote ogen naar haar, haar naar buik. Wat? Hij kroop niet tegen haar aan zoals hij zovaak had voorgesteld, hij stond alleen maar naar haar te staren, kortsluiting ontstond in zijn kop. Was ze met een ander? Of.. nee toch, ze konden onmogelijk van hem zijn. Dat kon niet, dat mocht niet. Met plotselinge angst keek hij haar weer aan, maar geen woord kwam over zijn lippen.

Ze had deze ontmoeting zich zo vaak voorgesteld. Zo vaak zich voorgesteld dat ze weer tegen Settleddust aan kon kruipen en al haar zorgen kon vergeten. Toen hij daar verscheen tussen de struiken, voelde ze tranen opwellen in haar ogen. Haar hart klopte in haar keel terwijl ze hem zag. Hij was er.. Hij was er eindelijk.. Dat betekende ook dat Settleddust vrij was, dat Shadowclan bevrijd was. Eindelijk zou alles goed komen.. Ze zouden dit samen oplossen. Zij aarzelde niet over of ze hem zou benaderen. Zelfs al vertraagde hij en bleef hij stilstaan, stapte ze verder naar hem, een poging doende om haar kopje in zijn halsvacht te drukken. Tranen begonnen langzaam over haar wangen te lopen. ”Ik ben zo blij om je te zien..” murmelde ze zachtjes met een snik in haar stem. Haar ribben waren te tellen en haar bolle buik zwaaide heen en weer. Ze hadden haar gezegd dat het niet lang meer zou duren, maar ze had het niet aangekund om in de nursery te blijven.

Settleddust stond daar, alsof er net een emmer koud water over hem heen was gegooid. Hij had zijn oren naar achteren gedraaid, en een frons stop op zijn gezicht. Ze was zo verschrikkelijk mooi, en het was nog steeds duidelijk in haar gezichtje, maar verder… Haar lichaam leek afgetakeld te zijn onder het zware gewicht van kittens. Kittens.. Wiens kittens? Oh StarClan, het voelde alsof er een blok beton in zijn maag zat. Hij bewoog nauwelijks toen ze haar kop onder zijn kin duwde, prevelend dat ze hem had gemist. Hij kantelde zijn kop wat naar de hare, eventjes leunde hij op haar kruin. Hij had haar ook zo gemist. Haar zoete geur, haar zachte vacht, haar tedere aanrakingen. Maar nooit had hij verwacht dat hij haar zo zou aantreffen. Hij zette abrupt een stap naar achteren, toen hij realiseerde waar hij mee bezig was. Hij mocht niet weer in deze val trappen. Hij moest dit afkappen, hij kon niet anders. En bovendien, begon ze nou echt niet over de olifant in de kamer? ‘Je bent.. zwanger?’ miauwde hij enkel. Hij antwoordde haar niet met die warme toon van eerst. Hij was meer, in shock.

Ze trok haar kop langzaam terug toen ze niet dezelfde warmte vond in zijn aanraking. Sterker nog, hij zette zelfs een stapje achteruit. Niet begrijpend keek Seamist omhoog naar hem, verwarring in haar tweekleurige ogen. Zijn reactie was als het koude water van de rivier, ontnuchterend en kil. Haar maag legde zich in een misselijke knoop. Dit was niet wat ze zich ingebeeld had in de twee manen dat hij weg was. Hij.. hij zou het oplossen..? Toch? Ze zouden hier samen een oplossing voor verzinnen? Haar ademhaling kwam huiverig uit haar mond terwijl ze naar zijn reactie luisterde. Misschien.. misschien was hij gewoon geschrokken. Misschien was dat het wel. Ze probeerde zichzelf iets te vermannen en knikte langzaam. ”Ja.. Ja.. ze zijn van jou..” reageerde ze zachtjes, haar oren wat naar achteren draaiend. ”En ik was zo bang dat ik het je niet kon vertellen voordat ze kwamen.. Maar.. maar nu kunnen we samen een oplossing verzinnen.” Haar ogen stonden opnieuw hoopvol terwijl ze opkeek naar haar liefde, maar er lag ook een lichte smeekbede in. Alsjeblieft, help me, laat me niet verdrinken. Alsjeblieft Settleddust. . Ze had zich al die tijd vastgehouden aan de gedachte dat hij het beter zou maken. Dat hij ervoor zou zorgen dat dit minder eng was. Zelfs al ondersteunde Arcticwolf, ze wist niet of ze dit met hem kon doen. ”Ik.. ik weet niet of ik dit alleen kan.. Ik ben zo bang Settleddust..” Haar toon werd wat meer smekend terwijl ze opkeek naar hem.

Settleddust wist niet of hij blij en opgelucht moest zijn met de mededeling dat het zijn kittens waren, of bang en kwaad op zichzelf. Oh hij zou het zo fantastisch vinden om kittens te krijgen met de poes waar hij van hield, maar ze konden onmogelijk een gezin worden. En als ze van een ander waren geweest, van een Riverclanner, dan kon ze daarmee door. Dan had ze hem kunnen vergeten. Dat was makkelijker geweest. Maar nee, dat was het niet. Ze waren van hem. In haar, groeide een deel van hem. Hij kneep met zijn ogen en zette nog een pasje aarzelend achteruit. Nee, er was geen oplossing hiervoor. Ze waren meer Riverclan dan ze ooit Shadowclan konden zijn. En bovendien, het was fout, het was verboden. Zijn hart brak dat ze vertelde dat ze bang was. Oh, Starclan, hij ook. ‘Seamist.. ik..-’ begon hij, niet wetende wat hij moest zeggen. Hij zou haar hart breken. ‘Ik kan geen kittens hebben in een andere clan.. Ik.. ik ben een deputy nu,’ miauwde hij. Oh het was zo egoïstisch. Hoe kon hij dit ooit goed maken? Niemand mocht hierachter komen. Zijn grote ogen gingen weer naar haar buik.

Haar hart bonsde in haar keel als een kerkklok terwijl de tijd wel stil leek te staan. Ze wachtte op zijn reactie, zijn verlossing. De manier waarop hij keek joeg haar alleen maar meer angst aan en ze voelde haar keel zachtjes dichtgeknepen worden. Golven misselijkheid gingen weer door haar lichaam heen en steken van stress gingen door haar buik heen. Ze voelde haar buik samentrekken van pure stress en ze kneep haar ogen eventjes dicht van de pijn. Maar dit was niks in vergelijking met de pijn van Settleddust zijn woorden. Hij was een deputy, hij kon geen kittens hebben in een andere clan. ”Wat..?” prevelde ze zachtjes terwijl tranen haar ogen begonnen te vullen. Haar hart leek zich wel te versnipperen, in duigen te vallen. Ze voelde zich weer benauwd worden. ”Hoe.. hoe bedoel je..?” vroeg ze stilletjes, haar stem verstikt. ”Je.. je gaat me toch niet.. met dit.. met de kittens.. alleen laten?” miauwde ze zachtjes, ongelovig en bang. ”We.. ze… ze zijn van ons samen.. Settleddust..” Haar stem werd steeds zachter. Ze kon niet geloven dat hij dit zei. Ze had verwacht.. ze had verwacht dat dit moeilijk zou worden. Dat Settleddust tijd nodig had om dit te laten bezinken. Maar wel dat hij gelukkig zou zijn met de kittens, uiteindelijk. Zijn vlees en zijn bloed. Deel van hem.. en deel van haar. En ondanks dat het moeilijk zou worden.. Dat ze het samen zouden overwinnen, net zoals dat ze die dag samen overwonnen hadden en elkaar gevonden hadden. ”Ik.. ik dacht dat je van me hield..”

Settleddust staarde haar slechts met grote ogen aan en het was alsof hij haar voor zich in stukken zag breken. Een steek van pijn ging dwars door zijn hart. Hadden ze maar meer tijd samen gehad, was Bloodclan er maar niet geweest. Had hij maar niet deputy hoeven worden. Ze begreep het niet, natuurlijk niet. Ze vroeg of hij haar met de kittens alleen zou laten. Verstikt bleef hij naar haar kijken. Nee.. nee dat wilde hij niet. Maar zijn clan had hem nodig en hij.. Hij werd verscheurd. Hij wilde zo graag samen zijn, zijn kinderen zien opgroeien bij de poes waar hij van hield. Maar het kon niet. Er was geen wat als. Dit was de keiharde realiteit, eentje waar hij haar achter moest laten. ‘De kittens zijn meer Riverclan dan.. dan ze ooit Shadowclan zullen zijn,’ prevelde hij zachtjes. Kon hij dit uitleggen zonder haar hart te breken? Nee.. Hij beet op zijn lip en tranen begonnen in zijn ooghoeken te ontstaan. ‘Ze moeten bij jou blijven, en ik.. Ik moet er voor Shadowclan zijn.’ Hij kon niet kiezen voor zijn kittens. Ze moesten geloven dat ze Riverclan waren, ze zouden gelukkig kunnen opgroeien. Ze hoefden niet halfclan te zijn. Zijn trillende ogen gingen weer naar toen ze zei dat ze dacht dat hij van haar hield. Zijn hart brak in biggelen. Ze zou eens moeten weten. ‘Zo veel, Seamist. Maar.. dit is iets wat we niet anders kunnen oplossen.’

Haar maag trok zich samen en ze voelde tranen langs haar wangen naar beneden biggelen. Ze had zich dit anders voorgesteld. Een steek ging als klauwen door haar hart toen de kater aangaf dat de kittens meer Riverclan waren dan dat ze Shadowclan waren. Hoe kon hij.. hoe kon hij dat zeggen? Ze voelde haar poten trillen en haar maag draaide zich om. Ook trok er weer een pijnlijke steek door haar buik heen. Geen verrassingen, haar lichaam had haar al een maan geleden in de steek gelaten. ”De kittens zijn evenveel jou als dat ze mij zijn,” reageerde ze, emotioneel. Ze voelde al aankomen wat hij ging zeggen, maar ze hoopte in haar diepste hart der harten dat het niet zo zou zijn. Stoot me niet af Settleddust.. Niet nu. Laat me niet alleen met dit. Ze voelde dat emotie haar bij de keel greep en dat haar angst weer terug kwam. Al die dagen eenzaam in de nursery had ze zich vastgehouden aan de gedachte dat ze dit in ieder geval samen met Settleddust kon oplossen, dat hij haar zou vastnemen en zou knuffelen en zou zeggen dat het allemaal wel goed zou komen. Dat ze het er rustig over konden hebben, het over namen konden hebben en af en toe stiekem aan de grenzen konden spreken over de kittens. Dit alles viel allemaal in scherven voor haar uit elkaar. Hij wilde dit niet, hij wilde de kittens niet. En ondanks dat de schuld net zoveel bij hem lag, als bij haar, koos hij voor de clan en niet voor haar of hun kinderen. ”Jij hebt hier net zoveel schuld in als ik..” reageerde ze, haar oren plat in haar nek pinnend. ”Het is niet eerlijk dat jij je er zo makkelijk vanaf maakt.” Nogmaals kneep ze haar ogen dicht toen een pijnscheut door haar lichaam heen trok. Hoe kon hij..

Settleddust zat mijn zijn klauwen in het haar. Hij wist ook geen andere oplossing, maar hij moest ook aan zichzelf denken, zijn reputatie. Na alles wat Shadowclan net had meegemaakt, hoe konden ze een deputy accepteren die de code had gebroken? Hij kon onmogelijk haar meenemen naar zijn thuis, hoe graag hij dat ook wilde. Hij kon niet meer naar haar, zijn clan had hem nodig. Hij zag geen andere uitweg, dat hij haar achter moest laten. Hun kinderen, zijn kittens, zouden nooit hoeven te weten dat hij de vader was. En hoe erg zijn hart ook zou breken, ze moest toch realiseren dat hij niet anders kon? Maar toen ze weer hardop uitsprak dat het ook zijn kittens waren. Hij zag het plaatje al voor hem, zij samen met de spring in het veld van een kittens. Hij had alleen.. gedacht, gehoopt dat ze elkaar nog zouden kunnen zien, stiekeme afspraakjes, genietend van de momentjes met elkaar. Maar het feit dat ze in verwachting was. Zijn hele droom knapte uit elkaar. ‘Ik weet het,’ reageerde hij nog vermurwd. Hij keerde zijn kop af, zijn ogen dichtgeknepen. Starclan, wat was deze test? Was het een test, of was het een straf? Het moest een straf zijn. Hij keek weer naar Seamist. ‘Wat moet ik doen dan? Wat was jouw plan?’ vroeg hij toen, feller, wanhopig. Hij zag geen uitweg meer. ‘Onze kinderen zouden nooit gelukkig kunnen zijn in Shadowclan.’

Haar oren lagen plat in haar nek terwijl ze naar Settleddust keek, haar adem kwam gejaagd uit haar mond. Pas toen ze zijn felle toon hoorde, gingen haar ogen weer wijd. Hoe kon hij.. De tranen bleven over haar wangen biggelen, helder in het licht van de sterren. Starclan keek toe, dat wist ze ook wel. Maar hoe kon Starclan haar in deze situatie zetten? Was dit haar straf? Dat de kater waar ze van hield haar zo erg in de steek liet? ”Wat moet jij doen? Wat moet ik doen dan Settleddust? Moet ik alleen de angst voor mijn reputatie dragen?” Haar toon werd ook langzaam wat feller, emotioneler en dik van de tranen. ”Jij hebt hier net zoveel schuld aan als ik! Waarom zou ik er alleen voor gestraft worden en jij niet? Omdat je een deputy bent geworden? Is die reputatie van je belangrijker dan ik voor je ben? Belangrijker dan je kittens?” Pijn was duidelijk te horen in haar stem, die nu wat scheller werd, angstiger. Hij kon haar dit niet aandoen toch? Dat kon hij niet.. Dat mocht hij niet. Een luid gesnik kwam van haar af, al werd deze snik al snel overgenomen door een kerm terwijl ze in elkaar kromp toen haar buikpijn nog een stap erger werd.

Settleddust voelde zich extreem schuldig. Ze was boos, verdrietig, gebroken. Ze had al het recht. Ze mocht hem de boeman maken, hem verrot schelden, hem slaan als ze het nodig vond. Hij verdiende dit. Hij verdiende het om te lijden voor zijn fouten. En ze begon tegen hem te schreeuwen. Hij klemde zijn kaken stevig op elkaar, pogend ervoor te zorgen dat zijn onderlip niet trilde. Hij boorde zijn nagels in de dorre grond, zijn ogen kort gesloten terwijl hij haar toorn onderging. Hij kon zichzelf ook niet meer verantwoorden. ‘Ik weet het niet meer Seamist, je hebt gelijk.. Maar ik móét mijn clan dienen. Ik heb geen keuze meer.’ Hij was een eikel, hij wist het. Als het anders was, had hij voorgesteld weg te rennen. Zij was belangrijker dan wat dan ook. Maar nu, naar alles wat hij had meegemaakt en had gezien. Hij was bijna gestorven voor zijn clan, voor zijn leider. Het was aan hem om die taken op te pakken. ‘Het spijt me, Seamist.. zo erg,’ prevelde hij zachtjes. Eigenlijk wilde hij wegrennen, omdraaien en haar achterlaten. Liever de korte pijn, toch? Maar hij zag haar ineenkrimpen en hoorde haar kreetjes van pijn. Bezorgdheid vlamde in zijn ogen en hij kwam iets dichterbij. Hij hield nog steeds van haar, hij wilde haar niet in pijn zien, dat zou nooit veranderen. ‘G-gaat het wel?’ vroeg hij aarzelend, bang dat hij direct weer afgesnauwd zou worden.

Ze voelde zich alsof ze ondergedompeld werd in ijskoud water. Al haar hoop, de kinderachtige hoop waar ze zich aan vast geklemd had om niet te verdrinken in al haar angst had Settleddust in een paar zinnen afgenomen. Ze stond alleen, haar moeder had wellicht altijd wel gelijk gehad. Katers waren niet te vertrouwen. Arctic had gelijk gehad, waar ze zelf Settleddust nog elke keer verdedigd had. Hij wilde de kittens niet, hij wilde haar niet. Wat was ze een dwaas geweest om te geloven dat hij dat wel wilde. ”Je hebt altijd een keus..” fluisterde ze verstikt. Ze geloofde zijn praatjes niet. Hij wilde zich er alleen maar makkelijk vanaf maken. Maar meer kwam er niet uit, aangezien ze in elkaar stortte toen een nieuwe golf van pijn door haar buik heen trok. Op z’n minst had Settleddust nog de gratie om nu nog wel wat bezorgdheid te tonen aan haar. ”Mijn buik.. het doet zeer..” kermde ze, haar ogen dichtknijpend en haar klauwen in de aarde drukkend. Een nieuwe pijnkreet ontglipte haar terwijl ze haar voorhoofd tegen de grond drukte.

Settleddust keek met grote ogen naar haar. En hij wist dat ze ergens wel gelijk had, dat hij wel een keus had, en dat hij zijn keus had gemaakt. Maar ze kwam zelf ook niet met een andere oplossing. En ze begreep het gewoon niet. Natuurlijk was hij verwonderd over het feit dat er kleintjes van hem in haar buik groeide, maar hij kon er onmogelijk betrokken bij zijn. En hij zou van ze houden, onvoorwaardelijk, zoals hij van haar hield. Maar ze zou het nooit begrijpen, want zijn loyaliteiten zouden bij zijn clan moeten liggen. Ze begreep niet dat het hem pijn deed, dat hij afstand moest nemen. Maar hij kreeg geen kans om het uit te leggen, want ze zakte ineen. ‘Seamist!’ miauwde hij geschrokken, waarna hij op de automatische piloot naar haar zijde snelde. Hij snuffelde voorzichtig aan haar, waarna ze zichzelf in pijn tegen de grond duwde. Haar buik? Oh Starclan, nee, alsjeblieft niet.. ‘De kittens?’ zijn ogen vlogen in paniek naar haar, waarna hij meende serieus beweging onder haar vacht te zien. Zijn hartslag rammelde donderend tegen zijn borstkas. Er was geen medicine cat hier? Ze moest, ze moest naar Riverclan. Hij zou haar brengen. IJsberend begon hij langs haar heen en weer te bewegen. ‘Seamist, praat met me,’ miauwde hij in angst. Hij wist niets van kittens. Helemaal niets. Zij wel?

Pure angst gierde door haar aderen naast de adrenaline die ze gevoeld had. Waarom net nu? Net vanavond? Was het de stress? De angst die ze voelde? Reageerde haar lichaam erop? Ze voelde haar buik weer samentrekken. Er was geen houden meer aan, ze zouden komen, ze zouden eruit. Met ogen rond van angst keek ze op naar Settleddust. ”L-laat me niet alleen,” smeekte ze hem. Ze wist dat hij haar alleen wilde laten met de kittens, maar dat zou hij niet nu doen toch? Out in the open? Nee toch? Ze kon zijn antwoord niet afwachten. Ze spande haar spieren aan en ze kermde het weer uit, haar kreten vulden vierboom. Ze had pijn.. Het deed zo’n pijn.. Hoorde het zoveel pijn te doen? Ze kraste haar nagels over de aarde en klemde haar kaken over elkaar. Weer een illusie verbroken. Ze had verwacht dat ze dit met een medicine cat mocht doen. Als automatisch perste ze en er rolde een klein, bolletje kitten het zachte gras op. Onzeker keek ze op naar Settleddust, maar ze begon het kleintje alsnog te likken, adem in de longetjes te dwingen. Zou hij.. zou hij weggaan? Zou hij blijven? Ze krulde haar staart iets om de kitten heen, hijgend en angstig.

Het was vredig, vertrouwd, goed. Zo'n contrast met wat zich afspeelde tussen de twee ouders. Daar was nu enkel ruzie, verdriet, en niet zoveel liefde als dat er ooit geweest was. Het was pijnlijk, zo pijnlijk dat zelfs de kitten er wat van voelde. Een kramp schudde haar wereld door elkaar. Plots voelde ook zij de chaos. Alles veranderde. Ze kwam terecht in een nieuwe omgeving, en nam haar eerste hap lucht, die gepaard ging met haar eerste herinnering. Niet dat deze op zou slaan in haar kleine brein, maar hij was er. Automatisch woelde ze om zich heen, en maakte zo haar eerste beweging. Toen het vliesje dat haar neusje blokkeerde van haar afgehaald werd, nam ze gretig een hap lucht. Haar eerste ademhaling, en vervolgens haar eerste piepje, die aantoonde dat ze leefde, en hoogstwaarschijnlijk gezond was. De staart van haar moeder sloeg om zich heen, en met wonder ademde ze voor het eerst de geur van warmte en liefde in. Maar ook de geur van angst werd haar duidelijk. Ze voelde de onrust in haar buik. Ze kon er nog niet op reageren, dat had ze nog niet geleerd. Maar het was aanwezig, en zachtjes woelde ze nog een keer.

Oh StarClan, het begon echt. Zijn ogen sperden wijd open en angst vulde zijn aderen. Maar toen hij Seamist zo zag, zo smekend, zo breekbaar en angstig, die vroeg of hij bij haar zou blijven, aarzelde hij geen moment. Hij legde zichzelf naast haar en duwde zijn kop even tegen de hare. ‘Altijd,’ miauwde hij zachtjes, hopende dat ze hem niet zou haten. Haar kreten deden hem pijn, en er was niets wat hij kon doen om de pijn te verzachten. Niets om haar te helpen, enkel tegen haar aan liggen en bidden naar Starclan dat alles goed zou komen. En toen kwam de eerste kitten, een klein wondertje. Even kruisten hun blikken, en ze die van hem stond vol ongeloof, maar ook voor warme liefde. Dit was zíjn kindje. Hij keek weer naar haar. Een piepklein meisje, gehuld in donkere tabby strepen, maar daaronder het veelkleurige, warme pallet van Seamist. Ze likte een roetzwart kopje schoon en Settleddust keek vertederd op het meisje neer. Hij fronste. ‘Ze is prachtig,’ miauwde hij stilletjes. Het was even alsof hij hun hele ruzie van net was vergeten. Dit was een stukje van hem en een stukje van haar. Tranen welden op in zijn ogen. Hoe kon dat nou verkeerd zijn?

Het leek alsof de wereld eventjes stil stond toen ze naar haar kleine kindje keek. Een meisje, een beeldschoon meisje met donkere tijgerstrepen. Ze voelde zich verstikt van liefde voor het kleine kindje, hun kindje. Ze keek eventjes op naar Settleddust, stil van verwondering om het kleine meisje. ”Wil je.. wil je haar aanraken?” murmelde ze zachtjes. Het was immers ook zijn kindje.. Bij het zien van de tabby strepen? Er was geen twijfel meer over mogelijk. Ze wilde hem, ondanks zijn ongevoelige woorden, nog wel een kans geven om er voor hun dochtertje te zijn. ”Ze.. ze moet nog een naam.. Settleddust..” miauwde Seamist zachtjes, met tranen in haar ogen opkijkend naar de kater.

Zo klein, zo breekbaar, zo afhankelijk. Hun meisje. Hij werd overmand met emotie, en toen vroeg Seamist nog of hij haar aan wilde raken. Even onzeker keek hij de poes aan, bang dat hij het kindje kapot zou maken. Maar heel voorzichtig zakte hij erheen met zijn kop, duwde zijn neusje heel zachtjes tegen haar aan, hoe klam ze nog aanvoelde, hoe vreemd ze nog rook. Maar het was hun dochtertje, zo klein. De klauwtjes nog zo klein, zo klein opgerold. Settleddust voelde zichzelf helemaal week van binnen. Dit hadden zij gemaakt. Hij duwde weer even zijn kop tegen Seamist aan, die prevelde dat ze haar een naam moesten geven. Zijn groene ogen keken weer geschokt naar haar. Moest hij dat beslissen, bedenken? Hij keek weer even naar hun kindje, die er zo bijzonder uitzag. Zo uniek. Zo duidelijk van hun. Hij keek naar het donkere patroon op haar flank, op haar donkere kopje. ‘Dim.. Dimkit?’ stelde hij voor. Dan nam ze misschien nog een beetje van zijn huis mee naar Riverclan...

Seamist glimlachte zachtjes naar de kleine kitten en gaf haar nog zachtjes een likje over haar kop heen voordat ze Settleddust de ruimte gaf om zijn dochter te ontmoeten. Ze hoopte dat, nu hij haar zag, dat hij tot inkeer zou komen. Als hij zag hoe perfect zijn dochter was.. dat hij het zou begrijpen. Dat hij de keuze zou maken om er toch voor zijn kinderen te zijn. Maar ze durfde het bijna niet meer te hopen. Terwijl ze naar de kleine, perfecte klauwtjes van haar dochter keek en haar nog dichtgevouwen oortjes, wist ze dat ze perfect was. Ze was prachtig. Voorzichtig neusde ze haar naar haar tepels, voordat ze weer opkeek naar Settleddust. ”Dimkit..” herhaalde ze zachtjes, waarna een nieuwe pijnscheut door haar lichaam heen trok. Ze kermde zachtjes en drukte haar kop tegen Settleddust aan, zoekend naar steun, voordat er een nieuwe kitten zijn weg vond naar het levenslicht. Ze draaide zich om en begon de kitten verwoed schoon te wassen. Een prachtig bruin tabby kereltje.. Net zoals Settleddust.