'Till you collapse [Hermitpaw, Training 1]

Het zou een ontzettend zware opgave worden, maar ze zou van Hermitpaw een respectabele warrior maken. Het was niet zwaar omdat hij zwak of dom was, maar vanwege zijn eindeloze koppigheid en hun moeilijke relatie. Als eerst zou ze die koppigheid moeten doorbreken. Als hij dit in zes moons wilde doen zou hij haar advies moeten opvolgen en naar alles wat ze zei moeten luisteren. Crystalshell wachtte geduldig bij de uitgang van het kamp, ze zag dat Hermitpaw nog in gesprek was met zijn zusje toen hij naar buiten kwam. Ze kon wel raden waar hij het over gehad had, maar ze besloot hem de ruimte te geven om zelf naar haar toe te komen. En dat kwam hij uiteindelijk. Aangezien ze niet wilde dat hij haar als een treiteraar zou zien maakte Crystalshell geen opmerking over zijn getreuzel. In plaats daarvan gebaarde ze met een knikje dat ze eropuit zouden gaan. Ze verlieten samen het kamp en kwamen bij de oever van het eiland. "Jij gaat voor, ik moet ervoor kunnen zorgen dat je niks overkomt." Miauwde de grijze kattin alsof het een traditie was. Eigenlijk was het helemaal geen gebruik om de apprentice eerst te laten gaan. Maar hoewel ze wist dat hij zijn watervrees grotendeels had overwonnen, was ze nog steeds bang dat de rivier alleen doorkruisen teveel voor hem zou kunnen zijn.

Na samen met Shrimp een slaapplek uitgekozen te hebben stapte hij de den uit. In een normale situatie had dit de beste dag van zijn leven kunnen zijn, maar alles zat tegen. Crabpaw had nu naast hem moeten staan en hij had een leuke mentor moeten krijgen. In plaats daarvan was alles verpest. Ja, hij zou een sterke warrior worden. En ja, een van de komende dagen zou hij stiekem wegsluipen om zijn zusje te redden. Maar nu was alles gewoon shit. Hij had niet eens de keus om Crystalshell even te negeren, want daar stond ze al. Wat voor een slechte dingen zal ze
wel niet over hem denken? Met tegenzin ging hij op haar af en volgde hij haar het kamp uit. De realisatie dat hij moest gaan zwemmen kwam pas toen ze bij de oever stopten. Hij moest voor? Nu? Hij kon nog niet eens echt zwemmen. Het was hem wel gelukt, maar dat was al een moon geleden. Als zijn vader nou zijn mentor was geweest dan was deze situatie heel wat makkelijker geweest. Je watervrees toegeven aan je onredelijke mentor was namelijk erg lastig. Hij moest het maar proberen. Alles beter dan dat zij hiervan wist "Ehm," begon hij aarzelend terwijl hij een voorpoot in het water zette. De temperatuur was fris, maar niet zo ijzig koud als de vorige keer, al bleef de structuur vreemd. Na een paar tellen mentaal voorbereiden volgde dapper zijn andere poot, en uiteindelijk ook de rest van zijn lijf. Nu stond hij helemaal in het water, maar nog zo ondiep dat hij niet hoefde te zwemmen. Waarom moest hij nou eerst? Inmiddels was zijn vacht doorweekt en voelde hij zich zwaar. Alles was zwaar en onprettig, zelfs als hij zijn poot bewoog. Daar stond hij dan. Nat en te bang om te zwemmen, maar dat hoefde oma niet te weten. "Kom je ook?" vroeg hij om zichzelf wat meer tijd te geven. En wie weet was het allemaal nét iets minder erg als ze naast hem kwam zwemmen.

Het was maar al te duidelijk dat hij het haar kwalijk nam dat ze hem eerst liet gaan. Crystalshell keek toe hoe Hermitpaw zich voorzichtig het water in werkte. Crystalshell waardeerde zijn doorzettingsvermogen, hij leek niet te willen toegeven. Maar toen stopte haar apprentice, hij bleef in het ondiepe deel van het water staan, en het leek niet te zijn omdat hij zo van de koelte genoot. Hij vroeg of ze ook kwam, en omdat ze toch wel wilde beginnen met de echte training knikte de kattin, waarna ze ook het water in gleed. Voor haar was dit net zo vertrouwd als lopen, maar ze begreep ergens ook wel hoe de weerstand van het water een vreemde ervaring kon zijn voor een onervaren apprentice. "Ga maar, er kan je niks overkomen zolang ik er bij ben." Miauwde ze hem bemoedigend toe. Als hij nu uitgleed of verkrampte zou dat een trauma aan het water betekenen dat ze niet snel op zou kunnen lossen, daarom hield Crystalshell hem heel goed in de gaten.

De poes leek niet voor hem te willen gaan zwemmen, al kwam ze wel opeens erg bemoedigend over. Na de ceremonie had ze zo boos en onverzoenlijk geleken. Zette ze toen een act op of was ze echt zo? Waarschijnlijk het tweede, anders was ze wel heel vreemd. Maar dat allemaal had geen invloed op het moment van nu, waarin hij toch echt voor even alleen de rivier op moest. Zijn vader had hem uitgelegd hoe het werkte en voor even was het hem ook daadwerkelijk gelukt, maar dat maakte nog niet dat hij er geen moeite mee had. Wat als het er sukkelig uitzag? Wat als hij uitgeput raakte? Of nog veel erger: Wat als hij opeens naar beneden getrokken werd? Maar als hij een goede warrior wilde worden dan moest hij dit toch echt doen. Een RiverClanner met watervrees, dat kon echt niet. Volledig tegen zijn instincten in begon hij te zwemmen. De slagen waren paniekerig en dus kort en veel te vermoeiend, maar hij zwom. Nu moest Crystalshell nog komen. Hopelijk ging dit allemaal gewoon snel genoeg voorbij..

Hij ging er toch voor, en Crystalshell voelde een warme trots. Hermitpaw was koppig, maar dat betekende dus ook dat hij niet snel zou toegeven dat hij iets niet kon. Uiteraard zouden ze nog aan zijn techniek moeten werken, maar hij zou de overkant makkelijk halen. De kattin begon op haar gemak achter haar apprentice aan te zwemmen en wachtte totdat hij dat overkant bereikte voordat ze zichzelf de oever op werkte. "Je vader heeft het je goed geleerd." Miauwde ze rustig toen hij weer naast haar stond. Crystalshell schudde zich uit en keek op. Ze zouden in ieder geval snel droog zijn, Hermitpaw zou geen kou hoeven lijden op zijn eerste dag buiten het kamp. "Kom, ik zal je een tour geven." Miauwde ze rustig en ze begon te rennen. Ze wilde hem meteen de Windclangrens laten zien, en daarbij wilde ze hem goed uitputten. Hij moest weten waar hij aan gewend moest raken.  

Toen hij de overkant bereikte was hij opgeluchter dan ooit. Dit was niet alleen fysiek erg vermoeiend, maar slaagde erin om hem écht bang te maken. Dat ze hem hier zo toe gedwongen had zou hij haar ook niet snel vergeven. Er bestond zoiets als rustig aan doen. Toen ze hem, of eigenlijk zijn vader, een compliment gaf was hij dan ook erg verward. Waarom pushte ze hem zo als ze best oké kon zijn? "Weet ik." mauwde hij afstandelijk. Als ze nou eens vaker deze kant van haar liet zien.. Om het ongemakkelijke gevoel van een natte vacht van zich af te krijgen schudde hij het water er zo goed mogelijk uit, maar de zon zou toch de rest moeten drogen. Bah, wat haatte hij dit. Gelukkig gingen ze snel verder met de dingen waar je je poten niet nat voor hoefde te maken: een tour, hetgeen waar hij al zijn hele leven naar uitkeek. Had hij verwacht dat dít de ervaring zou worden? Nee, maar hij moest er maar het beste van maken. Het territorium bleef hetzelfde, of hij nou een stomme mentor had of niet. Met onderdrukt enthousiasme volgde hij de poes, die voor zijn doen eigenlijk net te snel ging. Daar ging hij dus mooi niks van zeggen. Hij zou eens laten zien wat hij allemaal kon.

Natuurlijk was ze nu nog spaarzaam met haar complimenten, ze wilde niet dat hij een te hoge dunk van zichzelf kreeg. Hij moest juist het gevoel hebben dat hij hard moest werken voor validatie. Wanneer hij zich echt van zijn beste kant liet zien, zou ze hem zonder twijfel veel vaker een mentaal schouderklopje geven. Ze begonnen aan hun tour en Crystalshell hield haar pas niet in. Ze ging niet belachelijk snel, maar voor een onervaren kat zou het nog zwaar worden. Af en toe maakte ze een korte opmerking onder het rennen. Ze benoemde de plekken waar hij van gehoord zou kunnen hebben en liet zien waar hij op moest letten.
De zon stond nog steeds hoog aan de hemel toen ze de heuvels en weilanden in zicht kregen. Kort daarna minderde Crystalshell vaart en hield het uiteindelijk op een wandelpas. "Daar is het." Mauwde ze terwijl ze licht hijgde van het rennen. Samen liepen ze tot aan de duidelijk gemarkeerde grens. "Vertel me eens, wat weet je van Windclan?" Vroeg ze Hermitpaw toen. Ze was benieuwd wat een jonge kat zou denken over een clan waarmee de spanningen zijn hele leven al hoog waren geweest.

Geboeid keek hij om zich heen. Het territorium dat ooit zo mysterieus had geleken was eigenlijk best normaal, al was het bijzonder om dit allemaal voor de eerste keer te aanschouwen. Hier zou hij de rest van zijn leven doorbrengen en over een tijdje kende hij het helemaal uit zijn hoofd. Wat een raar idee, dat dit zijn thuis was, dit gebied dat hij nog nooit had gezien. Na een vermoeiende trip waren ze uitgekomen bij een grens. Dat was duidelijk te ruiken aan de sterke geurmarkeringen. Hij had niet eens de tijd gehad om uit te hijgen toen Crystalshell hem vroeg wat hij van WindClan wist. Ah, daar waren ze nu. Eigenlijk was dat heel logisch, gezien de heuvels bedekt met gras. Dat was typisch WindClan. Wat hij daarvan wist? "Het zijn een stel eerloze konijnenvreters." zei hij met een ondertoon in zijn stem. Al zijn hele leven was er gezeik met deze clan. Ze hadden hun kamp omsingeld toen hij nog een stuk jonger was. En al waren die herinneringen niet erg helder, hij wist dat het een angstig moment was geweest. Rookpaw was door hen ontvoerd om Panthergrowl te laten toegeven. Dat was toch erg? Zeker nu begreep hij hoe stressvol dat voor de leider geweest moest zijn. "Ze leven op grasvlaktes en kunnen het niet hendelen als een sterker iemand iets wat ze niet goed verdedigden van hen afpakt." Daarmee had hij het over de heatherfields. Veel warriors hadden daar een duidelijke mening over, een die hij met hen deelde. Zo, vond zijn mentor dat genoeg? Hij was benieuwd hoe ze zelf over WindClan dacht.

Geduldig hoorde ze zijn antwoord aan. De strekking was wel ongeveer wat ze verwacht had. En Hermitpaw bracht dat uiteraard op zijn eigen onbeschaamde manier. Natuurlijk waren er ook zat Warriors die er precies zo over dachten, zeker na de laatste oorlog. Maar Crystalshell, die gesproken had met Stallionstar en zich zo pacifistisch mogelijk probeerde in te stellen, had er nog wel iets aan toe te voegen. "Voor mij hoef je niet van mening te veranderen, want die is hoe dan ook van jou. Wat ik je wel wil vragen is om je te proberen in te leven." Begon ze op een lichtelijk strenge toon terwijl ze samen naar het uitgestrekte heuvellandschap keken. Nu moest ze duidelijk en correct spreken, dit was een zeer belangrijke les voor een jonge kat. "Ze vielen ons aan omdat wij hen iets afpakte, wat ook weer een aanleiding had." Vervolgde Crystalshell rustig. "Windclan is, net als wij, geen puur kwaad. Zij willen ook het beste voor hun clan en natuurlijk zullen ze dan vechten voor hun territorium." Legde ze uit en ze slikte even, ze wilde niet dat hij dacht dat ze volledig de kant van Windclan koos. "Wat ik je duidelijk wil maken is dit: Als we compleet vergeten tegen wie we vechten, een andere clan met katten die het beste voor elkaar willen, zullen we nooit vrede vinden. Volg je me een beetje?" Vroeg ze hem uiteindelijk, om te zien of haar punt geland was.

Zich inleven? Hoe kon ze dat als Deputy van de clan die zoveel was misdaan van hem vragen? Hij had ook helemaal geen zin om naar haar verklaring te luisteren. Natuurlijk hadden ze niet zonder reden aangevallen, maar de manier waarop viel niet goed te praten. Zoiets zou hij nooit doen. Iemand ontvoeren.. dat was nog te begrijpen van BloodClan, maar WindClan? Die hoorden eervol te zijn, een stuk beter dan een stelletje bij elkaar geraapte moordende rogues. Dat ze zich hadden verlaagd tot dat niveau zei al genoeg. Crystalshell was misschien een stuk ouder dan hij, maar dat betekende nog niet dat ze alles begreep. Dat was makkelijk het irritantste aan haar en ze mocht er snel mee kappen. Hij wist dat ze tegen hem in zou gaan als hij haar al die dingen vertelde, iets waar hij echt even geen zin in had. "Begrepen." antwoordde hij dus vlak, waarna hij zich van haar afwendde en zijn gezicht bij een duidelijke grensmarkering bracht. Hij opende zijn bek en liet de geur naar binnen stromen. Behalve de betrouwbare geur van zijn eigen clan kwam er ook een sterke, grassige lucht binnen, maar niet zoals de planten zelf. Het was de lucht van graskat, bijna precies zoals je je dat voor zou stellen. Vreemd hoe zo'n geur ontstond.. Hij zou deze nu in ieder geval kunnen herkennen. "Ze blijven stinken." zei hij zonder haar aan te kijken. Dat was niet wat hij wilde zeggen, maar ze zou het vast vreemd vinden als hij stil bleef.. De apprentice hief zijn kop weer en schraapte kort zijn keel. "Gaan we door?"

Hij zei dat hij het begreep, maar Crystalshell was niet achterlijk. Hij vond het duidelijk belachelijk dat ze hem om begrip vroeg wanneer het ging om zo'n gevoelig onderwerp. Het zou nog een lange tijd duren voordat Hermitpaw volledig zou begrijpen wat ze van hem had gevraagd. Hij moest leren dat een zekere vergevingsgezindheid nodig was om de clans naast elkaar te laten leven. Ze wachtte even op een verdere uitleg, maar hij miauwde alleen dat hij ze vond stinken. De kattin liep rustig achter haar apprentice aan terwijl hij om zich heen keek en de grens een beetje verkende. Toen vroeg hij of ze door zouden gaan. Crystalshell knikte en begon weer sneller te lopen. Ze ging niet meer naar het tempo van de reis naar de grens toe, maar hield er wel stevig de pas in. "Je bent geen verrader als je respect hebt voor een andere clan. We proberen niet alleen de vrede te bewaren om Starclan gelukkig te houden, de clans kunnen niet zonder elkaar. Het woud is te groot om te beschermen als we altijd maar in conflicten verwikkelt zijn." Legde ze rustig uit terwijl ze langs de grens liepen.

Gelukkig gingen ze meteen al weer verder. Het tempo was een stuk rustiger, wat erg fijn was gezien zijn nog slechte conditie. Hij dacht af te zijn van Crystal's zweverige gelul over je inleven in andere clans, maar daar ging ze weer hoor. Deze keer zei ze echter iets waar hij zich opzich wel in zou kunnen vinden. "Dat is wel logisch ja." zei hij om niet over te komen als iemand die geen mening kon houden. De drang om een discussie met haar te voeren werd langzaamaan groter en groter. "Jammer dat WindClan zich zo achterlijk gedraagt. Je zou zeggen dat ze slim genoeg moeten zijn om dat te begrijpen." zei hij uitdagend met een walgende ondertoon. Intussen nam hij de grens en het gebied daarachter goed in zich op. Wat had WindClan toch een vreemd territorium.. Het was misschien wel logisch dat ze zo waren met die constante zon op hun bakkes. Zachtjes grinnikte hij op zijn eigen grapje. Zijn mentor zou het vast niet zo waarderen.

Ze had eindelijk iets goed gezegd in zijn ogen, of in ieder geval iets waar hij geen weerwoord op gaf. Het was logisch dat ze moesten samenwerken om het te overleven, dat was in ieder geval al bij hem doorgedrongen. Maar natuurlijk was het gewoon met haar eens zijn niet genoeg: Hij moest nog een scherpe opmerking maken over Windclan. De uitdagende toon in zijn stem was onmiskenbaar, en bijna had Crystalshell hem een 'corrigerende tik' gegeven. Hermitpaw had nog steeds geen enkel idee besef van respect. In plaats van hem nog een reden te geven om haar te haten liep Crystalshell gewoon door. Ze hadden geen tijd voor oeverloos bekvechten. "Kom mee" Mauwde ze in plaatse daarvan simpelweg. Crystalshell versnelde haar pas weer en begon een beetje af te buigen van de grens. Ze wilde hem Fourtrees en de Thunderclangrens nog laten zien, en daarvoor zouden ze stevig door moeten lopen. Daarbij wilde ze dat hij zou leren hoe zwaar zijn training zou zijn, zodat hij de volgende keer wel beter zou weten dan haar uitdagen.
Halverwege de weg naar Fourtrees kwam ze opeens op nog een idee, de geur van een muis kwam haar neus binnen en Crystalshell kwam bijna direct tot stilstand, naar Hermit gebarend dat hij hetzelfde moest doen. "Je mag me laten zien hoe goed je al kan jagen. Er is hier een muis in de buurt die ons nog niet heeft opgemerkt. En jij mag die gaan vangen." Beval ze hem met dezelfde uitdagende blik die ze bij hem had gezien. Ze ging rustig zitten en gaf hem verder geen instructies meer, eens kijken hoe hij dat zou aanpakken.

Tot zijn irritatie negeerde ze hem. Hallo, wat dacht ze wel niet? Ze vond zichzelf wel echt héél tof, of ze wist gewoon niet hoe ze tegen hem in moest gaan. Ja, dat was het. Tevreden met zijn overwinning volgde hij haar terug het territorium in. Hij was benieuwd waar ze hem nu weer heen bracht. Hoe slecht Pantherstar deze combi ook had ingeschat, de tour bleef opwindend. Toen zijn mentor abrupt tot stilstand kwam keek hij verward om zich heen. Hier was toch niks? De geur van muis kwam binnen. Was dit waarom ze stopte? Blijkbaar wel, want opeens verwachtte ze van hem dat hij het ging vangen. Even verwachte hij instructies, maar ze ging er al bij zitten. Dit deed ze vast om hem te sollen. Rotwijf.. De positieve kant was dat hij zich nu kon bewijzen. En oh, wat ging ze toch eens zien hoe goed hij was. "Pfft, makkelijk." zei hij vol zelfvertrouwen. Iedereen in de clan kon jagen. Zo moeilijk kon het niet zijn. Met zijn neus fier in de lucht zocht hij naar de muis, waarvan hij al snel het geurspoor begon te volgen. Eenmaal dichterbij kon hij het zelfs horen. Oké, wat nu.. Oudere apprentices hadden altijd te kijk gelopen met hun jachttechnieken, dus hij kende de basics wel. Ze uitvoeren was een heel ander verhaal, wat al snel bleek uit hoe onnatuurlijk dit voelde. Onhandig kroop hij naar voren, tot hij zijn prooi in ogen kreeg. Van wat nu kwam had hij geen flauw idee. Gewoon.. springen? Tijdens het proces van in een juiste lanceerpositie komen stapte hij op een wel erg onhandig geplaatst takje. De krak liet de muis vrijwel meteen wegschieten en wanhopig sprintte Hermit erachteraan. Maar tevergeefs, want het beestje was al ergens tussen gekropen en Hermit leek het niet meer te kunnen vinden. Een gefrustreerde zucht verliet zijn mond. Zijn stomme mentor had hier vast veel over te zeggen.

Hij gaf zich niet gewonnen, waar ze blij mee was. Degene met de grootste praatjes vielen het hardst, al helemaal als ze zes moons oud waren en dachten dat ze meer wisten dan hun mentor. Dus vanuit haar zittende positie keek Crystalshell toe hoe Hermitpaw in een klassieke jachthouding zakte. Dat wilde zeggen; aan kittens aangeleerd door apprentices die zichzelf heel wat vonden na hun eerste succesvolle vangst. Die zou ze er dus uit moeten rammen. Bijna maakte ze hardop een opmerking, maar ze wist zich in te houden. Aan onredelijkheid had hij ook niks. Zijn spronghouding was niet verschrikkelijk, maar hij had niet de kans om hem uit te proberen. Toen hij besefte dat erachteraan sprinten geen zin had stond Crystalshell eindelijk weer op. "Je hebt me nodig, ook als je liever een andere mentor had gehad. Ik ben er niet om jou het leven zuur te maken. Maar je moet je gaan inzetten en naar me luisteren. Begrepen?" Het was hard, en liever had ze gehad dat niet zo tegen Icecream's zoon had hoeven doen, maar hij moest het zo vroeg mogelijk leren. Ze wilde niet bij elke uitspraak een weerwoord of een geïrriteerde zucht, hij moest accepteren dat wat ze hem opdroeg alleen was bedoelt om hem zijn trainingen te bevorderen. "We gaan weer verder." vervolgde ze kalmpjes en ze begon weer verder te lopen.

Waarom deed ze zo moeilijk? Hij luisterde gewoon naar haar. Hij had zonder ook maar iets van uitleg geprobeerd te jagen en nog was het niet goed. En ja, hij had liever een andere mentor gehad. Maar wiens schuld was dat? Inderdaad, die van haar. Al de hele dag deed hij alles wat ze van hem vroeg en toch wist ze over hem te klagen. "Ik zet met ook in." mompelde hij geïrriteerd, half tegen zichzelf. Met tegenzin volgde hij haar weer verder. Hij begon zowel fysiek als mentaal aardig moe te worden en het allerliefst wilde hij gewoon naar huis. Maar nope, dat zat er nog lang niet in. Ze hadden een territorium te verkennen en waarschijnlijk zou ze wel weer iets stoms bij hem proberen. Na een tijdje hersenloos achter zijn mentor aan gelopen te hebben kwam een mengelmoes van zowel bekende als onbekende geuren zijn neus binnen. Benieuwd hief hij zijn kop en niet veel later kwam de plek waar hij al vermoedens van had in beeld. Het was een heuvel met daarop vier reusachtige eikenbomen. "Dit is toch fourtrees?" vroeg hij, al wist hij het antwoord al. In de verhalen van apprentices had deze plek altijd zo bizar geleken, met bomen tot in de wolken en zoveel katten dat je er wel dertig clans mee kon vullen. In de werkelijkheid was het.. niet teleurstellend, maar zeker wel anders dan hij had verwacht. Het bleef een imposante plek, een die hij graag van dichtbij zou willen zien. Ongeduldig versnelde hij en begon hij Crystalshell in te halen. Het was toch niet alsof ze hem er nu nog heen moest leiden.

Nog een weerwoord, moest dan echt over alles gediscussieerd worden? Ze ging een goede warrior van hem maken, een warrior waar zijn vader trots op kon zijn, een warrior waar Riverclan trots op kon zijn. Maar het zou een lange en zware tocht worden voordat ze bij datt punt waren gekomen. Over zware tochten gesproken, ze waren in de buurt van Fourtrees aan het komen en Hermitpaw leek er ondertussen wel klaar mee te zijn. Mooi zo. Dat was een ander doel van deze geweest, om hem te leren dat de trainingen zwaar zouden worden. Als ze bijvoorbeeld Shrimppaw als apprentice had gekregen zouden ze de route waarschijnlijk over twee dagen verdeelt hebben, maar Hermitpaw verdiende wel wat extra's. Ze knikte toen hij vroeg of dit dan Fourtrees was. Het was nog steeds een bijzondere plek en Crystalshell kon zich het verheugde gevoel van een jonge Crystalpaw nog wel oproepen toen ze er voor het eerst was geweest. Doordat ze even omhoog keek naar de bomen merkte ze niet meteen dat hij haar in had gehaald. Ze stond ondertussen al bijna op de open plek, met nog slechts een paar bosjes die haar zicht blokkeerden. En haar apprentice snelde al naar voren. De kattin ging maar snel achter hem aan, hopend dat hij alleen maar opgewonden was om de plek te zien. Toen Fourtrees echter opstapte zag Crystalshell Hermitpaw even niet. Hij werd aan het oog onttrokken door de gigantische great rock. Een beetje gespannen liep ze om de rots heen, zichzelf verwijtend dat ze hem uit het oog verloren was. Tot haar grote schok zag ze hem net de Shadowclangrens overstappen. Ongetwijfeld per ongeluk, de grensmarkeringen waren hier minder sterk dan op de grenzen tussen de clans, maar toch sloeg haar hart ervan over. "Hermitpaw! Kom onmiddellijk terug, verdomme!" Schreeuwde ze naar hem en ze rende op hem af. "En jij zegt dat je luistert, ik kijk een seconde weg en je rent er meteen vandoor en wandelt Shadowclanterritorium binnen!" Haar stem klonk niet alleen boos, maar ook enorm ongerust. Ze wist diep van binnen dat het slechts een klein foutje was geweest. Maar na het verlies van Crabkit maakte ze zich constant zorgen om haar familieleden. Toen ze hem daar over de grens had gezien had ze meteen visies gehad waarin ze een zwaargewonde Hermitpaw terug naar het kamp moest dragen omdat zij even niet opgelet had.

Wow, dus dit was de plek waar het allemaal gebeurde. Met grote ogen keek hij naar de great rock. Wie weet zou hij daar ooit wel staan, dacht hij dromerig. Wat moesten de leaders zich daarboven toch krachtig voelen. Hij zag het al voor zich: Hermitstar van RiverClan, iemand waar je respect voor moest hebben. Maar eerst zou hij zelf gatherings mogen bijwonen, iets waar hij niet op kon wachten. Het zou vast niet lang meer duren, want elke apprentice mocht wel een keer mee. In gedachten verzonken liep hij door, tot hij plots de stem van zijn mentor achter zich hoorde. Ze klonk in paniek. Verward draaide hij zich om. Was hij in gevaar? Toen ze begon over dat hij niet luisterde wilde hij hier scherp tegenin gaan, maar ze liet zich niet onderbreken, wat misschien wel goed was. Want hij was blijkbaar het ShadowClanterritorium binnen gelopen. Hij had het niet eens gemerkt. Wat hij wel merkte was de duidelijke ongerustheid in Crystal's stem. Maakte ze zich.. zorgen om hem? Geschrokken snelde hij terug naar zijn mentor. Hij wist zich even geen houding te geven. "Er is niks aan de hand. Die grens was niet eens duidelijk." stamelde hij, met zowel de intentie om haar gerust te stellen als om te laten merken dat het per ongeluk ging. Als ShadowClan om die grens gaf dan hadden ze die wel beter gemarkeerd, toch?

Gelukkig kwam hij wel terug, en voor het eerst zette hij geen brutale bek tegen haar op. Hermitpaw leek net als zij geschrokken te zijn. Crystalshell speurde de Shadowclangrens af, er was niemand te bekennen. Langzaam kwam ze weer tot rust en haar woede verdween al snel. Hermitpaw reageerde dat er niks aan de hand was, en dat de grens niet duidelijk was geweest. Ongelovig schudde ze haar kop en leidde hem terug naar het midden van de open plek, waar ze aan de voet van een van de bomen ging zitten. "Ik weet dat het niet je bedoeling was. Maar vooral nu nog moet je goed in mijn buurt blijven. Als je het niet voor mij doet, doe het dan voor je vader, oké?" Het was de eerste keer die dag dat ze op haar zachte, zorgende toon tegen hem sprak. Icecream was hun link en een kat waar ze allebei veel om gaven, ze wist dat Hermitpaw hem nooit opzettelijk pijn zou doen. "Kijk nog maar even rond, en dan gaan we weer." Verkondigde ze. Daarmee wilde ze hem tegelijkertijd tegemoet komen en zichzelf een moment rust gunnen.
Toen ze het gevoel had dat ze zichzelf weer zou kunnen oppakken stond Crystalshell op, riep Hermitpaw naar zich toe en zette het laatste deel van de tocht in: Terug naar het kamp via een stukje Thunderclan grens. De zon was ondertussen al aan zijn weg naar beneden begonnen en ze voorspelde dat het zou gaan schemeren voordat ze terug waren.

Zijn schrik maakte plaats voor schaamte. Crystalshell had hem angstig gezien, iets waar hij zich totaal niet comfortabel bij voelde. Gelukkig zei ze hier verder niets over. In plaats daarvan vertelde ze hem op zachte toon dat hij dicht bij haar moest blijven en dat hij dit voor zijn vader moest doen. Die had hier helemaal niks mee te maken, maar oké. Ze had misschien een punt. Vandaag zou hij niet meer voor haar uit lopen, maar het was niet alsof hij de rest van zijn apprenticetijd aan haar vastgeplakt zou zitten. Tot zijn verbazing liet ze hem ook nog even rondkijken. Was ze oké? Dit was allemaal niks voor haar. Met verwarring in zijn achterhoofd stapte hij de open plek van Fourtrees weer op en keek hij om zich heen. Misschien beeldde hij zich het in, maar hij dacht een aanwezigheid te voelen. Volgens de verhalen keek StarClan altijd neer op deze plek, vooral tijdens de Gathering. Hij zou het zich vast wel verbeelden, want zo ging dat als je iets verwachtte. Na nog wat rondgelopen te hebben riep zijn mentor hem terug. Hij vond het jammer dat ze weg moesten, maar had tegelijk ook veel behoefte aan zijn nest. Het was immers al laat. Dus ging hij zonder weerwoord achter haar aan. "We gaan nu zeker naar de ThunderClan grens?" vroeg hij. Hij kende het territorium niet goed genoeg om dat te weten, maar het leek hem een logisch einde van de tour. Benieuwd wachtte hij haar antwoord af.