[Settleddust] Stars in the skies

Settleddust grinnikte een beetje toen de poes toch haar neus in zijn vacht drukte en hij enkel was dof gemurmel hoorde. Man, hoe kon iemand zoals zij onzeker zijn? Ze was het lichtje die elke ruimte deed oplichten. En onzekerheid was wel het laatste wat hij van haar verwacht had. Hij drukte zachtjes zijn pootje tegen haar wang. ‘Doe niet zo gek,’ snorde hij lachend. En wat dan nog? Hij had voor haar gekozen. Hij was nu bij haar. En hij was ervoor buiten de code en alles wat hij had aangeleerd, waar hij voor had gestaan, wat hij had veracht in zijn ouders. Alles had hij aan de kant gezet voor haar. Want nooit had hij gedacht dat verliefdheid dit in zijn hart had los kunnen maken. ‘Niemand laat mijn hart sneller kloppen zoals jij dat doet,’ fluisterde hij vervolgens. StarClan, het was waar. En misschien zou hij hier ooit spijt van krijgen, maar nu kon geen vezel in zijn lijf hem ervan overtuigen dat dit verkeerd was.

Settleddust had een brede grijns op zijn smoel zijn. Wie had dat verwacht van haar, verlegen. Het deed hem plagerig grinniken. Hij rolde zijn ogen en bleef gewoon tegen haar aan liggen. Waarna hij toch moest lachen toen ze over de bramenstruik begon, hun eerste ontmoeting. Wie had toen ook verwacht dat hij er nog zo goed vanaf was gekomen? ‘Om eerlijk te zijn, de bramenstruik zat als eerst met zijn tengels aan mij,’ sprak hij plagerig, zijn tong naar haar uitstekend. Oh, die tijd was vreemd. Hij, net warrior, net invalide meteen. Hij had toen ook al met diezelfde domme grijns op zijn bek gelopen als nu. Misschien had ze hem vanaf het eerste moment al betoverd.

Verdomme, waarom leefde ze niet met hem in ShadowClan? Waarom moesten ze het hebben van deze paar dagen in RiverClan? Hij wilde niet dat het na vandaag stopte. Was dat verkeerd? Settleddust kroop dicht tegen haar aan, zijn poot over haar heen leggend, zijn kop dichtbij de hare. Zijn snorharen trilden geamuseerd toen de poes sprak dat de bramenstruik smaak had. ‘Hij hield me gewoon net zo lang gevangen totdat jij langs kwam,’ snorde hij vrolijk. Die struik was een geschenk van StarClan. Hij neusde weer door haar nekvacht toen ze miauwde dat ze hier wel voor eeuwig wilde blijven liggen. Hij bromde instemmend en liet zijn kop onder haar kin rusten. ‘Voor eeuwig zou te kort zijn,’ sprak hij, toch wat mopperend. Hoe hoog stond de zon inmiddels? Zou hij al gemist worden? Man, hij wilde alles even vergeten. Dat hij gewoon voor eventjes niet zichzelf hoefde te zijn.

Settleddust lag op zijn rug, genietend van het uitzicht. Het was zo simpel, maar ook zo nieuw. Hoe hij zich vanbinnen ligt voelde en zijn hart salto's leek te maken. Het was simpelweg fantastisch. Hij het het voor elkaar om de meest slimme, grappige, en schitterende poes haar hartje te veroveren. Het was vanzelf geweest, als magneten die elkaar aantrokken. En nog kwam er weer een onzekere miauw van haar af. ‘Heb je net gedaan,’ was zijn eerste reactie. Flauw, hij wist het, waarbij hij een domme grijns op zijn bek had. Maar al snel werd hij weer serieus. ‘Alles, Seamist. Wat is er?’ prevelde hij vervolgens zachter. Hij wilde alle onzekerheden meteen oplossen, haar duidelijk maken dat er niets was waar ze onzeker voor hoefde te zijn. Want niets ging toch op, op dit moment?

Settleddust begreep niet waarom ze zo nerveus was. Ze plukte en hakkelde wat, maar uiteindelijk kwam het hoge woord eruit. De jonge kater draaide zijn kop naar haar toe, even verrast. Het leek wel alsof ze een vonkje had doen overspringen die nu alles in hem in de hens steek. Hij had er niet eens zo erg over nagedacht, nog niet de logica van alles bekeken. Maar... wat hij voelde was ook niet logisch. ‘Ja,’ antwoordde hij dan ook, zonder ook maar te twijfelen. ‘Niets liever, Seamist. Als alles anders was, zou ik mijn hele leven voor altijd met je willen delen.’ Maar alles was niet anders, alles was zoals het nu was, en misschien kon hij morgen bij de sterren zijn. Hij fronste en keek de poes aan, waarna hij zijn neusje zachtjes tegen de hare duwde. ‘Maar voor de rest van vandaag zouden we partners kunnen zijn.’

Oh zijn meisje toch. Ze begon te huilen, ook al kon hij voorstellen dat hij van blijdschap was. Hij voelde zich nu, hier, zo gelukkig. Hoe kon StarClan zeggen dat dit verkeerd was? Hij voelde zijn hart fladderen. Vandaag waren ze van elkaar. Zijn hart van van haar, en hij wilde niet dat ze het terug zou geven. Hij wilde dit, voor altijd. Hij drukte zijn kop stevig tegen haar aan. Hij zuchtte even toe ze miauwde dat het niet voor altijd zou kunnen. ‘Maar het zou kunnen werken, toch?’ miauwde hij, kijkend naar de zonnevlekken over haar vacht danste. ‘We kunnen deze momentjes blijven stelen, nachten met elkaar doorbrengen? Oh, hij wilde niet dat het stopte na vandaag. Hij dacht niet dat hij dat zou kunnen. ‘Ik wil je niet hoeven missen.’

Settleddust voelde zich vertederd door haar zo te zien huilen. Hij streek zijn poot langs haar wangen, een beetje lachend. ‘Doe niet zo gek joh,’ miauwde hij met een grinnik. Maar het was simpel zo, zo konden ze het oplossen. Ze zouden bij elkaar kunnen blijven, momentjes wegsnoepen als niemand hun zag. En het maakte haar zo gelukkig. Het maakte hem gelukkig. ‘Mooi,’ miauwde hij dan ook met een warme glimlach. ‘Dan zijn we meer partners in crime,’ grinnikte hij met een twinkeling in zijn ogen. Het kon hem op dit moment allemaal geen worst meer schelen dat het tegen de code was. Zijn bestaan was al tegen de code geweest. Er gebeurde iedere dag dingen die tegen de code waren, de een schadelijker dan de ander. En zij deden immers niemand hiermee kwaad. Het was hun geheim.

Ze vertederde hem zo erg. Hij was bijzonder, dat ze zomaar elkaar hadden gevonden. Dit kon niet toeval zijn. Of was het een wrede grap van StarClan, de perfecte poes voor hem neerzetten in RiverClan, om te testen of hij in dezelfde val zou vallen als zijn ouders? Nu boeide het hem dat niet meer. Hadden zijn ouders wel ooit gevoeld wat hij nu voelde. Hij wist het niet. Inmiddels was Seamist weer dicht tegen hem aan gekropen. Hij haatte nu al dat hij na vandaag afscheid zou moeten nemen. Maar het was toch ook gepaard met strijdlust, dat hij zijn clan weer zou bevrijden. En zij gaf hem alleen maar meer kracht. Partners in crime. ‘Ik hou wel van hoe dat klinkt, partners in crime,’ snorde hij vrolijk. Waarna hij zijn blik naar Seamist richtte. Durfde hij nog een stapje verder te gaan? Hij keek haar aan in die prachtige ogen. Ja, hij hoefde niet meer te twijfelen. ‘Ik hou van jou.’ De woorden rolden zo simpel over zijn woorden, zo lieflijk en teder. Want hij hoefde niet te liegen.

Deze dag mocht van hem de geschiedenis ingaan. Mocht er later nog gesproken over worden. Maar dat was niet mogelijk, want dit gebeurde allemaal in geheim. Het was spijtig dat ze hun liefde nooit openbaar zouden mogen bestempelen, maar misschien werd het daarom ook maar al te sterker. Als ze door zulke dalen voor elkaar zouden willen gaan, dan was het het waard, toch? En het was zo'n simpel woordje, maar zo prachtig om mee beschreven te worden. Een simpele zin die zoveel betekende. Houden van, hij had het nog nooit zo gevoeld. Een brede grijns sierde zijn gelaat, want veel anders kon hij niet doen, dan met heel zijn hart gelukkig zijn. ‘Mooi,’ snorde hij dan ook enkel als reactie. Hij duwde zijn neus tegen haar voorhoofd en liet die daar even rusten. Hij kon alle superlatieven in de wereld opnoemen om dit moment te beschrijven, en ze zouden nog steeds niet dichtbij komen hoe geweldig dit was.

Even spookte het door zijn hoofd. Wat als hij toen hij jong was geweest net als Little had gekozen voor een leven in RiverClan. Wat als hij was meegenomen door Outrage? Hou anders zou zijn leven dan zijn. Zouden Seamist en hij dan ook bij elkaar gekomen zijn? Hij nestelde genietend tegen haar aan. Vast wel. Hij knikte op haar vraag. ‘Zeker weten,’ prevelde hij. Hij had het gevoel dat hij nooit uitgepraat was met haar. ‘Dan kan ik je al mijn stoere oorlogsverhalen vertellen,’ sprak hij grinnikend. Tsja, hij moest een beetje optimistisch zijn? En ergens had hij het gevoel dat ze onmogelijk konden falen. Met de krachten van vier clans samengevoegd? ‘Misschien krijg ik wel een stoer litteken,’ grapte hij toen, toen hij zijn kop weer keerde naar Seamist. Hij hoopte gewoon dat ze BloodClan zouden verjagen en Tallstar... pfft, dat mocht Acorndust wel oplossen. Hij was de deputy, daar hoefde hij zich geen zorgen over te maken..