[Settleddust] Stars in the skies

Settleddust lag in een geïmproviseerd nest, vlakbij de enorme ShadowClan warrior. Demonslayer snurkte altijd zachtjes in zijn slaap, dus Settleddust had al zijn kop zo ver mogelijk bij hem weg liggen. Zijn slaap was iedere nacht onrustig, onvast. Maar toch schrok hij op uit zijn slaap toen hij een zetje in zijn zij kreeg. Zijn groene ogen vlogen wagenwijd open, maar nog suf en sloom van de slaap, knipperde hij verward. ‘Huh, wa-?’ bromde hij zachtjes. Maar hij keek recht in de tweekleurige ogen van Seamist. Ze nodigde hem uit voor een ochtend bij de rivier. Hij knikte. Voor hij het wist was ze ook alweer weg. Met een frons op zijn kop keek hij haar na, zijn kin weer in het mos leggend. Maar hij hoefde niet te twijfelen. Zodra hij het puntje van haar staart uit de uitgang verdween, kon hij niet langer wachten. Hij kwam stilletjes overeind, nog omkijkend om zijn clangenoot niet te waken. Met zachte pootstappen liep hij door het kamp. Iedereen leek nog in diepe rust, te vroeg om gewekt te zijn. Zijn blik ging langs de kampwacht toen hij zonder wat te zeggen uit het kamp verdween, de lucht proevend voor Seamist haar geur. Ze leek niet ver te zijn. Hij volgde het door het riet.

Settleddust volgde de geur. Hij trad in haar pootsporen. Het duurde niet lang voordat hij water hoorde kabbelen. En daar zat ze dan, netjes langs de oever. Hij trok zijn mondhoeken vrolijk op. Elke keer als hij haar zag, dan kon hij die stomme grijns maar niet van zijn gezicht vegen. Hij grinnikte dan ook om haar opmerking. ‘Ik zou niet durven je lang te laten wachten,’ miauwde hij galant, waarna hij naast haar ging staan. Zijn blik naar het stromende water, waarna hij zijn groene ogen weer naar de kat naast hem richtte. ‘En waarom zijn we hier?’ miauwde hij met pretlichtjes in zijn ogen. Boven hun koppen schenen nog sterren terwijl de zon al in de hemel klom, ze verjagen met haar sterke zonnestralen.

Settleddust keek naar de poes en verzette zijn pootjes om niet helemaal in de modder te slippen. Hij rolde even zijn ogen. Vast. Zij was degene die hem stiekem uit zijn nest had gehaald. Hij zei echter niets. Wetende dat ze toch een meer gevat antwoord zou hebben op die reactie. Haar volgende opmerking deed zijn snorharen weer geamuseerd trillen. ‘Wauw. Alsof de zon nooit mijn pels raakt?’ merkte sarcastisch op. Toch gleed zijn blik af naar de hemel voor hem. Hoe de donkere kleuren langzaam lichter werden en de reflectie van de hemel in de golvende rivier. Hij knikte een keer langzaam. Dit had je inderdaad niet in ShadowClan. Misschien zou Seamist ook ooit de charmes van zijn thuis inzien. ‘Het is prachtig,’ miauwde hij toen op een warmhartige toon. Zijn blik ging omhoog, zijn kop wat achterover geheld.

Settleddust zijn blik ging van omhoog, weer naar zijn vrolijke metgezel. Hij grinnikte en keek haar geamuseerd aan. ‘Noemde je me nou mooi?’ miauwde hij plagend. Zijn ogen schitterden vrolijk in het nog zwakke zonlicht. Hij kon van dit soort momentjes nou echt wel genieten. Hij hoefde het compliment niet terug te keren. Seamist wist wel dat ze knap was. Maar het gesprek werd toch een beetje ernstiger. Hij schudde zijn kop, waarna hij probeerde haar blik weer te vinden. ‘Geen zorgen. Het komt goed,’ miauwde hij zelfverzekerd. Sinds afgelopen dagen voelde hij het gewoon. Ze hadden meer warriors nu dan BloodClan ooit zou hebben. In een gevecht zonder listen, zouden ze hun verpulveren. ‘Ik ben blij dat je met dit laat zien,’ miauwde hij vervolgens zachtjes. ‘Zo'n ochtend... Het kan alleen maar een goed teken zijn.’

Settleddust kon zo genieten van haar. De krulling van haar mondhoeken als ze lachte, de humor in haar stem. Een jongensachtige grijns kwam op zijn snoet. Hij draaide kort met zijn oren. ‘Dan zou ik me gecharmeerd voelen,’ miauwde hij klierend terug. ‘En ik zou zeggen dat ik overschaduwd zou worden door degene naast me,’ kwam er zachter achterna. Alsof hij betrapt zou worden als hij het harder uit zou spreken. Maar het maakte het niet minder waar. Hij knikte bij haar volgende opmerking, waarna ze alsnog haar zorgen uitte. Maar dit keer persoonlijker, over hem. Kort leek hij van stuk geslagen te zijn. Waren dat alarmbellen die begonnen te rinkelen? Nee, nee. Hij schoof de gedachte ook weer even snel weg. ‘Ik zal wel moeten,’ sprak hij op een zachte toon, waarna hij ook door zijn poten zakte en ging liggen, zijn kop op haar hoogte houdend. Hij gaf de poes een knipoog. ‘Ik heb een afspraakje.’

Settleddust keerde weer hoofdschuddend zijn kop af, maar met een grijns op zijn gezicht. Die poes. Ze kon de wereld aan, geen twijfel over mogelijk. Settleddust vouwde zijn pootjes onder zijn lichaam - no way dat hij zijn tengels vrijwillig in de rivier zou dompelen - en bleef even voor een kort moment in stilte naar haar kijken. Want wees eerlijk, hoe prachtig de hemel, de sterren of het water wel niet was, het verbleekte bij haar. Zijn blik was gefixeerd door haar, opgesloten dood die tweekleurige ogen. Hij knikte toen ze sprak dat hij net niet mocht vergeten. ‘Hoe zou ik kunnen?’ antwoordde hij. Opeens werd hij heel bewust van zijn ademhaling, zijn hart die bonsde in zijn oren. Hij wilde zo graag die afstand overbruggen. Zijn vacht leek te tintelen. Maar hij bleef stil, slechts starend. Ze was zo dichtbij, maar leek ook onbereikbaar. Zijn kop kwam wat dichterbij. Zou dit zijn enige kans ooit zijn? Voor als het dan toch niet ging als gepland?

Was het stom toeval of geschreven in de sterren dat deze poes hem ontmoette met zijn achterwerk in een bramenstruik. Wat waren ze alweer ver van toen. Hij had alleen kunnen snoepen van die kleine momentjes. Deze paar dagen in RiverClan kamp waren zowel een zegen als een vloek. Zij was het enige lichtpuntje, waar hij zich onvoorwaardelijk zo fijn bij voelde. Het was lastig te beschrijven. Het was alsof zijn vacht statisch was en vanbinnen de zenuwen hem warm maakte. Nogmaals knikte hij langzaam toen ze miauwde dat ze hem morgen zou zien. Hij kon elke vorm van haar gezicht zien, haar wimpers tellen. De puntjes van zijn snorharen raakten de hare al aan. ‘Ik kan niet wachten.’ Hij wilde niet wachten. Waren hun paden maar anders verstrengeld. Kon hij maar het lot herschrijven. Maar nu waren ze hier. De sterren vervaagden aan de hemel en ze waren verhuld in warme, oranje kleuren.

Alles ging in slow motion. Ze trokken elkaar aan als een magneet. Zijn ogen schitterden en uit zijn mond kwam geen geluid. Even, voor een moment dat hij dat hij haar zou kunnen aanraken. Iets wat hij stilletjes zo had gehunkerd. Maar dit was alles behalve simpel. Seamist draaide haar kop weg en wat geschrokken knipperde hij. Teleurstelling ging als een koude regenstorm over hem heen. Maar misschien had ze hen wel gered. Als hij morgen wel... Dat zouden ze immers niets verliezen wat er nooit was geweest. Hij keerde zijn kop weg en staarde over het golvende wateroppervlak. Wat moest hij nu zeggen? De adem stokte in zijn keel. Er was kortsluiting in zijn brei, denkend over de opties. Zachtjes schraapte hij zijn keel. Moest hij weggaan? Hij wilde niet weg. Hij keek haar weer aan. Ander onderwerp. ‘Dankjewel dat je me dit hebt laten zien,’ miauwde hij toen, doelend op de hemel boven hem. Zijn snorharen trilden lichtjes, één mondhoek opgetrokken in een voorzichtige glimlach.

Settleddust keek voor zich uit, proberen te verwerken wat net was gebeurd. Af en toe keek hij weer even opzij, naar de poes die toch iedere keer aan de goeie snaren wist te trekken. Beide deden net alsof er net niets was gebeurd. Het was misschien beter zo. Hij knikte weer met een glimlach, waarna hij zijn poten verder in de modder drukte. ‘Wat, je bedoeld water en modder? Daar heb ik thuis genoeg van,’ miauwde hij plagend, waarna hij een klauw in het zand schepte, omdraaide en naar haar toe wierp. Hè, hij liet zichzelf niet zo makkelijk verleiden voor dit lang van vis. En wie wist, misschien kon hij haar wel ooit verleiden voor de naaldbossen.

Settleddust was al bezig met zijn geniepige plannetje toen Seamist nog sprak over de rivier. Ja ja, ze hadden een beek, ook prima. Maar hij grinnikte vrolijk toen de modder haar raakte over haar pas gestreken borstvacht en ondeugend keek hij op. ‘Ik?’ miauwde hij onschuldig. Wat hij verwachtte was een tegenaanval. Een lading modder over zijn kop. Maar hij kreeg meteen Seamist in volle lading. Ze sprong tegen hem aan en meteen was hij gevangen door haar poten. Hij probeerde zich spartelend, maar ook zachtjes lachend zich weer in een voordelige positie te rollen, maar ze had hem goed in haar greep, toen hij half op zijn rug lag, zijn voorpoten onder haar lichaam gevangen. ‘Genade?’ probeerde hij nog, terwijl hij nog probeerde zijn achterpoten onder haar te werken.