[De plan] I've come to take what is mine

Hij zette zelfverzekerd de eerste stap over de grens en werd vrijwel meteen begroet door de geur die een woede in hem deed opborrelen. De wond in zijn buik trok, met elke lange stap die hij zette, maar hij liet er niks van merken. De ene poot voor de andere zettende, leidde hij de groep katten tussen de verschillende bomen door. Het was donker, maar hij was hieraan gewend, had bijna zijn hele leven in dit territorium geleefd en dat was al een lange tijd. Hij wist dan ook de beste weg om naar het kamp te nemen en volgde die dan ook, alert voor elk teken van een bloodclanner. Het zou hem namelijk niks verbazen als er een paar ook 's nachts rond zouden lopen. Hij zorgde er wel voor om de moerassen te vermijden, dat was geen plek om te vechten met zo weinig katten die daaraan gewend waren. Het was nu alleen nog de vraag of ze het tot het kamp zouden redden of dat ze eerder ontdekt zouden worden.

[Ze zijn in shadowclan territorium, onderweg naar het kamp. In principe vrij om gespot te worden door Bloodclanners en ook aangevallen te worden.]

Amberstorm was alles behalve op haar gemak. Het duister maakte haar onrustig; en toen ze poot moesten zetten op vreemd territorium, had ze ervoor gezorgd dat ze haar drie Windclanners dicht bij zich had. Ze zouden proberen helpen, maar als ze moest zou ze er eerst voor zorgen dat Windclan veilig was. Niemand van hen zou hun leven echt riskeren voor Shadowclan, daar zou ze voor zorgen. Het feit dat Acorndust Windclan aangeduid had als één van de clans die meer een risico had wanneer ze minder warriors in het camp hadden dan Riverclan wreef haar tegen de haren in. Ze waren net zo sterk als Riverclan, sterker zelfs, en enkel hun zielige riviertje rond hun territorium betekende niets voor monsters als Riverclan. En in tegenstelling tot die andere slijmballen van een clans was Windclan tenminste trots en sterk genoeg om zijn eigen problemen op te lossen. Maar hier waren ze nu, met dubbel zo veel als ze oorspronkelijk voorgesteld had; al had ze überhaupt al niet willen gaan, maar dat hadden ze zeker niet kunnen menen volgens Stallionstar. Het was duidelijk wie van hen beiden de sterkere kat was.

You're a soldier now
Fighting in a battle
To be free once more
Yeah, that's worth fighting for

<sub>Zodra de geur van thuis hem begroette, voelde hij de strijdlust in zijn klauwen tintelen. Hij had opdracht gekregen van Acorndust, mocht het vroeg beginnen was hij verantwoordelijk voor versterking op te halen in het kamp. Maar voor nu, nam hij de rechtervlak van hun oorlogspatrouille. Zijn vacht smolt met de schaduwen en het maanlicht was schaars. Heel schaars. Maar het sterrenlicht vloeide rijkelijk. Hun voorouders zouden hun deze nacht bijstaan. Settleddust had zijn groene ogen voor zich uit gericht, sloop tussen de dennenbomen, hun pootstappen gedempt door een laag naalden die al manen en manen zich beschermde, als voordat Clankatten hier liepen. Zijn blik ging opzij, licht irriterend aan de katten die hun manieren niet kenden. De lompe RiverClanners, grove ThunderClanners en de schuwe WindClanners. Maar voor vandaag waren ze hun gevechtskameraden en keken ze uit over elkaar ruggen.

Settleddust leek elke boom te herkennen. Elke struik. Het voelde als een eeuwigheid geleden dat hij hier was, al waren het misschien slechts een paar dagen geweest. Maar de geuren leken al veranderd te zijn, vermengd met dat van bloed en verderf. Hij was zo bezorgd over zijn clangenoten. Over zijn zusjes. Ergens hier liep Littlefish. Hoe lang was het geleden dat zij haar ShadowClan familie had gezien? Zou zij strijden voor hen als hij zou strijden? Hij geloofde het wel. Zijn ogen scanden door het duisterde territorium, zijn passen behoedzaam en zijn oren op scherp. Iedereen leek als een eenheid, voor heel even, voort te bewegen. Wie wist wanneer de hel los zou breken?</sub>  

De jonge kattin had zich zo in de groep gezet dat ze redelijk dicht bij haar broer was, maar ook weer niet te ver van de andere Riverclanners af. Haar turquoise ogen glommen nerveus in het spaarse maanlicht. Het voelde raar toen ze poot op Shadowclan gebied zetten. Ze had het idee dat ze opnieuw kitten was en met spoed weggedragen werd van dit gebied, op weg naar de bergen; waar haar leven voor goed zou veranderen. Maar de vreemdheid van dit gebied verbaasde haar wel. Misschien had ze ergens verwacht dat ze het allemaal nog zou herkennen, ook al was ze hier al manen lang niet geweest en was ze toen ook nog zo jong geweest.. Maar het bracht tranen in haar ogen. Elke boom was haar vreemd, alle geuren die hier rondhingen zo vreemd onbekend. Natuurlijk kon ze de geuren van haar familie en van de katten die ze beter kende eruit halen; maar het was niet zoals haar Riverclan gebied, waar ze na elke boom wist wat er zou komen, waar ze van elke geur wist waar hij vandaan kwam. Hier voelde het alsof ze een heel stuk miste. Shadowclan zou nooit opnieuw haar thuis kunnen zijn. Maar dat betekende niet dat ze er niet voor zou vechten, voor haar geboorteclan, voor haar familie - haar broer en haar zussen. Ze zou vechten met al het Shadowclan bloed dat ze in zich had.

Duisternis was haar niet vreemd. Zelfs in het nachtelijke bos was er nog meer licht dan in de diepe tunnels waar ze zo veel tijd doorbracht. Toch was het een verontrustende omgeving, omdat de duisternis hier zo veel verder strekte dan die paar muizenlengtes tot de wanden van een tunnel, omdat je wist dat er zo veel bewoog en leefde in die schaduwen, omdat ze ieder moment gezien konden worden. Misschien waren ze al wel gezien, misschien liepen ze wel regelrecht een val in - nee, niet aan denken, ze moest de moed erin houden.
De dennennaalden dempten hun pootstappen en groep katten bewoog zich voort als één golvend, ademend wezen, over de bosgrond stromend als water. Crowcalls haren stonden overeind, haar ademhaling wist ze met moeite rustig te houden en ze moest haar best doen om niet te hard op het kruidenpakket te bijten dat ze tussen haar tanden droeg. Haar vacht streek langs die van Routnose. Ze vroeg zich af waar Stagtine precies liep, maar kon de zijde van haar vriendin niet verlaten. Ze was hier om Routnose te beschermen en ze mocht niet van haar zijde wijken.

<sub>Windclan en Riverclan had zich tenslotte bij hen gevoegd. Riverclan was verreweg met de meeste katten aanwezig. Acorndust had zijn plan duidelijk uitgelegd, ze had zijn bitterheid bijna in haar binnenste gevoeld. Toen tenslotte ook het teken kwam dat ze vertrokken moest Nettleroot al haar moed bijeen schrapen. Ze had graag tegen Crowcall gezegd dat met Dustspirit alles goed was omdat ze wist hoeveel Dustspirit om haar gaf, maar iets had haar daarvan weerhouden. Tenslotte leek het niet eens belangrijk meer toen alle katten in beweging kwamen en de Shadowclan grens in zicht kwam.

Het was een maanloze avond. Pas toen ze de grens over was gestapt en omhuld werd door de lange, dunne bomen, begon het pas tot haar door te dringen hóe donker het was. Nog nooit had ze zo'n duisternis meegemaakt als op deze plek. Geflankeerd door haar clangenoten stapte ze door. Haar oren waren gespitst, alert op elk vreemd geluidje want tjonge- overal weerklonk wel iets. Acorndust en de rest van de Shadowclanners reageerde er niet echt op, waardoor ze de conclusie trok dat die geluiden geen Bloodclanners betekende. Ze zuchtte zacht. Ze wist niet wat ze verwachten moest. Van waar het zou komen. Nog steeds vroeg ze zich af of ze vanavond dood zou gaan.</sub>

Shadefeather bleef dicht bij de groep katten, vooral bij zijn eigen Clangenoten. Routnose en Crowcall gingen nog op het laatste moment mee, wat hem wel wat meer rust bezorgde. Routnose kon niet meevechten natuurlijk, maar er was in ieder geval wel een Medicine Cat meer, mocht het erg nodig zijn. Crowcall kon wel vechten, maar zij leek vooral aan Routnoses zijde te zijn. Shadefeather zuchtte en besloot dat hij maar gewoon zou vechten, terwijl hij beschermde. Het zou wel goed komen, sprak hij zichzelf moed in. Er waren meer katten, RiverClan en ThunderClan hadden beide meerdere katten meegegeven. En in ShadowClan waren er ook nog katten die ongetwijfeld mee zouden vechten. Nee, het zou wel goed komen, ze zouden BloodClan weer eens weten te verdrijven.

De nervositeit was duidelijk af te lezen aan de manier waarop haar snorharen angstvallig alle kanten op piekten. Ze was hier wel eens eerder geweest, het donkere bos dat ze betraden was haar niet helemaal nieuw. Alleen dan was het altijd geweest voor kruiden, of om met Acorndust te spreken. Nu was het anders. Ze wist dat er geweld van zou komen, dat de katten zonder woorden te wisselen elkaar waarschijnlijk in de haren zouden vliegen. En wie mocht ze dan weer oplappen? Zij, samen met de andere medicine cats. Routnose zuchtte en huiverde, hopend dat Crowcall niet zag hoe bang ze was. Bang voor Amberstorm, Shadefeather maar ook voor Pepperpaw en Tallstar en alle katten daar. Crowcall's vacht streek langs de hare en Routnose vond iets van troost in haar aanwezigheid. "Crow... Ik ben blij dat je bij me bent,"murmelde ze tussen het pakketje kruiden dat ze vast had heen. Er was niemand die ze nu liever naast haar had gehad.

Met het pakketje vol kruiden tussen haar tandjes, liep Shrimppaw tussen de groep katten. Ze bleef dichtbij Coyotespirit, zij was immers degene die ze aan het helpen was. Ze zag de volwassen katten om haar heen, en ook anderen die kruiden droegen. Ze voelde zich niet op haar plek, ze was maar een Apprentice, en niet eens oud genoeg om eigenlijk mee te kunnen. Toch had Coyotespirit het toegestaan. Waarom, dat wist Shrimppaw niet. En ondanks de angst die nu steeds wat groter werd hoe dichter ze bij het gevecht kwamen, wilde ze toch niet omkeren. Ze wilde haar zus zien, zien of ze zich écht bij BloodClan had aangesloten. Ze wilde weten hoe ze haar zus nu moest noemen. Crabkit, Crabpaw, of toch Skadi. Shrimppaw richtte haar blauwe ogen naar haar mentor, die een eindje voor haar liep. Het was toch wel fijn om haar er ook bij te hebben. Ze bedankte haarzelf en Littlefish dat ze al snel een basis gevechtstraining hadden gedaan. Wie weet kwam dat nu nog van pas.

Zodra ze de grens over waren gingen al zijn zintuigen op alert. Het was hier totaal anders dan het was in Thunderclangebied en dat begon hij te merken naarmate ze verder het territorium in gingen. De vele schaduwen die de bomen wierpen zorgden ervoor dat het een donkere nach was en zijn haar stond daardoor iets overeind. Natuurlijk had hij moons van vechten gehad, maar nooit onder deze omstandigheden. Toch wist hij dat hij op zijn instinct zou moeten vertrouwen wanneer er een gevecht uit zou breken. Het was stil, op het geluid van de bewegende groep katten na en ergens stelde het hem niet gerust. Waar bleef Bloodclan? Hij verwachtte niet dat ze het tot het kamp zouden redden namelijk, maar ze zouden zien. Hij was in ieder geval niet van plan om verrast te worden.

De meer bomen ze passeerden, de meer hij voelde dat de last op zijn schouders verzwaarde. De andere katten leken helemaal niet zo gemakkelijk te zijn in zijn gebied, maar wat had hij dan ook verwacht? Hij wilde dat Bloodclan hetzelfde gevoel zou hebben als dat zij deden, tenslotte was dit ook hun territorium niet. Al deze katten die nu achter hem liepen de Shadowclanners in het kamp waren nu een soort van zijn verantwoordelijkheid en het woog zwaar op hem. Als er ook maar een dood zou gaan, dan zou dat grote gevolgen kunnen hebben en eerlijkwaar hoopte hij daar dan ook niet op. Ze waren nu ondertussen al diep in het Shadowclan territorium en ergens vond hij het verdacht dat ze nog geen enkele Bloodclanner tegengekomen waren. Hij was er vrij zeker van dat hij een kat zou kunnen spotten hier tenzij hij helemaal niet bewoog of ademde. Misschien waren ze allemaal rond het kamp of in een ander deel van het territorium? Toch hield hij zijn zintuigen op scherp, want ze waren nog niet bij het kamp en elk moment zou er wat kunnen gebeuren.

[Zodat dit even duidelijk is: Windclan en Thunderclan hebben de katten die hier mee gaan al gekozen, dus als jij niks gehoord hebt hierover gelieve niet te posten met een kat van een van die clans. Met je Riverclankatten ben je wel vrij om te kiezen of ze meegaan of niet, zolang ze 10 moons of ouder zijn.]

Stilletjes liep hij tussen de gemengde groep katten. Uiteraard had hij gekozen om mee te gaan.  Ongeacht de meningsverschillen tussen bepaalde Clans hier konden ze het er allemaal wel mee eens zijn dat de Elite hier niet thuis hoorde. En dat ze dat stelletje oneervol tuig maar eens even moesten laten weten dat je dit soort dingen niet zomaar kon flikken. Bovendien mocht hij wel eens wat terug doen om Acorn, hopelijk, aan zijn goede kant te houden. Gezien Quietcreek de kater al genoeg lastig gevallen met dat onnodige gesprek van hun. Nu kon hij zich op z’n minst nog nuttig maken. Daarbij zou dit zijn eerste gevecht zijn sinds hij zijn rang als Warrior weer terug had. En hij zou liegen als hij zei daar toch niet een klein beetje naar uit te kijken. Quietcreek bleef alert op zijn omgeving. Het was wel opmerkelijk dat ze nog geen enkele Elite kat gespot hadden. En dat terwijl ze al best een eindje in het SchadowClan territorium zaten. Hij vond het er maar kil en drassig… Maar ach, het moest maar even. De plicht roept.

_{Haar kop stond hoog terwijl ze met staart dik uit dominantie mee met de groep katten liep. De nacht was donker, duisterder dan ze ooit meegemaakt had bij haar thuis in Riverclan. Daar waren natuurlijk ook minder bomen als hier, de sterren en de maan gaven haar dan de verlichting op het pad waar ze nu wel gebruik van kon maken. Het was namelijk geen makkelijke opgave om als een grote tank onopvallend door een onbekend bos te wandelen met een hand voor de ogen. Haar dikke vacht bleek enkele keren haken aan wat uitstekende takjes van struiken en zacht grommend vervloekte ze haar zelf dat ze niet beter opletten kon. Ze snoof de lucht om de seconde op, de geuren van haar metgezellen volgend. Ze vroeg zich af hoe ver ze nog lopen moesten voor het gevecht zou uitbreken,, Sunlight stond klaar om haar brede klauwen in één van die ratten hun fragiele nekken te slaan. Moord was niet toegestaan in de warrior code, maar voor deze beesten durfde ze nog wel eens de andere kant op te kijken dan Starclan's ogen.}

 Ze hield haar staart trots in de lucht en haar borst voor zich uitgestoken terwijl ze daar liep, maar stiekem was ze echt wel behoorlijk bang. In het gevecht met Windclan had ze niet mee mogen vechten omdat ze toendertijd te jong was geweest, en de keer dat ze gekidnapt was had ze evenmin veel kunnen doen. Maar nu, nu zou ze iedereen laten zien dat ze de dochter van haar vader was, en misschien nog wel meer. Ze maakte zichzeld wijs dat ze het de wereld moest bewijzen, maar in werkelijkheid wilde ze het vooral zichzelf wijsmaken.  De poes was express een beetje in de achterhoede gebleven, wetend dat haar vader misschien er een stokje voor zou steken wanneer hij haar zag. Ja, ze was oud genoeg, maar haar astma en fragiele lichaam maakten haar vrij broos vergeleken gaar krachtige clangenoten. Rook wist dat, maar weigerde het te accepteren. Ze zou trots vechten en ze zou winnen, kostte wat het kost.

Natuurlijk had ze zich opgegeven om mee te gaan. Niet omdat ze een vechtersbaasje was en niet omdat ze zichzelf wou bewijzen aan de clan. Nee, omdat ze hoopte op iets interessants. Misschien zou ze haar vriendin Cyren wel weerzien, of ontmoette ze een nieuw iemand die haar een leuke dynamiek gunde. Wellicht zou ze volledig ingemaakt worden en haar einde hier ontmoeten, maar die kans waagde ze graag. Wat was haar leven waard als hier geen ervaringen aan vast gebonden zaten? Haar vacht tintelde in positieve spanning. Ze had er zin in.