{Settleddust} Starclan's judgment

Hun pelzen streken nog even samen en hij keek vertederd naar haar kinderen. En hij wist dat zijn woorden haar pijn zouden doen. En ze probeerde tegen hem te relativeren, proberen weer te onderhandelen. Er waren geen onderhandelingen mogelijk. Ze zouden naar Riverclan gaan. Hoe wilde ze anders? Hij kneed zijn ogen even verward samen. ‘Wat wil je dan Seamist? Ik kan ze niet meenemen,’ miauwde hij zachtjes, warm. Proberend haar duidelijk te maken dat het niet kon. ‘Wil je dat ze opgroeien bij een vreemde queen? Ze horen bij jou..’ sprak hij met enige ernst in zijn stem. Ze waren nog zo jong, hij kon onmogelijk ze bij hun moeder weghalen. Zelfs zij moest dat toch wel realiseren? Dit was het enige wat in zijn hoofd zo, zo helder was. Ze moesten nu met haar mee. Het waren haar kittens en zij moest ze opvoeden.

Seamist draaide haar oren haar nek in.”Maar.. ze horen ook bij jou..” prevelde ze zachtjes, terwijl ze haar hart weer voelde snipperen. Settleddust, zelfs nu hij hun prachtige kinderen had gezien, wilde ze niet hebben, geen verantwoordelijkheid nemen. In haar uitputting kwam dit aan als een sloophamer. ”Zelfs nu je ze hier ziet.. zelfs nu je ziet hoe prachtig ze zijn.. Wil je nog steeds niks met ze te maken hebben?” Haar toon werd beschuldigend, ze kon het niet, ze snapte het niet. ”Waarom Settleddust? Je reputatie? Enkel je reputatie?” Haar stem brak iets. ”Starclan kan dit toch niet afkeuren? Anders hadden ze je de kittens niet eens getoond! Anders waren ze niet nu geboren! Dat kan toch niet anders dan een teken zijn voor je?” Tranen begonnen weer over haar wangen te lopen. Laat me hier niet alleen in Settleddust.. Ze had dit al niet zonder hem gekund, het feit dat ze dit de rest van haar leven zonder hem moest doen, was hierbij ondraaglijk. Haar onderkaak trilde en haar pootjes deden mee. Haar staart was als een gebroken blad op de grond gevallen terwijl de kittens wat begonnen te piepen. Wellicht voelden ze de onrust. Hoe kon hij haar hier met alle problemen achterlaten? Denkend dat hij alle verantwoordelijkheid maar op haar kon schuiven? Ze had al mazzel gehad dat Arcticwolf voor nu haar coverde. Maar dat hoefde hij niet altijd te doen. Misschien zou het een keer uitkomen. En dan had zij eronder de lijden. En hij..? Hij had niks. Hij was gewoon zorgeloos weggewandeld terug naar Shadowclan.

Settleddust wist het gewoon niet. Natuurlijk wilde hij met ze te maken hebben. Seamist begreep het gewoon niet. Bij hem zouden ze geen leven hebben, en ze konden onmogelijk samen leven. Hij deed haar huilen, hij zag de tranen stromen en onbewust nam hij wat afstand van haar, van hun kinderen. Hij wilde bij haar zijn, voor haar, maar het kon niet. Kom op Seamist, probeer me te begrijpen. ‘Natuurlijk wil ik met ze te maken hebben! Ze zijn mijn vlees en bloed en ik hou van ze. Ik hou van jou, Seamist. Maar zie je niet dat er geen andere manier is?’ miauwde hij wanhopig. Hij schudde zijn kop, toen ze over reputatie begon. Natuurlijk kon ze spreken dat het een teken was, een geschenk van de hemel. Maar wat als het een test was, een straf. ‘In Shadowclan zouden ze geen leven hebben. Ze zouden een moeder hebben die niet van ze zou houden als jij. Ze hebben niets aan mij, want ik kan ze niet opeisen. En áls ik dat zou doen, dan zouden ze zwart worden gemaakt als de kinderen van een deputy die zich niet aan de code zou houden. En als ik ze niet zou opeisen, zouden ze half-clan zijn. Gepest, zonder echte ouders. Ze zouden niet gelukkig worden, niet zoals ze bij jou zouden kunnen zijn. Snap dat dan!’ Zijn stem werd weer feller. Het ging niet om hem, het ging om hén. Het leven dat hij voor ze schetste, schrok dat haar niet genoeg af? Hem wel. Zij zou kunnen liegen over de vader. Misschien zouden ze vermoedens hebben, maar niet zoals hij zou kunnen liegen. Verslagen keerde hij zijn kop af.

Ze voelde woede opborrelen. Settleddust kon zeggen wat hij wilde, mooie praatjes schetsen dat er geen andere keus was, maar die was er altijd. Ze hadden samen deze fout gemaakt, al zou ze deze kinderen nooit een fout kunnen noemen. En hij zou er de verantwoordelijkheid voor nemen ook. ”Als Riverclan hier achter komt, denk je dat ze dan wel een leven hebben?” kaatste ze terug, steeds emotioneler. Hoe durfde hij.. hoe kon hij. Haar vader werd zo aangekeken dat hij vertrokken was. Hoe lang zou het duren voordat de leugen brak en haar kinderen zo aangekeken werden. Settleddust, als Deputy van een clan, had nog iets invloed om de kinderen te beschermen. Pantherstar was duister en boos sinds Chivysniff overleden was. Als hij er ooit achter kwam.. Zou hij haar of haar kinderen wellicht zelfs verbannen. Ze wist het niet. Ze durfde het niet te zeggen. “Pantherstar volgt de warriorcode op de letter! Alsof hij halfclan kittens zou accepteren! Jij als deputy hebt op zijn minst nog invloed! Jij kan ze een leven geven!”Ze had de afgelopen tijd zo erg in angst geleefd, dat ze zich al genoeg doemscenario’s had voorgesteld. Misschien dat die angst wel genoeg was om haar tot deze maatregelen te drijven. ”Je neemt of een deel mee en zal ervoor zorgen dat ze een goed leven krijgen. Of ik zeg de aankomende gathering dat ze van jou zijn,” gromde ze hem toe. Deze last was niet alleen de hare om te dragen. Deze last zou ook door hem gedragen worden. En ondanks dat ze haar kittens ontzettend zou missen, wist ze dat ze onder Settleddust in Shadowclan op z’n minst veilig zouden zijn…

Ugh! Hij had zijn klauwen in het haar. Ze was onmogelijk. Dit was onmogelijk. En zij waren het slachtoffer ervan. Hij keek naar zijn vier bloedmooie kinderen. Was het een fout geweest? Waren ze te hard van stapel gelopen. Oh ja, dat was een feit. Had hij spijt? Nee. Nee, dat niet. Als ze gewoon terug zouden gaan naar Riverclan. Ze blafte dat ze ook geen leven zouden hebben in Riverclan. Hij schudde zijn kop, zijn nekharen kwamen overeind. ‘Ze zouden bij hun moeder zijn,’ sprak hij toen, zijn stem brekende. Zij zou voor ze kunnen zorgen, hij niet. Maar toen ze begon over dat hij invloed zou hebben. Hij schudde ongelovig zijn kop. ‘Ik ben misschien twee dagen deputy. Denk je dat Acornstar dit licht zou nemen? Ik zou alles in één keer kwijt raken,’ miauwde hij verbitterd. En zijn blik ging naar hun kindjes. ‘En hen ook. Ze zouden me haten,’ miauwde hij hoofdschuddend. Maar toen ze met haar laatste dreiging kwam, krabbelde hij overeind, nam afstand van haar. Zijn nekharen stonden overeind. ‘Dat kan je niet maken,’ snauwde hij nu. Hij had nooit verwacht dat hij kwaad op haar zou worden. Dit was chantage. ‘Je zou ál onze levens in één keer ruïneren,’ miauwde hij grommend tussen zijn tanden door.

Hij werd boos. Prima, liet hem maar boos zijn. Zij was ook boos, buiten zinnen van woede. Zij had twee manen als een nijlpaard haar ingewanden eruit gespuugd, bang voor haar hele clan. Arcticwolf ondersteunde haar, maar er voelde iets geks, er voelde iets off. Ze was totaal paranoïde geraakt tijdens haar zwangerschap dankzij haar hormonen. En nu nam Settleddust afstand van alle problemen voor zijn nieuwe rang, voor zijn deputy rang. Haar moeder had gelijk gehad, Arcticwolf had gelijk gehad. Haar nekharen stonden overeind terwijl ze woedend naar hem staarde met haar tweekleurige ogen. Ergens zou ze haar kittens niet aan deze zak moeten toevertrouwen, maar ze vertrouwde ze ook niet aan Riverclan toe. ”Ik heb niks meer te verliezen!” snauwde ze hem toe met tranen in haar ogen, ”want je hebt mijn leven al geruïneerd! Daar sta je geen moment bij stil of wel?” Haar staart zwiepte woedend heen en weer. ”Want de grote deputy loopt weg met zijn staart geheven om nooit meer om te kijken, terwijl je mij en je kittens hier achter laat met alle problemen!” Haar stem sloeg over, het was teveel.

Settleddust had zijn oren naar achteren gedrukt, terwijl hij haar voor ongeloof aanstaarde. Ze zou het niet doen. Ze durfde niet. Ze had het recht niet. Hij keek haar hoofdschuddend aan. Hoe, hoe kon ze zo denken? Als ze één seconde logisch nadacht, moest ze voor haar kittens kiezen, toch? Waarom moest hij hun levens ruïneren. En waarom was haar leven nu opeens voorbij? ‘Niets meer te verliezen? We hebben álles te verliezen. Kijk ze dan,’ miauwde hij, waarna hij naar de vier kleintjes knikten. ‘Dat wij eraan ondergaan, dat zou me een worst wezen. Maar zij, zij niet.’ Waar zaten haar verdomde prioriteiten? Hij nam een paar passen afstand van het nest, en begon heen en weer te ijsberen. Kwam de zon al op? Het voelde alsof ze al zo lang ruzie aan het maken waren. Hij trok even kort zijn neus op, waarna hij haar weer aankeek. ‘Waarom denk je dat ik aan mezelf denk? Ik wilde nooit deputy worden!’ siste hij naar haar. Waarna hij weer stopte met lopen en haar recht aankeek. ‘Maar ik zit ermee opgescheept, net zoals jij met de kittens. Dus kom op Seamist, laten we gaan.’ Hij dulde geen tegenspraak meer. Misschien was het nu tijd om zijn poot neer te zetten. Hij was er klaar mee. Anders deed hij het zelf wel.

Ze had nooit verwacht om zo’n ruzie te maken met de kater waar ze van hield. Het scheurde haar hart letterlijk in stukken. Maar ze hield voet bij stuk, ze zou hier niet over buigen. Een deel van de kittens zou mee gaan met Settleddust. Het was plotseling veranderd sinds hij deputy was, hij kon het niet maken tegenover Acorndust zei hij. Al zijn lieve woordjes.. En nu ze kittens had waren die ineens allemaal weg. Zolang hij maar niet in de problemen kwam. Alsof zij niet in de problemen kwam. Het leven wat de kittens tegemoet ging in Riverclan.. Nee, het beangstigde haar, zeker nu Pantherstar als een god van de oorlog door het kamp heen stampte. Ze trok haar bovenlip op naar de kater. ”Jij zit nergens mee opgescheept! Je maakt je er makkelijk vanaf en verdwijnt uit het leven van je kinderen zodat je niet in de problemen komt bij Acorndust!” snauwde ze de kater toe, zijn blik ijzig vasthoudend. ”Als je als deputy zo met je verantwoordelijkheden omgaat zoals je met de verantwoordelijkheid van je kinderen omgaat.. Is het maar beter dat hij je er dan vanaf trapt!” Als dat zoveel belangrijker voor hem was dan zijn kittens, zou ze het de grond in stampen ook. Een deel van de kinderen zouden veilig naar Shadowclan gaan, met een deputy als vader die ze kon beschermen. En ergens, ergens wilde ze Settleddust ook gewoon laten lijden voor zijn woorden, voor zijn daden, hoe hij zijn verantwoordelijkheid voor zich uitschoof. Ze waren ook zijn vlees en bloed. Maar meer tijd om wat ze zeggen had ze niet. Pijn schoot door haar buik heen en een angstige kreet ontglipte haar toen er een nieuwe guts bloed uit haar ontsnapte. Ze liet haar kop op de grond zakken en hijgde angstig, haar ogen rond.

Seamist wist niet waar ze het over had. Ze moest haar snufferd even voor een seconde houden en realiseren waar ze het over had. Hij probeerde het haar duidelijk te maken: de kittens zouden geen leven met hem hebben in Shadowclan. Ze moest dat toch wel snappen? Ze begon te schreeuwen dat ze alleen maar over zichzelf dacht, niet over iemand anders. Hij schudde zijn kop, hopend dat ze iets zou realiseren. Het ging juist niet om hem! ‘Luister nou naar me, mijn reputatie boeit me niet, die van hen heb ik het over,’ probeerde hij weer tegen al haar tegen gestribbel in te brengen. Uiteindelijk probeerde ze hem nog een trap na te geven, door te zeggen dat hij geen deputy had moeten worden. Helemaal prima, ze mocht vinden wat ze wilde. Maar deze kittens zouden naar Riverclan gaan. Totdat opeens Seamist weer in elkaar zakte. Zijn ogen vlogen open in angst toen hij opeens weer bloed rook. En toen zag hij het, en het was niet zo'n beetje ook. Zijn ogen werden groot. Wat was er aan de hand? Was dit hun straf, zijn straf? Was hij te ver gegaan. Snakkend naar adem kwam hij weer wat dichterbij. ‘Wat gebeurt er?’ miauwde hij bezorgd. Hij was eigenlijk nog lang niet klaar met hun ruzie, maar haar gezondheid, die van hun kittens ging voor. Hij keek haar wanhopig aan, zoekend naar antwoord. Dit moest een straf zijn. Een straf dat hij te erg uit zijn slof was geschoten. Een teken. Het kon niet anders. Starclan strafte onmiddellijk.

Haar adem kwam hijgend uit haar bek, haar ogen waren wijd open gesperd. Ze voelde nat, ze voelde bloed. Het voelde verkeerd, het voelde zo erg verkeerd. Er was wat mis. Ze kneep haar ogen dicht en een pijnlijke kreet ontsnappte weer uit haar bek, veel hoger en heser dan haar vorige kreten. Nee, dit was een kreet van doodsangst. Tranen lekten over haar wangen heen terwijl ze haar nagels over de grond liet krassen. "H-help me.." smeekte ze de kater, "laat het.. laat het stoppen.." Het deed zo'n verschrikkelijke pijn, ze wilde wel sterven. Haar adem kwam schokkerig en haar buik trok weer samen om één laatste, bijna witte kitten naar buiten te persen. Ze had echter de energie niet meer om de kitten schoon te likken. Ze bleef liggen, hijgend, en probeerde zich overeind te drukken om bij de kitten te komen, maar ze zakte weer door haar poten heen met een kerm.

De piepkleine ster maakte alles mee vanaf de buik van zijn mama. Een klein wondertje leven dat stond te wachten op het punt dat het leven mocht beginnen. Zo veel dingen die het kleine kon bereiken. Mooie herinneringen om te maken, een jeugd om in op te bloeien en later een leven als warrior. Misschien van Riverclan, misschien van Shadowclan. Misschien zou ze later ook moeder worden. Misschien niet, en zou ze gewoon heel gelukkig op zichzelf worden. Met een eigen partner, met eigen dromen en idealen, een eigen persoonlijkheid. Ze zou heel veel kunnen betekenen voor haar ouders, of voor haar siblings of clan. Er waren zo veel mogelijkheden voor de kleine kitten. Het zou allemaal zo ontzettend mooi kunnen worden. Maar dat werd het niet. Er was rumoer buiten haar om. Er was stres. En de hele mooie wereld die haar beloofd werd leek steeds een slechtere te zijn. Er was boosheid. Er was onrecht. En er was een kleine ster die hier in het midden van dreef. Die alle slechte dingen van mama voelde en dit overnam. Maar het kleine lijfje kon dit helemaal niet houden. Het was allemaal veel te veel. Al haar broertjes en zusjes waren al weg. En zij. Zij was nog hier, alleen, weggestopt van de rest. Ze probeerde het, om het te maken naar buiten. Echt waar. Meer dingen die niet eerlijk waren. Ze deed zo hard haar best om bij haar familie te zijn. Haar lichaampje werd naar buiten gedragen, raakte de koude grond. Een schok dreef door haar kleine longen en ze piepte even luid. Mama?

Settleddust stond bevroren met angst. Haar ijzige kreten gingen dwars door hem heen. Ze had pijn, zo veel pijn. Settleddust durfde eigenlijk niet dichterbij te komen, bang dat hij haar kapot zou maken. Hij was bang dat ze dood zou gaan, recht voor zijn neus. Ze smeekte om zijn hulp, maar wat kon hij doen? Hij bewoog weer naast haar, misselijk van de geur van het bloed. Hij walgde ervan, maar hij drukte zijn neus tegen naar kop, probeerde haar blik af te keren wat achter haar gebeurde. En toen, opeens, uit het niets verscheen nog een kitten. Een vijfde? Bijna helemaal wit. Geschokt keek hij naar het piepkleine meisje. Zo, zo verschrikkelijk klein. Dit klopte niet. Seamist had de kracht niet meer om het kindje te onderzoeken. Dus Settleddust bewoog dichterbij, het snoetje van het kindje schoon likkend die een keer piepte. Één keer. Verwoed begon hij tegen de haren in te likken. Alsjeblieft, leef. En achter hen kwam dan eindelijk de zon weer op.

De stres van alles maakte het zo moeilijk om bij haar familie te blijven. Ze piepte nog eens, wanhopig op een oplossing. Wanhopig op iemand die het makkelijker zou maken. Die ademen makkelijk zou maken, die het kloppen van het hart makkelijk zouden maken. Maar jammer genoeg was het allemaal al teveel geweest. Het had zo mooi kunnen zijn en ze deed echt haar best. Echt waar. Dat beloofde ze. Maar het ging gewoon niet. Het was te moeilijk. Ze piepte nog eens, zwakker deze keer. Snuffelde rond naar de bekende geur van haar moeder waar ze zo gehecht aan was geraakt in de tijd in diens buik. Maar ze was ineens zo ver weg. Alles was zo dof. Het werd allemaal heel moeilijk. Misschien hoefde ze geen queen te worden. Of warrior zelfs. Ze kon ook gewoon gelukkig zijn als apprentice. Of misschien zelfs elder. Het maakte niet uit. Ze wilde gewoon zo graag leven, zo graag mogen ademen. Zo graag willen dat dat kloppen allemaal niet zo veel pijn deed. Waarom had alles niet leuk kunnen blijven? Waarom had alles zo stom moeten worden? Ze voelde nog vaag de lik van haar vader en leunde haar kleine kopje tegen zijne aan, meer uit onwetendheid dan wat anders. Het was nu al heel lang stil. Ze werd wel heel erg koud. Het had allemaal zo mooi kunnen zijn. Maar haar hartje sloeg niet meer.

Ze hoorde een piep. Haar kindje.. haar kleine kindje.. Ze moest erbij zijn, ze moest haar laatste kindje ook helpen. Met een pijnlijke kreun hief ze zichzelf overeind, haar oren plat in haar nek drukkend. Vermoeidheid woog zwaar op haar, liet vlekken dansen voor haar ogen tesamen met het bloedverlies. Haar kindje.. haar kindje. Ze duwde zich naast Settleddust, drukte haar neusje tegen de kitten. Maar nee.. haar laatste dochtertje.. haar laatste dochtertje ademde niet meer. Verwoed begon ze het kitten te likken. "Nee.. nee.. nee nee.." prevelde ze, terwijl tranen langs haar wangen begonnen te lopen, een eindeloze stroom. Er kwam geen leven meer in haar baby.. Er klopte geen hartje. Ze gooide haar kop in haar nek en liet een lange, met verdriet gevulde jammerklacht gaan, een schreeuw zonder inhoud maar maar tegelijkertijd vol emoties. Nee.. nee... nee.....

Settleddust deed nog een verwoede poging om leven in hun kindje te likken, maar het leek tevergeefs. Seamist kwam nog kijken, maar het was al te laat. Zijn ogen vulden zich met tranen toen het kleintje ophield met piepen, ophield met ademen. En daarna ook haar hartje stopte. En daarna kwam een hartverscheurende kreet van Seamist, die door merg en been ging. Vier gezonde kittens, maar die laatste die het niet gered had, die sloeg de genadeslag. Met zijn kop verslagen over het bijna witte kittentje heen, dropen twee tranen zijn wangen af. Ze had dit niet verdiend. Ze was dood omdat haar ouders de code hadden gebroken. Dit was hun schuld, dit was zijn schuld. Snikkend duwde hij zijn neus nog eens tegen haar kopje. ‘Ze verdient een naam,’ miauwde hij zachtjes. Zijn verdrietige, groene ogen richtten zich weer op Seamist. Ze verdiende een naam om zich voor te kunnen stellen in Starclan.

Luid gesnik kwam uit haar. Het was niet eerljk.. Het was helemaal niet eerlijk.. Waar had dit meisje het aan verdiend om het niet te redden? Om zich meteen bij Starclan te voegen? Haar hart kneep samen en ze voelde zich helemaal leeg en uitgeput. Van de vreugde om haar kinderen was op het moment weinig meer over. Ze nam even afstand om Settleddust een moment te geven, waarna ze zelf ook weer haar hoofdje tegen het nog warme lijfje aandrukte. Zo jong.. Zo klein.. En ze had het niet gered. Settleddust miauwde stilletjes dat de kitten een naam verdiende, waarop Seamist dof knikte. Ze keek stilletjes naar de kitten, haar bleke, witte vacht. "Morningkit.." prevelde ze zachtjes, "Voor de ochtend dat alles nog prachtig en goed was.." Ze drukte haar voorhoofd zachtjes tegen die van de kitten aan. "Rust zacht, mijn mooie meisje.."

Voor even waren ze weer samen, konden ze samen rouwen over het verlies van hun kindje. En ook al waren ze gezegend met vier gezonde kindjes, was het verlies nog even zwaar, nog even hard. In stilte keek hij naar het levenloze lijfje. Hij had nog nooit verlies van zo dichtbij meegemaakt, zo persoonlijk. Hij zuchtte trillend toen Seamist haar haar naam gaf. Morningkit. Hij knikte instemmend. Ze verdiende dat, aan iets wat hun beide zulke goede herinneringen had gegeven. Ze verdiende al het goede in de wereld, maar het werd haar niet gegund. Even duwde hij zijn lijf weer even tegen Seamist aan, troostend. Waarna hij overeind kwam. ‘Ik zal haar begraven,’ miauwde hij zachtjes. Hier ergens in de buurt, op niemandsland. Het maakte hem ook geen ruk meer uit welke clan ze werd bestempeld. Ze was van hen, ze had nooit ergens bij gehoord. Hij pakte Morningkit voorzichtig op bij haar nekvel, hopende dat Seamist niet teveel tegen zou stribbelen.

Settleddust stemde in met de naam met een knik en stelde vervolgens voor om hun kindje te begraven. Geschrokken keek ze op, haar oren plat in haar nek gelegd. Beschermend sloeg ze haar pootjes om het kindje heen, zachtjes nee schuddend, zelfs toen Settleddust haar oppakte om haar mee te nemen. "We.. we kunnen haar toch niet nu al onder de grond stoppen..? Misschien.. misschien.." Haar stem stierf af, afgebroken door een luide snik. Misschien zou Starclan haar terugsturen, misschien zou ze toch nog wel gaan ademen. Seamist kon nog geen afscheid nemen van de beeldschone witte dochter. Haar hart kon het nog niet aan. Maar toch liet ze Morningkit los, haar hoofd hangend terwijl haar tranen op de grond drupten.

Natuurlijk reageerde ze zo, zo gepijnigd, zo beschermend over haar dode kindje. Hij schudde dan ook langzaam zijn kop toen ze probeerde te smeken om haar kindje niet mee te nemen. Het deed hem pijn in zijn hart, zijn keel voelde droog aan. Maar hij zou de tijd niet terug kunnen nemen. Kun kindje was door Starclan meegenomen, en ze zou niet meer terugkomen. Nooit niet meer. Het deed pijn in zijn hart en hij nam het kindje mee. ‘Ze komt niet meer terug, Seamist. Ze is echt dood,’ prevelde hij zachtjes. Hij kreeg het bijna niet over zijn lippen, maar het was waar. Hun meisje was echt weg. En met pijn in zijn hart nam hij haar mee, weg bij haar moeder en broertjes en zusjes.

Ietsje verderop, weg van Foutrees maar richting de opgaande zon, begroef hij haar onder een bramenstruik. Ze zou elke dag de opgaande zon kunnen zien. Hij zuchtte diep, biddend aan Starclan dat ze veilig zou aankomen in het zonovergoten Starclan met sterren in haar pels en een lach op haar gezicht. Zijn mooie Morningkit, die een prachtig leventje gehad zou moeten hebben. En met een zwaar hart keerde hij terug naar Seamist en haar vier kittens. Hun vier kittens.

Ze kon zich geen moment in haar leven heugen dat ze zich zo compleet gebroken had gevoeld. Toen Settleddust Morningkit uit haar greep weg pakte, strekte ze haar pootjes alsnog naar haar dochtertje uit, alsof ze haar nog kon terugnemen, alsof ze haar nog tot leven kon wekken. Want het liefste zou ze het beeldschone witte kittentje tussen haar poten willen nemen en nooit meer los willen laten. Zodat ze altijd beschermd en warm bij haar was. Maar het kon niet zo zijn. Met tranen die langs haar wangen liepen, keek ze naar de vier perfecte kittens die aan haar buik lagen. Totaal gebroken krulde ze zich rond het viertal. Hen mocht niks meer overkomen, nu niet en nooit niet. Zachtjes snikkend hief ze haar hoofdje toen Settleddust weer aan kwam lopen, maar ze had de puf niet meer om te spreken noch om te ruziën over dit alles, over waar de kittens heen moesten. Ze wilde zich enkel tot een bolletje oprollen in een nest en de wereld lagen verdwijnen.