[Settleddust] Stars in the skies

Settleddust zette zijn beste puppy ogen op. Totdat hij toch wat grip met zijn achterpoten kreeg. Haha! De trots had haar laks gemaakt. Hij grinnikte toen ze praktisch op hem viel, en met vier poten werkte hij de gevlekte poes van zich af. Het duurde niet lang voor hem om zich om te rollen en ook de rollen om te draaien. Hij probeerde nu bovenop haar te springen, haar tegen de grond te werken zodat ze net bij hem had gedaan. ‘Gelukkig doe ik het vechten morgen,’ snorde hij plagend terwijl hij zijn kop boven de hare hield. Settleddust merkte echter niet op dat ze nog gevaarlijk dichtbij de waterrand waren. Nee, ook hij genoot teveel van een kleine overwinnen. Zijn snorharen trilden toen hij lachte.

Settleddust kreeg wat gespartel tegen zijn lijf aan, maar het leek weinig uit te maken. Hij grinnikte en kreeg zoveel zin om haar weer even een hap modder te voeren. Maar de woorden daarna trokken meer zijn aandacht. Even stond hij met een bek vol tanden en verslapte zijn greep. Al snel kreeg hij dan ook een ferme duw tegen zijn borst en struikelde hij van haar af. Nadenkend keek hij haar aan. Hij realiseerde dat hij niet wilde dat ze mee zou gaan. ‘Zou je dat willen?’ vroeg hij toen. Hij had al meer dan genoeg familie die zich in het strijdgeweld zou werpen. Littlefish ging mee. En zijn familie in ShadowClan. Hij kantelde zijn kop een beetje. Het was natuurlijk niet zijn keus, hij was machteloos hierin.

Settleddust draaide even zijn oren onzeker naar achter. Natuurlijk wilde ze wel. Ze was een strijder. Ze was vast nog nooit op een strijdveld geweest. Hij beet even op zijn lip, waarna hij lachte. ‘Ik voel me nu al veiliger,’ miauwde hij met een voorzichtige glimlach. Hij schudde het zand van zijn pels, en keek toch weer wat ernstiger naar de poes. ‘Maar het zal niet mooi zijn, daar...’ miauwde hij vervolgens. De geur van angst en bloed zou verstikkend zijn, de schreeuwen van vechtende katten, en katten zouden misschien weer hun reis naar StarClan maken. Je moest je op alles voorbereiden als je met BloodClan vocht.

Mevrouw was zeker van haar zaken. Hij twijfelde ook geen moment aan haar vechtkunsten. Ze was kennelijk ook op de oorlog tussen RiverClan en WindClan geweest. Hij knikte begrijpelijk. Ja, er waren geen regels in oorlog. Het zou wel loslopen. ‘Vast,’ miauwde hij. Daarna bood ze aan een stukje te lopen. Hij glimlachte even. ‘Goed plan,’ miauwde hij, weer overeind komend op vier poten. Hij sprong van de oever af en proefde de lucht, waarna hij omkeek. ‘Al mag ik natuurlijk niet jagen op jouw prachtige territorium,’ miauwde hij plagend. Hey, als het kon zou hij zichzelf eventjes laten verwennen.

Settleddust grinnikte om de opmerking van de poes, waarna hij haar volgde. Hij kreeg haar staart in zijn gezicht, maar dat deerde niet. Klieren hapte hij nog eens naar de lange haren, voordat ze tussen de struiken verdween en hij haar volgde. ‘Ik ben heel stipt op de code,’ miauwde hij vervolgens op een licht sarcastische toon. Officieel hoorde hij niet op andermans territorium te jagen. Maar natuurlijk kon hij iets terugdoen voor de katten die voor hem hadden gezorgd de afgelopen dagen. Settleddust proefde de lucht opnieuw, en de geur van muis kwam naar binnen zweven. Hij spitste zijn oren toen hij stil ging staan en zakte in een jachthouding. Gelukkig maar dat ze op land gingen jagen, dan kon hij nog een beetje nuttig zijn. Zijn blik viel op de wortels van de struik waar hij geritsel hoorde. Hij sloop enkele passen, voordat hij sprong en een muis met een snelle beet doodde. Triomfantelijk keek hij weer terug naar Seamist.

Settleddust was best tevreden met zijn vangst. Met de muis tussen zijn kaken grinnikte hij toen Seamist sprak dat hij nu toch al de code had vebroken. Tsja, soms moesten regels even buigen naar bepaalde situaties. Het was niet alsof hij dit hier en nu zelf zou opeten. Het zou netjes op de prooistapel van RiverClan eindigen. Maar Seamist had minder succes, waardoor hij weer met pretlichtjes in zijn ogen kwam. ‘Je mag anders mijn prooi wel hebben, dan lijkt het nog alsof je wat gevangen hebt als je terug in kamp komt,’ miauwde hij plagend, waarna hij er ook nog even bij ging zitten. Even kijken of de fret het met een uitdaging wel zou lukken.

Settleddust bleef de poes geamuseerd volgens, hij had inmiddels de muis al voor hem neer gelegd en grinnikte zo nu en dan toen Seamist maar geen vooruitgang leek te boeken. Totdat ze weer naar hem keerde. Iets in haar ogen verraadde al dat ze wat van plan was. Hij kantelde zijn kop maar hij had niet genoeg tijd om zich schrap te zetten. Hij werd vakkundig tegen de grond gewerkt en nog even probeerde hij eronder vandaan te krabbelen, maar hij liet uiteindelijk lachend zijn kop in het gras vallen. ‘Baas boven baas weer,’ sprak hij lachend. Ja, hij was een paar meer kilo's dan zijn kleine muisje. ‘Nu moet je me terug naar kamp dragen,’ miauwde hij, waarna hij zijn ogen sloot en dood speelde.

Settleddust lag daar weer op zijn rug hoor, een brede grijns op zijn bek. Maar ja, ze zou hem helaas niet terug naar kamp dragen. Hij grinnikte toen ze miauwde dat hij dan maar in stukjes terug zou moeten komen. Nou, hij miste al een stukje, hou zou graag de rest intact willen houden. Dus toen ze ook met haar neusje bij zijn kin in de buurt kwam zag hij zijn kans schoon en sloeg zijn voorpoten om haar nek heen. Met alle kracht die hij had probeerde hij haar vanuit zijn liggende positie ook om te rollen. Lachend probeerde hij haar zo stevig mogelijk vast te houden. ‘Nou, ik dacht het nog ff niet,’ miauwde hij snorrend.

Settleddust slaakte een triomfantelijk kreetje toen de poes op haar zij viel, hals zijn ene poot plettend die nu onder haar hals lag, maar dat nam hij maar voor lief. Hij kreeg nog wat pootjes tegen zijn gezicht aan en hij lachte. ‘Dat dacht je,’ fluisterde hij, waarna hij zich meer naar haar toetrok, zijn kop buigend voor de klappen die hij dacht te krijgen. Hij had zichzelf iets meer richting zijn buik gerold, en hij keek haar schuin aan. Voor even gebeurde er niets, kon hij weer kijken in die twee ogen. Zijn poot nog om haar hals heen geslagen. Totdat hij zijn kop onder haar kin stak en in haar nekvacht begon te blazen. Wie kietelde, kon het terug verwachten!

Het was echt magie. Hoe, hij wist het niet. Er was een aantrekking tussen hun. Het deed hem alle vreselijke dingen die nu gaande waren even vergeten. Al zijn verantwoordelijkheden, zijn morale kompas. En ondanks dat ze allebei nog niet echt iets hadden gezegd, of gedaan. Het was als een tweede natuur. Hij drukte zijn kop in haar hals, wat met flink wat gestribbel werd ondergaan. Settleddust barstte in lachen uit en haalde zijn kop uit haar nek, waardoor hij weer oog in oog met haar stond, en brede grijns stond op zijn lippen, waarna zijn ogen over de vormen van haar gezicht gleden. ‘Of anders?’ miauwde hij ondeugend, pretlichtjes in zijn ogen.