[Settleddust] Stars in the skies

Plagend keek hij de poes aan, die eventjes op adem moest komen. Ze stak haar tong naar hem uit, en hij deed hetzelfde net zo hard terug. Totdat hij opeens haar poten in zijn nek kreeg. Hij maakte een verstikkend geluidje en landde weer op zijn zij naast haar. Toen hij eenmaal weer lag, moest hij dan toch wel weer lachen en draaide zijn kop naar haar toe, zijn groene ogen twinkelend van plezier. ‘ShadowClan dikzak? Je breekt mijn hart, visvretend fretje,’ snorde hij plagend terug. Hij had een ondeugende grijns op zijn kop, helemaal in zijn nopjes met zijn comeback, natuurlijk. Beetje jammer dat hij nu weer wat verder van haar af lag, want stiekem was het wel leuk om eventjes zo dichtbij haar te zijn.

Settleddust stond met die domme grijns op zijn kop, waarna Seamist deed alsof ze beledigd was, maar hij wist ook wel dat ze het niet meende. En uiteindelijk kwam het vreselijke dreigement, de visadem. Hij grinnikte als een jonge apprentice toen ze haar kopje dichter bij hem bracht en haar adem over zijn gezicht blies. Hij kneep zijn ogen samen en trok zijn gezicht bij elkaar. Maar toen ze klaar was opende hij zijn ogen. ‘Zo erg was dat nog niet,’ miauwde hij. Nee, het viel hem alles mee. En nu, nu ze zo dichtbij was. Hij raakte weer betoverd door haar blik, hoe ze tussen de bosjes lagen en het warme, oranje licht van de zonsondergang vlekjes op haar vacht maakte. Zijn blik veranderde langzaam in iets serieuzer, zijn ogen langs haar gezicht laten gaan. Dit zou misschien zijn enige kans ooit zijn. En hij wist dat hij hem moest nemen. ‘Je bent magie, Seamist,’ fluisterde hij toen zachtjes. En met die woorden overbrugde hij eindelijk die nog minieme afstand tussen hun neusjes.

Settleddust wist eigenlijk wat hem overkwam, welke gevoelens hem bezaten toen hij eindelijk haar zo aanraakte. Het was alsof al zijn haren overeind kwamen te staan en zijn hart ophield met kloppen. Hij sloot zijn ogen en nam elke milliseconde van dit moment op. Hoe zoet ze eigenlijk wel niet rook, hoe de haren van haar staart over zijn flank heen streken, hoe zacht haar stem klonk. Een lik over zijn neus haalde hem weer even naar de realiteit en hij keek haar bestuderend aan. StarClan, wat was ze mooi. Hij grinnikte zachtjes, waarna hij zijn voorhoofd tegen de hare legde. ‘Misschien ben ik wel het grootste muizenbrein van het woud,’ murmelde hij zachtjes, zijn ogen nog nooit zo dichtbij de hare geweest. Zijn mondhoeken kwam in een scheve grijns. ‘Maar het is het zo waard.’

Settleddust kon haar wimpers tellen. Hij zag alle kleuren van de vacht op haar kop, de verschillende kleuren van haar ogen. Haar aanwezigheid was alles wat goed en mooi was op deze aarde. Ze gevoelens van geluk die zijn hart deden opzwellen. Hij grinnikte weer zachtjes toen ze op een vriendelijke manier zei dat hij zijn kop moest houden. Ze wurmde haar kopje onder zijn kin en hij legde zijn hoofd op haar kruin, spinnend en een lik langs haar oor gevend. Zijn voorpoten verstrengelden zich met de hare en voor even hield hij dan ook zijn mond, genietend van iedere subtiele aanraking. Zijn oren en poten voelden gloeiend heet, maar zijn hart bonsde rustig en zijn ademhaling was kalm. Hij had geen woord gelogen: pure magie.

Settleddust wist eigenlijk niet goed wat hem overkwam. Maar hij had het initiatief genomen, iets dat hij eigenlijk al had willen doen op de dag dat hij haar ontmoette. Hij was haar niet vergeten, al die tijd dat ze elkaar niet hadden gezien. En nu.. nu leek alles te klikken, alsof het zo moest gebeuren. Was het erg dat hij niet over de gevolgen nadacht? Hij snorde genietend, zijn wang lang haar kop strelend. Ze leken wel in elkaar te versmelten, hoe ze haar kop onder zijn kin streek en hij over haar hoofd haalde. De zonnestralen maakten een kunstwerk van gouden vlekken op haar pels. Woorden waren er nu niet om dit moment te beschrijven. Hij wilde niet dat het ooit stopte. Hij had geen besef meer van tijd of ruimte. Nee, voor zijn part konden ze aan het einde van de wereld staan, wat maakte het uit?

Settleddust kroop lekker tegen haar aan, kroelde de vacht op haar kop. Hij genoot van iedere aanraking, ieder likje. Hij trok zijn kop iets naar achter waardoor hij haar weer goed aan kon kijken, waarna hij haar snorrend een likte over haar neus gaf, om vervolgens zijne weer tegen haar aan te duwen. Settleddust keek haar weer recht in de ogen aan, zijn mondhoeken opgekruld. Hij kon zo wegdromen in die blik. Hij duwde zijn neusje tegen de wang van haar, waarbij hij zijn mond naar haar oor verplaatste. ‘Dit is misschien onze laatste dag samen,’ fluisterde hij, doodstil. Hij trok zijn kop weer iets naar achteren en keek haar met een betekenisvolle blik aan. Een vraagteken schitterde in zijn ogen. ‘Zeg me als je niet verder wil,’ sprak hij zachtjes met een warme stem, waarna hij zijn kopje onder haar kin door liet glijden en zijn neus in haar lange nekvacht verborg, langzaam zijn lichaam meer naar haar toe draaiend.

Zijn vacht tintelde van top tot teen. Nog nooit had hij dit meegemaakt. Misschien was het ook allemaal nog wat klungelig, maar zodra haar woorden zijn oren bereikten leek alles zo normaal, zo natuurlijk te zijn. Het was alsof voor een paar minuten als zijn zintuigen verhonderdvoudigd werden. Hij dacht aan niets anders dan aan haar, aan dit moment en aan hoe gelukkig hij zich erbij voelde. Hij wilde dat het voor eeuwig kon duren, dat StarClan even de tijd op stil zette en hij nooit die nacht naar het strijdveld zou moeten gaan. Eventjes vergeten hoe de echte wereld was, en hoe het zou kunnen zijn als regels niet bestonden.
Settleddust rolde op zijn rug toen hij zijn hart nog in zijn keel voelde kloppen en een domme grijns op zijn snoet had. Hij kreeg echter direct een poot tegen zijn kin en hij draaide zijn kop weer naar Seamist. Hij grinnikte zachtjes en gaf haar een lik langs haar wang. ‘Ik ben zo blij dat je me wakker hebt gemaakt,’ snorde hij zachtjes. Ze miauwde dat ze wilde dat de ochtend voor eeuwig kon duren. ‘Hmm,’ bromde hij instemmend. ‘Hij is nog niet voorbij toch?’ miauwde hij met een scheve glimlach, waarna hij zich weer op zijn zij rolde en zijn kop langs haar kin streek.

Seamist kroop op zijn borst en met glimmende oogjes keek hij naar haar toe. Maar toen hij zag dat ze alleen haar ogen sloot en even luisterde, naar hun, liet hij zijn kop ook weer tussen de bladeren vallen, en snorde zachtjes door. Hij keek naar de blaadjes boven zijn kop, zijn hoofd was volledig tot rust. Zijn voorpoten opgevouwen voor zijn borst, zachtjes langs Seamist haar wang strijkend. Ze miauwde vervolgens dat ze hem maar wakker moest maken. Hij lachte zachtjes. ‘Dat is niet moeilijk,’ miauwde hij vrolijk. Hij trok zijn kip weer wat naar zijn borst en keek haar met een glimlach aan. ‘Met zo'n uitzicht,’ miauwde hij ondeugend. Stiekem had hij wel van dit moment gedroomd, in zijn stoutste dromen. Wetend dat het eigenlijk niet mocht. Maar iets wat zo vanzelfsprekend was, wat hem zo gelukkig maakte, waarom was dat verkeerd?

Wauw, een oprecht compliment van Seamist. Ze waren een zeldzaamheid. Hij lachte warm en knikte eens tevreden. Zo zo, knap. Zelfs zonder staart. Hij liet zich opgaan in het moment, zich vermengend met haar veelkleurige vacht. Hoe laat zou het inmiddels zijn? Pft, maakte het ook wat uit. Hij zou hier zo in slaap kunnen vallen, maar hij wilde deze dierbare minuten niet kwijtraken. Hij wilde alles tot in detail meemaken. Hij tilde zijn kopje op, kijkend naar de prachtige poes. ‘Zouden we elkaar anders ook gevonden hebben, zonder dat gevecht?’ vroeg hij toen aan de poes. De kwade omstandigheden hadden ervoor gezorgd dat ze samen in het kamp waren. Misschien het enige lichtje in de duisternis, dat ze nu de kans hadden zo dichtbij elkaar te zijn, elkaar beter te leren kennen. Om samen weg te kunnen glippen. Maar zonder dat, waren hun paden dan ook verstrengeld?

Settleddust ademde langzaam, compleet in rust. Het voelde nu al zo normaal en vanzelfsprekend, alsof ze elkaar al veel langer kenden dan die paar manen, die paar afspraken die ze hadden gehad. Misschien was opgesloten worden in RiverClan het beste wat hem ooit was overkomen, ondanks het in zulke helse situatie was gebeurd. Seamist zei nog wie weet Tsja, misschien wel, misschien niet. Maar het was nu gelopen zoals het was gelopen, en daar mochten ze dankbaar voor zijn. Hij trok zijn kin wat omhoog en keek de poes weer aan, en hij was verrast toen hij een wat onzekere blik ontmoette. Ze sprak direct dan ook haar zorgen uit, waarna hij snel zijn kop schudde. ‘Niemand is bij lange na zo speciaal zoals jij,’ miauwde hij teder, waarna hij een lik langs haar wang gaf. En oh, hij was absoluut niet de casanova, die achter de poezen aanzat. Hij had wel meer aan zijn kop gehad de afgelopen tijd. Nee, dit wat hij met Seamist had, was uniek.